Het is denk ik altijd goed als je bij Paradiso naar buiten loopt en denkt, ja, dit vond ik eigenlijk leuker dan dat het op album klonk. Niet om nu te zeggen dat het optreden van Wild Nothing de aarde enkelhandig laat draaien, maar voor een entreeprijs bestaande uit maar één cijfer treden deze vier heren op, en als je dan beter klinkt dan op je album dan kan je toch wel stellen dat je value for money hebt gekregen. Tenzij je natuurlijk het album an sich al kut vond, maar ja, why bother coming in dat geval he?De band heeft eerder dit jaar het album Gemini uitgebracht, en dit valt te zien in het bezoekersaantal. Want de bovenzaal staat aardig vol om te kijken naar de door Jack Tatum gefronte band. Op het album klinkt het een beetje noisy, maar live is dit toch een stuk minder het geval. Je hoort deze roots voornamelijk in de zang, en de tekst is nog steeds lastig te ontcijferen bij tijd en wijle. Maar de vocalen hebben voor mij persoonlijk meer een dromerige vibe. Zeker de laatste twee nummers deden me wel een beetje denken aan Memory Cassette stuff zoals ‘Asleep at the Party’.
Wat mij opvalt is dat voor mijn gevoel om de een of andere reden het instrument dat het meest interessante lijntje speelt het duidelijkst uit de speakers komt, of zo lijkt het. Want dat kan natuurlijk niet (het kan wel, maar ze zullen het zo niet expres afgesteld hebben). Dit betekent zoveel als dat alle instrumenten helder naar voren komen en ook goed van elkaar te onderscheiden zijn, en je gehoor dus automatisch het instrument oppikt dat jij het leukste vind op dat moment. Zo had het eerste nummer een nifty baslijntje, en op de tweede track speelde de gitarist een catchy riffje. En zo krijgt iedereen in de band de kans om in de spotlight te staan.
De band bestaat uit een dansende bassist, een getatoeëerde drummer die desondanks met lange mouwen door zou kunnen gaan als grootmoeder’s lievelingetje, en een bebaarde gitarist/keyboardist. Tussen die drie staat Jack Tatum met zijn gitaar (nou ja, voor het grootste deel van het concert zijn gitaar…). Bij bandjes die er een laagje noise overheen gooien vraag ik mij altijd af of ze dit doen om de zang een beetje te verbergen. Maar dat is hier niet het geval, want vocaal gezien klinkt het allemaal alleraardigst. Op het album klinkt het allemaal een beetje meer teruggehouden, maar live haalt hij toch een aantal keer aardig uit. Op sommige nummers herhalen ze ook bepaalde key zinnen achter elkaar, en deze stukjes komen ook door de extra oomph in de vocalen goed naar voren. De nummers klinken ook iets catchier dan op het album, en vooral de bas komt is duidelijk aanwezig, en daar maak je mij altijd blij mee. Een hoogtepuntje vond ik ‘Confirmation’, en de vocalen gaan net als op het album ook live af en toe de hoogte in, dus daar heeft hij niet sneaky voor een of andere uitweg gekozen.
Het is ook goed om te zien dat de band zelf er wel enigszins schik in lijkt te hebben. Niet dat ze aan het joelen zijn of zo, maar af en toe zie je toch een lach op de gezichten verschijnen. Na het spelen van een nieuw nummer kijken ze elkaar even aan zo van, ja, dat klonk eigenlijk best wel aardig wat we net deden, dat hebben we goed gedaan. En ik vind altijd dat, tenzij je een bepaalde stylistische of theatrale route opgaat, je ook wel een beetje mag uitstralen dat je het leuk vindt om te doen. Want als jij al niet uitstraalt dat je het leuk vindt dan kan je ook niet echt eisen dat het publiek het wel zichtbaar leuk gaat vinden. Nog meer gelachen wordt er als de band het probleem van de gesprongen snaar moet oplossen, en vooral de manier waarop zorgt voor grijnzende gezichten bij zowel de band als het publiek. De band kan rekenen op een goed applaus, en het is zeker met deze toegangsprijs het waard een kijkje te nemen bij Wild Nothing when they play a venue near you.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten