
In de jaren negentig kwam er een kentering in omdat ook veel bekende heteroseksuelen zich gingen bemoeien met de HIV AIDS campagne. Zo werd Amerika wakker geschud door bijvoorbeeld Magic Johnson, de fameuze basketballer die het HIV virus had opgelopen. Johnson stopte vanwege het virus, maar wilde zijn rentree maken in basketbal, maar stuitte op onzekere collega’s die niet met de man wilde sporten. Karl Malone van de Utah Jazz wees naar de wonden op zijn arm en zei: “They can't tell me you're not at risk. And you can't tell me there's one guy in the NBA who hasn't thought about it.” Johnson kwam nog wel terug, maar de affaire gaf HIV een heel nieuw platform. Om het bij muziek te houden, Antony Hegarty sprak in Carré dit jaar dat bij zijn komst in NY en in de arts scene aldaar hij veel vrienden door AIDS verloren zag gaan, wat ook een reden was voor alle artiesten om hier aan mee te werken. Velen hebben talentvolle artiesten zien wegvallen door AIDS.
Het wederom opbouwen van awareness is daarom een goede zaak. Hoewel in de jaren negentig de schok door de wereld ging lijkt het nu alsof de ziekte niet meer echt serieus wordt genomen. Er lijkt tegenwoordig weer een mindere drempel te zijn voor seksuele penetratie zonder condoom en mensen lijken er minder bezorgd over. Maar zoals bij de velen artiesten in Brooklyn en zoals voor de carrière van Magic Johnson, de ziekte heeft ingrijpende gevolgen als je het oploopt. Daarom is het nog steeds van belang om veilig seks te hebben en je regelmatig te laten controleren. En als je jezelf schaamt om naar de dokter te gaan voor een SOA controle, dat is tien keer erger als je erheen moet omdat je al zeker bent dat je er daadwerkelijk één hebt. So don’t be a fool, eh, en kudos to the Dessner’s and everyone involved.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten