De nummers van de week bestaan uit een willekeurige greep van nieuwe nummers die mijn oren hebben gevonden. Bijvoorbeeld nieuwe nummers live gespeeld, remixes, nieuwe singles, of willekeurige tracks van nieuwe of aankomende albums. Dit laatste wordt dan bepaald via de shuffle knop, dus compleet random. Is het representatief? Niet altijd, indicatief misschien al iets meer. Een snel, willekeurig kijkje in wat nieuw is of wat er aankomt. Track van de week:
The Deep End – Curses! (Holy Ghost! remix)
Holy Ghost! stijgt snel in mijn lijst van bands om in de gaten te houden. Het duo uit New York is één van de vele talentvolle acts op het DFA label van James Murphy. Deze remix is ook weer acht minuten lang heerlijkheid. De continue drums op de achtergrond worden aangevuld met additionele percussie, en catchy zang van Maggie Horn, terwijl ook Nancy Whang (over DFA gesproken, lid van LCD Soundsystem en The Juan MacLean) een duit in het zakje doet. Een disco/house remix dat heerlijk infectueus is.
Revenge- Justin Faust (Russ Chimes remix)
Dit is fantastisch. Een ideale club track wat mij betreft. Een continu hoog tempo met af en toe een kleine push naar voren nog extra. Af en toe een beetje inhouden en een beetje hoekig, om vervolgens weer full throttle electronic te gaan. Rond het midden is er even een echt slow down moment om niet algeheel oververhit te raken, en vervolgens wordt er weer opgebouwd naar het oude ritme. Mij zou het de dansvloer opkrijgen. (then again, I’m easily persuaded)
Work It Out- Esser
Niet de meest inspiratievolle outing van deze jongeman. Een wel heel simpel pop nummertje, zonder de grappige one-liners van eerdere nummers, en zonder dat het ook maar echt interessant wordt. “We can work it out, we can work it out, let’s work it out!”, zo klinkt het refreintje, maar het klinkt allemaal wel erg lichtvoetig, en hoewel het door het simplistisch refreintje wel enigszins catchy is (na twintig seconden kan je het al meezingen) is dit toch eigenlijk de verkeerde kant van pop (en pop heeft een verkeerde kant). Een beetje dertien in een dozijn.
Don’t Upset the Rhythm- Noisettes
Waren de Noisettes altijd al zo poppy? Ik kan het me niet meer zo goed herinneren, per slot van rekening waren ze zo goed ook weer niet (en toch wederom op London Calling, het festival voor “nieuwe” acts dachten wij lange tijd). Het begint eigenlijk nog wel alleraardigst, catchy, fijne beat, vrij dansbaar. Dat kan je natuurlijk ook te ver doorvoeren, zoals in het refrein gebeurt. Dan wordt het toch een beetje sugary, een beetje pop en glazuur.
Andrew- Crystal Antlers
Goh, als je deze column leest dan lijkt het wel alsof er remixes aan te pas moeten komen voor iets om goed te zijn. Maar ik weet niet welke Blues Brothers film deze heren hebben gekeken, maar dit heeft het meest weg van een schreeuwende priester die zijn beste James Brown imitatie doet, zonder de funk. Een beetje bluesy, met wat garage elementen erbij. Maar dit klinkt toch als iets wat de “elder statesmen” in die richting beter hebben gedaan, en stiekem nog steeds beter doen. Soort van garage take op kerk induced funk, maar dan heb ik liever de funk. (Gettupah, gittonup!)
Seamonkey- Moderat
De samenwerking tussen Modeselektor en Apparat. ‘Seamonkey’ komt van het album dat deze heren dit jaar zullen uitbrengen. De beginsound wordt steeds wat harder, en na drie kwart minuut komt er een extra laag bij, en na een halve minuut wederom één. En zo bouwt het op en op tot het een beest van een track wordt, zeker als de synth geluiden rond minuut drie door het instrumentale nummer gaan spoken. Rond 3:40 wordt er even gas teruggehaald, en treden even de tribal drums op de voorgrond, om het vervolgens weer op te bouwen. Dit stemt zeer positief voor het album, benieuwd hoe ze de vocalen erin werken.
Wrong- Depeche Mode
The Deep End – Curses! (Holy Ghost! remix)
Holy Ghost! stijgt snel in mijn lijst van bands om in de gaten te houden. Het duo uit New York is één van de vele talentvolle acts op het DFA label van James Murphy. Deze remix is ook weer acht minuten lang heerlijkheid. De continue drums op de achtergrond worden aangevuld met additionele percussie, en catchy zang van Maggie Horn, terwijl ook Nancy Whang (over DFA gesproken, lid van LCD Soundsystem en The Juan MacLean) een duit in het zakje doet. Een disco/house remix dat heerlijk infectueus is.
Revenge- Justin Faust (Russ Chimes remix)
Dit is fantastisch. Een ideale club track wat mij betreft. Een continu hoog tempo met af en toe een kleine push naar voren nog extra. Af en toe een beetje inhouden en een beetje hoekig, om vervolgens weer full throttle electronic te gaan. Rond het midden is er even een echt slow down moment om niet algeheel oververhit te raken, en vervolgens wordt er weer opgebouwd naar het oude ritme. Mij zou het de dansvloer opkrijgen. (then again, I’m easily persuaded)
Work It Out- Esser
Niet de meest inspiratievolle outing van deze jongeman. Een wel heel simpel pop nummertje, zonder de grappige one-liners van eerdere nummers, en zonder dat het ook maar echt interessant wordt. “We can work it out, we can work it out, let’s work it out!”, zo klinkt het refreintje, maar het klinkt allemaal wel erg lichtvoetig, en hoewel het door het simplistisch refreintje wel enigszins catchy is (na twintig seconden kan je het al meezingen) is dit toch eigenlijk de verkeerde kant van pop (en pop heeft een verkeerde kant). Een beetje dertien in een dozijn.
Don’t Upset the Rhythm- Noisettes
Waren de Noisettes altijd al zo poppy? Ik kan het me niet meer zo goed herinneren, per slot van rekening waren ze zo goed ook weer niet (en toch wederom op London Calling, het festival voor “nieuwe” acts dachten wij lange tijd). Het begint eigenlijk nog wel alleraardigst, catchy, fijne beat, vrij dansbaar. Dat kan je natuurlijk ook te ver doorvoeren, zoals in het refrein gebeurt. Dan wordt het toch een beetje sugary, een beetje pop en glazuur.
Andrew- Crystal Antlers
Goh, als je deze column leest dan lijkt het wel alsof er remixes aan te pas moeten komen voor iets om goed te zijn. Maar ik weet niet welke Blues Brothers film deze heren hebben gekeken, maar dit heeft het meest weg van een schreeuwende priester die zijn beste James Brown imitatie doet, zonder de funk. Een beetje bluesy, met wat garage elementen erbij. Maar dit klinkt toch als iets wat de “elder statesmen” in die richting beter hebben gedaan, en stiekem nog steeds beter doen. Soort van garage take op kerk induced funk, maar dan heb ik liever de funk. (Gettupah, gittonup!)
Seamonkey- Moderat
De samenwerking tussen Modeselektor en Apparat. ‘Seamonkey’ komt van het album dat deze heren dit jaar zullen uitbrengen. De beginsound wordt steeds wat harder, en na drie kwart minuut komt er een extra laag bij, en na een halve minuut wederom één. En zo bouwt het op en op tot het een beest van een track wordt, zeker als de synth geluiden rond minuut drie door het instrumentale nummer gaan spoken. Rond 3:40 wordt er even gas teruggehaald, en treden even de tribal drums op de voorgrond, om het vervolgens weer op te bouwen. Dit stemt zeer positief voor het album, benieuwd hoe ze de vocalen erin werken.
Wrong- Depeche Mode
Herhaling, het is natuurlijk een veel voorkomend verschijnsel. Kijk maar naar de speeches van Obama, die het ongegeneerd stal van Martin Luther King. Weinig zinnen in dit nummer hebben niet het woord “wrong”, maar waar meestal dit leidt tot slechte, onoriginele nummers, komt Depeche Mode er dan wel weer mee weg. Soms is een band groot met reden natuurlijk. Er zit kracht achter, een beetje donkerheid, wat ballen. Misschien had het nog net wat donkerder gemogen, maar goed, dat zegt een underground persoontje die zo veel mogelijk uit de stadions wegblijft. Goed nummer van de oudgedienden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten