IKRS doet elke dag verslag van de AffaireDe woensdag staat voornamelijk in het teken van de band Portugal. The Man. De indie-rock band uit Alaska mixt de nodige rock elementen met af en toe een hintje pop sensibiliteit en wat experiment. De band brengt al sinds 2006 braaf een album per jaar uit, en deze maand kwam The Satanic Satanist in de schappen. De band, bestaande uit een vijftal leden, is vandaag live vooral van plan eens flink de rock doos open te zetten, en zanger en gitarist John Baldwin Gourley is dan ook af en toe flink tekeer aan het gaan op zijn gitaar, terwijl de rest daar al jammend de canvas voor vormen. Het is niet een algehele blues gitaar solo, de instrumentale verlengingen van de nummers zijn iets meer gestructureerd en begrenst dan dat, maar het laat zien dat zowel hij als de gehele band zijn instrument verstaat.
Iets wat de band ook zeer helpt is dat iedereen meehelpt met zingen, waardoor het een voller geluid krijgt en waardoor Gourley dingen kan zingen over de zang van de andere heen, wat erg goed klinkt en wat de rock enigszins een makkelijker luisterbaar tintje meegeeft. De kleine Gourley heeft ook een verrassend goede stem, vrij hoog, maar uitstekend passend bij de nummers die ze maken. ‘Lay Me Back Down’ is een verwacht hoogtepunt, maar wel verrassend is de vroegheid in de set waarmee de band met dit nummer op de proppen komt. Het nummer tekent Portugal. The Man op zijn best, namelijk met dat kleine beetje pop erbij zodat ook voor de niet indie-rock fan het zeer aangenaam wordt en waardoor het ook catchy is en zodat het blijft hangen. Dat is misschien bij sommige van de andere nummers iets meer een probleem, niet alles heeft de hook waardoor het in het hoofd blijft. Dat wordt ruimschoots goed gemaakt met de transities in de nummers van bijvoorbeeld refrein naar instrumentale verlenging naar gitaar solo naar rustpunt en zang.
Het publiek is niet en masse toegestroomd, maar dat doet het na het concert wel naar de merchandise stand, die voor het eerst in mijn zicht veelvuldig wordt opgezocht en gebruikt. Mensen lopen zowaar met platen weg (toegeven, het album is net uit dus mensen die het wilde kopen hadden daar waarschijnlijk tot vandaag sowieso de kans niet toe gehad), maar het laat zien wat voor goede indruk de band achter heeft gelaten. Muzikaal zit het zeker snor, misschien hadden sommige van de nummers net wat luistervriendelijker gemogen, en het geluid in ieder geval zachter. Wat niet wegneemt dat de band, zeker voor het geld waarvoor ze touren, zeker de avond uit waard is. Later in het jaar zullen ze Nijmegen wederom aandoen in Doornroosje, dat u het maar in de agenda zet (en ja, heel de maand, hou die maar vrij, voor de zekerheid).
Na dit concert is het in Club Voerweg tijd voor het Nederlandse electro duo The Routines, wat bestaat uit Andre achter de knoppen en Kelly die over het podium beweegt al zingend. Helaas komt het er niet geheel uit. De beats voelen te generiek aan en niet algeheel euforisch makend, en hoezeer de zangeres ook haar best doet voelt het enigszins tam aan na eerder deze week dat manisch vrouwtje van Kap Bambino al te hebben gezien. Zingen kan ze wel, in het begin beter dan aan het eind, waar het lijkt alsof ze langzaam een beetje buiten adem aan het raken is. Het is misschien te weinig speciaal, maar als onderdeel van I Feel Luv past zo’n optreden nog wel in de avond.
I Feel Luv, namelijk, is een soort electro avond dat vaker in Nijmegen wordt gehouden, meestal in Doornroosje. En de avond gaat dan ook verder met DJ sets waarin het vooral beatcentric wordt gehouden. Langzaam begint het steeds harder en harder te regenen, maar dat laat enkel een aantal aanwezigen de pret drukken. Poncho’s over het hoofd bij sommigen, paraplu’s omhoog bij anderen, en enkele oerkrachten dansen vrolijk door de regen en rechtstreeks een keelontsteking in. Maar dat is een lichte prijs voor dit surrealistisch spektakel, waarin het hard giet, maar iedereen vrolijk verder danst en springt en nat wordt. De donkerheid, het water dat neervalt, en de lichten van het podium en de gigantische kermisattractie zorgen voor wat sommige zouden zien als de bewaarheid wording van Sodom met dancing, drugs, lichten, en de regen die neerdaalt op de zoekers van geneugten en plezier. Als de kermis in Pinoccio waar hij een ezel wordt. Nu zijn de drugs vrijwel absent in dit gedeelte van Nijmegen dus het Sodom valt wel mee, absurd is het niettemin, maar de stemming blijft ten alle tijden erin waardoor het wel absurd is, maar the good kind, so it’s all right then.
Iets wat de band ook zeer helpt is dat iedereen meehelpt met zingen, waardoor het een voller geluid krijgt en waardoor Gourley dingen kan zingen over de zang van de andere heen, wat erg goed klinkt en wat de rock enigszins een makkelijker luisterbaar tintje meegeeft. De kleine Gourley heeft ook een verrassend goede stem, vrij hoog, maar uitstekend passend bij de nummers die ze maken. ‘Lay Me Back Down’ is een verwacht hoogtepunt, maar wel verrassend is de vroegheid in de set waarmee de band met dit nummer op de proppen komt. Het nummer tekent Portugal. The Man op zijn best, namelijk met dat kleine beetje pop erbij zodat ook voor de niet indie-rock fan het zeer aangenaam wordt en waardoor het ook catchy is en zodat het blijft hangen. Dat is misschien bij sommige van de andere nummers iets meer een probleem, niet alles heeft de hook waardoor het in het hoofd blijft. Dat wordt ruimschoots goed gemaakt met de transities in de nummers van bijvoorbeeld refrein naar instrumentale verlenging naar gitaar solo naar rustpunt en zang.
Het publiek is niet en masse toegestroomd, maar dat doet het na het concert wel naar de merchandise stand, die voor het eerst in mijn zicht veelvuldig wordt opgezocht en gebruikt. Mensen lopen zowaar met platen weg (toegeven, het album is net uit dus mensen die het wilde kopen hadden daar waarschijnlijk tot vandaag sowieso de kans niet toe gehad), maar het laat zien wat voor goede indruk de band achter heeft gelaten. Muzikaal zit het zeker snor, misschien hadden sommige van de nummers net wat luistervriendelijker gemogen, en het geluid in ieder geval zachter. Wat niet wegneemt dat de band, zeker voor het geld waarvoor ze touren, zeker de avond uit waard is. Later in het jaar zullen ze Nijmegen wederom aandoen in Doornroosje, dat u het maar in de agenda zet (en ja, heel de maand, hou die maar vrij, voor de zekerheid).
Na dit concert is het in Club Voerweg tijd voor het Nederlandse electro duo The Routines, wat bestaat uit Andre achter de knoppen en Kelly die over het podium beweegt al zingend. Helaas komt het er niet geheel uit. De beats voelen te generiek aan en niet algeheel euforisch makend, en hoezeer de zangeres ook haar best doet voelt het enigszins tam aan na eerder deze week dat manisch vrouwtje van Kap Bambino al te hebben gezien. Zingen kan ze wel, in het begin beter dan aan het eind, waar het lijkt alsof ze langzaam een beetje buiten adem aan het raken is. Het is misschien te weinig speciaal, maar als onderdeel van I Feel Luv past zo’n optreden nog wel in de avond.
I Feel Luv, namelijk, is een soort electro avond dat vaker in Nijmegen wordt gehouden, meestal in Doornroosje. En de avond gaat dan ook verder met DJ sets waarin het vooral beatcentric wordt gehouden. Langzaam begint het steeds harder en harder te regenen, maar dat laat enkel een aantal aanwezigen de pret drukken. Poncho’s over het hoofd bij sommigen, paraplu’s omhoog bij anderen, en enkele oerkrachten dansen vrolijk door de regen en rechtstreeks een keelontsteking in. Maar dat is een lichte prijs voor dit surrealistisch spektakel, waarin het hard giet, maar iedereen vrolijk verder danst en springt en nat wordt. De donkerheid, het water dat neervalt, en de lichten van het podium en de gigantische kermisattractie zorgen voor wat sommige zouden zien als de bewaarheid wording van Sodom met dancing, drugs, lichten, en de regen die neerdaalt op de zoekers van geneugten en plezier. Als de kermis in Pinoccio waar hij een ezel wordt. Nu zijn de drugs vrijwel absent in dit gedeelte van Nijmegen dus het Sodom valt wel mee, absurd is het niettemin, maar de stemming blijft ten alle tijden erin waardoor het wel absurd is, maar the good kind, so it’s all right then.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten