Nieuw album Spoon

De band Spoon komt in januari met een nieuw album. Dit na het zeer sterke Ga Ga Ga Ga Ga dat in 2007 uitkwam. Het nieuwe album zal in 2010 uitkomen en Transference heten. Onder andere de track Got Nuffin’ zal erop staan, wat ik een stand out track vond op de recente EP die dit jaar uitkwam. Verder staat er een track op geheten ‘Out Go The Lights’. Dit in ere van Leopold Ofwitz. Ofwitz was namelijk een genie, maar hij had problemen met focussen en deed vaak dingen out of order. Zo sloeg hij vaak eerst de pagina om voordat hij hem las, wat in principe geen probleem is, behalve dat je dan niet de eerste pagina leest, wat dodelijk is bij korte verhalen en recepten. Deze rariteit kwam ook in uiting tijdens zijn carrière. Zo maakte hij een schakelaar, maar deze had nog geen doeleinde. En oh, hoe Ofwitz erover nadacht. Hij maakte een schakelaar die signaleerde dat je een sandwich kon eten, maar Nietzsche schudde meewarig zijn hoofd en zei dat iedereen gewoon een sandwich eet als hij zin heeft, niet pas wanneer er een schakelaar omgezet wordt. Tenzij je Pavlov heet, maar hoe kan je winst maken op een schakelaar die het maar in 2% van de gevallen doet?

Ofwitz ging toen nogmaals nadenken, en kwam toen bij het fenomeen licht! En oh, hij zat in de goede richting! Toen dacht hij, de koelkast, een licht daarin, die je kan bedienen met een schakelaar, oh glorie! Hij installeerde dit in de koelkast. Zijn vrouw kwam thuis, hij zei oh kijk, oh kijk, en klikte de schakelaar naar boven. Zijn vrouw staarde hem met een lege blik aan voor vijf minuten toen hij de switch weer naar beneden klikte. Goed hé, zo zei hij, en zijn vrouw zei “ja”, aaide hem over zijn bol, en ging de hond uitlaten. De volgende ochtend, toen hij inzag zijn fout, bedacht hij licht is goed, maar zichtbaar licht moet het zijn, zichtbaar! En zo ontstond de lichtschakelaar. Het album van Spoon zal op 25 januari uitkomen via Anti-, een dag later in Amerika via Merge.

Stylus komt met eindejaarscontributie

We berichtten een tijdje geleden al over de mogelijke, tijdelijke terugkeer van Stylus, het invloedrijke webmagazine dat het na 2007 voor gezien hield. De terugkeer zal inderdaad gebeuren! De domeinnaam lijkt aangevraagd, en woord van betrokkenen heeft zich vooruit gespreid. De terugkeer zal wel gebeuren zonder head honcho Todd Burns, de man die nu het succesvolle Resident Advisor leidt, waarvan u de reclameborden misschien hebt gezien bij het Amsterdam Dance Event. Hij heeft echter de rest van de gang het groene licht gegeven om met een eindejaarslijst te komen, welke zal worden bijgestaan door enkele reflecterende artikelen over de laatste tien jaar.

Persoonlijk kan IKRS hier niet blijer mee zijn. IKRS is zeer beïnvloed door dit magazine, welke grappige momenten afwisselde met inzichtvolle analyses van albums (niet dat ik wil pretenderen dat wij dat hier doen…). In tegenstelling tot bijvoorbeeld Pitchfork hing hier nooit de air van pretentieusheid overheen, onder andere bijgestaan door een terugkerende feature waarin bepaalde schrijvers een klassieker voor het eerst gingen beluisteren en dan op eerste gehoor er een oordeel over gingen vellen. Zo mocht schrijfster Mallory O’Donnell voor het eerst naar The Smiths luisteren, en oordeelde ze vervolgens (compleet fout ons inziens, maar hilarisch nonetheless) dat je The Smiths het beste maar op een plankje in je kast kon laten staan “to gather (no doubt very poetic) dust, while Morrissey continues on a solo career rivaling Hank Williams, Jr.'s in terms of sheer bloat and redundancy.” Voor The Smiths fans die hier toch de hilariteit niet van kunnen inzien, Stylus maakte ook een geweldig artikel over de covers van de The Smiths albums en wie er op stonden en de relatie ertussen. Een nuttige beginner’s guide als je nog nooit aan alle The Smiths referenties was toegekomen, en een ode aan hoe covers bij kunnen dragen aan hetgeen je wilt uitdragen.

Muziek nieuws van oktober

Al de nieuws items die in september op deze site zijn verschenen hier bij elkaar gebundeld.

31 okt:
Nieuw album Spoon
Stylus komt terug voor eindejaarscontributies

30 okt:
Xiu Xiu komt met nieuw album
Gitarist The XX neemt een break

27 okt:
Solo album Julian Casablancas lekt
Festival De Beschaving keert terug

26 okt:
Nieuw Los Campesinos! album uit in februari
Morrissey zakt in elkaar tijdens concert

24 okt:
Jarvis wordt Radio 6 DJ
Them Crooked Vultures kondigt debuutalbum aan

23 okt:
De band The Rakes stopt ermee
Rolo Tomassi werkt samen met Diplo aan nieuw album

22 okt:
Yeasayer announces tweede album
Pavement nodigt eerste bands uit voor ATP festival

20 okt:
Nieuw album Brett Anderson lekt
MGMT geeft nieuw album een titel

18 okt:
Joy Orbison richt label op
Kid Harpoon e.a. op London Calling

16 okt:
Bazar Curieux strikt Beak>, Neon Indian
Kitsuné komt met nieuw compilatie album

14 okt:
Matt Groening of The Simpsons to curate ATP
Alec Empire komt met single ‘1000 eyes’

13 okt:
Stylus keert misschien terug voor terugblik op het afgelopen decennium
Late of the Pier’s label Zarcorp gelanceerd, vinyl only

10 okt:
David Byrne, Billy Corgan onderdeel van dialoogserie over nieuw werk Jung
Nieuwe EP Animal Collective

09 okt:
Cold Cave komt met nieuwe EP
Radiohead komt volgend jaar met nieuw album

08 okt:
Kraftwerk werkt aan nieuw album
LCD Soundsystem komt met nieuwe single

06 okt:
Lindstrom werkt met zangeres aan nieuw album
Nieuw album Hot Club de Paris waarschijnlijk uit in februari

05 okt:
Sufjan Stevens en stiefvader maken instrumentaal album
Jarvis wordt weer bezienswaardigheid voor een week

03 okt:
Frankie Rose verlaat Crystal Stilts voor nieuwe band
We Have Band album uit begin 2010

02 okt:
Final Fantasy komt met concept album over boer
Jeremy Jay heeft nieuw album af, uit in 2010

Xiu Xiu komt met nieuw album

De band Xiu Xiu komt met een nieuw album. Dit zal het achtste album zijn in evenzoveel jaar, en deze zal heten Oh God, I Hate Myself. Dit een onderdeel van een langere monoloog die begon Oh God, I hate myself, but I hate Billy Wilder even more! Dat irritante, kleine rotjoch met zijn sproetenkop telkens maar tijdens gym als hij gescoord heeft roepende Ace in the Hole!, en maar opscheppen dat hij vijf graven in Cairo heeft gezien toen hij daar was met veertig graden, maar sommige houden van hete situaties schept hij dan op. En religieus alles geloven wat er in zijn fortune cookies staat en dan tegen iedereen verkondigen dat dit of dat niet kan omdat het fortune cookie heeft gezegd dit of dat, en telkens als we ergens heen gaan roepen avanti, avanti! Afgrijselijk kind, er zal nooit wat van hem terechtkomen, oh nee.

Het album zal uitkomen begin februari. Het is niet duidelijk in hoeverre Caralee McElroy bij het project betrokken is. Zij was in de afgelopen jaren veelvuldig betrokken bij het project van Jamie Stewart, maar met haar actieve rol in Cold Cave lijkt zij even minder invloed te hebben op Xiu Xiu. Jamie Stewart is de afgelopen tijd overigens niet alleen bezig geweest met dit nieuwe album. Hij heeft ook nieuwe nummers geschreven voor een toneelstuk van Ken Urban genaamd Nibbler. Deze zal in november in Los Angeles starten.

Gitarist Baria Qureshi neemt break van The XX

Baria Qureshi van The XX geeft er even de brui aan. De gitarist van de band is te zeer vermoeid door het reisschema en de plotselinge populariteit van de band.The XX heeft als gevolg een aantal optredens geannuleerd (en hierbij hoop ik niet dat u afgelopen donderdag voor de EKKO stond), dit nadat ze één concert met z’n drieën deden. Of dit vanaf nu de komende tijd zo zal zijn of dat ze een andere oplossing zullen bedenken is nog niet bekend.

Dat ze op is, dat is niet zo gek, zeker niet als je kijkt naar hun tour schema. Ze gingen van Europa naar de US en weer terug voor een nieuwe tour door Europa. En dat alles achter elkaar! Voor maanden! En dan moet je wel even rust nemen, want zelfs Columbus en Amerigo Vespucci namen extra rust bij hun reizen van Europa naar Amerika. Men kon namelijk in die tijd al sneller afstanden afleggen, maar ze kozen ervoor om ook de nodige rust in te bouwen in de vorm van een cruise! Lekker op een bootje dobberen, niets is rustgevender, en door die zorgvuldig ingebouwde rust konden ze een plaats verwerven in de geschiedschrijving. En dit kan tegenwoordig zelfs zonder scheurbuik, dus er is daadwerkelijk geen reden meer om het niet te doen! Het concert in de EKKO zal als het goed is een nieuwe datum krijgen, maar welke is vooralsnog niet bekend.

Midlake komt met nieuw album

De band Midlake zal volgend jaar diens derde album uitbrengen. Deze zal The Courage of Others heten, wat aanvankelijk ook een ode was van Picasso aan zijn tandarts. Want Picasso vroeger was eigenlijk heel verlegen, en hij schilderde bloempjes op potjes en pannetjes omdat hij zijn eigen expressieve visie niet durfde uit te dragen. Maar hij wilde zijn creativiteit wel ten toon spreiden, bij God, dat wilde hij! Maar hij durfde niet. Totdat hij naar de tandarts moet. Deze moest een brug erin zetten, en deze maakte ere en waar kunstwerk van dat de oorsprong van de rups uit moest beelden. Toegeven, de brug paste niet daadwerkelijk in de mond van Picasso en door de deformiteit van zijn gebit is hij nog jaren lang uitgelachen, maar Picasso kreeg door de moed van de tandarts ook zelf de durf om zijn artistiekheid te tonen! En daar is iedereen de tandarts nu nog steeds dankbaar voor. Yup.

Het album zal op de tweede van februari uitkomen. Dit zal gebeuren van het label Bella Union. Het album is hiermee de opvolger van de in 2006 uitgekomen The Trials of Van Occupanther, een zeer goed ontvangen album. Vier jaar na die release zullen ze dus weer terugkeren met een nieuwe LP.

Dark was the Night brengt 600.000 dollar op

Het project Dark Was the Night van de Dessner broertjes van The National heeft meer dan 600.000 dollar opgebracht. Het compilatiealbum vol met unieke samenwerkingen van de beste indie artiesten op het moment werd in het leven geroepen om geld in te zamelen voor de Red Hot Organization, wat zich bezighoudt met het vergroten van de awareness van HIV AIDS. Iets wat heden ten dage nog steeds moet gebeuren en een hot issue is. Het is nog maar dertig jaar geleden dat de ziekte de wereld in zijn greep kreeg, misschien nog wel meer omdat de politiek de ziekte in de doofpot stopte en er zo min mogelijk aan wilde doen. Dit zette zich voort in de jaren tachtig waar, door de gebrekkige kennis, de anti-homo sfeer nog meer werd aangewakkerd, want de ziekte zou een homoziekte zijn. Niet alleen dat, de ziekte gaf zogezegd waarheid aan het beeld van homoseksualiteit, namelijk dat het iets overdraagbaars en destructiefs was.

In de jaren negentig kwam er een kentering in omdat ook veel bekende heteroseksuelen zich gingen bemoeien met de HIV AIDS campagne. Zo werd Amerika wakker geschud door bijvoorbeeld Magic Johnson, de fameuze basketballer die het HIV virus had opgelopen. Johnson stopte vanwege het virus, maar wilde zijn rentree maken in basketbal, maar stuitte op onzekere collega’s die niet met de man wilde sporten. Karl Malone van de Utah Jazz wees naar de wonden op zijn arm en zei: “They can't tell me you're not at risk. And you can't tell me there's one guy in the NBA who hasn't thought about it.” Johnson kwam nog wel terug, maar de affaire gaf HIV een heel nieuw platform. Om het bij muziek te houden, Antony Hegarty sprak in Carré dit jaar dat bij zijn komst in NY en in de arts scene aldaar hij veel vrienden door AIDS verloren zag gaan, wat ook een reden was voor alle artiesten om hier aan mee te werken. Velen hebben talentvolle artiesten zien wegvallen door AIDS.

Het wederom opbouwen van awareness is daarom een goede zaak. Hoewel in de jaren negentig de schok door de wereld ging lijkt het nu alsof de ziekte niet meer echt serieus wordt genomen. Er lijkt tegenwoordig weer een mindere drempel te zijn voor seksuele penetratie zonder condoom en mensen lijken er minder bezorgd over. Maar zoals bij de velen artiesten in Brooklyn en zoals voor de carrière van Magic Johnson, de ziekte heeft ingrijpende gevolgen als je het oploopt. Daarom is het nog steeds van belang om veilig seks te hebben en je regelmatig te laten controleren. En als je jezelf schaamt om naar de dokter te gaan voor een SOA controle, dat is tien keer erger als je erheen moet omdat je al zeker bent dat je er daadwerkelijk één hebt. So don’t be a fool, eh, en kudos to the Dessner’s and everyone involved.

Solo album Julian Casablancas lekt

Van het weekend is het solo album van Julian Casablancas gelekt. Dit album zal officieel op 2 november uitkomen en Phrazes for the Young heten. Niet alleen lekte het album, ook kwam uit dat de leden van zijn band, The Strokes, het oneens zijn over de nummers van het nieuwe album. Casablancas liet desgevraagd optekenen dat omdat iedereen ergens anders woont het moeilijk is om bij elkaar te komen, en dat ze niet het soort band zijn dat samen naar de film gaat. Eigenlijk, zo voegde Casablancas eraan toe, is een band een goede manier om een vriendschap om zeep te helpen. Ik ben geen waarzegger, maar ik voorzie problemen.

Vriendschappen kunnen vervagen door veel dingen. Zo zou Juan Gris het been van George Eliot met gips voorzien want zij was gevallen. Waar het een vriendendienst had moeten zijn werd het een volledige ruzie, en Eliot kroop boos weg uit de kamer van Gris, die met het gips achterbleef. Jaren later zou Gris, nog steeds furieus, optekenen: “Ondersteuning, ondersteuning, daar klaagde ze maar over. Ik had een prachtig stuk gips gemaakt bestaande uit verschillende vlakken vol warme kleuren die prachtig in elkaar overliepen, en zij zeurt over ondersteuning! Dat ze zo niet kan lopen. Het is esthetische perfectie, wierp ik haar toe, maar zij begon weer te brabbelen over ondersteuning, als een kapotte LP. Hoe valt er met zo iemand te redeneren? Ze hebben elkaar sindsdien nooit meer gezien, hoewel Gris wel bij de begrafenis was, waar hij haar kist had vervangen voor eentje met drie even grote vlakken in warme kleuren waarvan de middelste naar links uitstak.

Festival De Beschaving keert terug

Het Utrechtse festival de Beschaving keert terug naar een jaar van afwezigheid. Op 28 augustus (jeetje…) zal het festival plaatsvinden, dus dan kan iedereen weer op zoek naar de Beschaving. En dat is soms lastig, om dat te vinden. Want waar moet je zoeken? Sommigen lijken uit de beschaving te komen, maar zijn louter lege hulzen. Bij andere verwacht je het niet, alleen dan – poef! – is het er. Gulliver vond het in paarden. Geavanceerde paarden! Paarden veel meer geciviliseerd dan u en ik, nu vraag ik u. Daarentegen hadden we ook kunnen verwachten dat paarden een hogere beschavingsvorm waren, want elke levensvorm die zonder schuldgevoel pure blokjes suiker naar binnen kan werken heeft het geheim van hoe optimaal te genieten weten te ontrafelen.

Vorig jaar leken financiën de teloorgang van het festival in te luiden, maar nu blijkt een andere lezing over het niet doorgaan van het festival. Het festival had de programmering ondergebracht bij het boekingskantoor The Alternative, wat onderdeel was van The Entertainment Groep, wat failliet ging. Nu is The Alternative doorgegaan en kunnen er weer bands worden geboekt. Te hopen is andere dan twee jaar geleden, met afschrikkingen als Pete Doherty en Kate Nash.

Nieuw Los Campesinos! album uit in februari

Het nieuwe album van Los Campesinos! zal op één februari uitkomen. Dit maakt de band bekend via hun eigen blog. Het album zal Romance is Boring heten, en zich onder andere focussen op dat er waarschijnlijk geen licht aan het einde van de tunnel is. En dat klopt, want Kafka ging ooit door een zware tijd, en aan het einde van die periode kwam hij dus bij het einde van de tunnel, en warempel, geen licht, maar een indoor kermis met artificiële led lampen! Hij tekende dit op in zijn vierde boek Het Einde van een Zwarte Periode en Hoe Dit op te Vrolijken door een Teddybeer te Winnen op de Schietbaan. En de wereld was enthousiast, hoewel niemand precies wist wat het betekende, en of de attracties geld kosten of dat muntjes ook goed zijn.

Het is, net als de tussen LP vorig jaar, geproduceerd door John Goodmanson. Het album kent wederom een aantal aparte titels. Wat te denken van ‘I Just Sighed. I Just Sighed, Just So You Know’ of ‘A Heat Rash In The Shape Of The Show Me State; or, Letters From Me To Charlotte’? De hele tracklist kan je vinden op de officiele Los Campesinos! blog.

Morrissey zakt in elkaar tijdens concert

Tijdens ‘This Charming Man’, het openingsnummer van Morrissey al het hele jaar en één van zijn bekendste singles uit zijn The Smiths tijd, zakte Morrissey in elkaar. Dit gebeurde dit weekend tijdens een concert in Swindon. Morrissey werd naar het ziekenhuis gebracht. Hij was toen bij kennis, maar voelde zich blijkbaar compleet beroerd. Hoe dit zijn verdere tour gaat beïnvloeden is nog niet bekend. Morrissey heeft nog een concert staan in Nijmegen aan het begin van november, maar of deze in reëel gevaar komt is vooralsnog niet bekend. Hij is ondertussen alweer uit het ziekenhuis.

In een what-goes-around-comes-around fashion, toen Morrissey van het podium gedragen was en, een half uur later, er iemand kwam om te melden dat het concert niet doorging begon het publiek “boe” te roepen. Dit omdat Morrissey een reputatie heeft voor het afzeggen van gigs waar hij geen zin in heeft. Het is het ouderwetse Woody Allen syndroom, de man die ooit zei dat hij niets kan doen zonder dat mensen beginnen te lachen, ook al is het serieus bedoeld. Tommy Cooper anyone? In een compleet egocentrische gedachte, de rust eerder dit jaar leek zijn stem goed te hebben gedaan in Rotterdam, want daar was deze nagenoeg perfect. Dus misschien kunnen alle Nijmegenaren zich in hun handjes wrijven (overigens is echt compleet niets egocentrisch aan die gedachte, want ik ga niet naar het concert, maar goed…).

Leden van Handsome Furs Bewijzen Aardige Electro-Punkers te zijn

Handsome Furs / Kismet live in Tivoli de Helling

En met “aardige” bedoelen we als in de karakteristiek aardig, niet als in het bijvoeglijk naamwoord. Als je ze zo ziet dan verwacht je niet direct de deken van aardigheid die ze in conversatie uitstralen. De punk vibe is goed aanwezig in hun uiterlijk. Dan Boeckner heeft een jackje aan, vrouw Alexei Perry draagt altijd iets aparts dat wel of niet samengaat met haar gigantische ringen. En dan hebben we het nog niet over de tatoeages gehad, en wanneer ze hun spullen hebben opgezet en ze verdwijnen weet je gewoon dat ze naar buiten zijn gegaan voor een snelle peuk. Maar terwijl ze aan het opzetten zijn en er komt een vrouw naar het podium toe neemt Alexei Perry alle tijd om met haar te converseren met een grote lach op haar gezicht. En tijdens het voorprogramma, de nummers die ze meepakken al in het publiek staand, klappen ze het hardst van allemaal, en zelfs mid-set geven ze nogmaals hun steun aan het Nederlandse voorprogramma, Kismet.

Dat terwijl Kismet nou niet bepaald een uitblinkende set speelt. Het begin is luid. Als in, extreem luid. Telkens als de gitaar van de zanger wordt aangeslagen schiet er een hard, schel geluid door de zaal die inkrimpingwaardig is. Hoe hard de gitaar in het begin staat, zo zacht staat de microfoon van de andere gitarist. Na twee derde van de set komt men daarachter. Nu had hij tot dan toe gelukkig weinig solo stukken, maar het staat een beetje raar als iemand uit volle borst meezingt terwijl er zo overduidelijk geen geluid uit komt. Wat jammer is, want op momenten komt het wel naar voren dat Kismet (beter dan menig ander Nederlands voorprogramma) wel daadwerkelijk nummers weet te maken die van A naar B naar C gaan, in plaats van eenzelfde riff te herhalen om daar overheen te spuwen. De zanger zingt meer op emotie dan op techniek, hoewel ik wel de indruk krijg dat met professionele zanglessen er meer constantie in de stem zou kunnen komen. Ook het charisma ontbreekt enigszins. Maar Handsome Furs is enthousiast, en die hebben er nog altijd meer kijk op dan de rest in de zaal, so yeah.

Handsome Furs neemt vervolgens het podium en start met een single van het nieuwe album, namelijk ‘Legal Tender’. Om de toon maar meteen te zetten. De sound is heerlijk, en verbaasde me al in positieve zin op Motel Mozaique. Hier in Tivoli de Helling lijkt de band nog spraakzamer en er nog meer zin in te hebben. De electrobeats van Perry zorgen voor een mooi canvas, waar Boeckner overheen spuwt en speelt, soms met een verrassend catchy riffje, soms met een bak rock erin verwerkt. Een zeer catchy riffje is die in ‘All We Want, Baby, Is Everything’, dat nog lang na de gig in mijn hoofd blijft hangen. De nummers worden goed gebracht, met strakke beats en de gitaar een beetje rock, een beetje minder op het strakke pad dan wat Perry doet. En het werkt wonderwel samen. Sommige tracks zijn dansbaar, andere zijn uitstekend om met je hoofd mee op en neer te gaan: de mix van nummers is een effectieve.

Mocht je uitgekeken zijn op de nummers (en wie is dat nou?) dan zijn er altijd nog die twee mensen op het podium. En ze zijn gek! But in a good way. Perry kijkt al lustend naar Boeckner terwijl ze op één been staat, of aan het springen is, of wederom op één been staat. Boeckner trilt van de ene microfoon naar de andere, als hij er niet eentje kwijt raakt that is. Er gebeurt altijd wel wat op het podium, en Perry laat zien dat hoewel ze gebonden is aan haar instrument dat niet hoeft te betekenen dat je stil moet blijven staan, hoewel het gedrag niet bij iedereen zou passen. Eigenlijk bij niemand, maar Perry lukt het om een grote glimlach op de gezichten te bezorgen met haar capriolen. Ook de interactie tussen Perry en Boeckner is fantastisch mid-songs. Boeckner wordt aan de haren getrokken, Perry stampt met een voet richting Boeckner terwijl hij de gitaar bewerkt gericht tot haar: de chemistry tussen het koppel is duidelijk.

Nog amusanter wordt het tussen de nummers door. Niet alleen krijgen we een connotated boekwerk met daarin de verhalen achter elk nummer (want het is niet alleen hersenloos, zo blijkt uit het verhaal achter ‘All We Want, Baby, Is Everything’, dat geïnspireerd blijkt door een documentaire over Karl Marx), maar ook allerlei verhalen tussendoor. Over rapies in Oostblok landen, over Transylvanie, maar ook vooral over ons en hoe blij ze zijn dat wij zijn gekomen. Met big smiles bedanken ze het publiek gedurende de hele set, geven ze een compliment aan Utrecht, en voor het nummer ‘Handsome Furs Hate This City’ proberen ze uit waar in Nederland de vete zit. “You can say it about any city. Amsterdam? *gematigd respons* Rotterdam? *algeheel gejuich* “Oh wow,” zeggen ze beiden lachend. Helemaal hilarisch wordt het als Boeckner al begint met gitaar spelen terwijl Perry net nog even wil beginnen aan een nieuwe anekdote. Of als Perry per ongeluk hetzelfde nummer nog een keer inzet, waarop Boeckner als respons geeft: “You thought it went so well you want to do it again, huh?”. Het wordt zelfs even lovey-dovey, waar Perry zich meteen voor verontschuldigt, zeggende dat hoewel het leuk is voor hun, het verschrikkelijk moet zijn voor ons. Boeckner fluistert haar nog wat in de oren terwijl het volgende electro-punk weer van start gaat.

En zo krijgt het publiek in Tivoli de Helling veel. Niet alleen krijg je goede nummers waarop je kan dansen of met je hoofd op en neer op kan gaan, en niet alleen krijg je een show tijdens de nummers, maar ook amusement tussen de nummers door (Het is half comedy, half optreden, geeft Perry zelf aan) wordt door Handsome Furs geregeld. De band lijkt er uitermate veel zin in te hebben, en dit is te zien en te horen. Live krijgen de nummers ook nog eens net een beetje extra punch mee, en dit alles maakt het de prijs van admissie zeker waard.

Crazy Zany Radio Sunday - Under the Sheets by Ellie Goulding

Het concept is heel simpel: een groep mensen luistert naar hetzelfde nummer en iedereen geeft z’n mening, alsof we samen in een kamer zitten en het nummer komt langs op de radio. Stein zei a bus is a bus is a bus, en sommige vonden het post-modernisme, andere vonden het onleesbaar. Sommige vinden Duchamp’s Fontein kunst, sommige vinden het onzin. Stein sloeg Duchamp’s neus eraf en zette het op zijn kop, en zij vond het hilarisch, en Duchamp een stuk minder. Kortom, iedereen vindt iets anders leuk of kunst of mooi. Dus vandaar hier zes meningen in zes stijlen, en zet jouw mening over het nummer vooral hieronder, of join the team voor deze column, the more the merrier! En ja, meestal zal iedereen het oneens zijn, maar daarom blijft muziek in flux, nietwaar?

Track of the week: ‘Under the Sheets’ by Ellie Goulding (listen here)
Average grade: 4.8

Jox: Well I'm in love. It's like Bjork collided with Lykke Li and Little Boots in a dark alley, and somehow I can't resist it. A perfect tune for any slightly cooler than thou indie club.
8/10

Anna: Female singers that sing like little girls are in the top 3 of my Things That Rub Me The Wrong Way list.
3/10

Jon: The song has the right ingredients to be a chart hit but they are all the ingredients that I don't really care for in music. It's over produced, the voice is artificial (too many effects) and it doesn't really tell me anything about the personality of the artist. I prefer female solo artists whose music is stripped to the bare essentials, an acoustic guitar or piano and a voice that's instantly recognisable. She sounds like Dido.
4/10

Linda: "Electropop, dat is nu toch hip?" "Ja, zeker als we het laten zingen door een meisje dat nog zo jong is dat mensen wel moeten denken dat ze talent heeft als we haar nu al een platencontract aanbieden!" "Oeh, en dan laten we Mark Ronson er nog wat Florence + the Machine harpgeluiden aan toevoegen en dan hebben we echt alles om een hit te scoren!" Alles behalve inhoud ja.
4.8/10

Stef: The blueprint of this song bares a similarity to a little octopus, it too is able to spawn millions of brethren in a year.
4/10

Jarvis wordt Radio 6 DJ

Oh mensen, houdt u uw hart vast? Uw brakke zondagmiddag kan tegenwoordig op de bank besteedt worden terwijl u luistert naar, jawel, Jarvis Cocker! Hij neemt de zondag middag slot van BBC 6 voor zijn rekening, welke hij overneemt van Ricky Gervais. Hij van The Office en Extras en de aankomende film The Invention of Lying. Jarvis is in zijn nopjes (nopjes!) met deze aanstelling, de BBC prijzend en vooral het tijdstip. Hij is gefascineerd met dit tijdstip omdat de week voorbij is maar de nieuwe nog niet begonnen. Een soort zwart gat. Kierkegaard boog zich hier ooit over, aangevend dat dit absurde fenomeen waarschijnlijk is waar Atlantis in verdwenen is. Dit, zo borduurde Freud hierop voort, zou betekenen dat Atlantis nog wel bestaat, maar vast zit in een tijdscontinuüm. Met als gevolg dat iedereen die zijn klok dit weekend niet een uur terug zet een volk van vervlogen tijden zal tegenkomen, maar helaas maar voor even, want de mensen van Atlantis zijn zo schrikachtig geworden dat ze meteen weer verdwijnen in de schaduwen. Een logisch gevolg van gebrek aan menselijk contact, zo redeneerde Freud, en Jung was het hier mee eens, aanvullend dat het in een zwart gat ook moeilijk is om als volk uit te breiden, al is het maar omdat de dichtstbijzijnde Chinese take out in Jersey ligt.

Jarvis kan wel een paar plaatjes spinnen. De voormalig Pulp frontman heeft al de nodige DJ sets afgeleverd en weet wel wat er allemaal speelt. Daarbij is hij ook niet bang om zijn mening te geven over allerlei dingen in de wereld, en de oddball en offbeat humor zal een welkome toevoeging op de radio zijn. Hijzelf kijkt in ieder geval ernaar uit om al zijn ongefundeerde meningen te kunnen spuien.

Them Crooked Vultures kondigt debuutalbum aan

De band Them Crooked Vultures heeft nu eindelijk zijn debuutalbum aangekondigd. Deze zal op 17 november uitkomen. Het ontstaan van deze band ging niet zonder slag of stoot, want even dreigde één van de crooked vultures het goede pad op te gaan! De schande! Hij ging naar een balletvereniging met de intentie om een stuk van Tsjaikovski op te voeren, wat natuurlijk haaks staat op de crookedness van de vultures. Maar eenmaal daar aangekomen, ziende al die lenige, slanke jongemannen met jongensachtige gezichtjes en womanly hands in strakke tenues, dat was toch teveel een dreiging voor zijn masculiniteit, en hij rende terug naar de andere twee aasgieren. Daar aangekomen pakte hij zijn instrument en speelde alles eruit, maar helaas, wat hij voortbracht was zo besmet met Die Fledermaus die op dat moment in de schouwburg draaide dat de solo zich te zeer aan daadwerkelijke noten en constructies hield! Oh nee! En dus werd hij eruit geschopt en werd Josh Homme opgeroepen als vervanger.

De band stond al twee keer in Nederland. De eerste keer was in de Melkweg (herinnert u zich die prijs nog?) en de andere keer was voor een uitpuilende Grolsch tent op Lowlands, waar mensen buiten stonden om een glimp op te vangen van Dave Grohl, Josh Homme, en John Paul Jones. De mensen die een donkere man met zware stem hadden verwacht die ooit een cameo had in een Will & Grace aflevering kwamen bedrogen uit, maar verder was iedereen best tevreden. Denk ik. De enquête ontbreekt. Het album zal dezelfde titel hebben als de band zelf en uitkomen in Europa via Columbia (het label…).

Simian Mobile Disco laat Melkweg dansen ondanks imperfectie

Simian Mobile Disco live in de Melkweg

Het Amsterdam Dance Event is een vrij grote aangelegenheid, met DJs all over the globe die neerstrijken in onze hoofdstad voor de nodige DJ sets. Zo kan je er komende dagen heen voor nationaal (Joost van Bellen, Nuno dos Santos, Darko Esser, etc) en internationaal (Richie Hawtin, Boys Noize, Pendulum, etc) allure. Het geheel wordt echter afgetrapt door zowaar een band. Of nou ja, in ieder geval een live optreden. De eer gaat naar Simian Mobile Disco, het producer duo James Ford en James Shaw. Het debuutalbum van de heren kwam in 2007 uit, geheten Sustain Attack Delay Release. Eerder dit jaar kwam het nieuwe album uit, genaamd Temporary Pleasure, en daarmee streken de heren neer in een redelijk gevulde Melkweg.

Het duo start redelijk sterk, met single ‘Audacity of Huge’ en één van de bekendere nummers van de heren, ‘It’s the Beat’, ruim voorin geposteerd. Misschien is dit ook wel de way to go, want hierdoor komen er meteen al een aantal tracks langs die uitermate uitnodigen om te dansen, wat in de voorste rangen dan ook veelvuldig gedaan wordt door het zeer eclectische publiek. Van mensen speciaal dolled up for the occassion tot de ruigere, meer dance achtige bewegers. ‘Audacity of Huge’ is een killer track van het nieuwe album, en eentje die niet zal misstaan in retrospectieven, mocht de band het ooit zo lang volhouden en deze ooit komen. ‘It’s the Beat’ is een lichtelijk moderne club safety pick, eentje waar je als je het moeilijk hebt als DJ naar kan terugpakken.

Het is altijd interessant om te zien hoe een band als Simian Mobile Disco er een levendige show van gaat maken. Want het is en blijft natuurlijk louter aan knopjes draaien wat benodigd is. Dus ga je gewoon achter een tafel vol elektronica staan, of ga je er een complete show omheen bouwen? Aan de buitenkant van het podium, om de heren heen, staan een zestal soort van obeliskachtige lichttorens die voor de nodige lichteffecten zorgen en het geheel sfeer moeten geven op de juiste momenten. De heren hebben hun apparatuur op een soort van ronde tafel gezet met een paal in het midden, en ze lopen dus steeds om de paal heen om op de juiste momenten aan de juiste knop te draaien. En dit zorgt inderdaad voor de nodige dynamiek, omdat de heren niet alleen niet stil staan, maar ook nog iets anders doen dan van links naar rechts lopen. Niet dat het veel meer bijzonder is om ergens omheen te lopen, maar optisch creëert het meer actie. Je hebt het idee dat ze niet louter achter een tafel staan, ook omdat ze af en toe vol in het zicht staan zonder iets ervoor.

De opstelling geeft de band ook meer de opportunity om met het publiek zich te onderhouden. Niet altijd even succesvol. Zo brengt de band een nummer terug om vervolgens natuurlijk door middel van die pauze het nummer weer op te bouwen naar een apotheose. Maar aan het begin van de stilte beginnen ze al aan het publiek te vragen of ze lawaai willen maken, terwijl ze daarna dus nog naar de big bang moeten toewerken. Terwijl je, zo zou je zeggen, nou juist de spanning opbouwt om vervolgens de reactie van het publiek te krijgen of te vragen, om daarna met een knal weer verder te gaan. Op andere schaal deed een aantal weken geleden Zoot Woman dit nog effectief. Ze brachten het terug, lieten het publiek meeklappen, en instantly de pay-off. Nu verstoor je eigenlijk enigszins het momentum wat je zelf aan het opbouwen bent. En zo zijn er enkele momenten meer waar de interactie met het publiek en de timing net mis lijken te gaan.

Dit is niet het enige wat aan de show beter kan, hoewel voor ik verder ga er wel gezegd moet worden dat de show in totaliteit als dansbaar en catchy gezien mag worden, en voor die 17 euro een geslaagd avondje uit is. Maar de echte geweldigheid mist het, door hetgeen hierboven, maar ook door de setlist. Sommige nummers, zeker enkelen van het nieuwe album, zijn niet sterk genoeg. Zo is ‘Cruel Intentions’, de track featuring Beth Ditto, echt een bona fide momentum killer. Het duurde daarna zelfs even voordat de zaal er weer een beetje in kwam. Ook een track als ‘Synthesise’ heeft net niet de vereiste punch die zo’n live show allure geeft. Wat dat betreft is het jammer, hoewel ook begrijpelijk, dat de twee er geen tracks bijhalen van Simian, al is het maar de Justice remix van ‘We Are Your Friends’. Het had de setlist net iets minder aflatend gemaakt, en zeker bij een act waar de main focus dansen is, is het behouden van een zeker tempo een grote plus.

Dit alles wil niet zeggen dat het optreden niet vermakelijk is. De gecreëerde dynamiek door de opstelling en de dansbare nummers die zeker veelvuldig in de set aanwezig zijn maken het goed toeven in de Melkweg. De set is echter niet een algehele euforie, en kent een paar zwakkere momenten en weet niet altijd even goed het momentum vast te houden of op te bouwen. Maar zeker met een goed derde album, een verbeterde timing, en een effectief scheiden van het kaf van het koren heeft de show nog zat potentie tot groei, van vermakelijk naar eentje die in ieder geval al uitverkoopt.

Nieuwe tracks uit de week van 15 t/m 21 okt

De nummers van de week column bestaat uit een willekeurige greep van nieuw nummers die mijn oren hebben gevonden. Bijvoorbeeld nieuwe nummers live gespeeld, remixes, nieuwe singles, of willekeurige tracks van nieuwe of aankomende albums. Dit laatste wordt bepaald via de shuffle knop, dus compleet random. Is het representatief? Niet altijd, indicatief al misschien iets meer. Een snel, willekeurig kijkje in wat nieuw is of wat er aankomt.

Via de hypem links kan je de nummers meteen beluisteren. Soms werkt de grote play knop niet, maar probeer dan de play knop rechtsonder. Die werkt als het goed is sowieso! De techniek staat voor niets!

Track of the Week:
‘Heatwave’ van Fabian (Russ Chimes’ Funkwave remix)
Je hebt in remix land eigenlijk een paar zekerheidjes wat betreft slick, dansbare remixes. Russ Chimes mag zich in dat rijtje scharen. Ook deze remix, van Fabian’s ‘Heatwave’ zal weer de nodige heupjes doen laten wiegen, en is catchy zoals we van Chimes gewend zijn. I’m a sucker voor goed lopende, smooth remixes, dus het mag geen wonder heten dat dit nummer bij mij in de smaak valt. Met dat gezegd lijkt het vooral Chimes’ inbreng die deze remix succesvol maakt, want de vocalen stukjes waar Chimes weinig aan toevoegt halen eigenlijk het nodige tempo uit het geheel. De stem is ook weinig krachtig, en misschien zorgt dat ervoor dat de remix niet tot de vaste rotatie van DJ sets en playlists zal gaan behoren. Daarentegen het stuk solo in het derde kwart van de track is zeer funky en vergoedt de mindere vocalen. Verder alleraardigst en swingbaar.
http://hypem.com/track/938763/Fabian+-+Heatwave+Russ+Chimes+Funkwave+Remix+

‘I Don’t Like Your Band’ van Annie
Het is al een tijdje geleden dat het album überhaupt uit had moeten komen, en nu is het er, en na zo’n vertraging is iedereen natuurlijk gebrand om het af te maken. Met messen in de aanslag, collectief. En dan is het misschien niet erg verstanding om met een nummer te komen getiteld “I don’t like your band” waarin je verhaalt over hoe je iemands muziek niet leuk vindt en hoe passé het klinkt. Dan vraag je natuurlijk om de inkopper, nee, jouw muziek klinkt lekker 2008, wat nou net het jaar was dat het album sowieso uit had moeten komen. Overgeproduceerd, de stem vrij fragiel klinkend naast de meer beukende electro, en helaas lijkt ze zich aan te sluiten bij de rij vrouwelijke synth artiesten die mainstream pop maken zonder er veel aan bij te dragen.
http://hypem.com/track/937545/Annie+-+I+Don+t+Like+Your+Band

‘She Found the Diamonds’ van Get Shakes
Get Shakes, dat ken ik, dat had vorig jaar een paar leuke nummers, onder andere verschillende delen Disneyland. Waar ze in de tussentijd zijn gebleven weet niemand, maar ze zijn nu in ieder geval terug met ‘She Found Diamonds’. In mijn herinneringen waren de andere nummers iets meer club gericht, en de stemmen klinken ook nog zo, alleen het instrumentele lijkt beïnvloed door African sounds, nu met een soort rap-achtige vocalen erover. Onder het vele extra’s zit nog wel een heupwiegend synth lijntje, maar het enthousiasme wat de vorige, eerdere tracks teweegbrachten kan ik weinig opbrengen. Gelukkig mag op drie kwart het synth lijntje even in de spotlight staan, en dat zal het op de dansvloer misschien nog wel redelijk doen. Misschien is het louter dit nummer, misschien is het een nieuwe richting, maar uit persoonlijke voorkeur hoop ik dan toch eigenlijk op het eerste.
http://hypem.com/track/934611/Get+Shakes+-+She+Found+The+Diamonds

‘Heads Will Roll’ van Yeah Yeah Yeahs (A-Trak remix)
Oh my, is dit YYYs nummer nog niet vaak genoeg geremixd? Blijkbaar niet, want A-Trak doet het nogmaals, en nog een keer blijkbaar niet, want de remix wordt gehypt tot grootse hoogten. En niet zonder reden, want het is een clubmix door en door. Als je smooth en subtiel zoekt dan kan je beter in Hypem Fred Falke of iets dergelijks intikken, maar zoek je een flinke beat die de club uit zijn dak kan laten gaan, plus natuurlijk de catchy vocalen van Karen O, dan zit je hier goed. Je hoeft geen dagdromer extraordinair te zijn om te zien waarom de clubscene erop verliefd is geworden. En ik zeg wel dat het niet een erg subtiele en smooth remix is, maar ik heb ook veel ruwere club versies gehoord, dus wat dat betreft is het niet louter een zaak van een grote beat eronder gooien en gaan. Net iets verder dan de helft wordt de track helemaal teruggebracht om vervolgens een kale beat met wat bliepjes te introduceren, met Karen O die scratch achtig “on the floor” zingt, waarna het nummer weer op eerdere wijze verder gaat. Dat het mensen in beweging kan krijgen wil ik graag geloven.
http://hypem.com/track/938861/Yeah+Yeah+Yeahs+-+Heads+Will+Roll+A+Trak+Remix+Club+Edit

‘Foaming’ van Primary 1 (Memory Tapes remix)
Is dit Aziatisch? Bij Memory Tapes weet je het nooit, want de professionele dromer heeft niet bepaald een beperkt pallet van geluiden waar hij aan gebonden is. Toch hoor je door de dromerige sfeer direct dat dit een remix van Memory Tapes is. Desondanks vind ik het niet één van zijn betere. Hoewel het escapistische nog steeds intact is werkt het getingel in de eerste helft van het nummer me op mijn zenuwen. Niet geheel onverstandig zegt hij daar rond de helft even gedag tegen, en rond die mark komt eigenlijk het beste stukje van de remix. Helaas keert het daarna toch weer terug naar de originele start sound, wat ik persoonlijk zelfs bij de reprise ervan nog steeds niet het beste idee vind dat Dayve Hawke ooit heeft gehad. Oh well, als je zoveel goede dingen maakt mag er ook wel eens iets minders tussen zitten, nietwaar?
http://hypem.com/track/935154/Primary+1+-+Foaming+Memory+Tapes+Remix+

‘Walk on Water’ van Midnight Masses
Een atmosferisch, vijf minuten durende symfonie van Midnight Masses. “Carry on for your daughter / for your son” klinkt het, wat meteen de image van een sterftebed oproept. En met “Carry on, walk on water” erbij zou het ook nog zomaar een ode aan Jezus kunnen zijn, en ik weet niet of ik daar nou echt zo vrolijk van word. Sowieso dat de connotatie al getrokken kan worden en het nog een serieuze mogelijkheid is ook zegt al wat over de sfeer van het nummer. Er is ook veel samenzang te horen, “ah-ha-ah-haaaaa”. Veel verder dan dat en de eerder genoemde zinnen komen ze in die vijf minuten ook niet overigens, vier zinnen extra zitten er volgens mij nog net in, maar om van een overvolle lyrics sheet te spreken, nou nee. Ik vind wel de overgang na “for your son” naar het iets snellere gedeelte leuk, dat dan weer wel. Helaas gebeurt dit wel een stuk of drie keer in het nummer, en bij gebrek aan andere dingen om op te focussen gaat ook dat redelijk snel vervelen. Atmosferische, rustige stukken kunnen ook zeer grijpend zijn, maar hierin is de herhaling te groot en de gebeurtenissen te klein, met de gravitas komende van kerkelijke connotaties die je kan trekken, waarschijnlijk onbedoeld, maar de intentie van de auteur heeft helaas al sinds Barthes geen effect meer op het verdere genot van het stuk.
http://hypem.com/track/938690/Midnight+Masses+-+Walk+On+Water

De band The Rakes stopt ermee

De art-punk band The Rakes houdt ermee op. De lezingen waarom verschillen vooralsnog. Sommigen zeggen dat het door Donahoe’s desillusie komt met het feit dat zijn haar eindelijk goed zat, maar dat de wereld in de tussentijd zo’n rommeltje was geworden dat hij dacht, oh nee, wie kijkt er nu naar mijn haar, nu de wereld zo’n rommeltje is geworden? Anderen zeggen dat de band aan het touren was en ze een open boek tegenkwamen, en toen ze richting het boek liepen sprong Nietzsche eruit met een relaas over prioriteiten in de samenleving, gevolgd door Escher die het uitschetste. Beiden, echter, waren onnavolgbaar, zodanig dat The Rakes al hun energie staken in het ontrafelen, faalden, en vervolgens in een hoekje gingen zitten en het nu drie jaar gaat duren voordat ze weer een contributie aan de samenleving kunnen leveren

In 2005 bracht de band het debuutalbum uit, Capture/Release, en dit album werd ontzettend goed ontvangen. Echter, Sindsdien is het enigszins downhill gegaan met de band. Het album Ten New Messages was een mixed bag, en Klang kon niet echt rekenen op veel interesse van de wereld. De band speelde blijkbaar niet erg briljant van de zomer, en hoewel er nog een tour op het programma stond heeft de band aangegeven er niet meer 100% voor te gaan, en er dus maar mee te stoppen.

Rolo Tomassi werkt samen met Diplo aan nieuw album

De band vol jonkies Rolo Tomassi heeft Diplo binnengehaald als producer van het nieuwe album. Waarschijnlijk is dit vanwege de gelijkenis van de naam Diplo met Duplo, en de bandleden hebben daar zeer positieve connotaties bij. Vanwege dezelfde reden dachten ze aan een samenwerking met Dum Dum Girls, totdat één van de bandleden opbiechtte Dum Dummies toch niet zo heel lekker te vinden. Heiligschennis zeggen wij! In all fairness, op een blog staat wel een video met daarin één van de heren die een Groucho Marx masker draagt. Wie, vraagt u? Oi…

Rolo Tomassi zal dus met Diplo samenwerken aan het tweede album van de band. In 2008 bracht de band het debuutalbum uit genaamd Hysterics. Het nieuwe album zal via Hassle Records uitkomen, en dit zal gebeuren in maart van 2010.

Yeasayer announces tweede album

De Brooklyn band Yeasayer heeft getekend bij het label Secretly Canadian, en onder die vlag zal in februari het nieuwe album van de mannen uitkomen. Deze zal heten Odd Blood, naar een curieuze dialoog van Orwell met Sir Alexander Jegger. Orwell zei: “There’s odd blood between them”, waarop Jegger antwoordde, maar zeker, u bedoelt toch bad blood? Orwell zei: “No dear fellow, odd blood.” Deze dialoog heeft veel hersens aan het werk gezet, waaronder die van Jung en Freud in een serie brieven die ze naar elkaar stuurden. En hoewel ze in deze reeks brieven er niet uitkwamen wat betreft de betekenis van de dialoog wisten ze wel te besluiten dat kip, en niet rundvlees, op de barbecue moest bij het volgende huisfeest van Hemingway.

Buiten de Verenigde Staten zal Mute het album uitbrengen. Het is de opvolger van het in 2007 uitgekomen All Hour Cymbals. De precieze datum van uitgave zal 9 februari, 2010 zijn. Voor wie in Amerika is en alvast een voorproefje wil, dat kan, want de heren zullen eind deze maand spelen in het Guggenheim Museum in New York.

Pavement nodigt eerste bands uit voor ATP festival

Programmeurs zijn leuk, maar toch is het net wat interessanter om te zien wat bijvoorbeeld bands programmeren en mensen niet direct involved binnen de wereld. En dit gebeurt op de ATP festivals, en één van de bands die dat dit jaar mag doen is Pavement. De band heeft ondertussen de eerste batch bands bekend gemaakt. Grootste naam is The Fall, de band van Mark E. Smith. Ooit noemde hij Pavement een “rip-off” van zijn band, maar then again, The Fall is nog nooit bij naam genoemd in een nummer van The National. So that settles that then.

Andere bands die Pavement uitnodigt zijn: Faust (als in, de krautrock band, niet die van Goethe, al helemaal niet die van Goethe. Ik bedoel, Goethe is Disney, het verhaal loopt goed af, boe zeg ik, boe! Dan maak je een episch stuk en dan laat je God hem redden, what am I supposed to do with that? God deed dat toch ook niet met Robert Johnson?), Enablers, Endless Boogie, en Quasi.

Nieuw album Brett Anderson lekt

Herinnert u zich die zwierende, androgyne frontman in sexy kledij nog van Suede? Met dat briljante debuutalbum met heerlijke tracks als ‘So Young’ en het pijnlijk melancholieke ‘Sleeping Pills’? Deze man, geheten Brett Anderson, komt dit jaar met wederom een nieuw solo album. Deze heet Slow Attack, genaamd naar de surprise aanval van een Duitse groep die slakken pleegde te gebruiken om zo tijdig de koningin te waarschuwen over de onheil die eraan zat te komen. De tegenstander dacht, oh, maar dan zien we ze van verre aankomen, en op een wacht na mocht iedereen uitrusten en relaxen want, zo dachten ze, we pakken ze sowieso wel op. Maar o wee, het waren race slakken, en ze stoven voorbij het kamp en kwamen tijdig bij de prinses. Maar zij wist al over het naderende onheil, en enkel het geloof in iets anders dan werkelijkheid kon het onheil tegenhouden. Dat, en een met roze veren bedekte draak. En de draak won, uiteraard, want laten we eerlijk wezen, het beest is hilarisch.

Het is alweer het derde solo album van de voormalig Suede frontman. Suede maakte in de jaren negentig furore, en samen met Pulp worden ze gezien als de juiste Britpop keuze voor iedereen die niet in de mainstream battle van Blur en Oasis wilde verzeild raken. Maar waar Pulp gedurende de jaren negentig alsmaar sterker werd en nu nog iconisch is, is Suede een beetje van de kaart geraakt. Desalniettemin is het beeld van een verbouwereerd publiek bij de Brit Awards dat plots Suede kreeg voorgeschoteld voor altijd in mijn geheugen gegrift. Sommigen van de oudere mannen in pak waren te beduusd om te applaudisseren. Het album zal officieel op 2 november uitkomen.

MGMT geeft nieuw album een titel

And that folks, is all. Want de rest wisten we al of weten we nog steeds niet. We wisten al dat het werd geproduceerd door Peter “Sonic Boom” Kember, en we weten nog steeds niet wanneer het precies uitkomt, behalve dat het ergens volgend jaar is, maar dat wisten we dus al. De titel echter is Congratulations, en soms moet je dat ook zeggen. Soms moet je zeggen, gefeliciteerd, we hebben het gedaan, en nu gaan we verder. Eindeloos doorgaan is, immers, nodeloos. We hebben de titel gegeven, dat hebben wij volbracht, gefeliciteerd, de rest komt nog wel. En straks hebben we het album af, en dat brengen we uit, gefeliciteerd, en we gaan verder. Je sluit iets af, en je gaat weer door, het liefst niet terend op hetgeen wat je al hebt afgesloten. Uiteraard, voor de buitenwereld heeft het wat krediet opgebouwd, of heeft het je wat krediet gekost, maar het individuele werk is altijd iets op zichzelf staand, en moet worden beoordeeld op zijn of haar kwaliteiten. Niet op die van de auteur/muzikant/whatever, maar puur op de kwaliteiten van het individuele stuk. En als je dat hebt afgerond – gefeliciteerd daarmee overigens – dan rond je het dus af, en dan ga je verder. Anders blijft alles nodeloos voortbestaan, en sommige dingen horen niet nodeloos te blijven voortbestaan. Een streep eronder, en verder, want anders blijf je maar op dat ene succes zitten, of blijf je maar teren op die keer dat je gefaald hebt. En dan feliciteer je jezelf, of je grootste rivaal die het menselijk leuk vindt dat je hebt gefaald, en je zet er een streep onder, en je gaat verder. Niemand zit te wachten op maar een continu uitbreiden van hetzelfde punt, of het continu teren op een ooit gemaakt punt. Een voetbalwedstrijd, immers, start elke dag opnieuw op 0-0, en dit gaat vaak op voor elke sport, behalve cricket. Gefeliciteerd, je stopt, en je gaat door. Stoppen is vaak noodzakelijk om door te gaan, want iets wat doorgaat maar nooit stopt zal altijd dunner en dunner worden totdat het uiteindelijk wegvaagt in obscuriteit. Het is MGMT’s opvolger van Oracular Spectacular, wat bij uitgave veel lof kreeg.

Crazy Zany Radio Sunday - Sometimes by Miami Horror

Het concept is heel simpel: een groep mensen luistert naar hetzelfde nummer en iedereen geeft z’n mening, alsof we samen in een kamer zitten en het nummer komt langs op de radio. Stein zei a bus is a bus is a bus, en sommige vonden het post-modernisme, andere vonden het onleesbaar. Sommige vinden Duchamp’s Fontein kunst, sommige vinden het onzin. Stein sloeg Duchamp’s neus eraf en zette het op zijn kop, en zij vond het hilarisch, en Duchamp een stuk minder. Kortom, iedereen vindt iets anders leuk of kunst of mooi. Dus vandaar hier zes meningen in zes stijlen, en zet jouw mening over het nummer vooral hieronder, of join the team voor deze column, the more the merrier! En ja, meestal zal iedereen het oneens zijn, maar daarom blijft muziek in flux, nietwaar?

Track of the week: ‘Sometimes’ by Miami Horror (listen here)
Average Grade: 4.8

Jon: This band are new to me but the sound isn't. I have enjoyed watching the BBC's series of 80's synth pop documentaries and live footage this month and it sounds like Miami Horror have too. The thing I liked about that movement was despite the heavy electronic influence those bands maintained they still had an edge and a darkness to their music, this is just too happy and upbeat for my liking.
4.2/10

Jox: Wow. Another week of eighties synths. I guess this must really be the new trend. Yet whilst this track has a promising intro, I can't help but feel a little disappointed. After a while it starts to sound like a limp club song and is unforgivably relaxed and more than a little forgettable.
4/10

Anna: This one made me think 'I'm too old for this poop', which is ironic considering that it talks about 'the fountain of youth', and strange considering that all it's doing is recycling music of times past. I'll remember the band name but not the song.
4 or 5/10 (can't decide!)

Linda: Kan iemand deze track even doorsturen aan Julian Casablancas? Volgens mij is dit namelijk precies hoe in zijn gedachten ‘11th Dimension’ had moeten klinken, behalve dat het dan ook alleen bij gedachten blijft en dat alles wat er miste aan die single hier wel aanwezig is. En terwijl u dat doet dans ik nog een rondje door de kamer.
8.3/10

Stef: Hey, I’m all for synthy dancey stuff, but this track is yet another one that gives me the opportunity to pull my pet peeve out of the bag: it suffers from a decidedly lack of balls.
3/10

Succesvolle avond Subbacultcha scoort twee op drie

Fuck Buttons / Health / Pictureplane live in de Melkweg

Subbacultcha programmeerde een avond met drie “noise-like” bands. De eerste een up-and-comer, Pictureplane, nog niet te zien geweest aan deze kant van de oceaan maar daarvoor heeft de jongeman al de nodige buzz vergaard. Als tweede zou Health gaan spelen, misschien wel de grootste buzz naam op het moment, minstens zoveel door de band’s live show, waar ze ook op Lowlands lof mee wisten te vergaren. Als afsluiter staat Fuck Buttons. Het elektronische duo kreeg vorig jaar niets anders dan lof met hun debuutalbum Street Horrrsing. Sinds vorig jaar tourt de band al enige nieuwe nummers, en dit jaar werden daarvan de resultaten opgenomen, en wat eruit is gekomen is het album Tarot Sport.

Eerst is het echter de beurt aan Pictureplane, een band bestaande uit één man die van tevoren wat wiet heeft opgezocht. En zo speelt hij ook. Hij staat in de zaal, wat hij misschien altijd doet, maar waarschijnlijker is dat er door de andere twee bands geen plaats meer was op het podium. En anders mag hij er iets meer mee doen, want als je dan toch in de zaal staat mag er wel iets meer gebeuren dan louter achter de synths staan. Dat kan op het podium ook. Nadat zijn Ipod beter is afgesteld begint hij met zijn brand van elektronische muziek. Er is een beat, zijn stem die zachter en dromiger is dan je zou verwachten, en er zijn extra elementen die de beat verstoren. Ongetwijfeld gebeurd dit vanuit een modernistische visie, maar de ongemakkelijkheid zorgt niet voor de extra dimensie waar misschien op gehoopt is. De stem – al dan niet door de wiet – is zeer inconsistent.

Health mag als tweede, en Health is typisch zo’n band waarbij iedereen over elkaar heen valt om ze te prijzen, maar waar op album het bij mij niet klikt. Echter, vooral de live reputatie van de band snelt vooruit, en met reden zo blijkt. De band is energiek, en achter de drums zit iemand als een beest op dat instrument te slaan. De stem is een aangenaam contrast met de furie die ze instrumentaal los laten barsten. Maar altijd wel met een zekere lijn. Het klinkt allemaal kloppend, als iets wat in elkaar past. Onderwijl zien we het nodige haar van links naar recht zwieren met verve. Het is kort, maar energiek, en rockend, en live maakt het zijn reputatie wel waar. Ook als je niet onder de indruk bent van de band op plaat kan het de paar euro’s admissie wel waard zijn.

Als afsluiter van de avond, en aan de vooravond van het uitkomen van het tweede album van de band genaamd Tarot Sport, mag Fuck Buttons het podium opkomen. Het duo, bestaande uit Andrew Hung en Benjamin John Powers, is met dat album enigszins een andere weg in geslagen. Het is minder experimenteel, meer gestroomlijnd, minder geschreeuw, meer techno, minder tribal drums: het is kort gezegd een stap in een andere richting. Je kan, zeker heden ten dage, ook niet meer te vaak hetzelfde doen. De vraag is dan hoe dat met elkaar mengt in een live setting. Twijfels hierover blijken ongegrond: Fuck Buttons is nog steeds escapistische, elektronische muziek dat met verve en veel samenwerking wordt gebracht.

Waar in vorige concerten van de band de noise nog de boventoon voerde is dat nu minder. Bij vlagen is het zelfs uitermate dansbaar, kijk bijvoorbeeld naar een nummer als ‘Surf Solar’. Het geluid voert je sowieso altijd weg, naar ergens anders dan die druilerige vrijdagavond waarop dit plaatsvindt. De heren zijn meester in het opbouwen van nummers, en als geen ander weten ze wanneer ze het nummer naar het volgende niveau moeten tillen. Dit gebeurt in goed overleg, waar de heren naar elkaar kijken en dan als zij vinden dat het tijd is om het publiek naar het volgende niveau te voeren geven ze elkaar een teken en brengen ze het concert weer een stap verder. En of dit nu op noisy nummers is, of op nummers met intrigerende tribal drums, of bij haast techno achtige beats: ze weten altijd precies het juiste moment af te wachten.

Hierdoor weet de band ten alle tijde het publiek in vervoering te brengen. Sterker nog, met het tweede album hebben ze meer soorten nummers aan het repertoire toegevoegd zonder dat het de live show aantast. Het blijft intrigerend, het blijft je transporteren naar iets anders dan je school of baan or whatever, en dat op meerdere manieren waardoor je door meerdere fases kan worden geleid door de band. Die dit doet met verve. Door de mix van intrigerende muziek en door de impeccable timing van de band blijft Fuck Buttons live een fascinerende ervaring.

Joy Orbison richt label op

Joy Orbison heeft de laatste tijd de nodige pers gekregen. De nieuwe dubstep artiest kwam dit jaar met een aantal tracks waar de nodige mensen laaiend enthousiast over waren. Bouwend op dat succes begint Joy Orbison nu een nieuw label. Deze zal Doldrums heten. Hij brengt via dit label ook zijn eigen stuff uit, waaronder een nieuwe 12” met twee tracks. Eentje zal ‘BRKLYN CLLN’ heten, en de ander is ‘J.Doe’, verwijzend naar Jeremiah Doe, die de oven de allure heeft gegeven die het heden ten dage heeft.

Vroeger, namelijk, was er ook wel een oven, alleen als je daar je broodje inlegde zorgde het er alleen voor dat het niet kouder werd dan dat deze al was. Er werd vervolgens voorzichtig geëxperimenteerd met het lauw maken van broodjes, en hoewel men enthousiast was hadden een aantal mensen uit de meer experimentele laag van de Natuurkunde het idee dat het nog wel beter kon. En toen zeiden ze, ja, laten we de oven stikheet maken, en dan het broodje ervoor leggen, en via deze affiliatie met de hitte in de oven zorgt het misschien voor een net wat warmer broodje met net wat meer smaak. Oh de glorie! Toen kwam Jeremiah Doe en die zei, de resultaten zijn positief, maar laten we het broodje erin proberen te leggen. Sindsdien is de wereld nooit meer terugveranderd.

Kid Harpoon e.a. op London Calling

Het festival London Calling wat elke zes maanden een keer in Paradiso plaatsvindt, heeft wederom nieuwe namen bekend gemaakt, waaronder die van Kid Harpoon. Kid Harpoon is een Engelse singer/songwriter die in de helft van zijn nummers een fijne bijt legt die niet vaak terug te vinden is in het genre. Die bijt snelde zijn reputatie zo snel vooruit dat, toen er een Walvis harpoenboot richting de kust kwam, men dacht dat dit een ludieke actie van Kid Harpoon was, en al feestend dook iedereen de zee in om een glimps van de boot (de H.LEDGER) op te vangen. Helaas, het was niet Kid Harpoon, het waren walvissen, met harpoenen, en a vengeance. Van de mensen is niets meer vernomen. Het is opgenomen, alleen de beelden waren zo wreed dat het filmpje alleen nagetekend is uitgebracht.

Twee andere nieuwe namen voor het festival zijn de relatief jonge bands Mirrors en Sad Day For Puppets. Deze laatste komt uit Zweden. Verder is ook de terugkomst van Bombay Bicycle Club bekend gemaakt, die de laatste editie al op het grote podium stond. De passe-partouts van het festival zijn inmiddels al uitverkocht.

Nieuwe tracks uit de week van 08 t/m 14 okt

De nummers van de week column bestaat uit een willekeurige greep van nieuw nummers die mijn oren hebben gevonden. Bijvoorbeeld nieuwe nummers live gespeeld, remixes, nieuwe singles, of willekeurige tracks van nieuwe of aankomende albums. Dit laatste wordt bepaald via de shuffle knop, dus compleet random. Is het representatief? Niet altijd, indicatief al misschien iets meer. Een snel, willekeurig kijkje in wat nieuw is of wat er aankomt.

Via de hypem links kan je de nummers meteen beluisteren. Soms werkt de grote play knop niet, maar probeer dan de play knop rechtsonder. Die werkt als het goed is sowieso! De techniek staat voor niets!

Track of the week:

‘Baby I Can’t Stop’ van Lindstrom and Christabelle (Aeroplane remix)
Lindstrom is al enige tijd hot. Of het nou zijn solowerk is a la ‘I Feel Space’, zijn disco remixes, of zijn collaboraties met Prins Thomas: het steekt altijd net iets uit boven wat de rest aan het doen is. Nu komt er een album aan met zangeres Christabelle, en dit is een resultaat van die samenwerking, door de mangel gehaald door Aeroplane, die er even een beat ondergooit. De synth die even om de hoek komt kijken na 1 ½ minuut is sweet, en verder is het een heerlijk dansbare disco affaire, en door de vrouwelijke vocalen krijgt het ook nog wat old school credibility erbij ook. Je weet dat als de muziek even wordt teruggebracht en alleen de achtergrond vocalen nog hoorbaar zijn er wordt opgebouwd naar een eruptie, en op de dansvloer zal die ook ongetwijfeld komen als de synth weer zijn intreden doet zoals rond de anderhalve minuut mark al het geval was. Er lijkt rond het einde zowaar een soort van Spaanse gitaar zijn intrede te doen, maar deze dient louter als opmaat voor de terugkeer van de beat, en zo hoort het ook zou ik zeggen.
http://hypem.com/track/883907/Lindstrom+Solale+-+Baby+I+Can+t+Stop+Aeroplane+Remix+

‘Thee Only One’ van Frankie Rose & the Outs
Frankie Rose stapt uit Crystal Stilts om haar eigen band te vormen, en dit is het eerste nummer wat de band vrij heeft gegeven. Natuurlijk is het voor Rose zelf fijn dat ze haar eigen ding kan doen, maar ik vraag me af of haar band daadwerkelijk iets toevoegt aan die immer groeiende Amerikaanse lo-fi/grainy achtige scene. Eigenlijk is ze nu de frontvrouwe van haar eigen Crystal Stilts, wat fijn is voor haar, maar waarvan de daadwerkelijke meerwaarde mij vooralsnog ontgaat. Ik ben allang gestopt met het verschil te horen tussen al die bands uit Amerika met deze sound, en ik prefereer haar vorige band nog boven allen.
http://hypem.com/track/927314/Frankie+Rose+The+Outs+-+Thee+Only+One

‘Untitled’ van Phoreski
De Engelse band Phoreski komt met deze A-Side. Het begint nog enigszins met een wat donkere vibe, waarna volgens mij iets van treingeluiden erbij komen om een bepaalde sfeer te bereiken. Voor mij deed het een beetje Blues Brothers achtig aan. Totdat net voor de drie minuten mark er opeens een old school disco sample uit de kast wordt gehaald recht uit de jaren 70 soul scene weggelopen. En even abrupt stopt het weer, om daarna deze soul disco stemmen weer aan het nummer toe te voegen. Het is een bizar contrast, zeker als de gitaarsolo door het doordenderende ritme komt wat het hele nummer al voortduurt. Het mixen en matchen zorgt wel voor een bepaalde club en underground sfeer, en ik denk dan ook dat daar het nummer het beste tot zijn recht zou komen. Op klaarlichte dag als alleenstaande single is het een beetje vreemd, maar niet per se op een slechte manier. Er mist wel een soort van slot, nu lijkt het gewoon alsof er zeven minuten lang een ritme doordendert en dat er af en toe een passagier opspringt.
http://hypem.com/track/925181/Phoreski+-+Untitled

‘The Pretender’ van Datarock (Holy Ghost remix dub)
De remixes die Holy Ghost maakt blijven altijd steevast langdurig op de speellijst hier. Of het nou een nummer van Moby is of Cut Copy: ze maken er altijd iets dansbaars en catchy’s van. En hetzelfde geldt voor deze Datarock track. De enige zin die wordt gebruikt van het origineel is die met de titel erin, maar dit wordt op verscheidene manieren teruggebracht. Soms iets op de achtergrond, andere keren totaal vervormd en inmixend met de sound. Onderwijl speelt er een fijne, catchy beat, en I love die ijzige synths rond mid-song. Sowieso past de sound goed bij wat ze met de vocalen hebben gedaan, en de track loopt ook heerlijk door. Daarbij worden er steeds nieuwe elementen geïntegreerd en weer weggehaald waardoor het gedurende de hele zeven minuten fris blijft. Weer eentje om aan de groeiende lijst van succesvolle Holy Ghost! remixes toe te voegen. Hoogstens gaat het net één minuut te lang door, en dat spookhuis gelach vanaf 6:30 mag sowieso geknipt worden.
http://hypem.com/track/918646/Datarock+-+The+Pretender+Holy+Ghost+Remix+Dub+

‘Diminishing Returns’ van Ali Love
De drums komen even goed door in het begin van het nummer, en de synth tikt daaroverheen. Vervolgens komt de main sound, wat dan misschien weer net te mainstream is. Misschien teveel radio, te weinig club. Eigenlijk missen zowel de stem als het nummer enigszins punch, en het is decidedly retro, zeker met die achtergrond vocalen erbij. Met dat gezegd is het nummer wel catchy en zorgen de drums en beat dat je er wel enigszins op kan zwieren. Het is een aardige track om op te hebben en als het af en toe op de shuffle mode langskomt denk ik ook niet dat er iemand zal klagen. Maar het is allemaal misschien net te zoutloos. Aardig zonder dat het mij echt in vervoering brengt.
http://hypem.com/track/930365/Ali+Love+-+Diminishing+Returns+Extended+Version+

‘This New Technology’ van Midnight Juggernauts
Is dat een orgel? Het klinkt ernaar, en dan is het eigenlijk al niet meer van belang wat het daadwerkelijk is. De drums springen misschien nog wel het meest in het oog, en het is dat instrument wat voor het grootste gedeelte het nummer voorwaarts stuwt. Het nummer blijft verrassend genoeg haast de hele tijd mid-tempo. Er zijn wel stops of punten waar de drums wegvallen, maar er zijn geen punten waar er gas bij wordt gegeven. De tweede “stop” duurt mijn inziens te lang, en duwt daardoor het beetje vaart wat de track had opgebouwd ver in een hoekje. De stop bestaat ook louter uit wat spacey sounds, af en toe een gitaartje, en een vocale bijdragen van zo langzaam mogelijk “na-na-na” zingen. Persoonlijk hoop ik in ieder geval niet dat dit het vlaggenschip van het album dient te zijn.
http://hypem.com/track/931456/Midnight+Juggernauts+-+This+New+Technology+Album+Version+

Bazar Curieux strikt Beak>, Neon Indian

Het Rotterdamse festival Bazar Curieux heeft een drietal namen aan de line-up toegevoegd. Deze zijn Neon Indian, Beak>, en het IJslandse Mum. Zij wonnen de tos van drie andere bands en mogen derhalve blijven. De andere bands, die niet bekend worden gemaakt, zijn naar huis gestuurd maar hebben protest aangetekend op de grond van dat vijftien keer achter elkaar kop gewoon niet kan. Dit protest wordt waarschijnlijk afgewezen want de organisatie wees al naar Stoppard en de deterministische ideeën van Rosencrantz and Guildenstern are Dead. Soms, soms gebeurt het gewoon.

Beak> is misschien wel de opvallendste naam. Het is de nieuwe band van Portishead man Geoff Barrow, en wij bespraken hier in onze Crazy Zany Radio Sunday column al een nummer van deze band, genaamd ‘I Know’. De meningen waren verdeeld. Drie gaven het boven de zeven, de andere twee gaven het een twee en een drie. Dus niet muziek voor iedereen, maar degene die daar naar streeft die zal nooit iemands leven veranderen. Behalve die van zichzelf, want oh boy, de winsten uit verkoop!

Kitsuné komt met nieuw compilatie album

De trendsetters van Kitsuné komen binnenkort met weer een deel uit hun ongoing compilatie reeks. Al jaren zetten de heren van Kitsuné de meest belovende jonge bands op hun verzamelaars om ze zo meer exposure te geven. Het is nu alweer tijd voor het achtste deel. Acht, zoals iedereen weet, staat in de Gregoriaanse kalender voor de zwaluw. Dit omdat de edele Mortimus Jantus de achtste onderdirecteur van het lokale zuivelbedrijf was genaamd de Ambachtelijke Koe, en hij werd geraakt door een zwaluw in duikvlucht. Hij was zo kwaad dat hij wachtte totdat de zwaluw weer naar beneden dook, hem pakte, zijn ogen dichtplakte, en hem sindsdien gebruikt als roerstok voor de soep voor extra smaak.

Ook nu staan er weer vele bands tussen die de laatste maanden positieve pers hebben gekregen in de blogosphere. Een greep uit de bands zijn Beni, The Drums, Memory Tapes, en een Alex Kapranos remix van een nummer van Chew Lips. Ook staat Crystal Fighters erop, dat wel iets gemeen heeft met een zwaluw, want wij vonden de nummers goed, en toen zagen we de live show en werd er een flinke duikvlucht ingezet.

Matt Groening of The Simpsons to curate ATP

Matt Groening zal in mei een weekend van het ATP festival onder zijn hoede nemen. De maker van The Simpsons kiest dan de bands uit die daar zullen spelen. Verwacht veel American Indie madness zou ik zeggen, want de vorige keer dat hij dit deed (in 2003) waren bands uitgenodigd als Modest Mouse, Sonic Youth, Spoon, en Iggy & the Stooges. En Carla Bozulich Red Headed Medicine Show. En niet zonder reden, want de Bozuliches zijn befaamd om hun shows.

Zo was haar overgrootvader een escapist, totdat hij en Houdini in 1903 dezelfde truc moesten uitvoeren. Deze truc zag beiden in handboeien van een tak naar beneden hangend, en na tien minuten moesten ze weg zijn want dan begon het jachtseizoen, en beiden waren verkleed als eland. Houdini deed het in 8:23 en werd winnaar, Bozulich werd neergeschoten en opgezet en staat nu in het Smithsonian. De jager die het schot loste verklaarde later dat hij het wel raar vond dat een eland ondersteboven aan een boom hing, maar wie was hij om aan de evolutie te twijfelen? Anderen die Groening toen had uitgenodigd zijn !!!, Cat Power, Jackie-O Motherfucker, en de Mars Volta.

Alec Empire komt met single ‘1000 eyes’

Alec Empire is een druk man. Zo produceerde hij dit jaar onder andere het Patrick Wolf nummer ‘Vulture’ en maakte hij het mini-album Shivers. Niet alleen dat, in de nabije toekomst zal hij nog gaan samenwerken met onder andere Major Lazer, The Dillinger Escape Plan, en Saul Williams, terwijl hij ook solo van alles op de agenda heeft staan. Hij komt net af van een tour met Nine Inch Nails en zal nu een solo tour gaan doen. Dit viert hij met het uitbrengen van de single ‘1.000 Eyes’. Dit nummer komt van de soundtrack van de korte animatiefilm The Golden Foretaste of Heaven uit 2008.

De titel is naar een uitspraak van Beethoven. Beethoven stond in de rij met nog velen andere mensen beroofd van hun zicht. Men kon zich daar aanmelden voor een additionele cursus zich goed aanpassen in een maatschappij zonder braille. Iemand liep langs, keek verbaasd naar de menigte, en vroeg aan Beethoven wat er wel niet hier werd uitgedeeld. “Kan je het geloven, maarliefst tienduizend ogen,” retourneerde Beethoven. Ah, die Beethoven, hij was er altijd eentje voor amateuristische rijm. Het zorgde wel voor de hospitalisering van de man die het vroeg, welke Keats bleek te zijn, en het antwoord stootte hem te zeer tegen zijn poëtische inborst. En dat, mijn waarde kijkers, is de echte reden waarom Keats op jonge leeftijd stierf.

Stylus keert misschien terug voor terugblik op het afgelopen decennium

Je hebt natuurlijk een aantal toonaangevende sites tegenwoordig. Zo kent iedereen waarschijnlijk Pitchfork aan de ene kant van de oceaan en DrownedinSound aan de andere kant. Deze twee echter zijn niet echt mijn persoonlijke favorieten. Tot de ondergang van die site was dit Stylus. Deze moord is nog steeds één van de grootste onopgeloste zaken van dit decennium. Het gerucht gaat dat Pierre de Coubertin vergif heeft gebruikt omdat de site zo boven de rest uitstak dat de competitiviteit van het spel verloren leek te gaan. Anderen denken nog steeds dat het een ongeluk was – oh de naïeve dwazen! – en dat Stylus zijn indrukwekkende archief naar boven aan het tillen was, en dat toen ze deze aan de bovenkant van de trap hadden afgezet ze even onderaan de trap gingen zitten om uit te rusten. Verstomd door moeheid merkten ze niet dat de archiefkast, die er gelukkig minder zwaar uitzag dan dat hij daadwerkelijk was, naar beneden roetsjte en bovenop ze viel. Anderen zeggen ja, dit is waar, maar de kast werd geduwd. Door wie weet niemand, maar voor twee maanden was Poe’s raaf de hoofdverdachte.

Stylus, echter, keert misschien eenmalig terug. Through the grapevine gaan er geruchten dat de oude gang van Stylus zich nog één keer verzamelt voor een end of the year extravanganza met lijstjes, essays, and the whole shebang. En dat zou een positieve ontwikkeling zijn, want niets heb ik met meer plezier gelezen dan Stylus. In een uitgebreide recensie over Boxer van The National zeiden ze: “Paradoxically, it’s an agoraphobic piece of art that you'll want to share with everyone you know.” Ze waren ook altijd trendsetters. In 2003 kreeg een The Juan MacLean/The Rapture split single een 9.5: “Divine madness”. Echter, naast in depth stuff was er ook ruimte voor humor. Zo zeiden ze over de Duitse filosoof Martin Heidegger: “A minor thinker, blown way out of proportion, which was just the way Heidegger liked it. Also, especially in his later writings, an incredibly pompous, deliberately obscure, pseudo-profound windbag.” Een dergelijke terugkeer van Stylus zou een welkome additie zijn op de kritische analyse van muziek in het afgelopen decennium.

Late of the Pier’s label Zarcorp gelanceerd, vinyl only

De heren van Late of the Pier beginnen een eigen label. Nu was dit al bekend, en ook al bekend was dat de eerste single er eentje van Slagsmalsklubben zou zijn. Echter de details van de enterprise zijn nu ook naar buiten gekomen (of waren dat al, en zijn wij gewoon late at the party). Elke release zal louter op vinyl verkrijgbaar zijn, 500 exemplaren, geen reprints, geen digitale versies. Dat is nog eens wedden op één paard. Het is echter niet altijd goed om al je eieren in één mandje te leggen. Uli Steinbrenner had bijvoorbeeld een winkel opgezet geheel gericht op de Kirston (Wat? Juist!). Dit was een soort van typemachine, alleen in plaats van dat de letters op het papier kwamen door inkt kwamen ze op papier als vormpjes. Een soort 3D effect. Echter, de wereld koos voor de typemachine, en Uli had nu een winkel vol Kirstons die hij nergens kwijt kon. Tot overmaat van ramp, toen hij in een nostalgische bui nog één keer iets op een Kirston wilde typen, rebelleerde deze en moest Uli hard rennen voor een grote, harige Z op pootjes.

Het eerste stukje vinyl uit de Zarcorp stal zal dus van SMK zijn, en deze 7” zal twee synthy nummers bevatten. De tweede release zal een 12” zijn met twee nummers van de New Jersey outfit Pink Stallone. De tracks in kwestie heten ‘Hydroplanes’ en ‘Swiss Ambulance’. Deze singles zullen alleen verkrijgbaar zijn via de MySpace van Zarcorp en via Tokyo's Escalator Records store.

19. You’re only 19 for God’s sake - Zola Jesus album review

album recensie - The Spoils van Zola Jesus

Soms heb je van die momenten dat je jezelf opeens afvraagt wat je nou eigenlijk allemaal hebt bereikt in je leven. Het zien van het curriculum vitae van Zola Jesus, bij familie waarschijnlijk beter bekend als de nog-net-negentien-jarige Nika Danilova, is één van die momenten. Eerder dit jaar bracht ze haar eerste album The Spoils uit, dit na het uitbrengen van enkele EPs in het jaar daarvoor. Nu is dat al een hele prestatie op zich voor een negentienjarige, ware het niet dat ze zich daarvoor al tien jaar bezig heeft gehouden met het zingen en studeren van opera (ze werkt inmiddels ook aan haar eigen opera). Op haar zeventiende besloot ze een break te nemen van het zingen, waarna ze in een depressie raakte waar ze dankzij Zola Jesus weer uitkwam. Deze hele verhaling is op zich al een stuk indrukwekkender dan mijn enige noemenswaardige prestatie in het uitlopen van de 4Daagse, iets wat jaarlijks toch zo’n 35.000 mensen doen, en dan heb ik nog niet eens genoemd dat ze dit allemaal heeft gedaan naast het gewoon volgen van high school en de twee baantjes die ze nodig had om haar opnameprocessen te bekostigen. Oh, en heb ik Former Ghosts, het project waar onder andere ook Jamie Stewart van Xiu Xiu aan meewerkt, al genoemd waarmee ze deze maand het album Fleurs zal uitbrengen?

Wie biedt meer zou ik willen zeggen. Misschien moet ik nu ook wel even noemen dat Nika het voorlopig wel eventjes wat rustiger aan gaat doen en niet mee op tour gaat met Former Ghosts omdat ze naast haar twee bands toch ook tijd aan haar studie wil besteden, want ja, studeren doet ze ook nog gewoon. Maar alle extracurriculaire activiteiten daargelaten, deze review behoort over het album te gaan dat Zola Jesus eerder dit jaar -- in augustus voor degenen die behoefte hebben aan een betere omschrijving -- uitbracht. The Spoils nam Nika in haar eentje op met behulp van een keyboard, drummachine en andere, verschillende gebruiksvoorwerpen (live wordt ze bijgestaan door een band die nog wat synths, een bas, en een echt drumstel toevoegt). Het zal dus niet verbazen dat het geheel nogal lo-fi aandoet. Vervelend is dit echter niet, vooral niet omdat deze noisy achtergrond goed met haar door het opera zingen getrainde stem contrasteert. Die stem maakt ook meteen dat het geheel niet te vergelijken is met andere bands uit het noise-genre zoals No Age of Times New Viking: de vocalen maken daar deel uit van de noise, terwijl Zola Jesus juist voor echte zang kiest. Nu zijn No Age en Times New Viking wellicht ook niet de juiste voorbeelden om Zola Jesus mee te vergelijken, want de omschrijving ‘noise’ is de enige gemene deler van de drie acts.

De nummers op The Spoils zijn nummers waarin vooral een sfeer wordt neergezet, eentje die niet zou misstaan in een spookhuis. Vandaar dat haar muziek ook wel omschreven wordt als lo-fi goth, wat ook weer terug te zien valt in songtitels als ‘Devil Take You’. De lyrics van de nummers zijn echter niet zo duidelijk als de sfeer die wordt neergezet, vooral door overmatig gebruik van echo’s. En ja, dat draagt zeker bij aan de algehele feeling van het album, maar van iemand met een stem waarvan je niet zou geloven dat ze pas over twee jaar legaal mag drinken zou je ook wel eens willen horen wat ze nu precies allemaal uitkraamt. Een goed voorbeeld daarvan is het nummer ‘Clay Bodies’ waar ik in ieder geval qua tekst geen touw aan vast kan knopen. En toch weet het nummer je aandacht vast te houden, en dan niet alleen in een uiterste poging om de tekst toch te ontrafelen. Met een drummachine op de achtergrond en een zichzelf steeds herhalend pianolijntje als begeleiding maakt Zola Jesus het met eigenlijk alleen haar stem tot een melodisch en bijna hypnotiserend nummer. Die hypnotiserende kwaliteiten komen in verschillende nummers terug zoals ook op ‘Tell It To The Willow’ waarin nu eens de drumcomputer op de voorgrond staat en de vocalen de achtergrond vormen. Een uitzondering op de onverstaanbare lyrics is albumafsluiter ‘Odessa’ waarin de herhalende zin “Don’t wake the baby,” de hele tekst van het nummer lijkt te vormen.

Ondanks het gebruik van de vele herhalingen blijft het album over het geheel wel interessant. Waarschijnlijk zelfs juist dóór die herhalingen die een hypnotiserend effect hebben dat je helemaal meesleept door het album. Ook ondanks het gebruik van slechts drie instrumenten (vocalen als deze kunnen wat mij betreft ook tot het instrumentarium gerekend worden) weet Zola Jesus de aandacht twaalf nummers lang vast te houden. Door te spelen met contrasten en af en toe zelfs de drummachine voorop te laten staan in een nummer zorgt ze voor genoeg afwisseling en een goede verhouding tussen de nummers waardoor het album echt als een samenhangend geheel te beluisteren is. Alleen blijf je jezelf wel afvragen waar het hele album nu eigenlijk over gaat.