Nieuw album Arctic Monkeys lekt

Op de dag dat Lowlands met zijn tijdsschema komt waarin te lezen valt dat het festival in de Alpha tent wordt afgesloten door de Arctic Monkeys is het album van de heren gelekt. Okay, eigenlijk op woensdag al, maar hij is te downloaden in ieder geval. Uiteraard niet in de kwaliteit waarop je je favoriete band wilt horen, maar goed, voor de Arctic Monkeys it’s all right. Als het nu een nieuwe symfonie van Beethoven was toen deze nog leefde, a la, maar toen bestonden er nog geen computers. Geen voor publiek gebruik anyway, hoewel in de memoires van Leli Limowitz hij spreekt over zijn werk bij de Azteekse regering die een apparaat hadden die via een “box” informatie verschafte naar iets wat beelden projecteerde. Veel informatie stond erop, onder andere een zeer gewild iets genaamd “de wereldmap”, maar zonder zoekmachine was alles helaas moeilijk te bereiken. Limowitz probeerde er eentje te ontwerpen, maar de beta versie van zijn “moogle” werd voornamelijk om bijgeloofredenen door de opperpriester naar de prullenbak verwezen.

Het nieuwe album van de Arctic Monkeys heet Humbug (Hmmmmbug, do-da-da-da hmmmmbug, doop-doop-da-da hmmmmbug (en ja, dat is op de melodie van Hanson…)) en zal 24 augustus uitkomen, dus daags na Lowlands. Misschien zullen daar al wel wat exemplaren van het album liggen, who knows (en nee, dit is géén insider informatie). Op Lowlands zullen ze dus de Alpha tent op de slotdag afsluiten. Hun optreden daar begint om 21:50. Normaal is Lowlands wel goed met counterprogrammeren voor populaire acts, nu staat voor Arctic Monkeys echter Bloc Party, dus ik voorzie kamperende mensen in de Alpha tent a la Pinkpop.

Lowlands maakt tijdschema bekend

Lowlands heeft in de jaarlijkse bijlage bij de NRC Next zijn tijdsschema bekend gemaakt, en deze is nu ook te vinden op de Lowlands site zelf. Schema’s zijn uiteraard essentieel, want teveel vrijheid is dodelijk voor ons mens. Zo gebruikte de schrijver Darius Pastelitz ook schema’s met daarin welke plot twists hij ging gebruiken en welke karakters welke eigenschappen hadden en wanneer ze in het verhaal opdoken. Echter, de schema’s maken kostte zoveel tijd dat hij na het maken een writer’s block had en niets meer op papier kreeg. Na maanden liet hij de schema’s los en begon hij lukraak te schrijven over een walvis en de jacht van één man op het dier. In november 1951 had hij het af, maar toen hij het wilde publiceren bleek dat net een ander boek met walvis was gemaakt en hij net een maand te laat was. Maar over het algemeen zijn schema’s zeer nuttig.

Zo blijkt volgens het Lowlands schema dat Roosbeef het festival zal openen (maar goed dat mijn plannetje om haar te kidnappen afgelopen woensdag bij de EKKO bruut verstoord werd door het opengaan van de sluis op het moment suprême). De officiële afsluiter van Lowlands zullen de Arctic Monkeys in de Alpha zijn, terwijl de laatste noten op naam zullen komen van enkele DJ sets die tot bijna 05u door zullen gaan, waaronder Boys Noize in de Bravo. Het blokkenschema valt hier te vinden: http://lowlands.nl/blokkenschema.php?dag=vrijdag

Muziek nieuws juli

Al de nieuws items die in juli op deze site zijn verschenen hier bij elkaar gebundeld.
31 juli:
Nieuw album Arctic Monkeys lekt
Lowlands maakt tijdschema bekend

30 juli:
Supergroep met Peter Hook, Andy Rourke bezig met mixen album
The Decemberists op Crossing Border

29 juli:
Nisennenmondai’s debuutalbum vandaag uit in Europa
Holy Ghost! vanavond in Studio 80

25 juli:
Michael McDonald zingt op Holy Ghost! debuut
Fuck Buttons komt met nieuw album

23 juli:
Lowlands kondigt nieuwe namen aan

22 juli:
The Big Pink komt in september met debuutalbum
The Invisible e.a. genomineerd voor Mercury Prize

21 juli:
Late of the Pier neemt rustpauze, stort zich op label
5 Days Off volgend jaar in maart

17 juli:
Nieuw album The National uit eerste half jaar 2010

16 juli:
Dit weekend Klub Radar in Tivoli de Helling
Mattie Safer uit The Rapture, de band wel bezig met nieuw album

15 juli:
Snoop Dogg op Lowlands
Julian Casablancas gaat solo
No Age komt met nieuwe EP

14 juli:
Album Mew gelekt
Friendly Fires komt met nieuwe single, uitgebreidere release debuutalbum
Nieuw compilatiealbum met The National, Thom Yorke, en Michael Stipe

10 juli:
Kunstenaar Hermann Nitsch hoofdgast bij het Incubate festival
Deerhunter’s Bradford Cox komt met tweede Atlas Sound album

09 juli:
Dead Man’s Bones komt in oktober met album
Beck interviewt mensen over random topics

08 juli:
Nieuwe namen Lowlands
Kevin Barnes van of Montreal wijdt artikel aan Woody Allen

07 juli:
Meer details over album Bad Lieutenant
Emmy the Great komt met nieuwe EP

04 juli:
Fever Ray en meer naar Lowlands
Neon Indian komt met nieuwe track, debuutalbum, en naar Ekko en Winston

03 juli:
Debuutalbum The Bloody Beetroots in augustus uit

01 juli:
Johnny Foreigner geeft tweede album een naam
Jarvis in politiek programma op BBC

Beth Ditto en co maakt scherpe en entertainende pop

album recensie - Music for Men van Gossip

De band Gossip schoot de bekendheid in na het album Standing in the Way of Control uit 2006. Sceptici zeggen dat dit voornamelijk komt door de forste frontvrouw van deze band, Beth Ditto, die overal te zien was (al dan niet naakt) en die altijd wel wat te zeggen had. Maar dit zou de band ernstig tekort doen, want de live show stond niet alleen gekenmerkt door de schaarse kledij maar ook door de energieke performance van Ditto die elke nacht alles gaf, maar ook het nummer ‘Standing in the Way of Control’ was absoluut overal te horen. Inclusief op electrofeesten want er waren een stuk of 4327 remixes gemaakt. Dat ze gemaakt zijn geeft al aan dat ook in die scene men Gossip een warm hart toedroeg, en dat ze gedraaid werden betekent ook dat er genoeg mensen het wilde horen want DJs vonden blijkbaar dat dit mensen de dansvloer opkreeg. Drie jaar na dat album is de band, op een major label, nu terug met alweer het vierde album, Music For Men.

Het album begint alweer lekker met pit met die drums en heavy bass waar je goed met je heup op kan wiegen zonder dat het echt snel is of dat er een versnelling inzit. De tekst gaat over een meisje dat van lager wal komt maar dat wel schijnt, evident uit zinnen als “A watercolour painting in a Renoir pose” en “A home made haircut but she wears it well”. Lichtelijk verdacht is de zin “Everybody knows the things she does to please.” De tweede track moet de leading single zijn en met ‘Heavy Cross’ vind ik (en ik weet dat de consensus van de critici anders is) dat ze dat wel hebben. In het begin die sidderende synth die onder het rustige gezang nog zit, waarna vervolgens bas en drums komen om de pit erin te gooien als Ditto de registers opengooit. Het is wonderbaarlijk hoeveel kracht er van de band uitgaat zonder dat ze ubersnel hoeven te gaan spelen of superhard. Het trio van de bas, de drums, en de stem van Ditto alleen al zitten zo vol sterkte dat er een natuurlijke kracht vanuit gaat, waardoor ze ook zonder supersnel te spelen de dansvloer met gemak in beweging kunnen krijgen.

Dat is misschien ook het grootste pluspunt van deze band. De drums, bas, en gitaar klinken collectief zeer scherp waardoor welke combinatie ze ook proberen er wat vanuit gaat. Of het nu de hoekige gitaar is in ‘8th Wonder’ of alleen drum en synth zoals op ‘Love Long Distance’, het klinkt scherp en geconcentreerd. De band heeft ook niet allerlei tierelantijntjes nodig hierdoor. Geen rare dingen en extraatjes en geforceerde trucjes, maar gewoon de basics goed uitgevoerd zorgt al voor het gewenste resultaat waardoor de nummers overzichtelijk zijn en waardoor het allemaal goed in je is op te nemen. En dat is ook essentieel, want het album is pop. Het is geen album dat de grenzen opzoekt, of probeert poetry te maken of dat soort dingen. De band heeft geen enkele pretentie om moeilijk te doen of in de annalen van de historie te komen door het creëren van een nieuwe sound of iets wat Keats rivaliseert. Maar de simpelheid wordt hier zo effectief uitgevoerd dat het veel andere major bands achter zich laat.

De pop onderstrepen doen ze ook zelf. Niet alleen met een titel als “Pop Goes the World” (en ja, “pop” kan ook een andere betekenis hebben dan als in muziek), maar ook met de diverse verwijzingen naar pop en Motown nummers. Het is een soort puzzeltocht door het album, en ik weet zeker dat er nog veel meer inzitten dan die ik heb ontdekt. “I heard it through the bass line that not much longer you would be my baby” is uiteraard een referentie naar Marvin Gaye’s ‘I Heard It Through The Grapevine’, en ook Aretha Franklin’s ‘Chain of Fools’ wordt aangehaald. Nu zijn dit niet bepaald literaire referenties zoals in The Smiths of The National die een nummer een extra betekenis geven of je sturen naar een andere mogelijke interpretatie van het nummer, desalniettemin is het wel leuk omdat je aan het luisteren bent en je opeens een bekend voorkomend stuk hoort waardoor je even gaat nadenken waar je het ook alweer van kent.

De teksten wisselen af tussen die van de sterke vrouw (“You’d better make the right move, or you won’t wake up at all”) en die van fragiele liefdesdupe (“You did it to me once, you’ll do it again”, en ja dit is zielig, en niet een penile-vaginal iets…). Het breekt allemaal geen nieuwe grond, maar als gezegd, dat is ook de intentie niet van de band. Zal het album over vier jaar nog en masse gedraaid worden en vaak herinnerd worden? Nee, want zoals alle pop dat niet de gehele outlook verandert is het daarvoor te marginaal. Daarbij is het album ook te lang omdat, ondanks dat er weinig echt zwakke momenten inzitten, het niet je attentie vasthoudt omdat het louter entertainende muziek is en niet je brein of je dansschoentjes blijft prikkelen. Echter, de band klinkt ontzettend scherp, Ditto heeft in tegenstelling tot veel frontvrouwen een natuurlijke kracht en een goede stem, en de nummers zijn to-the-point en verdwalen niet in allerlei onzinachtige dingetjes. Als een major pop album is dit goed uitgevoerd, en dat is alles wat ik wil zeggen eigenlijk.

Nieuwe tracks uit de week van 23 t/m 29 juli

De nummers van de week column bestaat uit een willekeurige greep van nieuwe nummers die mijn oren hebben gevonden. Bijvoorbeeld nieuwe nummers live gespeeld, remixes, nieuwe singles, of willekeurige tracks van nieuwe of aankomende albums. Dit laatste wordt dan bepaald via de shuffle knop, dus compleet random. Is het representatief? Niet altijd, indicatief misschien al iets meer. Een snel, willekeurig kijkje in wat nieuw is of wat er aankomt.

Via de hypem links kan je de nummers meteen beluisteren. Soms werkt de grote play knop echter niet, maar probeer dan de play knop rechtsonder. Die werkt als het goed is sowieso! De techniek staat voor niets!

Track of the week:
'You’re In My Eyes (Discosong)' van Jarvis (Pilooski remix)
De albumversie is één van mijn favoriete nummers van dit jaar, want plots kwam Jarvis met dat verlangende disco nummer als afsluiter van zijn “rock” album. En nu komt het Franse Pilooski met deze killer track waarin hij een baslijn zet die beter dansbaar is, met wat lichte extra percussie. Het blijft een disco nummer dus verwacht geen electro stomper, maar de heavy bass en de lichte touches zorgen voor een subtiele remix die ook zeer als geheel klinkt. Wonderbaarlijk ook het gepraat van Jarvis. Sterker nog, af en toe lijkt het wel alsof Jarvis speciaal voor deze remix alles op maat opnieuw heeft ingesproken. Het klinkt wel een beetje als een goed nummer van Pulp eind jaren tachtig, begin jaren negentig. Alleen het afkappen van de zinnen aan het einde van het nummer doet een beetje gemaakt aan, maar verder een sterke remix van één van mijn favo nummers van het jaar.
http://hypem.com/#/track/870974/Jarvis+Cocker+-+Discosong+Pilooski+Mix+

'Give Blood' van Rain Machine
Met dit nummer van Kyp Malone van TV on the Radio is wel meteen de vraag beantwoord wie zorgt voor het experimentele gedeelte in die band, want dit nummer kent veel geluidjes. Teveel geluidjes misschien wel, waardoor het rommelig aandoet en waardoor er net iets teveel aan de gang is waardoor het de rust en het overzicht verliest. Er is altijd wel één geluidje wat net teveel is waardoor het net dat stuk in het nummer verpest. Ook vloeit het nummer niet en lijkt het nummer opgedeeld in meerdere delen en in plaats van een vloeiende overgang is er gewoon een cut naar een nieuwe scene. Plus het refrein van herhaaldelijk “give blood” doet mij echt teveel denken aan een Postbust 51 spotje voor bloeddonoren.
http://pitchfork.com/news/35979-premiere-rain-machine-tv-on-the-radios-kyp-malone-give-blood/

'The Magnificent' van Lindstrom
Lindstrom kwam dit jaar met een album waarop hij samenwerkte met Prins Thomas, maar hier is de Noorse disco god weer in zijn eentje en op het gebied waar hij het sterkst is. Fijne, atmosferische disco om op te dansen door de drumbeat. De vocalen bestaan louter uit “whoo-hoo-hoo-hoo” op verschillende toonhoogtes, en dit krijgt even halverwege de overhand als de rest is weggestript, waarna eerst het pianogedeelte weer terugkomt en dan er handgeklap bijkomt om vervolgens weer over te gaan tot het dansen. Zeer fijn in het oorliggend nummer die zo in elke discoset kan worden opgenomen. De outro bestaat uit een minuutlang louter de beat (de track is acht minuten so that’s all right), en het nummer tekent andermaal de finesse die Lindstrom de laatste tijd constant aan de dag weet te leggen.
http://hypem.com/#/track/873801/Lindstrom+-+The+Magnificent

'Last One Awake' van Memory Cassette (CFCF remix)
CFCF is één van IKRS’ favoriete remixers, en wederom bewijst hij hier waarom wij niet tegen nieuw materiaal van hem zijn. Zijn remixes klinken altijd zo organisch, het heeft altijd een haast natuurlijke flow, en dat maakt het zo bizar fijn om naar te luisteren. CFCF is één van de artiesten met een remix op de nieuwe Memory Cassette remix EP. De synth in het begin klinkt lekker euforisch en zomers als tegenwicht voor het atmosferische en rustigere op de achtergrond ingemixte vocalen van Memory Cassette. Omdat dat gedeelte op de achtergrond blijft had de rest misschien wat meer pit kunnen gebruiken, want nu kabbelt het op sommige stukken toch een beetje voort zonder dat het je aandacht vastgrijpt. Desalniettemin geen slecht resultaat wat CFCF er uiteindelijk uitkrijgt.
http://hypem.com/#/track/874191/Memory+Cassette+-+Last+One+Awake+CFCF+Version+

'Awesome' van The Bloody Beetroots ft. Cool Kids
Niet zo dansvloer oplichtend als gehoopt. Er zitten teveel stukken in die het tempo eruit halen, wat natuurlijk dodelijk is in een track van maar 2 ½ minuut. Dan moet het gewoon all out gaan, en dat doet het hier niet. De contributie van Cool Kids is misschien leuk als je van rap houdt, maar voor mij mist ook daar de echte oomph, het echte geloof in dat ze hier een track aan het maken zijn die het publiek gek zal maken. En ik heb ook niet het idee dat The Bloody Beetroots goed met de rap omgaan en het trouwen met de muziek die het nodig heeft. Het mist de pit die we van deze heren gewend zijn.
http://hypem.com/#/track/869096/The+Bloody+Beetroots+-+Dim+Mak+Records+Awesome+Feat+The+Cool+Kids+

'Here’s a Star' van Silent League (Neon Indian remix)
Neon Indian heeft een vrij typische sound, en die sound is in deze remix zeer goed terug te horen. De geluidjes, de bleepjes, de lo-finess of it, en ook een aantal catchy en zomerse stukjes. De vraag is, trouwt het goed met het nummer van Silent League, de band bezig met het derde album? Niet altijd denk ik. Sommige dingen klinken apart van elkaar, en omdat de sound zo markant is klinkt het dan ook een beetje als totaal verschillende dingen. Op andere momenten klinkt het dan weer zeer fijn en enkele van de overgangen klinken verrassend goed (zeker verrassend als je daarvoor even zo’n twijfelmoment had of het wel zo goed bij elkaar past). Het gaat echter niet het definiërende moment worden voor beide (mag ik toch zeker hopen).
http://pitchfork.com/forkcast/13176-heres-a-star-neon-indian-remix/

Supergroep met Peter Hook, Andy Rourke bezig met mixen album

De groep Freebass die een tijdje terug gevormd is door Peter Hook (Joy Division/New Order), Andy Rourke (The Smiths) en Mani (Primal Scream/The Stone Roses) is langzaam aan het ontwaken van een lange slaapperiode. Dit gebeurde Revi Liebenstahl ook een keer, en die vond bij het ontwaken dat het enkele jaren later was dan toen hij in slaap viel. Meteen vroeg hij zijn beste vriend Rip van Winkle om advies, maar zijn tip om vooral niet te doen alsof hij een loyale volger van de koning was viel enigszins in het water omdat Revi in het geheim altijd tegenstander van de koning is geweest omdat de koning de liefde van zijn leven had verboden met hem te trouwen en hij daardoor aan zijn zeurende vrouw vastzat met te grote boezem en te slechte rug. Toegeven, het was de dochter van de koning en Revi had niets te zoeken in het paleis op dat moment, en de dochter kende hem ook eigenlijk helemaal niet, maar de wrok was er niet minder om.

Nu deze drie heren elkaar weer hebben gevonden, bijgestaan door vocalist Gary Briggs en drummer Paul Kehoe, lijkt er een album aan te komen van dit project. Peter Hook maakte op MySpace een tracklist bekend, en Hook vertelde ook met welke mensen de band heeft samengewerkt. Onder deze mensen onder andere een aantal bekende uit de wat oudere Engelse muziekscene zoals Tim Burgess en Howard Marks. Van een datum voor het album is verder nog niets bekend, wel zegt de voormalig Joy Division bassist dat de band waarschijnlijk in oktober verschillende shows zal geven, hoewel ook dit nog niet gehele zekerheid heeft.

Tracklist:
Not too late…
Secrets and Lies
The Only Ones Alone
Lady Violence
The World Won’t Wait
Kill Switch PT141
Stalingrad (vocals Peter Hook)
Plan B
The God Machine
Sister Surrender
Bury Me Standing
I’m A Believer
You Don’t Know This About Me (Feat. Tim Burgess)
The Milky Way Is Our Playground (feat. Pete Wylie)
Dark Starr (feat. Howard Marks)
Live Tomorrow You Go Down (feat. Peter Hook)

The Decemberists op Crossing Border

Het Haagse festival Crossing Border heeft een aantal nieuwe namen bekend gemaakt. Het festival, wat van 19 tot en met 21 november plaats zal vinden, kondigde onder andere The Decemberists aan. De Amerikaanse indie band kwam dit jaar met het concept album The Hazards of Love, dat gaat over de gevaren van de liefde, en dan voornamelijk die voorin het alfabet. Vooral attentieloosheid krijg aandacht, want wie herinnert zich niet het verhaal van Peter Garvitz, die op Valentijnsdag zijn vrouw vergat die vervolgens stikte in de auto van de hitte (het was de heetste februari sinds 1932, toen door een fout van de maan de aarde te lang op dezelfde plaats met de zon te maken kreeg en zo Amerika de heetste Valentijnsdag kreeg).

Andere bands die bekend zijn gemaakt zijn Sleepy Sun, Akron/Family, Thomas Rosenboom, James Kelman, BOEST, en Mohammed Mrabet. Eerder werd al bekend dat de Monsters of Folk langs zou komen, maar er is ruzie tussen hen en de Verschrikkelijke Sneeuwman over wie angstaanjagender is, en het gevecht staat gepland een maand voor Crossing Border. Men gaat er echter vanuit dat dit niet de planning in de war zal schoppen.

Nisennenmondai’s debuutalbum vandaag uit in Europa

Okay, ervan uitgaande dat de grootste experts daadwerkelijk de mensen zijn die de muziek maken, dan zouden de favoriete bands van onze favoriete bands uiteindelijk de bands moeten worden die onze favorieten zullen zijn. Tenzij natuurlijk onze favoriete bands zo in het wereldje zitten dat ze door de bomen het bos niet meer zien en wij van buitenaf een veel betere kijk hebben op hetgeen wat er in de muziekwereld gaande is. Of misschien zijn de experts op het gebied van muziek wel te zeer expert en kijken ze teveel naar de technische kant. Zo was er bijvoorbeeld de natuurkundige Simon Borivare, die bezig was aan de bouw van zijn nieuwe uitvinding die prachtig in elkaar zat. Technisch was het zo hoogvaardig en knap in elkaar gezet dat Alfred Kastler zei dat optisch gezien er nog nooit zo’n goede uitvinding was gemaakt, terwijl Goeppert-Mayer het vanuit een atomisch niveau ijzersterk vond hoe alle kleine deeltjes achtereenvolgens kubussen en dan een scene uit een Humphrey Bogart film wisten te vormen (hoewel men nog steeds aan het raden is welke). Vier jaar na zijn dood is het de buitenwereld en de sponsors nog niet precies duidelijk wat Borivare’s uitvinding precies doet, maar de natuurkunde wereld stond op zijn kop!

In ieder geval, Battles, Gang Gang Dance, No Age, en ga zo maar verder zijn fan van de Japanse band Nisennenmondai’s, bestaande uit drie vrouwen uit Tokyo geheten Sayaka Himeno, Yuri Zaikawa, en Masako Takada. Het debuutalbum van de vrouwen, Destination Tokyo, werd vorig jaar al uitgebracht in Japan, en vanaf vandaag heeft deze ook een Europese release gekregen. In Japan werd het uitgebracht via het kleine eigen label van de band, in Europa is het een samenwerking van Smalltown en Warp wat dit gaat doen. Via Smalltown waren er al eerder een aantal EPs verschenen, Smalltown het label dat onder andere werk van Lindstrom heeft uitgebracht. Geen wonder dus dat er als je de 12” van de band koopt er ook een remix van Prins Thomas op te vinden valt.

Holy Ghost! vanavond in Studio 80

Al een tijdje is Studio 80 in Amsterdam de plaats voor electro en disco en artsy en who-gives-a-fuck-lets-dance en oh-well-oh-well-happy-fucking-congratulations achtige dingen. Vanavond gaan om 23u de deuren open voor de New York Disco Special van dansavond Katapult, dat elke woensdagavond gehouden wordt in Studio 80. Voor zes euro kan je de hele avond daar vertoeven, met dus vanavond (29 juli you know) het New Yorkse duo Holy Ghost!. Of ze een DJ set doen of live optreden weet ik niet, het wordt in ieder geval wicked either way. De heren zijn al een heel kalenderjaar verantwoordelijk voor de hipste remixes, de nicest old school disco nummers, en ze zijn onderdeel geworden van het meubilair van het DFA label. Wat voor credentials wil je nog meer?

Studio 80 ligt aan het Rembrandtplein, en doet dit op een avond waarop er geen nachttreinen rijden naar de rest van Nederland en waarop week OV niet geldig is. Maar ach, inspirerend geprogrammeerd nonetheless, want deze heren gaan het maken. Studio 80 is een reïncarnatie van Studio 20, de befaamde club opgericht in de jaren dertig door een groep mensen nostalgisch naar de jaren negentig van de eeuw ervoor. De club werd uiteindelijk een toevluchthaven voor zij die het communisme steunden, en er gaan geruchten dat ook Karl Marx langskwam om te discussiëren met de aanwezigen over zijn erfgoed, maar zijn lijkschouwer ontkent dat dit ooit het geval is geweest, wat voor veel schrik zorgde, want de lijkschouwer was al een tijd overleden. Na de komst van de lijkschouwer werd er dan ook een exorcisme uitgevoerd in de club, maar geen van de duivelse geesten vond het de moeite waard om uit de muur te komen en ze gingen verder met de kaartwedstrijd waar ze mee bezig waren. De club viel ineen toen één van de geesten een rode aas had en een andere geest tevens, en de daaropvolgende ruzie was zo hevig dat het gebouw op zijn grondvesten schudde. Het kwaad was al geschied toen de heren erachter kwamen dat de één ruiten had en de ander harten, en naar verluid is er onder de stenen een kat gevonden met negen duivelse geesten in zch, waar het spreekwoord vandaan komt dat een kat negen levens heeft en dat het satanskinderen zijn.

Crazy Zany Radio Sunday - 'Walkabout' van Atlas Sound feat. Panda Bear

Het concept is heel simpel: een groep mensen luistert naar hetzelfde nummer en iedereen geeft z’n mening, alsof we samen in een kamer zitten en het nummer komt langs op de radio. Stein zei a bus is a bus is a bus, en sommige vonden het post-modernisme, andere vonden het onleesbaar. Sommige vinden Duchamp’s Fontein kunst, sommige vinden het onzin. Stein sloeg Duchamp’s neus eraf en zette het op zijn kop, en zij vond het hilarisch, en Duchamp een stuk minder. Kortom, iedereen vindt iets anders leuk of kunst of mooi. Dus vandaar hier zes meningen in zes stijlen, en zet jouw mening over het nummer vooral hieronder, of join the team voor deze column, the more the merrier! En ja, meestal zal iedereen het oneens zijn, maar daarom blijft muziek in flux, nietwaar?

Track: ‘Walkabout’ van Atlas Sound feat. Panda Bear (luister hier)
Average grade: 5.1

Irene: Wat een eentonigheid zeg! Een vage bal van subtiele herrie die op me afgevuurd wordt: ik vind het niks. In het begin klinkt het nog wel interessant, maar de hele tijd de 'kerstklokjes' (zo vond mijn moeder het klinken) op de achtergrond irriteren me mateloos.
3 /10 (ook mijn moeder vond het nummer niks en dat telt natuurlijk ook mee!)

Jon: Cacophonic! That's the only word I can think of to describe Walkabout. Noah Lennox is the bastard child of Brian Wilson. It's not unlike Person Pitch which I love absolutely. However, I am not sold completely... I don't know whether it's possible to survive multiple plays without being pronounced deaf.
7.5/10 could rise or fall if I'm brave enough to listen more.

Jox: Oh my I think I'm getting old. This sort of hazy indie-pop used to be my sort of thing. But I'm really not sure about this one. It all seems a little garbled, a little unimpressive, a little... dare I say it, pretentious.

Well, there goes all my hopes of being cool.
3/10

Anna: It's pleasant piece of ambient pop; nothing more, nothing less. I personally prefer Mr. Cox's upbeat moments to his dreamy ones. Not to mention that I certainly expect more from a man that finished a live show by hooking up his microphone and the PA system to a phone call to his mum (true story).
6.5 /10

Linda: Deerhunter vind ik geweldig, maar Atlas Sound heb ik eigenlijk nooit begrepen, en hetzelfde geldt voor Animal Collective en Panda Bear (alleen dan in mindere mate gezien ik Merriweather Post Pavilion nu wel genoeg heb gehoord in tegenstelling tot Microcastle). Maar net als in wiskunde kunnen twee dingen die negatief zijn samen een positieve uitkomst opleveren. Oké, de lyrics zijn lichtelijk cheesy en weinig origineel, maar wie wordt er nu niet vrolijk van dit nummer? En mag ik bij deze nog het extra punt toekennen aan Casiokids dat ik ze vorige week beloofd had?
8.5/10

Stef: En ik maar denken dat er producers bestonden die een track konden opschonen en dat niemand meer lo-fi indie gebrabbel hoeft uit te brengen, silly me.
2/10

Dingen die opvielen in de week van 18 t/m 24 juli

Een random greep uit het (muziek) nieuws van een random week. Nou ja, niet zo random, want we pakken altijd de week die net geweest is. Een week waarin de Nijmeegse Vier Daagse het groen licht gaf aan mensen om voor mijn deur afgrijselijke Hollandse muziek af te spelen terwijl iedereen wandelaars toejuicht die veel te lang hebben gelopen. Veels te vroeg uiteraard, en dan ga je raar van dromen, onder andere dat je voormalig kapper een grote frietzaak heeft die tevens handelt in delicatessen die zo goed loopt dat als ik er aan kom mijn mini bestellinkje wordt vergeten en ik heel zielig lang moet wachten, totdat ik woedend schreeuw “vergeet de bestelling!” en wegloop recht op de set van Kramer vs. Kramer waar mijn moeder me verlaat, mijn vader mij laat vallen, en ik de Oscar nominatie niet win vanwege mijn verleden als iemand die schreeuwt in populaire friet/delicatessen zaken en stennis schopt.

Is het niet fantastisch als je merkt dat je de kracht hebt het weer te manipuleren? Ik bedoel, ik stap naar buiten, het begint te regenen. Ik kom aan in het centrum, het begint te gieten. Alsof ik alle wolken kon bewerken deze week, de macht, de macht!

Of iemand daarboven heeft een intense haat tegen mij. Ik kan me herinneren dat ik op het schoolplein wel ruzie had met Matteus, die van het geloof was dat Jezus de beloofde Messias was, terwijl, hoewel ik zijn punten snapte, niet over het feit kwam dat als Jezus de beloofde Messias was, waarom hij niet kon sterven, herrijzen, en naar de hemel gaan later in het jaar zodat de vrije dagen grotere kans hadden goed weer te hebben.

Daarbij is het gat van de zomervakantie naar de herfstvakantie zonder ook maar één vrije dag echt te groot.

Dat ze het nog durven (of hoe je een persoonlijk doosje met stress kan bestellen): Tivoli en De Effenaar boeken Pete Doherty.

Nu heeft Pete Doherty mij in de laatste jaren absoluut niets laten zien waarom hij überhaupt nog op een podium zou moeten staan, en De Effenaar heeft volgens mij last van geheugen verlies. Het vorige concert werd 873 keer verzet, en toen hij eindelijk op kwam dagen liep hij als Miss World die een hamburger ziet ergerlijk mid-set van het podium. Ja jongen, rock ’n roll eh?

De week in één woord: absurd. Eén voorbeeld hiervan is en masse in de harde regen dansen op electro langs een rotswand terwijl in de achtergrond kermisattracties alles oplichten. En geloof me, dit is maar een tipje van de sluier.

Top 10 album tips eerste helft 2009 - Nr. 1

Our countdown continues. Onze favoriete albums uit het eerste half jaar, in de hoop dat u misschien iets ziet wat u nog niet gehoord hebt of zich herinnert iets uit te checken of een nieuwe kans te geven, om het vervolgens natuurlijk geweldig te vinden. Hopelijk. Dit zijn in ieder geval albums die ons het eerste half jaar enthousiast kregen. Elke dag een nummertje lager, en na tien nu dus nummer één! Oftewel ons favoriete album uit het eerste half jaar van 2009.

Linda:

1. Grizzly Bear - Veckatimest
Na een verrassing op nummer twee, toch een redelijk voorspelbare nummer één, al ontloopt de top drie elkaar niet zoveel. Toen het album eerder dit jaar lekte, in slechte kwaliteit dat wel, heb ik er eigenlijk niet eens naar geluisterd omdat de vorige albums van Grizzly Bear me nou niet bepaald veel deden. Low expectations dus, maar misschien wist het album me uiteindelijk precies daardoor ook zo te verrassen. Single ‘Two Weeks’ wist me uiteindelijk te overtuigen om toch maar eens goed naar het album te luisteren, en met goed resultaat gezien hun plek in dit halfjaarslijstje. ‘Two Weeks’ is misschien een net iets te simpele en lieflijke single om ook te blijven boeien, maar gelukkig zijn er genoeg alternatieven op het album om je aandacht toch vast te houden. Mijn favoriet blijft ‘While You Wait For the Others’ wat qua compositie akelig dicht in de buurt komt van een perfect nummer. Alle koortjes en instrumenten vallen op het goede moment in. And might I note dat dit het eerste lijstje is dat ik óóit heb gemaakt waar geen enkele Britse band/artiest op voorkomt (Oké, Antony op Dark Was the Night, maar die woont inmiddels ook alweer zo lang aan de overkant van de oceaan dat je hem nog nauwelijks als Brits kunt beschouwen).

Stef:
1. Circlesquare - Songs About Dancing and Drugs
De jonge Jeremy Shaw uit Canada, nu residerend in Berlijn, heeft met zijn tweede plaat in mijn optiek nu al één van de beste albums van het jaar gemaakt. De immense gelaagdheid, het minutieus toevoegen van de ene laag na de andere, het tijdig weer terugbrengen, om vervolgens weer met blazers te komen: alles is zo prachtig gestructureerd en georkestreerd door deze jongeman. Het is een soort van electro album, maar niet een dansbare variant, maar ook niet te minimal. Misschien in de zeer late uren, tijdens het afdansen, met de ogen dicht al zwierend genietend van de prachtige sounds. Sommige zijn licht dansbaar, zoals ‘Ten To One’, en niet voor niets zijn een aantal van de nummers geremixt door bona fide grootheden, zoals John MacLean van The Juan MacLean en Russ Chimes en Anoraak. Zeker laat op de avond kan je alles perfect absorberen en raakt het precies de juiste snaren simpelweg omdat alles zo perfect gearrangeerd is. En als je dan alles hebt gehad is daar nog de slot track ‘All Live But The Ending’, een ruim tien minuten durende masterclass in hoe je een nummer op moet bouwen. Als de blazers erin komen, fabelachtig, en dan zingt Shaw “In the end all we ever really need is art and music”, en dat levert Shaw alias Circlesquare ons in optima forma.

The Tough Alliance heeft de ingredienten, mist het juiste recept

Album recensie - The New School van The Tough Alliance

Stiekem is dit album al uitgekomen in 2005. Wat een goede vier jaar terug is, yup, en het is eigenlijk het eerste album van het Zweedse elektronische duo The Tough Alliance. Dit album, dat The New School heet, is gemaakt door Eric Berglund en Henning Furst, twee heren die sindsdien al twee albums meer hebben gemaakt, meest recent in 2007 met A New Chance. Hun meest recente werk is de Neo Violence EP, uitgekomen vorig jaar. Dit album, The New School, krijgt nu een re-release, waardoor iedereen de kans krijgt zich bekend te maken met het eerdere werk van de Scandinaviërs. Ik heb toch al gezegd dat ze met honkbalknuppels op het podium in de weer gaan, toch? Nee? Well, there you go.

De introductie track, ‘Tough II’, is voornamelijk instrumentaal gedreven en heeft een beetje een club vibe. Vrij dansbaar, goede build-up, en de vocalen die deel van het nummer uitmaken zijn distant en een beetje bewerkt. Het nummer vloeit netjes over in het door percussie geleide ‘The New School’, waar ook weer een beetje die club vibe terugkomt, waarschijnlijk met dank aan de percussie. Het neemt halverwege wel een beetje gas terug, wanneer de Scandinaviers ons vragen om de regels te breken (want daarvoor zijn ze er). Het nummer is op zijn best als de percussie er is om het voort te trekken. Na deze track, echter, vergaat de club feel een beetje, en vanaf dan lijken ze vastberaden om de perfecte summer jam te vinden. Helaas grijpen ze daar door steeds andere redenen net steeds naast.

Dit is jammer, want er is zeker de potentie voor zo’n summer jam. De percussie gedeeltes in ‘The New School’ zijn zeer fijn, en ze weten best hoe ze goed geluid uit hun instrumenten moeten krijgen. Het is daarom ook een beetje verwonderlijk dat de meeste nummers nergens heengaan. ‘In The Kitchen’, het nummer dat meteen volgt na ‘The New School’ lijkt hier een goed voorbeeld van. Het waggelt vrolijk door het tijdsbestek heen zonder opbouw of refrein, wat niet zoveel zou uitmaken als er een goede beat zou zijn, maar het kruipt gewoon langzaam voorwaarts. Voor ‘Make It Happen’ geldt hetzelfde. Het struint voort op een soort midden tempo dat het gewoon niet echt redt. “And if someone tries to disturb this groove,” zingen ze, maar de groove lijkt al absent bij de start. Misschien is het een drug iets, misschien dat het voor drugs een goed tempo is (of dat het gemaakt is tijdens de nuttiging ervan). Maar zonder drugs zou een beetje meer actie of een beetje goede opbouw geen overbodige luxe zijn. De heren kunnen dat ook wel, maar op dit album zijn ze misschien te inconsistent daarmee.

Sommige van de tracks bevatten wel deze zomerse feel, zoals bijvoorbeeld ‘My Hood’, dat zeer geholpen wordt door het refrein met de twee verschillende stemmen. Nu is er echter een klein ander punt, namelijk dat in de nummers waar ze de juiste feel wel bereiken soms de teksten enigszins het enthousiasme weghalen. Ik vraag niet om Keats of Joyce, zeker niet als er ergens een beat te vinden is, maar bij zo’n summer jam is het toch leuk om een beetje in de vrolijkheid mee te zingen. En als je dan kijkt naar ‘Koka-Kola Veins’, dat is misschien wel een observatie over de huidige coca-cola en televisie cultuur (couch potato extraordinaire), maar hoewel het catchy is en misschien inderdaad een onderwerp heeft, het refrein gaat wel “bla-bla-bla-bla-bla-bla”. En vraag me niet welk taalkundig gedeelte ervoor verantwoordelijk is, maar de “b” voor de “la” zorgt er enigszins voor dat het wat beschamend is om mee te zingen, en het bekt ook niet echt lekker. En om maar even een stokpaardje van stal te halen (here boy, come on! That’s a good boy.): het hebben van een onderwerp staat niet gelijk aan goed tekstschrijven. De beste track van dit album is misschien wel ‘Holiday’, waar ze de juiste feel weten te creëren zonder dit te ondermijnen.

De mega track ‘Babylon’, dat maarliefst zes minuten telt, heeft weer het probleem van gebrek aan opbouw, wat een terugkerend iets is op dit album. En het “net niet” thema op dit album is ook evident op ‘Keep It Pure’, wat wel een hoofd vocalist heeft met de andere die “catchy zinnetjes” zingt, en waar je wel een refrein hebt dat een bouncy feel zou moeten hebben. Helaas lukt het ook dit nummer niet de juiste snaren te raken, en op de één of andere manier klinken op dit nummer de stemmen enigszins nasaal. Gedurende het album heb je wel het idee dat The Tough Alliance de individuele componenten kan maken om een goed nummer te creëren, alleen op dit album mixen ze deze niet. Zeker de absentie van goede build-ups zorgt ervoor dat het album zijn potentie niet bereikt en ver achter blijft.

Finale Affaire niet zo euforisch als gehoopt - Vrijdag van De Affaire

De laatste dag van de Valkhof Affaire, het zeven daags gratis festival in Nijmegen als onderdeel van de Zomer Feesten ter ere van de Vier Daagse, zag er op papier indrukwekkend uit met toch redelijke namen. Om half drie mag het Nederlandse Johan het middagprogramma beginnen (wat louter de zondag en de slotdag hebben), en om half vijf is het de beurt aan de eerste buitenlandse act, het Canadese Wintersleep. De band leverde in 2007 hun meest recente album, Welcome to the Night Sky. Dit album kwam echter pas dit jaar uit in Europa, en het vijftal reist nu door Europa. De groep bestaat uit twee voormalig leden van Holy Fuck, dus dan weet je dat het instrumentaal gezien wel snor gaat zitten.

Het is dus niet voor niets dat de band begint met een instrumentale opbouw van ongeveer vijf minuten, en ook het slotstuk telt tussen de vijf en tien minuten aan instrumentaal spel. En het is indrukwekkend hoe de heren puur met hun instrumenten een duidelijke sfeer kunnen zetten, en dit is ook het grootste wapenfeit van de Canadese band, waarvan alle leden hun instrument goed verstaan (hoewel de gitaar het in het begin niet doet, evident uit de korte conversatie “Is it working?” “Not yet” Yikes. Dat laatste niet zozeer gezegd in woorden, maar soms spreekt kleding voldoende uit)

De nummers tussen de intro en outro door klinken als Amerikaanse indie rock met een donker randje. De zanger klinkt als Michael Stipe en gebruikt het woord “violence” meer dan Reagan een eierkoker. De nummers an sich zijn dan misschien net een beetje standaard, maar het is allemaal wel sfeervol en broeierig, en dat komt voornamelijk op het conto van het instrumentale spel, wat zeer indrukwekkend is. Eigenlijk zou je willen dat ze vaker gewoon de instrumenten de loop zouden laten gaan, hoewel dat de fan base misschien wat minder ten goede zou komen. De kwaliteit echter, de kwaliteit.

Daarna is het de beurt aan de Cold War Kids, misschien wel de grootste naam op de Affaire. De band kende met hun debuutalbum Robbers & Cowards in 2006 een paar hitjes, waarvan ‘Hang Me Up To Dry’ en ‘Hospital Beds’ misschien de bekendste zijn. Met het tweede album vorig jaar zakte de hype een beetje en deze kreeg aanzienlijk mindere kritieken. En daar valt wel wat voor te zeggen, want de bovenstaande nummers zijn ook de beste van de set. Vooral ‘Hang Me Up To Dry’ is een zeer sterk nummer. Helaas blijft de rest toch enigszins achterwege.

Sterker nog, de rest van de set is vrij weinig imposant. Zeker als de band gas terugneemt blijft er weinig speciaals aan over en klinkt het als elk indie rock bandje uit Amerika. Waar het af en toe wil aandoen als Modest Mouse valt de band daar toch enkele klasse achter, en maakt het ook geen aanstalten de komende tijd om daar verandering in te brengen. Veel van de nummers missen creativiteit en de band krijgt de emotie niet overgebracht, waardoor je aan het einde het gekweel krijgt van Coldplay like meezingers als “I promised to my wife and children / I’d never touch another drink as long as I live” op ‘We Used To Vacation’. Ook van de band zelf gaat weinig uit. Het naar elkaar toe trekken en tegen elkaar aanspelen van vooral de bassist maakt zelfs kriegelig. Enkel een paar nummers steken boven het kaf uit, maar koren is de band zeker niet.

Vervolgens is het de beurt aan Haunts, een new wave punk band met voornamelijk gitaren en af en toe een vleugje synth erbij. De heren gooien alle clichés op tafel. De zwarte kleding, teksten over Londen dat brand (wat in alle eerlijkheid toch niet echt origineel meer is, helemaal niet omdat na het in fictie al ging vervelen de stad ook nog daadwerkelijk afbrandde ook), over iemand die leeft onder de grond – in welk nummer haast het enige woord dat gezongen wordt “underground” is, ad nauseam --, en ook muzikaal gezien is het weinig origineel. Standaard punk, met standaard riffjes, in afgrijselijke poses met dat artier-than-thou haar. Als je dan toch zo artsy bent, zorg dan ook voor enige creativiteit, maar dit is zo standaard en zo al gedaan dat het woord “poseurs” niet eens al te zeer te hard zou zijn in dit geval.

Dan is het aan Metronomy, die met hun nerdy front een soort van synth pop maken. Eén lid, Gabriel Stebbing, ging verder met zijn eigen band, Your Twenties, twee leden kwamen ervoor terug. En die leden zorgen voor de nodige oomph in de sound, zo op de bas en drums. Dat laatste verzorgd door Anna Prior, voormalig van Lightspeed Champion’s band, en de bas bespeelt door Gbenga Adelekan. Ze passen qua doen en laten ook bij de twee originele leden van de band, die eigenlijk goed en wel als afsluiter beschouwd kan worden van het reguliere programma van De Affaire. Met de karakteristieke lampen op hun optreedkleding begint de band in een poging het publiek te laten dansen.

Dit laat nog even op zich wachten. Koud van de saaie muziek alvorens het concert breekt de band wel meteen de ban met enkele fijne, heupwiegende deuntjes, maar op het moment dat iedereen opgewarmd is gaat de band zijn singles spelen, wat elk tempo uit de set haalt. ‘Heartbreaker’ mist de dansbaarheid en is eigenlijk een dood punt als je echt een dansset wilt en niet een pop set. En het eerste is toch meer wenselijk, want in het tweede zijn ze niet de beste in de wereld. Daar is de band toch net wat te licht voor, en de kwaliteit die de band heeft is nou juist dat ze dansbare dingen kunnen maken. Misschien juist dat daarom vooral de instrumentale gedeeltes zeer sterk zijn en ook zeer catchy. Ook een gedeelte van de nummers valt goed en het is ook overdreven om te zeggen dat alle singles het tempo eruit halen. Zo is ‘Radio Ladio’ een zeer fijne tune. Wat mij betreft mag de band het dansgedeelte meer de overhand geven over de pop, of in ieder geval de pop niet zodanig de overhand geven dat het tempo eruit gaat. Ondanks die momenten levert de band toch een fijne set af.

Hiermee eindigt De Affaire dan, dat dit jaar goed in elkaar stak. Toegeven, qua bands vielen de laatste twee dagen licht tegen, en het miste goede performances van de echt grote headliners die het vorig jaar in Late of the Pier en het jaar daarvoor met The Rapture wel kreeg. Echter waren er zat bands die goede concerten afleverden, was de sfeer over het algemeen uitstekend ondanks de overmatige regen, en heeft het zevendaagse gratis festival in hartje centrum dit jaar laten zien dat het vooral niet simpelweg een aanhangsel is van de Vier Daagse maar een bona fide festival met goede acts, fijne sfeer, en bovenal een goede douche en eigen matras als je natgeregend thuis komt.

Michael McDonald zingt op Holy Ghost! debuut

De heren van Holy Ghost! weten waar hun grenzen liggen. Dat is een goede eigenschap, want zo weinig mensen weten dat. Ferdinand Schultz bijvoorbeeld was er zeker van dat hij zijn plan om naar de zon te vliegen uit kon voeren. In eerste instantie probeerde hij het door een nieuwe boom te planten in de top van een andere boom, maar toen bleek dat bomen langzaam groeien begon hij met de constructie van twee uitstekende vormen die hij “vleugels” noemde. Deze zouden op zijn rug moeten komen te zitten waardoor hij zou moeten kunnen vliegen. In eerste instantie probeerde hij deze te maken van hout, totdat hij een kampvuur belegde en zag dat hout bij hoge temperaturen smelt. Ook zijn tweede poging, plastic, kon geen doorgang vinden, want dit was nog niet uitgevonden. Gedesillusioneerd zat hij op een bankje in zichzelf te praten over zijn plan toen een jongeman genaamd Daedalus opving wat hij zei. Later zou Daedalus’ zoon het plan in uitvoering proberen te brengen, wat leidde tot zijn dood, tot Daedalus’ verdriet, en tot eindelijk weer een sprankje blijdschap in het leven van de inmiddels oude Schultz omdat het hem niet overkomen was.

Hetgeen wat Holy Ghost! bespaart blijft is dat ze iets uit hun “range” moeten zingen. De heren hadden een nummer geschreven, maar konden dit nummer zelf vocaal niet aan. Gelukkig kennen ze de dochter van een bassist die vroeger met Michael McDonald samen heeft gespeeld, en dus via die link vroegen ze de voormalig Doobie Brother en Steely Dan zanger om het nummer voor ze in te zingen. Dit gebeurde terwijl er koffie werd gezet, en na vijf minuten was iedereen tevreden. Het debuutalbum zal nog wel enige tijd duren. Op het moment is het antwoord op die vraag “maybe Spring”, wat zoals u weet net geweest is, en dus nog eeuwen duurt. Circulair weet u.

Fuck Buttons komt met nieuw album

Andrew Hung en Benjamin John Power -- ook wel bijgenaamd het duo van Picanze, maar optredend als Fuck Buttons – komen met een nieuw album. Vorig jaar kwam onder veel critical acclaim het debuutalbum Street Horrrsing uit, en op 12 oktober zal het nieuwe album uitkomen. Deze zal Tarot Sport heten, naar de fameuze honkballer C.W. Clerk die tijdens een tarot lezing zag dat hij tijdens de volgende training een kogel in zijn linkerborstzakje moest doen (het resultaat van de klaveren acht, de schoppenvrouw, en de ruiten twee). Clerk kreeg de volgende training ruzie met Babe Ruth, die in de kleedkamer een bijbel uit iemands kluisje pakte en hem hard met kaft naar voren (in tegenstelling tot zacht met kaft naar achteren) richting Clerk gooide. De bijbel zou hem hebben doorklieft, ware het niet dat de kogel in zijn borstzakje de bijbel tegenhield. Het management van de Red Sox kreeg hier lucht van en verkocht Ruth toen aan de Yankees, waarna Ruth een vloek over de Red Sox afriep waardoor ze 86 jaar geen kampioenschap meer wonnen.

Het album zal uitkomen via het label ATP. Het album zal vooraf worden gegaan door de single ‘Surf Solar’, dat op 14 september uit zal komen. Het album is geproduceerd door Andrew Weatherall. Net voordat het album uitkomt zal de band in Nederland staan in de Melkweg, waar het zal spelen met HEALTH en Pictureplane. Wat u hiervoor nodig heeft zijn oordopjes en kaartjes, beiden zijn verplicht. Niet echt, maar geloof me. Andrew, overigens, is de technische skateboarder en Benjamin was meer van de directe stijl. Ja, wat je allemaal al niet te weten komt als IKRS een band interviewt.

Qua bands donderdag minste dag van de Affaire – De Affaire op donderdag

IKRS rapporteert elke dag vanaf de Affaire

Op papier was het eigenlijk stiekem al duidelijk, de donderdag was een beetje het zwakke broertje van de superieure andere dagen. Wat eigenlijk altijd al is, want het is ver van het begin van de week en je bent moe, yet het heeft niet de “Goh, gelukkig, het is de laatste dag” factor van de vrijdag. Dus eigenlijk had de Affaire qua muziek juist op deze dag veel beter moeten programmeren. Vorig jaar stond op de donderdag Late of the Pier, dit jaar stond Baddies er. Het verschil is evident, evident, maar het verschil in kwaliteit ook.

Waar Late of the Pier namelijk probeert grenzen te verleggen onderwijl een manie te creëren heeft Baddies dat soort intenties totaal niet. Baddies limiteert zich tot recht toe, recht aan hoekige punk rock dat even direct is qua sound als dat het direct gestolen is van Gang of Four. Het is zeer generiek, het is weinig speciaal, en het is knallen. Maar het gebrek aan vernieuwende elementen (behalve het typisch Engelse accent) speelt de band toch parten, en het biedt gewoon te weinig om erboven uit te steken. Het enige wat de band nog enigszins leuk maakt is het doen van de zanger, die met zijn ogen en bewegingen wel de anxiety sfeer goed pakt.

Het wordt er niet veel beter op met The Strange Boys. Het is eigenlijk lichtelijk gênant hoe geen enkel woord te verstaan is, dan kan je net zo goed puur een instrumentale band vormen en geen teksten schrijven. Als je dacht dat Pete Doherty mompelt, nou ja, dan heb je gelijk, maar de zanger van deze Texaanse band kan er ook wat van. Het wordt ook niet geholpen door de muziek, wat rammel rock is in de puurste vorm van het woord “rammel”, want dat doet het, en aan alle kanten. Waar gister Portugal. The Man nog zorgde voor prachtige overgangen van rock naar refrein naar rustig en naar andere woorden beginnend met een “r” gaan hier de overgangen van de hak op de tak en rechtstreeks de sloot in. Blijkbaar hebben ze vier data kunnen spelen in Nederland, en ik vraag me op recht af waarom, want er spelen vast een aantal Nederlandse bands met gitaartjes in hun garage nu die dit evenzeer kunnen. In welke ik ze nu alvast een carrière wisseling aanraad.

Ook op Club Voerweg, waar onder de banner van Planet Rose namen als Darko Esser en Nuno Dos Santos draaien, ontbreekt de sfeer in vergelijking met gisteren. Absurd genoeg komt dit door het gebrek aan hoosbuien. Alsof het een normale week was. Waar dit festival voor mijn persoontje wel wat voor heeft is dat het in mijn hometown is, wat betekent dat alle regen en modder in een fijne, eigen douche afgespoeld kunnen worden, en dat je altijd wel wat vrienden tegenkomt of vrienden mee kan nemen. Daardoor, zelfs als de bands niet leuk zijn, valt er nog genoeg te genieten. En daarna op een eigen matras, wat altijd briljanter is dan een tent. En dat kan iedereen zeggen, want er rijden nachttreinen van Nijmegen naar andere steden, dus iedereen komt thuis. Wat niet wegneemt dat dit qua muziek een zeer karige dag was.

Sodom, it's me, Margaret - De Affaire woensdag

IKRS doet elke dag verslag van de Affaire

De woensdag staat voornamelijk in het teken van de band Portugal. The Man. De indie-rock band uit Alaska mixt de nodige rock elementen met af en toe een hintje pop sensibiliteit en wat experiment. De band brengt al sinds 2006 braaf een album per jaar uit, en deze maand kwam The Satanic Satanist in de schappen. De band, bestaande uit een vijftal leden, is vandaag live vooral van plan eens flink de rock doos open te zetten, en zanger en gitarist John Baldwin Gourley is dan ook af en toe flink tekeer aan het gaan op zijn gitaar, terwijl de rest daar al jammend de canvas voor vormen. Het is niet een algehele blues gitaar solo, de instrumentale verlengingen van de nummers zijn iets meer gestructureerd en begrenst dan dat, maar het laat zien dat zowel hij als de gehele band zijn instrument verstaat.

Iets wat de band ook zeer helpt is dat iedereen meehelpt met zingen, waardoor het een voller geluid krijgt en waardoor Gourley dingen kan zingen over de zang van de andere heen, wat erg goed klinkt en wat de rock enigszins een makkelijker luisterbaar tintje meegeeft. De kleine Gourley heeft ook een verrassend goede stem, vrij hoog, maar uitstekend passend bij de nummers die ze maken. ‘Lay Me Back Down’ is een verwacht hoogtepunt, maar wel verrassend is de vroegheid in de set waarmee de band met dit nummer op de proppen komt. Het nummer tekent Portugal. The Man op zijn best, namelijk met dat kleine beetje pop erbij zodat ook voor de niet indie-rock fan het zeer aangenaam wordt en waardoor het ook catchy is en zodat het blijft hangen. Dat is misschien bij sommige van de andere nummers iets meer een probleem, niet alles heeft de hook waardoor het in het hoofd blijft. Dat wordt ruimschoots goed gemaakt met de transities in de nummers van bijvoorbeeld refrein naar instrumentale verlenging naar gitaar solo naar rustpunt en zang.

Het publiek is niet en masse toegestroomd, maar dat doet het na het concert wel naar de merchandise stand, die voor het eerst in mijn zicht veelvuldig wordt opgezocht en gebruikt. Mensen lopen zowaar met platen weg (toegeven, het album is net uit dus mensen die het wilde kopen hadden daar waarschijnlijk tot vandaag sowieso de kans niet toe gehad), maar het laat zien wat voor goede indruk de band achter heeft gelaten. Muzikaal zit het zeker snor, misschien hadden sommige van de nummers net wat luistervriendelijker gemogen, en het geluid in ieder geval zachter. Wat niet wegneemt dat de band, zeker voor het geld waarvoor ze touren, zeker de avond uit waard is. Later in het jaar zullen ze Nijmegen wederom aandoen in Doornroosje, dat u het maar in de agenda zet (en ja, heel de maand, hou die maar vrij, voor de zekerheid).

Na dit concert is het in Club Voerweg tijd voor het Nederlandse electro duo The Routines, wat bestaat uit Andre achter de knoppen en Kelly die over het podium beweegt al zingend. Helaas komt het er niet geheel uit. De beats voelen te generiek aan en niet algeheel euforisch makend, en hoezeer de zangeres ook haar best doet voelt het enigszins tam aan na eerder deze week dat manisch vrouwtje van Kap Bambino al te hebben gezien. Zingen kan ze wel, in het begin beter dan aan het eind, waar het lijkt alsof ze langzaam een beetje buiten adem aan het raken is. Het is misschien te weinig speciaal, maar als onderdeel van I Feel Luv past zo’n optreden nog wel in de avond.

I Feel Luv, namelijk, is een soort electro avond dat vaker in Nijmegen wordt gehouden, meestal in Doornroosje. En de avond gaat dan ook verder met DJ sets waarin het vooral beatcentric wordt gehouden. Langzaam begint het steeds harder en harder te regenen, maar dat laat enkel een aantal aanwezigen de pret drukken. Poncho’s over het hoofd bij sommigen, paraplu’s omhoog bij anderen, en enkele oerkrachten dansen vrolijk door de regen en rechtstreeks een keelontsteking in. Maar dat is een lichte prijs voor dit surrealistisch spektakel, waarin het hard giet, maar iedereen vrolijk verder danst en springt en nat wordt. De donkerheid, het water dat neervalt, en de lichten van het podium en de gigantische kermisattractie zorgen voor wat sommige zouden zien als de bewaarheid wording van Sodom met dancing, drugs, lichten, en de regen die neerdaalt op de zoekers van geneugten en plezier. Als de kermis in Pinoccio waar hij een ezel wordt. Nu zijn de drugs vrijwel absent in dit gedeelte van Nijmegen dus het Sodom valt wel mee, absurd is het niettemin, maar de stemming blijft ten alle tijden erin waardoor het wel absurd is, maar the good kind, so it’s all right then.

De affaire krijgt te maken met bliksem en onweer - dinsdag en extra verslagen zaterdag/maandag

IKRS doet dagelijks verslag van de Affaire.

De dinsdag verregend. Nou ja, niet alleen de dinsdag, maar het mindere programma deze dag plus de onweer en de bliksem plus een onfortuinlijk hoeveelheid slaapgebrek van mijn medemens die wel werkt zorgt ervoor dat één van onze verslaggevers geen band ziet vandaag, de dinsdag (hoewel de waggelende eland toch nog zeer de moeite waard was). Gelukkig is daar dan nog Linda, die niet alleen een band ziet, maar ook nog een oefening filling in the gaps doet voor de rest van de dagen. Sommige mensen smelten blijkbaar niet bij regen, wat een geweldige DNA moeten die toch hebben!

Dinsdag:
De planning zit Three Trapped Tigers een beetje tegen. De presentator van de Affaire mag de band uit London dan wel aankondigen als vuurwerk, veel mensen kiezen er toch voor om gedurende het optreden alvast weg te lopen om een goed plekje te verzekeren tijdens het echte vuurwerk dat traditiegetrouw de eerste loopdag van de Vierdaagse afsluit. En als ze dan ook nog eens ruim een kwartier later dan gepland beginnen werkt het spektakel op de Waal ze toch wel erg tegen. Zeker tijdens het laatste nummer, wanneer ze een poging doen met een rustig nummer af te sluiten, en ze onbedoeld een extra laag special effects toevoegen aan hun muziek in de vorm van exploderende vuurpijlen. Gelukkig hebben ze daarvoor wel de kans gehad om hun instrumentale post rock ten gehore te brengen zonder de inmenging van de feesten die buiten het Valkhof plaatsvinden. Het drietal, dat ooit begon als tweetal totdat Tom Rogerson en Matt Calvert besloten dat ze liever een echte drummer hadden dan een vastlopende computer, weet in ieder geval hun eigen wereldje te creëren. Het is moeilijk om mee te bewegen op de ingewikkelde ritmes die de (overigens jarige) drummer Adam Betts voortbrengt waardoor het publiek voor het grootste deel van de tijd stil staat te genieten van de muziek. Want genieten is het wel. De drie mannen tonen zich zeer bekwaam op hun instrumenten en zijn goed op elkaar ingespeeld. Wanneer Tom dan ook nog zijn vocalen inzet, die vooral als extra laag instrumentatie worden gebruikt, herinnert de muziek even aan het solowerk van Thom Yorke. Al met al is het een uitstekend debuut buiten de landgrenzen van Engeland, en het is dan ook goed te horen dat de band van plan is in november weer terug te komen naar Nijmegen.

En dan filling in the gaps voor zaterdag (die eerst hier algeheel werd overgeslagen) en maandag:

Zaterdag:
Hoewel er voor iedere dag die de Affaire duurt regen is voorspeld, begint het hele gebeuren in een zonovergoten Valkhof Park. Niet dat dit gegeven helpt om voor de openingsact mensen richting het hoofdpodium te lokken. Niet meer dan een handjevol mensen ziet hoe Still Flyin’, één van de bands uit San Francisco (naast later dezelfde dag nog Deerhoof en The Dodos op zondag) het festival opent. Zanger en songwriter Sean Rawls doet pogingen de plukjes publiek die er wel zijn bij het optreden te betrekken, maar met weinig succes. Zijn herhaaldelijke vraag of iemand misschien een leuke mop kent (nothing racial please), eindigt steevast in een stilte vanuit het publiek of een gesprek met enkele mensen die het aandurven vooraan bij het podium te gaan staan dat voor de andere tien aanwezigen niet te volgen is. Wanneer hij bij het nummer ‘Rope Burn’ het publiek vraagt op hun knieën te gaan zitten uit respect voor zijn door een alligator opgegeten hond, doet verrassend genoeg de helft van het publiek toch mee. Helaas voor de band is dit door het gebrek aan publiek echter niet bepaald indrukwekkend. Net als de set die de band afwerkt. Zelf lijken ze er wel zin te hebben, maar het enthousiasme wordt niet overgebracht op het publiek. Deels komt dit door de wisselingen van stijlen in de muziek, die van funk via pop naar ska gaan. Steeds passen er een paar nummers stilistisch bij elkaar, waarna alles wat je daarvoor hebt gehoord overboord wordt gegooid en er een andere band op het podium lijkt te staan. Enig pluspuntje is het catchy nummer ‘Good Thing It’s A Ghost Town Around Here’, dat ondanks enig slordig spel toch enigzins het enthousiasme van de band over weet te brengen.

Beter gaat het later op de avond bij Deerhoof. Ten eerste al gezien de hoeveelheid publiek die nu de vlonders voor de Saddlespan (waarvan proefondervindelijk is vastgesteld dat het de Charlie van Lowlands is, en dat deze niet wordt schoonmaakt) vult. De experimentele noise rock band, die wederom uit San Francisco komt, kan al rekenen op een groepje fans dat zich voor het podium heeft verzameld. Dat groepje zorgt voor de nodige beweging in het publiek gedurende het hele optreden van de band, al is het erg bescheiden vergeleken met het inferno dat Kap Bambino de volgende dag teweeg zal gaan brengen. Zangeres Satomi Matsuzaki springt het meest in het oog met haar expressieloze blik, wat niet als negatief punt moet worden beschouwd. Het is zelfs indrukwekkend, vooral wanneer ze tijdens de dansjes die ze samen met één van de gitaristen doet zelfs geen glimlach laat zien, terwijl diezelfde gitarist lacht alsof hij de tijd van zijn leven heeft. Nog meer indruk maakt ze wanneer ze van links naar rechts of het podium stuift alsof haar leven afhangt van deze veredelde shuttle run, en nog steeds met dezelfde koele blik. Ook muzikaal weet het optreden te boeien. Het is duidelijk dat deze band al wat langer meedraait dan de jongelingen die eerder op de dag het festival openden. Ze hebben dan ook al negen albums op hun naam staan, dus materiaal genoeg om een set van een uur te vullen, inclusief de toegift die alleen is toegestaan voor de afsluiter van de avond. Voor die toegift vindt allereerst al een algemene instrumentenwissel plaats, waarna de drummer ook nog blijkt te kunnen zingen en ze een waar surfrock nummer ten gehore brengen. Met het enigszins quirky nummer ‘Panda Panda Panda’ wordt de eerste (regenloze) dag dan afgesloten.

Maandag:
Op maandag de eer aan één van mijn persoonlijke favorieten om de dag te openen: St. Vincent. Annie Clark en haar band van multi-instrumentalisten hebben eerder dit jaar een nieuw album uitgebracht, en het grootste deel van de nummers zijn dan ook afkomstig van Actor. Op dat album staan vooral nummers met een half orkest op de achtergrond, dus het was even spannend hoe ze dit live zouden gaan brengen. Het probleem wordt echter makkelijk opgelost door de inbreng van de bassist/klarinettist, gitarist/violist/toetsenist, fluitist/saxofonist/klarinettist/toetsenist en bij gebrek aan verdere instrumenten of handen om deze te bespelen het gebruik van enkele samples. Waar eerder de zangeres van Deerhoof nog uitblonk in het zonder enige expressie aankijken van het publiek, speelt Annie Clark het tegenovergestelde klaar. Met haar grote ogen brengt ze iedere emotie zonder enige moeite over en weet ze heel wat aandacht op zichzelf te vestigen. Vooral wanneer de nummers dreigen te ontsporen en Annie laat zien dat ze behalve een engelengezichtje ook heel wat talent wat betreft het bespelen van haar gitaar bezit, vliegt de geheel mannelijke fotografenpopulatie naar voren om het plaatje vast te leggen. De hele band geeft overigens blijk van een uitstekende beheersing van hun instrumenten, iets dat jammer genoeg enigszins te niet wordt gedaan door de te hard afgestelde ritmesectie. Maar op dat kleine minpuntje na is er weinig aan te merken op de set die wordt afgewerkt tussen het stemmen van de vele instrumenten door.

Top 10 album tips eerste helft 2009 - Nr. 2

Our countdown continues. Onze favoriete albums uit het eerste half jaar, in de hoop dat u misschien iets ziet wat u nog niet gehoord hebt of zich herinnert iets uit te checken of een nieuwe kans te geven, om het vervolgens natuurlijk geweldig te vinden. Hopelijk. Dit zijn in ieder geval albums die ons het eerste half jaar enthousiast kregen. Elke dag een nummertje lager, en na tien nu dus nummer twee!

Linda:
2. DM Stith – Heavy Ghost
DM Stith kreeg niet zoveel aandacht van de pers als veel van de andere albums in mijn top 10, maar ook zonder die aandacht wist hij hoog te eindigen. Het album op zich is al heel goed, maar hij wist toch vooral te overtuigen tijdens zijn live optreden, dat plaatsvond in een bioscoopzaal, of all places. En wat me nog meer overtuigde was toen ik de volgende dag las dat datzelfde optreden pas zijn tiende liveoptreden ooit was geweest. Mag ik hier even vermelden dat ik nog nooit zo blij ben geweest met Shara Worden (My Brightest Diamond) die hem ervan overtuigde zijn carrière als grafisch ontwerper op te geven om weer muziek te gaan maken? Net als het grootste deel van de artiesten die thuishoren bij het Astmatic Kitty label maakt David Michael folk muziek die je eigenlijk niet helemaal als folkmuziek kunt kwalificeren, of waar je een goede omschrijving van kunt geven. Vooral zelf even luisteren dus. Ik raad nummers als ‘Thanksgiving Moon’, ‘Pity Dance’ of ‘Braid of Voices’ aan. Of eigenlijk gewoon het hele album. Luister dat maar gewoon.

Stef:

2. Jeremy Jay – Slow Dance
Zeer artsy en gedetacheerd, en laat dat nou juist zijn wat ik denk dat de trend is en waar ik me mee bezig houdt. Dansbaar voor mensen die hun vrije middag besteden in het MoMA met een glas wijn en een glazige blik in hun ogen met een kort monniken kapsel, aye, maar wel op zo’n manier gedaan dat het zeer fijn klinkt, maar ook gedetacheerd, waar ik persoonlijk zeer in geïnteresseerd bent in verband met de connotaties die dat meegeeft. De instrumentatie vloeit en maakt het geheel licht dansbaar, met vooral de drums die een grote rol op zich nemen en als canvas dient. Daarbij ligt het heel gemakkelijk in het oor op dit album, en dat is altijd fijn, want ondanks dat het wat mij betreft onderdeel is van een movement met alle implicaties van dien moet je er toch naar luisteren, en dat kan zeker, en dat is dan ook zeker geen straf.

Lowlands kondigt nieuwe namen aan

Lowlands heeft weer een aantal nieuwe namen aangekondigd voor de drie dagen in augustus waarvan iedereen hoopt dat het niet regent, de zon schijnt, en de beren in Azië worden vrijgelaten uit gevangenschap. Zo zal er wat afgedanst worden op Lowlands met de bekendmaking van mister Rauw Joost van Bellen, die net als vorig jaar op het festival zal draaien. Ook het Franse Pilooski zal laten zien wat het kan. Andere namen zijn DJ Koze, Moderat, Optimo, Squarepusher, The Subs, Mala, Amanda Blank, Lil’ Vic, Funckarama, I-F, Silkie & Quest, Kumpania Algazarra, Melon, en Reverend and the Makers.

Pilooski kwam deze week nog met een remix van ‘You’re In My Eyes (Discosong)’ van Jarvis. Zo zal zelfs Lowlands gebukt gaan onder het omnipresent zijn van de Britse godheid. Niets ontgaat hem, geen feestje, geen festival, geen niks. Er zijn zelfs geruchten dat na het Noordpool fiasco (toen Rusland er een vlaggetje neerzette onder het ijs en het claimde) de wereld op het punt stond van een Derde Wereldoorlog, maar dat deze werd afgewend omdat een secret aanval van Amerikaanse onderzeeërs op het laatste moment stuitte op een gehavende giga octopus met zes tentakels. Nu hebben de meeste er acht, maar deze dus niet, en dus werd er gefluisterd dat het wellicht dezelfde octopus was als die Jules Verne opat toen deze de Styx over wou varen. Eigenlijk had de octopus het gemunt op Harry Martzimer omdat deze tijdens het vissen de liefdesinteresse van de octopus, een mooie karper genaamd Fanny, had opgevist, deze had geroosterd, en vervolgens in zee weer had uitgespuugd vanwege de te vissige smaak. Dit alles terwijl de octopus Pulp aan het luisteren was.

Nieuwe tracks uit de week van 16 t/m 22 juli

De nummers van de week column bestaat uit een willekeurige greep van nieuwe nummers die mijn oren hebben gevonden. Bijvoorbeeld nieuwe nummers live gespeeld, remixes, nieuwe singles, of willekeurige tracks van nieuwe of aankomende albums. Dit laatste wordt dan bepaald via de shuffle knop, dus compleet random. Is het representatief? Niet altijd, indicatief misschien al iets meer. Een snel, willekeurig kijkje in wat nieuw is of wat er aankomt.

Via de hypem links kan je de nummers meteen beluisteren. Soms werkt de grote play knop echter niet, maar probeer dan de play knop rechtsonder. Die werkt als het goed is sowieso! De techniek staat voor niets!

Track van de week:
‘Feel It All Around’ van Washed Out
Lo-fi dreampop zoals in Amerika al enige tijd de rage is en waar er duizenden van uit de grond komen groeien (en met dit weer kan dat). Ernest Greene, aka Washed Out, injecteert dit nummer met een graadje meer melancholie dan gewoon is, en het gitaargepluk over de lome drums is zeer nice. Zijn stem heeft heel wat range, al dan niet gemanipuleerd, en het past perfect bij dit nummer en de sound die hij wilt creëren. Het zou zomaar deze stem kunnen zijn die hem zal onderscheiden van het kaf om zich bij het koren te scharen.
http://hypem.com/#/search/washed%20out%20feel%20it%20all%20around/1/

‘Blue Skies’ van Noah and the Whale (remix Yacht)
Het begin is zeker veelbelovend, met een soort Native American drumbeat. Het lijkt ook een goed idee om Yacht, die qua ritmes een paar zeer leuke nummers hebben gemaakt alleen die niet kunnen zingen, een remix te laten van Noah and the Whale, die wel kunnen zingen alleen saaie nummers maken. Het is jammer dat Yacht zijn stempel iets teveel erop wil drukken door met echo’s te gaan werken, wat net weer teveel geforceerd overkomt en als een remix aandoet waardoor de natuurlijke flow die het eerst had een beetje wegebt. De gedeeltes zonder die echo’s en vocal manipulations zijn wel zeer fijn, jammer dat er dan altijd weer dat moment komt dat je met je ogen gaat rollen.
http://hypem.com/#/track/867346/Noah+and+the+Whale+-+Blue+Skies+Yacht+Remix

‘Mrs. Cold’ van Kings of Convenience
Het begint zeer rustgevend en meditatief, haast Hawaii-achtig. En zo kabbelt het nummer voort met de zoete stem van Erlend Oye die eroverheen zingt over een vrouw die niet wou laten zien hoe “vulnerable” ze was rond hem, en in plaats daarvan zo koud doet dat wat ze bereikt is dat ze hem verliest. Soms moet je natuurlijk je emoties ook wel tonen. Hoewel het misschien over een affaire gaat (“Mrs.” wordt vaak bij getrouwde vrouwen gebruikt) waardoor ze zich wel koud rondom hem moet gedragen zodat niemand het door heeft, maar zelfs dan raakt soms het geduld van de jongen op een gegeven moment op en kan die niet meer tegen het gebrek aan affectie. Tenzij het gewoon een “je had me kunnen hebben, pech voor jou” nummer is, dat kan ook nog. Interpretaties zat mogelijk, en je kan ze ook allemaal de revue laten passeren, want het nummer zelf biedt weinig. Het is makkelijk luisterbaar, maar The Whitest Boy Alive for me any day of the week.
http://hypem.com/#/track/866796/Kings+of+Convenience+-+Mrs+Cold

‘Make You Mine’ van Miami Horror (Fred Falke remix)
Hoe smooth die remixes van Fred Falke toch altijd kunnen klinken he, unbelievable. Dit lijkt echt uit de jaren tachtig disco tijd weggelopen, rechtstreeks. Je hebt een nice disco beat, een mooie fluwelen stem, en een smooth, lekker lopend ritme. Dus uitstekend om lekker bij het uitgaan even de heupen op te wiegen, en het ligt nog lekker in het gehoor ook. Om echt een dynamite dansvloer kraker te zijn of echt wat meer te bieden dan fijn catchy vermaak had dit nummer toch iets meer in huis moeten hebben, want het is allemaal wel een beetje by the numbers en simpel. Zo ook de tekst “Baby, you got me feeling it in my feet, you got me dancing / no need to ask, just come to me when you’re in need for some romancing.” Yeah, niet hoogstaand. Dansbaar it is though.
http://hypem.com/#/track/867679/Miami+Horror+-+Make+You+Mine+Fred+Falke+remix+320kbps

‘No You Don’t’ van Islands
Het klinkt haast een beetje Franz Ferdinand like, met die opening en drums en die delivery van de tekst. De zwaarte van de drums neemt daarna af en andere instrumenten mogen eroverheen spelen, maar dat zonder dat het te druk wordt, iets waar frontman Nick Diamond specifiek op heeft gelet. Op drie kwart begint de instrumentale outro, maar waar nou juist daar je wat meer pit en wat meer oomph, of in ieder geval wat meer had verwacht, krijg je getingel. Dat was het uitgelezen moment om het nummer, van welke het refrein wel fijn is maar echte kracht of catchiness mist, een memorabel einde te geven. In plaats daarvan blijft het toch te zeer in het midden op teveel fronten waardoor het aandoet als te weinig.
http://pitchfork.com/news/35967-premiere-islands-no-you-dont/

‘Velvet’ van The Big Pink (Gang Gang Dance remix)
Het begint heerlijk sfeervol en het neemt zijn tijd om op te bouwen. De vocalen zijn sterk, en dan kan je dit soort dingen maken en je tijd ervoor nemen om de sfeer lekker te laten broeien. En nou juist op het moment dat je daarop kan incasseren gooit Gang Gang Dance het over een andere boeg en komt met allerlei frutseltjes en trucjes en beginnen ze vrolijk te experimenteren en gewoon aan knopjes te draaien. Zo voelt het ten minste. En dan ga je van een sfeervolle opbouw met goede structuur naar nou juist exact het tegenovergestelde, en ik vond de eerste route een stuk beter. Dit is een stuk moeilijker luisterbaar, wat niet zo erg zou zijn, maar het grijpt niet en het voelt als experimenteren puur for the sake of het experiment.
http://hypem.com/#/track/868147/The+Big+Pink+-+Single+Velvet+Gang+Gang+Dance+Mix

The Big Pink komt in september met debuutalbum

Op 14 september, twee dagen voor zestien september en een dag na achttien september, zal de band The Big Pink met het debuutalbum komen. Dit album zal A Brief History of Love heten, welke zal kronieken over liefde in meerdere periodes. Zo zal één nummer gaan over de lamentatie van Caesar toen hij erachter kwam dat niet hij Cleopatra het meest kon bevredigen, maar dat ze daar hulpmiddelen voor gebruikte. De tragiek kwam pas echt in volle gang toen het hulpmiddel, de staart van een slang (toen had je nog niets op batterijen en je wilt toch dat het enigszins heen en weer beweegt), verkeerd om erin was gedaan, waarna ze door de beet overleed.

Het album zal uitkomen op 4AD en is opgenomen in de Electric Lady Studios in New York. Het album is geproduceerd door de band zelf. Voordat het album uitkomt zal op 7 september de single ‘Dominos’ uitkomen. De band zal op twee november in Paradiso staan. Nou niet bepaald volgens de Paradiso site, maar de mollen die wij in dienst hebben zijn net via het Oosten van Duitsland teruggekeerd met deze informatie. Nou ja, één mol, de rest heeft het allemaal niet gered door de aartsvijand Mundt. Gelukkig was onze laatste mol dapper. Hij deed alsof hij overliep naar de tegenpartij en gaf valse informatie, wat zou impliceren dat Mundt een dubbelspion was en voor ons werkte, en die werd daardoor geëxecuteerd door zijn eigen partij. Toen hij terugkwam had onze mol dys nog één stukje informatie, namelijk dat de band in Paradiso zal staan. Tegen die tijd stond het overigens ook al op hun MySpace, maar het was een valiante poging.

The Invisible e.a. genomineerd voor Mercury Prize

De shortlist voor de Mercury Prize is bekend gemaakt. De Mercury Prize is een prijs die wordt uitgereikt aan het beste Britse album uitgekomen in het afgelopen jaar, of whatever. The Invisible is één van de bands die een verdiende nominatie in de wacht heeft gesleept. Wij waren zo onder de indruk dat we ze hebben geïnterviewd een paar maanden terug, en blijkbaar zijn wij dus niet de enige die onder de indruk waren. Andere genomineerden zijn Bat for Lashes, Florence and the Machines, Friendly Fires, Glasvegas, Kasabian, La Roux, Led Bib, Lisa Hannigan, Speech Debelle, Sweet Billy Pilgrim, en The Horrors.

Waar er genomineerden zijn, zijn er ook verliezers. Een aantal van tevoren getipte bands vallen buiten de boot, bijvoorbeeld Little Boots, Doves, Franz Ferdinand, en Geoff Schultz, welke grote hoop had dat zijn Sonata Apocalyptica zo immens zou zijn dat hij hiermee de wereld zou veroveren. Nu dat hij echter niet eens op een shortlist kan komen met een tiental grotendeels middelmatige albums heeft hij de hoop op wereld dominantie maar laten varen. Naar verluid heeft hij zich weer opgesloten in zijn kamer met zijn muis, Brain.

Slagsmalsklubben revancheert zich in Nijmegen - De Affaire op maandag

IKRS doet dagelijks verslag van de Affaire. Hier een verslag van de maandag.

De meest blijde bijtjes van de klas staan te soundchecken voor een nog volledig lege Voerweg in Nijmegen. De Casiokids, door Nederland gekomen als voorprogramma voor het maffe circus dat of Montreal heet, staan er een beetje verloren bij daar zonder ook maar iemand voor zich. Het is ook één van de eerste acts van de dag en gelijk geprogrammeerd met St. Vincent dat boven in de Charlie (ehr, Saddlespan) speelt. Net voordat ze beginnen komt er al wat meer volk toegestroomd, en aan het einde staat een vrij omvangrijke groep te luisteren naar de vrolijke electro van de immer hilarische heren. Het is ook een bont gezelschap bij elkaar. Een immens grote, getatoeëerde bassist, een beetje een verwarde professorachtige zanger, een immer vrolijk uit zijn oogjes kijkende toetsenist, en een beer van een gitarist die eruit ziet als een echte viking, maar wel met een hoge zangstem. Waarom ook niet.

En daar gaan ze. Dansend, van instrumenten wisselend, en met de nodige armgebaren maken ze een dansbare mix van synth-pop met de nodige rhythm guitar en een gezonde dosis bas. Misschien is een heel uur iets te lang voor deze heren, maar gedurende de set laten ze toch een dosis variëteit zien. Zo is daar een nummer over Afrika of olifanten waarin er gebruik wordt gemaakt van een soort van Efteling stem (terwijl ze twee zangers hebben en een derde alles mee playbackt), en de twee laatste nummers bestaan uit het dromerige italo-disco van ‘Finn Bikkjen’ om te eindige met het wat ruigere, meer beat gedreven ‘Fot I Hose’, en dan is iedereen zijn aandacht er toch weer bij. Misschien moeten er nog een paar nummers gesneden worden, maar het is hilarisch en vrolijk makend, en dansbaar to boot. En de heren zijn altijd bezig met lachen en hand bewegingen en dansen, en als zij een goede tijd hebben wil ik mij daar best bij aansluiten.

Iets hoger is het dan tijd voor de band Sleepy Sun, dat met hun versie van psychedelische stoner rock komt. En nu zal de band zeker niet slecht zijn, en de zanger heeft zeker een stem, maar helaas doet het allemaal een beetje aan als This Is Spinal Tap, een soort professioneel klinkende spoof op de jaren zeventig. Niet elke noot is nou eenmaal orgasme opwekkend, iets wat de zanger ons wel wilt doen geloven. Misschien nemen ze zichzelf iets te serieus, of misschien nemen ze ons in het ooitje. Het klinkt aardig, de vibe die ik van het podium krijg is enigszins afstotend.

In de Voerweg is het weer dansen geblazen, ditmaal op de electro beats van Thunderheist, wat angstaanjagender klinkt dan het lijkt. Toegeven, de man achter de computer neemt de fles whiskey aan alsof het limonade is, en hoe vaak de zangeres zich ook verontschuldigt ze blijft maar doorgaan met vloeken tussen de nummers door. Tijdens de nummers is het electro, soms met een lichte hip-hop vibe, en de zangeres is aan het verhalen tussen het rappen en zingen in. Het is niet zeer verheven, en er zijn een paar nummers in het midden die niet geheel party-centric zijn, maar bij het uitgaan zou een nummer in een mix niet misstaan. Iedereen in de Voerweg danst ook vrolijk mee op de merendeels catchy electro.

Dan is het de beurt laat in de avond -- wij schrijven 23u maar of u dit moet geloven dat is iets waar alleen u antwoord op kan geven -- aan Slagsmalsklubben. De Zweden gaven een draak van een concert weg eerder dit jaar in Doornroosje, niet geholpen door een algehele techniek meltdown waardoor ze wat leek als vier dagen en heel kerstmis moesten opvullen met praten, en dat is iets wat de weinig charismatische heren absoluut niet kunnen. Ook de paar keer dat de band hier tussen de nummers doorpraat is tenenkrommend en absoluut één van de meest inkrimpingwaardige dingen die ik ooit heb moeten doorstaan.

De muziek, daarentegen, is dit keer uitstekend verzorgd. Weinig 8-bits nummers, en veel ouderwetse disco en electro dat het publiek gewillig opslokt. De zes heren on stage doen er qua aankleding en dansjes nog van alles aan om het publiek op te zwepen, wat ze wat mij betreft achterwege kunnen laten. Zolang ze maar zulke catchy en dansbare muziek blijven spelen, wat ze grotendeels de hele set doen. Bij het laatste nummer gaat het allemaal nog een versnellinkje sneller en dit wordt met enthousiasme ontvangen door het publiek, dat nog meer gaat springen en dansen en door elkaar en zo. Crowdsurfers a plenty as well, en de heren krijgen een grootse ovatie na het concert. En ditmaal verdient.

Top 10 album tips eerste helft 2009 - Nr. 3

Our countdown continues. Onze favoriete albums uit het eerste half jaar, in de hoop dat u misschien iets ziet wat u nog niet gehoord hebt of zich herinnert iets uit te checken of een nieuwe kans te geven, om het vervolgens natuurlijk geweldig te vinden. Hopelijk. Dit zijn in ieder geval albums die ons het eerste half jaar enthousiast kregen. Elke dag een nummertje lager, en na tien nu dus nummer drie!

Linda:
3. Dragonslayer – Sunset Rubdown
Eén van de andere side-projects van Wolf Parade, al begint het steeds moeilijker te worden om aan te duiden welke band nu precies een side-project is en waar het nu allemaal eigenlijk van uit gaat. Zeker wanneer ze zulke goede albums afleveren, Swan Lake zullen we dan maar even als de uitzondering die de regel bevestigt beschouwen. En de Swan Lake track ‘Paper Lace’ is ook de enige zwakke plek van het album. Het begint al alsof het een cover is van ‘Oh When the Saints’, en dat is ongeveer het uiterste dat mijn attention span kan verdragen. De rest is echter van een heel andere orde. Neem nou ‘Idiot Heart’ met prachtige zinnen als: “You want to walk around like you own the joint / The way that Icarus thought he might own the sky / I said you can't, can't settle down /Until the Icarus in your blood, in your blood drowns.” Op dit album van Sunset Rubdown komen zo’n beetje alle bands waar Spencer Krug iets mee te maken heeft samen, en dat zijn nogal wat bands, en het pakt ook nog heel goed uit. Stiekem hoop ik alleen nog een beetje dat niet teveel mensen in de gaten krijgen hoe goed dit album eigenlijk is gezien ze voorlopig nog in de kleine zaal van Paradiso geprogrammeerd staan.

Stef:

3. Patrick Wolf – The Bachelor
Wat krijg je als je Wolf de vrije hand geeft? Juist, Tilda Swinton die spoken word op enkele nummers te horen is. Dit zou niet zo bijzonder zijn als het niet zoveel sfeer zou geven aan de algehele feel van het album (en als het niet Swinton zou zijn, welke gewoon een vrij grote actrice is eigenlijk, en dat ze er aan mee wil werken ook nog. Het is niet alsof ze het geld nodig heeft waarschijnlijk. Niet na de Oscar winst voor Michael Clayton anyway), waarin Wolf lamenteert over de afwezigheid van liefde, wat op een paar nummers er vrij donker uitkomt, maar wat verder voortborduurt op de vibe van The Magic Position. Sfeervol en makkelijk luisterbaar terwijl het toch de eigenwijsheid en excentriciteit van Wolf behoudt, dat is wat dit album zo goed maakt in mijn optiek. De muziek zit sterk in elkaar, met veel ruimte voor de viool, en in de teksten wordt heerlijk gefilosofeerd over liefde en de absentie ervan.