Alles wat van ver komt is goed. Dus het probleem van Nederlandse bands is dat ze niet van ver komen. Eigenlijk is het probleem van Nederlandse, en menigeen Belgische band, dat ze proberen na te doen wat er in het buitenland gebeurt, semi hipheid of semi gemaakte cuteheid. Het probleem van iets nadoen is dat je te laat komt voor een “event”, en als dat “event” veelvuldig in de muziekmedia besproken wordt, en jij komt daarna zonder daadwerkelijk iets beters te leveren, dan zet dat weinig zoden aan de dijk. En zo heeft iedereen waarschijnlijk zich al door menig voorprogramma geworsteld. Het gevaar is, vervolgens, dat je alles over één kam gaat scheren. Laten we dat voor deze recensie, van het debuutalbum van het Amsterdamse My Vanity Project dat A Father, A Son, and An Idiot heet, nu dus even niet doen. Eén voordeel heeft de band al, ze proberen niet de hype bands uit Engeland na te doen, gelukkig.Nee, de roots van My Vanity Project liggen misschien meer bij de eind jaren tachtig, begin jaren negentig Amerikaanse bands. Alternatieve rock met een wat westernachtige riff ertussendoor, en met de nodige twists. Maar de band werkt er ook af en toe wat pop sensibiliteit in. Het tweede nummer, ‘A Sugarpill Side Effect’, is daar een voorbeeld van. Het begint met een instrumentale inleiding van een ruime minuut, waarna de “aaaahhhs” op de achtergrond de zangstem bijstaan. Het nummer ‘Today’ komt ook met achtergrond, ditmaal het catchy “And I’ve been so far so far from normal” terwijl de prominente zangstem er op een andere snelheid en intonatie overheen zingt. Het nummer daartussen versnelden ze het tempo al tot meer rockachtige proporties, dus mocht je bang zijn dat het hele album in hetzelfde mid-tempo zal afspelen dan word je meteen gerust gesteld.
Sowieso kan de band enige creativiteit bij tijd en wijle niet ontzegt worden. Zo worden er bij een aantal nummers wat sound effects toegevoegd over iets wat meer wegheeft van een narratief dan een gezongen stuk. In het korte, anderhalve minuut klokkende ‘Circus of Pigs’ gaat dat nog niet helemaal perfect. De varkensgeluiden zijn vrij overheersend en niet bepaald meewerkend voor de esthetiek van het nummer, en eigenlijk klinkt het woord “fuck” enigszins wat geforceerd, wat jammer is, want het “weirrrrded up” zit dan wel weer vol theatraalheid dat het nummer ten goede komt. Ook is het nummer misschien een beetje plots afgelopen, iets wat wel vaker voorkomt op het album. Sommige nummers zouden misschien tot een iets mooier einde mogen komen. Zo verrast het einde van ‘The Sidekick’ mij nog steeds in zijn abruptheid.
Waar ‘Circus of Pigs’ nog niet in slaagt, lukt wel bij ‘The Idiot’. Dat nummer, met zijn ruim vier minuten een Odyssee vergeleken met de rest, wordt ook al verhalend tot ons gebracht. In een soort van stream of consciousness methode worden er, over een catchy, terugkerende riff en een koebel, allerlei dingen verteld, terwijl het refrein dan net weer wat meer rockend is. “And despite of all my many spectacular achievements I’ve always felt a certain sense of failure, because as a child I dreamt of being an airship captain,” wordt ons toevertrouwd in een verder absurdistische vertelling, wat ook terugkomt in andere nummers. Sowieso voelen de teksten niet geforceerd aan, wat je bij veel Nederlandse bands wel hebt, en zelfs Nova Scotia rolt van de tong alsof het in elk nummer van The Beatles en diens discipelen voor is gekomen. Hier werken de sound effecten ook samen met het nummer. Het nummer ervoor, ‘Beautiful Son’, draait eigenlijk om de zin “It smells like our beautiful son has finally gone to heaven”, en hoewel de negatieve-positieve-positieve (smells, beautiful, heaven) connotatie netjes gevonden is, had deze zinsstructuur misschien mooiere woorden verdiend.
Het album eindigt met ‘Weakness’, waar de instrumenten de sfeer netjes bepalen. Als dat nummer tot zijn einde loopt kan je niet anders concluderen dat de Plato wedstrijd "Je hebt een CD gemaakt, en wat nu?" een verdiende winnaar heeft gekregen in My Vanity Project. Hoewel niet alle nummers even sterk zijn heeft het album meerdere sterke momenten. Sommige nummers zijn te kort en krijgen daardoor niet de structuur mee die sommige andere nummers, zoals ‘Weakness’ of ‘Today’, wel hebben. Af en toe is het misschien een beetje recht toe recht aan, en daar zal de band de oorlog denk ik niet mee gaan winnen. Maar juist als My Vanity Project wat langer de tijd neemt om een nummer te creëren dan levert de band goed werk af. Zo worden er af en toe wat catchy refreinen in geplaatst, of komt de creativiteit met instrumenten of met zang en tekst goed naar voren, en dat zijn dingen die altijd erg helpen. Nee, de band zal de wereld niet binnen nu en twee dagen gaan domineren, maar met een verfijndere productie en een net wat betere balans zou het goed kunnen dat de Nederlandse prijzenkast (om te beginnen) verder zal uitbreiden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten