De band Crystal Stilts is een vijftal uit Brooklyn. Ze bestaan uit de vrouwelijke drummer, Frankie Rose, Andy Adler, J.B. Townsend, de ietwat nerdy ogende keyboard speler Kyle Forrester, en de op het oog wat wereldvreemde Brad Hargett als zanger. Hargett is lang, met wat verwilderd, Dylanesque haar, maar wel best dressed van de band. Een band die in de kleine DB Studios, ergens voor het gevoel buiten Utrecht, het podium mag betreden. De DB Studios handig liggend bij metropool station Utrecht Zuilen. Misschien is een kleine zaal ook wel ideaal voor de nu-gazers uit New York, want hoe donkerder de sfeer, hoe beter.Daarom misschien ook wel vraagt Forrester, woordvoerder van de band van achter de keyboard, of de lichten wat minder mogen. “Are they tanning lights?”, amuseert Hargett met de weinige woorden die de lange man op de avond zegt. Hij kan waarschijnlijk ook niet veel zeggen, want zijn microfoon vervormd zijn spreekstem hevig en maakt deze onverstaanbaar. Gelukkig is de zaal zo klein dat ook zonder microfoon hij gewoon te verstaan is. Maar de anekdotes- over fietsen, regen, gedichten, en andere dingen- komen uit de mond van Forrester. Dat bevordert ook wel een beetje het image van de zanger, die met zijn bariton stem de zaal vult terwijl hij door zijn nijpende ogen de Utrechtse zaal in kijkt.
Als achtergrond op die baritonstem klinken de vier instrumentalisten. De keyboard is meer afgesteld als orgel, terwijl de gitaar sound klinkt als Amerika. Het lijkt wel af en toe een beetje op een hoedown sound. En samen klinkt het dan wel weer als een soort doom disco op de up-tempo nummers. De langzamere nummers zijn meer sferisch, maar goed, dat is eigenlijk ook het karakteristiek van doom-disco wat dat betreft. De nummers die de band bestempelt als nieuw zijn overigens bijna allemaal van het snellere soort. Misschien dat dat een indicatie is waar de band heen gaat met de opvolger van het debuutalbum Alight of Night. Nog positiever dan is het dat de nieuwe nummers nog goed klinken ook, hoewel soms de nummers enigszins abrupt eindigen. Alsof de band zijn nu-gaze sound per se wil vereenzelvigen met het 3-minute pop song idee.
Eigenlijk is de zaal nog steeds te licht, grootste probleem grappig genoeg het fel schijnende nooduitgangbord, want misschien zou het nog beter overkomen in donkerheid met alleen sporadisch wit licht. Maar ondanks dat klinkt hetgeen wat die lange gestalte met zijn kornuiten doet, goed. Alleen het laatste nummer, waarschijnlijk ingegeven door meerdere technische problemen, klinkt rommelig. Daarvoor moest Forrester al tijd doden omdat een snaar was gebroken bij de gitarist. Hij stelt voor om TV tunes te spelen op zijn keyboard, en oppert die van Cheers. “Everybody can play that one!”, roept een bezoeker tot vermaak van Forrester zelf.
De set is atmosferisch en bij tijd en wijlen dansbaar. De nieuwe nummers zijn wat sneller zonder daarbij het donkere gevoel los te laten. Door de aparte sound van gitaar en keyboard klinken ze ook niet als andere bands met een donkere feel en een zware stem. Grote zalen zit er misschien niet in binnen nu en korte tijd, de muziek zou waarschijnlijk minder overkomen, maar hoe kleiner, hoe donkerder, hoe passender. En daar voelt de band zich uitermate thuis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten