Subbacultcha programmeerde een avond met drie “noise-like” bands. De eerste een up-and-comer, Pictureplane, nog niet te zien geweest aan deze kant van de oceaan maar daarvoor heeft de jongeman al de nodige buzz vergaard. Als tweede zou Health gaan spelen, misschien wel de grootste buzz naam op het moment, minstens zoveel door de band’s live show, waar ze ook op Lowlands lof mee wisten te vergaren. Als afsluiter staat Fuck Buttons. Het elektronische duo kreeg vorig jaar niets anders dan lof met hun debuutalbum Street Horrrsing. Sinds vorig jaar tourt de band al enige nieuwe nummers, en dit jaar werden daarvan de resultaten opgenomen, en wat eruit is gekomen is het album Tarot Sport.Eerst is het echter de beurt aan Pictureplane, een band bestaande uit één man die van tevoren wat wiet heeft opgezocht. En zo speelt hij ook. Hij staat in de zaal, wat hij misschien altijd doet, maar waarschijnlijker is dat er door de andere twee bands geen plaats meer was op het podium. En anders mag hij er iets meer mee doen, want als je dan toch in de zaal staat mag er wel iets meer gebeuren dan louter achter de synths staan. Dat kan op het podium ook. Nadat zijn Ipod beter is afgesteld begint hij met zijn brand van elektronische muziek. Er is een beat, zijn stem die zachter en dromiger is dan je zou verwachten, en er zijn extra elementen die de beat verstoren. Ongetwijfeld gebeurd dit vanuit een modernistische visie, maar de ongemakkelijkheid zorgt niet voor de extra dimensie waar misschien op gehoopt is. De stem – al dan niet door de wiet – is zeer inconsistent.
Health mag als tweede, en Health is typisch zo’n band waarbij iedereen over elkaar heen valt om ze te prijzen, maar waar op album het bij mij niet klikt. Echter, vooral de live reputatie van de band snelt vooruit, en met reden zo blijkt. De band is energiek, en achter de drums zit iemand als een beest op dat instrument te slaan. De stem is een aangenaam contrast met de furie die ze instrumentaal los laten barsten. Maar altijd wel met een zekere lijn. Het klinkt allemaal kloppend, als iets wat in elkaar past. Onderwijl zien we het nodige haar van links naar recht zwieren met verve. Het is kort, maar energiek, en rockend, en live maakt het zijn reputatie wel waar. Ook als je niet onder de indruk bent van de band op plaat kan het de paar euro’s admissie wel waard zijn.
Als afsluiter van de avond, en aan de vooravond van het uitkomen van het tweede album van de band genaamd Tarot Sport, mag Fuck Buttons het podium opkomen. Het duo, bestaande uit Andrew Hung en Benjamin John Powers, is met dat album enigszins een andere weg in geslagen. Het is minder experimenteel, meer gestroomlijnd, minder geschreeuw, meer techno, minder tribal drums: het is kort gezegd een stap in een andere richting. Je kan, zeker heden ten dage, ook niet meer te vaak hetzelfde doen. De vraag is dan hoe dat met elkaar mengt in een live setting. Twijfels hierover blijken ongegrond: Fuck Buttons is nog steeds escapistische, elektronische muziek dat met verve en veel samenwerking wordt gebracht.
Waar in vorige concerten van de band de noise nog de boventoon voerde is dat nu minder. Bij vlagen is het zelfs uitermate dansbaar, kijk bijvoorbeeld naar een nummer als ‘Surf Solar’. Het geluid voert je sowieso altijd weg, naar ergens anders dan die druilerige vrijdagavond waarop dit plaatsvindt. De heren zijn meester in het opbouwen van nummers, en als geen ander weten ze wanneer ze het nummer naar het volgende niveau moeten tillen. Dit gebeurt in goed overleg, waar de heren naar elkaar kijken en dan als zij vinden dat het tijd is om het publiek naar het volgende niveau te voeren geven ze elkaar een teken en brengen ze het concert weer een stap verder. En of dit nu op noisy nummers is, of op nummers met intrigerende tribal drums, of bij haast techno achtige beats: ze weten altijd precies het juiste moment af te wachten.
Hierdoor weet de band ten alle tijde het publiek in vervoering te brengen. Sterker nog, met het tweede album hebben ze meer soorten nummers aan het repertoire toegevoegd zonder dat het de live show aantast. Het blijft intrigerend, het blijft je transporteren naar iets anders dan je school of baan or whatever, en dat op meerdere manieren waardoor je door meerdere fases kan worden geleid door de band. Die dit doet met verve. Door de mix van intrigerende muziek en door de impeccable timing van de band blijft Fuck Buttons live een fascinerende ervaring.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten