Crazy Zany Radio Sunday - 'An Iris' by All Tiny Creatures feat. Justin Vernon

Every week our contributors will voice their opinion concerning one song, it’s a simple as that! The more the merrier, so people are always welcome to join in, just leave a note, eh.

Track: ‘An Iris’ by All Tiny Creatures feat. Justin Vernon (listen here)
Average grade: 6

Anna: Sweet background music, which, like all background music, is utterly incapable of holding my attention.
3/10

Ilse: Everything Justin Vernon touches seems to turn gold if you ask me. Though none of his projects will beat my love for Bon Iver, this track certainly does not bore me and makes me look forward to everything else Vernon might have to offer in the future (new Bon Iver album please, ok thanks).
7.0/10

Linda: I'm a bit intrigued by Justin Vernon - mostly because of the fact he wrote an amazing album by living as a recluse in a cabin somewhere in the middle of nowhere for a month or three. What will he do next? Does he have to go back to the cabin again in order to be able to write another album like that? Does he have to be heartbroken again? Or could he do it without all those arrangements? Or would he opt for doing this for the rest of his artistic life: record some vocals on tracks of some friends of his? And then there's All Tiny Creatures who are almost equally enchanting just because they've got a song called 'Higgs Boson' which I think ought to be played at CERN as soon as they discover the damn thing. Combine the two and you get this dreamy song that's perfect for some background music in a lounge café. I guess they cancel each other's talent out.
7.1/10

Stef: I love how it seemingly builds and builds, and I do like Vernon’s vocals. I just wish it would build to something, now it kind of, dissolves, at the end, and I don’t know if it ever accomplished anything. Tell me! I need to know!
7/10

Zola Jesus komt met nieuwe EP

Haar Stridilum II release heeft de nodige steun gekregen onder de IKRS schrijvers, en nu komt ze alweer met een nieuwe EP. Die EP kent de naam Valusia en zal op 12 oktober uitkomen. Dit zal gebeuren via het Scared Bones label. De EP kent vier nummers, en de eerste nummer op de A-side heet ‘Poor Animal’.

Ja, in mijn carriere heb ik vaak de woorden Poor Animal verzucht, maar geen keer daarvan staat mij zo bij als op die noodlottige, gure november nacht toen ik stond te wachten op de terugkeer van Josef K, mijn beagle, die in zijn mand lag omdat hij de avond vrijaf had gekregen. We hadden een tip gekregen, eentje die een heel crimineel netwerk kon afbrokkelen als deze waar was, en dus moesten wij op onderzoek. Er was iets met de naam van mijn tipgever wat mij dwars zat. K. Franz, iets klopte daar niet. Ik rookte de ene sigaret na de ander, een habit die ik heb opgepakt toen ik in Peru was en sigaretten een dollar per doosje waren. Een koopje, en ik ben er niet eentje die een bargain afslaat (wie kan zich dat veroorloven? Met mijn salaris, en dertien zussen, ik ben de helft van het jaar aan het sparen voor Kerstmis).

Josef K, hij kwam niet, en ik wist dat er iets mis was. Op honden kan je immers bouwen, vergeet wat de Talking Heads daarover hebben gezegd. Zij logen. Honden niet. Ik ging naar het appartement, en wat ik daar aantrof staat nog in mijn geheugen gegrift. Alles lag overhoop, zijn kussen aan flarden, en zijn favoriete strik hadden ze in de ultieme taunt om een beeld van een poes gehangen in de vorm van een Buddha. De schoften. Maar ik zou ze krijgen. En toen, ik wist het, dat ik daar niet eerder aan had gedacht! Oh hoe ik het had kunnen voorkomen! Maar helaas, het kwartje viel te laat, en een vorm van machteloosheid kwam over mij. Ik kon het niet wederkeren, het was zo vanaf het begin gepland, en ik was maar een figurant in dit steekspel. “Poor animal”, zei ik, die man had het erom gedaan. De naam, het lot, het is verbonden, en iedereen wist het behalve wij tweeën die er middenin zaten. Zo parasiteren op anderen, op hetgeen wat al geschreven staat, en dat botvieren op een arme hond… En zo stak ik nog een sigaret op en schudde meewarig mijn hoofd terwijl de duisternis verder inviel en de straatlantaarn en het vuur van mijn lucifer het enige was wat men kon zien in het schaduwenspel, uitgevoerd door twee slecht geklede straatartiesten en hun door de kou bevatte handen (needless to say, de wolf kwam niet zo briljant uit de verf, hoewel de adelaar nog enigszins herkenbaar was).

Andy Butler zet nieuw label op

De man achter Hercules and Love Affair, Andy Butler, is zijn eigen label begonnen. Zijn band is momenteel gehuisvest onder het DFA label. Maar Butler wil met zijn label een iets andere richting op, en wil zich focussen op house muziek, en dan met name dingen klinkend alsof ze na 1985 zijn gemaakt maar voor 1994. Het label zal Mr. INTL gaan heten.

Eén van de eerste releases op het label zal het nummer ‘And I’m (So in Love With You)’ zijn, wat Andy Butler heeft gemaakt samen met Jason Kendig. En dat is echt zo’n zin die zoveel mensen op dit moment, tegelijk, van de daken zouden willen schreeuwen, wat nog moeilijk is want niet iedereen heeft een plat dak waar je op kan staan, en als iedereen het tegelijk doet dan gaat alles kris kras door elkaar en weet niemand meer wat voor wie bedoeld is! En dan krijg je allemaal kolderieke situaties van mensen die denken, oh, iemand houdt van me, hij zei het net zelf op het dak! Terwijl dat niet zo is. Of vrouwen die verzuchten, ahh, mijn man houdt nog steeds van me, dus moet je nagaan de klap als ze achter de ware recipiënt van die boodschap komen. En als je het toch wilt doen van het dak af schreeuwen, in godsnaam, niet voor tien uur, ik heb mijn slaap nodig, en een bloemetje zegt ook zoveel he. Alleen dan, zachter, en met stuifmeel.

Nieuwe tracks van 19 t/m 25 aug

Our weekly look into the blogosphere where we talk about six tracks we found out about in the previous Wednesday-to-Wednesday seven-day period.

Track of the week:
‘You Were a Kindness’ by The National
I heard this when they played it live for the very very very first time, and it was just as amazing then as it is now when hearing it behind my laptop. Berninger’s baritone is just lovely, so filled with sadness. The slide guitar, when I heard that live, that was brilliant. Stroke of genius. Best thing is, this is basically nothing like what they did on their High Violet album this year. Not that the album was bad, but somewhere in the back of my mind I was thinking, if they go more bombastic than this, I don’t know. And then they come with this restraint heartbreaker of self doubt. Love the reference to Tennessee Williams’ A Streetcare Named Desire (Berninger sings: “You were a kindness when I was a stranger”, which I think is taken from “I’ve always relied on the kindness of strangers”, otherwise “kindness” in the first sentence is grammatically incorrect). One of the best things I’ve heard this year, and that includes the album from the same band.
http://hypem.com/#/track/1191849/The+National+-+You+Were+a+Kindness

‘Hand Me Down Your Love’ by Hot Chip (Todd Edwards Micro Chip remix)
You know, I kind of like Hot Chip if they don’t go into ballad mode. Because I just don’t think they’re very good at that. But making a little party out of it, that they can do, and just play ‘Over and Over’ and I’m game. This remix by Todd Edwards sometimes sounds a little bit too 8-bit Nintendo-ey, and that always grates on me a bit I must admit (not a huge fan of most bands who employ that sound as their main thing). At times I find this remix to sound a bit unhinged, and I’m always glad when it goes back to the simple basics. I would’ve loved it if this song just had a bit more punch. Or, since it hasn’t, it would in any case be about two minutes shorter.
http://www.lagasta.com/hand-me-down-your-love/

‘Days of Our Lives’ by Restless People (Joe Karaoke mix)
This is a track originally recorded by Restless People and which has been covered by Primary 1 (we did an interview with him a couple of months ago which you can find somewhere on this site). Titled, for some reason, the Joe Karaoke remix. I like this one better actually, the original is kind of a summer jam and I’m more inclined to like stuff with a melancholic touch. Maybe that means that I’ve got to get out of my room more often and head to the beach every once in a while (but I loathe the beach, so scratch that). I love it that this reworking basically resembles the original in nothing. Not that the original was bad (you be the judge of that), but I love it when people don’t just slap a bass on it and say, voila, mix. This probably is a bit too restrained to set the dance floor alight for everyone, but I’m quite enjoying it.
http://hypem.com/#/search/karaoke%20joe/1/

‘She’s a Superstar’ by Aeroplane feat. Chromeo
Oh, how I’m regretting not catching Chromeo when they were visiting my little country, because what they’ve been showing the world this year has been quite impressive. This is a track they did with Aeroplane (or, the lad of Aeroplane, nowadays). A lovely stomper of a synthy glam track. The vocals are well good, as can be expected from Chromeo, and Aeroplane just make it work. Got to love the musical-like chorus of “She’s a superstar, superstar!” after which we get the piano and the beat again. Very nice track to dance to, but also to listen to, a combination hard to marry, but I think Aeroplane and Chromeo quite pulled that off. And I’m always in for something which has hints of glam in it.
http://chromeo.net/blog/2010/08/chromeo-vs-aeroplane-aeroplane-vs-chromeo/

‘First in Line’ James Yuill (Dan Lissvik remix)
I’m a bit on the fence concerning Yuill. Some of his stuff I really like, but a good deal of his work doesn’t really connect with me. When this track started I thought, oh no, African drums! I’m not a big fan of those. But luckily that is pushed to the background in favour of a restrained, melancholic track with ditto voices by Yuill. I think Lissvik really made something that complements Yuill’s voice. Both the music and voice have the same atmosphere, and I’m always a big fan of that. I imagine this will be lovely to bob your head to at night while the train is bringing you back home.
http://hypem.com/#/track/1192502/James+Yuill+-+First+In+Line+Lissvik+Remix+

‘Fuck You’ by Cee-Lo
I don’t think anyone is disputing that Cee-Lo has a good voice. Because he has. It is just that I think that the previous songs he has brought out this year, the choice of song was a bit poor. I mean, Danger Mouse was brilliant for him, and I think this makes it obvious. This just doesn’t have the punch Gnarls Barkley had and which made that so nice to listen to. I mean, Cee-Lo is belting it out, but the music itself just feels a bit insipid. It doesn’t have the bing and the bang and the oomph. And this one does have it a bit more than the others. It goes a bit big band retro for my ears, but not enough. I would’ve loved horns coming in, would’ve loved it if the music would just take Cee-Lo along. Now it just feels Cee-Lo is pulling the cart with all his might and the music is hobbling along. It isn’t a combination where one part strengthens the other, which is too bad. Also, any title with “fuck you” in it should get a two point deduction. That’s just an overused, meaningless, all too common phrase in my book. It might’ve been bold and provocative in the Sixties, now it is the reverse of that.
http://hypem.com/#/track/1196353/Cee+Lo+Green+-+Fuck+You

Muziek nieuws uit de maand augustus

Hier zijn alle muziek nieuwtjes uit de maand augustus bij elkaar gebundeld! Allemaal geschreven in een mix van interessante informatie en absurde onwaarheden, the way we like it best.

29 aug:
Zola Jesus komt met nieuwe EP
Andy Butler zet label op

27 aug:
Nieuw album Sufjan Stevens
Darkstar brengt debuut uit

25 aug:
Peter Broderick brengt mini-album uit
of Montreal komt volgend jaar met EP

23 aug:
Brain Eno doet details nieuw album uit de doeken
Progamma van Incubate bekend, eerste namen ADE ook

21 aug:
Ted Leo maakt muzikaal theater project
Katy Goodman van Vivian Girls begint nieuwe band

19 aug:
Nieuwe EP Flying Lotus
Album Aeroplane in september uit

17 aug:
Nieuwe release Rustie in oktober
Vandaag om 14u laatste Lowlands kaartjes in verkoop

12 aug:
Belle and Sebastian geeft album een titel
Gold Panda kondigt debuut aan

11 aug:
Owen Pallett maakt nieuwe EP
Soundtrack Scott Pilgrim vs. the World te streamen

10 aug:
Solar Bears bereidt uitbrengen debuutalbum voor
Ducktails en Dracula Lewis maken split LP

08 aug:
Dr. Dre gaat concept album maken over de planeten
Paul Smith van Maximo Park maakt solo album

04 aug:
Chromeo album krijgt titel, hulp van Solange
Nieuwe namen voor Crossing Border festival

03 aug:
Lowlands kaarten om 14u in de verkoop
Teengirl Fantasy komt met debuutalbum

Nieuw album Sufjan Stevens

Op 12 oktober zal het nieuwe album van Sufjan Stevens uitkomen. Dit daags na de release van de All Delighted People EP. Het album heet Age of Adz en zal uitkomen via het Asthmatic Kitty label. Het album telt elf nummers waaronder de title track.

De afsluiter van het album heet Impossible Soul, en een bepaalde ziel kreeg onlangs dat label nog opgeprikt. Die ziel werd dus de impossible soul genoemd, wat al snel gebeurt als je ook maar enigszins van de regels afwijkt, want als je denkt dat de scholen hier strikt zijn, oh boy… Plus elke ziel moet uniformpjes dragen, en dezelfde kleding is voor het ene lichaam vlijend en voor het andere een stuk minder, dus eigenlijk is dat nog steeds erg oneerlijk. Dus één ziel ging zijn uniformpje versieren, iets innemen (uniformpjes don’t favour the skinny), en hoewel dat leidde tot gefronste wenkbrauwen kon niemand geheel zijn vinger erop leggen waarom de broekspijp zo goed afliep. Maar toen er kraaltjes om de mouwen kwamen, toen viel het kwartje. En het problematische is, kraaltjes zijn niet echt in het zielendom te koop, dus moet je ze ergens anders vandaan halen, en dat zorgt weer voor gemiste lessen of het missen van curfew, en als je er dan toch bent, dan neem je vaak nog iets anders mee ook, en zo stond opeens het hele huis vol met dikke, pluche beesten! En toen werd hij toch bestempeld als “impossible soul”, wat heel het effect van de kralen weghaalt omdat het zo groot en zwart is en nog afgeeft ook.

Darkstar brengt debuut uit

Op 18 oktober zal Darkstar zijn debuutalbum uitbrengen. Deze zal North gaan heten en uitkomen via Hyperdub. Het trio bestaat uit James Young, Aiden Whalley, en James Buttery, waarvan die laatste de zang zal doen. Het album zal tien tracks kennen, waaronder een cover van The Human League. Eén van de nummers is vorig jaar al een keer uitgebracht, namelijk ‘Aidy’s Girl’.

Dat nummer is waarschijnlijk een play op de ontdekking die Aidy ooit deed dat zijn computer een meisje was! Wat op zich niet zo ernstig is, behalve dan dat ze graag mooie versieringen (stickers, vormpjes, etc) om zich heen gehangen krijgt en dat ze eens in de maand niet wilt opstarten. Toen Aidy hier boos over werd schoot zijn computer terug, en zei dat hij maar blij moest zijn dat zijn computer menselijke trekjes had, en dat het deze trekjes waren. Ik ken een jongetjescomputer genaamd Hal en die sluit je gewoon op! Wil je dat? Want ik kan het hoor! En toen zijn Aidy’s ouders twee dagen heel boos geworden omdat Aidy niet naar school wilde. Alles was vergeven echter toen bleek dat de deur van beide kanten niet opengemaakt kon worden en, toen ze ‘m eenmaal opengebroken hadden, Aidy vastgebonden op een stoel zat met een prop in zijn mond terwijl op vol volume een aria van Die Fledermause door de kamer klonk.

Peter Broderick komt met nieuwe release

Peter Broderick zal op 6 september een mini-album uitbrengen. Dit album zal How They Are gaan heten en uit worden gebracht via het label Bella Union. Het album kent zeven nummers. Broderick had gehoopt dit jaar met een volledig album te kunnen komen, maar een knie operatie en de nasleep daarvan gooide roet in het eten. Dit album zal nu waarschijnlijk volgend jaar het licht zien.

Eén van de nummers op het mini-album heet ‘Guilt’s Tune’, want ooit was er sprake van dat er een deuntje geïntroduceerd zou worden die je zou horen als je schuldgevoel hebt. De meest vooraanstaande dode componisten bogen zich hierover, op Bach na, die was op een bijveldje aan het hockeyen en wenste niet gestoord te worden. Beethoven vond dat het iets moest zijn wat ze de stuipen op het lijf zou jagen, terwijl Schubert nou juist zoiets had van nee, nee, iets melodieus, iets wat hen attendeert op het feit dat ze schuldgevoel hebben. Liszt zei, wat een onzin, ze hebben een schuldgevoel, ze zullen wel wat gedaan hebben, gewoon dood laten neervallen, ik snap niet waarom ze ons hier nu weer mee opzadelen.

Na urenlang geharrewar kwam Bach bezweet binnen, speelde een deuntje, liep weg, en oh het was exact wat ze zochten! De glorie! Echter, men was net afgestapt van het idee van een globaal schuldgevoel deuntje, hoewel het riedeltje nog wel is verkocht aan afzonderlijke bedrijven. Dus mocht je ooit iets uit paddenstoelen in de Efteling horen, you probably did something wrong honey, en dat op je zesde al, dat wordt nog wat met jou!

of Montreal brengt volgend jaar EP uit

False Priest is officieel nog niet uitgebracht en de band of Montreal staat nog een fikse tour te wachten (waaronder door Nederland, waar de band in de Melkweg komt optreden). Echter, Kevin Barnes heeft al een nieuwe EP aangekondigd. Deze EP zal Controller Sphere gaan heten en in het voorjaar van 2011 uitkomen. Hiermee zal de band de trilogie afmaken die het blijkbaar begonnen was met Skeletal Lamping.

De controller sphere is een device uitgevonden door Levi Portowitz dat, als je in de sphere van het apparaat komt, jouw mind kan controllen. Oftewel, het ding kan bepalen wat jij denkt en dus ook doet. Maar Portowitz had het niet makkelijk met de ontwikkeling van dit apparaat. Het eerste prototype werkte eigenlijk alleen op insecten. Wat wel handig was, want je stelde het commando gewoon standaard in op “blijf zitten”, alle insecten bleven dus in de cirkel van het apparaat zitten, en dan kan je ze zo weggooien uit je huis. Maar dat was niet de intentie (plus dan kan je het maar één keer gebruiken en moet je daarna weer overnieuw beginnen, en wie wil dat nou?).

Na veel zwoegen kwam Portowitz met een tweede versie die nog in ontwikkeling zijnde hersenen kon overnemen. Dit beperkte zich voornamelijk tot kinderen tot twaalf jaar en 60% van de wereldleiders in de jaren ’40. De laatste stap was moeilijk, maar na een periode van hard werken en faillissement wist Portowitz het ding zo te maken dat hij ieders mind kon overnemen! Hoera! Alleen toen was het inmiddels de jaren zestig, en de interesse in mind control was ernstig gedaald en iedereen dacht nou juist aan het fysieke! Portowitz probeerde men nog over te halen door te zeggen, maar met mind control kan je ook ervoor zorgen dat iemand fysieke acties met je wilt uitvoeren, maar het waren de jaren zestig, who needed convincing to do that?

Interview met Holy Ghost! deel 1

This is an interview I did for the website Musos Guide. For the original English version of the interview, check this.

Een revolutie is gaande (altijd, ergens), en DFA is één van die labels die hun eigen, esthetische visie achterlaat. Bijna tien jaar is het label al bezig met het veranderen en vervolgens doorgeven van de NY underground scene. Een dansbare mix van punk, disco, en house. En alles gedaan op de biologische manier, oftewel, geen laptops, maar echte synths en drums en een echte bas en zo verder. Kijk naar hoe LCD Soundsystem optreedt met volledige band, of The Juan MacLean, of welke artiest op dat label dan ook, en op het podium staan (bijna) altijd mensen die traditionele instrumenten bespelen. En DFA draait ook dit jaar gewoon op volle toeren. Denk aan o.a. het nieuwe LCD album, Juan MacLean kwam met een DJ Kicks compilatie, en op het programma staan nog nieuwe LPs van The Rapture, Shit Robot, Hercules and Love Affair, en Holy Ghost!. Die laatste band is een rap turned disco duo bestaande uit Nick Millhiser en Alex Frankel. Onder de vleugels van James Murphy en Tim Goldsworthy hebben zij de afgelopen jaren in hun hoekje van de DFA fabriek gewerkt aan een EP met de naam Static on the Wire, dat onlangs is uitgekomen.

IKRS: Ik ging laatst naar een concert van LCD Soundsystem, en op jullie na zag ik daar volgens mij elk lid van DFA dat ooit heeft geleefd. Is DFA een familie?

NICK: Het is zeker een familie. We zijn allemaal op de eerste plaats vrienden, en pas op de tweede plaats labelgenoten, bandgenoten, label managers, etcetera.

ALEX: Een familie, absoluut. Hou op, dadelijk word ik nog emotioneel.

IKRS: Ik las ooit een interview met John MacLean, en die zei dat Alex hem ooit opbelde terwijl jullie aan het DJen waren, hij hoorde ‘Happy House’ op de achtergrond, en Alex was “yelling at me about quantizing the hi-hats”. Geeft deze anekdote een goed idee van hoe jullie zijn?

NICK: Ja, eigenlijk wel. En hij belde ooit terwijl hij aan het DJen was om ons te vertellen dat de kick op onze Cut Copy remix niet “tough enough” was. Waar hij overigens gelijk in had.

ALEX: Hahaha, dat is geweldig. Ja, dat is wel een goede omschrijving van ons ja. Ook de woorden NERDY + PARTICULAR + OUTDATED.

IKRS: Kunnen we een associatie spelletje doen? Welke vijf woorden associëren jullie met…

Alex/Nick (aka, het andere lid van Holy Ghost!)

NICK: "Oh, daddy. Why do you make cry...."

ALEX: Dat zijn er zes Nick, lezen.

Jacques Renault (DJ + friend)

NICK: Siren

ALEX: "I love you my bro"

James Murphy (Label owner plus LCD Soundsystem frontman)

NICK: Jigga!

ALEX: jigga! Marlow and sons. Good.

Nancy Whang (The Juan MacLean/LCD Soundsystem)

NICK: Kiddo!

Alex: Nando. Miss Nancy Whang. Hot.

Juan MacLean (The Juan MacLean)

NICK: King Cone.

ALEX: Baby gets what baby wants.

IKRS: In three (or six) degrees of separation, wat is de meest onwaarschijnlijke connectie die je kan maken?

NICK: Dit zijn goede vragen! Hmmm, even denken. Abe Lincoln is een verre neef van mij via mijn moeder’s kant. Fact!

ALEX: Michael McDonald. Maar ik weiger om mijn moeder zijn telefoonnummer te geven. Stalker status.

Zoals waarschijnlijk al duidelijk is geworden uit de anekdote van John MacLean, alles wordt bekeken door het oog van een expert. De meeste DFA leden kennen hun hardware, houden niet van software (of proberen qua muziek zo min mogelijk met een computer te doen), en als je dingen weet, dan weet je ook welke hardware het beste welke sound kan produceren. En het lijkt er op alsof dit ook opgaat voor het leven van de DFA mensen, liever humaan dan gemechaniseerd. Of, nou ja…

IKRS: Jullie leerden Murphy en Goldsworthy jaren geleden kennen, werden vrienden, en nu brengen jullie op hun label een EP uit en hebben jullie geopend voor LCD; komen aardige jongens verder in het leven?

NICK: Blijkbaar niet. Van wat ik heb gehoord zijn wij echt gigantische eikels.

ALEX: Aardige jongens eindigen vooraan? Nou, dan kan ik maar beter een nieuwe band beginnen.

IKRS: Hebben jullie dat echt gehoord? Zijn jullie al begonnen met een band oorlog, of is dit typisch zoiets van mensen die aan het raaskallen zijn op message boards?

NICK: Nou, ik heb niet echt iets gezien op blogs of zo, maar mocht je iets tegenkomen dan stuur het vooral door. Maar ik heb het gehoord van promotors en andere DJs. Zo van, “man, mensen zeiden tegen ons dat jullie echt eikels zijn, maar jullie zijn gewoon hartstikke aardig”.

IKRS: Surf je liever door discogs vanuit je comfortabele stoel om zeldzame platen te vinden, of waggel je liever door een stoffige kelder om weg te komen met 10 LPs voor 15 dollar?

NICK: De stoffige kelder, hoewel het al eeuwen geleden is geweest dat ik voor het laatst platen heb gekocht. Ik hou ervan om ze aan te raken, in mijn hand te houden, om de credits te lezen, etc. Ik hou ook niet echt van computers. Daarom DJen we ook niet met ze en gebruiken we ze niet in onze live show.

IKRS: Over het DJen gesproken, jullie doen het ouderwets, maar wat vinden jullie van mensen als Richie Hawtin, mensen die gebruik maken van Traktor en dat linken aan hun LastFM en Twitter en zo? Ik kan me indenken dat zij het idee hebben dat technologie veel mogelijkheden geeft.

NICK: We hebben in principe niets tegen technologie, maar tegelijkertijd vinden we het allebei niet leuk om onze tijd door te brengen van achter een computer. Ik zie een computer als een werktuig. Ik heb niet echt zin om door allerlei teksten te scrollen op een LCD scherm als ik aan het DJen ben.

Lees deel 2 hier.

Interview met Holy Ghost! part 2

Tweede deel van het interview met de DFA band Holy Ghost!, over de beste synths en over net uitgebrachte EP Static on the Wire.

IKRS: Wat is het laatste stukje gear dat jullie hebben gekocht waar jullie enthousiast over zijn?

NICK: We zijn heel, heel dichtbij het aanschaffen van een Yamaha SC80, en daar hebben we echt jaren naar uitgekeken. Het is echt de mooist klinkende, polyphonic synthesizer die er ooit is gebouwd. Al het andere klinkt als een stukje speelgoed in vergelijking. Het is goed mogelijk dat ik ga huilen als we ‘m daadwerkelijk krijgen, maar dat kan ook zijn vanwege het prijskaartje wat eraan hangt.

ALEX: Tranen van vreugde, tranen van vreugde.

(Een maand later)

NICK: We hebben de veiling niet gewonnen ;(.

IKRS: Aannemend dat niet alles door Europa gesleept kan worden, hoe ziet jullie road set-up eruit?

NICK: Onze opzet live is eigenlijk een gestripte versie van hoe onze studio eruitziet, en dan met zoveel mogelijk moderne en stabiele apparatuur. Tenminste, zoveel als dat er mogelijk is als je met vier man bent. En geen laptop in zicht.

IKRS: Wat is volgens jullie het meest ondergewaardeerde instrument?

NICK: Meest ondergewaardeerd: Orban 111B Spring Reverb, Ashly SC-44 Parametric EQ en de Ashly SC series compressors. Ze zijn allemaal heel goedkoop, en ze zijn allemaal heel, heel goed. James gaf me een Ashley SC66 toen we begonnen met het opnemen van Holy Ghost! nummers, en het was jarenlang de enige compressor die ik in bezit had. Het is ook de enige die gebruikt is op ‘Hold On’.

Alex: Een piano.

IKRS: In jullie DJ sets kan je een liefde zien voor vintage disco. Wat is volgens jullie het geweldige aan dat genre?

NICK: Een goed disco album is moeilijk te verslaan op zoveel niveaus. Het is een soort van bijeenkomst van een aantal geweldige dingen – goede teksten, optimisme, een absentie van ironie, geweldige productie, geweldige engineering, super vakmanschap, en tough as shit drumming.

De twee spelen nu al jaren samen en ze groeiden op loopafstand van elkaar op. Eerst speelden ze in een nu opgeheven rap band genaamd Automato, en nu hebben ze het dus druk met Holy Ghost!. In de afgelopen paar jaar hebben ze een aantal killer remixes uitgebracht, onder andere voor Moby’s ‘I Love to Move in Here’, Curses! ‘The Deep End’, en meer recentelijk hebben ze nummers van LCD Soundsystem, Friendly Fires en Monarchy onder handen genomen. Langzaam druppelen er ook singles binnen. Op 23 augustus zullen de heren zelfs een EP uitbrengen, geheten Static on the Wire, en later dit jaar of aan het begin van 2011 zal ook het debuutalbum uitkomen. Om de EP te ondersteunen hebben ze in Amerika voor LCD Soundsystem geopend, tourden ze kort door Europa, en nu zijn ze weer terug in Amerika voor een roadtrip met Chromeo.

IKRS: Kunnen jullie ons iets vertellen over de nieuwe EP?

ALEX: Het heet Static on the Wire. Het is recentelijk uitgebracht in de US of A en zal in augustus in Europa uitkomen. Het heeft vier nummers, en het is een soort van handshake aan vreemden. Zo van “Hi, dit is wat wij doen, wil je een vriendje van ons worden en later momenten van vreugde, verdriet, en boosheid met ons delen?” Het is een HG! Starter kit. Het is in de afgelopen twee jaar opgenomen, net als ons album.

IKRS: Ik heb gehoord dat het album eind 2010/begin 2011 uitkomt. Als de EP een handshake is, wat is het album dan?

NICK: Als de EP een handshake is dan is het album het kusje aan het einde van de nacht. Of misschien de klap in je gezicht. Dat is iets wat je zelf zal moeten uitmaken!

IKRS: Kan je ons iets vertellen over de artwork van de EP? Zijn jullie hands on wat dat betreft of laten jullie het over aan de mensen van DFA?

NICK: De basis ideeën komen van ons, maar we geven onze ruwe ideeën door aan mensen als Drew Hefron en Michael Vadino. Mensen met het daadwerkelijke talent om het tot uitvoer te brengen.

IKRS: Jullie zullen de EP flink promoten met de LCD en Chromeo tours en met wat data in Europa. Dat lijkt een drukke agenda, of kijken jullie ernaar uit?

ALEX: Genieten en pijn lijden ligt vrij dicht bij elkaar. We hebben wel meer op ons bordje genomen dan wat we kunnen eten, maar wat je niet kan eten schrok je gewoon naar binnen. Dat klinkt ranzig. Nee, ik ben een beetje aan het klootviolen, we zijn echt enorm blij dat we met deze bands op pad mogen. Ik ben echt dolenthousiast.

We like to thank the Nick and Alex for taking the time to answer the questions, Adam Royal and Musos Guide for setting it up, and Musos Guide for hosting it. The interview was originally done for Musos Guide, and the original English version can be found here. Voor deel 1 klik hier.

Brian Eno doet details aankomend album uit de doeken

Op vijftien november zal Brian Eno een nieuw album uitbrengen. Dit gaat de man doen via het Warp label. De LP zal Small Craft on a Milk Sea gaan heten, en zal onder andere verkrijgbaar zijn in een box set en in een collector’s edition. Hierin zullen vinyl platen en cd exemplaren van het nieuwe album zitten, toegang tot de mp3’s, en artwork van Eno zelf. De collector’s edition zal maar 250 exemplaren kennen, en je krijgt er naast het bovenstaande o.a. nog een 12” silk screen print gemaakt door Eno bij. Dus in ieder geval veel niet downloadbare goodies!

Het album heet dus Small Craft on a Milk Sea. Het punt van een zee van melk is dat het dikker is dan water, en dus moeilijker doorkombaar. Maar, als je dan toch vast zit, dan kan je maar beter in een zee van melk vastzitten, want dan heb je in ieder geval nog voeding. Helaas voor het kleine schip was de kok er eentje die uitstekend een paar vaste gerechten kon klaarmaken, maar niet eentje die met nieuwe situaties en ingrediënten om kon gaan. Oh had men maar de Franse chef LeSourbier aangenomen, hoe hij vanuit nieuwe situaties en op gevoel gerechten kan bereiden, c’est tres magnifique! Maar helaas, en zo moest men het doen met cornflakes (melk plus de gekruimelde koeken, ten minste, voor het eerste gedeelte, daarna was het meer melk met crackers, hoewel de dokter op mysterieuze wijze steeds splinters uit de tongen van de zeelieden moest verwijderen. En men kon geen mensen in ziekteverlof veroorloven, want men moest telkens melk uit het schip scheppen vanwege een plots ontstaand gat. Het mysterie!). Overigens, zoals iedereen weet, melk is goed voor elk, en je wordt er groot en sterk van, en die zeelieden waren al Jerommekes, dus qua fysiek werd iedereen er heel happy van! En toen het schip weer kon varen waren er plots heel veel blozende jongemannen met matrozenpetjes op in de eerste stad die ze aan hadden gedaan.

Programma van Incubate bekend, eerste namen ADE ook

Nu Lowlands is afgelopen gaan we alvast kijken naar de volgende festivals op Nederlandse bodem. ADE maakte een paar weken terug de eerste namen van hun line-up bekend, en daar zitten een paar klinkende namen tussen. Teveel om op te noemen, dus check hun site, maar om te cherry picken: Hercules and Love Affair, Tensnake, Juan Atkins, Ellen Allien, Jeff Mills, Red Shape, en nog velen anderen.

Incubate is al een tijdje begonnen met hun programma bekend maken, en het Tilburgse festival heeft het nu rond. Incubate is een cross cultural event met lezingen, kunstwerken, theater, en bands. Eén van de headliners is de band bestaande uit Michael Rother, Steve Shelley, en Benjamin Curtis dat muziek van Neu! gaat spelen. Verder spelen er o.a. Zola Jesus, Women, The Chap, Damien Jurado en Dan Deacon. Het festival is gebouwd rondom het thema piraterij, met als belangrijke gastspreker Matt Mason, schrijver van The Pirate’s Dilemma. Op het ADE zal onder andere The Tom Tom Club (aka Chris Frantz en Tina Weymouth aka the rhythm section of Talking Heads) een lezing houden.

Crazy Zany Radio Sunday - 'Super Heathen Child' by Grinderman feat. Robert Fripp

Every week our contributors will voice their opinion concerning one song, it’s a simple as that! The more the merrier, so people are always welcome to join in, just leave a note, eh. Sorry about only three people this time, it's the end of summer Holiday, so you know this was bound to happen somewhere during this period.

Track: ‘Super Heathen Child’ by Grinderman feat. Robert Fripp (listen here)
Average grade: 5

Anna: This is the very definition of detached. You have a great original song combined with masterful riffing, but they haven't been mixed together properly. The feeling resembles the one you get when you're listening to one song from the computer and another song from the stereo.
3/10 (for the sum, not the parts)

Linda: I was rather oblivious to the fact that there are still people making this kind of music - I for one thought guitar solos were abandoned in the nineties. Nonetheless, I kind of like it. Maybe I ought to listen to Nick Cave some more.
6.9/10

Stef: I love it when he starts repeating “You think you’re … will protect you. You are wrong!”. Nothing beats Nick Cave in preaching mode. Then again, the chorus is abysmal. Surely, that’s got to be the most accessible part, no?
5/10

Nieuwe tracks van 12 t/m 18 aug

Our weekly look into the blogosphere where we talk about six tracks we found out about in the previous Wednesday-to-Wednesday seven-day period.

Track of the week:
‘The Most Certain Sure’ by !!!
I’m up and down with !!!, some of their songs I really like, some of their songs I’m not particularly interested in. This one does start out in a lovely manner. Love the rhythm section, the drums are just wicked and I can’t keep myself from bobbing along. Just the whole thing seems very rhythmic, designed to make your body move a bit. The vocals aren’t belting it out but they kind of keep restrained, which suits the song pretty well. At one point they kind of go back to basics and just have the rhythm section with some instruments playing over it, after which they kick it back into gear again. This is really something you can go down to on the dance floor, though it does have a bit more of a raw edge than a lot of songs with this dance floor vibe. Hadn’t expected it to be this good to be honest, kudos to the band.
http://hypem.com/track/1182223/+Chk+Chk+Chk++-+The+Most+Certain+Sure

‘Don’t Turn the Lights On’ by Chromeo (Aeroplane remix)
I just love love love the original version of this, and there was a period I had it basically on repeat. This I find a little less appealing, but it is still well stellar and enjoyable. I do love the piano at the end, that is wicked, I can’t remember the original having that. I love the vocals, and I think Aeroplane mixes that with fitting music. It seems that in terms of vibe it is a bit lighter than the more darker Chromeo original, and the latter I like just a bit more, but this is good to have around indeed. And some of the little additions, like a sprinkling of horns here and there, are very expertly done.
http://hypem.com/search/dont%20turn%20the%20lights%20on%20aeroplane/1/

‘Try Me’ by Anoraak
So, the lyrics are kind of horrible. “Try me for one night, you buy me you buy me / Try me for one bite, you have me you have me”, nothing witty or original about that, though the latter sentence is a bit awkward and hamburger like. Luckily the track in itself isn’t all too bad. It is a nice synthy affair you can dance to, and with the running time clocking a mere three and a bit it is basically a nice little sugar rush. It is a nice track, and I do like the rhythm that you can hear in the background which is propelling the track forward. Thinking in terms of the album, string ten of such tracks together and it will be a fun one to put on when you have people over and want something nice and likeable to come out of the speakers, I can definitely see that.
http://hypem.com/track/1187214/anoraak+-+Try+me

‘Lover of Mine’ Beach House (Roman Ruins remix)
On a personal note, I’m wondering when I’ll ever get to see Beach House! The band has always eluded me, and whenever they’re playing here, I’m not in town or have other obligations. And now they’re doing a duo performance with Caribou, but for twenty bucks, which I find kind of steep to dish out. I’m going to have a think about that one. Because I have to admit, and this remix only gives yet another piece of evidence, that her voice is just beautiful. A bit dreamy, and for some reason it sounds very warm. Nice haunty synth line in this as well, I like the vocals echoing each other during what I assume to be the chorus, and the remix is not too clearly a remix as it is not ruining the cohesive feel of this song at all. Especially with slower songs I find that an important quality in a remix. Lovely to listen to.
http://hypem.com/track/1185702/Beach+House+-+Lover+Of+Mine+Roman+Ruins+Remix+

‘Heat’ by Ecce
I must admit that I don’t know this band at all, but sometimes it is fun to get in with a blank slate you know? Because that is perhaps the only way you can let something really surprise you. Love the rhythm section of the bass and the drums, they really give the song its forward motion. The voice has something melancholic and distant, but I like that here. Not sure about the frantic guitar that is added around the two minute mark, kind of found that rather out of place to be honest. To me it didn’t really seem coherent with the vibe the rest of the song has. I do like the handclapping near the end though.
http://hypem.com/track/1182410/Ecce+-+Heat

‘The Drug’ by Royksopp
I’m not as much of a fan as perhaps most people are of Royksopp, but I did like some of their stuff from their last album. They can make lovely, dancey music that is easily enjoyable. For their upcoming album, off of which this is a song, they will go instrumental. So it will be very interesting to see if they can pull that off and if as much fans will like this as they do their “normal” output. The song starts very hypnotic, and I really liked that. After one and a half minute it gets a more straightforward beat, and suddenly this cringe worthy sound is added in which is borderline out of tune, or at least my ear didn’t recognize it as an appealing sound. Maybe this is typically something that should be heard with your headphones on, but the way it plays down now I’m not much of a fan. It doesn’t really hypnotize me as an all instrumental track perhaps should do, but perhaps that is also because I do like myself a bit of vocals. I love instrumental driven songs that hypnotize and captivate, but I love them better when they have some sort of vocal lines in them. So if you don’t have that perhaps you will appreciate this more. Or less, because you’re on the ball with the best of the best in that genre, and I’m just no sure if this would rank among them.
http://hypem.com/track/1185337/Ryksopp+-+The+Drug

Ted Leo maakt muzikaal theater project

Ted Leo, van Ted Leo and the Pharmacists, heeft een muzikaal theater project gemaakt. Dit maakte hij op zijn site bekend, en what’s more, het zal vanaf maandag online te zien zijn! Het is gemaakt in samenwerking met Reginald VanVoorst en kent zijn inspiratie van de Beatles’ musical Across the Universe en the musical van Green Day. Ooit was Ted Leo al betrokken bij het maken van een musical, genaamd Red Bananas, maar dit project viel door verscheidene redenen in het water.

Het project ging over een situatie in de jaren vijftig en zestig waarin er gefluisterd werd dat enkele bananen rood waren! Het nadeel was, van binnen, en van buiten kon je dus niets aan ze zien. Het nadeel bij bananen is, wil je de binnenkant bekijken dan moet je ze pellen, en binnen de kortste keren zijn ze dan bedorven. Dus als je ervan werd beschuldigd dan moest je oppassen, want de hysterie was zo groot dat zelfs het gerucht alleen al kon leiden dat je gepeld werd en dus de verdoemenis in kon gaan! En waarom? Ze waren niet giftig, ze waren niet gemeen, alleen esthetisch dachten ze, wij vinden rood leuker. Maar dit werd niet getolereerd, want traditie zegt, een banaan is wit/gelig van binnen! En dus werd er jacht op gemaakt, en veel reputaties gingen eraan, en vele sociale levens werden vernietigd, ook van onschuldige bananen waarvan louter het gerucht ging dat ze rood waren! Een irrationele jacht gevoed door de angst dat van binnen die bananen anders waren en omdat ze het van buiten niet konden zien! Gelukkig doen mensen zoiets niet. Nee.

Katy Goodman van Vivian Girls begint nieuwe band

Katy Goodman van Vivian Girls is een nieuw project begonnen. Dit project heet La Sera, en zij heeft alle nummers geschreven en gezongen. Vervolgens is heel het repertoire opgenomen met Brady Hall. Deze samenwerking vond plaats in Seattle. De band heeft getekend bij het label Hardly Art, wat connecties heeft met Sub Pop. Het debuutalbum zal in 2011 worden uitgebracht.

De eerste release zal echter op 16 november plaatsvinden, en dit is een 7” met de nummers ‘Never Come Around’ en ‘Behind Your Eyes’. Behind Your Eyes is hetgeen wat in principe wel in het gezichtsveld is, maar niet door de ogen wordt geregistreerd. Op de een of andere manier wordt dit achter de ogen geplaatst. Sommige mensen hebben hier in grotere mate last van dan anderen. Bij sommigen zijn het kleurnuances die ze niet zien, anderen hebben hierdoor moeite met die 3D foto’s waar je iets in zou moeten zien alleen die mensen hebben dus geen flauw idee wat, en Richard Fromlowitz had dit met olifanten. Dit had een effect op zijn leven omdat elke keer als het circus in town was moest hij binnenblijven omdat hij anders het risico liep door de olifant in de parade omvergelopen te worden. Op een dag dacht hij, ik wil toch eens kijken, en dus liep hij zijn huis uit, bleef netjes op de stoep, en genoot van de parade met de clowns en de andere circus acts. Maar op het onfortuinlijke moment dat net de olifant langskwam pakte hij het laatste snoepje uit de verpakking, deed deze in zijn mond, en de olifant, furieus dat hem niets werd aangeboden, liep richting Fromlowitz, deed zijn slurf omhoog om uit te halen, en voordat hij goed en wel wist wat hem overkomen was lag Fromlowitz beduusd op de grond terwijl de olifant het uittetterde van plezier!

Nieuwe EP Flying Lotus

Flying Lotus zal volgende maand met een nieuwe EP komen. Deze EP zal Pattern+Grid World heten en uitkomen via het label Warp. De EP zal zeven tracks kennen en op 21 september in de schappen liggen, wat bijna over precies een maand is. Flying Lotus zal het komend weekend op Lowlands staan, dus waarschijnlijk zal je daar alvast een beetje een preview kunnen horen.

Eén van de tracks heet ‘Kill Your Co-Workers’, wat op zich een goed plan lijkt, zeker als je in een race bent voor promotie. Echter, je moet het niet onderschatten, want het doden van al je co-workers, dat kost veel tijd. Immers, zoiets moet goed voorbereid worden, je kan niet zomaar een aambeeld laten vallen op iemands hoofd. Of nou ja, het kan wel, maar zelfs dan, hoe krijg je een aambeeld, hoe kan je ervoor zorgen dat ’t ding precies op iemands hoofd valt, en hoe krijg je ‘m sowieso omhoog getakeld he? Want ik krijg zo’n ding de trap niet op, niet ongezien in ieder geval (en niet zonder een hernia uit te nodigen, hoewel ook met het uitnodigen van extra mankracht het niet zo gemakkelijk zal gaan). Dus je bent daar veel tijd aan kwijt, en gaat dat niet ten koste van je werk? En je extra werk, want als je collega’s weg zijn sta je er wel helemaal alleen voor he, en dan moet je nog rekening houden met de overlast van het politieonderzoek ook waardoor alles langzamer gaat en je misschien niet bij alle files van je ex co-workers kan. Hoe kan een mens zo zijn werk doen!?

Debuut Aeroplane in september uit

Het debuut van Aeroplane zal op 27 september uitkomen. Dit zal gebeuren via het Wall of Sound label. Het album is gemaakt door Fasano en Deluca, maar alleen de laatste draagt momenteel nog de naam van Aeroplane. Fasano is uit de band gestapt. Het zal dus ook alleen Deluca zijn die komend weekend op Lowlands te horen zal zijn. O.a. Au Revoir Simone en Merry Clayton hebben een handje geholpen bij het album door het inzingen van de vocals.

Eén van de nummers heet ‘Without Lies’, maar een wereld zonder leugens kan eigenlijk niet. Want we zijn zo gewend aan het concept he? Dus ook al lieg je niet, er zullen altijd mensen hun vraagtekens ergens bijzetten. Of mensen gaan dingen zeggen terwijl ze niet alle informatie hebben of dingen toevallig verkeerd hebben begrepen, en dan blijkt het niet te kloppen, en dan krijg je toch een krantenkop met leugenaar. Dus zelfs al zou niemand meer expres liegen, dan nog zouden we liegen, of zouden we in ieder geval gezien worden als leugenaars. Daarbij, sommige dingen weten we niet, of denken we te weten terwijl het helemaal niet zo is! En eigenlijk, eigenlijk is onze hele samenleving gebaseerd op dingen die we niet kunnen bewijzen, of die we “bewezen” hebben maar door gebrek aan de juiste informatie verkeerd hebben, dus eigenlijk is de wereld zo opgezet dat we wel moeten liegen, want we weten niet beter. Yeah, happy thoughts innit?

Wild Nothing komt live misschien nog wel beter uit de verf dan op album

Live recensie: Wild Nothing live at Paradiso. 2010

Het is denk ik altijd goed als je bij Paradiso naar buiten loopt en denkt, ja, dit vond ik eigenlijk leuker dan dat het op album klonk. Niet om nu te zeggen dat het optreden van Wild Nothing de aarde enkelhandig laat draaien, maar voor een entreeprijs bestaande uit maar één cijfer treden deze vier heren op, en als je dan beter klinkt dan op je album dan kan je toch wel stellen dat je value for money hebt gekregen. Tenzij je natuurlijk het album an sich al kut vond, maar ja, why bother coming in dat geval he?

De band heeft eerder dit jaar het album Gemini uitgebracht, en dit valt te zien in het bezoekersaantal. Want de bovenzaal staat aardig vol om te kijken naar de door Jack Tatum gefronte band. Op het album klinkt het een beetje noisy, maar live is dit toch een stuk minder het geval. Je hoort deze roots voornamelijk in de zang, en de tekst is nog steeds lastig te ontcijferen bij tijd en wijle. Maar de vocalen hebben voor mij persoonlijk meer een dromerige vibe. Zeker de laatste twee nummers deden me wel een beetje denken aan Memory Cassette stuff zoals ‘Asleep at the Party’.

Wat mij opvalt is dat voor mijn gevoel om de een of andere reden het instrument dat het meest interessante lijntje speelt het duidelijkst uit de speakers komt, of zo lijkt het. Want dat kan natuurlijk niet (het kan wel, maar ze zullen het zo niet expres afgesteld hebben). Dit betekent zoveel als dat alle instrumenten helder naar voren komen en ook goed van elkaar te onderscheiden zijn, en je gehoor dus automatisch het instrument oppikt dat jij het leukste vind op dat moment. Zo had het eerste nummer een nifty baslijntje, en op de tweede track speelde de gitarist een catchy riffje. En zo krijgt iedereen in de band de kans om in de spotlight te staan.

De band bestaat uit een dansende bassist, een getatoeëerde drummer die desondanks met lange mouwen door zou kunnen gaan als grootmoeder’s lievelingetje, en een bebaarde gitarist/keyboardist. Tussen die drie staat Jack Tatum met zijn gitaar (nou ja, voor het grootste deel van het concert zijn gitaar…). Bij bandjes die er een laagje noise overheen gooien vraag ik mij altijd af of ze dit doen om de zang een beetje te verbergen. Maar dat is hier niet het geval, want vocaal gezien klinkt het allemaal alleraardigst. Op het album klinkt het allemaal een beetje meer teruggehouden, maar live haalt hij toch een aantal keer aardig uit. Op sommige nummers herhalen ze ook bepaalde key zinnen achter elkaar, en deze stukjes komen ook door de extra oomph in de vocalen goed naar voren. De nummers klinken ook iets catchier dan op het album, en vooral de bas komt is duidelijk aanwezig, en daar maak je mij altijd blij mee. Een hoogtepuntje vond ik ‘Confirmation’, en de vocalen gaan net als op het album ook live af en toe de hoogte in, dus daar heeft hij niet sneaky voor een of andere uitweg gekozen.

Het is ook goed om te zien dat de band zelf er wel enigszins schik in lijkt te hebben. Niet dat ze aan het joelen zijn of zo, maar af en toe zie je toch een lach op de gezichten verschijnen. Na het spelen van een nieuw nummer kijken ze elkaar even aan zo van, ja, dat klonk eigenlijk best wel aardig wat we net deden, dat hebben we goed gedaan. En ik vind altijd dat, tenzij je een bepaalde stylistische of theatrale route opgaat, je ook wel een beetje mag uitstralen dat je het leuk vindt om te doen. Want als jij al niet uitstraalt dat je het leuk vindt dan kan je ook niet echt eisen dat het publiek het wel zichtbaar leuk gaat vinden. Nog meer gelachen wordt er als de band het probleem van de gesprongen snaar moet oplossen, en vooral de manier waarop zorgt voor grijnzende gezichten bij zowel de band als het publiek. De band kan rekenen op een goed applaus, en het is zeker met deze toegangsprijs het waard een kijkje te nemen bij Wild Nothing when they play a venue near you.

Nieuwe release Rustie aankomend

Een nieuwe release van Rustie zal binnenkort uitkomen via het Warp label. Op 4 oktober zal Rustie met zijn eerste release sinds het vorig jaar uitgekomen Bad Science EP komen. Het zal zijn eerste officiële werk zijn voor het Warp label en het kent vijf nieuwe tracks. Het mini album zal Sunburst gaan heten.

In de wetenschap is er altijd veel discussie over wat er zal gebeuren als de zon inderdaad bursts. Elijah Wiezelstein kwam met de weestheorie, waarbij hij zegt, de aarde draait om de zon, en als de zon verdwijnt verliest de aarde zijn houvast over de te nemen route. En dus zal hij zwerven zonder een duidelijk doel voor ogen wat voor allerlei verwarringen gaat zorgen, om nog maar te zwijgen over dat je telkens al je kleding moet vervangen omdat er overal in het heelal verschillende temperaturen zijn en niemand weet welke richting onze bolle vriend op wilt! Wat stom is, want wie wil er nou een reden om een kleren te kopen? Het is immers zoveel leuker zonder.

Laatste Lowlands tix op dinsdag 14u in de verkoop

Vrijdag begint Lowlands, donderdag zullen de eerste mensen al afreizen, maar vandaag gaan er toch nog last minute 700 kaartjes in de voorverkoop. Om 14u vanmiddag zal iedereen zijn laatste kans krijgen om toch nog naar het festival te kunnen.

Gisteren op deze site heb ik een klein lijstje met tips gegeven over de bands die, als ik zou gaan, ik zou willen zien. So if you still have some blanks in your schedule, check it out.

Crazy Zany Radio Show - 'Glitter' by No Age

Every week our contributors will voice their opinion concerning one song, it’s a simple as that! The more the merrier, so people are always welcome to join in, just leave a note, eh.

Track of the week: ‘Glitter’ by No Age (listen here)
Average grade: 4.5

Linda: When they played this live the crowd went ecstatic. While it seemed more than obvious at the time, I now fail to see exactly why.
5.2/10

Danielle: I am really not the one to ask about anything with guitar distortion. But keeping an open mind... yeah, I still don't like this. It's nothing new, the lyrics are cliched, and the instrumentation sounds immature. If you are going to win me over, you are going to have to do better than that.
2/10

Anna: I am a big noise enthusiast, but No Age's never managed to move me much. Same with this new track; it has some delicious noisy parts, but there's just nothing there to engage me. Truth be told, it just isn't much of a song.

And just so you know, it's not me, it's them.
5/10

Ilse: 'I want you back underneath my skin', the theme of alienation, ear wrenching guitar noise and bursting drums (though somehow not as loud as before): it seems like a classic No Age track. They're a 9.0 band in my book, but this track doesn't make me want to get over-excited just yet, though it certainly triggers a serious curiosity about the new album, sooo it's a:
7.8/10

Craig: Aw shucks, I thought No Age was way more rocknroll than this. The noise element is cool, but it's a bit more poppy than their last album which doesn't settle well with me. Dean Spunt should really stick to the more 'yelly' side of his vocal range rather than trying to sing, no?
4/10

Stef: That start, that’s proper pop that is. After that they go into the noisy area and add a bit of vocals to it as well. Thing is, it doesn’t really have atmosphere, does it?
3/10

Mijn Tips voor Lowlands

Okay, dus IKRS gaat niet naar Lowlands. Daar zijn we van één kant rauwig om vanwege de wicked sfeer en omdat er altijd wel genoeg te genieten valt qua muziek. Van de andere kant vind ik het ook niet erg, want de kaarten waren zo vroeg weg, en op dat moment vond in ieder geval ik het nog te vroeg om de trigger over te halen. Dus ik heb er vrede mee. Zoveel zelfs dat ik nu mijn fictieve route door het Lowlands schema ga uitpluizen! Dus, als ik wel was gegaan, dan zou dit mijn routeboek zijn geweest. Misschien zitten er nog wat tips tussen voor de mensen die al aan het pakken zijn. Of misschien komen de bands ook wel op Pukkelpop die ik hier noem, maar om nou voor twee festivals een fictieve route te gaan plannen is weer wat overdreven, no?

De vrijdag, voor mij altijd aankomstdag (I hate tents!), en pas tegen vijven hoef ik er echt te zijn denk ik, want misschien is Broken Bells wel leuk. Linda was lyrisch over het album, en hun gig in de Melkweg vind ik een beetje te duur, maar als ze dan toch op Lowlands staan misschien wel de moeite waard, want talent hebben beide artiesten zeker. En FM Belfast heb ik op de Affaire al gezien (wat wel een feestje was, dus wil je dansen, check dat zeker. En ze spelen waarschijnlijk de track ‘Back & Spine’ die ze met Kasper Bjorke gedaan hebben, en die is nice). Caribou heb ik nou al achthonderd keer gemist om verscheidene redenen, dus die zou ik wel een keer live hebben willen zien, maar ik zou toch de voorkeur geven aan Jonsi, want schijnbaar komt de man met een aardige live show met hologrammen en what not (vandaar die hoge ticket prices voor zijn solo gigs), dus dit is een mooi moment om dat te gaan bewonderen. Vervolgens wordt het een toss-up tussen Tame Impala en The Specials denk ik, en mocht het tegenvallen dan kan er altijd nog bij Flying Lotus aangeschoven worden. De DJs zijn geen personal favs, dus misschien wordt het een vroege nacht. Niet dat dit handig is, want ik kan nooit slapen en ben altijd vroeg wakker op Lowlands, maar goed.

Op de zaterdag zal het wachten zijn tot 13:10 voor So I Watch You From Afar. Ik ben geen grote fan, maar aangezien ik van tevoren waarschijnlijk al drie uur voor nop in het gras heb gezeten zal ik blij zijn dat er iets speelt. Laura Marling heb ik al een keer op Lowlands gezien en dat was alleraardigst, en Foals heb ik al een paar keer als club gig gezien en dat is toch altijd een leuk feestje, ondanks dat ze voor het nieuwe album net die kenmerken hebben laten vallen die ik zo geweldig vond aan het eerste album. 17:20 is een must-see, want dan spelen The Hundred in the Hands, en toen ze op de Affaire stonden heb ik me daarmee uiterst vermaakt, en enkele van die tracks zijn echt heel nice. En gelukkig begonnen ze toen met het nummer dat ik persoonlijk het minst vind, and it was all up from there. Richting het einde was het een bona fide dansfestijn.

Na The Hundred in the Hands is het tijd voor het avondmaal om vervolgens een stuk mee te nemen van The Bloody Beetroots. Daarna zou ik op tijd in de rij gaan staan voor LCD Soundsystem. Ik had graag Miike Snow gezien, maar zou toch voor LCD Soundsystem kiezen, want dat was in Paradiso toch wel een show gegeven door vakmannen. Dan nog wat meenemen van Beach House, vooral omdat ik Holy Fuck al een aantal maal heb gezien en Beach House me op de een of andere manier altijd ontlopen is. Vervolgens is het opblijven voor Aeroplane, most definitely. Gewoon in die tent blijven is het devies die avond waarschijnlijk, want het album van Actress heeft dit jaar hoge ogen gegooid, en ondanks dat ik het nog niet geluisterd heb zou ik wel benieuwd zijn naar wat Actress te bieden zou hebben. De nacht line-up van de X-Ray is zeker een kijkje waard, en Aeroplane een must wat mij betreft.

Dan is het alweer zondag en is het festival bijna ten einde. Een ingecalculeerd hoogtepunt zijn de mannen van The National, die in mijn ogen momenteel echt de cream of the crop zijn. Daarvoor zou ik denk ik even langsaan bij Surfer Blood en misschien zelfs bij Kele. The XX, dat is wel een grote tent zeg, maar okay, Delphic klikt niet echt bij mij, dus dan doe ik dat maar. En om Lowlands te beëindigen zou ik kiezen voor Massive Attack. Die heb ik nog nooit gezien, en normaal staan ze in zalen als de HMH die ik wil vermijden, dus dit is een mooi moment om ze toch te checken. Vanwege mijn mega haat voor tenten neem ik altijd de laatste trein op zondag terug en laat ik het avondprogramma voor wat het is.

Zoals je ziet, het spettert niet echt wat ik allemaal zou gaan doen, dus hopelijk staan er voor u meer persoonlijke favorieten op het festival dan voor mij. Toch is er altijd wel weer goede muziek te horen, en er zijn altijd artiesten die je live verrassen waardoor je gaat denken, goh, dat album had ik echt wat vaker moeten luisteren. En zeker zaterdag avond/nacht wordt vet met The Hundred in the Hands, Bloody Beetroots, LCD Soundsystem, Beach House, Actress, en Aeroplane. Pretty nifty line-up. En dan op zondag sowieso The National en Massive Attack. En nu hoop ik voor iedereen dat het zo’n mooi weer is komend weekend als op het moment dat ik dit typ, want dat is zon en twintig plus graden. Dat helpt toch net een beetje met de sfeer, no?

Nieuwe tracks van 05 t/m 11 aug

Our weekly look into the blogosphere where we talk about six tracks we found out about in the previous Wednesday-to-Wednesday seven-day period.

Track of the week:
‘I Got a Feeling’ by Larse
Larse has got a feeling, and he is sharing it with everyone. New German artist, and with this track he really puts himself on the map. At least, for me, because I’m digging this massively. Pretty good house as far as I’m concerned, delightfully catchy, good rhythm (that’s what house is about, innit?) nice female vocals suitable for this sort of house track: so yeah, it ticks quite some boxes for me. Unfortunately I could only find a three minute preview to share, but the original has a running time which is double that, so if this seems to start abrupt and cuts off with a lousy fade-out, that’s probably the reason. Definitely try and hunt this one down. I love the Chicago house vibe that is running through this track’s veins.
http://hypem.com/track/1177110/Larse+-+I+Got+A+Feeling+Original+Mix+

‘Hamilton Road’ by Ducktails
For some reason I didn’t expect this. Silly me. I had connotations with this artist which were more of the noise rock persuasion, and this song is definitely more pop than I would’ve ever assumed prior to listening to this. Vocals are a bit dreamy, and they’re pretty low in the mix and covered with some grain. A song which you could be listening to while walking down the beach in the evening. More surfey than Toro Y Moi and stuff like that, and more pop as well. Just something which happily bobs along. In the right circumstances this might be something enhancing the atmosphere. But living in the city and with me being more likely listening to music on a busy commute… I’m not sure this would work wonders for that.
http://hypem.com/track/1180567/Ducktails+-+Hamilton+Road

‘Little Secrets’ by Passion Pit (Penguin Prison remix)
So if you think Passion Pit is not avant garde enough for you, you might want to shy away from this remix. At least, that is what I was thinking prior to listening to this remix, and sometimes what I think actually happens! Ha! Everything which was ever remotely masculine about Passion Pit (the singer once dislocated his shoulder when jumping off of the drums, you know) is stripped away. It is more toned back, more low key than the original. More smooth as well, but also a bit flat in my opinion. It just sounds so clean, and I love clean, but I wouldn’t have mind it if somewhere along the line someone would’ve kicked this thing in the nuts to get it at least somewhat in overdrive. But you know, that seems to be a constant concerning me and Penguin Prison’s tunes, so if you do like his regular output, this might be up your alley as well. I liked the bit prior to the four minute mark where it is just drums and handclaps. Not a fan of the running time though.
http://hypem.com/track/1174621/Passion+Pit+-+Little+Secrets+Penguin+Prison+Remix+

‘Sleepless’ by Lo-Fi-Fnk
While waiting for forever on the new outing of duo Lo-Fi-Fnk, who have been taking their time (and naturally they have every right to do so, sometimes music fans can be impatient SOBs, ey?), this year we have been able to listen to some previews of the new album. ‘Sleepless’ is the latest and it’s even going to be released as single next month via the lovely label Moshi Moshi. Now, I wouldn’t have expected them to open with those horns. Loving the keys just before it hits the minute mark, and it took me about half the song to get into it, but after that I was thoroughly liking it. It’s a bit more hazy than their debut I guess, and perhaps I’m not liking it as much as that other track that came out earlier this year, but nevertheless it is keeping me confident concerning the album. When the horns return, that is pretty sweet.
http://hypem.com/track/1183563/Lo+Fi+Fnk+-+Sleepless

‘Am I Just a Man’ by Steve Mason (Studio remix)
Now, I might’ve heard the original ages ago, but I really can’t remember it that much. I like the dreamy vocals, but I’m not sure about the rather strange music which to me sounds like being inspired by different continents. Different than Europe and the US in any case. It faintly reminds me of reggae stuff, then again some of the strings sound a bit oriental to me. Anyway, it doesn’t draw on stuff which I would pick as my poison, and to listen to a good six minutes of this is perhaps overdoing it a tad for me personally. If you like your influences overseas and if you like a different sound then this might do it for you.
http://hypem.com/track/1179252/Steve+Mason+-+Am+I+Just+A+Man+Studio+Remix+

‘Thank You for Your Love’ by Antony and the Johnsons
New track by Antony and the Johnsons which fronts an EP that just came out and which will also appear on the upcoming Swanlights, arriving in October. Now, nothing against his voice, because his voice is as great as ever. And the build-up of the music in combination with the vocals gives off an exuberant and enthusiastic vibe. The question is though, how often can you repeat the same sentence without it getting samey? Naturally, with such a voice you have a bit of leeway, but this is really pushing it. Some content would suit him well, I think. This might work in the right situation, if you are really grateful for someone’s help and if you are happy to be with someone. Outside of that it kind of loses its raison d’être in my opinion.
http://hypem.com/track/1182823/Antony+The+Johnsons+-+Thank+You+For+Your+Love

Belle and Sebastian geeft album titel

Belle and Sebastian heeft het aankomende album een titel gegeven. Deze zal Belle and Sebastian Write About Love heten. Eigenlijk wilde de band schrijven aan de liefde, maar de liefde houdt niet zo van papier en al die dingen ordenen en kwijt raken in lades en zo, en is geheel overgestapt naar e-mail. Maar dat geeft een toch iets minder romantische vibe af dan echt een briefje he? En dus werd het Write About Love. Naar wie weet niemand, maar geruchten gaan dat het naar Ernest Hemingway was. Die maakte zijn brievenbus open, zag de brief, las het, en schoot het neer en is zichzelf nu voor zijn hoofd aan het slaan vanwege de begrafeniskosten.

Het album zal de opvolger worden van het in 2006 uitgekomen The Life Pursuit. De band heeft gevraagd aan fans om video’s en foto’s te maken van zichzelf terwijl ze Belle and Sebastian Write About Love ergens neerkalken. Maar, zo zeggen ze erbij, gebruik wel iets dat niet permanent blijft zitten zoals graffiti of zo! Maar dat zou best grappig zijn, Belle and Sebastian take over the world, or in any case the tunnel in front of the Tate Modern.

Gold Panda kondigt album aan

Gold Panda, de band die van de zomer nog te bewonderen was op de Affaire in Nijmegen, heeft zijn debuutalbum aangekondigd. Het album zal Lucky Shiner gaan heten en zal uitkomen op 12 oktober van dit jaar. Dit zal gebeuren via het label Ghostly International in Amerika en NoTown Recordings in de UK. Het album kent elf tracks en wat bonus nummers, afhangend volgens mij van of je de Amerikaanse of Europese release hebt.

De tracks laten zich lezen als het komen en gaan van een relatie (no kidding, kijk maar, met enige fantasie), hoewel na het aflopen van de relatie heb je als bonus track Greek Style, een beetje een twist, nu we toch hier een soort van gay weken hebben he. Overigens kan ‘Before we Talked’ en ‘After we Talked’ ook slaan op Georg Kochman, de knuffelmagnaat die failliet ging toen hij teveel wilde moderniseren. Hij had zoiets van, ja, knuffels, dat is leuk en ouderwets, maar we moeten on the ball blijven, we moeten innoveren! En dus dacht hij, ja, knuffels die praten, of in ieder geval, geluid maken, dat is goed. Maar zoals ook in het echte leven, voor je met iemand praat kan je het ene denken, en nadat je met die persoon hebt gepraat dan denk je misschien meer, oi, of, beter, yay. Soms stel je op basis van het geblaat wat er uit de mond komt je eerste mening bij. En Kochman maakte koala knuffels, en voordat die praten denk je, oh, want een lieflijke zachte beestjes. Maar oi.

Owen Pallett maakt EP

Owen Pallett gaat een nieuwe EP uitbrengen. Eerder dit jaar bracht hij het goed ontvangen Heartland uit, en nu is het de beurt aan A Swedish Love Story. Deze four track EP zal op 27 september uitkomen via het Domino label. De EP zal te downloaden zijn maar ook uitkomen op 10” vinyl. Eerder dit jaar trad Pallett op in de Amsterdamse kerk De Duif. Not sure about the cover art though.

De EP kent dus vier tracks, en eentje heet ‘Honour the Dead, or Else’… Want tja, het is net als in het zakenleven he, de doden zijn hoger in de rangorde (ze kunnen zoveel he, geesten?), en die mensen moet je eren anders gaan ze je tegenwerken. En dan zal je dus nooit hoger op de ladder komen, net als bij een bedrijf. Dus dan zal je nooit de vele dingen kunnen doen die geesten kunnen, want je wordt er nooit één! Voor eeuwig zul je leven, wat op zich niet erg is, maar je wordt zo oud he, en het brengt zoveel kapperskosten met zich mee (although, in all fairness, bij de meesten houdt dat op een gegeven moment op. Tenzij je compleet kaal bent on top maar nog haar hebt aan de zijkanten, that’s annoying, om nog maar te zwijgen over de verminderde esthetiek).

Soundtrack van Scott Pilgrim vs. the World te streamen

De soundtrack van de film Scott Pilgrim vs. The World, waar onder andere Beck, Broken Social Scene en Nigel Godrich aan meewerkten, is in zijn geheel te streamen. Dit kan je doen via deze link. De film zal in september uitkomen, en in case you missed the hype:

Solar Bears ready debuut album

Het album van Solar Bears komt eraan. De band zal hun debuut uitbrengen op de 20ste van september. Dit zal gebeuren via het label Planet Mu. Voordat dit gebeurt zal de band nog met een EP uitkomen genaamd Inner Sunshine, welke onlangs gelekt is. Het album zelf zal She Was Coloured In heten en het zal vijftien tracks tellen, waarvan het vierde nummer de title track zal zijn.

Eén van de nummers heet ‘Neon Colony’, een idee dat Candy Darling had en wat ze ter uitvoering bracht. Want zij dacht, ik wil mooi leven, in een omgeving met kleur en levendig, en wat heeft er meer kleur en ademt meer levendigheid uit dan neon? Plus dan verdwaal je nooit meer want iets wat met neon is aangegeven vind je per slot van rekening heel makkelijk (niet als alles in neon is aangegeven, maar dat is een klein praktisch detail). En oh wat was de stad kleurrijk en levendig, zodanig zelfs dat het de titel “The City that Never Sleeps” afpakte van NY. Zeker na de beruchte stijging van de prijs van kwalitatief goede lamellen, want dat neon, oi, dat gaat overal doorheen.

Ducktails en Dracula Lewis brengen split LP uit

De bands Ducktails en Dracula Lewis zullen een split LP uitbrengen. Dit zal gebeuren op de 23ste van augustus, waarschijnlijk in de nacht van. Het album zal worden uitgebracht door No Fun Productions en zal een oplage kennen van 500 stuks. Het zal moeilijk converseren worden over deze LP, want geen van de nummers zullen titels kennen. Hoewel, dan zullen ze gewoon bekend komen te staan onder hun nummer op de LP, so you’d better get your tags straight als je geen mispeer wilt maken.

De totstandkoming van de LP ging als volgt: Ducktails kwam aan op een eiland via een, ehrm, ruimteschip, en als de eendige detectives die ze zijn gingen ze op onderzoek aangaande een moord met Dracula Lewis als hoofdverdachte. Dit werd bemoeilijkt omdat als een vampier iemand doodt er nooit een lichaam gevonden wordt, maar het onderzoek moest en zou doorgaan! Ze vroegen Dracula Lewis waar hij woonde, en hij zei, in Italië, by ways of Transylvania. Echter, na een tijd zat er nog geen schot in de zaak, en dus gingen zowel Ducktails als Dracula Lewis maar aan een LP werken. Gelukkig kan ik melden dat de eenden na een kleine naamsverandering de Dracula uiteindelijk toch wisten te verslaan:

LLL: No Age and the Secret Gig

LLL = Linda Live in London, this time seeing No Age (aug, 2010)

Another 'secret' gig! Oh, I just love those. At first you're like, "why is everyone getting so excited about this 'Special ageless Guest' at this Upset The Rhythm gig?" Only to start grinning slightly when you finally (it took me at least a day) crack this immensely Beautiful Mind-level-code-breaking-knowledge-requiring-code and know that is actually LA homies No Age - No Age, ageless, get it? - who are playing. And because it is supposed to be secret, and they don't want everyone to catch on, the show's really cheap as well! What more could you want? Okay, a pony or world peace maybe, but let's be realistic, shall we (Truth be told, I would settle for the pony- ed)?

Support is provided by Tqqundo frrrr, or whatever you get when you randomly slam your hands on the keyboard. The project is a solo venture by 18 year old Felix Lee, and is... interesting... So it's not my thing: he's just a bit too pretentious for my taste, with the pictures of African statues, the black cape and church bell he uses to create loops. No, definitely not my thing. SAUNA YOUTH I like though. They're a punk band, as simple as that. If they did the old 1-2-3 before each song they'd be the Ramones all over again. As soon as they start to play the singer disappears into the audience, only to emerge between songs to show that there is an actual person doing the singing and that it's not just a tape. They rather literally bring the house down with their final tracks when the crowd surfing singer's foot gets caught on some wires running along the ceiling. Difference with the 'real' punk era is that in this case the loose wires are neatly tied to the ones remaining on the ceiling by someone in the crowd. How very courteous.

I have seen No Age 1,5 before - the half time being at the Lowlands festival, when Franz Ferdinand ran past while I was getting drinks and no one warned about this fact (sorry! – ed) until they had found their way to the front of the crowd (ah, the fond memories!) - and when I was in LA I took the obligatory picture of the back of the Smell which features on the cover art of their collection of EPs known as Weirdo Rippers. I guess that place is starting to become the Abbey Road for hipsters (not just because of No Age, but of all the amazing bands that emerge from The Smell). So all in all you could say I'm a bit of a fan.

As their second album is coming up, No Age bring a mix of old and new, and geez, I'm really looking forward to that new album now. The new tracks neatly fit in with the stuff from Nouns but may be just a bit more melodic, if you can discern any melodies underneath the layers of noise that is. All the songs you'd want to be there are on the set list: 'Teen Creeps', 'Eraser' and 'Everybody's Down'. The LA duo keeps insisting on us being an amazing audience, which I guess has something to do with their performance at the Underage Festival (you have to be under 18 to get in there) just a day earlier. It's always nice to see people you can actually trust appreciate your music, and I can personally vouch for 14-year olds years having untrustworthy tastes in music.

While SAUNA YOUTH got the audience involved by involving themselves in the audience, No Age choose the opposite strategy and get nearly half of the gathered crowd on to the tiny elevated space in the front of the room. It does signify the great atmosphere of the night, as well as the culprit of having a singing drummer: once people appear on the stage, Dean Spunt disappears. At the same time, the only sign of Randy Randall's continuing stage presence is his hijacked guitar. Ah well, duo's brilliant looks weren't the reason people were there anyway. So how long do I have to wait now till I can hear this brilliant new album then?

Crazy Zany Radio Sunday - 'The End of the World is Bigger Than Love' by Jens Lekman

Every week our contributors will voice their opinion concerning one song, it’s a simple as that! The more the merrier, so people are always welcome to join in, just leave a note, eh.

Track: ‘The End of the World is Bigger Than Love’ by Jens Lekman (listen here)
Average grade: 4.8

Linda: I really like Jens Lekman, but this particular song is just a bit too happy-go-lucky for me, especially with the whole Elvis Presley 'Can't Help Falling in Love'-like chorus. It does however have a flute in it near the end. That's worth at least one bonus point.
7.1/10

Craig: Ugh! What the hell kind of wussy crap is this? Makes me want to blast The Locust until my ears bleed & my neighbors call the police.
0.1/10

Danielle: I've always felt conflicted about Jens Lekman. His lyrics are poetry. They're real, they're interesting, and they're unique. The problem is, I can't stand listening to him. His melodies are boring and his vocals are weak and a bit whiny. I want to like him, I just can't. "The End of the World is Bigger Than Love" is no exception. The concept is interesting and true; Who doesn't need to be reminded sometimes that love and broken hearts are not the most important things? But beyond that, I'm just not interested.
3.3/10

Anna: Melody? Ya. Vocal harmonies? Ya. Velvety voice? Ya. Cheesy lyrics? YA. In fact, they're cheesy enough to make me cringe my way into a catatonic state of mind, and I assure you that my cheese threshold is pretty solid.
6/10

Ilse: I imagine this song being the soundtrack to a scene in a very soppy romantic movie: the 2 lovers have fallen out and are, separately (this is where they use a split-screen technique) both gazing into the dark night (preferably on some balcony), and obviously thinking about each other. Anyway, I’m sure that under other circumstances I’d try harder liking it, but after just having spend a tiring, getting-shitfaced weekend in Amsterdam (trying to avoid the gay pride was quite hard, especially when you get bottles thrown at your face), I’m just not up for this gooeyness...
5.0/10

Stef: Sun. Grass. This tune on. Dreams. I do find that a wonderful prospect actually. Yeah. *returns to typing his reports*
7/10

Dr. Dre maakt concept album over de planeten

Dr. Dre gaat een concept album maken over de planeten. In een surprising turn of events gaat dit album The Planets heten. Dit wordt blijkbaar een geheel instrumentaal album bestaande uit hoe Dr. Dre denkt dat elke planeet individueel klinkt. Wanneer dit album uitkomt is nog niet bekend, maar Dr. Dre werkt er in zijn vrije tijd hard aan.

De vraag rest natuurlijk of Pluto in het programma zal worden opgenomen. De vroegere planeet heeft natuurlijk wel status nog van vroeger, en Dr. Dre is wel opgegroeid met het idee dat Pluto een planeet is. Daarentegen, moeten we wel hetgeen eren wat geweest is? Moeten we altijd denken in ere van? Wij eren hen die voor ons zijn geweest voor geleverde prestaties. Maar als er bijvoorbeeld een nieuwe planeet komt, kan die dan nog wel opleven tegen de nog steeds rondhangende geest van Pluto?

De nieuwe planeet zou zomaar het gevoel kunnen krijgen alsof hij iets minderwaardig is, alsof hij iets moet doen, een bepaalde bijdrage moet leveren, om zijn waarde voor de wereld te bewijzen. Maar dit kan hij niet doen, want hetgeen Pluto heeft gedaan was een andere tijd, maar hij, hij zal en moet geëerd worden terwijl de nieuwe planeet niets kan doen om zijn waarde voor de wereld te tonen. Dus moeten we dan zo actief, vijfenzestig jaar na dato, nog wel alles zo blijven eren? En wat voor effect heeft dat op zij die dat moeten opvolgen? Om nog maar te zwijgen over het masculiene imago dat daardoor in stand wordt gehouden.