donderdag 23 juli 2009

Top 10 album tips eerste helft 2009 - Nr. 2

Our countdown continues. Onze favoriete albums uit het eerste half jaar, in de hoop dat u misschien iets ziet wat u nog niet gehoord hebt of zich herinnert iets uit te checken of een nieuwe kans te geven, om het vervolgens natuurlijk geweldig te vinden. Hopelijk. Dit zijn in ieder geval albums die ons het eerste half jaar enthousiast kregen. Elke dag een nummertje lager, en na tien nu dus nummer twee!

Linda:
2. DM Stith – Heavy Ghost
DM Stith kreeg niet zoveel aandacht van de pers als veel van de andere albums in mijn top 10, maar ook zonder die aandacht wist hij hoog te eindigen. Het album op zich is al heel goed, maar hij wist toch vooral te overtuigen tijdens zijn live optreden, dat plaatsvond in een bioscoopzaal, of all places. En wat me nog meer overtuigde was toen ik de volgende dag las dat datzelfde optreden pas zijn tiende liveoptreden ooit was geweest. Mag ik hier even vermelden dat ik nog nooit zo blij ben geweest met Shara Worden (My Brightest Diamond) die hem ervan overtuigde zijn carrière als grafisch ontwerper op te geven om weer muziek te gaan maken? Net als het grootste deel van de artiesten die thuishoren bij het Astmatic Kitty label maakt David Michael folk muziek die je eigenlijk niet helemaal als folkmuziek kunt kwalificeren, of waar je een goede omschrijving van kunt geven. Vooral zelf even luisteren dus. Ik raad nummers als ‘Thanksgiving Moon’, ‘Pity Dance’ of ‘Braid of Voices’ aan. Of eigenlijk gewoon het hele album. Luister dat maar gewoon.

Stef:
2. Jeremy Jay – Slow Dance
Zeer artsy en gedetacheerd, en laat dat nou juist zijn wat ik denk dat de trend is en waar ik me mee bezig houdt. Dansbaar voor mensen die hun vrije middag besteden in het MoMA met een glas wijn en een glazige blik in hun ogen met een kort monniken kapsel, aye, maar wel op zo’n manier gedaan dat het zeer fijn klinkt, maar ook gedetacheerd, waar ik persoonlijk zeer in geïnteresseerd bent in verband met de connotaties die dat meegeeft. De instrumentatie vloeit en maakt het geheel licht dansbaar, met vooral de drums die een grote rol op zich nemen en als canvas dient. Daarbij ligt het heel gemakkelijk in het oor op dit album, en dat is altijd fijn, want ondanks dat het wat mij betreft onderdeel is van een movement met alle implicaties van dien moet je er toch naar luisteren, en dat kan zeker, en dat is dan ook zeker geen straf.

Geen opmerkingen: