Our countdown continues. Onze favoriete albums uit het eerste half jaar, in de hoop dat u misschien iets ziet wat u nog niet gehoord hebt of zich herinnert iets uit te checken of een nieuwe kans te geven, om het vervolgens natuurlijk geweldig te vinden. Hopelijk. Dit zijn in ieder geval albums die ons het eerste half jaar enthousiast kregen. Elke dag een nummertje lager, en na tien nu dus nummer drie!Linda:
3. Dragonslayer – Sunset Rubdown
Eén van de andere side-projects van Wolf Parade, al begint het steeds moeilijker te worden om aan te duiden welke band nu precies een side-project is en waar het nu allemaal eigenlijk van uit gaat. Zeker wanneer ze zulke goede albums afleveren, Swan Lake zullen we dan maar even als de uitzondering die de regel bevestigt beschouwen. En de Swan Lake track ‘Paper Lace’ is ook de enige zwakke plek van het album. Het begint al alsof het een cover is van ‘Oh When the Saints’, en dat is ongeveer het uiterste dat mijn attention span kan verdragen. De rest is echter van een heel andere orde. Neem nou ‘Idiot Heart’ met prachtige zinnen als: “You want to walk around like you own the joint / The way that Icarus thought he might own the sky / I said you can't, can't settle down /Until the Icarus in your blood, in your blood drowns.” Op dit album van Sunset Rubdown komen zo’n beetje alle bands waar Spencer Krug iets mee te maken heeft samen, en dat zijn nogal wat bands, en het pakt ook nog heel goed uit. Stiekem hoop ik alleen nog een beetje dat niet teveel mensen in de gaten krijgen hoe goed dit album eigenlijk is gezien ze voorlopig nog in de kleine zaal van Paradiso geprogrammeerd staan.
Stef:
3. Dragonslayer – Sunset Rubdown
Eén van de andere side-projects van Wolf Parade, al begint het steeds moeilijker te worden om aan te duiden welke band nu precies een side-project is en waar het nu allemaal eigenlijk van uit gaat. Zeker wanneer ze zulke goede albums afleveren, Swan Lake zullen we dan maar even als de uitzondering die de regel bevestigt beschouwen. En de Swan Lake track ‘Paper Lace’ is ook de enige zwakke plek van het album. Het begint al alsof het een cover is van ‘Oh When the Saints’, en dat is ongeveer het uiterste dat mijn attention span kan verdragen. De rest is echter van een heel andere orde. Neem nou ‘Idiot Heart’ met prachtige zinnen als: “You want to walk around like you own the joint / The way that Icarus thought he might own the sky / I said you can't, can't settle down /Until the Icarus in your blood, in your blood drowns.” Op dit album van Sunset Rubdown komen zo’n beetje alle bands waar Spencer Krug iets mee te maken heeft samen, en dat zijn nogal wat bands, en het pakt ook nog heel goed uit. Stiekem hoop ik alleen nog een beetje dat niet teveel mensen in de gaten krijgen hoe goed dit album eigenlijk is gezien ze voorlopig nog in de kleine zaal van Paradiso geprogrammeerd staan.
Stef:
3. Patrick Wolf – The Bachelor
Wat krijg je als je Wolf de vrije hand geeft? Juist, Tilda Swinton die spoken word op enkele nummers te horen is. Dit zou niet zo bijzonder zijn als het niet zoveel sfeer zou geven aan de algehele feel van het album (en als het niet Swinton zou zijn, welke gewoon een vrij grote actrice is eigenlijk, en dat ze er aan mee wil werken ook nog. Het is niet alsof ze het geld nodig heeft waarschijnlijk. Niet na de Oscar winst voor Michael Clayton anyway), waarin Wolf lamenteert over de afwezigheid van liefde, wat op een paar nummers er vrij donker uitkomt, maar wat verder voortborduurt op de vibe van The Magic Position. Sfeervol en makkelijk luisterbaar terwijl het toch de eigenwijsheid en excentriciteit van Wolf behoudt, dat is wat dit album zo goed maakt in mijn optiek. De muziek zit sterk in elkaar, met veel ruimte voor de viool, en in de teksten wordt heerlijk gefilosofeerd over liefde en de absentie ervan.
Wat krijg je als je Wolf de vrije hand geeft? Juist, Tilda Swinton die spoken word op enkele nummers te horen is. Dit zou niet zo bijzonder zijn als het niet zoveel sfeer zou geven aan de algehele feel van het album (en als het niet Swinton zou zijn, welke gewoon een vrij grote actrice is eigenlijk, en dat ze er aan mee wil werken ook nog. Het is niet alsof ze het geld nodig heeft waarschijnlijk. Niet na de Oscar winst voor Michael Clayton anyway), waarin Wolf lamenteert over de afwezigheid van liefde, wat op een paar nummers er vrij donker uitkomt, maar wat verder voortborduurt op de vibe van The Magic Position. Sfeervol en makkelijk luisterbaar terwijl het toch de eigenwijsheid en excentriciteit van Wolf behoudt, dat is wat dit album zo goed maakt in mijn optiek. De muziek zit sterk in elkaar, met veel ruimte voor de viool, en in de teksten wordt heerlijk gefilosofeerd over liefde en de absentie ervan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten