
Vriendschappen kunnen vervagen door veel dingen. Zo zou Juan Gris het been van George Eliot met gips voorzien want zij was gevallen. Waar het een vriendendienst had moeten zijn werd het een volledige ruzie, en Eliot kroop boos weg uit de kamer van Gris, die met het gips achterbleef. Jaren later zou Gris, nog steeds furieus, optekenen: “Ondersteuning, ondersteuning, daar klaagde ze maar over. Ik had een prachtig stuk gips gemaakt bestaande uit verschillende vlakken vol warme kleuren die prachtig in elkaar overliepen, en zij zeurt over ondersteuning! Dat ze zo niet kan lopen. Het is esthetische perfectie, wierp ik haar toe, maar zij begon weer te brabbelen over ondersteuning, als een kapotte LP. Hoe valt er met zo iemand te redeneren? Ze hebben elkaar sindsdien nooit meer gezien, hoewel Gris wel bij de begrafenis was, waar hij haar kist had vervangen voor eentje met drie even grote vlakken in warme kleuren waarvan de middelste naar links uitstak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten