dinsdag 31 maart 2009

Ornette Coleman leidt Meltdown festival dit jaar

Het festival Meltdown staat er bekend om dat het elk jaar een curator aanwijst om de line-up in elkaar te zetten. Dit Londense festival, gehouden in het Southbank Centre, is een bekend gezicht vanaf 1993, op 2006 na jaarlijks voorkomend. Dat jaar moest het overslaan vanwege werkzaamheden in het complex waar het festival gehouden wordt. Onder andere Jarvis Cocker, Morrissey, Elvis Costello, John Peel, Nick Cave, en David Bowie hebben het festival onder hun hoede gehad. Vorig jaar was het Massive Attack.

Dit jaar is het dus Ornette Coleman, de saxofonist uit Amerika. Hij is een bekende naam in de Jazz wereld, en was één van de gezichten van de free jazz in de jaren vijftig en zestig. Andere grootheden als John Coltrane, Pat Metheny, maar ook Sonic Youth noemen hem als inspiratie. Over de line-up is nog niets bekend, maar het zal in ieder geval weer een eclectische en aparte bedoening worden.

Valkhof Affaire komt met nieuwe namen

Het gratis festival de Valkhof Affaire in Nijmegen, dat elk jaar tijdens de Vierdaagse Feesten wordt gehouden, is met nieuwe namen naar buiten gekomen. De bands die momenteel op het programma staan zijn Portugal. The Man, Metronomy, Kap Bambino, Deerhoof, Blood Red Shoes, Caribou, Mahjonng, The Routines, Autorace, Barbarella, Daily Bread, Howlin’ Rain, Gojira, Jookabox, en The New Wine.

De Valkhof Affaire heeft altijd wel een aantal interessante namen op het programma staan. Vorig jaar stond onder andere Late of the Pier er, en was tot de afzegging The Juan MacLean één van de grote namen. Het jaar daarvoor konden we genieten van The Rapture. Dus we wachten eigenlijk in ieder geval nog op één grote, New Yorkse electro naam.

Muziek nieuws maart

Al het muziek nieuws dat in maart op deze site is verschenen bij elkaar.
31 mrt:
Valkhof Affaire komt met namen
Ornette Coleman leidt Meltdown festival dit jaar


28 mrt:
David Byrne bezig met nieuw album
Motel Mozaique gooit schema om


27 mrt:
Sunset Rubdown komt in juni met nieuw album
Depeche Mode album lekt


26 mrt:
Los Campesinos! bezig met tweede album
Muse bijna klaar met album, gaat touren in de herfst


25 mrt:
Jarvis, Nick Cave, en anderen veilen ondergoed voor het goede doel
Antony en Matthew Herbert gaan samenwerken op Coachella

24 mrt:
David Pajo gaat Yeah Yeah Yeahs helpen op aankomende tour
Metric streamt album Fantasies op MySpace


23 mrt:
Lindstrom en Prins Thomas gaan weer samenwerken
MTV niet van plan meer clips te tonen


20 mrt:
NPR streamt het concert van The Decemberists op SXSW
Jarvis geeft les op SXSW festival


19 mrt:
Animal Collective remixt ‘Zero’ van de Yeah Yeah Yeahs


18 mrt:
Bloc Party komt met remix album

17 mrt:
Trent Reznor van Nine Inch Nails haalt uit naar TicketMaster/Live Nation praktijken
Nieuw album Regina Spektor komt eraan


14 mrt:
Awesome pals maken samen blog
S-s-say what? Universal eist ander nieuw album Klaxons

12 mrt:
Maximo Park geeft album een tracklist
Devo komt met nieuw album


10 mrt:
Graham Coxon komt in mei met een nieuw album


08 mrt:
Royksopp en The Decemberists albums lekken
Further Complications van Jarvis Cocker uit op 18 mei


07 mrt:
Interpol bezig met vierde album
Fabchannel trekt de stekker eruit
Nieuwe namen London Calling festival

06 mrt:
The Flaming Lips in bokswedstrijd met Arcade Fire


05 mrt:
Pinkpop line-up bekend, niet positief
Ticketmaster wederom fout
Album Yaeh Yeah Yeahs eerder uit

04 mrt:
Jarvis album rond juni uit
Grizzly Bear album lekt

03 mrt:
Oasis mag niet optreden in China

maandag 30 maart 2009

Nieuwe tracks uit de week van 22 t/m 28 mrt

De nummers van de week bestaan uit een willekeurige greep van nieuwe nummers die mijn oren hebben gevonden. Bijvoorbeeld nieuwe nummers live gespeeld, remixes, nieuwe singles, of willekeurige tracks van nieuwe of aankomende albums. Dit laatste wordt dan bepaald via de shuffle knop, dus compleet random. Is het representatief? Niet altijd, indicatief misschien al iets meer. Een snel, willekeurig kijkje in wat nieuw is of wat er aankomt.

Track van de week:

WhoMadeWho – 'Keep Me In My Plane'
Van het derde album van het Deense trio komt dit nummer, ‘Keep Me In My Plane’. Het begint met een relaxt riffje, terwijl de bas het hele nummer door het nummer draagt. De vocalen klinken detached, en hebben een zekere zachtheid over zich. Heerlijk om bij achterover te leunen en je hoofd van links naar rechts te bewegen, maar het kan ook in een wat slow disco dansbare setting, wat je voorkeur is. De drie lagen van bas, gitaar, en drum worden soepel aan en afgevoerd, en het hele nummer klinkt zeer smooth en gestileerd.
http://hypem.com/search/keep%20me%20in%20my%20plane/1/

PJ Harvey & John Parish - 'Pig Will Not'

Oh jeetje toch, wat dachten zij? Wij zijn gerespecteerd dus als wij dit doen is het geen herrie? Nou, herrie is herrie is herrie zoals een bus een bus een bus is, en als er nou nog een punk spirit achter zat a la, maar dat niet eens. Schreeuwende mensen, varkens, en honden (hoewel, allemaal gedaan door de twee bovengenoemde gok ik) over een barrage aan gitaren. Dan kan je wel eindigen met een stukje piano, maar tegen die tijd is er allang iemand naar de radio gesprongen om het uit te zetten. Niet representatief voor het album denk ik, of in ieder geval mag ik hopen.
http://hypem.com/search/pj%20harvey%20pig%20will%20not/1/

Danger- ‘88H88’(Club remix)
Danger is een relatief nieuwe producer uit Frankrijk, en deze track is van zijn eind deze maand uitkomende EP 09/16/2007, niet te verwarren met zijn vorig jaar uitgekomen EP 09/14 2007. Dat dit een clubtrack is, is duidelijk vanaf het begin. Drums zorgen voor de beat, de electro komt er dan overheen, en zo bouwt het nummer zich steeds op tot een immer groeiende gigant. Als electro club remix dan ook vrij geslaagd, hoewel je op een moeilijke avond hier ook niet meteen iedereen opeens wel de dansvloer op zal krijgen. Maar als we dat als maatstaf gaan nemen…
http://hypem.com/search/danger%2088h88/1/

Annie- ‘Anthonio’ (Designer Drugs remix)
De Noorse electropop zangeres Annie kwam in 2004 met haar debuutalbum, en zal deze in de zomer opvolgen met Don’t Stop. Daarop niet het nummer Anthonio zoals de tracklist nu op het internet zweeft. Het nummer is hier onder handen genomen door Designer Drugs. Catchy en dansbaar, met daarover de in deze remix haast fragiele stem van Annie, die, zo lijkt het, net wat meer fluisterig en net wat zachter is gezet dan de electro tune die door het nummer raast. “Did you ever really care”, nou, voor deze remix wel. Een fijne disco electro remix.
http://hypem.com/search/annie%20designer%20drugs/1/

UNKLE- ‘Heaven’
De Britse outfit nu bestaande uit James Lavelle en Pablo Clements, maar van origine met Lavelle mede opgericht door Goldsworthy, die nu samen met James Murphy DFA Records onder zijn hoede heeft. Op een moment was ook DJ Shadow onderdeel van deze band. Dus, waarom dit ongeïnspireerde nummer, sentimenteel ‘Heaven’ genoemd? Het nummer meandert zeven minuten door, wel heel soepel, dat wel. Maar qua sfeervolheid raakt het toch net niet de roos, en ware het niet voor de electro en de saaie teksten lijkt dit nog vrij veel op een nummer van Elbow. De switch rond de vijfde minuut is dan wel weer zeer fijn.
http://hypem.com/#/search/UNKLE%20Heaven/1/

Kissogram- ‘Rubber and Meat’
Het nummer begint nog wel aardig en catchy, en vanaf dan komt de zang. En er zijn maarliefst zeven hersencellen gestorven tijdens het luisteren naar deze tekst. Wat niet zo erg zou zijn (de slechtheid van de tekst), als dat op de één of andere manier door de goedheid van de stem naar de vergetelheid raakt. Maar de zang is nou niet bepaald je van het, en de instrumentatie is nou niet bepaald zo goed dat al deze dingen vergeven kunnen worden. Een refrein van herhaaldelijk “rubber and meat” nodigt ook niet uit om mee te zingen op de dansvloer.
http://www.last.fm/music/Kissogram/_/Rubber%2B%2526%2BMeat?autostart

zaterdag 28 maart 2009

Motel Mozaique gooit schema om

Rotterdam, oh Rotterdam, wat hebt u tegen mij? Beslis ik naar Motel Mozaique te gaan, vooral uitkijkend naar het voor mij perfecte afsluitschema op vrijdag met eerst The Invisible in de kleine zaal van Watt en daarna Royksopp als afsluiter in de grote zaal, en dan is de organisatie genoodzaakt om het om te gooien! Door productionele problemen zal Royksopp verhuizen naar de Schouwburg grote zaal, Johan Johannson verhuist van die plek naar de plek van The Whitest Boy Alive in Watt (dus komt eerder in het schema), en Whitest Boy Alive neemt de plek van Royksopp over in de grote zaal van Watt.

Dus voor ondergetekende wordt dat rennen. Hoewel ongetwijfeld The Whitest Boy Alive ook een mooie afsluiter van Watt zal zijn. The Invisible blijft sowieso op het schema, al is het maar omdat het album (dit weekend gerecenseerd) zeker de moeite waard is, en omdat er een interview met Dave Okumu, de zanger van de band, zal verschijnen komende week. Dus mocht u nog niet bekend zijn met deze band, stay tuned! Of herinnert u zich even door gewoon onze feature over talenten van 2009 erbij te pakken van begin dit jaar en de allereerste naam op die lijst te lezen.

David Byrne bezig met nieuw album

David Byrne, voormalig frontman van Talking Heads en frequente partner van Brian Eno, is bezig met een nieuw album. Vorig jaar kwam een samenwerking van Byrne met Eno uit, Everything That Happens Will Happen Today, en dit jaar konden we al eerder Byrne horen op het album van N.A.S.A., waar hij op twee tracks zong.

Er is nog niet veel bekend over het nieuwe album van David Byrne, alleen dat Santigold (niet te verwarren met Santo Gold, want Santigold heette vroeger Santogold, totdat Santo Gold een rechtszaak aanspande, waarna Santogold haar naam veranderde in Santigold. Snapt u?) een vocale bijdrage zal leveren. Dit zal zij ook doen voor het nieuwe album van de Beastie Boys, dus de naamsverandering heeft haar zowaar goed gedaan.

Dingen die opvielen in de week van 21 t/m 27 mrt

Een zeer random, en niet al te serieuze kijk, op de week.

Saaiste persoon op aarde (of waarom Hollywood nooit meer de Oscar voor beste film zal winnen): Lionel Richie, die op gesprek kwam en vervolgens werd afgewezen voor een biografische film.

Some mothers do have them (of het medische wonder dat Tina Turner heet): “Tina’s tas? Ik wil Tina’s benen!”, riep een vrouw nadat na het concert een man een Tina Turner tas probeerde te slijten.

And then there was one, en waarom Agathie Christie’s bekendste detective op alles in het leven toegepast kan worden: Smashing Pumpkins met, als enige overgebleven lid, Billy Corgan

Als James Bond het kan, dan kan de King of Pop het ook. Michael Jackson wil via boot richting de O2 Arena voor zijn Londense concerten want, zo zei een woordvoerder: “He thinks it’s much more glamorous and James Bond.” One part gay, one part twelve-year-old.

En dit was een statement geweest in 1941: Bij het kunstschaatsen wint een gemengd Duits paar, voor de helft Duits, voor de helft uit Oekraïne, dat schaatst op de muziek van Schindler’s List, met als onderdeel de dodenspiraal.

vrijdag 27 maart 2009

Depeche Mode album lekt

Het album van de band Depeche Mode is op het internet te vinden. De band met frontman Dave Gahan kwam in 1981 met hun debuutalbum Speak & Spell, en heeft zich vervolgens opgewerkt tot één van de grootste bands van de laatste jaaaaaaren. In 2005 kwam de band met hun meest recente album, Playing the Angel, en dit jaar komt het dus met een nieuw album, Sounds of the Universe. Dit album zal op de dag van de eeuwig jonge Apollo, de zeventiende van April, in Duitsland uitkomen. Een wereldwijde release zal in de dagen daarna volgen.

Dat album, echter, is nu dus gelekt. Ben Hillier produceerde de dertien tracks tellende langspeelplaat. De band zal ongetwijfeld nummers spelen van dit album op Pinkpop, waar de band één van de meest aansprekende bands is (en ook één van de weinige bands die daadwerkelijk aansprekend is, tenzij je de tien dagen terug aangekondigde The Rifles nog aansprekend vindt). Daarvoor hoef Sounds of the Universe niet te downloaden though, want naar mijn weten is Pinkpop nog altijd na de officiële release.

Sunset Rubdown komt in juni met nieuw album

Spencer Krug heeft het maar druk. Vorig jaar kwam een album van zijn band Wolf Parade uit, eerder dit jaar al een album van zijn band Swan Lake, en nu een album met zijn band Sunset Rubdown. Ach ja, je moet ook iets te doen hebben als je in Canada woont he. Dit album, de vierde van de band, komt uit via het label Jagjaguwar en zal Dragonslayer heten. Het album kan, bij voorbaat, al niet erger zijn dan drie dingen: het weer van de afgelopen week, de naam van het album, en de Oostenrijkse uitvoering van Don Giovanni. De naam van het derde nummer maakt het enigszins goed trouwens.

Voor dit album komt bassist/drummer Mark Nichol de lederen versterken. In de eerste week van april zal de band een 7” uitbrengen met daarop twee tracks niet op het album, ‘Coming to the Dawn’ en ‘Insane Love Is Awakening’. Deze zal de naam Rubdown Introducing Moonface dragen en uitkomen op Aagoo Records. De band zal op 20 april in het Patronaat staan.

Tracklist:
01 Silver Moons

02 Idiot Heart
03 Apollo and the Buffalo and Anna Anna Anna Oh!
04 Black Swan
05 Paper Lace
06 You Go on Ahead (Trumpet Trumpet II)
07 Nightingale / December Song
08 Dragon's Lair

donderdag 26 maart 2009

Los Campesinos! bezig met tweede album

De heren en dames van Los Campesinos! zijn weer de studio in gedoken. Ditmaal in Stamford, Connecticut, waar ze wederom aan het werken zijn met John Goodmanson. De band werkte al eerder met hen voor het mini-album We Are Beautiful, We Are Doomed. Goodmanson heeft ook onder andere Blonde Redhead geproduceerd. Gitarist Tom plaatste op hun blog dat ze zeven nummers hebben opgenomen en dat ze met vijftien nummers geschreven de studio ingingen. Dus ze zijn bijna halverwege.

Die zeven nummers zijn nog niet geheel klaar. De zangpartijen moeten nog worden opgenomen. Zowel Gareth als Tom zijn positief over de nummers die de band heeft. Het lijkt nog zo kort geleden dat wij Tom spraken en de scoop brachten over het mini-album We Are Beautiful, We Are Doomed. Dat interview, voor een vleugje nostalgie, staat nog steeds online op de hoofdpagina.

Muse bijna klaar met album, gaat touren in de herfst

Muse is druk bezig met de laatste hand te leggen aan hun nieuwe album. Dit album zal de opvolger worden van het in 2006 uitgekomen Black Holes & Revelations. Het wordt het vijfde album, hun debuut komende in 1999 met het album Showbiz. Drummer Dom Howard meldde via MySpace dat Matt bezig is met de vocalen, wat meestal richting het einde wordt gedaan. Ze moeten nog twee nummers vanaf het begin maken, en als dat gebeurd is kijken ze tegen een bijna volledig album aan. Daarna alleen nog extra effecten en het daadwerkelijke schoonpoetsen.

Als dat gedaan is zal de band na de zomer gaan touren in zowel Europa als Noord-Amerika. Onderdeel van de Amerikaanse tour zullen hun concerten zijn als support van U2. Verdere specificaties van de plannen zullen nog bekend worden gemaakt. Verwacht maar een mooi, groot gebouw voor dit concert, want vorige keer stonden ze geloof ik in de Brabanthallen, waar van het weekend nog 800 paarden aan het kachelen waren.

woensdag 25 maart 2009

My Vanity Project kent sterke momenten op debuut

Album recensie- A Father, A Son, and An Idiot van My Vanity Project

Alles wat van ver komt is goed. Dus het probleem van Nederlandse bands is dat ze niet van ver komen. Eigenlijk is het probleem van Nederlandse, en menigeen Belgische band, dat ze proberen na te doen wat er in het buitenland gebeurt, semi hipheid of semi gemaakte cuteheid. Het probleem van iets nadoen is dat je te laat komt voor een “event”, en als dat “event” veelvuldig in de muziekmedia besproken wordt, en jij komt daarna zonder daadwerkelijk iets beters te leveren, dan zet dat weinig zoden aan de dijk. En zo heeft iedereen waarschijnlijk zich al door menig voorprogramma geworsteld. Het gevaar is, vervolgens, dat je alles over één kam gaat scheren. Laten we dat voor deze recensie, van het debuutalbum van het Amsterdamse My Vanity Project dat A Father, A Son, and An Idiot heet, nu dus even niet doen. Eén voordeel heeft de band al, ze proberen niet de hype bands uit Engeland na te doen, gelukkig.

Nee, de roots van My Vanity Project liggen misschien meer bij de eind jaren tachtig, begin jaren negentig Amerikaanse bands. Alternatieve rock met een wat westernachtige riff ertussendoor, en met de nodige twists. Maar de band werkt er ook af en toe wat pop sensibiliteit in. Het tweede nummer, ‘A Sugarpill Side Effect’, is daar een voorbeeld van. Het begint met een instrumentale inleiding van een ruime minuut, waarna de “aaaahhhs” op de achtergrond de zangstem bijstaan. Het nummer ‘Today’ komt ook met achtergrond, ditmaal het catchy “And I’ve been so far so far from normal” terwijl de prominente zangstem er op een andere snelheid en intonatie overheen zingt. Het nummer daartussen versnelden ze het tempo al tot meer rockachtige proporties, dus mocht je bang zijn dat het hele album in hetzelfde mid-tempo zal afspelen dan word je meteen gerust gesteld.

Sowieso kan de band enige creativiteit bij tijd en wijle niet ontzegt worden. Zo worden er bij een aantal nummers wat sound effects toegevoegd over iets wat meer wegheeft van een narratief dan een gezongen stuk. In het korte, anderhalve minuut klokkende ‘Circus of Pigs’ gaat dat nog niet helemaal perfect. De varkensgeluiden zijn vrij overheersend en niet bepaald meewerkend voor de esthetiek van het nummer, en eigenlijk klinkt het woord “fuck” enigszins wat geforceerd, wat jammer is, want het “weirrrrded up” zit dan wel weer vol theatraalheid dat het nummer ten goede komt. Ook is het nummer misschien een beetje plots afgelopen, iets wat wel vaker voorkomt op het album. Sommige nummers zouden misschien tot een iets mooier einde mogen komen. Zo verrast het einde van ‘The Sidekick’ mij nog steeds in zijn abruptheid.

Waar ‘Circus of Pigs’ nog niet in slaagt, lukt wel bij ‘The Idiot’. Dat nummer, met zijn ruim vier minuten een Odyssee vergeleken met de rest, wordt ook al verhalend tot ons gebracht. In een soort van stream of consciousness methode worden er, over een catchy, terugkerende riff en een koebel, allerlei dingen verteld, terwijl het refrein dan net weer wat meer rockend is. “And despite of all my many spectacular achievements I’ve always felt a certain sense of failure, because as a child I dreamt of being an airship captain,” wordt ons toevertrouwd in een verder absurdistische vertelling, wat ook terugkomt in andere nummers. Sowieso voelen de teksten niet geforceerd aan, wat je bij veel Nederlandse bands wel hebt, en zelfs Nova Scotia rolt van de tong alsof het in elk nummer van The Beatles en diens discipelen voor is gekomen. Hier werken de sound effecten ook samen met het nummer. Het nummer ervoor, ‘Beautiful Son’, draait eigenlijk om de zin “It smells like our beautiful son has finally gone to heaven”, en hoewel de negatieve-positieve-positieve (smells, beautiful, heaven) connotatie netjes gevonden is, had deze zinsstructuur misschien mooiere woorden verdiend.

Het album eindigt met ‘Weakness’, waar de instrumenten de sfeer netjes bepalen. Als dat nummer tot zijn einde loopt kan je niet anders concluderen dat de Plato wedstrijd "Je hebt een CD gemaakt, en wat nu?" een verdiende winnaar heeft gekregen in My Vanity Project. Hoewel niet alle nummers even sterk zijn heeft het album meerdere sterke momenten. Sommige nummers zijn te kort en krijgen daardoor niet de structuur mee die sommige andere nummers, zoals ‘Weakness’ of ‘Today’, wel hebben. Af en toe is het misschien een beetje recht toe recht aan, en daar zal de band de oorlog denk ik niet mee gaan winnen. Maar juist als My Vanity Project wat langer de tijd neemt om een nummer te creëren dan levert de band goed werk af. Zo worden er af en toe wat catchy refreinen in geplaatst, of komt de creativiteit met instrumenten of met zang en tekst goed naar voren, en dat zijn dingen die altijd erg helpen. Nee, de band zal de wereld niet binnen nu en twee dagen gaan domineren, maar met een verfijndere productie en een net wat betere balans zou het goed kunnen dat de Nederlandse prijzenkast (om te beginnen) verder zal uitbreiden.

Antony en Matthew Herbert gaan samenwerken op Coachella

Antony and the Johnsons zijn bezige bijtjes de komende tijd. In recente tijden heeft de band intieme kamer shows gegeven, maar de band doet ook een hele orkest tour over de wereld, bijvoorbeeld. Ook strijkt de band tot drie keer toe in Nederland neer. Maar Nederland is niet het enige land dat de New Yorker aandoet. Op het aankomende festival Coachella zal de band samenwerken met Matthew Herbert. Wat precies de samenwerking in gaat houden is nog niet bekend.

Matthew Herbert is een grote naam in de muziekwereld. Zo is hij een belangrijke meneer qua elektronische muziek betreft, leidt hij een big band, en heeft hij ook nog weleens de neiging zich politiek uit te laten. Daarbij is hij ook zeer bezig met de potentie van de menselijke stem. Hij heeft ook meerdere remixes gemaakt, heeft het eerste album van Roisin Murphy geproduceerd, en is goede vrienden met opkomende band The Invisible, dat onderdeel is van de Motel Mozaique line-up.

Jarvis, Nick Cave, en anderen veilen ondergoed voor het goede doel

Nu we toch bezig zijn alles te plaatsen van Jarvis, dan ook maar meteen dit nieuwtje. Want hij gaat een gesigneerd stuk ondergoed weggeven. Maar niet alleen hij, ook onder andere Nick Cave, Alison Goldfrapp, en Tilda Swinton, die op de nieuwe plaat van Patrick Wolf te horen zal zijn. Maar het blijft niet alleen bij muziek gerelateerde mensen, maar ook Helen Mirren (actrice in o.a. The Queen), Ricky Gervais (The Office), Daniel Day Lewis (There Will Be Blood), Nick Hornby (schrijver High Fidelity), en Theo Walcott (aanvaller Arsenal).

Dit doen al deze bekende mensen voor het goede doel. Of, specifieker, NNLSDropin, dat asielzoekers in penibele situaties helpt. Je kan bieden via Ebay:
http://shop.ebay.co.uk/items/_W0QQLHQ5fCharityZ1QQ_nkwZcelebrityQ20undiesQQ_armrsZ1QQ_fromZQQ_mdoZ, hoewel ik eigenlijk niet weet of dit ook vanuit Nederland kan. Overigens, zegt het genoeg dat Jarvis verreweg de meeste bieders heeft tot nu toe?

dinsdag 24 maart 2009

David Pajo gaat Yeah Yeah Yeahs helpen op aankomende tour

De Yeah Yeah Yeahs, de band die deze maand het derde album It’s Blitz uitbracht, krijgt op de live data hulp van David Pajo. Pajo is één van de beginleden van de rockband Slint, en de Texaan speelde vervolgens in meerdere bands, onder andere Toirtoise, Zwan, en Stereolab. Hij liet onlangs doorschemeren dat hij nu in 12 uur durende sessies is verwikkeld met de New Yorkse band, die op 19 april hun tourschema zal beginnen met een optreden op het vermaarde Coachella festival.

De band zal, dus waarschijnlijk met Pajo, ook in Paradiso staan. Dit zal tien dagen na hun optreden op Coachella zijn, dus op de 29ste van April. Kaartjes voor dit optreden kosten maar 18 euro en zijn nog steeds verkrijgbaar. De band bestaande uit de vaste leden Karen O, Nick Zinner, en Brian Chase staat in hoog aanzien in Amerika en Engeland, maar blijkbaar blijft ons kikkerlandje enigszins achter.

Metric streamt album Fantasies op MySpace

De Canadese band Metric heeft op diens MySpace hun hele album gezet om te luisteren. Nu hoef je niet te downloaden voordat je het koopt, maar kan je zo voorluisteren. Cool huh? Maar goed, Metric is een band uit Canada bestaande uit Emily Haines, Joules Scott-Key, James Shaw, en Josh Winstead. Hun officiële debuutalbum kwam uit in 2003 onder de naam Old World Underground, Where Are You Now?. Sindsdien heeft de band nog twee andere albums uitgebracht, en op 30 maart zal Fantasies digitaal uitkomen.

De eerste single, ‘Help, I’m Alive’, circuleert al officieel sinds vorig jaar december. Een ander nummer kwam eerder deze maand voorbij in Grey’s Anatomy, en kwam vervolgens meteen uit via ITunes. Dit nummer was ‘Front Row’. De band is een favoriet van de serie, want ze kwamen al een aantal keer eerder voorbij. De band zal niet alleen uit je tv komen, maar op 6 mei ook in de Melkweg staan.
http://www.myspace.com/metric

Tracklist:
"Help, I’m Alive" – 4:46
"Sick Muse" - 4:17
"Satellite Mind" - 3:42
"Twilight Galaxy" - 4:53
"Gold Guns Girls" - 4:05
"Gimme Sympathy" – 3:54
"Collect Call" - 4:46
"Front Row" - 3:34
"Blindness" - 4:26
"Stadium Love" - 4:12
"Waves" (Limited Edition bonus track)

De vorige week in concerten: Bonaparte, Slagsmalsklubben, Tina Turner

Soms heb je bands waar je te weinig van afweet om een goed oordeel over te vellen voor een echte recensie, of een artiest die misschien niet geheel past in wat wij hier bespreken (hoewel, truth be told, het is soms nogal all over the place omdat we gewoon “kwaliteit” nemen, of onze versie daarvan.) Vorige week waren er maar liefst drie concerten die onder de bovengenoemde omschrijving vielen, dus hier wat korte sfeerverslagen van deze drie bands.

Bonaparte- Doornroosje
Bonaparte is een aparte mix. Het is niet zozeer de indie-punk achtige sound met, in sommige nummers (en misschien wel hun beste nummers stiekem) ska invloeden, maar het is het cabareteske waarmee ze dit mengen. Sowieso komt iedereen in de band al op in één of andere rare outfit, meest notabel de drummer die in een soort Hawaii outfit achter de drums plaatsneemt, waardoor iedereen nog beter kan zien dat hij vroeger met tijgers heeft geworsteld (not really, of toch?).

De show eindigt hier dus niet. Terwijl de band schiet door de punky nummertjes, waarvan de meeste op zichzelf staand niet uber speciaal zijn maar wel zeer vermakelijk (“Anti! Anti!”), komen er af en aan drie individuen het podium op. Een geschminkte vrouw die je in een Westernse saloon als danseres verwachte way back when, een lange, bebaarde man die qua dans ongetwijfeld enige klassieke scholing heeft gehad, en een ronddartelend mannetje in een soort van politieoutfit.

De vrouw danst verleidelijk onderwijl ze een soort van mimespel of farce ten tonele brengt, terwijl aan het einde van de show de man zijn klassieke dansscholing mixt met een bloot achterwerk en een soort van discobolhelm (don’t ask, Mrs. Trotsky). Het aparte is dus dat dit alles dus niet één of andere extravagante muziekstijl ondersteunt, maar dus punky, springbare nummers. Het maakt voor een aparte, maar zeker vermakelijke ervaring.

Slagsmalsklubben- Doornroosje
De Zweedse nerds, want dat mag je toch wel zeggen, hebben al drie albums uitgebracht en maken er een sport van om vaker in Nederland te proberen op te treden dan Blof. De eerder genoemde albums staan vol met aanstekelijke electro en bitpop nummers. Nu ben ik zelf geen aanhanger van die 8-bit sound (oftewel een soort van gameboy geluidjes), en was blij dat het optreden ook voornamelijk op electro leunde.

Hoewel, het leunde ook enigszins op de laptop, en toen die uitviel had de band een groot probleem. Terwijl deze gemaakt werd (Mop: Hoeveel Zweden heb je nodig om een laptop aan de praat te krijgen? Antwoord: vijf…, hilarisch) nam één van de heren het op zich om met het publiek te praten in wat bestempelt mag worden als het meest tenenkrommende praatje ooit. In half Engels, totaal niet grappig, nauwelijks verstaanbaar, en oi. Als de muziek nou zodanig was dat het daar tegenop zou wegen a la, maar helaas was dat niet het geval. Zat electro acts die er meer van kunnen maken. Hoogstens zou je de bitpop als onderscheidende factor kunnen aanwenden, maar daar lag sowieso de nadruk vanavond niet op. Ze kregen het dak er niet bepaald vanaf.

Tina Turner- Gelredome
Tina Turner? Dat oude mens? Is die niet- wat?- dood? Nee, allesbehalve dat zelfs. De nog levende legende is meer levend dan menig pensioengerechtigde. Natuurlijk kon je bang zijn dat dit een soort van grootmoeder met haar dansers revue zou worden, met Tina die een imitatie speelt van haarzelf met jonge danseresjes eromheen. Maar de meeste actie kwam nou juist van Tina op haar hoge hakken. Haar stem was sterk, hoewel enigszins machinaal klinkend in het grote, boze stadionnetje, en ze was topfit. Alle danspasjes deed ze vrolijk mee, en er werd nog wat afgesprint ook!

En dan is er nog de show. Mevrouw Turner kan nog aardig snel omkleden voor zo’n oude dame, en doet dit dan ook veelvuldig. De sets worden eveneens af en toe verwisseld, om nog maar te zwijgen over de tussenstukjes van dansers in een soort van toneeluitvoering. En dan de ijzersterke nummers, met als hoogtepunten ‘Private Dancer’ en de James Bond theme ‘Goldeneye’, waarvan ze een heerlijke uitvoering geeft. De mystiek en gevaarlijkheid zijn in haar stem terug te vinden bij dat nummer, ontzettend knap hoe ze alleen met haar intonatie al de sfeer neer kan zetten. Dat nummer kwam ze uit de “O” van Goldeneye gelopen in een lange jurk, het nummer zingend terwijl ze langzaam de trap afliep en James Bond en wat gespuis voor ander vermaak zorgden aan de andere kant van het podium.

Maar ook korte jurken kan ze nog hebben, menig vrouw verlangend naar de benen van de oude soul zangeres, die ooit furore maakte met Ike Turner. Maar Tina ontsteeg Ike, die haar sloeg en probeerde tegen te werken, maar na een break met Ike Turner kwam ze ondanks die tegenwerking aan de top. Natuurlijk geeft het ons plezier elitair te doen en te bazelen over kleine bands in nog kleinere zalen met een immens kleine discografie, onderwijl onderwijzend over hoe dat bandje, waar na de initiële hype nooit iemand meer van zal horen, beter is dan al die pop acts in stadions voor dozige, uitzinnende fans. Maar soms heb je Tina Turner, en Tina’s show, en Tina’s uithoudingsvermogen, en Tina’s stem, en dan mag er geklapt worden met al het door elitaire kutjes afgeschilderde schapenvolk. Tina Turner is, immers, Tina Turner, en daar kan weinig tegenop. Of nou ja, misschien Jarvis.

maandag 23 maart 2009

MTV niet van plan meer clips te tonen

MTV was ooit een bolwerk van smaak. Het begon als alternatief voor de gewone televisie, al die televisie shows, en in plaats daarvan toonde MTV muziek video’s! Veel artiesten hebben hun faam te danken aan MTV, of het nu door innovatieve clips was of nou juist door het weigeren van het maken van clips voor MTV. Echter, waar het ooit het alternatief voor was werd het zelf. In een poging de vele zapmomenten tegen te gaan (want telkens als een clip was afgelopen kon de kijker gaan zappen) ging het een programmering maken vol met half uur durende shows. Waar het vroeger dus het alternatief voor was.

Echter, door de vele wansmaak die er momenteel op MTV wordt getoond daalt de invloedrijkheid van de zender. Belangrijker voor MTV zelf, het aantal kijkers daalt ook (God zijn dank). Maar in plaats van meer clips te gaan tonen gaat MTV welgeteld niets doen aan de programmering. Het gaat echter wel proberen om meer achtergrondmuziek in hun programma’s te krijgen. Oh gelukkig…

Lindstrom en Prins Thomas gaan weer samenwerken

Hans-Peter Lindstrom en Prins Thomas gaan hun tweede album samen opnemen. Hun eerste samenwerkingsverband gaf de wereld het space disco album Lindstrom and Prins Thomas. Dit keer zal het album, hoe inventief, II heten. Deze zal op 26 mei uitkomen. Prins Thomas, oftewel Thomas Moen Hermansen, en Lindstrom zijn twee Noorse producers. Sinds het debuut van het duo is vooral Lindstrom in achting gestegen. Het meest recente album van de Noorse euro-disco producer, Where You Go I Go Too, kreeg van het vermaarde Pitchfork een 8.6. Het eerste album van dit duo kreeg- oh de ironie!- het omgekeerde cijfer.

Prins Thomas houdt er een iets meer bescheiden groei op na. Hij is de man waar iedereen naartoe gaat als ze een remix willen die een beetje spacey of gay disco aandoet. Ook Lindstrom doet de nodige remixes. Op zijn CV staan onder andere remixes voor LCD Soundsystem, Franz Ferdinand, The Juan MacLean, en Annie.


Tracklist:
01. Cisco
02. Rothaus
03. For Ett Slikk Og Ingenting
04. Rett Paa
05. Skal Vi Proeve Naa?
06. Gudene Vet + Snutt
07. Note I Love You + 100
08. Flue Paa Veggen

zondag 22 maart 2009

Nieuwe tracks uit de week van 15 t/m 21 mrt

De nummers van de week bestaan uit een willekeurige greep van nieuwe nummers die mijn oren hebben gevonden. Bijvoorbeeld nieuwe nummers live gespeeld, remixes, nieuwe singles, of willekeurige tracks van nieuwe of aankomende albums. Dit laatste wordt dan bepaald via de shuffle knop, dus compleet random. Is het representatief? Niet altijd, indicatief misschien al iets meer. Een snel, willekeurig kijkje in wat nieuw is of wat er aankomt.

Track of the week:

Grizzly Bear- Cheerleader
Eén van de meest gehypte bands van het moment, Grizzly Bear zal dit jaar met het album Veckatimest komen. Dit is een track van dat album, en het is er eentje die de hype niet zal laten afnemen. Dromerige Amerikaanse indie van de band, met een vleugje verloren en vervlogen kansen. “I should’ve made it matter,” zingen ze op dit nummer volgens mij, een favoriet thema van elke Amerikaanse toneelschrijver. Brooklyn blijft hot.
http://hypem.com/track/752381/Grizzly+Bear-Cheerleader

Voxtrot- Trepanation Party
Ook Voxtrot grijpt naar de synths. Nou ja, eerst de drums, die het nummer blijven voortstuwen tot aan het einde. De synths komen er dan bij om de 80’s vibe helemaal af te maken. De stem en teksten van Ramesh Srivastava zijn goed, de drums (het is geproduceerd door Jim Eno, drummer van Spoon) klinken zeer fijn, alleen de overall vibe van het nummer is toch niet meer dan redelijk. It’s nice, meer eigenlijk stiekem niet echt.
http://hypem.com/track/778682/Voxtrot+-+Trepanation+Party

The Juan MacLean – One Day (Curd remix)
Chicago DJ James Curd maakte een remix van de aankomende The Juan MacLean single ‘One Day’. Die single zal allerlei remixes bevatten, behalve deze. Het begin is goed, daarna lijken de herhaaldelijke Nancy Whang vocalen, zeker in combinatie met een zware stem waarvan ik me afvraag of die van John is, niet helemaal te passen in de electro club track die James Curd heeft gemaakt. Niet slecht, maar een verbetering op het originele nummer is het ook niet.
http://hypem.com/search/the%20juan%20maclean%20james%20curd/1/

The Horrors - Sea Within A Sea
Om eerlijk te zijn ben ik nooit zo’n fan geweest van The Horrors. En ook met dit nummer weten ze mij niet te winnen. Het begint leuk genoeg met een leuk, catchy deuntje die ze goed vasthouden. Het probleem is hetgeen wat er bijkomt, namelijk niets speciaals. Niets wat we het laatste jaar al niet hebben gehoord van andere bands, en dan beter. De gemoffelde stem klinkt meer als een trucje dan wat anders, en het wat western gitaartje lijkt zo weggelopen te zijn uit het repertoire van Crystal Stilts.
http://hypem.com/track/779648/

Glass Candy- The Chameleon (Johan Agebjorn remix)
Wat krijg je als je een band van Italians Do It Better mixt met een slow disco remixer uit Scandinavië? Precies hetgeen wat je verwacht: sfeervol, dansbaar, om richting het einde door te werken naar een soort van crescendo, om het weer terug te brengen naar de slow disco met bliepjes. Het is een officiële remix, niet iets waar Glass Candy de gewoonte toe heeft, dus dan kan je ook alleen iets heel gelikts verwachten.
http://hypem.com/track/778540/Glass+Candy+-+The+Chameleon+Johan+Agebjorn+Remix


Phoenix 1901 (The Teenagers remix)
Als er een remix gemaakt wordt van een nummer dat jij niet leuk vond kan dat zowel goed als slecht uitpakken. Het kan namelijk een verbetering zijn op het eerste, door jouw niet goed gevonden nummer. Echter, als ook de remix makers niet je favoriete band zijn kan het ook een minder briljante affaire worden. Ik, als enige op de wereld, dat wel, vond het nummer ‘1901’ van Phoenix op zichzelf staand geen fijn nummer, en deze remix helpt die zaak niet. Het klinkt nog steeds als een middle-of-the-road, simpel, radio vriendelijk pop deuntje. Het mist gusto, of, in Nederlands, ballen. De remix zeker.
http://hypem.com/track/777623

Dingen die opvielen in de week van 14 t/m 20 mrt

Een kleine, niet geheel serieuze kijk op enkele dingetjes die deze week zijn gebeurd.


Meest waarschijnlijk jonge zeehondjes te traumatiseren: de mogelijke remake van The Bodyguard met Rihanna

Meest waarschijnlijk jonge jongetjes te traumatiseren (of wat is meest waarschijnlijk een 16+ show te worden): Bonaparte

Slechtste praters tussen nummers door: Slagsmalsklubben

Minst waarschijnlijk weer op te bloeien ondanks de nieuw aangekomen lente (of het grote wetenschappelijke bewijs dat de wereld niet altijd in cirkels gaat terwijl het in dit geval eigenlijk wel moest): MTV

Persoonlijke yay-moment van de week: Kaartjes binnen voor Jarvis Cocker! (as if you hadn’t noticed…)

Grootste prijswinnaar van de week: De zon

Het jaloerse zusje van de prijswinnaar die het weer per se moet verpesten: de wind


vrijdag 20 maart 2009

NPR streamt het concert van The Decemberists op SXSW

Het album van The Decemberists, getiteld The Hazards of Love, komt over ongeveer een week uit. Dat album is een soort rock-opera over een vrouw die Margaret heet, die op het album wordt gezongen door alternerend Shara Worden (My Brightest Diamond) en Becky Stark (Lavender Diamond). Dit album werd op het vermaarde SXSW Festival in Texas in zijn geheel gespeeld, alle zeventien nummers in de volgorde waarop ze ook op het album staan.

De dames en heren bij NPR hebben een historie van geweldige concerten online zetten, zeker de wat grotere indie bands uit Amerika willen nog wel eens langskomen. En ook dit concert is door ze opgenomen en gratis te beluisteren op de site. Het concert van afgelopen woensdag, The Decemberists, een live preview van The Hazards of Love. Je kan het concert vinden hier:
http://www.npr.org/templates/story/story.php?storyId=101397853

Jarvis geeft les op SXSW festival

Het Texaanse festival heeft alles, alles zeg ik je! Naast allerlei nieuwe bands (who cares), oude bands (who has ever cared?) en The Decemberists (if you care see other news) heeft het festival ook Jarvis Cocker, voormalig frontman van Pulp en de man wiens concert we al een week aan het pluggen zijn in de Clip van de Dag sectie hier. Het is heus. Hij gaf op het festival een lezing met de titel "Saying the Unsayable With Jarvis Cocker” dat ging over de functie van teksten in popnummers. Dit deed hij met PowerPoint presentatie en zo’n houten aanwijsstok, als een echte professor.

Dit had Pitchfork te zeggen over zijn lezing: Sure, Jarvis didn't really teach anybody anything they didn't already know: Song lyrics are important, except when they aren't (see: "Louie Louie"). Some lyrics can be poetry (Leonard Cohen), some can't (Des'ree's "Life"). James Blunt's "You're Beautiful" is a terrible song, David Bowie's "'Heroes'" is a great song. And so on. But hearing these truths delivered with Cocker's conviction and dry wit was truly a treat.” Meest jaloersmakend was misschien nog wel dat de man er een akoestische gitaar bij pakte om één van zijn allereerste nummers te spelen, ‘Shakespeare Rock’ (wat echt pre- pre- pre- eerste album is, en dat eerste album is al pre- pre- Britpop) en de Pulp hit en voormalige Clip van de Dag ‘Babies’. Pulp nummers doet hij nooit tijdens zijn solo optredens, dus lucky Texas.

donderdag 19 maart 2009

Animal Collective remixt ‘Zero’ van de Yeah Yeah Yeahs

Twee van de meest indrukmakende bands dit seizoen zullen hun krachten bundelen. Animal Collective, dat dit jaar kwam met het veel geprezen album Merriweather Post Pavilion, terwijl de Yeah Yeah Yeahs onlangs kwamen met hun derde outing, het album It’s Blitz!. De eerste single van dat album zal ‘Zero’ zijn, de openingstrack.

Doordat het album zo snel gelekt was heeft het label geanticipeerd en de digitale release vooruit geschoven. Echter, de band wil ook de nodige echte albums verkopen (je weet wel, die dingen in een hoesje), en zal deze aan de man brengen met, zolang de voorraad strekt, een cadeautje. Dat cadeautje bestaat uit een 7” van de single ‘Zero’ met een remix van dat nummer gemaakt door Animal Collective. Animal Collective stond eerder deze week in Paradiso, de Yeah Yeah Yeahs zal dat op 29 april doen. Een recensie van het album It’s Blitz is onlangs op deze site gezet.

woensdag 18 maart 2009

Bloc Party komt met remix album

Goh, dat was even schrikken, toen voordat We Have Band een killer set speelde in de kleine zaal, Bloc Party speelde in de grote. Want, die dag in ieder geval, was het bona fide bagger. Maar omdat We Have Band zo goed was, plaatsen we elk nieuws van die band, dus ook dat ze een remix hebben gemaakt voor het aankomende remix album van Bloc Party. Die band zal, net als ze deden voor hun album Silent Alarm, een album uitbrengen met voor elke track van het album Intimacy een remix.

De mensen die daaraan hebben gewerkt zijn niet de minste. Zo kan je in de blogosphere al de Armand van Helden versie vinden van het nummer ‘Signs’. Verder werden bijvoorbeeld No Age, Mogwai, We Have Band, en de Filthy Dukes gevraagd. Die laatste band heeft deze week het album Nonsense In The Dark uit.

01 "Ares (Villains remix)"

02 "Mercury Herve is in Disarray remix)"
03 "Halo"(We Have Band Dub)"
04 "Biko (Mogwai remix)"
05 "Trojan Horse (John B remix)"
06 "Signs" (Armand Van Helden remix)"
07 "One Month Off (Filthy Dukes remix)"
08 "Zephyrus" (Phase One remix)"
09 "Talons" (Phones RIP remix)"
10 "Better Than Heaven (No Age remix)"
11 "Ion Square (Banjo or Freakout remix)"
12 "Letter To My Son" (Gold Panda remix)"
13 "Your Visits are Getting Shorter (Double D remix)"

dinsdag 17 maart 2009

Yeah Yeah Yeahs vindt zich herhaaldelijk opnieuw uit

Album recensie- It's Blitz! van de Yeah Yeah Yeahs

Hadden ze toch mooi heel de muziekminnende wereld tuk, die Yeah Yeah Yeahs. De band uit New York bracht vorig jaar een EP uit, getiteld Is Is, vol met rockende nummers met dominerende titels als ‘Down Boy’, ‘Kiss Kiss’, en ‘Rockers to Swallow’. Iedereen nam het gewillig tot zich. Voor het derde album van de New Yorkers, dat de opvolger zou worden van de voor velen als teleurstelling geziene Show Your Bones, verwachtte iedereen absoluut geweld met Karen O als rock bitch in leer. Zelfs toen de band in interviews liet doorschemeren dat Nick Zinner een paar synths had gevonden werden de verwachtingen qua stijl maar mondjesmaat bijgestuurd. Dus toen de opener van het derde album It’s Blitz! lekte was de hele blog wereld in rep en roer. Want dat nummer, ‘Zero’, klonk in niets als de rock van Is Is!

Het was een bona fide pop nummer eigenlijk. De synth is hevig vertegenwoordigd, het is in een redelijk tempo, en het refrein is zeer catchy. “You’re zero / what’s your name? / No one’s going to ask you / better find out where they want you to go.” Alsof de schok na dit catchy synth nummer nog niet genoeg was kwam vervolgens, via de blog van Kanye West no less, het nummer ‘Heads Will Roll’ in de blogosphere. En lo and behold, disco! “Off with your head,” opent het nummer, “dance ‘till your dead!”. Een synth achtergrond wordt vervolgens bijgestaan door de beat van drummer Chase, en het nummer ontpopt zich tot een waar dansfestijn, geleidt door Karen O die de zinnen kort houdt, met af en toe een “oh” ertussendoor. De openings gambit van de band is dus twee catchy nummers met een flinke scheut van Zinner’s synth.

Na deze initiële schok, aangenaam dat zeker, en fris klinkend des te meer, neemt de band met ‘Soft Shock’ en ‘Skeletons’ wat gas terug. Op de eerstgenoemde zie je duidelijk de wat fragmentarische bouw van de teksten. Er zit geen volzin tussen, soms is het weinig coherent, maar de fragmentarische teksten zorgen, beter dan menig volzin, voor een sfeer die evocatief is. Op ‘Skeletons’ is het misschien nog beter zichtbaar, want daar vormen de “zinnen” vaak maar drie woorden. Als na een tijdje een geluid in dat nummer komt dat lijkt op drumstokken die tegen elkaar aanslaan verwacht je dat het nummer in een hogere versnelling zal schieten, in plaats daarvan komt er een ghostly synth bij. Volgens velen het epos van het album, volgens mij een minuut te lang en net te langzaam.

Van traagheid kan ‘Dull Life’ niet beschuldigd worden. Na de eerste alinea gaat het ietsje sneller, en wanneer het refrein komt is het ieder voor zich. “All hail the prison queen,” zingt Karen O in het rock nummer van het album dat de bravoure van de zangeres tot uiting laat komen. Echter, het is nou juist dit persona, zo gevierd op de Is Is EP, wat achterin de rij moet plaatsnemen. Wat op dit album doorschemert is, naast de disco-pop van de eerste twee nummers, de fragiliteit. ‘Runaway’, gefuelled door een piano, kent een delivery van Karen O zo kwetsbaar dat dit nummer, in mijn opinie meer dan ‘Skeletons’, hoewel ik de enige lijk te zijn, maar beslis zelf (for you will, and you must), rivaliseert met dé rock ballad ‘Maps’ van het eerste album. Alleen al aan hoe Karen O klinkt pik je de melancholische toon op, daar heb je de tekst over het herinneren van iemand die verloren is (in relatie, in leven, of waar dan ook) niet eens voor nodig. Aan het einde van het nummer zijn synth en drums teruggekeerd die zorgen dat ook de instrumentale opbouw bijdraagt aan de sfeer.

Wat opvalt, naast de fragiliteit van Karen O dat op elk nummer doorschemert, is hoe achteloos de band zich opnieuw uitvindt. Kijk naar hoe de nummers ‘Shame and Fortune’ en ‘Dragon Queen’ beginnen, en mocht je nog een stereotyperend beeld hebben van deze band dan zal deze vervallen als goede service op een zomerse terrasdag. Nadat de band bewees op de Is Is EP weergaloos te kunnen rocken bewijst het hier achtereenvolgens pop sensibiliteit te hebben (ook met einde van ‘Hysteric’), mensen de dansvloer op te kunnen krijgen (om te dansen, niet om animalistisch gedrag te vertonen) en hoe kwetsbaar en fragiel de New Yorkse art-rock diva kan en durft te zijn. Het bewijst ook, op vrijwel elk moment, hoe gemakkelijk Chase en Zinner de Yeah Yeah Yeahs sound opnieuw kunnen uitvinden, en hoe goed deze ten aller tijden bij Karen O past. Waarom zou je ook op eenzelfde lijn willen doorgaan en dansen naar de verwachtingen van de muziekpers als je dit allemaal kan?

Nieuw Regina Spektor album komt eraan

Regina Spektor is druk bezig met haar nieuwe album. De in Rusland geboren zangeres, bekend vanwege haar typischheid, zal in juni komen met haar aankomende langspeelplaat. Deze zal Far heten en uitkomen op het label Sire. Ze heeft in ieder geval een goede lijst producers bij elkaar geraapt, want David Kahne, Mike Elizondo (Fiona Apple, Maroon 5), Garret "Jacknife" Lee (U2, R.E.M.), en Jeff Lynne werkte mee aan het album. Die laatste is de frontman van ELO, heeft samengewerkt met George Harrison en Paul McCartney, en is lid van de band Traveling Wilburys.

De tracklist is nog niet bekend, maar een aantal van de nieuwe gemaakte nummers zijn ‘Genius Next Door’, ‘The Calculation’, en ‘Folding Chair’. Of deze ook op het album komen is dus nog even afwachten.

Trent Reznor van Nine Inch Nails haalt uit naar Ticketmaster/Live Nation praktijken

De frontman van de rockband Nine Inch Nails, dat op het punt staat te gaan touren, heeft uitgehaald naar de illegale praktijken in de kaartverkoop. In een verfrissende statement maakte hij duidelijk dat artiesten en TicketMaster vaak samenspannen om zoveel mogelijk geld te verdienen. Blijkbaar, vaker wel dan niet, krijgt de band in kwestie alsmede TicketMaster zelf en de promoter, een percentage van de kaartjes, die ze vervolgens doorspelen naar sites die ze voor een veel hoger bedrag verkopen dan de originele prijs. Reznor schreef: “The venue, the promoter, the ticketing agency and often the artist camp (artist, management and agent) take tickets from the pool of available seats and feed them directly to the re-seller…”

Kortom, de promoter, de club zelf, en in veel gevallen de artiest verdienen zo veel meer geld om de kaartjes van te voren uit de verkoop te halen en voor veel meer geld in de verkoop te stoppen via andere routes. Reznor ging door: “They could have (and can right now) stop the secondary market dead in its tracks by doing the following: limit the amount of sales per customer, print names on the tickets and require ID / ticket matches at the venue. We know this works because we do it for our pre-sales. Why don't THEY do it? It's obvious - they make a lot of money fueling the secondary market.” Ze kunnen het dus stoppen, maar ze willen niet. Deze mening wordt kracht bij gestaan door dat TicketMaster kort geleden zo’n “andere route”, de site TicketsNow, heeft opgekocht. TicketsNow vraagt veel meer geld voor kaartjes dan de originele prijs, en TicketMaster linkt soms zelfs direct door als je kaartjes wilt kopen. Dit gebeurde onlangs nog.

Ook Reznor is bang dat, als de samenvoeging van Live Nation en TicketMaster doorgaat, we naar een soort van veilingssysteem gaan. Oftewel, degene die het meest biedt, die krijgt het kaartje. Volgens Reznor “they will simply BECOME the scalper, eliminating them from the mix.”

Dat de tickets al lang niet meer automatisch naar de fans gaan wisten we al langer, en ook in Nederland gebeurt het. Zo waren een bulk van de kaartjes voor het Antony and the Johnsons concert tijdens het Holland Festival gereserveerd door meerdere partijen. Hierdoor waren nog maar luttele kaarten over voor de normale verkoop.

zondag 15 maart 2009

Nieuwe tracks uit de week van 8 t/m 14 mrt

De nummers van de week bestaan uit een willekeurige greep van nieuwe nummers die mijn oren hebben gevonden. Bijvoorbeeld nieuwe nummers live gespeeld, remixes, nieuwe singles, of willekeurige tracks van nieuwe of aankomende albums. Dit laatste wordt dan bepaald via de shuffle knop, dus compleet random. Is het representatief? Niet altijd, indicatief misschien al iets meer. Een snel, willekeurig kijkje in wat nieuw is of wat er aankomt.

Track van de week!

‘Ok’ van The Invisible
Beginnend met een heerlijk baslijntje, dit is een charmant nummer met een soort van zomerse feel, geholpen door de lichte gitaar touches erdoor. “She’s the one that makes everything okay,” zingt zanger Okumu, en dat doet dit nummer zeker. De vrouwelijke back-up vocalen helpen de fluisterige Okumu een handje op dit luchtige nummer van het debuutalbum van de Engelse band. Catchy en, stiekem, briljant. Op Motel Mozaique staan ze in de kelder (letterlijk, kelder) van Watt, als je toch staat te wachten voor Royksopp…
http://beta.sling.com/video/show/106531/09/Lastfm%2FPresents-The-Invisible-perf
(Sorry voor de advertentie die je eerst krijgt, daar kan ik helaas niets aan doen.)

‘Feed the Horse’ van Fagget Fairys
Een aantal blogs vallen over elkaar heen om dit nummer te prijzen. En zoals altijd is het mooi als er af en toe een tegenstem opduikt, in dit geval eventjes in mijn persoontje. Het refrein vind ik persoonlijk zelfs vrij irritant, met twee weinig zingende vrouwen die herhaaldelijk pleiten to “feed the horse a yum-yum”. En het is ook niet dat ik het lesbische thema erg vind, het is meer dat de geilheid in hoger aanzien staat dan de beat of de zang. Als gezegd, dit lijkt niet de consensus mening, dus kijk vooral zelf.
http://hypem.com/search/feed%20the%20horse%20fagget%20fairys%20(original%20mix)/1/

‘Wraithlike’ van Maximo Park
Misschien net wat teveel Maximo Park? Hoewel het vintage Maximo Park is met al de elementen die we van ze gewend zijn, gaat het toch mis. Het lijkt wel alsof er iets op dubbele snelheid aan het afspelen is zonder dat het het nummer daadwerkelijk de kracht geeft van een snel uit-je-dak-gaan nummer. De sirene door het nummer heen geeft het ook niet de synth/electro touch die de band waarschijnlijk voor ogen had.
http://hypem.com/track/774436/Maximo+Park-Wraithlike

‘Hey You Guys’ van Circlesquare (The Juan MacLean remix)
Twee van de beste artiesten tot nu toe dit jaar, The Juan MacLean’s nieuwe album is onofficieel heerlijk, terwijl die van Circlesquare officeel al geweldig is. In de IKRS recensie stond hoe goed Circlesquare de teugels strak hield. Dit nummer, van origine, was ook slow burner, heerlijk sfeervol. Laat het maar aan John MacLean over om er een dansbare track van te maken. Contrasterende stijlen, maar het werkt goed genoeg, hoewel we van een samenspanning van de hottest guys van 2009 misschien nog meer grootsheid hadden verwacht.
http://hypem.com/search/hey%20you%20guys%20juan%20maclean/1/

‘The Replacements’ van Art Brut
Is er niet een regel dat zo gauw je nummers gaat maken over touren of over de staat van andere bands, dat je het een beetje aan het verliezen bent? In ieder geval is dit nummer weinig inspiratievol. De gitaar riffs zijn simpel, en het nummer doet onder voor eerdere meer catchy nummers van de band. In het nummer probeert Eddie Argos andere bands van “faken” te beschuldigen terwijl natuurlijk zijn band ontzettend puur is. Het enige leuke aan dit nummer is dat “the replacements”, naast dat het woord “vervangers’ betekent, ook een underground rock band uit Amerika was in de jaren tachtig. “How have I only just found out about The Replacements, some of them, are nearly as old as my parents!” Nice, maar ook het enige dat het nummer een greintje flair geeft.
http://hypem.com/search/art%20brut%20the%20replacements/1/

‘Fences’ van Phoenix
Zingen ze nu “dancers in the rhye?” Of toch gewoon de titel van dat overbekende boek? Hoe dan ook, na het originele nummer ‘1901’ was ik enigszins sceptisch, maar dit nummer stemt mij dan weer positief. Het heeft een dromerige kwaliteit, niet zo up-tempo als sommige andere nummers op het album Wolfgang Amadeus Phoenix. En de gitaren nemen echt plaats op de achterbank op dit nummer, gestuurd door de stemmen en de lichte funk onder het nummer door. Sterk.
http://hypem.com/track/773836/Phoenix-Fences

‘Vulture’ van Patrick Wolf
Van het nieuwe album The Bachelor. Weinig zachtaardige drums en electronics beginnen het nummer, en die elementen blijven het nummer drijven ook als Wolf begint te zingen. Wolf in interviews zei dat hij de beat gestuurd kreeg toen hij in L.A. was, en in die week participeerde hij blijkbaar in “dodgy satanic sex games”. Het nummer klinkt ook donker, en Wolf zelf klinkt duister. “It’s a hard lesson, let me leaaaaarrrrrn,” kreunt hij. “D-d-d-d-dead meat” en “suicide motel” zijn andere fragmenten uit dit nummer, wat de woorden “Mother don’t you worry” toch enigszins in een juxtapositie plaatst. De extravagante Wolf slaat weer toe. De single zal officieel op de 20ste van april uitkomen.
http://hypem.com/track/775648/Patrick+Wolf+-+Vulture

zaterdag 14 maart 2009

Friendly Fires laat geen steekjes vallen, maar mist uitschieters

Live recensie- Friendly Fires in kleine zaal Effenaar

Het is toch eigenlijk wel grappig dat, hoe klein Nederland ook is, alle delen van het land toch zo erg verschillen. Terugkerend in mijn geboortestad Eindhoven, of om precies te zijn in de kleine zaal van De Effenaar, klinkt het Brabantse leven zelfs in de zaal zelve door. Trays met bier worden vrolijk aan elkaar doorgegeven, de tafeltjes staan gepositioneerd in de zaal, en gewoon al naar de mensen kijkend waar je je in het Brabantse gedeelte van het land. Dit heeft zowel goede als minder goede kanten. De tafeltjes lijken bijvoorbeeld een vrij slechte keuze (though in all fairness, de bovenzaal van Paradiso heeft er ook een handje van), aangezien dit toch een dans gig is. Ten minste, Friendly Fires, de band in kwestie vanavond, staat niet bekend om hun diepzinnige teksten.

