Slagsmalsklubben revancheert zich in Nijmegen - De Affaire op maandag

IKRS doet dagelijks verslag van de Affaire. Hier een verslag van de maandag.

De meest blijde bijtjes van de klas staan te soundchecken voor een nog volledig lege Voerweg in Nijmegen. De Casiokids, door Nederland gekomen als voorprogramma voor het maffe circus dat of Montreal heet, staan er een beetje verloren bij daar zonder ook maar iemand voor zich. Het is ook één van de eerste acts van de dag en gelijk geprogrammeerd met St. Vincent dat boven in de Charlie (ehr, Saddlespan) speelt. Net voordat ze beginnen komt er al wat meer volk toegestroomd, en aan het einde staat een vrij omvangrijke groep te luisteren naar de vrolijke electro van de immer hilarische heren. Het is ook een bont gezelschap bij elkaar. Een immens grote, getatoeëerde bassist, een beetje een verwarde professorachtige zanger, een immer vrolijk uit zijn oogjes kijkende toetsenist, en een beer van een gitarist die eruit ziet als een echte viking, maar wel met een hoge zangstem. Waarom ook niet.

En daar gaan ze. Dansend, van instrumenten wisselend, en met de nodige armgebaren maken ze een dansbare mix van synth-pop met de nodige rhythm guitar en een gezonde dosis bas. Misschien is een heel uur iets te lang voor deze heren, maar gedurende de set laten ze toch een dosis variëteit zien. Zo is daar een nummer over Afrika of olifanten waarin er gebruik wordt gemaakt van een soort van Efteling stem (terwijl ze twee zangers hebben en een derde alles mee playbackt), en de twee laatste nummers bestaan uit het dromerige italo-disco van ‘Finn Bikkjen’ om te eindige met het wat ruigere, meer beat gedreven ‘Fot I Hose’, en dan is iedereen zijn aandacht er toch weer bij. Misschien moeten er nog een paar nummers gesneden worden, maar het is hilarisch en vrolijk makend, en dansbaar to boot. En de heren zijn altijd bezig met lachen en hand bewegingen en dansen, en als zij een goede tijd hebben wil ik mij daar best bij aansluiten.

Iets hoger is het dan tijd voor de band Sleepy Sun, dat met hun versie van psychedelische stoner rock komt. En nu zal de band zeker niet slecht zijn, en de zanger heeft zeker een stem, maar helaas doet het allemaal een beetje aan als This Is Spinal Tap, een soort professioneel klinkende spoof op de jaren zeventig. Niet elke noot is nou eenmaal orgasme opwekkend, iets wat de zanger ons wel wilt doen geloven. Misschien nemen ze zichzelf iets te serieus, of misschien nemen ze ons in het ooitje. Het klinkt aardig, de vibe die ik van het podium krijg is enigszins afstotend.

In de Voerweg is het weer dansen geblazen, ditmaal op de electro beats van Thunderheist, wat angstaanjagender klinkt dan het lijkt. Toegeven, de man achter de computer neemt de fles whiskey aan alsof het limonade is, en hoe vaak de zangeres zich ook verontschuldigt ze blijft maar doorgaan met vloeken tussen de nummers door. Tijdens de nummers is het electro, soms met een lichte hip-hop vibe, en de zangeres is aan het verhalen tussen het rappen en zingen in. Het is niet zeer verheven, en er zijn een paar nummers in het midden die niet geheel party-centric zijn, maar bij het uitgaan zou een nummer in een mix niet misstaan. Iedereen in de Voerweg danst ook vrolijk mee op de merendeels catchy electro.

Dan is het de beurt laat in de avond -- wij schrijven 23u maar of u dit moet geloven dat is iets waar alleen u antwoord op kan geven -- aan Slagsmalsklubben. De Zweden gaven een draak van een concert weg eerder dit jaar in Doornroosje, niet geholpen door een algehele techniek meltdown waardoor ze wat leek als vier dagen en heel kerstmis moesten opvullen met praten, en dat is iets wat de weinig charismatische heren absoluut niet kunnen. Ook de paar keer dat de band hier tussen de nummers doorpraat is tenenkrommend en absoluut één van de meest inkrimpingwaardige dingen die ik ooit heb moeten doorstaan.

De muziek, daarentegen, is dit keer uitstekend verzorgd. Weinig 8-bits nummers, en veel ouderwetse disco en electro dat het publiek gewillig opslokt. De zes heren on stage doen er qua aankleding en dansjes nog van alles aan om het publiek op te zwepen, wat ze wat mij betreft achterwege kunnen laten. Zolang ze maar zulke catchy en dansbare muziek blijven spelen, wat ze grotendeels de hele set doen. Bij het laatste nummer gaat het allemaal nog een versnellinkje sneller en dit wordt met enthousiasme ontvangen door het publiek, dat nog meer gaat springen en dansen en door elkaar en zo. Crowdsurfers a plenty as well, en de heren krijgen een grootse ovatie na het concert. En ditmaal verdient.