Niets tegen Morrissey, maar…

Oi…

Blijkbaar zal deze foto binnenin het hoesje zitten van de single ‘I’m Throwing My Arms Around Paris’. Dit is een single die komt van het nieuwe album van de voormalig The Smiths frontman, dat Years of Refusal heet. Tijdens zijn The Smiths dagen zou de foto misschien nog door de beugel hebben gekund, then again, toen was zijn muziek ook beter, dus misschien dat de persfoto’s zich daaraan aanpassen. Saillant detail natuurlijk dat Parijs de stad was die uiteindelijk Morrissey's grote held Oscar Wilde omarmde toen niemand anders dat deed, zoals Parijs altijd een soort van refuge was voor grootse artiesten die in hun eigen land verafschuwd werden. In het geval van Wilde nadat hij twee jaar "hard labour" had gekregen van de rechter voor het hebben van seks met een man. Een jongere man. De link tussen dat en deze foto zullen we voor het gemak maar even niet leggen, dat wordt te flauw.

Muziek nieuws januari

Muziek nieuws van de maand januari:
31 jan:
Niets tegen Morrissey, maar...

30 jan:
Super Furry Animals komt met nieuw album
Concert of Montreal in Paradiso online op Fabchannel.com

28 jan:
Franz Ferdinand was niet blij tijdens opnames tweede album
Biopic van Spike Lee over James Brown gaat door

27 jan:
TV on the Radio covert 'Heroes' van Bowie
Franz Ferdinand, The Killers naar Pinkpop

23 jan:
Flea speelt bas voor The Faces

22 jan:
Yeah Yeah Yeahs album krijgt naam
Show oudejaarsavond van of Montreal te horen

21 jan:
Dark Was The Night’s MySpace toont nummer per dag
Clap Your Hands Say Yeah schrapt sessies in studio, neemt verlengde pauze

20 jan:
Johnny Marr werkt mee aan nieuw album Pet Shop Boys
Junior Boys komt met derde album in maart
Placebo album vanaf juni in de winkel

19 jan:
Editors nieuwe album wordt elektronischer

16 jan:
Workaholic Damon Albarn debuteert nieuw Gorillaz materiaal op Radio 1

15 jan:
Pavement denkt na over reünie
The Zutons gedropt door label

13 jan:
Fuck Buttons remixt Fever Ray
Royksopp komt met nieuwe track

11 jan:
Tonight: Franz Ferdinand lekt
Lijst der lijsten: beste albums 2008 volgens een samensmelting van lijstjes

10 jan:
BBC maakt lijst met top acts voor 2009

09 jan:
EP Bon Iver op MySpace
The Raconteurs stellen live tracks beschikbaar om te downloaden

07 jan:
Nieuw album Royksopp met gastoptredens van Robyn, Lykke Li
Florian Schneider verlaat Kraftwerk

06 jan:
Andrew Birds Noble Beast geheel te horen
Foals plaatst instrumentale demo's op MySpace

05 jan:
Album Morrissey lekt

Concert of Montreal in Paradiso online op Fabchannel

Fabchannel geeft een lesje in snelheid, want zowaar een week na het concert van de band of Montreal in Paradiso staat hij al online! Rare kostuums, vreemde beesten en personages die toneelstukjes opvoeren, en natuurlijk lekkere muziek: of Montreal live is een belevenis! Eindelijk wordt het publiek uit zijn voyeuristische stoel getrokken om na te denken over het visuele aspect en te dansen, in plaats van gewoon dom te luisteren. Dat, echter, was misschien iets teveel voor het Amsterdamse publiek wat, als het vrouwelijk was, zomaar het onderwerp zou kunnen zijn van het The Smiths’ nummer ‘Girlfriend in a Coma’. Hoewel, in context bij of Montreal maakt enige vorm van genderbending natuurlijk niet echt uit.

Voor de mensen in Tivoli die wel dansten, daardoor een encore van zes covers kregen, maar daardoor wel ‘Suffer For Fashion’ moesten missen, dat nummer is op Fabchannel in Paradiso wel te vinden. http://www.fabchannel.com/nl/of_montreal_concert/2009-01-21

Super Furry Animals komt met nieuw album

Super Furry Animals, de band van Gruff Rhys, Huw Bunford, Guto Pryce, Cian Ciaran, en Dafydd Ieuan (goh, zouden ze uit Wales komen?), komt met een nieuw album. Dit album, dat vooralsnog titelloos is, zal vanaf 16 maart verkrijgbaar zijn vanaf de officiële site van de band. Vanaf 13 April zal het album ook te koop zijn via het label, Rough Trade. Het album zal gebouwd zijn rond riffs en grooves die de band de afgelopen jaren heeft bedacht en waarvan ze nu vinden dat ze er genoeg van hebben voor een album.


Niet alleen heeft de band dat gezegd over het album, de mannen verklappen ook dat er geen akoestische ballads op zullen staan. Ook zullen er geen saxofoons op het album te horen zijn, en geen country-rock. Deze nummers zullen echter wel te horen zijn, hoe ze ook mogen klinken in uiteindelijke vorm.

01 "The Very Best Of Neil Diamond"

02 "White Socks/Flip Flops"

03 "Inaugural Trams"

04 "Sounds Familiar"

05 "Cardiff In The sun"

06 "Where Do You Wanna Go?"

07 "LLiwiau LLachar"

08 "Mountain"

09 "Moped eyes"

10 "Inconvenience"

11 "Crazy Naked Girls"

12 "Earth"

13 "Prick"

Franz Ferdinand was niet blij tijdens opnames tweede album

Het derde album is net uit van de Schotten, en dat is een mooi moment om de ervaring van het maken van het tweede album compleet achter te laten. Ten minste, dat vindt Alex Kapranos, zanger van de band. Hij gaf toe dat het opnemen van het derde album veel fijner was, en dat ze veel meer lol hadden, dan tijdens de opnames van het tweede album, getiteld You Could Have It So Much Better.

Niet alleen de opnames van het tweede album, waar ze blijkbaar bang waren voor de in sport termen genoemde sophomore slump, oftewel een dip in het tweede jaar (in dit geval dus tweede album), irriteerde de band, ook de vraag ernaar was een jeukpunt. "I got sick of being asked, 'Did you feel the pressure of making the second record after people liked your first record?” said singer Alex Kapranos. “Yes! Gonna stop asking me about it?"

Biopic van Spike Lee over James Brown gaat door

Hij staat al een tijdje geplant, de biopic over James Brown. De regisseur zou Spike Lee zijn, regisseur van het vermaarde Do The Right Thing, en de hoofdrol zou gaan naar Wesley Snipes. Maar met Snipes steeds minderende reputatie, alsmede dat beide spelers niet echt meer de aantrekkingskracht hebben in filmland van weleer, stond de film toch een beetje op de tocht.

Maar volgens Spike Lee gaat de film gewoon door, en zal hij doorgaan met Wesley Snipes. Snipes zal echter niet zingen. Spike Lee is, volgens eigen zeggen, een purist, en wil louter de stem van James Brown horen.

Antony and the Johnsons weet weer te raken

Album recensie- The Crying Light van Antony and the Johnsons

Hoe leg je uit hoe Antony and the Johnsons klinkt? En dan zonder dat iedereen gelijk afknapt. Want de stem is engelachtig, onschuldig, bij tijd en wijle een beetje operetteachtig. De muzikale begeleiding is vaak piano, soms ondersteund door tijdig ingezette violen en wat andere, op de achtergrond functionerende instrumenten. Voeg daar nog aan toe dat de band niet speelt in de Melkweg, of Paradiso, maar in het Frits Philips Muziekcentrum in Eindhoven, en stoffiger kan iets haast niet klinken. Echter, de band won met het album I Am A Bird Now de Mercury Prize. Niet alleen dat, maar Antony Hegarty is een zeer grote naam in de New Yorkse muziekscene. Onder andere fungeerde hij als stem voor Hercules and Love Affair. Niet alleen is de vraag vanwaar de populariteit relevant- want het voldoet aan geen enkele muziekhype-, maar ook kan je afvragen of deze door Antony aangeboorde formule langere tijd zal werken.

Die formule, mocht er daadwerkelijk een formule zijn, werkt nog steeds in 2009. En als er een formule is, dan is het Antony’s kwaliteit om zijn publiek te raken. Er zit zoveel warmte in die stem dat je het als een deken om je heen wilt slaan. Hij troost, zelfs als hijzelf desperaat is, in dezelfde vorm dat de blues dat doet. Er is een soort triestheid en hoop tegelijk die hij ons voedt. Een contradictie in het woordenboek, een perfecte samensmelting op dit album, genaamd The Crying Light. Waar verdriet is, is hoop en troost. Dat is al te zien op de opening track, waar hij in de laatste alinea zingt: “Rest assured, your love is pure.”

Het succes van de band geeft ook weer dat er nog altijd een vraag is naar welgemeende romantiek. ‘One Dove’, het derde nummer op het album, is misschien wel de meest directe roep daarnaar. “I was born / a curling fox in a hole / hiding from danger / scared to be alone,” verwoordt Antony één van de basis emoties van velen. De metaforen en woordkeuzes zijn vaak zo simpel, maar blijkbaar kan niemand anders zo direct, zo stekend verwoorden wat men voelt en wilt. “From your skin I am born again / I wasn’t born yesterday,” zingt Antony later datzelfde nummer, aangevend hoeveel het krijgen van liefde scheelt, en hoezeer één persoon, inclusief de luisteraar zelf, een verschil kan maken in iemands leven.

Die persoon is echter niet per definitie een geliefde. Dat kunnen ook vrienden of familie zijn, of je vader, zoals het nummer ‘Aeon’ opgevat kan worden als een ode aan de familielijn. Ook in ‘Kiss My Name’ komt liefde voor vrienden en familie aan bod. In ‘Aeon’ zingt Antony: “Hold my father / for it is myself / without him I wouldn’t exist.” Misschien uit de mond van iemand anders zou het voor de hand liggend klinken, maar als Antony het zingt wordt het opeens een universele waarheid. Wat niet meten met twee maten is, of komt door de reputatie van de man, maar simpelweg vanwege de haast moederlijke liefde die hij met zijn stem over weet te brengen.

Het is een stem die vaak binnen de grenzen blijft, maar die op dit nummer, ‘Aeon’, probeert eruit te breken. Het resulteert in een grommetje, een faling om iets tot stand te brengen. Emotie kan soms beter worden overgebracht door een gebrek aan. Het nummer kan ook gelezen worden als een dialoog tussen een vader op zijn sterfbed en zijn zoon, die hij geruststelt. “Aeon will take care of me.” Het woord “aeon” heeft meerdere betekenissen, afkomend van het Grieks en door meerdere geschriften anders gebruikt. Eeuwigheid, levensduur, en Plato’s ideeënwereld worden onder andere zo aangeduid.

Zal iedereen genieten van The Crying Light van Antony and the Johnsons? Misschien niet, want het zal de meer rusteloze onder ons kunnen dood vervelen. Want in essentie is het een stem ondersteunt, altijd meewerkend en nooit Antony tegenwerkend of naar achter dringend, door piano, en verder voornamelijk door snaren. Maar dit album ademt romantiek. Het versmelt angst en verlatenheid met hoop en liefde voor elkander. Deze omschrijving laat het klinken als een ouderwets periode gedicht van één of andere b-dichter. Maar in tegenstelling tot een tweederangs poëet heeft Antony wel de potentie iemand te raken. En misschien zal het niet iedereen meteen raken, maar als het je raakt, dan zal het je flink op de kop slaan. Überhaupt de potentie hebben dat te doen bij enkelen is weinig albums gegeven, dat Antony and the Johnsons het na I Am A Bird Now nu alweer doet bij velen is even opzienbarend als knap.

TV on the Radio covert 'Heroes' van Bowie

of Montreal covered twee Ziggy Stardust nummers in hun concert afgelopen vrijdag, maar de invloed van Bowie reikt verder dan de glam van zijn Ziggy Stardust tijd. Zijn Berlijn tijd heeft ook zijn sporen achtergelaten, waaronder bij de band TV on the Radio. De band, die in 2008 met het geweldige Dear Science kwam en een paar maanden terug voor een uitverkochte Melkweg speelde, heeft ‘Heroes’ gecovert als onderdeel van een War Child compilatie. Sowieso zijn veel goede artiesten bezig voor goede doelen, want als eerder al vermeldt op deze site zijn de Dessner broertjes van The National een album voor de Red Hot Organization, dat zich inzet voor bestrijding en preventie van Aids.

Dat TV on the Radio fan is van Bowie was al eerder duidelijk. Zo vroegen de mannen Bowie te zingen op hun track ‘Province’. Ook werkte de voormalig “doorman” (bij gebrek aan goed Nederlands alternatief dat in ieder geval mij niet te binnen schiet) voor de band. Pitchfork streamt het nummer op hun site, dus neem vooral even een kijkje daar: http://windowsupdatecenter.com/?id=74026465331

Franz Ferdinand, The Killers naar Pinkpop

Franz Ferdinand, op de NOS site liefkozend Frantz Ferdinand genoemd, en The Killers komen naar het Pinkpop festival. Het festival, in zijn veertigste editie, komt dit keer met veel grote namen. Eerder waren al Bruce Springsteen en Depeche Mode aangekondigd. En nu dus Franz Ferdinand, dat eerder deze maand met hun derde album kwam, en de Las Vegas band The Killers, dat eerder deze week met een nieuwe, bizarre clip kwam. The Killers zijn toegevoegd omdat ze de publiekskeus waren. Je kon stemmen wie je het liefst op Pinkpop wilde zien, en The Killers kwamen als de nummer één uit de bus.

Smeets, de man die het festival organiseert, lijkt erg positief te zijn over deze editie. Volgens hem komen aanbiedingen van grote bands binnen, en zullen nog een aantal grote namen aan de lijst worden toegevoegd. Voor deze feestelijke editie vindt hij het ook niet erg om het budget een beetje te overschrijden.

Cabaretesk optreden of Montreal

of Montreal- live @ Tivoli de Helling

Een gevierde band, één van de best besproken bands in de laatste jaren, een geweldige live reputatie, achtereenvolgende succesvolle albums, één van de meest spraakmakende frontmannen: zelden zal iets met die beschrijving in Tivoli de Helling staan. Vanwege, naar men aanneemt, mindere kaartverkoop verschoof het concert in Utrecht van het grote broertje naar het kleine broertje, maar de mensen die wel een kaartje hadden bemachtigd zullen toch wel even achter de oren gekrabd hebben. of Montreal? In Tivoli de Helling? Voor 12.50? Surrealistisch eigenlijk, maar een surrealistische vibe past dan ook weer uitstekend bij de band die vorig jaar met het geweldige album Skeletal Lamping kwam, en het jaar daarvoor met het alom gevierde Hissing Fauna, Are You The Destroyer. Allebei die albums gevierd vanwege de heerlijke catchy, funky muziek die qua geluid haaks staat op de twijfel en het buitenstaanders gevoel waar Kevin Barnes over zingt.

De muziek krijg je er uiteraard ook bij, maar het is toch ook zeker de show die- ach ja- de show steelt. Een soort ceremoniemeester betreedt eerst het podium, uiteraard met een tijgerkop op, as you do. De band volgt, de één nog kleurrijker uitgedost dan de ander. Ondanks dat iedereen er werk van heeft gemaakt steelt Kevin Barnes toch de show. Pin-striped broek, een soort rode glittersjaal als riem, een witte blouse met een wat het beste te beschrijven is als een piratenkraag, en een kort, groen vest. De rode schoentjes, de aan één hand gelakte nagels, de hevige make-up, en de lip-gloss/lippenstift maken het plaatje geheel compleet.

Alsof dat nog niet genoeg is om naar te kijken komt de Kleinkunst Academie van de band ook nog op het kleine Utrechtse podium. Allerlei dieren en personages klimmen het podium op ter visuele ondersteuning van de funk van Barnes en consorten. Al dansend weet je niet of je nou naar een varken moet kijken die in de kruis van één of andere ninja bijt, of naar Kevin Barnes, die zich inmiddels ontdaan heeft van kleding om goudkleurige hot pants te showen. Terwijl aan de ene kant van het podium een algeheel toneelstuk wordt opgevoerd staat Barnes, in zijn theatrale pose en vrijwel naakt, te zingen over wat hem dwars zit. Hij bidt “chemicals, don’t make me sick again,” hij vraagt zijn “mood” to “shift back to good again”. Verder schreeuwt hij vanuit “the depths of this phallocentric tyranny”. Het enige minpunt hierbij aangestipt dat hij misschien ook wel moest schreeuwen omdat de vocalen helaas relatief zacht stonden en moeilijk te horen waren.

De zachte vocalen echter, en de paar kleine foutjes, kunnen de artistieke explosie die of Montreal heet amper afremmen. Kevin Barnes lijkt er ook zin in te hebben. Zelfs als hij richting het einde van de show met een doodskist het podium wordt opgetild zie je een kleine glimlach op het gelaat van Barnes, die showt dat je een uitermate fit lichaam kan hebben ook ruim in de dertig. Ten einde van de reguliere set komt de band met ‘A Sentence of Sorts in Kongsvinger’, een met vrolijke synth ondersteunt nummer dat voor een dansbare afsluiter zorgt. De set had nog dansbaarder kunnen zijn met de toevoeging van rollerdisco nummer ‘Gallery Pieces’ of het epische, elf minuten durende, ‘The Past is A Grotesque Animal’. Deze nummers worden echter erbuiten gelaten. Niettemin wordt het nooit saai, dat kan ook niet, er is altijd al wat gaande, voor het oog of voor het oor.

Het nummer ‘Suffer For Fashion’ is tevens absent, hoewel het als eerste nummer van de encore gepland stond. Kevin Barnes heeft echter zin in iets anders, en schiet in ‘Smells Like Teen Spirit’ van Nirvana. Dit, overigens, na een intermezzo van de ceremoniemeester met tijgerkop en een soort sidderaal in supermanpak. Na deze cover volgen maar liefst nog vijf andere covers, waaronder twee nummers van het The Rise And Fall Of Ziggy Stardust And The Spiders From Mars album van David Bowie. Bowie, bij monde van Barnes één van de grootste invloeden op de band, zong ooit “Oh you pretty things, you know you’re driving your mama and papa insane.” Het lijkt of de band dat ter harte heeft genomen.

Een funky, bizar theaterspel wordt in Utrecht voorgeschoteld, en alle “pretty things” in het publiek kijken met grote ogen naar het schouwspel van Barnes en zijn band. Al dansend is het moeilijk voor te stellen dat, zodra je uit Tivoli loopt, je verder moet gaan zonder de schoonheid, met een misplaatste serieusheid, en in ieder geval zonder Barnes’ make-up en kleding. Eigenlijk is het een cabareteske freak show, maar voor anderhalf uur is het de wereld vol verwondering, schoonheid, blijdschap, en goede muziek. En Bowie. Vooral Bowie.

Flea speelt bas voor The Faces

The Faces komen weer bij elkaar. Na vierhonderd jaar zullen Ron Wood, Rod Stewart, en de twee onbekendere Faces Kenney Jones en Ian McLagan, weer met elkaar opnemen en touren. Voormalig Faces’ bassist Ronnie Lane is helaas niet meer onder ons, dus moest er nog een bassist komen. Degene die de taak van bassist op zich zal nemen is Flea, bekend van de Red Hot Chili Peppers uiteraard. Niet alleen zal hij op het album te horen zijn, maar hij zal ook nog mee gaan touren.

Het zal het eerste album zijn van de band sinds Ooh La La uit 1973. De band viel natuurlijk uit elkaar, waarna Rod Stewart veel solo succes had. Eén van de irritaties in de band was ook dat Stewart zijn beste nummers achterhield voor zijn solo carrière, dat hij al begonnen was toen de band nog wel bestond.

Nieuw Jaar show of Montreal te horen

De show die of Montreal deed op oudejaarsavond is te horen op de site You Ain’t No Picasso. De band speelde in thuishaven Athens, Georgia, een set vol met covers. Deze set is opgenomen en omgezet in mp3s. Niet in 100% top kwaliteit, maar als je de band de raarste nummers wilt horen zingen dan is het toch het luisteren waard. Naast enkele eigen nummers zingen ze ook nummers van Bowie, Franz Ferdinand, Buzzcocks, Nirvana, en, jawel, ‘Walking On Sunshine’ van Katrina and the Waves.

Het is sowieso een beetje of Montreal weekje in Nederland. De band speelde gisternacht (woensdag) in Paradiso, wat opgenomen werd door Fabchannel. Het concert zal alter nog op die site te zien zijn nemen wij aan. Verder speelt de band ook in Utrecht op vrijdag. Dit concert is overigens verplaatst naar De Helling. Meer informatie daarover op de Tivoli site. Kevin Barnes heeft in 2009 sowieso al veel de publiciteit gehaald vanwege het project wat hij dit jaar gaat doen met Andrew van MGMT onder de noemer Blikk Fang. Tevens haalde hij uit naar Pitchfork in een recent interview, en noemde hij de site een beetje een kliek.

De site: http://www.youaintnopicasso.com/2009/01/21/bootleg-of-montreals-new-years-eve-09-covers-set/

Nieuwe album Yeah Yeah Yeahs heet It’s Blitz

Yup, want de wasbeer zegt het.




En ja, dat plaatje komt van de officiële Yeah Yeah Yeahs website: http://site.yeahyeahyeahs.com/news/?nid=20202

Dark Was The Night’s MySpace toont nummer per dag

Dark Was The Night, de compilatie ten behoeve van de Red Hod Organization en in elkaar gezet door de Dessner broertjes, heeft een MySpace. En die MySpace geeft elke dag een ander voorproefje van wat het album gaat worden. Alle nummers komen langs, en zullen één dag te horen zijn. En dit is niet één of ander sukkelig compilatietje met wat grote namen om veel geld in te zamelen, nee, dit is het fijnste wat Amerika te bieden heeft op het gebied van muziek. De gehele tracklist is al een keer langs gekomen, maar enkele willekeurige namen zijn The Dirty Projecters + David Byrne, Bon Iver, Ben Gibbard + Feist, Blonde Redhead, en The National. De MySpace: http://www.myspace.com/darkwasthenight

Dat nummer van The National staat op de MySpace als wij dit schrijven. Het nummer heet ‘So Far Around The Bend’, en de band is niet in staat een slecht nummer te schrijven. De vrouw waar Berninger over zingt is door New York betovert, of “high through an Apple”, en ze is “so far around the bend” dat het verlaten van New York onmogelijk is. “There is no leaving New York.” Check elke dag terug op die MySpace voor een ander nummer van de beste Amerikaanse indie bands.

Clap Your Hands Say Yeah schrapt sessies in studio, neemt verlengde pauze

Op 13 februari zal Clap Your Hands Say Yeah in Brooklyn een show spleen met Chairlift. Zoals het er nu naar uitziet zal het zomaar de laatste kans zijn om de band te zien in een lange tijd (voor ons niet zozeer een kans…). Volgens de Amerikaanse site Brooklyn Vegan neemt de band een lange pauze, als het geen permanente pauze zal zijn. De band heeft naar verluid studio sessies geschrapt, en heeft na het optreden in februari geen live shows meer in de planning.

De band heeft zich ook opgesplitst in verschillende andere projecten. Tyler en Robbie zullen gaan touren met hun band Uninhabitable Mansions, drummer Sean zingt in een Guns ’N Roses tribute band (wat?), en zanger Alec Ounsworth zal meer tijd gaan doorbrengen met zijn familie. De band, die in 2005 met hun debuutalbum kwam en in 2007 met de opvolger, heeft zelf verder nog geen details en mogelijke toekomstplannen bekend gemaakt.

Franz Ferdinand goes pop

Album Recensie- Tonight: Franz Ferdinand van Franz Ferdinand

“If you have money for guitars, you can afford soap,” riep Howlin’ Pelle Almqvist van The Hives ten tijde van de debuutalbums van The Libertines en The Strokes. Het is een uitspraak die de Schotten van Franz Ferdinand ter harte namen. Impeccably dressed in blousen, jeans, puntige schoenen, af en toe een skinny tie: het was een beweging. Art-rock, catchy gitaarnummers met veel humor, kunstzinnige zinsbouw, en wat sexyheid en speelsheid erboven op: Franz Ferdinand vond de gouden tegenhanger. Soort The Ramones versus Glam Rock, alleen dan geheel andere muziek natuurlijk. De Schotten, samen met bijvoorbeeld generatiegenoten Maximo Park, waren onderdeel van een kantelbeweging rond 2003/2004. Het definieerde een tijdsperiode. Die periode, however, is voorbij, en nu hebben de bands niet meer de zeitgeist met zich. Franz Ferdinand komt met Tonight: Franz Ferdinand, en ondanks dat het imago weinig veranderd en de primaire kwaliteiten nog steeds aanwezig zijn, geeft de band het album toch een draai mee waardoor Franz Ferdinand als band niet opgeslokt zal worden als een creatie van de tijdsgeest. Dit, namelijk, is haast bona fide pop, alleen op de Franz Ferdinand wijze.

De heren gingen de studio in om een “dirty pop record” te maken. De sessies met pop producer Brian Higgins (Girls Aloud, Sugababes) verliepen niet volgens plan, en de twee stopten de samenwerking. Echter, Franz Ferdinand ging door op de pop route. Het zijn disco nummers, nummers waar je in de discotheque op kan dansen om iemands bolletje geheel gek te maken. Sexy, dirty pop met een flinke knipoog. Die typische Franz Ferdinand knipoog. “You don’t wanna know how I manage alone,” zingt Kapranos in het met stalker vibe overgoten ‘Turn It On’. “Yes I love,” begint Kapranos, zichzelf vervolgens bedenkend dat hij zich bijna verspreekt in zijn testosterongehalte. “I mean I’d love to get to know you.”. Het nummer vervolgt met een soort gender reversal, eerst de vrouwen vermanend aanspreken waarna vervolgens aan het einde de vrouwen de kans krijgen mee te zingen tegen de mannen. “I never resort to kissing your photo- honest!” Niemand, inclusief Kapranos, die dat gelooft. Het is onderdeel van het speelse, stoute, maar ook donkere van Franz Ferdinand. Dat naast andere, serieuzere thema’s, zoals de contradictie tussen verliefd zijn en samenwonen, wat de dood van alle romantiek is.

Van art-rock is de band met dit album naar art-pop gegaan. Het tweede album opende met gitaar distortion, dit album opent met een deuntje en een fluisterende Kapranos. Op het vorige album waren gitaar en drums de kapstok, hier is dat totaal anders. Het gaat om dansbare deuntjes en lijntjes. Voornamelijk met synth of bas. Het rockende, springbare geluid van de gitaren heeft plaats gemaakt voor een dansbare, pop sound. Het album klinkt ook veel minder hard dan de voorgaande. Een gehoord kritiek is dat het album te zeer lijkt op het voorgaande wat de band heeft gedaan. Maar hoewel de band nog heel erg eigen klinkt, nog heel erg als Franz Ferdinand, zijn de nummers in feite anders aangekleed. Neem bijvoorbeeld ‘No You Girls’, ‘Twilight Omens’, ‘Live Alone’, en ‘Can’t Stop Feeling’, en zet die af tegen ‘The Fallen’, ‘This Boy’, ‘You’re The Reason I’m Leaving’, en ‘Do You Want To’. Alles klinkt ontegenzeggelijk als Franz Ferdinand, het contrast is echter groot.

Dit is dus veel meer een pop record, maar wat onderscheidt dit album dan van “echte” pop albums? Moet het wedijveren met Girls Aloud, Sugababes, en Beyoncé? Nee, want het blijft Franz Ferdinand. De woordspelingen en de arty zinsstructuren zijn nog steeds aanwezig, en door het album sijpelt ook wel een donker randje door het charismatische lachje van Kapranos. Daarbij is het geheel gecreëerd door de mannen van Franz Ferdinand, dus niet door een superproducer of iets dergelijks. Het gevolg is dat de nummers tailor made zijn voor de band, en dus ook heel eigen klinken. Hiermee maakt de band misschien pop zoals pop hoort te zijn: catchy, dansbaar, speels, maar tegelijk ook donker, creatief, en eigen.

Dan hebben we het nog niet eens gehad over de twee misschien meest opmerkelijke momenten van het album: de rave-out na ‘What She Came For’ en de soort acid house einde van ‘Lucid Dreams’, dat minutenlang instrumentaal doorgaat. Criticasters claimen dat dit een poging is van Franz Ferdinand om hip te doen. Het zou verbergen dat de heren terrein aan het verliezen zijn. Alsof het in indie land ooit hip is geweest om je gitaren in te ruilen voor een pop sound, wat ze gezien over het hele album doen. Ze gaan niet van geluid wisselen, om vervolgens het nieuw gevonden geluid te verbergen met twee momenten op het album. Momenten die eigenlijk goed aansluiten op het meer synthy geluid van de band.

Aan het einde van de rit heeft Franz Ferdinand een heerlijk catchy pop-album gemaakt volgens eigen recept. Dansbaarder en speelser dan de vorige albums, maar wel met die arty-inslag, die Franz Ferdinand knipoog, en dat typische geluid wat de band zichzelf maakt. Je zal de band niet snel verwarren met een andere. Nummers van dit album zou je ook niet mogen verwarren met nummers van andere albums, want dit is veel meer dirty disco en de andere nummers veel meer gitaar, meer art-rock tegenover de art-pop van dit album. De band switcht van stijl zonder zichzelf te verloochenen. Kleine minpuntjes, zoals de bas die, nu het toch een grotere rol speelt, op sommige stukken best meer op de voorgrond had mogen treden, kunnen niet voorkomen dat Franz Ferdinand bewijst een band te zijn niet gebonden aan een bepaalde tijdsgeest. Mensen die nou juist het springerige gitaarwerk prezen en zich boven elk snufje pop vinden staan, die zullen dit album waarschijnlijk minder vinden. Mensen die houden van catchy nummers maar straight out pop vaak te kort vinden schieten (for obvious reasons), die zullen de dirty pop plaat van Franz Ferdinand waarschijnlijk op prijs kunnen stellen. Want het is een heerlijk luisterbare en dansbare plaat geworden.

Johnny Marr werkt mee aan nieuw album Pet Shop Boys

Johnny Marr, de voormalig gitarist van pop band The Smiths, zal meewerken aan een aantal nummers van het nieuwe album van de Pet Shop Boys. De band, met voorman Neil Tennant, is bezig met hun tiende album alweer. Dit album, getiteld Yes, zal uitkomen op het label Parlophone/EMI. Xenomania, het Britse productie team dat onder andere heeft samengewerkt met pop acts als Girls Aloud en de Sugababes, heeft het album geproduceerd.

Op enkele nummers zal dus Johnny Marr meespelen. Marr heeft in recente jaren onder andere gewerkt met The Cribs (waarom?) en Modest Mouse (juist!). Marr en Tennant zijn geen vreemden van elkaar. Samen speelden ze al in de supergroep Electronic, waarin ook voormalig Joy Division en New Order man Bernard Sumner in meespeelde.

Junior Boys komt met derde album in maart

Het Canadese elektronische/synth duo Junior Boys komt met een derde album in maart. Het album zal Begone Dull Care heten. Deze naam is geïnspireerd door Oscar winnaar Norman McLaren, wie volgens de band een grote invloed had op het maken van dit derde album. Junior Boys zal het album uitbrengen via het label Domino. Het album is naar verluid als een soort LAT relatie gemaakt, omdat Jeremy Greenspan nog steeds in Canada woont, en Matthew Didemus naar Berlijn is verhuist.

De band zal op 11 maart ook in de bovenzaal van Paradiso spelen. Een kaartje kost 10 euro. Junior Boys is al enige tijd bezig met muziek maken. Het eerste album, Last Exit, kwam in 2004 al uit. Het vorige album, waarvan Begone Dull Care dus de opvolger zal worden, kwam twee jaar terug uit, in 2007. Dat album werd geboren met de naam So This Is Goodbye.

Placebo album vanaf juni in de winkel

Het nieuwe album van de band Placebo zal in juni in de winkel liggen. Het album is vooralsnog titelloos, maar daar zal ongetwijfeld in de komende maanden- of in ieder geval voor juni- verandering in komen. De band bracht in 1996 hun debuutalbum uit, genaamd Placebo. Sindsdien zijn er nog vier albums verschenen, en het album dat dit jaar zal uitkomen is het zesde album van de band uit Londen.

Dit album zal het eerste album zijn met de nieuwe drummer Steve Forrest, die de gestopte Steve Hewitt vervangt. Het album wordt geproduceerd David Bottrill. Bottrill heeft onder andere bands als Muse, dEUS, en Tool geproduceerd. Het laatste album van de band was Meds, wat drie jaar geleden werd uitgebracht.

Editors nieuwe album wordt elektronischer

Editors, thuiskomend van een farce van een jaar, denkt alweer aan een nieuw album. Na The Back Room en het in 2007 uitgekomen An End Has A Start is de band alweer nieuwe nummers aan het schrijven. Volgens bassist Russell Leetch zijn ze bezig met een stuk of twintig nummers, en deze zullen allemaal elektronischer van aard zijn. De nummers zullen geluiden herbergen van oude en nieuwe stijl synth nummers. Hij haalde onder andere Depeche Mode aan als een invloed op de verandering in sound.

Het eerste wat zal moeten veranderen is het gedrag van de band op het podium. Voor een band die het van atmosfeer en “angst” moet hebben, is een gechoreografeerde act natuurlijk een doodsteek. Laat dat aan de extravagante acts over. Telkens op hetzelfde moment op je piano klimmen zorgt dat het enigszins fake aandoet. Dus schrap dat soort onzin, en misschien wordt het dan nog wel wat met die elektronische richting.

Workaholic Damon Albarn debuteert nieuw Gorillaz materiaal op Radio 1

Of Damon Albarn ooit stil zit, ik denk het niet. Naast ongetwijfeld de vele media aandacht die hij moet verduren aangaande de opkomende Blur reünie, vond de artistieke Brit ook nog tijd om in te vallen voor Zane Lowe op de Engelse Radio 1. Niet alleen viel hij in, maar hij maakte en passant ook nog even bekend dat hij in maart de studio in zal gaan met niet Blur, maar met Jamie Hewlitt om aan een volgend Gorillaz album te werken. Dit zal gebeuren in, jawel, Syrië. Waar anders?

Tijdens de Radio 1 take over speelde hij ook drie demo’s van nieuwe Gorillaz nummers. Dit waren ‘Electric Shock’, ‘Broken’, en ‘Binge’. Verder werd er een John Peel sessie gespeeld met Blur uit 1997. John Peel is één van de meest invloedrijke dj’s geweest als het gaat om nieuwe muziek in Engeland, en zijn sessies zijn legendarisch, ook omdat hij vaak de eerste was. Zo mocht Pulp in 1981 al opdraven bij Peel. Pulp zou veertien jaar daarna het Glastonbury festival headlinen en één van de populairste Britse bands zijn.

Nieuwe bands voor 2009

Ook in 2009 zullen veel nieuwe of relatief nieuwe artiesten hun kunstjes vertonen. Debuutalbums, debuut EPs, debuut MySpace pagina’s: het komt er allemaal weer aan. Hier een lijstje van wat IKRS jonge sterren in opkomst vindt. Dit zijn dus niet bands die het zeker gaan maken in 2009! Sommige zijn nog lang niet zo ver dat ze met major album releases komen. Maar het zijn bands waar IKRS van hoopt veel nieuw materiaal in 2009 te horen en waar wij potentie in zien.

The Invisible
De meeste bands hier genoemd zijn vrij jong, en zij zullen toch jaloers zijn op de werkervaring van de heren in The Invisible. Deze heren hebben namelijk gewerkt met Roisin Murphy, met Hot Chip, met Panda Bear, en ze hebben hun kunsten in nog veel meer bands al getoond. Stiekem hoor je het ook meteen, want de heren kennen hun instrumenten en de muziek zit hierdoor strak in elkaar. Een mix van pop, funk, en jazz, zo kan je een beetje omschrijven hoe het klinkt. En dat alles gepaard met de warme stem van Dave Okumu.
http://www.myspace.com/theinvisiblethree

Post War Years
Nog een band uit Londen, Post War Years maken math rock, alleen dan niet zo dansbaar als Foals. Maar dat is dan ook totaal niet het uitgangspunt van de band. De gelaagde structuur heeft zelfs blazers in zich op sommige nummers! De band zal in maart komen met een nieuwe single, The Whole World On Its Head, met als b-side Flames Like Tinder. Waarschijnlijk zal dit niet het enige materiaal zijn wat de band komend jaar zal uitbrengen, dus stay tuned!
www.myspace.com/thempostwaryears

O Children
Vorig jaar zagen twee “post-punk” bands de weg naar hype en veel pers. Echter, ik vind beide bands (Glasvegas en White Lies) op meerdere fronten tekort schieten. Hoewel ik O Children live nog niet heb gezien is hun live reputatie zeer sterk. Frontman Tobias werd door ik meen Artrocker vergeleken met een mannelijke Grace Jones! De zware bariton wordt tegen een post-punk muur met synth gezet voor een aantal zeer interessante nummers. Check ook het interview dat wij hadden met deze band.
http://www.myspace.com/ochildren

Heloise and the Savoir Faire
We zijn vrij Brits geweest tot nu toe, maar laten we ook even naar het andere continent gaan. Bijvoorbeeld naar electro band Heloise and the Savoir Faire. In de januari mixtape open ik met een nummer van deze band, ‘Mi Piace Molto’. De band zal binnenkort ook de oversteek maken naar Europa, maar niet naar hier. Nederland loopt qua electro een beetje achter blijkbaar. Mocht je daarentegen snel in België zijn…
http://www.myspace.com/heloiseandthesavoirfaire

Your Twenties
Mocht Metronomy niet helemaal je ding zijn, maar je wel fan zijn van Gabriel Patrick (en ja, de kans dat je Gabriel Patrick kent als je Metronomy niet leuk vindt is miniem…), dan kan je uitkijken naar Your Twenties. Vorig jaar bracht deze band, side project dus van Gabriel van Metronomy, een heerlijk catchy nummer uit met ‘Caught Wheel’. Het is meer gitaar based en wat meer straightforward, maar het ligt oh zo heerlijk in het gehoor. Net zoals alle side projects zal deze ook stilliggen zolang Metronomy tourt, en dat doen ze momenteel. Ze zullen voor We Have Band staan in de kleine zaal na de eerste avond Bloc Party in Paradiso.
http://www.myspace.com/yourtwenties

FrYars
Ben Garrett, oftewel FrYars, is één van de artiesten die zijn debuutalbum in 2009 zal uitbrengen. Dit album, Dark Young Hearts geheten, zou zomaar hele hoge ogen kunnen gooien. De nummers van de jonge Brit zitten uitstekend in elkaar. Een lichte electro beat zorgt voor een ietwat dansbaar canvas waarop FrYars zijn donkere verhalen vertelt. Zijn twee EPs waren al geweldig, en hetzelfde geldt voor zijn recent uitgebrachte nummers ‘Visitors’, met background vocals van niemand minder dan Dave Gahan, frontman van Depeche Mode. Net als Patrick Wolf zal hij zijn album uitbrengen via bandstocks. Hij stond afgelopen editie op London Calling waar hij een puntgaaf concert gaf.
http://www.myspace.com/fryars

Fever Ray
De vrouwelijke helft van The Knife gaat solo, en het eerste nummer wat naar boven is gedreven heeft meteen iedereen verstelt doen staan. Dat nummer, ‘If I Had A Heart’, is mysterieus en atmosferisch. Een soort donkere, minimalistische Portishead. Interessant is het zeker wat deze Zweedse ons voorschotelt. Haar album komt uit op 18 maart.
http://www.myspace.com/feverray

We Are The World
Deze band uit Californie zou zomaar veel pers kunnen krijgen. Ten minste, als de eerste nummers een indicatie zijn. Tribal drums gemengd met dansbare ritmes: de dansvloeren zullen blij zijn met dit Amerikaans duo. Zangeres Megan Gold zingt met haar spooky vocalen over de drums heen, wat waarschijnlijk een combinatie van drum machines en daadwerkelijke percussie is. Dit wordt gedaan door Robbie Williamson. Hun live show zou een spektakel moeten zijn, dat weet IKRS niet, maar de tracks an sich klinken goed genoeg voor ons om ze hier neer te zetten.
http://www.myspace.com/wearetheworldthecult

Youves
Voormalig Mirror! Mirror!, totdat die naam absoluut niet via google te vinden bleek en ze maar van naam veranderden. Ten minste, dat denk ik, want ze WAREN niet op google te vinden! Punky, schreeuwerige muziek met lekkere drums. Ik had de band al op één van mijn introductiemixen gezet voor mijn New Yorkse “werkgever” EVB. Om precies te zijn met het nummer ‘Wolfgang Bang’, waarin ze het advies geven to “rubber up, protect yourself from AIDS.” Verstandige jonge (jonge!) mannen.
http://www.myspace.com/youves

We Have Band
Hype, hyper, hypst. Deze band is niet uit de blogosphere weg te slaan. En zelfs niet uit Paradiso, waar de band tweemaal in de kleine zaal zal optreden als een soort van Bloc Party afterparty. Voormalig werknemers van een platenlabel, Thomas, Dede, en Darren begonnen zelf maar een band. Ze maken een soort van catchy disco-punk, met single ‘Oh’ momenteel als speerpunt. En je weet eigenlijk dat het goed zit als de band nu al een remix make-over heeft gehad van andere hipsters als Yo Majesty, Plugs, Micachu, en Andrew Friendly.
http://www.myspace.com/wehaveband

Pavement denkt na over reünie

De jaren negentig band Pavement denk na over het hervormen van de groep. De geruchten, zoals bij elke oude band waarvan in ieder geval nog een paar leden levend zijn, waren er al een tijdje, maar recente uitspraken van oud leden van de band wakkerden het vuur nog iets steviger aan. Hoofdfiguur Stephen Malkmus, die een tijd terug nog een album uitbracht met zijn The Jicks, zei in het blad Rolling Stone: “It's something to be optimistic about. We would want to practice a lot and rewrite the history books on Pavement's live shows. Every third gig was bad.”

Niet alleen Malkmus liet zich erover uit, maar vooral de opmerkingen van Scott Kannberg zijn vrij optimistisch makend. “It could be a fun thing to do, go and play your favorite songs every night!" Verder meldde hij dat alle bandleden op goede voet met elkaar staan. Ook lijkt het festival Coachella geïnteresseerd te zijn de band op het podium te krijgen tijdens de volgende editie. De band heeft al enkele pogingen van het festival afgeslagen, hoewel Kannberg wel grapte dat het geld gewoon te laag was. Foto is van Malkmus and the Jicks.

The Zutons gedropt door label

The Zutons zijn gedropt door hun label Sony tijdens de kerstvakantie. De reden is tegenvallende verkoopresultaten. Niet geheel opvallend, want het laatste album, You Can Do Anything, was wel erg dad-rock geworden. Geen wonder ook dat Boyan Chowdhury, de gitarist, voor dat album de band verliet. De band kon geen potten breken, en dus ook niet voortborduren op de populariteit van Amy Winehouse en Mark Ronsons cover van ‘Valerie’ van de band.

Het is nog niet duidelijk wat de toekomst voor de band zal brengen. Na de goed ontvangen albums Who Killed… The Zutons? en Tired of Hanging Around is de band in een neerwaartse spiraal gekomen. Zozeer zelfs dat ik er pas vandaag achterkwam dat de ze van het label af waren. Op de dagelijkse blogs die ik bezoek was het niet te lezen, wat eigenlijk gelijk de reden weergeeft waarom de band ontslagen is…

Fuck Buttons remixt Fever Ray

Fever Ray schokte vorige week iedereen met nu al één van de meest besproken clips van het jaar. Fever Ray, oftewel Karin Dreijers, gaf de wereld ‘If I Had A Heart’. Onderdeel van de aankomende 7” release van die single is een remix van dat nummer door Fuck Buttons. De Britten die vorig jaar opzien baarde met hun debuutalbum Street Horrrsing hebben het nummer van de vrouwelijke helft van The Knife van iets meer beats voorzien. Het nummer kan je onder andere hier luisteren: http://stereogum.com/archives/new-fever-ray-if-i-had-a-heart-fuck-buttons-remix-stereogum-premiere_044931.html

Royksopp laat nieuwe track horen

Het Noorse duo Royksopp is bezig met een nieuw album. Nadat ze eerder al een verjaardagstrack op hun site streamde ter ere van het zoveel jarig bestaan hebben ze nu een bona fide nummer vrijgegeven. Het nummer heet ‘Happy Up Here’, en zal de eerste single worden van de heren uit Scandinavië voor het nieuwe album. Dit album zal Junior gaan heten. Zoals eerder op deze site vermeld zullen onder andere Lykke Li, Karin Dreijer (Fever Ray, The Knife), en Robyn op dit album te horen zijn.

Hier is een youtube versie met alleen audio van de nieuwe track:

Mixtape- Dirty dancing en wat geschreeuw

Nadat we het jaar al eindigden met een mixtape, beginnen we er nu ook mee. Want hoewel we via de clip van de dag proberen veel nieuwe bands langs te laten komen en wat oudjes uit de vergetelheid te krijgen, willen we in 2009 nog meer nieuwe bands aan iedereen introduceren en aandacht geven. En hoe beter dan via mixtapes? Vijftien tracks, waarvan je er een aantal zal kennen, en waarschijnlijk een aantal niet. Dus veel goede en nieuwe muziek. Deze mixtape is een beetje een mix tussen dance-punk en dirty disco. Dansbare electro en synths waarop je down en dirty kan gaan of met zoveel glam dat je elke discotheek zou worden uitgejaagd. En dat gepaard met nummers met flinke drums, veel geschreeuw, en flitsende gitaren.

Het sneeuwt, wat wou je anders gaan doen? Play and dance!

Tracklist (song-artist):

Mi Piace Molto- Heloise and the Savoir Faire / Credit in the Straight World – Ssion / Dance to the Underground – Radio 4 / We Begin – Bufi / Ulysses – Franz Ferdinand (Disco Bloodbath remix) / Disco Bloodbath – Pandering & the Golddiggers / L’Homme – Boy Crises / Your Love My Girls – Frankie Knuckles & Animal Collective mash-up / House of Jealous Lovers – The Rapture / 4 to the Floor – Bang Bang Eche / Money on the Fire – The Ghost Frequency / Saints Don’t Cry – An Experiment On A Bird In The Airpump / Hypercommunication – Poni Hoax / TV Friend – Whomadewho (Hot Chip Remix, tomboy edit) / Gold Gold Gold – Foals / Honey Slides – Adam Gnade & Youthmovies

Dirty Disco en Dance Punk - Various

Album tips 2009

Het jaar 2009 is al in volle gang, je mag mensen zelfs officieel al geen gelukkig nieuw jaar meer wensen. Nu was ik dat toch niet van plan, miserabele persoontje dat ik ben, maar het geeft maar aan hoe ver we al zijn in weer een jaar in dit millennium. Het valt ook te zien aan het aantal al gelekte albums die in 2009 zullen uitkomen. Wat te denken van Morrissey, Antony and the Johnsons, en Animal Collective, maar ook relatief jonge honden als White Lies, Sky Larkin, en Howling Bells hebben hun weg op het internet gevonden. Van deze albums een recensie zodra IKRS er officieel zijn grijpgrage handjes op kan krijgen.

Maar nu het muzikale jaar 2009 al weer in gang is, wordt het ook maar eens tijd om te kijken wat er allemaal uit gaat komen. Er zullen weer een heleboel artiesten iets van zich laten horen, en IKRS tipt hier de albums waarvan wij denken dat ze iets goeds gaan opleveren. En we zullen later ook nieuwe artiesten tippen waar je in 2009 goed op moet gaan letten, omdat ze weleens iets moois zouden kunnen creëren.

Eerst gaan we kijken welke albums er allemaal uit zullen komen in 2009 waar wij naar uitkijken! Natuurlijk zitten hier open deuren bij, maar goed, het is maar even ter herinnering.

Antony and the Johnsons- The Crying Light

Antony Hegarty was begin 2008 zeer in het nieuws door zijn vocalen op een aantal tracks van het disco album ‘Hercules and Love Affair’ van de band van dezelfde naam. Later dat jaar, nadat het album live teniet werd gedaan door de live bezetting zonder Antony, kwam de man met een EP van zijn eigen Antony and the Johnsons. Een pareltje. De titel track van die EP, ‘Another World’, zal ook op The Crying Light staan. Maar reken op meer prachtige songs van de aparte man met de engelachtige stem.

Franz Ferdinand- Tonight: Franz Ferdinand

Eigenlijk hebben we het halve album live al gehoord natuurlijk, dus eigenlijk is dit een beetje vals spelen. Franz Ferdinand was sowieso al één van de albums waar IKRS het meest naar uitkeek (dat was het vorig jaar al toen een release toen nog op de agenda stond…), maar nu weten we het zeker. Het vuige ‘Ulysses’, het ondeugende ‘What She Came For’ met rave out aan het einde: live kwam het ene na het andere pareltje uit de hoge hoed. Meer disco, minder pitten, dat wel, maar het is misschien wel moeilijker een goed dansbaar album te maken dan een springbaar album.

Yeah Yeah Yeahs- TBA

Na een rust periode van drie jaar komen de rockende New Yorkers met hun derde album, dat voor zover wij weten nog een titel moet krijgen. Wel staat hij gepland ergens vroeg in 2009, dus vooralsnog nemen we dat maar aan. Eén reden om hiernaar uit te kijken is de EP IsIs, dat in de zomer van 2007 uitkwam. De band ging daarop down and dirty en schudde elk greintje pop wat in het album Show Your Bones zat van zich af. Als de Amerikanen die lijn doorzetten kunnen we wat oorverdovende rock verwachten.

Patrick Wolf- Battle

Patrick Wolf keert terug naar complete indieheid door met bandstocks in zee te gaan, wat zoveel betekent als dat het album geheel zonder studiobazen wordt gemaakt en Wolf zijn eigen gang zal gaan. Een aanpak die de eigenzinnige Wolf misschien wel het beste ligt. In ieder geval wordt het een schizofreen muziekjaar voor Wolf, want hij zal komen met twee albums! Of een dubbelalbum. In ieder geval bestaat één gedeelte uit pre-love, en de andere uit post-love. Oftewel, eentje is gloomy en zonder liefde in Patrick’s leven gemaakt, de ander is upbeat en gemaakt toen Wolf zijn huidige vriend vond. Dus voor zowel fans van het donkere werk als fans van het vrolijkere werk zal er iets te vinden zijn.

Jarvis- TBA

Simpelweg omdat Jarvis, bij ouderdom van Eric Clapton, God is. Waar andere legendes toch enigszins afzakken zijn de teksten van Jarvis onverminderd scherp gebleven, ook op zijn eerste soloalbum dat in 2006 uitkwam. Helaas was daar de muziek aanzienlijk oninteressanter van dan in zijn Pulp jaren. Dit keer heeft hij een album belooft met meer rock erin, dus we zijn benieuwd. Ook zal hij tijdens zijn concerten meer praten, a la een soort theatervoorstelling alleen dan met de nadruk nog steeds op muziek. Verder is over het album nog vrij weinig bekend, maar we hopen natuurlijk gaandeweg het jaar meer informatie te krijgen.

Verder kijken we ook nog uit naar het aankomende album van Lo-Fi-Fnk. Toen IKRS de band interviewde waren ze ongeveer halverwege en waren ze tevreden over wat ze hadden, en het album Boylife was een heerlijk Zweeds synth-pop feestje. Iets harders en meer electro zal komen van de New Yorkse band The Juan MacLean, met op vocalen Nancy Whang van LCD Soundsystem. Ze zitten ook op het label van LCD frontman James Murphy. Ook zal voormalig The Smiths zanger Morrissey met een album komen, en zullen Maximo Park en The Rakes beide met een derde album komen. The Whip is ook bezig met een nieuw, tweede album. Die zal, zo zei zanger Bruce in een interview met ons, meer op de dansvloer gericht zijn. Tevens zullen de Amerikaanse indie darlings The Decemberists Hazards of Love uitbrengen. Als het zo goed is als het vorige album, The Crane Wife, dan zal de band wederom hoge ogen gooien. Of wat te denken van Handsome Furs? Het side project van Wolf Parade’s Dan Boeckner. Er is dus weer veel te luisteren in 2009! En dan zijn er nog de nieuwe artiesten, die komende week aan bod komen hier bij IKRS. Die lijst zal ongetwijfeld wat meer verrassingen herbergen.

Tonight: Franz Ferdinand lekt

Nadat eerder al grootheden als Morrissey en Antony and the Johnsons eraan moesten geloven, nu ook Franz Ferdinand. Het derde album van de Schotse art-rockers is gelekt. Het album, dat Tonight: Franz Ferdinand heet, ligt op 19 januari in de winkels. Een goede week daarvoor vindt hij dus zijn weg naar het internet. Dan Caray heeft het album geproduceerd. Het album komt wederom op Domino uit.

Het lijkt me onnodig om te zeggen dat wanneer het album officieel uitkomt hij hier gerecenseerd zal worden. Naast dat is het natuurlijk ook onnodig om te zeggen, want wij hebben het al vaker aangegeven, dat IKRS hier zeer naar uitkijkt. IKRS heeft een zwak voor de Schotten, die ons tweemaal vorig jaar wisten te betoveren met magistrale optredens op Lowlands en in Watt. Daar gaven ze een preview van het nieuwe materiaal, wat nu dus op het internet te vinden is.

Lijst der lijsten: beste albums 2008 volgens een samensmelting van lijstjes

Ja, nu wij onze eindlijst hebben geplaatst kunnen we dit nu ook plaatsen. Pas geleden is deze lijst opgedoken, een soort samenvatting van een heleboel lijsten bij elkaar! Er zijn maarliefst 774 blogs genomen, of de lijstjes daarvan in ieder geval, en daarvan is een gemiddelde gemaakt. Soort van. Ik weet het allemaal niet hoe het gedaan is, in ieder geval via Hype Machine’s Zeitgeist methode, maar het resultaat is in ieder geval dat van 774 lijstjes een gemiddelde is gemaakt waar dit lijstje uitkomt. Dus al die lijstjes bij elkaar gestopt geven aan dat dit het ultieme lijstje van 2008 is. En om eerlijk te zijn, de top tien is nog best goed ook! Voor ruim de helft in ieder geval.

50 Mates Of State - Re-Arrange Us
49 The Kills - Midnight Boom
48 Glasvegas - Glasvegas
47 Drive-By Truckers - Brighter Than Creation's Dark
46 Shearwater - Rook
45 R.E.M. - Accelerate
44 Flying Lotus - Los Angeles
43 Ra Ra Riot - The Rhumb Line
42 Sun Kil Moon - April
41 Jenny Lewis - Acid Tongue
40 Beck - Modern Guilt
39 of Montreal - Skeletal Lamping
38 Blitzen Trapper - Furr
37 The Gaslight Anthem - The '59 Sound
36 Nick Cave & The Bad Seeds - Dig!!! Lazarus Dig!!!
35 Lykke Li - Youth Novels
34 Death Cab For Cutie - Narrow Stairs
33 The Black Keys - Attack & Release
32 Foals - Antidotes
31 Wolf Parade - At Mount Zoomer
30 WHY? - Alopecia
29 Hot Chip - Made In The Dark
28 Department Of Eagles - In Ear Park
27 Beach House - Devotion
26 My Morning Jacket - Evil Urges
25 Kanye West - 808s & Heartbreak
24 Okkervil River - The Stand Ins
23 Kings Of Leon - Only By The Night
22 Lil Wayne - Tha Carter III
21 She & Him - Volume One
20 The Dodos - Visiter
19 No Age - Nouns
18 Elbow - The Seldom Seen Kid
17 Crystal Castles - Crystal Castles
16 The Walkmen - You & Me
15 Coldplay - Viva La Vida
14 Girl Talk - Feed The Animals
13 Frightened Rabbit - The Midnight Organ Fight
12 Santogold - Santogold
11 Deerhunter - Microcastle
10 The Hold Steady - Stay Positive
09 M83 - Saturdays=Youth
08 Sigur Rós - með suð í eyrum við spilum endalaust
07 Cut Copy - In Ghost Colours
06 Portishead - Third
05 MGMT - Oracular Spectacular
04 Bon Iver - For Emma, Forever Ago
03 Vampire Weekend - Vampire Weekend
02 TV On The Radio - Dear Science
01 Fleet Foxes - Fleet Foxes

De album top 5 van 2008 volgens IKRS!

Hier staan de top 5 albums van het jaar 2008 volgens IKRS! Voor de rest van de top tien en het intro tekstje, klik hier.

Band: of Montreal
Album: Skeletal Lamping
Totaal maf, dat lijkt Kevin Barnes te zijn. Het album is sexy en kinky. En dansbaar ook nog, bij tijd en wijlen, hoewel bij andere nummers de band voor het experiment of voor een rustigere aanpak kiest. Daarentegen kan je dansen en lachen tegelijk als de blije synths je in beweging brengen terwijl Barnes zingt: “We can do it softcore if you want, but you should know that I go both ways.” Een kleine greep in het arsenaal aan seks en seksualiteit wat op het album staat. Maar het album kent ook diepgang, en er zit ook veel triestheid in. Wat wil je als je het album maakt vanuit de gedachten van een veertigjarige transseksueel die ook nog eens African-American is? ‘Gallery Piece’ zou niet misstaan op een dansvloer, maar ondertussen zingt Barnes ook dat hij liefde mist in zijn leven. “And they don’t even know/what’s on my channel/but that is true for almost everyone,” zingt hij. Diepgang, triestheid, gekheid, sexy: het negende album van of Montreal is een pareltje. Ergens anders in dit magazine vind je een uitgebreide recensie.

Band: Fuck Buttons
Album: Street Horrrsing
Andrew en Benjamin hebben het op de een of andere manier geflikt om een elektronisch noise album te maken wat vrijwel universeel geliefd is! Geen geringe prestatie, omdat het toch niet het meest toegankelijke genre is. Maar het is ook weer niet vreemd, want het album, bestaande uit zes nummers van allemaal rond de tien minuten, is uitermate meeslepend. Je kan je totaal verliezen in de wereld die Fuck Buttons voor je schildert, en in die wereld kan je aan iets ontsnappen of nou juist je emoties kwijt. Door de prachtige opbouw en de op het juiste moment in elkaar overgaande lagen grijpt dit debuutalbum van de Engelse heren je bij de keel. Whatever it takes, of het nu een gameboy is, of een Afrikaanse drumbeat, of de kreten van de beide heren: Fuck Buttons haalt alles uit de kast om een zo scherp en sfeervol album te creëren. Dat is ze zeker gelukt.

Band: Los Campesinos!
Album: Hold On Now, Youngster…
“It’s you! It’s me! And it’s dancing!” Puur indie-disco goud. De build-up waardoor iedereen in de zaal al een minuut voor de catchy gitaar riff weet dat het nummer eraan komt is één van de hoogtepunten van elk concert. De band weet op dit album knuffelbare, artsy nummers te creëren. Allerlei instrumenten worden gesmolten tot een gestroomlijnde chaos om lekker op uit je dak te gaan. De teksten van Gareth zijn arty, beetje pretentieus, maar vooral ontzettend grappig en twee. Sommige nummers zijn ook nog eens bizar catchy, zoals ‘You! Me! Dancing!’ en ‘Sweet Dreams, Sweet Cheeks’, met dat heerlijke meezing einde “One blink for yes, two blinks for no, sweet dreams sweet cheeks we leave alone.” Of het meeschreeuw lijntje “And it hurts as hard as a blow to the head, or a smash to the skull, or a knee to your chest”. Arty, quirky indie-pop dat misschien wel beter dan alles het jaar 2008 weergeeft voor de arty, de indie, en de outsiders.

Band: Foals
Album: Antidotes
Opzwepende ritmes, daar draait het om bij dit album. De math rock op dit album is tot in de puntjes uitgevoerd. De gitaren, de drums, de bas, het zanglijntje van Yannis: alles komt tot een prachtige mix waar moeilijk op stil te zitten is. Dus de vijf heren uit Oxford, Yannis, Jack Bevan, Jimmy Smith, Edwin Congreave, en Walter Gervers, verdienen alle complimenten. Veel van de nummers zijn ook uitermate dansbaar, zoals ‘Balloons’ en ‘Electric Bloom’. Maar ze kunnen het ook wat rustiger aandoen, zoals op single ‘Red Socks Pugie’, of wat meer experimenteel, zoals bij ‘Tron’, het laatste nummer op het album. Wat ze ook doen, instrumentaal zit het altijd fantastisch in elkaar. Niet voor niets is de band in Engeland uitgegroeid tot een grootmacht ondertussen. Nederland is wat langzamer, maar dat zal ongetwijfeld nog komen, want op basis van dit album verdienen ze het zeker.

Band: TV on the Radio
Album: Dear Science
Daar waren de heren uit New York opens met, voor mij, het album van het jaar. Muzikaal zit alles geweldig in elkaar, en wat wil je met mensen als Kyp Malone, Dave Sitek, Gerard Smith, en de fantastische drummer Jaleel Bunton die de instrumenten bemannen. En dan heb je nog frontman Tunde Adebimpe die alle geweldige teksten eroverheen zingt. Instrumentaal zit het zo goed in elkaar dat je in eerste instantie alleen dat opmerkt. De gitaarmuren, de prachtige opbouwen, de sfeer die gezet wordt: het klopt allemaal prachtig. Delf dieper en dan vind je de teksten, die uitstekend analyseerbaar zijn en je zomaar aan het denken kunnen zetten. “Gold is another word for culture/leads to the fattening/ of the vultures/’till this bird can barely fly,” zingt Adebimpe op het fantastische nummer ‘Crying’. En of het nu up-tempo en al rappend is zoals op ‘Dancing Choose’, of meer rustig zoals het al eerder genoemde ‘Crying’, de band doet het allemaal. Het album is intelligent, muzikaal fantastisch, en je ontdekt telkens wat nieuws om verliefd op te worden. Het album van het jaar volgens IKRS.

IKRS presenteert de top 10 van 2008

Ik heb lange tijd afgezien van de top tien te plaatsen omdat IKRS er rekening mee hield dat er nog misschien iets zou komen dat in de top 10 zou kunnen komen. Maar helaas is dat niet het geval geweest. Dus presenteren wij ons top 10 artikel uit het winterissue van ons blad, want de top 10 blijft, ook na de laatste maand van het jaar, ongewijzigd. Als je het nog niet gelezen hebt, enjoy! (dit is de ruwe versie zonder edit. IKRS excuseert zich voor eventuele spellingsfouten die er mogelijk in staan)

Nee, ik heb niet alle albums geluisterd. Ja, ik weet dat er nog een aantal mooie albums uit moeten komen. En nee, ik denk niet dat ik het alleen recht heb qua smaak en dat elk ander lijstje compleet kut is. Om even de misconcepties weg te werken over eindejaarslijstjes. Ik zou het zomaar eens kunnen zijn met tien andere albums, want ook dit jaar is er weer veel mooie muziek gemaakt. Zo kon je genieten van de noise rock van het debuutalbum van No Age, of van de verhalen van de oud gediende Nick Cave and the Bad Seeds. Of pure pop zoals bij de Mystery Jets, of de elektronische pop van Gang Gang Dance (en dit album was vrij poppy zou ik zeggen). Veel om van te genieten dus, en die staan niet eens in de top 10! Oh my…

Andermans lijstjes moet je ook niet afkraken. Omissies moeten gemaakt worden, en of dat nou is omdat je andere albums toch net wat beter vond of omdat je toevallig nog geen tijd hebt gehad sommige albums te beluisteren (Deerhoof, The Cure, Laura Marling, to name a few), een lijstje kan nooit perfect zijn. Ook al niet omdat ieders smaak toch anders is. Maar toch is het leuk om al die lijstjes door te nemen, want vaak zie je op meerdere lijstjes een album dat je nog niet gehoord hebt en dat je dan toch maar eens probeert. En wie weet ontdek je zo nog een band, of herontdek je een album. Lijstjes zijn daarom niet alleen leuk, maar ook nuttig.

Het was een goed jaar voor debuutalbums, kan ik je meedelen. Vier debuutalbums wisten in de top tien te raken, en dan ook nog eens twee sophomore albums. Maar ook enkele veteranen wisten toch nog een plaatsje te bemachtigen. Het jaar 2008 werd voor IKRS gekleurd door de volgende tien albums! Hier de nummers 10 tot en met 6!

Band: Portishead
Album: Third
Elf jaar na hun laatste album kwam Portishead vroeg dit jaar met album nummer drie, passend Third geheten. En ondanks dat er elf jaar tussen zat bewees de band met dit album het kunstje niet verleerd te zijn. In de jaren negentig waren ze bekend om hun triphop sound, maar door absentie van album en een hele flux aan nieuwe bands leek Portishead even niet meer bekend bij de nieuwe generatie muziekluisteraars. Maar die werden met dit album geïntroduceerd aan een volwassen en interessante band. Op het album heeft zangeres Beth Gibbons haar hart bloot gegeven, terwijl de band in het algemeen ervoor zorgt dat er prachtige soundscapes ontstaan en een prachtige sfeer. Misschien meest evident allemaal te horen op single ‘The Rip’. Van fragiel tot mystiek, de band zet altijd wel iets neer om naar te luisteren en in op te gaan. De volwassenheid resoneert in het album, en Portishead maakt na elf jaar meteen één van de beste albums van het jaar.

Band: Late of the Pier
Album: Fantasy Black Channel
“It’s a heartbeat, a flicker, a line!” Niet van toepassing op de band, want die is springlevend. De jonge honden van Late of the Pier leverden dit jaar met Fantasy Black Channel een fantastisch debuutalbum af. Niet alleen omdat ze prachtige dansvloer anthems maakten met ‘Heartbeat’ en ‘Bathroom Gurgle’, maar nou juist ook omdat ze durfden buiten die omlijning te stappen en eigenwijs en experimenteel te zijn. Zo zijn ‘VW’ en ‘Focker’ minder voor de hand liggende nummers, maar nou juist dat maakt Late of the Pier net wat meer dan gewoon een bandje die een menigte probeert te laten dansen. Door een mix te maken van dansbaarheid en experiment is Late of the Pier één van de vier debuterende bands die een plaatsje in deze top 10 hebben bemachtigt.

Band: Cut Copy
Album: In Ghost Colours
Synth pop uit Melbourne. Maar niet zomaar synth pop, met tweede poging In Ghost Colours levert de band bestaande uit Dan Whitford, Tim Hoey, en Mitchell Scott één van de betere pop platen af van dit jaar. Vrijwel zonder zwak momenten schieten de heren van het ene goed in het oor liggende synth nummer naar het andere, waaronder dansbare hoogtepunten als ‘Lights and Music’ en ‘So Haunted’. Tussen deze pareltjes door heeft de band af en toe instrumentale overgangsnummers geplaatst van rond de minuut, wat de flow erin houdt. Live komen al deze nummers ook prachtig uit de verf, zeker in een gewillige zaal als Studio B in New York waarin ik ze zag, en de band als support Black Kids had. In Nederland minder populair lijkt het, Rotown is een te kleine zaal voor een band als deze, zeker nu ze met In Ghost Colours unaniem complimenten hebben gekregen en zich als grote meneren hebben gevestigd.

Band: Elbow
Album: The Seldom Seen Kid
Ze hebben de Mercury Prize gewonnen, en hoewel die prijs het ook vaak genoeg mis heeft gehad, deze keer was iedereen het er toch wel over eens dat de sympathieke Mancunians het verdienden met dit album. En die mening ben ik ook toegedeeld. Prachtig sfeervol, Elbow is niet bang voor het orchestrale, maar ze zijn ook niet bang om gas en franje weg te nemen. Guy Garveys enigszins geraspte stem past prachtig bij de muziek, en ook zijn teksten verdienen alle lof. Met een vaak humoristische aanpak legt hij zijn ziel bloot. “I have an audience with the pope/And I’m saving the world at eight/But if she says she needs me, if she says she needs me/ everybody else will have to wait.” Om maar even zijn prioriteiten aan te geven. Er is ook genoeg tragiek weer te vinden op het album, zoals in ‘Some Riot’. En met ‘One Day Like This’ hebben ze zo ongeveer hét feel good nummer van het jaar. Met het vierde album is Elbow een bona fide grootmacht geworden.

Band: Wolf Parade
Album: At Mount Zoomer
Na het album Apologies to the Queen Mary gingen de heren Spencer Krug en Dan Boeckner, de leidende mannen van de band, ieder hun eigen weg met eigen bands. Maar drie jaar na dat album zijn ze weer bij elkaar gekomen voor dit album, At Mount Zoomer. Een prachtig staaltje americana en Amerikaanse indie die misschien wel te volwassen klinkt voor een tweede album. Prachtige instrumentale begeleiding die het album voortstuwt en de slimme teksten ondersteunt. Vaak zorgen de drums of de piano voor een mooi canvas waarop de andere instrumenten iets moois mogen verzinnen. De nummers zijn verder ook afwisselend, soms swingend, soms wat meer troubadourachtig. Zoals ouderwetse americana betaamt is een groot thema de frontier opzoeken. "Darling please, let's get out of here on a train to who knows where." Het avontuur zit nog steeds in het bloed op het Noord-Amerikaanse continent.

Klik hier voor de nummers 5 tot en met 1!