De enige die dat door lijkt te hebben, echter, is zanger Ed Macfarlane. In strakke blouse en ditto jeans gekleed mixt hij een soort van upper-class upbringing met een compleet uit je dak gaan dansstijl. De heupen worden van links naar rechts gegooid terwijl de dance-pop van de heren door de zaal schiet. Hij is niet bang om een paar moves eruit te gooien, in tegenstelling tot het overgrote deel van de zaal, die liever kijkt hoe Ed met zijn uitbundige dansmoves het publiek probeert te vermaken met nummers van het debuutalbum Friendly Fires, dat vorig jaar werd uitgebracht.

De stem klinkt zeker, heel zeker, en daarmee heeft de band stappen gemaakt. Wie verwacht hier met een jonge honden band te maken te hebben heeft het mis, want ondanks dat het debuutalbum vorig jaar pas uitkwam en de heren dus relatieve nieuwkomers zijn heeft het vele touren zijn vruchten afgeworpen. Zijn stem is krachtig, en een kleine zaal als de tweede zaal van De Effenaar weet de band moeiteloos met hun muziek te vullen. En die muziek is ook fijn, nog steeds. De dansbare drum en bass combinaties, geholpen door keyboard en gitaar, vormen een aangename mix om op uit je dak te gaan. Op het podium gebeurt dat dan ook door de bandleden.

Nieuwe nummers, echter, zijn absent. Sommige van de originele nummers krijgen wel wat extra lengte, maar algehele rave-outs of opzienbarende toevoegingen blijven achterwege. Hiermee laat de band toch vooral zien het pop spectrum aan te hangen. Een compliment voor de nummers, enigszins jammer live, is dat de nummers zo gemakkelijk goed te remixen zijn, en dat al veelvuldig is gedaan. Geweldige remixes van Air France en Aeroplane vormen vooralsnog geen live inspiratie om het publiek nog meer uit hun dak te laten gaan of te laten dansen. De vraag was echter dan wel of dat überhaupt in Eindhoven zou zijn gelukt. Af en toe proberen de heren het wel, maar dan laten ze zien vooral een betere band te zijn dan remixers of DJs.

Het is eigenlijk prijzenswaardig dat de band zoveel leuke, catchy nummers heeft, en zonder problemen een aangenaam optreden kan verzorgen. De band werkt zich nog wel in het zweet, zeker de zanger, maar ondanks dat het consistent goed is blijven echte uitschieters of verrassende momenten achterwege. Zanger Ed verontschuldigt zich bij het publiek dat het concert in eerste instantie was afgelast, en schudt er vervolgens nog een paar heupbewegingen uit in een optreden dat consistent goed is, maar nooit de hoogte inschiet, maar ook nergens naar beneden duikelt. Vooral dat laatste is verrassend voor zo’n jonge band, vooral dat eerste zorgt ervoor dat het een aangename gig was maar niet tot het einde van het jaar zal beklijven.

Dingen die opvielen in de week van 07 t/m 13 mrt

Volgens “terroristen” de beste plaats om de Nederlandse samenleving in het hart te raken: Het Zweedse concern Ikea.

De verrassing, de verrassing! (of het “goh, echt?-rolt-ogen moment van de week): Amy Winehouse krijgt geen visum om op te treden op het Amerikaanse festival Coachella.

Ploeg waartegen Nederlandse voetbalploegen niet meer willen loten: Marseille

En hier is iemand die moet stoppen nieuwe bands te creëren: Jack White (Ik bedoel, alweer?)

Waarom actiegroep Stop de Baard! In het leven moet worden geroepen: Michael Stipe (bij Jimmy Fallon)

Band die in het vorige leven een schoothondje was: Klaxons

Awesome pals maken samen blog

Ehr, ja, maar wie dan? Nou, in ieder geval de bandleden van Los Campesinos!, Dananananakroyd (fuck the spelling!), Foals, Hot Club de Paris, Johnny Foreigner, Sky Larkin, Rolo Tomassi, Copy Haho, Dutch Uncles en Favours for Sailors. De bands kunnen het blijkbaar zo goed met elkaar vinden dat ze samen een blog zijn gestart over al de avonturen die deze jonge, gekke bands beleven. Deze kun je hier lezen: http://www.awesome-pals.blogspot.com/

Niet alles is van even hoog niveau, niet alles is überhaupt van een niveau, maar het is een leuk samenwerkings ietsje in deze digitale tijd.


S-s-say what? Universal eist ander nieuw album Klaxons

Nou, Patrick Wolf en frYars zitten blijkbaar bij Bandstocks voor een reden. Indie muziek, voor ons nog altijd, betekent het maken van de muziek waar jij achter staat. Klaxons, volgens deze definitie (en waarschijnlijk vele anderen), is dus geen indie band. Klaxons bracht twee jaar terug het album Myths of the Near Future uit, en sindsdien werkten ze aan nieuw materiaal. Sterker nog, dit nieuwe materiaal was al opgenomen. Enter Universal.

Het label vertelde de heren van Klaxons dat ze dit album niet wilde uitbrengen, en stuurde de heren terug om iets anders te maken. "We made a really heavy record and it isn't the right thing for us, I understand that," said Jamie Reynolds, explaining that being sent back to the drawing board has forced him to remember that
Klaxons are "first and foremost a pop band". Right…

donderdag 12 maart 2009

Maximo Park geeft album een tracklist

Het nieuwe album van Maximo Park, het derde album van de Britten, heeft een titel en een tracklist gekregen. De titel zal zijn Quicken The Heart, en onder deze noemer zal hij op 11 mei in de winkel liggen. Dit via het label Warp. Het album is geproduceerd door Nick Launay, die al eerder dit jaar de Yeah Yeah Yeahs onder handen nam, en in een iets verder verleden heeft samengewerkt met de Talking Heads en Nick Cave. Legendes dus.

Deze week is ook op de radio een nummer van het album gedebuteerd. Dit nummer wordt het eerste nummer van het album en heet ‘Wraithlike’. En iedereen die heeft zitten zeuren over de verandering van richting door enkele bands, die mensen zullen blij zijn, want op eerste gehoor klinkt het als vintage Maximo Park.

Tracklisting:
01. Wraithlike
02. The Penultimate Clinch
03. The Kids Are Sick Again
04. A Cloud Of Mystery
05. Calm
06. In Another World (You Would've Found Yourself By Now)
07. Let's Get Clinical
08. Roller Disco Dreams
09. Tanned
10. Questing, Not Coasting
11. Overland, West Of Suez
12. I Haven't Seen Her In Ages

Devo komt met nieuw album

Goh, één dag nadat we een Devo clipje op deze site zetten komt het nieuws dat de band met een nieuw album komt! Dat we al zo groot zijn… (welk spiegelbeeld in het water waar ik verliefd op raak?) Anyway, geheel ongerelateerd tot ons, komt Devo dus met een nieuw album. Devo is een Amerikaanse band uit Ohio die in 1973 formeerde. Hun surrealistische humor en satirische commentaar op de samenleving met hun art-punk/new wave nummers maakte de band bekend. Nummers als ‘Jocko Homo’ en ‘Whip It’ worden nog steeds als belangrijke nummers gezien.

Op het moment zijn de heren in de studio om de laatste finishing touches aan te brengen, en vervolgens zal het nieuwe album in de herfst van dit jaar uitkomen. Nieuwe inspiratie heeft de band geput uit het feit dat, volgens hun, mij, en iedereen met een brein, er een steedse verdere devolutie plaatsvindt de laatste jaren. Devolutie waar de band zijn naam vandaan heeft. Dit resulteerde al in de in 2007 uitgebrachte nieuwe single ‘Watch Us Work It’, waar ze een goede ontvangst op kregen. Dit album zal het eerste album zijn van de band sinds het Smooth Noodle Maps uit 1990. Mijn basispakket wiskunde komt nu van pas, want dat leert mij dat het dus 19 jaar geleden is.

woensdag 11 maart 2009

Howling Bells mist creativiteit

Album recensie- Radio Wars van Howling Bells

In 2006, op het label met de prachtige naam Bella Union, bracht de Australische band Howling Bells hun debuutalbum uit. De vier Australiërs, Juanita Stein bijgestaan door “haar” drie mannen, maken moody, brooding muziek. Er wordt een donkere, broeierige sfeer neergezet, wat de basis is voor de sound die band zich eigen heeft gemaakt. Nu, drie jaar na het debuutalbum en twintig jaar na de val van de Berlijnse muur (wat er niets mee te maken heeft, maar waar is het wel), komt de band met het vervolg op het debuutalbum. Dit tweede album heeft de naam Radio Wars gekregen, en bestaat uit tien nummers volgens dezelfde blue print opgezet.

Howling Bells heeft ogenschijnlijk geen enkele moeite om de sfeer neer te zetten. De stem van Juanita Stein (niet te verwarren met Gertrude Stein, allang dood) is zeer passend bij deze instrumentale begeleiding. Waar sommige bands het lastig vinden hun natuurlijke sound te vinden, en als resultaat geforceerd een bepaalde atmosfeer zich eigen proberen te maken, schudt deze Australische band dit achteloos uit de mouw. Zo wordt je gelijk uitgenodigd in de wereld van de band, en ben je eerder geneigd ook de trip naar deze wereld te willen maken.

Eenmaal in die wereld, echter, lijkt blijven toch een minder aanlokkelijke optie. Misschien niet in eerste instantie, maar naarmate de tijd verstrijkt begint het blijven toch een minder goede tijdsbesteding te lijken. Niet zozeer vanwege de uitvoering, de meeste nummers zijn op dit punt zeer acceptabel, en de nummers zijn dan ook luisterbaar en helemaal niet aanstootgevend. Op een gegeven moment, echter, komt er een eentonigheid om de hoek kijken. Het palet waarmee gewerkt wordt lijkt te klein, want de variatie wordt door de band niet gevonden. Niet dat ze het niet proberen, maar samenzang, call-and-response, en handgeklap ten spijt, uiteindelijk klinkt het toch te veel als elkaar.

Niet alleen is de algehele sfeer ongeveer hetzelfde, je kan die kwaliteit ook toedichten aan de nummers zelf. Het album mist een nummer dat er bovenuitsteekt. Iets wat je kan onthouden, wat bijblijft. Hierdoor wordt het gevoel dat het album gewoon één lang nummer is versterkt. Dat de band ook thematisch gezien op hetzelfde platform blijft hangen werkt tevens tegen. Bij deze sfeer passen natuurlijk de thema’s van verlies en verlangen naar iets wat niet is, kan, of verloren is gegaan. Maar omdat al het andere al naar herhaling riekt, als die repetitie hier dan ook nog terugkomt, dan valt dat toch ook weer op.

Die repetitie in de thema’s zou enigszins gered kunnen worden door of nieuwe onderwerpen aan te snijden, of deze wat oudere onderwerpen zo poëtisch of mooi mogelijk te verwoorden dat je daardoor toch gedwongen wordt te blijven luisteren. In het poëzie departement, echter, zijn de pieken ook niet al te hoog. Eigenlijk, stiekem, als er iets uitschiet, dan is dat in neerwaartse richting. Het nummer ‘Let’s Be Kids’ neemt het verlies van kinderlijke onschuld en het realiseren dat je volwassen bent als thema. Het probleem hier is niet zo zeer dat het al gedaan is- want wat is niet al gedaan door de grootheden uit het verleden?-, maar het is helaas ook al beter gedaan, en het wordt nog steeds beter gedaan door andere tijdsgenoten van de Howling Bells. Creativiteit kan in zulke situaties een reddende engel zijn, maar die engel heeft opstart problemen op dit album en blijft uiteindelijk maar geheel in de hangaar.

Zijn de nummers slecht? Nee, dat niet, en de nummers apart genomen zijn nog luisterbaar ook. Maar hoe meer nummers er achter elkaar komen, hoe moeilijker het wordt om geïnteresseerd te blijven. De band werkt met te weinig kleuren, waardoor het uiteindelijk eentonig en een beetje saai wordt. Gebrek aan creativiteit (was er maar een element van Gertrude Stein hier!) en een overdadigheid aan serieuze tonen speelt dit album parten. Consistente middelmaat zorgt uiteindelijk toch dat je onder de norm komt te zitten.


dinsdag 10 maart 2009

Graham Coxon komt in mei met nieuw album

Ehr, wat is er met Blur gebeurd? Nou ja, niets, gelukkig, want dit album was al in de lente van vorig jaar opgenomen. “Dit album” dus het album van voormalig en hernieuwd Blur gitarist Graham Coxon. Het zal The Spinning Top heten en uitkomen op Transgressive Records. Het is geproduceerd door Stephen Street, die al eerder met Blur heeft gewerkt en met, bijvoorbeeld, The Smiths. Het album zal op 11 mei uitkomen, en een week later zal de eerste single in de winkel liggen, ‘Sorrow’s Army’. En ik maar denken dat een single voorafgaat aan een album.

Het album zal bestaan uit 15 nummers, voornamelijk akoestisch, die zullen verhalen over het leven van een man van geboorte tot dood. Coxon wil, zo zegt hij, laten zien hoe spannend akoestische instrumenten kunnen zijn, hoewel hij niet algeheel weg doet met de elektrische gitaar. Het is wel apart dat het album net uit zal komen voor de grote Blur reunie, zeker omdat de side projects van Albarn toch veel succesvoller waren, commercieel zowel als creatief, dan Coxon’s solo carrière. Nog aparter is dat Coxon het voorprogramma zal worden van Pete Doherty, wat aangeeft hoe dalende Coxon’s soloster is.

maandag 9 maart 2009

Nummers van de week- 1 t/m 7 mrt

De nummers van de week bestaan uit een willekeurige greep van nieuwe nummers die mijn oren hebben gevonden. Bijvoorbeeld nieuwe nummers live gespeeld, remixes, nieuwe singles, of willekeurige tracks van nieuwe of aankomende albums. Dit laatste wordt dan bepaald via de shuffle knop, dus compleet random. Is het representatief? Niet altijd, indicatief misschien al iets meer. Een snel, willekeurig kijkje in wat nieuw is of wat er aankomt.

Track van de week:
‘The Wanting Comes in Waves/ Repaid’ van The Decemberists
De indie darlings uit Amerika zijn terug! Het nummer begint rustig met een piano riedeltje, waar Colin Meloy vervolgens overheen zingt. Na ongeveer een minuut komt de rest, voornamelijk de drums, erbij, en schiet ook Meloy in hogere versnelling, over een achtergrondkoortje dat een soort van “whoo-ho-hoeeeeee” zingt (technische stuff, dit…). Dan doen rockende gitaren hun intreden, en begint Sarah Warden van My Brightest Diamond (denk ik, de stem lijkt er genoeg op) de vrouwelijke vocalen waar te nemen. Door de gitaren krijgt het een wat donkerdere sfeer. Daarna switcht het nog een paar keer back and forth. Ja, je krijgt veel bij zo’n rock opera album. Maar het werkt. Dit is met ruim zes minuten het langste nummer, hoewel ze een klein beetje vals spelen want sommige nummers hadden ze ook in elkaar kunnen schuiven want ze lopen naadloos over. De vrouwelijke en mannelijke vocalen werken heerlijk, alsmede het geschuif qua sfeer. Als het hele album zo is dan biedt dit perspectief.
http://video.aol.com/video-detail/the-decemberists-the-wanting-comes-in-waves-reprise/578171615/?icid=VIDLRVMUS07

‘You Don’t Have a Clue’ van Royksopp
Het hoofd mag meteen heen en weer gaan bewegen bij het begin van dit nummer, als het vrolijke deuntje doorklinkt. Dat wordt naar de achtergrond geschoven want er komt vervolgens een beat over. Dan volgen de dromerige vrouwelijke vocalen van Anneli Drecker met een soort van achtergrond vrouwelijk operette gil, wat gewoon met instrumenten bewerkstelligd is (hoewel…), maar die wel extra sfeer geeft. Als dat stopt neemt de beat het weer over. Dromerig, voor drie uur ’s nachts als iedereen van de wereld is (“The music has died and I’m ready to run”) en dit soort nummers heerlijk doorklinken. Het is een positieve eerste indruk op het album.
http://fairtilizer.com/tracks/25193

‘Bad Candy’ van Twisted Wheel
Voor als je de band nog niet kent, de eerste tien seconden herinneren je meteen aan het genre, want het nummer begint met echt zo’n lad-rock intro. Gitaren en drums die het goed doen met een springende menigte ongetwijfeld. Na ongeveer een minuut komt er nog een gitaar solo, waarna de “tune” van gitaar en drums weer zijn intrede doet. Als je al de titel ziet dan hoef je natuurlijk ook niet erg diep in te gaan op de teksten, maar daar is dit nummer ongetwijfeld ook niet voor gemaakt. Het is ook een beetje hap-slik-weg lad-rock. Niet slecht- we hebben veel erger gehoord-, maar het sprankelt ook niet echt. Je kan het op een hoop vegen met heel veel van dit soort nummers van dezelfde soort bandjes.
http://www.youtube.com/watch?v=I_S9qFnZSRY&eurl=http://www.nme.com/video/id/I_S9qFnZSRY/search/Twisted+Wheel&feature=player_embedded

‘Last of the English Roses’ van Peter Doherty
Peter Doherty, voormalig Pete Doherty voormalig van The Libertines, komt met een solo album, en dit is de eerste single van dat album. Rondom Doherty hangt natuurlijk een bepaald aura, daarom is het des te meer jammer natuurlijk dat hij met deze wat saaie affaire komt. In zijn kenmerkende stem, die op sommige momenten even kenmerkend zo mompelend is dat hij nauwelijks te verstaan is, zingt hij over een soort van idealistisch Engeland. Want vroeger he, toen hij nog jong was in 1993, “We all sang / skipping and dancing in hand / yeah all the boys together / and all the girls together.” Dit over een “heard it before” wat saaie, akoestische begeleiding. Niet iets om warm of koud van te worden.
http://www.youtube.com/watch?v=qjIO-AJlFoU

‘Leave’ van VV Brown
Goh, niet dat er iets fout mee is hoor. De stem is goed, de begeleiding fijn poppy, beetje soul erbij, et voila. Het zal het ongetwijfeld goed doen op de radio, en het is ook geen aanslag op de oren. Maar, zoals vaker als het te richting de pop gaat, vraag je je toch af of je dit al niet gehoord hebt. En, nog erger, of het niet inwisselbaar is voor het volgende nummertje in dezelfde richting, welke ongetwijfeld niet lang op zich zal laten volgen. Excuseert u mij terwijl ik Outkast maar weer even opzet.
http://www.youtube.com/watch?v=yWZGj7PVnG4

‘á Lífi’ van Bark Cat Bark
Ik zal maar meteen de kat uit de zak laten (oh hoe grappig ben ik!), dit heeft geen vocalen. Nope. Josh Todd is een multi-instrumentalist, en dat laat hij hier maar even horen, op de titeltrack van het album met dezelfde naam. Misschien komt orchestraal het dichts in de buurt met beschrijven, maar dan wel minimalistisch. Sfeervol, dat zeker. Om weg bij te dromen. En ik kan me goed voorstellen dat sommige mensen dit een saaie drie minuten zullen vinden, maar als het zo uitgevoerd is komt de charme van dit stukje in ieder geval bij mij aan. Deze track heeft een wat meer upbeat gevoel, voor mij persoonlijk, maar interpretatie van dit soort slim in elkaar gezette stukken is denk ik vaak persoonlijk.
http://stillmuzik.com/artists.php?idartist=58&affich=tracks&playtrack=552&PHPSESSID=c643157863ec54bdf6758e7cee5fc704