La Roux maakt singles-collectie

Album recensie - La Roux van La Roux
Door Linda Wijlaars

Een jaar geleden had nog niemand van La Roux gehoord (behalve Kitsuné waarschijnlijk, die horen schijnbaar alles wat enige potentie heeft voordat enige levende ziel die kans heeft gehad), en nu is er bijna niemand meer te vinden die niet van haar gehoord heeft. Tenzij je gaat rondvragen op een boottochtje van de TROS, maar wie zou daar nou bij in de buurt willen komen? Het duo, want ondanks de overigens slecht gespelde naam (maar wie maakt zich daar druk over?) is het toch echt een duo, heeft inmiddels zelfs al een nummer één single op hun naam staan in thuisland Engeland. De hype is er dus al een tijdje, en nu eindelijk ook een album, dat ook meteen de hoogste plek haalde in de Engelse hitlijsten. Populair is Elly Jackson, frontvrouwe van het duo dat verder nog bestaat uit producer Ben Langmaid, dus wel, of in ieder geval haar muziek. Maar of ze de aandacht vast kan blijven houden en zo “bulletproof” is als ze beweerd zal maar moeten blijken.

Het eerste dat opvalt aan het twaalf nummers tellende album is dat zeven van die twaalf nummers al enige tijd op het internet circuleren, waarvan enkelen al sinds november vorig jaar toen ‘Quicksand’ verscheen op de Kitsuné Maison compilatie. Voor degenen die de band al een tijdje volgen is er dus niet veel nieuws aan de horizon te bekennen. Het zelf-getitelde album opent met ‘In For the Kill’, dat op zijn zachtst gezegd een beetje zwak aandoet wanneer je de sterke remix van Skream eenmaal gehoord hebt. Daardoor voelt het dan ook aan als een valse start, want de sterke punten uit de remix versie zijn er allemaal door Skream ingestopt.

Snel dus maar door naar het tweede nummer, dat ook geen onbekende is. In tegenstelling tot het vorige nummer, is er echter besloten om ‘Tigerlily’ toch iets extra’s te geven op de album versie. Elly’s vader, die ervoor zorgde dat de eerste demo’s van La Roux bij de juiste mensen terecht kwamen, werd namelijk opgetrommeld om in te vallen in dit nummer. Door middel van een spoken word gedeelte is geprobeerd om het nummer een wat meer eerie feel te geven: “Lurking in the dark / There’s someone who breathes you night and day.” Maar wat bijna nog enger is, is hoe dit gedeelte lijkt op de intro van Michael Jackson’s ‘Thriller’ (en nee, een paar weken geleden had ik die vergelijking waarschijnlijk niet gemaakt).

Na dit korte uitstapje met enige nieuwe invloeden volgen nog twee al eerder uitgebrachte singles: ‘Quicksand’, waar het vorig jaar allemaal mee begon, en ‘Bulletproof’ waarmee de eerste (want er zullen er nog wel meer volgen) nummer één positie in de hitlijsten behaald werd. Ook Quicksand lijdt aan het remix-syndroom, al is het in iets mindere mate dan ‘In For the Kill’. Beide nummers doen echter wel enorm catchy aan, met refreinen die je hersenloos mee kunt schreeuwen, tenminste als je een refrein van één regel als refrein kunt rekenen. Maar La Roux heeft dan ook nooit beweerd complexe muziek te willen maken: het is pop, en dan moet je ook niet te moeilijk willen doen.

Bij het nummer ‘I’m Not Your Toy’ begint het echter allemaal toch wel erg bekend te klinken. En dat ligt niet alleen aan het feit dat nummers onderling erg op elkaar lijken. Door velen werd al beweerd dat Elly Jackson haar inspiratie vooral uit de jaren 80 haalde, maar dat werd door haarzelf al ontkent. En gezien haar leeftijd van 20 jaar dat hier nog net als “jong” kwalificeert, lijkt dat ook enigszins gerechtvaardigd. De gelijkenis met electro pop uit die jaren zal ik niet ontkennen, maar de muziek zou ook zo als een soundtrack bij een Super Nintendo spel uit de jaren 90 gebruikt kunnen worden. Super Mario Kart, anyone? Vooral Koopa’s Beach lijkt me een ideale omgeving om rond te rijden met La Roux op de achtergrond (al werd ik daar constant verslagen, in tegenstelling tot Bowser’s Castle waar ik tot dusverre onverslaanbaar ben).

Halverwege het album komt er dan toch enige verandering in de nummers in de vorm van twee ballads, ‘Cover My Eyes’ en ‘As If By Magic’ die tevens tot twee van de nog niet eerder gelekte nummers behoren. Behalve het feit dat deze nummers een stuk langzamer zijn dan de rest van het album, wat toch zo’n beetje het hele idee lijkt te zijn achter een ballad, weten de nummers niet iets nieuws te brengen. Ook tekstueel gezien borduurt het allemaal, behoorlijk onorigineel, op hetzelfde verhaal voort: een al een paar jaar voortkabbelende on and off relatie van zangeres Elly: “And although / You’re the only home I know / As if by magic / Thoughts of you are gone.” Ook deze nummers weten het gevoel dat je twee nummers op repeat hebt staan nou niet bepaald weg te nemen. En zo is het ook met de rest van het album.

Het debuut van La Roux bestaat uit een paar geweldige singles: ‘In For the Kill’, ‘Quicksand’, ‘Bulletproof’, ‘Fascination’, ‘I’m Not Your Toy’. Het zouden stuk voor stuk geweldige singles zijn, en waarschijnlijk zal het duo veel succes gaan oogsten de komende tijd. Maar aan meer dan één single zou je je eigenlijk niet moeten wagen. Op het album lijkt het allemaal gewoon te veel op elkaar en na twee nummers hoef je eigenlijk al niet meer verder te luisteren om te weten hoe de rest zal gaan klinken. Het is een beetje The Ting Tings all over again: catchy muziek die wanneer je eenmaal meer dan één nummer van ze kent iets te makkelijk wordt. Maar The Ting Tings staan bijna anderhalf jaar na het uitkomen van hun album nog steeds op de grote festivals zoals Glastonbury, dus hier zal ook wel een publiek voor zijn. Gelukkig hebben we de remixes nog.