Er zijn weinig artiesten die zoveel hype meekregen in het laatste jaar als Little Boots, de getalenteerde jongeling die voor haar ouders bekend staat als Victoria Hesketh . Elk nummer wat uitkwam werd furieus in de schijnwerpers gezet, wat natuurlijk wel zoveel betekent als dat het label veel potentie ziet in deze elektronische singer/songwriter. Ze ging naar Los Angeles om dit album op te nemen met producer Greg Kurstin, en nu is hij dus uitgekomen met de naam Hands. En chart succes bleef in ieder geval niet uit, want in Engeland schoot het album naar de vijfde plaats. De zangeres mikte dan ook enigszins op een indie pop cross-over appeal die ervoor moest zorgen dat zowel de indie kringen als het algehele succes bij de massa moest komen. Er werd dus wel enigszins gestuurd naar de pop kant, wat gevaarlijk is, want indie pop is altijd een balansnummer, maar als het lukt dan kan je ook rekenen op een carrière die niet de minste zal zijn.Het probleem met pop is dat je als artiest dan wel in het vaarwater begeeft waar grote vissen als Beyoncé en Britney Spears rondzwemmen, met de mega productieteams die daarachter zitten. Het album Hands van Little Boots kan dan ook qua pop niet tippen aan deze artiesten, wat misschien niet eerlijk is om haar daarmee te vergelijken, maar als je naar pop gaat dan zit je wel met deze artiesten opgescheept. ‘Womanizer’ is een tien keer beter pop nummer en dansbaarder dan de nummers op dit album. Little Boots en de marketing zal het ook ongetwijfeld moeten hebben van het David en Goliath effect, het kleine meisje dat in haar zolderkamertje zelf al deze dingen maakt (wat bij dit album overigens niet gebeurd is, want begintune ‘New In Town’ is al met producer Kurstin geschreven in Los Angeles) tegen al die diva’s die larger than life zijn. And how can you relate to them, surely? Echter, dit trucje doen Lily Allen en Kate Nash ook al, en ook deze artiesten raken kant noch wal, louter bij een 3FM publiek.
Pure pop is het dus niet, maar indie is het ook niet. Daarvoor zijn de teksten een beetje te simplistisch en had het niveau toch wat hoger gemogen. Simpele rijmpjes, cliché’s a plenty, en weinig emotie: er mist toch ietwat teveel. In het nummer ‘Click’ wordt bijvoorbeeld de puzzel van stal gehaald. “You know I thought we clicked like two parts of a puzzle / now I am all in a muddle / click like a flick of a switch / now the pieces don’t seem to fit.” Hoewel rijmend, misschien had Little Boots haar prioriteiten misschien toch meer richting het literaire moeten leggen, wat ze ongetwijfeld in zich heeft. Nu begint ze met het grootste cliché ooit met hoe goed ze bij elkaar pasten (het onderwerp is een liefde die niet meer goed loopt) net als een puzzel. “Muddle” rijmt niet, daarom wordt het onder de adem uitgesproken zodat het nog wel zo klinkt, want het wel rijmende woord, “muzzle”, is niet echt toepasbaar. Vervolgens “klikt” het als een “flick of the switch”, om vervolgens verder te gaan met de puzzel metafoor waar we het al twee zinnen niet meer over hadden, en waar ze sowieso misschien beter was afgeweest zonder.
De focus van Little Boots ligt op hoe makkelijk dingen in de mond liggen, wat enigszins de “pop” op de voorgrond gooit, wat jammer is omdat ze qua echte pop misschien te lieflijk en te zeer nog een lichtgewicht is. Het nummer erna, ‘Remedy’, gaat: “No more poison killing my emotion / I will not be frozen / Dancing is my remedy, remedy”. Ik vind het knap dat zij maar één emotie heeft, want het woord wat ze wilde zingen is ongetwijfeld “emotions”, wat het simpele rijmschema met “frozen” ruw zou verstoren, en dus opteert ze als prioriteit het simpele rijmschema. “Aww, star struck / praying because I’m not not,” dat moet iemand me echt maar gaan uitleggen wat dat betekent. In ‘Ghost’ wordt het cliché van stal gehaald dat ze zo onzichtbaar is voor haar vriendje dat ze welhaast een geest moet zijn. En je moet haar snel vangen, want ze is een sneeuwvlokje, en als ze de grond raakt lost ze op. “Tune into my heart / wherever you are / my frequency stops when we’re apart / I know that it’s hard / but things get dull.” Je kan denk ik zo een cliché verzamelboek aanleggen.
Hetgeen wat het album dan nog kan redden is dat ze in de synth-pop mania deze jaren kan aansluiten bij artiesten als Phoenix dit jaar of Cut Copy vorig jaar. Echter, om in dat soort DJ sets opgenomen te worden mist ze de echte hooks en de vibe dat je er echt op moet dansen. Het is zo pop geworden dat het echte dansvloer gevoel wat bijvoorbeeld een Cut Copy wel oproept is weggevallen, waardoor het wel in clubs speelbaar is, maar niet bij elektronische feesten. Misschien dat een enkel nummer in alle simpelheid catchy genoeg is, maar het mist de echte gelaagdheid en het zorgvuldig in elkaar gezette wat dat soort bands doen om mensen compleet manisch te laten worden. Het is cutesy en licht dansbaar, dat wel, maar om dat bedroom ik-in-mijn-uppie gevoel goed over te brengen had het op andere gebieden toch wat beter moeten zijn, vooral tekstueel gezien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten