Nieuw album Born Ruffians uit in juni

De Canadese band Born Ruffians zal op 1 juni een nieuw album uitbrengen. Dit album zal het tweede album van de band zijn en de debuut LP Red, Yellow, and Blue opvolgen. Het komt uit via het Warp label en is opgenomen in Toronto.

De band is erg betrokken met de tragedie van de aftakeling van het dier. Zo is er een nummer dat ‘Retard Canard’ heet en ‘The Ballad of Moose Bruce’. Vooral de Ballad of Moose Bruce is tragisch, want hij verhaalt over dat hij werd neergeschoten door een neurotische Jood, maar de kogel schampte alleen zijn schedel, dus hij was onbewust. En toen werd hij wakker, lag hij plots op de motorkap van een auto in de Holland Tunnel! En toen werd hij geleid naar een verkleed feestje, en daar werd hij tweede, achter de Berkowitz’s, een ouderlijk echtpaar, verkleed als een eland. Gelukkig werden ze neergeschoten, dus dat is dan nog een enigszins vrolijke noot die je er aan kan verbinden.

Ellen Allien maakt details bekend voor haar vijfde solo album

Techno Berliner Ellen Allien zal haar 2008 album Sool opvolgen met eentje genaamd Dust. Dat is, als deze uitkomt, want Dust is op het moment in een staat van angst, want hij hoort ’s avonds enge geluiden, en hij is bang dat Ash achter hem aanzit. Ash travels by night, namelijk, en het kan vliegen, soms, in bepaalde gedaantes, en blijkbaar heeft hij het op Dust voorzien. Het enge is dat als Ash je te pakken heeft en je nek pakt, je ook in Ash verandert! Meestal, soms niet, maar dan heb je wel twee gaatjes in je nek en dan wil je toch niet meer de deur uit (hoewel sommige mensen er een nekpiercing met twee van die bolletjes van maken, which should be a first clue).

Allien heeft het er maar druk mee, want naast dat ze mee heeft gewerkt in de meest recente van de Watergate Club mix series heeft ze ook een modelijn opgezet. Het album is geproduceerd door Tobias Freund en kent tien tracks.

Muziek nieuws februari

Alle nieuws items uit de maand februari hier gebundeld!

27 feb:
Born Ruffians brengt nieuw album uit in juni
Ellen Allien maakt details aangaande vijfde album bekend

26 feb:
LCD Soundsystem heeft album af
Thom Yorke geeft nieuwe band een naam

25 feb:
Nieuwe EP Blank Dogs
Tour film of Montreal

24 feb:
Nieuw album Foals uit op 10 mei
The Hold Steady komt in mei met nieuw album

23 feb:
Nieuwe namen voor Motel Mozaique (Band of Horses, Everything Everything, e.a.)
Cold Cave verandert van line-up

22 feb:
Lowlands bevestigt eerste namen
3voor12 interviewt secundair ticketbureau, van kunst genieten kost geld

20 feb:
The Rapture positief over nieuw album, hopelijk uit deze zomer
The Juan Maclean mixt volgende DJ Kicks deel

18 feb:
Standing on Top of Utopia van Kasper Bjorke lekt (en is uit)
Cover van nieuw MGMT album is een surfende poes!

17 feb:
of Montreal speelt mee op debuutalbum Janelle Monae
2 Bears brengt in april EP uit

16 feb:
Major Lazer krijgt hulp van M.I.A. en Thom Yorke op nieuwe EP
Friendly Fires en Holy Ghost! coveren elkaar

12 feb:
Google verwijdert MP3 blogs van blogger, beroept zich op klachten
Nieuwe LP The Strokes waarschijnlijk uit in september

11 feb:
MGMT maakt meer details bekend over nieuw album
Phoenix verzorgt soundtrack nieuwe film Sofia Coppola

09 feb:
Steve Mason geeft naam aan album
Jamie Lidell komt met nieuwe LP

07 feb:
James Murphy maakt soundtrack voor aankomende Noah Baumbach film
Michel Gondry en Bjork gaan weer samenwerken

06 feb:
Tim Goldsworthy doet geen werk meer voor DFA
Nieuw album Jeremy Jay lekt

04 feb:
Deerhoof en Xiu Xiu gaan album Joy Division live coveren
Them Crooked Vultures wil nog een album gaan maken

03 feb:
Actress komt met nieuw album
Kort festival nieuws

01 feb:
Album Free Energy uit eind februari
Black Noise van Pantha du Prince te streamen

Nieuwe tracks van 18 t/m 24 feb

Our weekly look into the blogopshere where we talk about six tracks we found out about in the previous Wednesday-to-Wednesday seven-day period.

Track of the week:
'Cavalier' by Silver Columns (Time and Space Machine remix)
I don’t know much about Silver Columns, that always puts a damp on me trying to differentiate between who is responsible for which parts, but I am acquainted with The Time and Space Machine fair enough, and this does sound like a remix he would do. I love the easy and fresh start, not so into the beat that comes after, but it fits the song. I love the vocals, though I will be the first to admit that they might not be the best vocalists around (or at least are not showcasing that here), but sometimes it is more in the delivery, and I love that rather drowsy thing they do. I was waiting for a Benga like turning point after a stretched vocals only bit, but it stayed rather restraint, a bit more hypnotic than climactic. But hypnotic is good, and it is an atmosphere he sustains towards the end. I love the added, soft piano, that is such a peaceful sound between the hypnotic beat, lovely. He could’ve rode that sound home, and perhaps I would have preferred that over the new beat ending and returned vocals, but oh well, it’s still a good remix anyhow, definitely worth the listen. And at least the vocals return, that’s a plus.
http://hypem.com/track/1042379/Silver+Columns+-+Cavalier+Time+Space+Machine+Remix+

'We Still Got The Taste Dancing On Our Tongues' by Wild Beasts (Gatekeeper Gregorian Disco Edit)
So the question is, how can those voices be implanted in a remix? That’s at least what I always think when I chance upon a Wild Beasts remix. This time it is Gatekeeper Gregorian who takes a stab at it, and he pretends this is a disco edit, but not in a conventional sense anyhow. Yes, there is a hint of disco in here, but it is disturbed by an omnipresent beat. Basically only the ooh-waa-oooh-waa-aah vocals are used, none of that actual singing words nonsense, who needs that, right? Or if it is used it is unrecognizably transformed. I’m not too keen on this remix, and I actually like the original, but upon hearing this one for the first time I had to check whether my boxes were not malfunctioning, and if you have to do that you know something is wrong.
http://hypem.com/track/1041365/Wild+Beasts+-+We+Still+Got+The+Taste+Dancing+On+Our+Tongues+Gatekeeper+Gregorian+Disco+Edit+

'Something I’m Not' by Pinguin Prison
I didn’t like the first Penguin Prison song I heard, and this one doesn’t sound much like that one thankfully. I remember the other one as overly slick, and this one isn’t. I guess it is a pop song more than anything. Not like Beyoncé pop, but indie pop with a definite pop leaning. So it finds itself in the same waters as loads of other bands, and I’m not sure it really finds a way to distance itself from the pack. Those “Geez, you’re…” bits are not really the best lines around. I also don’t find his delivery terribly appealing, though when he belts a bit during the chorus you can hear he has a nice enough voice to work with, but he does not channel it in a way that attracts me personally. But other people might beg to differ. At the end they constantly repeat the same sentence and do the same thing instrumentally, and I can’t help but think if they make a build up out of that instead of a repetition, that is, if they go from soft to hard or from slow to fast or whatever, that it might be a nice climax for the dancefloor. As it is now I’m afraid for me it is a rather forgettable affair.
http://hypem.com/track/1047121/Penguin+Prison+-+Something+I+m+Not

'Mind Reader' by Kingdom (CFCF remix)
Oh my, this sounds, erhm, clubby. The start, not like other CFCF remixes. That scratching to repeat the vocals, that is kind of like my pet peeve really, so the starting minute is not really what I was hoping for. Especially not from CFCF, who can make absolute killer remixes, but I’m afraid this is not going to do the trick for me. Perhaps he was thrown off by those Shyvonne vocals and thought, hmm, I have to do something hipperdy hop like with those, which is always the wrong conclusion to draw. For the first time in two years it is painful to sit through something by CFCF. And my gosh, it is never ending.
http://hypem.com/track/1042975/Kingdom+-+Kingdom+Mindreader+Ft+Shyvonne+CFCF+Remix

'Ghosts' by CANT (Class Actress remix)
The hypnotic beat is probably the first thing everyone will recognize. At to that the drowsy vocals and you have the starting atmosphere, but Class Actress soon gives it a little something something. It gets increasingly danceable and dance floor friendly. So that is effective layering for you. I was fully expecting the thing to explode after the second series of vocals, and although it was not as climactic as I thought it would be a dance friendly beat is thrown in there to appease everyone on the dance floor. Sometimes you shouldn’t toy with expectations, and Class Actress delivers there. Two thirds on the way it gets a bit techno-ey with the beat, and to offer some relieve some synths are added which do the trick for me. Admittedly not for everyone on the musical spectrum, but for people a bit into deep house and techno this might well be a nice five and a half minutes.
http://hypem.com/track/1045130/CANT+-+Ghosts+Class+Actress+Remix+

'Quiet Please' by The Heels of Love
Catchy as fuck, that’s what this track is by The Heels of Love, whom I don’t know, but there are worse ways to introduce yourself to, well, me, but probably to more people as well as I’m not sure they have a huge following at this point (although, admittedly, I’m not sure about anything since I don’t know anything about the band). So the focus is minimized to this song, and gosh, this is lovely. At 1:30, that sound which comes in, terrific! I think it is a synth or something, but it doesn’t matter, it’s brilliant, and the band keeps adding instruments to make it even more dancey, even a piano. And some whispery voices, but I’m not sure they really impact the song much since they’re so infrequent. Naturally, as the song is a good seven minutes long, the sound gets stripped a bit just to build it up again. At one point there is not much of anything there, but you know that like any good dance song they get it going after some additional whispery vocals. Perhaps a bit too soon, as I wouldn’t have mind the first part to go on a bit longer and then have the strip down so they could ride the momentum of the build up home completely. Now the last bit sounds a tad flat compared to the rest of the song. Minor stuff though, as I do fancy this tune.
http://hypem.com/track/1042470/The+Heels+Of+Love-Quiet+Please

LCD Soundsystem heeft album af

De band LCD Soundsystem heeft het album klaar. Dit meldde James Murphy op een plethora aan internet communicatie sites. De band heeft het laatste nummer naar Bob Weston gestuurd die het nu aan het masteren is. Wanneer het album uitkomt is nog niet bekend, maar wel dat in april we waarschijnlijk de eerste YouTube vids kunnen zien met nieuwe nummers, want dan begint de band aan zijn Europese tour. Maar niet voordat ze Coachella hebben aangedaan.

Zoals bij elk langdurig proces werd ook hier de hoofdpersoon (James Murphy) een beetje gek van de verminderde sociale bezigheden. Zo zei hij afgelopen week op twitter dat hij zo wanhopig was voor enig menselijk contact dat hij erover aan het nadenken was om naar een cafetaria te gaan om een sandwich te bestellen die hij niet eens wilde. De schrijver Ludo Berkitz deed dit ook toen hij zijn derde boek aan het schrijven was. Hij dacht, jeetje, het isolement, ik moet tussen de mensen zijn! En zo ging hij soms, zonder iets nodig te hebben, lukraak naar buiten om door de stad te lopen. Hij stopte hiermee toen hij zich bedacht dat, ja, hij was nu omringt door mensen, maar als deze mensen je niet aankijken, je niet aanspreken, en niet vriendelijk naar je glimlachen, dan is er niet zozeer sprake van humaan contact dan wel van een publiek louter bestaande uit lege stoelen waar je nutteloos voor paradeert in de hoop op enige vorm van erkinning. En toen stopte hij ermee. Ja. Het boek was ook geen succes overigens. Nee. Beetje zielige man was het.

Thom Yorke geeft nieuwe band een naam

Thom Yorke heeft een tijd terug een nieuwe band gevormd met Nigel Godrich, Joey Waronker, Mauro Refosco, and RHCP bassist Flea. De band heeft nu een naam zodat we er ook over kunnen praten, yay! Want wat geen naam heeft daar kan niet over worden gepraat, want dan moet je het gaan omschrijven, en je omschrijving zorgt ervoor dat iemand anders er een ander beeld bij krijgt dan de werkelijkheid, en dan komen er misverstanden, en ruzies, en uiteindelijk gaat er iemand dood. En wie wil dat nou?

De naam is Atoms for Peace, en dat is waar, ze zijn voor vrede, behalve wat betreft Rusland, dat moet dood. En Karl Portitz uit New York met zijn brommende magnetron ook. Verder, atomen zeer vredelievend. Het is een vrij boring naam eigenlijk omdat Pitchfork aangeeft dat dit ook de naam was van een programma van Amerika om nucleaire energie te ontwikkelen, en het hielp daarin ook andere landen, waaronder Iran. Dus nu Iran verdacht wordt van het hebben van nucleaire wapens en met Obama die nucleaire energie aan het promoten is dacht Yorke wellicht, goh, wat een leuke politieke statement, maar in ieder geval wij zitten niet op dit soort hyperrealistisch gedoe te wachten want anders kunnen we wel weer elk programma bij naam gaan noemen dat Amerika ooit heeft opgezet waardoor er in het buitenland een bepaald iemand aan de macht kwam waarvan later bleek dat hij toch niet gesteund had moeten worden, maar dat weten we nu allemaal wel. Ik vind het altijd zo slaapverwekkend als mensen iets centreren op één specifieke, historisch realistische boodschap met zo’n moraal erover en zo.

Wel een leuke naam was geweest Atoms voor Comedy, en dat dan als een stiekeme verwijzing naar dat één van de Marx broertjes (als in, de groep komedianten, niet als in Karl Marx en zijn familie) mee heeft gewerkt aan de ontwikkeling van de atoombom. Dus terwijl zijn broertjes enkele van de grappigste films ooit maakten en iedereen aan het lachen brachten was hij bezig met de ontwikkeling van het dodelijkste wapen van de 20ste eeuw.

Nieuwe EP Blank Dogs

Blank Dogs zal op 23 maart een nieuwe EP uitbrengen. Deze zal Phrases gaan heten en uitkomen via zijn eigen Captured Tracks label. Vorig jaar bracht Blank Dogs het album Under en Under uit, welke in sommige kringen zeer positief werd ontvangen.

Op de EP staat een track geheten ‘Blurred Tonight’. En voor één avond is het niet zo erg om vaag in beeld te worden gebracht, maar ooit maakte Ionesco en Woody Allen een trip naar de stad Kristarz, en daar zie je iedereen louter vaag, als een blur. Of je ziet ze zoals jij denkt dat ze zijn, maar dat betekent dus ook dat iedereen eenzelfde persoon anders ziet. Sommige mensen zien dus dezelfde vrouw als een archetype journalist, terwijl al haar exen haar zien in een hoerenkostuumpje met een zweep en een slabbetje terwijl ze weer een man eet uit haar puntzak. Met enkele modificaties leidde dit voorval tot de Allen film Zelig.

Tour film of Montreal

De band of Montreal zal op 5 maart op een film festival in Chicago een tour film tonen. Deze is gemaakt door Spenser Simrill Jr. en gaat over of Montreal’s Europese tour vorig jaar, dus misschien zit er wel footage in van de concerten in Paradiso en Tivoli! Oeee, spannend. De tour documentaire zal Family Nouveau heten, en natuurlijk kunnen we daar van alles bij verzinnen, maar ehrm, de trailer is al absurd genoeg.

of Montreal European Tour 2009: Family Nouveau Trailer from Spenser Simrill, Jr. on Vimeo.

Album Foals uit op 10 mei

Het tweede album van Foals zal op 10 mei uitkomen. Dit heeft de band aangekondigd. Het album zal Total Life Forever heten, maar dat klinkt nogal limiterend in mijn oren. Wat gebeurt er bijvoorbeeld met John Magitz, die een dubbelleven leidt waarin hij overdag een karakter is in een toneelstuk van Chekhov en in het nachtelijk leven bakt hij brood. Daar moet hij zeer voorzichtig mee omgaan, want karakters uit Chekhov toneelstukken zouden neerkijken op een broodbakker, maar het is nu eenmaal zijn lust en zijn leven. Dus dit zou zijn totale leven zijn, maar wat als hij zijn dubbelleven wil opgeven, en trots wil zijn op zijn nachtelijke escapades en luidkeels wil roepen, ik ben broodbakker, en het Chekhov toneelstuk wil verlaten? Dan zou hij dus de helft van zijn totale leven achter zich laten, maar dan heeft hij geen totaal leven meer forever. Of is totaal leven een vloeiend begrip en past deze zich aan de omstandigheden aan? Maar is dan niet elk leven een totaal leven? Behalve als je geen poes hebt natuurlijk, geen enkel leven is een totaal leven zonder een poes, maar goed, dat spreekt voor zich.

Dit album zal de opvolger worden van Antidotes, wat het debuutalbum was van de band. Het zal worden uitgebracht via MMX. Mensen in Nederland kunnen alvast een voorproefje nemen een maand voordat het album uitkomt, want de band zal op 14 april in Paradiso staan.

Hold Steady komt in mei met album

Het vijfde album van de band The Hold Steady zal in mei uitkomen. Het album zal Heaven is Whenever heten, wat klopt, behalve op oneven dagen en de week voor Pasen. Het is de opvolger van Stay Positive, wat in 2008 uitkwam. De band wist bekend te raken bij een groter publiek in 2006 met het veel geprezen album Boys and Girls in America.

De precieze Europese release datum is 3 mei, en het album zal uitkomen via het Rough Trade label. In Amerika wordt de release een dag later verzorgd door Vagrant. Het album is geproduceerd door Dean Baltulonis, en volgens mij is het een album zonder Franz Nicolay, die de band laat vorig jaar verliet en het laatst gezien werd ijlend over een soort van revue show met tapdansen en de hele mikmak. Als hij dat overigens echt gaat doen dan is mijn verwachting daarvoor in ieder geval hoger dan voor het album, want persoonlijk heeft de band uit Brooklyn mij nooit echt weten te raken. Daarentegen ben ik een groot fan van mensen die kunnen tapdansen.

Nieuwe namen voor Motel Mozaique

Er zijn enkele nieuwe bands bevestigd voor het in april zijnde festival Motel Mozaique. Zo zijn Band of Horses, Noah and the Whale, Everything Everything, Fools Gold, en Eagle Seagull aan de line-up toegevoegd. Die laatste, Eagle Seagull, verleend zijn naam aan een mythisch wezen, welke eruitziet als een overvoedde nijlpaard met vrij grote neusgaten en een voorliefde voor linksom rollen als hij in het water ligt, in plaats van rechtsom, zich daarmee onderscheidend van veel andere dieren. Er wordt daarom ook een beetje op ‘m neergekeken. De verwijzingen naar de eagle en seagull in de naam komen dan ook meer van zijn innerlijke karakteristieken. Hij heeft namelijk de bravoure van een eagle en de neiging zich in stadscentra op te houden terwijl hij met de zee wordt geassocieerd, zoals de zeemeeuw.

Motel Mozaique vindt elk jaar in de binnenstad van Rotterdam plaats, ditmaal van 8 tot en met 11 april. Eerder waren onder andere al bands als Fuck Buttons, LoneLady, The Strange Boys, en Mumford & Sons bekend gemaakt. Vorig jaar had het festival een zeer sterke editie met bands als Fever Ray, Royksopp, The Whitest Boy Alive, Handsome Furs, en The Invisible.

Cold Cave verandert van line-up

Iedereen die kaartjes heeft voor de Cold Cave gig in Paradiso in mei zal de band zien in een andere line-up dan voorheen. Caralee McElroy, tevens voormalig lid van Xiu Xiu dat in juni Nederland zal aandoen, zal niet meer meegaan. Jennifer Clavin en Guy Licata vullen met z’n tweeën die ene plaats op. Nu zouden we een trivia vraag ervan kunnen maken in welke bands zij zaten, met mensen die antwoorden insturen en een prijs en zo, alleen de laatste keer dat we dat deden werd het daadwerkelijk geraden en moesten we de prijs ook echt weggeven, en dat soort dingen willen we natuurlijk liever voorkomen. Dus zeg ik het bij deze, Mika Miko en Hercules and Love Affair. Jammer voor u! (daarbij typt iedereen die twee namen toch in google in en dan hebben ze het antwoord direct, dus dat haalt enigszins de sport uit trivia vragen, no).

Cold Cave schort hierdoor wel zijn US tour op, maar ik neem aan dat ze gewoon good to go zijn op 14 mei als ze in Paradiso staan. Sowieso zal de band op 6 maart alweer in de UK staan als het goed is om daar te dienen als voorprogramma van Editors. Moving on up to the big leagues now, eh?

Lowlands bevestigt eerste namen

De eerste namen voor het aankomende Lowlands festival zijn bekend gemaakt. Richie Hawtin, Blink-182, en Admiral Freebie zijn officieel bevestigd, en Blood Red Shoes hebben zichzelf bevestigd. Ditzelfde deden Dan Le Sac vs. Scroobius Pip, die ook in mei in enkele zalen in Nederland te zien zullen zijn. Hiermee verzekerd Lowlands zich dus van de eerste bands voor komende zomer. Tevens is de voorverkoop van start gegaan voor het festival, kaartjes kosten 155 euro.

Het enige wat nog rest is het thema voor het nieuwe festival. Het zou in eerste instantie Return to the Mouse Kingdom heten naar een theorie van de wetenschapper T.K. Hornstitz die zegt dat de wereld eerst werd geregeerd door muizen, en dat we ze daarom altijd zo graag dood willen omdat dat onderdrukte emoties zijn van de tijd dat wij als minderen werden behandeld. Echter zijn de muizen een charme offensief begonnen, welke zijn oorsprong vind in Mickey Mouse en Jerry (van Tom), onder andere. Pinky & the Brain daarentegen laat zien de verbittering bij de muizen na de teloorgang van hun koninkrijk en kondigt, a la Jules Verne’s boeken, een toekomst aan waar de muizen hun koninkrijk weer terug willen hebben. Helaas voor Lowlands is in de tussentijd Hornstitz artikel weerlegt uit de biologensector die zeggen, ja, muizen willen dat wel, alleen dan zouden ze eerst in aantallen moeten groeien, en dat kan niet door de omhooggaande uilen populatie. Dus yay voor de uil! Extra brokje voor de uil.

3voor12 interviewt secundair ticketbureau, om te genieten van kunst heb je geld nodig

VPRO’s 3voor12 deed onlangs een interview met Sebastian Monteban van Worldticketshop, een secundair ticketbureau dat tickets opkoopt en vervolgens voor meer dan de originele prijs doorverkoopt. Gehaat door veel muziekliefhebbers, maar in het interview probeert Monteban aan te tonen dat ze een legitiem bedrijf zijn en niet één of andere shady website, en dat ze gewoon een gat opvullen in de ticketmarkt. Monteban geeft zo aan dat sommige mensen nu eenmaal best meer willen betalen als ze dat of zeker een gewild ticket oplevert zonder de stress van 10 uur op Ticketmaster, of als ze dat de vrijheid geeft om later pas te bepalen of ze gaan. Hij merkt ook op dat het niet zij zijn die ticketschaarste veroorzaken, maar dat er dan zoveel vraag is naar een band dat ze dan in een andere zaal geboekt had moeten worden (wat velen muziekliefhebbers niet willen, want in ieder geval is het hoe kleiner, hoe beter qua zaal).

Monteban gaat aan het einde van het interview behoorlijk de fout in naar mijn persoonlijke mening. Zo zegt hij: “Tickets voor bepaalde evenementen zijn uiteindelijk gewoon te laag geprijsd, de markt is niet efficiënt en prijzen niet marktconform.” Deze lijn van denken trekt hij vervolgens door: “Het is lastig. De kostprijs voor een Pearl Jam concert is 60 euro, maar de optimale prijs voor een deel van de tickets is misschien wel 200 euro. Als Pearl Jam 200 euro vraagt, kunnen veel mensen er niet meer heen, maar kan de zaal alsnog vol zitten. Is dat eerlijk? Ik ben vrij rechts, ik ben voor vrije marktwerking. Ik vind dat wel eerlijk, het is hoe het economische principe werkt. Ik ben een voorvechter van de vrije markt.”

Hoewel Monteban pretendeert een bepaald economisch principe aan te hangen is zegt hij hier eigenlijk gewoon dat genieten van kunst een elitair goed is. Wil je iets zien dan ben je overgeleverd aan de markt, dus mensen met een minder budget of mensen die geen of nog geen geld verdienen zoals scholieren en studenten hebben domweg pech, want alleen mensen met geld mogen zich laven aan de kunsten en aan evenementen. Dit zou dus betekenen dat de kunst en muziekwereld niet open mag zijn voor iedereen, alleen voor mensen met geld, en alles wat over is, daar mogen anderen ook best heen. Dit staat natuurlijk haaks op het idee van IKRS, namelijk dat creativiteit, kunst, en cultuur toegankelijk moet zijn voor iedereen, en dat iedereen gestimuleerd moet worden om te genieten van kunst, film, en muziek om zo de persoonlijke ontwikkeling te stimuleren. Het tegenhouden van de persoonlijke ontwikkelingen, zeker voor studenten en scholieren (want die hebben nu eenmaal niet de funds om zich in deze door Monteban gewenste marktwerking te plaatsen), zou het gevolg zijn van Monteban’s acties, en je houdt dus in feite jonge mensen en mensen met minder geld tegen zich op een culturele wijze te ontwikkelen en, uiteraard, om er nog een beetje lol in te hebben ook.

Het hele interview: http://3voor12.vpro.nl/artikelen/artikel/43116258

Crazy Zany Radio Sunday - 'Hearts' by oOoOO

Every week our contributors will voice their opinion concerning one song, it’s a simple as that! The more the merrier, so people are always welcome to join in, just leave a note, eh.

Track: ‘Hearts’ by oOoOO (listen here)
Average Grade: 5.3

Linda: Oh. My God. This is just a-ma-zing! I just can't stop dancing around the room. Who would have thought this kind of perfection still existed in the world? Of course I'm not referring to the ooOoo song here, but more to my ooOoo reaction on Mark Tuitert winning the gold medal on the 1500m in ice speed skating (Winter Olympics, you know? – ed) which, frankly, I find much more exciting and exhilarating than this particular piece of music.
2.3/10

Jon: 5 minutes 12 seconds of sheer "music to stare at the cracks in the ceiling to" bliss. Not since Krautrock have I felt a need to get the poly-filler out more.
8.9/10

Anna: I think that was supposed to be moody and atmospheric and all that, but here's the thing; I found it quite dull. So, I yawned, and it sounded something like ''OOOooOOooaooaaaaaAAAAeeeEEEEEEE''.
4/10

Craig: This song is an absolute drughaze--fully loaded with distorted female vocals and a creeper vibe that you could totally pass out on a filthy mattress to. The vaguely spaced-out hip-hop beat with 707-sounding claps kind of gives it a primal feel that becomes modernized by intermittent bendy synths and funky guitars. oOoOOther than their terrible name, I'd say this song at least is pretty cool. Kind of like Crystal Castles if they lost their penchant for violence.
8/10

Ilse: All I can think of when I hear this track is: so 'what?' It's not a terrible track, and there's a slight chance it could grow on me, but at this moment it just gives me a headache.
5.5/10

Danielle: How about zZzZZ instead? I'm going to go take a nap.
2/10

Stef: I love the guitar at around the two minute mark. It is a nice song, it just doesn’t grab me like such dark minimalist things are supposed to. The last minute I could easily have done without.
6.5/10

Nieuwe tracks van 11 t/m 17 feb

Our weekly look into the blogosphere where we talk about six tracks we found out about in the previous Wednesday-to-Wednesday seven-day period.

Track of the week:
'Efficient Machine' by Kasper Bjorke
This record is gonna be huge, at least it will be for me (already ordered it on vinyl, you know, and based on three tracks that is). This is the second single in Scandinavia, in Europe 'Alcatraz' with Jacob Bellens on vocals had that honour. This track has the vocals of that guy from WhoMadeWho, and what a vocals they are. Bjorke sure knows how to pick them. Catchy, athmospheric, and just a bloody good tune as far as I'm concerned. Almost choir like vocals with handclaps on the background and a beat throbbing along, just to kick it into proper dance mode. It's been on repeat ever since the clip was placed on his MySpace, and I'm actually not sure when I'm going to tire of it. Just terribly good and well looking forward to that bit of vinyl to drop through my mailbox.
http://hypem.com/track/1044183/Kasper+Bjrke+-+Efficient+Machine

'Hide Me' by The Golden Filter
I absolutely adored ‘Solid Gold’ by this band, and I have been intrigued enough by the other outings that I’m really looking forward to that April debut album they’re gonna drop. This is not their best effort in my opinion. As said, I loved the almost italo ‘Solid Gold’, was impressed by the more club friendly ‘Thunderbird’, loved the delightfully catchy ‘My Favourite Things’ on the Kitsuné sampler; this I’m not so sure about. It seemingly tries to mix the somewhat harder beat of ‘Thunderbird’ with a more Italo sensibility, but for some reason the beat puts me off and seems a bit too present compared to the rest of the song. And admittedly, some of the instrumental stuff is really catchy, and the “Hide me, no, find me” is your basis Italo longing that we know all too well. But the mixture of the two here seems a bit, well, not up to par with their other efforts, so perhaps I’m now more intrigued by the upcoming debut than that I’m sure of it.
http://hypem.com/track/1043968/The+Golden+Filter+-+Hide+me

'Spoiledboy' by 80kidz feat. Lovefoxxx
I always had one problem with CSS, and that is that I was of the opinion that she cannot really sing. So imagine my bemusement when coming across a track with her on guest vocals. And she features prominently, in case you (like I) were hoping that it would be a cameo. It isn’t even a bad track if you like this sort of thing, a bit of spunky pop you could say, bit of punk and a bit of funk with a rather poppy chorus. I especially like the more spunky bits, the pop thing I’ve heard and heard better. As said, the vocals are not really my thing, but if you have listened to CSS and didn’t think it a problem than you probably are not going to make a problem of it now. It’s got energy though, I’ll definitely give it that.
http://hypem.com/track/1035100/80kidz+-+Spoiledboy+feat+Lovefoxxx

'Fight Song' by We Are the World
I actually made a fuss about this band waaaay back, as in, like, 2008, based on a couple of MySpace tracks and especially ‘Clay Stones’, which I rated (and still do, actually), very highly. Also, underground LA reports were very positive about their live show, so yeah. Now, two years (or seemingly two years) later they’re almost ready to give us their debut and perhaps a bit of touring as well, and this track is a preview of what is to come. It is a bit experimental, a bit Arabic at times I would say, and normally I don’t like Arabic or Eastern sounds, but the sounds and those rather fetching deep vocals create a particular atmosphere I find very interesting. It is definitely a slower song than for example their ‘Clay Stones’, but intriguing nonetheless. I love that build-up around three quarters, where they do the same thing three or four times, but increasingly more menacing. I love build-ups like that. It might not be for everyone, but I think their debut is gonna be heralded by some as one of the more interesting releases of 2010.
http://hypem.com/track/1035546/We+Are+The+World+-+Fight+Song

'On Board' by Holy Ghost feat. The DFA Celestial Choir (Friendly Fires cover)
I like Friendly Fires, I love Holy Ghost!, so those two exchanging covers sounds like a good idea to me. And you could even say they are reimaginings, at least this one is, as it sounds totally different from the original. It is perhaps less energetic than the original, but more fluent disco, but hey, it’s Holy Ghost!, I would be disappointed if it wasn’t. If you are expecting another instant dancefloor filler you might want to resort to the original, but this one is very danceable as well, it is just a bit more subdued. Less likely to jump out at you, but as said, very fluent and catchy and, well, disco. Perhaps also one of the last things you will hear featuring the late Jerry Fuchs on drums. Not sure where that choir comes in though.
http://hypem.com/track/1042879/Holy+Ghost+-+On+Board+Friendly+Fires+Cover+

'Stylo' by Gorillaz (Alex Metric remix)
I love ‘Stylo’, and it is always interesting what remixes make of a track you love (or, in other words, whether they are able to kill it). I expected, prior to listening, Metric to bring it a bit harder, less poppy, than the original. Love the repeated vocals at the beginning, as I thought the original vocals to be rather inspired, so good to see that as Metric’s opening gambit. And if you are expecting a hard, omnipresent beat (like I did), forget it. Sure, Metric’s remix is more club ready than the original is, but the vocals and the added instruments don’t make this a standard club thing. Actually, there are some disco/funk elements added in here which took me by surprise, and a pleasant surprise they were. And of course these disco elements come in at exactly the moment that Womack can be heard bellowing it out in the background. Lots of room for the vocals on this remix, and the mixture of the different vocal tracks is lovely indeed. I’m just absolutely loving this one to bits, definitely worth the listen, and it might persuade me to get this baby on vinyl.
http://hypem.com/track/1043966/Gorillaz+-+Stylo+Alex+Metric+Remix+

The Rapture positief over nieuw album, hopelijk uit deze zomer

The Rapture is op een derde van het album-maak-proces. Dat zegt de band in een interview met Pitchfork. De band is bezig het album aan het opnemen in Parijs met producer Zdar die vorig jaar het veel bejubelde album van Phoenix heeft geproduceerd. Zdar heeft gekozen voor een wat ruwere vibe dan op het Phoenix album, en hij wilde een soort Jazz vibe creëren, dat wil zeggen, hij wilde het album vooral live met iedereen in een kamer opnemen. The Rapture hoopt het album deze zomer uit te kunnen brengen, maar het zit nog wel zonder label.

De band is voor het eerst een trio. The Rapture verloor een bandlid en bestaat nu alleen nog uit Roccoforte, Jenner, en Andruzzi. Die laatste grapte dat het album beter wordt dan de iPad, en dat je zou kunnen interfacen met je ziel. En dat lijkt me vrij eng, want wat als je ziel zegt, ja, het vorige lichaam waar ik in zat vond ik eigenlijk leuker, en ik kan niet wachten op de volgende. Dan ga je jezelf toch afvragen, goh, kan mijn ziel mij vermoorden? Is er een autopsierapport dat zegt, ja, er zijn ook brandwonden op de huid, maar de verbranding was voornamelijk een innerlijke ervaring? En helpt water in dat geval?

The Juan MacLean mixt volgende DJ Kicks serie

The Juan MacLean zal het volgende deel van de DJ Kicks serie mixen. DJ Kicks is een ongoing mix series waar al velen aan hebben meegewerkt, denk o.a. aan Erlend Oye, Tiga, Hot Chip, en Booka Shade. Nu is het dus de beurt aan The Juan MacLean, en we kunnen in deze mix ook een nieuw nummer verwachten van deze band genaamd ‘Feel So Good’ met Jerry Fuchs on drums. Ook te horen zijn onder andere remixes gemaakt door Todd Terje en Theo Parrish.

John MacLean zei bij de bekendmaking dat hij altijd worstelt met hoe zeer je een artiest bent met je eigen esthetiek en waardes, en hoeveel je een entertainer bent. Hij zegt altijd te schipperen tussen deze twee dingen in plaats van één bepaalde kant op te gaan, en dat maakte in mijn optiek zijn vorig jaar uitgekomen album The Future Will Come ook zo goed, omdat het uitstekend dansbaar en catchy was maar er toch een zeker idee werd uitgedragen.

Overigens is het maar hopen dat de mix ook daadwerkelijk uitkomt, want ook Burial zou een mix maken, maar deze heeft, ehrm, nooit daglicht gezien. Sommigen zeggen dat de reden hiervoor is omdat de mix door een poes is opgegeten en dus in een buik zit, en daar komt weinig daglicht. Om daar uit te komen moet hij eerst door een doolhof (het is zeer moeilijk je weg te vinden door al die darmen en botten, not to mention de nachtmerrie achtige aanblik van ingewanden all around), een minotaur verslaan, en vervolgens terugreizen in een boot en een witte vlag hijsen. Je kan je indenken dat de mix op het moment dat hij werd opgegeten door de poes geen witte vlag bij zich had, en nu afhankelijk is van wat de poes opeet, en dus kan het nog wel even duren voordat hij een witte vlag te pakken krijgt. Je zou zeggen, pak een zwarte vlag, maar de mix heeft een slecht voorgevoel over wat er eventueel dan zou gebeuren.

Spoon laat zien veel meer te zijn dan louter een stel mannen met hun instrumentjes

Spoon live at Paradiso, februari 2010

Je verwacht vier mannen van middelbare leeftijd met hun instrumenten die hun eigen nummertjes gaan spelen, eigenlijk, toch wel. Dat is toch een beetje de essentie van een indie rock band. En dit wordt ook geleverd als je naar Spoon gaat. Vier heren, in hun jeans en bloesjes of wat ze ook droegen, die vervolgens hun nummertjes spelen. Echter, Spoon is natuurlijk niet zomaar een indie rock band, en het publiek heeft niet zomaar 20 euro per persoon neergeteld om mannen van middelbare leeftijd een beetje te zien frunniken aan hun instrumenten. Ten minste, dat mogen we aannemen, want het zou vrij absurd zijn als het wel zo was, als iedereen toevallig voor deze band bestaande uit mannen rond de veertig massaal zoveel zou betalen. Er zijn dus ook redenen voor: ten eerste het oeuvre van Spoon, ten tweede de expertise van de heren, ten derde de stiekeme theatrale en literaire dingen die het toch net wat specialer maken.

Het oeuvre is praktisch eindeloos. Niet alleen heeft de band zeven albums op zijn naam staan, het gros van de nummers die op die albums staan zijn ook echt heel goed. Uiteraard is de gig heavy on nummers van de laatste vier albums, stuk voor stuk aanraders wat IKRS betreft. En zelfs daar worden nummers niet van gespeeld waarvan je denkt, nou, het had zomaar een hoogtepunt van de set kunnen zijn, bijvoorbeeld ‘Jonathon Fisk’ van Kill the Moonlight (als ik mijn persoonlijke voorkeur laat spreken, iets wat ik altijd graag doe). Maar deze omissies komen niet voort uit slechte keuzes, maar uit een luxeprobleem, namelijk een teveel aan nummers die het waard zijn om te spelen. Natuurlijk heeft iedereen in de zaal persoonlijke voorkeuren, maar waarschijnlijk zal elk gespeeld nummer wel op een paar voorstanders in de zaal kunnen rekenen.

Niet alleen worden deze nummers gespeeld, ze worden op het laatste nummer na inch perfect gespeeld en, in sommige gevallen, zelfs uitgebreid. Dan blijkt ook de variatie die de band aan de dag kan leggen, want het bij elk nummer valt mij weer de geweldigheid van een ander instrument op. Soms is het de keyboard die met een fabuleus pianolijntje komt, soms is het de bas die opeens zo’n catchy deuntje produceert dat het haast neigt naar lichte disco, en soms zijn het de drums die opeens doorkomen als tijgers door een, ehrm, hoepel, of zo. Ja. Of jungle, ja, iets krachtiger, want gekooid is de band allerminst. Dat blijkt ook wel als de band met een instrumentale jam komt die qua baslijn zo in een club had gepast, want het was well catchy, en een danspubliek zou hierdoor aangenaam verrast zijn geweest. En dan is er nog Britt Daniel’s stem die verrassend alle kanten op kan gaan en live haalt hij alle hoge, lage, zachte, of harde tonen met gemak. Daniel’s controle over zijn vocals is impressive.

Meer bands kunnen echter goed live spelen, en meer bands hebben een setlist worth aan goede nummers (hoewel waarschijnlijk met minder keuze dan Spoon, but still). Toch is het Spoon dat, vooral in Amerika, gezien wordt als één van de beste bands die er is. Live komen van de albums verscheidene extra kwaliteiten samen die de band echt apart zetten van de concurrentie. In mijn recensie van het album Transference sprak ik al over het thema aangaande de inability van het communiceren en het niet kunnen overdragen van je boodschap, en live wordt dat misschien wel nog duidelijker omdat je gewoon ziet dat Daniel ophoudt met zingen mid-sentence, hoort dat zijn teksten steeds verder naar de achtergrond worden gedrukt door de instrumentatie, en gewoon merkt dat de band abrupt stopt met een nummer. Zoals ik in mijn recensie toen al zei, het kan de onmogelijkheid om te communiceren aangeven.

Dan zijn er tevens de sound effects die het een soort van theatrale ervaring maken. Echo’s worden veelvuldig ingezet om net wat meer punch te geven aan hetgeen wat gespeeld wordt. En af en toe om de zaal letterlijk te doen laten trillen. Sowieso worden er veel van die “kleine” touches aan toegevoegd waardoor de muziek net wat meer de zaal binnenkomt. Stiekem staan er dan ook de nodige pedalen en extra apparatuur op het podium. En, af en toe, iemand van White Rabbits die een beetje hulp verleend. Als je zo’n verdienstelijk voorprogramma bent geweest zullen er ook maar weinigen hebben gedacht “oh nee, heb je ze weer”.

Misschien het beste voorbeeld van het bovenstaande is het nummer ‘The Ghost of You Lingers’ van het album Ga Ga Ga Ga Ga. Twee van de heren zetten zich achter de keyboards waardoor er een mooi vol pianogeluid de zaal in komt terwijl Britt Daniel vol anxiety de teksten de kerk inwerpt. “If you were here, would you calm me down?”, vraagt hij zich op fragiele wijze af. De sound effects schieten tijdens dit nummer de zaal in zodat je ook op lichamelijke wijze reageert en waardoor het lijkt alsof de sound echt langs je zoeft. Daarbij zijn de drums flink versterkt, dus wanneer deze hun opwachting maken in het nummer krijg je het gevoel alsof je er middenin zit waardoor het ‘t simpelweg een band op een podium zijnde overstijgt naar meer een ervaring. Een absoluut hoogtepunt.

In de encore wordt Transference’ afsluiter ‘Nobody Gets Me But You’ gespeeld, waarop Daniel op fragiele wijze wanhoopt dat er toch een manier moet zijn om door te dringen bij anderen. Terwijl hij met passie en angst zich dit afvraagt vormen de instrumenten steeds meer een gevangenis voor de woorden, en de baslijn is haast om te dansen waardoor je eigenlijk danst op iemands’ urban anxiety over verloren communicatie waardoor het geheel een ietwat ironische touch krijgt. Dat dan in het laatste nummer (‘The Underdog’) een elegante Daniel – niet een man van veel woorden maar hij bedankt gracieus en ogenschijnlijk oprecht het publiek – zijn tekst even kwijt is, is hem vergeven. Spoon geeft aan dat als je alles net wat beter doet en net wat extra doet dat al die beetjes vervolgens samensmelten tot een geweldige show. Als je alleen foto’s van de show zou zien dan zou het overkomen als gewoon vier mannen van om en nabij de veertig die hun instrumenten bespelen, maar oppervlakkige schijn blijft gelukkig bedriegen, dat maakt de kunsten altijd wel zo leuk.

Yeasayer's tweede album vertelt weinig amusante verhalen

album recensie - Odd Blood van Yeasayer

Het muziekjaar 2010 begint laat in 2009, zoveel kan wel vastgesteld worden. Een aantal high profile releases die in 2010 uitkomen zijn al te horen en worden door de pers al besproken ruim voor de officiële release datum. Immers, de labels sturen het album naar de pers, op de één of andere manier lekt het, en dus kan het muziekminnende publiek al voor het verstrijken van het jaar 2009 luisteren naar de nieuwe albums van Los Campesinos!, Midlake, Owen Pallett, en ook het album Odd Blood van Yeasayer. De band debuteerde in 2007 met All Hour Cymbals en zal het nieuwe decennium inluiden met hun sophomore effort. IKRS zag de band twee jaar terug op het Lowlands festival en daar lieten de heren een sterke indruk achter. Dus de mannen uit Brooklyn – onderdeel van die Brooklyn revival een paar jaar terug met andere bands uit hetzelfde gedeelte (en niet per se hetzelfde geluid) zoals o.a. MGMT – hadden wel te maken met de nodige verwachtingen van de buitenwereld.

De heren zijn muzikaal wel capabel, dat hebben ze met hun vorige album en tour wel bewezen. Vrijwel allen kunnen ook nog eens zingen, wat de heren extra mogelijkheden geeft, en instrumentaal durven ze te experimenteren. Dat wordt ook meteen duidelijk op het eerste nummer van het album dat ‘The Children’ heet. Het begint met een soort van distortion, en daar komt een onheil aankondigende sound overheen, alsof iets op ons afkomt. De vocals zijn vervormd, en het laatste gedeelte van het nummer loopt direct over in het begin van de eerste single van het album, ‘Ambling Alp’. Dat Yeasayer zich niet wilt vastketenen aan een bepaalde sound wordt ook duidelijk uit andere nummers. ‘Rome’ begint bijvoorbeeld met wat experimentatie om zich vervolgens als een dansbaar elektronisch nummer te ontpoppen waarover de zanger zingt: “Rome is gonna be mine / it is just a matter of time”. De achtergrondvocalen zijn heel hoog, en ik denk zo gemanipuleerd. Ook ‘Mondegreen’ kent een soortgelijke opbouw. Eerst wat experiment, vervolgens een high-tempo nummer wat daaruit voorstroomt en dus zonder vervlakking of versimpeling.

Dit zou een goede blueprint voor een interessant en gevarieerd album moeten zijn. Maar voor mij persoonlijk is het dat niet. Sterker nog, persoonlijk vind ik het album eigenlijk wat aan de saaie kant. Dit heeft voornamelijk te maken met het feit dat de instrumentatie het album moet dragen, en dat ondanks de variatie en het experiment het dat niet afdoende doet. Niet dat de instrumentatie slecht is, maar het maskeert onvoldoende de ongeïnspireerde teksten, welke louter over liefde en over de oppressie van een vaste relatie gaan. Dit zijn natuurlijk al onderwerpen die ad nauseam worden gebruikt (en terecht want iedereen heeft er mee te maken), maar de manier waarop deze verwoord worden missen de poëtische touch dat het vernieuwend of fijn om naar te luisteren moet maken.

Hetgeen wat mij persoonlijk verveelt is de verhalende en beschrijvende toon. De acties of gedachtes worden gewoon beschreven, maar gewone beschrijvingen van acties en gedachtes die al zo vaak zijn opgedoken in de kunsten en die mij als luisteraar niet verder aansporen of triggeren iets te doen of te voelen zorgen voor een zekere apathie. Dat wil zeggen, de luisteraar is louter dat, een luisteraar, en wordt niet in actie gezet om na te denken of iets te voelen door de teksten. En de teksten zijn niet van een dusdanig poëtische kwaliteit dat ik de rol van puur luisteraar gewillig wil aanmeten. In het nummer ‘Madder Red’ geeft de persona van het nummer toe dat hij is vreemdgegaan, maar dit gebeurt op een weinig indrukwekkende wijze. “Never gave a thought to an honourable living / always had sense enough to lie / it’s getting hard to keep pretending / I’m worth your time” zo lamenteert de persona. Het verhaal wordt vertelt, en daar houdt het op. Het projecteert niets, het amuseert niet, en het is een normaal verhaal wat in weinig prikkelende bewoordingen wordt gebracht. Een te realistische en letterlijke kijk op een onderwerp die al zo vaak realistisch wordt geprojecteerd dat een letterlijke representatie daarvan niets toevoegt.

In het nummer ‘I Remember’ lamenteert de persona over hoe fijn het was en dat hij verdrietig is dat de zij nu weg is. In het refrein zingt hij: “You’re stuck in my mind / all the time”. “I remember thinking this would never end / even when you’re gone your eyes running through my head”, maar dit is al zo vaak gezegd en gedaan, en juist precies op deze wijze. In de single ‘Ambling Alp’ zie je dit ook terug. In het refrein adviseert de band de luisteraar to “stick up for yourself son / never mind what anybody else done”. Om de grammaticale correctheid nog maar buiten beschouwing te laten, de woorden komen meer belerend dan inspirerend over en lijkt hierdoor meer op een preek in een zondagsmis.

En daar zit hem misschien de crux van het album. Ondanks dat instrumentaal gezien de band experimenteert, varieert, en zich in nieuwe gebieden beweegt zijn de nummers toch zoutloos en vlak. Het muzikale is niet zo meeslepend en hypnotiserend als bijvoorbeeld goed uitgevoerde elektronische muziek en het weet de teksten niet te maskeren, en de teksten zijn dusdanig geschreven dat het oninteressant en niet vernieuwend verhaalt over platgetreden paden. Sommige nummers weten dan nog wel muzikaal zo interessant te zijn dat ze nog wel fijn zijn om naar te luisteren, maar het album als geheel weet het gewicht niet te dragen.

Interessant is dan wel dat deze kritiek een maandje na de eindejaarslijstjes komt, en dus ook net nadat ik heb gezegd, ja, die teksten van The XX zijn niet hoogstaand, maar dat maakt niet uit. Waarom maakt het hier dan wel uit? Het verschil zit voor mij persoonlijk in twee dingen. Ten eerste is de minimalistische melancholie van The XX zodanig goed uitgevoerd dat de zang daarin geïncorporeerd wordt. Met als resultaat dat de teksten zich integreren en wegsmelten in de algehele sfeer van het album. Net als bijvoorbeeld vorig jaar ook bij het door mij hoog aangeslagen Jeremy Jay album. Bij Yeasayer passen de teksten niet per se bij de muziek, de twee versmelten niet samen, en dan roept het niet een bepaalde algehele sfeer op en springen de teksten en muziek er meer uit als twee verschillende entiteiten om op te letten. Wat sowieso bij de meeste muziek het geval is. Als je dan bijvoorbeeld het eerste nummer neemt van het album van Yeasayer, daarin kan je zeggen dat er wel een bepaalde sfeer wordt opgeroepen, en de onverstaanbare zang voegt daaraan toe en je hoeft dus ook niet te weten wat de distorted vocals zeggen. Dit nummer vormt daarmee echter een uitzondering op dit album.

Daarbij passen de teksten van The XX bij de band, The XX. De teksten zijn naïef, simplistisch, en romantisch, en dat past bij het image van de band, die zelf nog jong zijn en nog kunnen romantiseren. Als The XX bestond uit vier volwassen mannen van dertig en een bierbuik waren zij er ook niet mee weggekomen. Bij een band als Yeasayer moeten er eigenlijk teksten zijn die de muziek complementeren. De band slaagt daar in mijn ogen niet in.

Standing on Top of Utopia van Kasper Bjorke lekt (en is uit)

Het nieuwe album van Kasper Bjorke lekte eerder deze week, en kwam ook uit! Dus hij is zowel te downloaden als, ehrm, te krijgen tegen betaling. Op vinyl, oeee, maar wanneer hij komt weet ik niet want hij is nog niet verscheept, blijkbaar, grrr. Het album heet Standing on Top of Utopia, en dat is nog best moeilijk, want net als de aarde is Utopia ook rond, dus u ziet het balansprobleem. Ooit werd iemand een keer moe en ging erop zitten, en toen werd Utopia ovaal. De evolutie zag het toen aan voor een ei, deze kwam uit, en tussen de schillen stond op Dick van Dyke. Geen wonder dat de film Mary Poppins nog steeds wordt gezien als één van de meest onschuldige en ongecompliceerde stukjes plezier op aarde, want het is, nu eenmaal, een klein beetje Utopia.

Het album van Kasper Bjorke is dus ook officieel uit en verkrijgbaar via alle normale outlets en in alle formaten. Het album kent tien tracks, de helft sans vocalen, de helft met. Op de meest recente clip – die in de clip van de dag eerder deze week al verschenen is – kon je bijvoorbeeld een stem van WhoMadeWho horen. Het is het tweede album van Bjorke en volgt In Gumbo op, met daarop de ‘Humming Song’, welke geluiden heeft die klinken zoals ik me indenk dat een hamburger klinkt mocht deze kunnen praten.

Cover van MGMT album is een surfende poes!

He, ja, normaal gesproken maken we geen nieuws items aan voor nieuwe covers, maar bij dagen zonder nieuws en met wel tijd dezen te schrijven maken we wel een keer een uitzondering. De kaft van het nieuwe MGMT album Congratulations is een surfende poes! Of nou ja, een bobcat denk ik, maar ach. De kaft is ontworpen door Anthony Ausgang. Het album zal via het label Columbia uitkomen op 13 april.

Een andere reden om dit te plaatsen is omdat er wel een grappig verhaal achter zit. Deze foto is namelijk genomen aan de kust van Miami waar er in 1987 opeens veel surfende poezen opdoken. En oh het plezier dat ze hadden! Alleen ze zorgden voor overlast bij de bewoners en de strandtoeristen, en toen werden ze vrijwel allemaal afgeschoten. Eentje ontkwam nog, maar die werd later in een meertje in Chicago gevonden. De kogel was langs zijn scalp gesneden, dus hij kon nog wel wegkomen, alleen toen viel hij continu in en uit zijn bewustzijn, en op een gegeven moment werd hij, uhm, nooit meer wakker. Toen was hij, ehrm, zogezegd, dood. Ja. Hij was de laatste. Ja. Vrij bloederig, allemaal. Eigenlijk is het niet zo’n heel grappig verhaal.

of Montreal zal meespelen op debuutalbum Janelle Monae

Janelle Monae zal dit jaar met haar debuutalbum komen. En niet verrassend zal of Montreal daar ook een aandeel in hebben. Op het aankomende album van of Montreal is Monae ook te horen, en ze stond al vaker in het voorprogramma van de band gefront door Kevin Barnes. Het album van Monae zal ArchAndroid heten, en geruchten gaan dat deze ArchAndroid eigenlijk Bill Cosby is, die zo gedesillusioneerd was dat de Amerikaanse jeugd niet naar zijn vaderlijke adviezen wilde luisteren dat hij dacht, niet goedschiks, dan kwaadschiks. En zo wierp hij zich op voor de vacante positie van ArchAndroid (het is wel leuk, maar je bent verantwoordelijk voor zoveel mensen, plus het pak is zo zwaar en de helm doet echt niets goeds voor hoe groot je neus lijkt. – Hut, Jabba the, voormalig ArchAndroid) en in een zware verkiezing won hij van James Joyce door een gepassioneerd betoog plus het feit dat alle Cosby seizoenen voor de helft van de prijs beschikbaar werden gemaakt voor Cosby stemmers.

Naast of Montreal zullen ook Big Boi en Saul Williams te horen zijn op deze eerste plaat van Monae, dat uit zal worden gebracht door Wondaland Arts Society/Bad Boy. IKRS zag vorig jaar in bizarre omstandigheden deze kleine vrouw in Amsterdam waar ze al zingend op het podium schilderde en op een kruk stond. Wij zijn dus ook benieuwd naar haar debuut.

2 Bears komt met EP in april

Joe Goddard van Hot Chip en Raf Daddy zullen onder de naam 2 Bears in april met een EP komen. Deze EP zal Follow the Bears heten, maar dat is altijd maar oppassen! Want als je dingen lukraak volgt, je weet nooit wat er gebeurt, kijk maar naar Alice! Zij volgde iets, viel in een gat, en daar beleefde ze allerlei avonturen, en oh de stress! Konijnen, groot worden, mini worden, een geschifte koningin, pfft, en dan uiteindelijk, wat heb je eraan, niets! Het komt niet eens in de bioscoop! En als je niet in de bios komt is het alle stress niet waard, dus je kan beter niet de beren volgen, nee, want beren zijn ook nog eens gevaarlijker dan konijnen, dus wie weet wat er allemaal gaat gebeuren als je die volgt. Grote harige ronde dingen met een staart volgen heeft nog nooit tot iets goeds geleid, behalve voor Tolstoy, die dit deed, in een sneeuwbui terechtkwam, het Zwanenmeer schreef, ontdekte dat dit al geschreven was, en al zijn frustratie stortte in een epos wat nog steeds door mensen gelezen moet worden tot ieders verdriet.

Het album zal op 12 april uitkomen via het label Southern Fried. De EP bestaat uit vier nummers en de twee beloven dat deze tracks zeer house georiënteerd zullen zijn. Mocht je de komende tijd in Engeland naar een gig van Hot Chip gaan dan zullen de twee een DJ set geven erna. Hier in Nederland moet je het doen met een Memory Tapes after show, which isn’t bad at all I would say. Dit alles volgt op de wekelijkse radio show die wordt gedaan door de twee heren voor Ministry of Sound Radio.

Major Lazer krijgt hulp van Thom Yorke en MIA op nieuwe EP

Major Lazer was vorig jaar veelvuldig in het nieuws met het uitbrengen van zijn LP, en dit is ook de groten der muziekwereld niet onopgemerkt gebleven. Zo zullen onder andere M.I.A., Busy Signal, Collie Buddz, en Thom Yorke op de nieuwe, vijf nummers tellende EP te horen zijn. De EP zal Lazers Never Die heten, waardoor in een postapocalyptische wereld er waarschijnlijk een grootschalige oorlog zal komen tussen Lazers en kakkerlakken, die dezelfde reputatie hebben opgebouwd. En, volgens Robin Williams, Keith Richards, die immuun lijkt te zijn voor alles wat je zijn kant op gooit, hoewel een voldrachtig paard denk ik toch de truc wel zal doen, hoewel die er dan niet zijn, en ik me afvraag of kakkerlakken dat überhaupt richting hem zouden kunnen gooien. Kakkerlakken zelf doen hem volgens mij weinig, ik denk dat hij ze zou aaien. Brave kakkerlak, *aai*.

De EP zal uitkomen in april en worden uitgebracht via Mad Decent. De EP bestaat uit drie remixes en twee volledig nieuwe tracks. Ook M.I.A. zal dus acte de presence geven, en waar die de tijd vandaan haalt is ons een raadsel, hoewel iedereen denk ik tijd zou kunnen vrij maken om samen te werken met David Byrne en Diplo. Mits ze gevraagd zouden worden, maar dat worden ze niet, nee, alleen M.I.A., arme mensheid, hoera voor M.I.A..

Holy Ghost! en Friendly Fires coveren elkaar

De Engelse band Friendly Fires en het New Yorkse Holy Ghost! zullen een EP uitbrengen met covers van nummers van elkaar. Friendly Fires zal ‘Hold On’ uitbrengen, terwijl Holy Ghost ‘On Board’ van het debuutalbum van Friendly Fires een oppoetsbeurt zal geven. Dit werd besloten in Corsica (of course…), waar FF een gig had en waar vervolgens de leden van Holy Ghost! een DJ set weggaven. Meerdere sets (voor radio of live) van Holy Ghost! zwerven over het web en zijn zeker de moeite waard om uit te checken als je van de betere disco sets houdt (including a behemoth 2 hour set met Jacques Renault).

De cover die Holy Ghost! moest maken kende nogal wat problemen. Of nou ja, problemen van hogere orde zo zou je kunnen zeggen. Want blijkbaar verdwenen er lukraak sessies en vocal tracks, en de drums waren van Jerry Fuchs, die gedurende het proces onfortuinlijk om het leven kwam. Het is dan ook waarschijnlijk dat Fuchs, in een geval van postume kwaliteitsbewaking, begon te twijfelen aan zijn bijdrage aan de kunsten en dit wilde vernielen. Nu kan dat bij uitgekomen tracks niet meer natuurlijk, maar dit lag nog binnen zijn bereik, en in een vlaag van onzekerheid probeerde hij het door hem gecreëerde tegen te houden door dingen te laten verdwijnen. En oh hoe Holy Ghost! telkens raar opkeek als ze weer iets kwijt waren en vervolgens iemand onder het bed hoorden gniffelen terwijl er Spaanse mariachi muziek op de achtergrond begon te spelen oh zo plots (of, in ander nieuws, kijk vrijdag televisie voor deze referentie).

Crazy Zany Radio Sunday - 'Here Lies Love' van David Byrne and Fatboy Slim feat. Florence Welch

Every week our contributors will voice their opinion concerning one song, it’s a simple as that! The more the merrier, so people are always welcome to join in, just leave a note, eh. And yes, I said, on paper, this is hard to beat, I mean, see for yourself!

Track of the week: ‘Here Lies Love’ by David Byrne and Fatboy Slim, feat. Florence Welch (listen here)
Average grade: 3.4

Anna: It's mind-boggling how three talented people can create such a load of rubbish. The good news is that it would do really well in Eurovision.
2/10

Craig: Stef is right; on paper this sounds like a good idea, and I bet this song - and the whole concept album - would appeal to a lot of my friends, but disco mixed with musical theatre is kind of a double turn-off for me. It's an admirable idea to bring 'high art' into dance clubs, but honestly the Broadway musical is the equivalent of disco when it comes to theatre as an art form, so it's not such a culture-bending stretch. I would be interested to hear the Sharon Jones track on this album, though.
2/10

Linda: I like Florence best when she is told what to sing. Somehow that just works a lot better for her then when she sings her own songs. Take this song: her voice sounds so grand, without being tacky in any way (unlike that 'You've Got the Love' cover on her album). It's just that chorus, I know I've heard it before, I just don't seem to able to put my finger on it...
7.1/10

Ilse: Some parts in this song seem straight out of the Wizard Of Oz, whereas the chorus has 4 Non Blondes – ‘Whats Going On’ influences. The Wizard of Oz supported by a 4 Non Blondes soundtrack equals what my worst nightmare would look (and sound) like.
2/10

Danielle: I thought I would like this track and I wanted to like it. I kept listening and listening, hoping it would grow on me, but I always ended up bored. The vocals are nice and the dance beats are fun, but somehow they just don't fit together right. The concept has intrigued me and I will likely check out the rest of the album, but no thanks to this track.
5.5/10

Jon: What an odd collaboration. Would’ve been happier with more Byrne and a lot less Slim. As for Florence sounding like Rufus Wainwright as Judy Garland I'm left unimpressed.
4/10

Stef: Oh. My. God.
1/10 (And yes, wasted talent is factored into the score)

Nieuwe tracks van 04 t/m 10 feb

Our weekly look into the blogosphere where we talk about six tracks we found out about in the previous Wendesday-to-Wednesday seven-day period.

Track of the Week:
'Go Do' by Jonsi
Let me first confess I’m not the biggest Sigur Ros fan around, and I hardly took a sniff at the Jonsi/Alex Somers collaboration that came out last year. I haven’t seen the clip yet of this one, though I did read it had birds in it, and I immediately can imagine why when listening to this track. I do like the build up of this track, the first half it just continuously seems to gain steam, and the voice of Jonsi can actually get away with that, which is kind of impressive. Then it mellows out a bit, and the last quarter is propelled forward by added drums, and then it works up a bit to fade out with Jonsi’s voice slowly disappearing to a minimal accompaniment. Jonsi gets to strut his stuff here and does so admirably, and despite some patches in the song I generally like the construction and how it can really gain steam like a locomotive. Rather nice.
http://hypem.com/track/1036040/Jonsi+-+Go+Do

‘Undercover Martyn’ by Two Door Cinema Club
Old fashioned British guitar pop I would say. The vocals sound surprisingly like that fellow from GoodBooks, and I must honestly admit I actually liked that now defunct band better than Two Door Cinema Club. It is pretty good though, nothing too special, but it is fun and poppy and it is sung pretty well. I’m still waiting for that British band which can really play Britpop like a debut Suede or a Pulp or something, it all sounds a bit school band like, that is, young fellows having fun playing catchy pop tunes with guitars. And there is nothing wrong with that, but I’m still waiting for that band which really pushes the envelope both lyrically and instrumentally. This is a fine and fun song though, nothing wrong with that.
http://hypem.com/track/1032670/Two+Door+Cinema+Club+-+Undercover+Martyn

‘Keep the Dog Quiet’ by Owen Pallett (Simon Bookish remix)
I like Simon Bookish actually, that track ‘Portrait of the Artist as a Fountain’ I actually played reasonably often. I always like to see what people do when they remix songs such as this one from Owen Pallett, which is not even the most catchy song on the album, and the album is not really build around hooks and beats and stuff. But this is a lovely take on this Pallett song. He plays around a bit with the violins, but thank goodness he doesn’t get echoey on the voice or stuff, no such dance tricks here. And that’s a good think, that would’ve been ill-fitting I would’ve thought. He does some scratch trickery though it seems, but he always goes back to the core of the original song and to its softer nature. It is a nice take on a reasonable song, though the real innovation seems a bit absent. It to me basically sounds like Bookish just having a bit of fun with this track, and that’s all right.
http://hypem.com/track/1033216/Owen+Pallett+-+Keep+The+Dog+Quiet+Simon+Bookish+Remix+

‘Hope Child’ by Free Energy
DFA goes guitar with these James Murphy produced lads. I think though that I would rather listen to the rest of the label’s roster, this is a bit throwaway summer jam like I think. All quite simple, reasonably catchy, but all in all a road well travelled, or at least I’ve heard loads of similar sounding songs in the past years (and beyond!). And I don’t want to sound like a broken record and I don’t want to go on about the same subject, but again, I miss something that really sells me to this track. That really makes me go, hey, that’s great, that sets it apart from other tracks! Because this track doesn’t set itself apart, and unlike for example the Two Door Cinema Club one I also kind of miss the catchiness and fun in this one. The world won’t notice I would think.
http://hypem.com/track/1034576/Free+energy+-+hope+child

‘All Come Down’ by Steve Mason
Well, the former Beta Band man said this is more of a singer/songwriter affair this album, and that surely was no lie. The first part is actually quite lovely, and his voice is actually rather good and interesting. Sounds a bit like Guy Garvey actually. The song perhaps is too bare though, and not much happens really. Towards the end it gets slightly more interesting, and there is a certain atmosphere, but not enough for me to keep listening to this multiple times. Nice voice, at times nice atmosphere, but it is a bit boring really, to me at least.
http://hypem.com/track/977115/Steve+Mason+-+All+Come+Down

‘Paradise Circus’ by Massive Attack (Gui Boratto remix)
The main thing here is – and that unfortunately completely throws away any accomplishment done by any of the other people working on this track – that I don’t like Hope Sandoval’s voice here. I think it is fragile, which is not so bad per se, but it is the kind of powerless vocals that always make me a bit queasy. So you can be Massive Attack (a proper player in the musical landscape) and you can be Gui Boratto (a big kahuna in his own right), but as soon as the vocals kick in everything starts to itch with me. And even in this remix the vocals, although they come in a bit belated, play a big part, so if you don’t like the vocals, you are not going to like the song. Vocals are often the thing that you notice the most, so every song of which you do not like the singer’s voice you will probably not play very much. And I do reckon that some of the stuff done by the two other parties are nice indeed (though I do agree with whomever it was who wrote that perhaps Massive Attack was putting themselves too much on the background with this one), and some parts I actually thought, hmm, pretty good, and then the vocals come in and I tune it. Unfair, I know, but what are you going to do? It is a bit like that sweater that is affordably priced and will keep you so warm, but if every time you look in the mirror you think, goodness, I look hideous, you’re just not gonna wear it that much (or buy, for that matter).
http://hypem.com/track/1036473/Massive+Attack+-+Paradise+Circus+feat+Hope+Sandoval+Gui+Boratto+Remix+

Google verwijdert blogs van blogger, beroept zich op klachten

Google, het bedrijf achter blogger (aka blogspot aka de site die velen waaronder ik gebruiken), heeft een aantal blogs verwijderd die mp3s ter download aanboden. Het bedrijf roept zich op klachten die het binnenkrijgt over de blogs en het onrechtmatig gebruik van mp3s. Google geeft aan dat bij meerdere klachten ze eerst een waarschuwing geven, en als er daarna nog klachten binnenkomen dan ziet het zich genoodzaakt om de blogs te verwijderen. Mochten de klachten ongegrond zijn, zo geeft Google aan, dan moet de blog zelve met een counterclaim komen, aangevend dat ze rechtmatig gebruik maken van de mp3.

Okay, voor zover het logische gedeelte, daarna wordt het een beetje Escher achtig, of, eigenlijk, een beetje Chinatown (de film, niet de wijk, niets lugubers aan de wijk, alleen ’s nachts en tussen kwart voor tien en vijf voor tien op de verkeerde plaatsen). Enkele blogs zeggen namelijk dat ze geen waarschuwing hebben gekregen en niet de mogelijkheid hebben gehad om de mp3 ervan af te halen. Sowieso kan ik me voorstellen dat veel mensen niet op de hoogte zijn van de mogelijkheid tot counter claim en dat deze ook echt serieus wordt afgehandeld.

Het meest bizarre van alles is nog wel dat er klachten binnenkomen over mp3s of downloads of whatever die op legale wijze verkregen zijn om te dienen ter promotie. In other words, de band of het label zelve heeft gezegd, hey, verspreidt dit, we zijn gebaat bij de extra mensen die dit luisteren, en daar komt dan een klacht over. Dus iemand is gewoon blogs aan het rapporteren terwijl hij/zij er niet direct bij betrokken is en dus ook niet wordt benadeeld door de verspreiding van die mp3s! Dat is een beetje hetzelfde als dat ik een stier koop, voor enkele hutjes een rode vlag laat wapperen, en iemand dat ziet en mij bij de politie aangeeft terwijl ik officieel ben gevraagd die hutjes te slopen voor de eigenaar door middel van het gebruik van een stier. Dus of er is een officiële waakhond ingeschakeld die als een soort bulldozer te werk gaat, of iemand is moraalridder aan het spelen en snapt niet dat sommige labels en bands er juist bij gebaat zijn. Hoe dan ook, blogs zijn de dupe, en eigenlijk ook Google, want deze blogs, na al het extra werk om een nieuwe site op te zetten, gaan verder bij een andere host.

De vraag rest, hoe kan Google blogs verwijderen als gevolg van fantoom klachten die niet worden nagegaan, en wie speelt deze valste klachten door? Als het een moraalridder is dan raad ik deze persoon aan een boek van Cervantes te lezen, want dat is wel een beetje Don Quichot achtig, no?

Album The Strokes waarschijnlijk uit in september

Het nieuwe album van The Strokes zal hopelijk rond september in de winkel liggen. Dat wil zeggen, dit is de wens van de band. De drummer van de band zei het volgende erover: "[The] basic tracks are done... now we're just running around like kids in a candy shop." Dus waarschijnlijk gaat het langer duren dan september, want één dropje plus één dropje is twee dropjes, en twee dropjes plus één dropje is drie dropjes, maar drie dropjes plus nog een dropje voelt nog steeds aan als drie dropjes, dus ook al zeg je, ik neem maar vijf dropjes, het gevoel zegt, neem er nog maar één, dat kan best, en voor je het weet ben je een uur bezig met dropjes eten. En dan denk je, hmm, milkshake, want je hebt dorst, en dan ga je een milkshake drinken, en wat past bij een milkshake, juist, spekjes! Mmmm, spekjes, alleen dat is dan weer heel zoet, dus denk je, goh, iets hartigs, en voor je het weet is het vijf uur, gaat de studio sluiten, en ben je rond en wil je de volgende dag niet naar je werk komen. Dus, ik zeg, december, ja, waarschijnlijk.

Het album wordt het vierde album van de band en de opvolger van het in 2006 uitgekomen First Impressions of Earth. Het album zal geproduceerd worden door Joe Chiccarelli. De band zal in ieder geval van de zomer op festivals staan, want er zijn al enkele live data bekend.

MGMT geeft details aangaande nieuw album

MGMT heeft de tracklist van hun aankomende album vrijgegeven. De band komt op 12 april met het album Congratulations, welke geproduceerd is door Peter Kember. Eén van de tracks heet ‘Brian Eno’, wat een verwijzing is naar, nou ja, Brian Eno. Het laatste nummer is de title track, alsof ze je willen feliciteren met het doorkomen van het album, ik weet niet hoezeer dat als positief moet worden aangemerkt.

Eén nummer heet ‘Lady Dada’s Nightmare’, welke gaat over madame Rrose Sélavy aka Marcel Duchamp aka de Dadaïstische kunstenaar die een toiletpot omgekeerd neerzette en dat kunst noemde. Dadaïsten probeerden het irrationele van de wereldse logica aan te tonen, en het werd gezien als anti-kunst omdat het nou juist het tegenovergestelde probeerde te bereiken van veel traditionele kunst en, in principe, hetgeen wat werd gezien als normaal. Dus wat Dadaïsten deden was het shockeren en provoceren van “common sense, public opinion, education, institutions, museums, good taste, in short, the whole prevailing order”, om vervolgens opnieuw te beginnen nadat al deze dingen waren weggevaagd, zo van, woeesjj. Deze Tabula Rasa zouden ze vervolgens voornamelijk invullen met ronde vormpjes die opgegeten zouden worden door een groter rond vormpje waar een slice van uit was. Om enigszins het ontregelende te houden van hun vroegere kunst zou het hierboven beschreven gewoonbeeld worden verstoord door meerdere spookjes. Het nummer van MGMT kan natuurlijk ook verwijzen naar Lady Gaga, die in principe ook het bovenstaande doet (zeker aangaande, ehrm, goede smaak) en het vast doet met dezelfde insteek als de dadaïsten destijds. Vast wel. Ja.

Phoenix maakt soundtrack voor film Coppola, Sofia Coppola

De nieuwe film van Sofia Coppola gaat ook op de indie tour. We hebben het de laatste tijd wel vaker over artiesten die de soundtrack route opgaan (recentelijk bijvoorbeeld nog James Murphy), en nu is het de beurt aan de Franse groep Phoenix, dat vorig jaar nog het veel geprezen album Lisztomania uitbracht. De band heeft al aangegeven dat de soundtrack vrij minimal wordt, en dat het niet zozeer het maken van nummers was maar meer het maken van muziek die bij de film en het thema paste.

De film is geschreven en geregisseerd door Sofia Coppola, die doorbrak met het geweldige Lost in Translation, maar die op iets minder succes kon rekenen met haar vertaling van Marie Antoinette naar het heden (als in, ze vertelde het verhaal van Marie Antoinette in die tijd, maar met hedendaagse normen en waarden en gedachtes en inslagen). Dit verhaal zal in ieder geval Benicio Del Toro in de hoofdrol hebben. En, op de IMDB castlist staat een vrouw die C.C. Sheffield heet, wat voornamelijk hilarisch is omdat haar iets wel is gelukt waar een karakter uit een comedy serie zeven jaar lang in faalde.

Wie overigens denkt, goh, wat leuk, al deze collaboraties van indie muziek en filmmakers, de frontman van Phoenix heeft wel een relatie met Sofia Coppola, so yeah, not a total shocker really, is it?

Waar gehakt wordt vallen spaanders

album recensie - Romance is Boring van Los Campesinos!

Los Campesinos! is een band die in de afgelopen drie jaar veel leuke dingen heeft laten zien, en niets voor niets is de band door IKRS hier ook geïnterviewd. Want aan interessante ideeën en kwinkslagen geen gebrek bij deze collectie van jonge mensen. Het zevental uit Wales, volgens mij zelfs uitgebreid ondertussen na wat ik zag in Rotown, heeft clear ideas wat betreft het leven en ook wat betreft muziek, en deze brengt het ook met graagte en een klein beetje chaos en humor over. En dat gebeurt ook op het nieuwe album getiteld Romance is Boring, dus wat dat betreft geen veranderingen.

Maar verandering is er toch genoeg te vinden, en die veranderingen kunnen er voor zorgen dat je de band nog interessanter gaat vinden of misschien net wat minder. Wat betreft muzikale ontwikkeling heeft de band toch het nodige aan het repertoire toegevoegd. Natuurlijk zijn de catchy poplijntjes zoals in ‘These Are Listed Building’ weer van de partij, en ook de meeschreeuwbare refreinen als op de title track maken wederom hun opwachting. Er zijn echter ook tracks die we misschien nog niet (vaak) zijn tegenkomen bij de youngsters. Zo kan je denken aan ‘Plan A’ waar de nodige blues gitaar de canvas biedt voor de mannelijke en vrouwelijke stem om op te zingen/schreeuwen. Vooral het gitaarspel geeft het nummer een heel ander gezicht dan tot op heden gezien van de band, en dat in combinatie met de rauwe zang geeft het nummer wel een edge.

Er zijn ook een paar overgangsnummers op het album die louter instrumentaal zijn en onder de één minuut klokken. In het nummer ‘Straight in At 101’ worden de laatste paar zinnen door Gareth gezongen ook maar enige muzikale begeleiding (101 waarschijnlijk een verwijzing naar Room 101, de kamer waarin je ergste angsten verschijnen in de roman 1984 en tot een hedendaags begrip verheven). Zoals we van de band gewend zijn hebben de teksten altijd wel iets interessants. “The Talking Heads countdown the most heartwrenching break-ups of all time,” zingt hij, om daaraan toe te voegen dat hetgeen wat jammer is niet eens zozeer de break-up is, maar dat het allemaal voor zijn tijd is gebeurd en dat hij in een lege tijd leeft waar hetgeen waar hij tegenop kijkt al gedaan is. Een interessante opmerking zeker in deze tijd en generatie, waar de romantisering van vervlogen tijden een grote rol speelt.

Een duidelijke uitbreiding van het oeuvre is ‘The Sea is a Good Place To Think About the Future’, een zeer rustig en serieus nummer over eetproblematiek en de eventuele gevolgen daarvan. Zeer melancholisch en zeer sfeervol, en dat de band ook zoiets kan geeft zowel de groei als de potentie tot nog verdere groei aan. Dit album zal dus niet het eindstation hoeven te zijn wat betreft muzikale kunde, en dat is altijd een goed teken want om nu nog een complete carrière op hetzelfde pallet te teren zou een beetje beginnen te vervelen bij elke band.

Echter, in de Stylus countdown stond de track ‘You! Me! Dancing!’, waar Ian Mathers het volgende schreef: “Whatever they're becoming now, Los Campesinos! started out with one of the inarguably great (if nuanced) statements of joy and unity found in what we insist on calling indie rock.” En dit is misschien ook wel mijn probleem op dat moment, want het onschuldige en naïeve was iets wat mij zeer aansprak. Deze kwaliteiten zijn enigszins weg en hebben plaatsgemaakt voor een soort post-traumatische stress en melancholie. Alsof de miserabilia nu pas echt is doorgedrongen. Niet dat de humor is verdwenen, maar de scherpe opmerkingen zijn nu vooral doordrenkt met cynisme. Wat an sich niet erg is, maar dit alles neemt nu zo’n prominente plaats in dat het onschuldige en lieflijke verdwenen is, iets wat op het eerste album toch een belangrijk ingrediënt was.

So something’s gotta give, daar komt het eigenlijk op neer. Je kan natuurlijk niet telkens met dezelfde ingrediënten albums gaan maken, want dan gaan de albums zo op elkaar lijken dat er te weinig progressie wordt geboekt en de innovation ook wegsijpelt. Echter, bij het verdwijnen van bepaalde elementen is het altijd de vraag of de nieuwe aanpak nog aanspreekt bij het al verkregen publiek. En als er voor de individuele luisteraar nou net hetgeen naar de achtergrond wordt gedrukt waardoor de band voor die bepaalde persoon zo aansprak, dan zal het desbetreffende werk waar deze transitie plaatsvindt dus minder aantrekkingskracht hebben voor die persoon vanwege de absentie van dat bepaalde onderdeel.

In other words, de band doet er goed aan om door te evolueren zowel muzikaal als qua richting, maar voor mij als individu mist de fun, de innocence die het debuut zo fijn maakte, waardoor ik persoonlijk dit werk minder waardeer. De chaos, de scherpe teksten, en de dansbaarheid/springerigheid zijn er nog steeds, en er zijn ook nieuwe elementen bijgekomen. Dus er is groei, en sommigen zullen dit ook een stap vooruit vinden (waarschijnlijk mensen die van Xiu Xiu houden), maar de voor mij aantrekkelijkste punten van het debuut zijn op de achtergrond geraakt, en daarom kan mij persoonlijk dit minder bekoren zonder dat ik daarbij zeg dat het een slecht album is of de band achteruit is gegaan of stagneert. Het interesseert mij gewoon minder.