Dead Man’s Bones is de band van acteurs Ryan Gosling en Zach Shields. De heren hebben getekend bij het label Anti-, en via dit label zal op 6 oktober het eerste album uitkomen, wat in een twist der verrassing Dead Man’s Bones zal gaan heten. Het is opgenomen met het Silverlake Conservatory Children’s Choir, een groep ouderen tussen de 74 en 83 jaar. De reden, zo gaf Gosling aan, is: “You know when you're a kid and you get crayons and papers and just draw whatever you want and it's just a bunch of messy lines, but to you it makes sense, and then they put it on the fridge? From that point on, you're always trying to get back on the fridge, you start drawing things that look like something, like, the more it looks like a horse, the more chance you have of getting it on the fridge. We wanted to get back to that place before we were trying to make the fridge. We wanted to work with people who hadn't been affected in that way yet."Ik herinner me die periode nog al te goed. Ik tekende een keer wat lijntjes, en in mijn fantasie was het de meest succesvolle speelgoed winkel die er was, en de andere lijntjes waren allemaal nieuw speelgoed, dingen zo ontzettend gaaf dat ik dacht dat ieder kind dolblij zou zijn geweest deze te hebben! Alsof ik in Big speelde en net als Tom Hanks in een speelgoedketen zou zijn opgenomen. Toen kwam Freud binnen, zag de tekening, en was ervan overtuigd dat ik een vergaand oedipus complex had voor mijn adoptiemoeder. Zij ging toen snel naar mijn echte moeder die toen ze dit hoorde zo schrok dat ze mij naar boven stuurde. Toen kwam Alfred Kinsey, zag de tekening, en hij was het met Freud oneens dat het ging over mijn moeder, maar dat het ging over alles wat vrouwelijk was, inclusief jongens. En, zo zei Kinsey, dit moest vooral niet gekanaliseerd worden, dit moest in de openheid worden gebracht, en zo werd mij aangespoord een vriendinnetje of vriendje te zoeken om daarmee sex te hebben. Toen ik dat had gedaan na veel falende pogingen (de tactische op-de-lip-bijt-techniek werkt minder goed met melktanden) bleek dat op mijn zevende nog niet alles geheel werkt, en sindsdien heb ik een onevenredige jaloezie ontwikkeld voor stokbroden en hun permanente staat van zijn.
Gelukkig kan het muzikale project nooit saaier zijn dan Gosling’s film The Notebook, dat is echt op bijna alle niveaus onmogelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten