De nummers van de week column bestaat uit een willekeurige greep van nieuwe nummers die mijn oren hebben gevonden. Bijvoorbeeld nieuwe nummers live gespeeld, remixes, nieuwe singles, of willekeurige tracks van nieuwe of aankomende albums. Dit laatste wordt dan bepaald via de shuffle knop, dus compleet random. Is het representatief? Niet altijd, indicatief misschien al iets meer. Een snel, willekeurig kijkje in wat nieuw is of wat er aankomt. Via de hypem links kan je de nummers meteen beluisteren. Soms werkt de grote play knop echter niet, maar probeer dan de play knop rechtsonder. Die werkt als het goed is sowieso! De techniek staat voor niets!
Track van de week!
‘I Will Come Back’ van Holy Ghost!
Wat hou ik toch van deze twee heren van het DFA label. De remixes pakten me helemaal in en sommige zijn ook al in onze mixtapes langsgekomen, maar ook het solo werk van de heren is zeer fijn. Waar andere nieuwe nu-disco outfits als The Golden Filter en Johnny Jewel’s Desire vooral inspelen op het verlangen ook qua muzikale begeleiding trouwt Holy Ghost! het tekstuele verlangen met een iets meer dansvloergerichte take. De disco revival wordt almaar completer, en de analoge heren hebben er een snoepje van gemaakt. Dat verlangen en dromerige zit er ook genoeg in, met “your mother won’t leave you alone / and your father won’t leave you alone / in a minute things can change”. Muzikaal zit het ook weer heerlijk in elkaar, makkelijk in het gehoor, dansbaar, en kleine details en toevoegingen op goed geplaatste momenten. Dus, dat album heren…?
http://hypem.com/track/851008/Holy+Ghost++-+I+Will+Come+Back
‘Heartbeat Radio’ van Sondre Lerche
Het begint met gepluk op de akoestische gitaar, met als eerste zin “Tell me what you think about this song”, wat bijna een invitatie is voor ons om meteen de hakbijl te slijpen en een of andere slimme one-liner te maken. Het gepluk op de akoestische gitaar gaat over in af en toe zelfs orkestraal aandoende begeleiding, hoewel het wel altijd een rustig nummer blijft, maar af en toe wel wat meer punch. Het houdt het nummer fris en de begeleiding variërend. Het nummer gaat over de teloorgang van de radio, dat te mechanisch is geworden volgens Sondre. “The radio’s perfect pitch makes me nauseous” zingt hij, daarbij wel toevoegend dat hij altijd een zwak zal hebben voor de radio. Ten minste, zo hoor ik het allemaal op eerste gehoor. Het is een fijn, aardig, luchtig nummer van de Noor, maar niet echt iets heel speciaals. En God moge weten waarom dit nummer vier minuten duurt, een minuut korter had niet misstaan.
http://stereogum.com/archives/new-sondre-lerche-heartbeat-radio-stereogum-premie_075022.html
‘Sticks n Stones’ van Jamie T
Dit is dus een mega catchy tune. “When there’s no one left to fight, guys like him don’t shine so bright” verandert aan het einde van het nummer in “When there’s no one left to fight, guys like us don’t shine so bright.” Aardige twist. Oftewel, gastjes met een grote mond kunnen alleen dat; een grote mond opzetten. Is er niemand om tegen de schenen aan te schoppen met je “checkered season wallabies” (het beestje, niet de schoenen) dan, eigenlijk, kunnen ze verder niet zoveel. Het eeuwenoude idee dat als je geweld nodig hebt je eigenlijk al verloren hebt. Of het andere eeuwenoude idee dat geweld puur het tonen is van iemands masculiniteit. Het nummer lijkt te verhalen over Jamie’s terugkeer naar zijn jeugdstad waar een oude vriend van hem is neergestoken en hij bij de begrafenis aanwezig zal zijn. Misschien is dat ook waarom de “guys like him” in “guys like us” verandert, omdat Jamie weg is gegaan en iets van zichzelf gemaakt heeft -- wat dus kan -- ook al kom je van die achtergrond, die toch altijd deel van je zal uitmaken (“us”). Anyway, catchy, hoewel Jamie wel echt elke seconde van de track zijn muil openheeft. Van de gelijknamige EP van Jamie T.
http://hypem.com/track/851703/Jamie+T+-+Sticks+n+Stones
‘Last Choice’ van Love Is All
Deze band zag ik live niet al te lang geleden, een paar maandjes of zo, en toen was het leuk en catchy en vrolijk en zo. Toen vond ik het best wel leuk, vandaar mijn verbazing dat dit niet echt heel briljant is. De stem is vrij irritant eigenlijk, zeker als je er te lang naar luistert. De samenzang stukjes zullen wel bedoeld zijn als catchy refreintjes en dat is het ook nog wel enigszins, alleen niet in die mate waarop je het echt vaker wilt luisteren. De intro en outro synth stukjes zijn zeer fijn, maar de rest van het nummer klinkt als een mindere versie van Los Campesinos!.
http://hypem.com/track/682796/Love+Is+All+-+Last+Choice
‘Repeaterbeater’ van Mew
Van de No More Stories EP is dit de tweede track, na de eerder door ons niet favourly gerecenseerde ‘Introducing Palace Players’. Dit nummer lijkt er, in onze ogen, echter al een stuk meer op. Catchy met dat zwaardere tintje en die ijzige stem(men). Het eindigt zoals het begint, met een stukje drums, maar daarna neemt het dansbare gedeelte het over. De drums en bas stuwen het nummer mooi voort, terwijl Jonas Bjerre zingt “Some times we’ve got nowhere to be, nothing to talk about, nothing to agree”, lichtelijk gedetacheerd, alsof het einde van de potentie van de liefde al een feit is. In het “refrein” komen er wat extra instrumenten en wordt het net dat beetje harder met meer effecten, om de eerste keer terug te keren naar het catchy stuk, de tweede keer om het einde in te luiden. De track duurt maar 2 ½ minuut, wat hier zowaar jammer is.
http://hypem.com/track/849182/Mew+-+Repeaterbeater
‘People Say’ van Portugal. The Man
De openings track van het nieuwe album van Portugal. The Man, getiteld The Satanic Satanist. Om eerlijk te zijn niet de sterkste track, maar dat komt misschien ook vanwege het onderwerp wat de band aansnijdt, namelijk de oorlog in Irak (ten minste, dat is toch de directe connotatie die je eraan geeft). Dat is zo’n mondain onderwerp waar al zoveel over gezegd is dat daar echt geen nieuwe nummers meer aan gewijd hoeven te worden. De juxtapositie van het gezichtspunt van de soldaten “We may make it through the war / if we make it through the night” en dat van “het volk” dat denkt “What a lovely day, yeah, we won the war” is nog wel aardig, maar niet zo poetisch of zo nieuw dat het de mondainheid uit het nummer haalt. De muziek klinkt alleraardigst, veel samenzang waardoor het een sing-a-long gevoel krijgt, aangevuld met de zomerse gitaarsolo, en de luisterbaarheid is ook goed. Helaas, goed dat je een mening hebt hoor, maar we zijn inmiddels acht jaar en een president verder.
http://hypem.com/track/853858/Portugal+The+Man+-+People+Say
Geen opmerkingen:
Een reactie posten