De vorige week in concerten: Bonaparte, Slagsmalsklubben, Tina Turner

Soms heb je bands waar je te weinig van afweet om een goed oordeel over te vellen voor een echte recensie, of een artiest die misschien niet geheel past in wat wij hier bespreken (hoewel, truth be told, het is soms nogal all over the place omdat we gewoon “kwaliteit” nemen, of onze versie daarvan.) Vorige week waren er maar liefst drie concerten die onder de bovengenoemde omschrijving vielen, dus hier wat korte sfeerverslagen van deze drie bands.

Bonaparte- Doornroosje
Bonaparte is een aparte mix. Het is niet zozeer de indie-punk achtige sound met, in sommige nummers (en misschien wel hun beste nummers stiekem) ska invloeden, maar het is het cabareteske waarmee ze dit mengen. Sowieso komt iedereen in de band al op in één of andere rare outfit, meest notabel de drummer die in een soort Hawaii outfit achter de drums plaatsneemt, waardoor iedereen nog beter kan zien dat hij vroeger met tijgers heeft geworsteld (not really, of toch?).

De show eindigt hier dus niet. Terwijl de band schiet door de punky nummertjes, waarvan de meeste op zichzelf staand niet uber speciaal zijn maar wel zeer vermakelijk (“Anti! Anti!”), komen er af en aan drie individuen het podium op. Een geschminkte vrouw die je in een Westernse saloon als danseres verwachte way back when, een lange, bebaarde man die qua dans ongetwijfeld enige klassieke scholing heeft gehad, en een ronddartelend mannetje in een soort van politieoutfit.

De vrouw danst verleidelijk onderwijl ze een soort van mimespel of farce ten tonele brengt, terwijl aan het einde van de show de man zijn klassieke dansscholing mixt met een bloot achterwerk en een soort van discobolhelm (don’t ask, Mrs. Trotsky). Het aparte is dus dat dit alles dus niet één of andere extravagante muziekstijl ondersteunt, maar dus punky, springbare nummers. Het maakt voor een aparte, maar zeker vermakelijke ervaring.

Slagsmalsklubben- Doornroosje
De Zweedse nerds, want dat mag je toch wel zeggen, hebben al drie albums uitgebracht en maken er een sport van om vaker in Nederland te proberen op te treden dan Blof. De eerder genoemde albums staan vol met aanstekelijke electro en bitpop nummers. Nu ben ik zelf geen aanhanger van die 8-bit sound (oftewel een soort van gameboy geluidjes), en was blij dat het optreden ook voornamelijk op electro leunde.

Hoewel, het leunde ook enigszins op de laptop, en toen die uitviel had de band een groot probleem. Terwijl deze gemaakt werd (Mop: Hoeveel Zweden heb je nodig om een laptop aan de praat te krijgen? Antwoord: vijf…, hilarisch) nam één van de heren het op zich om met het publiek te praten in wat bestempelt mag worden als het meest tenenkrommende praatje ooit. In half Engels, totaal niet grappig, nauwelijks verstaanbaar, en oi. Als de muziek nou zodanig was dat het daar tegenop zou wegen a la, maar helaas was dat niet het geval. Zat electro acts die er meer van kunnen maken. Hoogstens zou je de bitpop als onderscheidende factor kunnen aanwenden, maar daar lag sowieso de nadruk vanavond niet op. Ze kregen het dak er niet bepaald vanaf.

Tina Turner- Gelredome
Tina Turner? Dat oude mens? Is die niet- wat?- dood? Nee, allesbehalve dat zelfs. De nog levende legende is meer levend dan menig pensioengerechtigde. Natuurlijk kon je bang zijn dat dit een soort van grootmoeder met haar dansers revue zou worden, met Tina die een imitatie speelt van haarzelf met jonge danseresjes eromheen. Maar de meeste actie kwam nou juist van Tina op haar hoge hakken. Haar stem was sterk, hoewel enigszins machinaal klinkend in het grote, boze stadionnetje, en ze was topfit. Alle danspasjes deed ze vrolijk mee, en er werd nog wat afgesprint ook!

En dan is er nog de show. Mevrouw Turner kan nog aardig snel omkleden voor zo’n oude dame, en doet dit dan ook veelvuldig. De sets worden eveneens af en toe verwisseld, om nog maar te zwijgen over de tussenstukjes van dansers in een soort van toneeluitvoering. En dan de ijzersterke nummers, met als hoogtepunten ‘Private Dancer’ en de James Bond theme ‘Goldeneye’, waarvan ze een heerlijke uitvoering geeft. De mystiek en gevaarlijkheid zijn in haar stem terug te vinden bij dat nummer, ontzettend knap hoe ze alleen met haar intonatie al de sfeer neer kan zetten. Dat nummer kwam ze uit de “O” van Goldeneye gelopen in een lange jurk, het nummer zingend terwijl ze langzaam de trap afliep en James Bond en wat gespuis voor ander vermaak zorgden aan de andere kant van het podium.

Maar ook korte jurken kan ze nog hebben, menig vrouw verlangend naar de benen van de oude soul zangeres, die ooit furore maakte met Ike Turner. Maar Tina ontsteeg Ike, die haar sloeg en probeerde tegen te werken, maar na een break met Ike Turner kwam ze ondanks die tegenwerking aan de top. Natuurlijk geeft het ons plezier elitair te doen en te bazelen over kleine bands in nog kleinere zalen met een immens kleine discografie, onderwijl onderwijzend over hoe dat bandje, waar na de initiële hype nooit iemand meer van zal horen, beter is dan al die pop acts in stadions voor dozige, uitzinnende fans. Maar soms heb je Tina Turner, en Tina’s show, en Tina’s uithoudingsvermogen, en Tina’s stem, en dan mag er geklapt worden met al het door elitaire kutjes afgeschilderde schapenvolk. Tina Turner is, immers, Tina Turner, en daar kan weinig tegenop. Of nou ja, misschien Jarvis.