donderdag 31 december 2009

De favo albums van IKRS in 2009 - Nr. 1

De favoriete albums van IKRS! Hier ons favo album van 2009! (intro - 10 - 9 - 8 - 7 - 6 - 5 - 4 - 3 - 2)

Linda:
Dragonslayer – Sunset Rubdown

(23-06-09. Label: Jagjaguwar)
Kan dat? Een album op nummer één zetten terwijl er toch één nummer op staat dat totaal niet thuis hoort op een ‘album van het jaar’? Kan ik iedereen vragen ‘Paper Lace’ gewoon totaal te negeren en doen alsof het een nummer van een andere band is? Technisch gezien is het dat ook, gezien het eerder dit jaar ook op het album van Swan Lake verscheen (en zullen we dat hele album dan ook maar meteen vergeten?). Op die ene oneffenheid na, is dit album namelijk perfect: Spencer Krug op zijn best. En mag ik dan ook nog één keer zeggen dat Spencer Krug de meest druk bezette man in de muziek wereld is die het ook nog voor elkaar krijgt steeds weer goede muziek af te leveren (again, we negeren Swan Lake daar even)? Dit jaar levert hij even twee albums af met twee verschillende bands, begint hij aan een nieuw Wolf Parade album én schijnt hij zich dan nog zo te vervelen dat hij gewoon nóg een nieuwe band (number six on my count) begint in z’n eentje én ook meteen een EP/album (wat is het eigenlijk?) tevoorschijn tovert. Maar Dragonslayer is het beste wat hij dit jaar heeft afgeleverd. Oh, die lyrics, die hooks op de gitaar, de samenzang met Camilla die ik steeds Parker Bowles wil noemen maar eigenlijk Wynne Ingr heet. Oh, ga het nu maar gewoon luisteren als je dat nog niet gedaan hebt.
Random track to listen to: ‘Black Swan’

Stef:
Songs About Dancing and Drugs – Circlesquare
(27-01-09. Label: K7!)
Een album van het jaar hoort haast perfect te zijn. Het hoort niet een “aardig” album te zijn, maar alles moet voor de luisteraar kloppen. De luister als in u als u het hoort, en als in ik als ik het hoor. En wanneer ik dit album luister dan hoor ik een album dat voor mij precies klopt, en ik denk misschien wel voor meer mensen. Muzikaal gezien is het fantastisch. Er zijn zoveel lagen die komen en gaan, en precies op het juiste moment. Er lijkt over elk geluidje nagedacht te zijn, alsof een architect urenlang naar zijn tekening heeft gekeken en met behulp van editors elk plantje op de juiste plek heeft proberen te zetten (en ja, dat is in principe een home decorator’s werk, maar u volgt mij). De tempowisselingen komen op precies het juiste moment, de vocalen komen net wanneer dat nodig is, en dat stukje scherpe gitaar doet telkens zijn intrede wanneer het op zijn plaats is. En het is een prachtige wereld die Jeremy Shaw en companen gebouwd hebben, eentje die lokt, die je vraagt te luisteren, en die je hypnotiseert. Zijn opening gambit is er al eentje om u tegen te zeggen. Hij fluistert “This is it, this is ours, here we go” en vervolgens legt hij zijn plannen voor. En dan aan het einde, helemaal op het einde, is daar een dertien minuten durend nummer. En dat nummer is een briljant stukje muziek wat Circlesquare prachtig laat lopen, en perfect vloeiend gaat het door verschillende fases. En die overgangen zijn heerlijk, wanneer je die hoort, elke keer weer zo nice. Het nummer gaat dan richting het einde, en Circlesquare heeft alles vertelt wat hij wilde vertellen, en heeft je in zijn wereld laten kruipen en zijn ideeën voorgelegd, en dan, als laatste, als allerlaatste, zegt hij: “In the end, after all, all that anybody really needs is art and music. So won’t you come along? Won’t you come along, because if you came along, you’d help the world hang on.” Ik, in ieder geval, accepteer deze uitnodiging met graagte.
Random track to listen to: ‘Hey You Guys’

Lijstjes Overzicht

Linda:
10. St. Vincent - Actor
9. Memory Tapes - Seek Magic
8. Cold Cave - Love Come Close
7. Dirty Projectors - Bitte Orca
6. Fever Ray - Fever Ray
5. Grizzly Bear - Veckatimest
4. DM Stith - Heavy Ghost
3. Former Ghosts - Fleurs
2. Mew - No More Stories
1. Sunset Rubdown - Dragonslayer

Stef:
10. Franz Ferdinand - Tonight: Franz Ferdinand
9. The XX - XX
8. Antoni Maiovvi - Shadow of the Bloodstained Kiss
7. Jeremy Jay - Slow Dance
6. Mew - No More Stories
5. Jarvis Cocker - Further Complications
4. The Juan MacLean - The Future Will Come
3. Memory Tapes - Seek Magic
2. Vitalic - Flashmob
1. Circlesquare - Songs About Dancing and Drugs

woensdag 30 december 2009

Beach House will take care of you

Review Beach House @ the Fleapit 9 December 2009 - Door Linda Wijlaars

Secret gigs, een concept dat in Nederland misschien niet heel erg ingeburgerd is, maar in London kun je het bijna niet maken om nooit zo’n happening te hebben meegemaakt. In een zaaltje waar normaal gesproken low key art exhibitions worden gehouden (en dat dus ook niet voorzien is van iets basaals als een podium), en verborgen achter een pub waar organisch bier wordt geschonken, komt Beach House hun in januari uit te komen derde album Teen Dream promoten. Het trio moet zich door een volgepakte zaal naar voren wringen alwaar hun instrumenten op hen wachten, op een voor de gelegenheid in een met witte dierenvachten afgebakend “podium”. Door de opbouw van de abnormale venue kunnen alleen de personen op de eerste twee rijen daadwerkelijk iets zien van de performance, overigens niet bijgestaan door het feit dat alle drie bandleden liever zittend hun werk ten gehore brengen. Gelukkig heeft Victoria LeGrand een stem die het gebrek aan zichtbare stage presence een stuk minder noodzakelijk maakt. En dan is er ook nog dat nieuwe album.

Gezien de gig vooral ter promotie van het nieuwe album is worden er maar weinig oude nummers gespeeld, en komt Teen Dream integraal voorbij. Niet dat iemand daarover durft te klagen. Na ‘Norway’ lijkt de hele zaal volledig overtuigd te zijn van het feit dat het komende album de voorlopige kroon op het werk van Beach House zal worden; al zal het vroege lekken van het album daar ook een kleine rol in hebben gespeeld. De combinatie van lo-fi met melodieuze pop en de warme en intrigerende stem van Victoria LeGrand zorgen voor een verrassend samenspel waarvan op de vorige albums al wat te horen was, maar wat nu geperfectioneerd lijkt te zijn. Het trio, dat eigenlijk een duo is bestaande uit Victoria LeGrand en Alex Scally maar live wordt bijgestaan door drummer Graham Hill, weet met beperkte middelen toch een sterke live show neer te zetten.

En beperkte middelen zijn het. Voor echt begonnen kan worden herinneren ze ons daar nog even aan door minstens tien minuten nodig te hebben voordat alle lichtjes daadwerkelijk oplichten en alle instrumenten de geluiden produceren die ze horen te produceren. En dat terwijl de drummer rustig en werkeloos toekijkt vanaf zijn krukje aan de zijkant van de zaal. Wanneer de synthesizer en de gitaren van Victoria en Alex uiteindelijk naar volle tevredenheid gehoor geven aan hun oproep kan meteen begonnen worden met ‘Walk In the Park’ in de nog wat kil aandoende zaal. Niet dat de zaal lang kil blijft, zowel muzikaal gezien als fysiek. De afwezigheid van een airco wordt al snel opgemerkt door de temperatuur, welke zijn kans schoon ziet en met de minuut begint te stijgen. Misschien een leuke bijkomstigheid als je naar een band met de naam ‘Beach House’ gaat kijken in december, maar ook voor de band wordt het op een gegeven moment wel erg warm. Maar zoals Victoria al aangeeft, je moet er wat voor over hebben, voor zo’n speciaal optreden. En wanneer er begonnen wordt met een nummer als ‘Walk In the Park’, dan weet je dat ze de waarheid spreekt.

Misschien is het de warmte, misschien is zijn het de nummers, maar het optreden lijkt voorbij te vliegen. Net iets langer dan een half uur hebben ze maar nodig om het bevoorrechte publiek kennis te laten maken met het nieuwe album. Naast ‘Norway’ is ‘Zebra’ nog een hoogtepunt. Zoals alle nummers op het nieuwe album is de kracht van het nummer misschien wel de simpele opbouw. Het klinkt meteen bekend, misschien door de herinnering aan Blonde Redhead die het teweeg brengt, maar dan met de krachtige stem van Victoria. Na prachtige afsluiter ‘Take Care’ is het ook meteen duidelijk dat een toegift er niet meer inzit, ja dat krijg je met de opbouw van de zaal. De band moet zelfs wachten voor het publiek de zaal begint te verlaten voordat ze zelf hun “podium” kunnen verlaten. Lang wachten op een volgend optreden zal het echter niet zijn: komend voorjaar zijn ze zowel in Nederland als in Londen te vinden.

De favo albums van IKRS in 2009 - Nr. 2

De favoriete albums van IKRS! Hier nummer twee. De nummers één van onze lijstjes zullen op 31 december geplaatst worden! (intro - 10 - 9 - 8 - 7 - 6 - 5 - 4 - 3)

Linda:
No More Stories – Mew

(19-08-09. Label: Sony BMG)
Ondanks de belachelijke lange titel die me in eerste instantie enorm irriteerde (wat moet je ermee? Ik kan het in ieder geval niet onthouden), is dit gewoonweg een geweldig album. Zo geweldig dat het zelfs mijn Amerikaanse huisgenote die van Josh Groban en Michael Bublé houdt (en ik heb moeten opzoeken hoe je dat schrijft, weetjes over America’s favourite singers behoort niet tot mijn parate kennis) tot de indie muziek heeft weten bekeren. Captivating is wat mij betreft dus een terechte omschrijving van de muziek van Mew. Hoogtepunten op het album zijn voor mij ‘Introducing Palace Players’, ‘Repeaterbeater’ en ‘Sometimes Life Isn’t Easy’. Die laatste zou zelfs bijna als pop kunnen kwalificeren. En de opbouw op ‘Introducing Palace Players’! Die gitaar! Hoe de melodie opeens lijkt door te stromen! En hoe goed werkte dat live? En daar kwamen de visuals dan ook nog eens bij. En de samenzang! Oh, volgens mij kan ik hier nog wel een tijdje doorgaan met het houden van een lofrede over deze Deense band, die me met dit album echt hebben weten te overtuigen. Mogen ze datzelfde nu ook gaan doen bij u?
Random track to listen to: ‘Repeaterbeater’

Stef:
Flashmob – Vitalic

(25-09-09. Label: Different Records/Pias)
Het eerste album van de Fransman Pascal Arbez wordt in het algemene gezien als een indicator in de elektronische muziekscene. Ik heb het album op release niet ontdekt, en toen ik het later hoorde kon ik wel inzien dat het in de zeitgeist misschien een bakermat en innoverend was, maar after the fact had ik persoonlijk niet het idee op een gouden ei te zijn gestuit. Toegegeven, enkele tracks zijn fantastisch, en het album zet ik nog steeds met regelmaat met plezier op. Afgelopen Lowlands was ik daarom ook in de Bravo te vinden toen de man speelde, en daar gaf hij een goede set weg. Dus toen het album uitkwam dacht ik, oh ja, ik vind hem wel leuk, ik moet dat album eens luisteren. En ik had wel verwacht dat ik ook dit album goed zou vinden, maar voor dit had ik me niet voorbereid. Het is, van begin tot einde, een fantastisch in elkaar overlopend geheel van heerlijke nummers. Misschien zit er niet zo’n “let’s rock!” uitschieter bij als op het eerste album, maar het album is meer één geheel en weet mij te pakken en te boeien van first to last. Alles, elk geluidje lijkt zorgvuldig te zijn gekozen door Arbez. Of het nu meer dansbaar is of nou juist meer sfeervol en subtiel, het is sterk in elkaar genaaid. Het is, net als Memory Tapes en mijn nummer één, een album dat mij kan oppakken en mij voor even in een ander wereldje kan plaatsen, mij beschermend tegen gierende auto’s en bellende mensen. Arbez bewijst met dit album voor mij dat hij een meester is in de opbouw en de overgang. En don’t get me started over dat concert in de Melkweg, want ook dat was magnifiek.
Random track to listen to: 'Still'

maandag 28 december 2009

De favo albums van IKRS in 2009 - Nr. 3

De favoriete albums van IKRS! Hier nummer drie. (intro - 10 - 9 - 8 - 7 - 6 - 5 - 4)

Linda:
Fleurs – Former Ghosts

(20-10-09. Label: Upset the Rhythm)
Can people please start listening to this album ‘cause it’s really underrated? Serieus, volgens mij ben ik in London nog niemand tegengekomen die deze band ook kende, en het album is zo goed! Een samenwerking tussen Freddy Ruppert van This Song Is a Mess But So Am I, Jamie Stewart van Xiu Xiu en persoonlijke favoriet Nika Roza van Zola Jesus, wat niet de meest bekende namen zijn, ik weet het, maar samen werkt het geweldig. Heerlijke donkere, sfeervolle lo-fi synthpop-nummers met een zekere catchiness waardoor ik in ieder geval maar blijf luisteren. En ze hebben nog een andere slightly more famous (but only slightly) promotor in Gareth Campesinos! die het tot zijn album van het jaar heeft uitgeroepen. Dus als je mijn mening niet vertrouwt, then I have someone to back me up on it (al zijn Wild Beasts en Slow Club ook in Gareth’s top tien beland…). Het album zelf is voornamelijk het werk van Freddy Ruppert, met occasional vooral vocal support van de andere twee leden. Sommige nummers zijn solowerk van Freddy, waar op andere nummers opeens de geweldige stem van Nika om de hoek komt kijken, en anderen weer een combinatie zijn van Freddy en Jamie. En dat zijn dan alleen nog maar de wisselende vocalen! Want met drie mensen die ieder ook nog hun eigen projecten hebben, heb je natuurlijk ook een hele voorraad aan instrumenten die bij de muziek betrokken worden. Een nadeel daarvan is helaas dat een tour waarschijnlijk ook moeilijk zal worden, maar het moet toch kunnen? Al is het maar voor één keer?
Random track to listen to: ‘The Bull and the Ram’

Stef:
Seek Magic – Memory Tapes

(24-08-09. Label: Sincerely Yours)
Ik heb de man per slot van rekening niet voor niets geïnterviewd. Linda had het album al op de negende plaats staan, bij mij staat het iets hoger. Het album is in mijn ogen escapisme in optima forma. De klanken mixen zeer fijn met de stem om zo op het ene moment haast euforisch en op het andere moment heerlijk dromerig te klinken. Eén van mijn favoriete albums om op te zetten als ik laat in de trein zit of door de stad banjer en de concentratie is al een beetje verzwakt door de vermoeidheid. Wellicht kent u het, als alles langs je heen gaat, je het niet meer echt in detail opneemt, maar wanneer je gevoel nou juist extra prikkelingen creëert. Het is altijd één van mijn favoriete momenten van de dag, als je dan lekker door de stad banjert en de fietsers die voorbij gaan zijn een waas en je zit in je eigen wereldje. En dit album verhoogt de heerlijkheid van dat moment. Een heerlijk staaltje van wegdromen dus. En mocht je me kennen maar ik loop je straal voorbij, waarschijnlijk is de bovenstaande bui dan de reden. Sommige nummers zijn licht dansbaar, bij anderen kan je heerlijk wegdromen. Het is hoe dan ook een album dat haarfijn bij mij past, het af en toe ontsnappen, het even je out of touch voelen als je door de stad loopt met dit album op. De nummers hebben allen ook een fantastische flow met klanken en geluiden die heerlijk in elkaar overgaan en prachtig bij elkaar passen en zich tot een mooi geheel vormen. Waar op de albums buiten de top drie nog wel aanmerkingen te maken zijn op het album als geheel is dit voor mij persoonlijk de eerste van drie albums dit jaar die over het hele album mij mee weet te slepen. Ik heb het in ieder geval op vinyl in mijn collectie.
Random track to listen to: ‘Green Knight’

zondag 27 december 2009

De favo albums van IKRS in 2009 - Nr. 4

De favoriete albums van IKRS! Hier nummer vier. (intro - 10 - 9 - 8 - 7 - 6 - 5)

Linda:
Heavy Ghost – DM Stith
(10-03-09. Label: Asthmatic Kitty)
Ieder lijstje moet minstens één album hebben dat eigenlijk op praktisch geen ander lijstje terug te vinden is, een dark horse. That’s my believe at least. De rest van de albums spreken je voor het overgrote deel heel erg aan, en dan is er dat ene album dat je eigenlijk nog nergens bent tegengekomen. Interesting, what would that be? De ideale manier om nieuwe albums te ontdekken zo aan het eind van het jaar. Ik hoop dat Heavy Ghost die rol in mijn lijst mag vervullen. Ik ben zelf gaan luisteren omdat indie darling Sufjan Stevens hem aanprees in een nieuwsbrief. Nu doet de heer Stevens dat bij vrijwel elke artiest op zijn label (but then again, what else would you expect?), maar ik besloot toch maar eens een poging te wagen. En wow, wat was dat de moeite waard. Zoals het overgrote deel van de artiesten op het Asthmatic Kitty label heeft de muziek van DM Stith een folky touch, maar dan net wat experimenteler dan de gemiddelde band uit dit genre. Af en toe klinkt het een beetje als de wat meer gitaargeoriënteerde nummers van Grizzly Bear, maar dan nerveuzer, less sorted. Zo komen er bijvoorbeeld stofzuigerslangen voor in een nummer, wat live vooral lichtelijk awkward voorkomt. Maar wat wil je dan ook wanneer de beste man pas dit jaar begonnen is met het daadwerkelijk presenteren van zijn werk voor een publiek dat uit meer dan tien mensen bestaat? Met wat meer oefening een naam om in de gaten te houden!
Random track to listen to: ‘Thanksgiving Moon’

Stef:
The Future Will Come – The Juan MacLean
(21-04-09. Label: DFA Records)
Het eerste album is misschien beter ontvangen, en dit album lijkt relatief gezien enigszins onder de radar te hebben gevlogen. In mijn ogen onterecht, want de electro-pop van dit album is just delicious. Het is dansbaar, catchy, en het is zowaar nog gebouwd op een thema ook. Dat thema is mens versus robot (of, met een andere kijk erop, de toekomstige mens), iets wat in de sci-fi natuurlijk uitvoerig is behandeld (meest interessant misschien nog wel door het recent op TV geweest zijnde Blade Runner). Naast dat het daadwerkelijk ergens over gaat zitten er sowieso opvallend scherpe zinnen in de nummers, zoals bijvoorbeeld de zin “Your friends are busy making big decisions / avoiding common people with great precision”. De tekst is niet de hoofdmoot, maar het laat zijn dat er toch net wat meer achter zit dan de tunes alleen. Wat misschien niet eens had gehoeven, want de muziek is geweldig. Zoals gezegd is het gewoon heerlijke elektronische pop welke dansbaar en catchy is, en soms komt een vleugje van dat sci-fi gevoel ook in de muziek zelf terug. En live is het ook echt een band, en kan je zien dat het album niet louter even met de computer in elkaar is geflanst. Je kan over de teksten gaan nadenken, of je kan gewoon vrolijk worden van de muziek en met een “spring in your step” door de straten gaan. En als het album goed en wel is afgelopen komt nog even ‘Happy House’ langs, wat als single in 2008 zo goed werd ontvangen dat de band het er maar achteraan heeft geplakt. En normaal zou ik zeggen “Ja, maar eigenlijk past het niet helemaal bij het album en is het een los aanhangsel”, maar laat ‘Happy House’ nu zo goed zijn dat al staat het achter een Bob Dylan album, dan nog zou het een passend toevoegsel zijn, want er is altijd plaats voor echte kwaliteit.
Random track to listen to: ‘No Time'

zaterdag 26 december 2009

De favo albums van IKRS in 2009 - Nr. 5

De favoriete albums van IKRS! Hier nummer vijf. (intro - 10 - 9 - 8 - 7 - 6)

Linda:
Veckatimest – Grizzly Bear
(26-05-09. Label: Warp)
En daar heb je dan het bewijs dat albums altijd even tijd nodig hebben voordat je ze echt goed kan beoordelen. Het duurde zo’n drie maanden voordat ik Veckatimest begon te waarderen en het zelfs tot mijn ‘beste album van de eerste helft van 2009’ uitriep, en nu staat het ‘slechts’ op de vijfde plek. But it’s in excellent company, I must say. De arrangementen op het album werden voor een deel verzorgd door Nico Muhly -- die dit jaar sowieso al een ‘hot name’ leek te zijn om mee te werken -- en misschien dat dit album daardoor wel bij meer mensen klikte dan de vorige albums. Op de posters in de tube in Londen werd het in ieder geval geprezen als ‘Breakthrough album of the year’ (naast posters van de albums van Kasabian, Florence + the Machine en Little Boots die schijnbaar alledrie het album van het jaar hebben weten te produceren). Dat is natuurlijk volstrekte onzin -- alsof voor dit jaar niemand van Grizzly Bear had gehoord, tsk -- maar hey, ze krijgen nu in ieder geval de aandacht die ze verdienen. Dat krijgen ze van mij ook nog door hun gig in het Barbican Centre, wat ik bij deze uit wil roepen tot beste gig van 2009, wat misschien ook de planning aan te rekenen was. Okay, het symfonieorkest op de achtergrond speelde hier ook een rol in, maar wat is nu more memorable dan een concert van Grizzly Bear op Halloween waarbij je overal om je heen in het publiek mensen in een grizzly bear outfit ziet?
Random track to listen to: ‘Fine for Now’

Stef:
Further Complications – Jarvis Cocker
(18-05-09. Label: Rough Trade)
Zou ik een waterdichte zaak kunnen maken dat dit het beste album van het jaar zou kunnen zijn? Niet echt, want de man zelve heeft zelfs al betere muziek gemaakt dan dit. Maar toch blijf ik immens genieten van de capriolen van Jarvis Cocker, voormalig frontman van Pulp. Of het nou een smeekbede is aan een jonge vrouw om sex te hebben of dat hij toegeeft dat hij “profoundly shallow” is; de man weet telkens weer net die woorden te vinden die weten te amuseren of een snaar weten te raken. En dat ligt ook in de volgorde van de woorden, wat dat betreft heeft hij een “knack” om de juiste frase te vinden. En dat is een kwaliteit die maar weinigen gegeven zijn. Toegegeven, iets minder rock en iets meer pop had gemogen, maar Jarvis laat ondanks dat toch zijn range zien met nummers variërend van puur instrumentaal tot ballads, om zelfs te eindigen met een dromerig disco nummer dat voor mij persoonlijk samen met ‘Big Julie’ van het eerste album tot zijn beste solowerk behoort. Ook live in Paradiso was de man weer moeiteloos één van de beste frontmannen van het jaar.
Random track to listen to: ‘I Never Said I Was Deep’

vrijdag 25 december 2009

De favo albums van IKRS in 2009 - Nr. 6

De favoriete albums van IKRS! Hier nummer zes. (intro - 10 - 9 - 8 - 7)

Linda:
Fever Ray – Fever Ray

(18-03-09. Label: Rabid Records)
Karin Dreijer Anderson mag van mij voorlopig bij haar broer uit de buurt blijven (op muziek gebied dan, ik wil geen familieruzies veroorzaken): in my humble opinion is Fever Ray namelijk veel beter dan The Knife (Heiligschennis! Brandstapel! Boe! Ghi. – ed). Dat was ze al toen ik alleen nog maar het album had gehoord, maar met de bijbehorende liveshow wordt het allemaal alleen nog overtuigender. En getuige de nieuwe nummers die ze de afgelopen maand aan haar set heeft toegevoegd zijn we nog niet van Fever Ray af, She’s Not Done. Gelukkig. Al deed bij de afsluitende gig in London wel het gerucht de ronde dat dit de laatste show van Fever Ray ooit zou zijn. Maar daar zijn het slechts geruchten voor, nietwaar? In tegenstelling tot de muziek die ze samen met haar broer maakte, is de muziek van Fever Ray donkerder, sferischer, enchanting en dromeriger. Of nachtmerrie-er-ig, wanneer het tenminste een woord zou zijn. Volwassener misschien wel. Al weet ik niet wat het betekent wanneer je deze muziek begint te maken nadat je gesettled bent en twee kinderen op de wereld hebt gezet. Escapisme is waarschijnlijk de beste beschrijving die je het kunt geven, hoe vaag en overused die term ook is. Maar hey, wie wil er nu eigenlijk lezen hoe je muziek het beste kunt beschrijven? Zet dit album(of live-album, ook een echter aanrader) gewoon op deze kerst, een mooie afwisseling zou ik zeggen.
Random track to listen to: ‘Triangle Walks’

Stef:
No More Stories – Mew
(19-08-09. Label: Sony BMG)
Om eerlijk te zijn, het eerste nummer wat in de blogosphere kwam van het nieuwe album, ik was er niet heel enthousiast over. ‘Introducing Palace Players’ was niet echt mijn cup of tea, en het enthousiasme dat ik voor het album had veranderde enigszins in twijfel. Het eerste nummer, ‘New Terrain’, was tevens niet mijn ding, en laten die twee nummers nou de opening van het album vormen. Oh jeetje. Maar vanaf dan klimt het vijftien nummers tellende album alleen maar totdat het afsluit met als laatste volledige nummer het euforisch klinkende ‘Sometimes Life Isn’t Easy’. In de tussentijd heeft de band allerlei kwaliteiten van zichzelf laten zien. Of het naïef en zacht is zoals de zin “I drew you cartoons so playful”, of nou juist meer rockachtig met het catchy nummer ‘Repeaterbeater’; de band doet het allemaal. Met misschien wel als tussentijds hoogtepunt het nummer ‘Vaccin’, waar ik zelfs al doe ik tijdens het luisteren hele andere dingen altijd weer compleet gefocust naar ga luisteren. En als de band dan ook nog zo’n geweldige show weggeeft in de Melkweg dan zorgt alleen maar dat je nog meer kan genieten van het album. De initiële scepsis na het eerst gehoorde nummer is nu volledig weg en heeft plaatsgemaakt voor mijn persoonlijke mening dat het album een sterke outing vormt van de Denen.
Random track to listen to: ‘Cartoons and Macramé Wounds’

donderdag 24 december 2009

De favo albums van IKRS in 2009 - Nr. 7

De favoriete albums van IKRS! Hier nummer zeven. (intro - 10 - 9 - 8)

Linda:
Bitte Orca – Dirty Projectors

(09-06-09. Label: Domino)
Yup, Dirty Projectors hebben het halve jaar overleefd en staan nog steeds in mijn top tien. Iets lager dan de vorige keer weliswaar, maar dit blijft toch één van de defining albums van dit jaar, voor mij althans. Niet dat dat op zich een reden is om een album te includeren in een lijst: Animal Collective lijkt dit jaar ook veel bepaald te hebben, maar in de buurt van mijn top tien zijn zij niet gekomen. Hoewel sommigen misschien vinden dat het overgrote deel van het werk van Dirty Projectors klinkt alsof een familie van katten langzaam wordt doodgemarteld, zitten er toch een paar juweeltjes tussen de nummers die, toegegeven, in eerste instantie misschien een beetje vreemd aandoen. ‘Useful Chamber’ bijvoorbeeld, dat langzaam opbouwt met behulp van simpele gitaar melodietjes tot het “Bitte Orca, Orca Bitte” refrein. Het beste nummer dat Dirty Projectors dit jaar hebben uitgebracht, ‘When The World Comes To An End’, staat jammer genoeg niet eens op dit album, dat nummer dat ze opeens live deden bij Jimmy Fallon toen ze dit album kwamen promoten. In eerste instantie misschien een rare keuze, een nummer spelen dat niet op het album staat dat je komt promoten, maar wanneer je de clip hebt gezien, then it suddenly makes sense. En je moet ook echt de clip zien bij dit nummer, anders geloof je bijna niet dat het live is.
Random track to listen to: ‘Two Doves’

Stef:
Slow Dance – Jeremy Jay

(24-03-09. Label: K Records)
Misschien heeft het allemaal een beetje een artsy toon dit album. Maar dat is niet verwonderlijk van een liefhebber van de Franse cinema stroom Nouvelle Vague. Maar I like that, maar waar ik nog meer van hou is dat ietwat dromerige, dat ietwat portretterende wat het op mij overbrengt. De jonge Jeremy Jay weet telkens een mooi beeld te schetsen, iets waar je zo in zou willen stappen. Hij romantiseert het ook allemaal voorbeeldig (Die winterlandschappen klinken uit zijn mond heel interessant, wanneer je erin vast zit not so much no), maar dat is uiteindelijk ook wat bij mij persoonlijk past. Zoals Kevin Barnes bijna zingt, I want something beautiful, not realistic. Kitchen sink drama moet met een flinke scheut absurdisme worden gemaakt (*kuch*HaroldPinter*kuch*) wil het mijn interesse behouden. Het album nodigt uit om in scenes te springen, en dat op zeer fijne en toegankelijke tonen. Het heeft iets dromerigs, iets naiefs, iets om in weg te glijden. Alsof hij de meester is in een scene te omschrijven als hoe het in zijn ogen gebeurt, en of dat overeen komt met de werkelijkheid of dat zulke elementaire details eruit zijn gelaten dat is voor de luisteraar zelf om te beslissen. Wat dat betreft werkt het misschien als een Manhattan van Woody Allen. Het is allemaal wel echt wat er gebeurt, de romance, de museumwandelingen, want dat is zijn echte wereld, maar het is ook zijn echte wereld omschrijven vanuit zijn ogen. In Allen’s geval met een flinke dosis Jazz, met een flinke dosis hommage aan vaudeville en Chaplin en Keatin en Groucho Marx die ervoor zorgen dat de werkelijke beelden worden gecommuniceerd via andere, veranderende ogen. Nu is dit geen meesterwerk zoals Allen’s Manhattan wel is, maar een fijn album is het in ieder geval.
Random track to listen to: ‘In This Lonely Town’

Interview met Memory Tapes part 1

Aan het begin van het jaar kwamen er enkele zeer fijne tracks en remixes uit van Memory Cassette, Memory Tapes, en Weird Tapes. Oftewel, van Dayve Hawk, het brein achter al deze personae. De tracks waren allemaal dromerig, sommige licht dansbaar, anderen iets meer experimenteel. Pitchfork was enthousiast en deed een interview met de man die vroeger in de band Hail Social zat, dat twee albums uitbracht in twee vrij uit elkaar liggende stijlen. Nadat die band ten einde kwam ging Hawk verder met het enige wat hij kent, en dat is muziek maken. Want de huisvader heeft geen telefoon, geen rijbewijs, geen further education, en al zijn tijd spendeert hij aan zijn family life en zijn dedicatie aan muziek. Dit leidde tot het album Seek Magic wat hij dit jaar uitbracht. Het album werd alom goed ontvangen en is een favoriet van deze website. Dus in samenwerking met de vrolijke heren van East Village Boys wisselden we wat woorden met Dayve Hawk AKA Memory Tapes.

IKRS: Hoe was je kindertijd? Uit een recent interview kreeg ik een beetje de indruk dat je jezelf beschouwde als een loner?

TAPES: Ik was vaak het haasje in mijn buurt. Mijn fantasie heeft altijd al overuren gewerkt en ik spendeerde een goed deel van mijn tijd alleen… werd wat introvert.

IKRS: Zijn er nog voordelen in het introvert zijn?

TAPES: Ik denk dat ik meer tijd besteedde aan creatief zijn dan aan sociaal zijn… ik denk dat dit op een bepaalde manier mij heeft geholpen een meer praktische relatie te krijgen met muziek, maar het heeft er ook voor gezorgd dat het een uitbuitende relatie is. Dus ik denk niet echt een voordeel, maar gewoon anders.

IKRS: Welke rariteit uit je jeugd heeft nog steeds effect op je vandaag?

TAPES: Nou, daardoor ontdekte ik muziek en dat werd toen alles voor me… zelfs in zoverre dat ik niet heb leren autorijden, niet verder ben gaan studeren, en nooit een baan heb kunnen vasthouden. Ik denk dat mijn obsessieve dedicatie aangaande muziek een gevolg is van dat ik mij als kind nooit ergens aan verbonden voelde.

IKRS: Verbonden in welke zin? Waarom voelde je nergens aan verbonden?

TAPES: Ik was gewoon altijd een outsider. Als ik gestrand zou zijn geweest op het eiland in Lord of the Flies dan zou ik waarschijnlijk als eerste door de anderen zijn vermoord. Ik weet niet hoe het komt… ik lijk best normaal voor mijzelf, maar blijkbaar gedraag ik me op een bepaalde manier die niet goed valt bij anderen. En thuis had ik ook niet een echte klik met mijn familie. Mijn ouders zijn nog steeds gepikeerd dat ik ze nooit heb geknuffeld als kind en dat ik toen nooit heb gezegd dat ik van ze hield.

IKRS: Ga je nog touren met Memory Tapes? Trekt dat je überhaupt?

TAPES: Ik ben erover aan het nadenken (bij tijde van publicatie heeft hij twee concerten in Londen aangekondigd). Het trekt me niet heel erg want ik word bizar zenuwachtig, maar ik wil daar wel vanaf proberen te komen.

IKRS: Als je op het internet kijkt dan is iedereen heel positief over je muziek, geeft dat geen vertrouwen? Of werkt dat averechts?

TAPES: Om eerlijk te zijn heeft het meer te maken met mijn gevoel dat een show per definitie gemaakt is. Ik ken mensen die houden van de aandacht en van een connectie maken met de mensen, en optreden is voor hen misschien echter dan het maken van een album. Maar voor mij is dat omgekeerd: mijn emoties zijn verbonden aan mijn fantasie… als ik het naar de echte wereld breng dan wordt het saai en verlies ik interesse.

IKRS: Een tijdlang wist niemand wie achter die drie verschillende personae (Memory Tapes, Memory Cassette, Weird Tapes) zat. Zijn de grote artiesten geslachtsloos en ambigu of is er iets anders dat speelt?

TAPES: Ik prefereer wel dat kunst ambigu is. Ik weet dat sommige mensen houden van bekendheid en charisma… maar voor mij is het net zoals wanneer je een acteur herkent in een film waardoor je uit het verhaal wordt gehaald. Op het moment word ik een beetje moe van al het gepraat over hoe “mysterious” ik ben dus ik probeer wat opener te zijn, maar ik kan mijn basis persoonlijkheid niet veranderen.

IKRS: In een ander interview sprak je over overgangsangst bij luisteraars wanneer je onder dezelfde naam verschillende stijlen probeert. Is dat een reactie ontstaan uit hoe je tweede Hail Social album werd ontvangen?

TAPES: Gedeeltelijk, en ook hoe mensen in het algemeen reageren op artiesten. Ik heb altijd gedacht dat artiesten als The Beatles en David Bowie niet zouden kunnen bestaan heden ten dage. Veel mensen hebben niet meer het concentratievermogen om een artiest zich te laten ontwikkelen. Als het “luisteren” naar muziek betekent het scannen en streamen van een track dan denk ik dat we meer praten over stilistisch herkenning.

IKRS: Dus het hebben van een “signature sound” is belangrijker geworden? Als Bowie nu met Station to Station zou komen dan zouden mensen dat niet pikken?

TAPES: Zo komt het op mij over. Ik heb het gevoel dat veel mensen meteen willen weten hoe ze tegenover iets staan… dus dan kennen ze de muziek een sub-sub-sub genre toe welke ze of fantastisch vinden of haten. Die eerste indruk vormt vervolgens een filter waar alles vanaf dan doorheen gaat.

IKRS: Je maakt remixes zonder dat je het originele nummer beluistert. Hoe?!

TAPES: Nou ja, ik kijk gewoon naar de delen die ze mij sturen, en dan zoek ik een startpunt en bouw dat uit. Dan hou ik het voor mezelf interessant en hopelijk ook voor anderen. Ik ben niet de beste keus als je een “club ready” single wilt.

IKRS: Je hebt ooit eens gezegd dat labels je vragen een remix te doen om de remix vervolgens te weigeren omdat ze weten dat het toch wel in de blogosphere komt. Is dat labels die aan het kutten zijn of is dat hun manier om zich aan te passen aan de veranderende muziekwereld?

TAPES: Ik weet het niet. Ik kan me voorstellen dat het heel moeilijk is om nu een label te zijn… maar als je met de meeste labels praat dan ben je veel tijd kwijt met het praten over hoe zij zich kunnen beschermen van risico. Ik vind dat het idee van een label moet zijn dat je nou juist risico moet nemen voor de artiesten waar je in gelooft. Iedereen die zijn tijd spendeert met het maken van muziek in plaats van dat ze vast werk hebben neemt een risico, maar niemand beschermt hen. Ik denk nog steeds dat de artiest de onderste trede van de ladder is.

IKRS: Je hebt twee van de nummers op je EP opgenomen toen je achttien was. Heb je er spijt van dat je het toen niet hebt uitgebracht? Je zou een pionier zijn geweest!

TAPES: Maar ik wist toentertijd nog niet hoe! Ik pik dat soort dingen altijd heel langzaam op, dus ik zal waarschijnlijk wat dat betreft altijd achterblijven.

IKRS: Wie doet de artwork voor je albums en voor de niet uitgebrachte dingen die je op je blog zet?

TAPES: Degene die de album cover heeft gedaan is een schilder met de naam Tomory Dodge. De rest is voornamelijk gedaan door een vriend van mij, Scott Eastwood.

Interview met Memory Tapes part 2

Part 1 van het interview

IKRS: Vertel ons eens over het album, Seek Magic?

TAPES: Ik wilde een album maken dat zeer dynamisch zou zijn, met nummers waarin het lijkt alsof er een soort architectuur in zit. Ik wilde er ook voor zorgen dat het niet een bepaald type album zou worden: het kan een “dansen in je kamertje” of een “in slaap vallen met de koptelefoon op” iets zijn… maar niet allebei helemaal.

IKRS: Je muziek heeft een beetje een escapistische, dromerige kwaliteit. Dat stemt voort uit jou als persoon? Meer dan de muziek van Hail Social?

TAPES: Hail Social was als een slechte relatie die ik veel eerder had moeten verlaten en die mij als persoon totaal niet reflecteert. Iedereen die mij kent en mijn huidige muziek heeft gehoord reageert door te zeggen dat de muziek veel meer op mij als persoon lijkt dan dat Hail Social ooit heeft gedaan. Dat dromerige is daar ongetwijfeld een groot onderdeel van… Ik ben een space-case for sure.

IKRS: Klinkt alsof je spijt hebt van het hele Hail Social avontuur. Waarom deed je het terwijl het niet goed voelde? Twijfelde je toen of een dromer zijn wel zo goed was?

TAPES: Ik was er vrij slecht aan toe toen ik Matt (de drummer van Hail Social) ontmoette en ik probeerde dingen te doen die niet dicht bij mijzelf lagen, want de dingen die wel dicht bij mijzelf lagen leken mijn leven te ruineren! Toen ik eenmaal in die situatie was dacht ik een hele tijd dat ik het allemaal kon veranderen en dat ik het op de een of andere manier goed kan laten zijn, en dat heb ik heel lang geprobeerd ook omdat het echt goede gasten waren. Uiteindelijk realiseerde ik toch dat ik veel eerder had moeten ophouden dan dat ik heb gedaan.

IKRS: Voor veel mensen waren old-school raves hun vorm van escapisme. Ben je ooit naar zoiets geweest?

TAPES: Nee, er is hier helemaal niets wat daar op lijkt… veel te plattelands hier. Ik denk wel dat ik dat geweldig zou hebben gevonden. Drugs en luide muziek zijn twee van mijn favoriete dingen.

IKRS: Ik vond een oud interview waarin je aangaf dat Terminator je favoriete film is. Echt?

TAPES: Ik heb ooit Terminator stoned gekeken en ik was er toen van overtuigd dat die film het beste was wat ik ooit had gezien. Ik bleef iedereen maar vertellen dat het een betere zombie film was dan Dawn of the Dead.

IKRS: Ik las ook dat je een groot fan bent van Ziggy Stardust.

TAPES: Ik had geen MTV of stereo toen ik opgroeide, het enige wat ik had was een Fisher-Price platenspeler. Ik stal altijd LPs van de ouders van mijn vrienden, meestal puur gebaseerd op de cover en de titel, dus Ziggy Stardust & The Spiders From Mars sprong wel in het oog. Ik flipte toen ik het voor het eerst luisterde. Het was een muzikale openbaring voor mij. Ik ben vervolgens een enorme fan van alle Bowie albums geworden maar Ziggy was de eerste die ik ooit heb gehoord dus die heeft nog steeds een speciale plaats.

IKRS: Bowie’s discografie is enorm. Welk album is niet zo bekend als Ziggy maar vind jij underrated?

TAPES: Ik ben groot fan van Diamond Dogs. Het is een soort lappenkat achtige plaat… je kan horen dat zijn ideeën in verschillende richtingen gingen op dat moment: er zitten delen in van de nooit gemaakte musical, het begin van het soul gebeuren wat hij daarna zou gaan doen, maar ook nog naweeën van Ziggy… en het werkt eigenlijk niet echt helemaal. Maar ik hou van dat soort albums. Ik hou van halfbakken ideeën omdat ze soms meer natuurlijk aandoen.

IKRS: Je muzikale invloeden gaan ver terug. Voor welke artiesten is het de hoogste tijd voor een re-emergence?

TAPES: Ik heb altijd gewensd dat The Cocteau Twins meer gerespecteerd waren geweest. Ik vind dat ze dezelfde adoratie verdienen als My Bloody Valentine en de Pixies. Ik zou het ook leuk vinden als Doo-Wop weer terug zou komen, maar ik kan me niet voorstellen dat mensen dat zouden kunnen doen zonder ironie. Irony is killing music.

IKRS: Hoe vermoordt ironie de muziek? Welke bands zijn daar debet aan en op welke manier?

TAPES: Ik bedoel eigenlijk dat mensen zo zelf bewust en cultureel bewust zijn dat je op een punt komt waar alles wat je doet een soort van uiting van ironie is. Ik denk dat de ironie een reactie is op het overweldigende cynisme. Iedereen heeft teveel informatie en ze lijken dat heel defensief te gebruiken… je zou denken dat artiesten proberen de luisteraar te foppen als je ziet hoe zoveel mensen reageren op een nieuw nummer.

IKRS: Ik las ooit een interview met Morrissey en die zei dat toen Ziggy Stardust uitkwam er een gigantische outrage was, en Morrissey zei dat mensen zijn vergeten hoe serieus dat toen allemaal wel niet was. Hoe was dat tussen alle make-up, extravagante kleding, en buitenaardse referenties zo serieus, en mist dat in de huidige muziek?

TAPES: Ik weet eigenlijk niet wat het verschil is tussen nu en toen, of dat er daadwerkelijk verschil is. Het lijkt wel alsof het steeds moeilijker wordt om ergens in te geloven… met als gevolg dat het moeilijker en moelijker wordt mensen echt te bereiken. Ik denk dat mensen als ze nu een persona aannemen voornamelijk acteren. In het geval van Ziggy leek het op een act via welke de echte Bowie zijn van één kant oppervlakkige maar toch echte emoties kon tonen: “I could fall asleep at night as a rock ’n roll star”.

IKRS: Wat kunnen we verwachten van je in de toekomst? Is Memory Tapes iets waar je op verder wilt bouwen?


TAPES: Ik ben halverwege met het opnemen van mijn nieuwe album, waarschijnlijk rond de aankomende lente heb ik een nieuwe LP. Het zal wel verschillen met de vorige, maar ik weet nog niet precies hoe. Ik heb zoveel verschillend materiaal dat het moeilijk is om te zeggen welke kant het precies op zal gaan. En misschien aan het einde van de rit gooi ik het allemaal wel weg en maak ik Seek Magic 2.



Wij danken Dayve Hawk voor de medewerking en iedereen bij EVB voor hun hulp bij het interview.

woensdag 23 december 2009

De favo albums van IKRS in 2009 - Nr. 8

De favoriete albums van IKRS! Hier nummer acht. (intro - 10 - 9)

Linda:
Love Comes Close – Cold Cave

(21-07-09. Label: Heartworm)
Ik denk dat dit een van de donkerste albums uit mijn top tien is, en toch benadrukt zanger Wesley Eisold in ieder interview dat hij geeft dat Love Comes Close een pop record is. Misschien moet je hem daarin wat credits geven wanneer je naar Cremations luistert, dat andere album dat Cold Cave dit jaar uitbracht maar wat eigenlijk geen legitiem album maar meer een collectie van EPs is. Daarmee vergeleken klinken nummers met titels als ‘The Trees Grew Emotions and Died’ of ‘Heaven Was Full’ opeens wel heel erg pop. En niet alleen de titels zijn donker, de teksten als in ‘The Laurels of Erotomania’ dat begint met de zin, “I’m going to put you in the hospital”, zijn minstens zo donker. En poëtisch bij tijd en wijle als in titel nummer ‘Love Comes Close’: “Everything changing will unchange again / Sun sheds light as the life sheds the skin / You kiss your wish to the heart of the well / The secrets you sleep with will not break the spell”. Live is Cold Cave ook ten zeerste aan te raden, met ieder bandlid achter een andere synthesizer die probeert tegen de anderen op te bieden (neem oordoppen mee zou ik zeggen).
Random track to listen to: 'Youth and Lust'

Stef:
Shadow of the Bloodstained Kiss – Antoni Maiovvi
(03-08-09. Label: Seed)
Ik zal het achtergrondverhaal achterwege laten, maar het album is een conceptalbum en is de “filmscore” van een nooit gemaakte sci-fi film uit 1983 met in de hoofdrollen Barbara Cupisti en Ian McCulloch. Hey, I’m loving that. Het punt is niet alleen de leukigheid van deze gimmick, maar ook dat het album dus een sound probeert na te bootsen van hoe wij nu denken dat een sci-fi b-flick rond die tijd zou klinken. Wat natuurlijk nog steeds allemaal onderdeel is van het concept ware het niet dat de electro/italo-synth echt geweldig uitgevoerd is. Of het nu de plus tien minuten tracks zijn of de ietwat kortere, de nummers kennen een heerlijke progressie. En een heerlijke combinatie van beats en heerlijke synth sounds. Het is meeslepend, en misschien merk je nou juist daaraan dat het toch een filmscore opbouw heeft. Of misschien denkt mijn brein dit louter vanwege het achtergrondverhaaltje, maar ook dat (net zoals de fab cover) is onderdeel van het gehele werk. En af en toe klinkt het ook als spacemen invading, maar denk niet dat het alleen in connectie met dat verhaal goede muziek vormt, want dit zou mij in ieder geval ook compleet absorberen op de dansvloer, en mijn hoofdje en handjes en beentjes zouden er van gaan bewegen. Verwacht overigens geen extravagantie ten top of uber theatrale neigingen, dat ontwijkt Maiovvi gelukkig dan net weer wel.
Random track to listen to: 'Future Space Love Party'

dinsdag 22 december 2009

De favo albums van IKRS in 2009 - Nr. 9

De favoriete albums van IKRS! Hier nummer negen. (intro - 10)

Linda:
Seek Magic – Memory Tapes
(24-08-09. Label: Sincerely Yours)
Kent u dat laatste stuk van ‘Bicycle’? Zo vanaf 3.23 ongeveer, waar je eigenlijk alleen een achtergrondkoor, een piano en een beat hoort? I genuinely love that bit. Zo simpel, zeker met de “gitaarsolo” die er daarna nog overheen komt, maar zo goed. De andere nummers op het album komen wat mij betreft eigenlijk niet in de buurt van dit ene nummer, maar toch is het een album dat ik maar blijf luisteren. Heerlijk om op de achtergrond op te hebben staan terwijl je eigenlijk andere dingen moet doen, zoals het maken van een eindejaarslijst, maar waardoor je dan zo wordt afgeleid, omdat de muziek gewoon te goed is dat er uiteindelijk vrij weinig van terecht komt tot de muziek staakt en je jezelf realiseert dat dit album toch echt in die lijst terecht moet komen.
Random track to listen to: 'Plain Material'

Stef:
XX – The XX

(17-08-09. Label: Young Turks)
Oh dear, niet de meest originele keuze I must admit. Veel publicaties hadden het album nog hoger staan dan negende, alleen voor mij persoonlijk houden de teksten het enigszins terug. Het is wel heel erg teen anxiety en teen lovey dovey wat mij betreft. En ik ben een teksten man. Maar des te indrukwekkender dat ze er toch nog zo hoog in staan. Ik had de band live gezien op London Calling, en dat was een amuserend optreden. Maar het album was een aangename verrassing, want de sound daarop was vele malen meer imponerend dan het live optreden was. Die intro is echt absurd goed, en doet precies wat een intro moet doen, namelijk zonder een echt nummer te zijn aangeven wat er komen gaat en de interesse opwekken van de luisteraar. De sfeer die de minimalistische sound oproept is fijn melancholisch en dromerig, en om dat op te roepen zo jong en op je debuutalbum; dat is niet veel bands gegeven. Helaas dat de jonge band zo gebukt ging onder het succes in de tweede helft van het jaar, maar met wat goed getimede rust zal de band er zo weer bovenop zijn.
Random track to listen to: ‘VCR’

Los Campesinos! album lekt

Het album Romance is Boring van Los Campesinos! is gelekt. Het album is het tweede officiële album van de aimabele band uit Wales. De officiële release datum is de eerste van februari volgend jaar. Het album is in Amerika opgenomen met producer John Goodmanson. Eén van de nummers die op het album zal staan is ‘The Sea is a Good Place to Think About the Future’, welke als vrije download sinds september verkrijgbaar is.

Een andere track is ‘I Warned You Do Not Make An Enemy Out of Me’, wat toevallig God zei tegen Faust toen die laatste erover dacht zijn ziel te verkopen aan de duivel. En Faust deed dat, en we weten allemaal wat er van hem is gekomen! (okay, niet iedereen, maar alles wat hij aanraakte ging of dood of eindigde slecht, eek!). Dus dat krijg je als je de verkeerde vijanden maakt! Toegeven, dat kwam door het bloedpact met de duivel en niet door God, want zo vindicatief is God niet, maar, uhm, toen Faust de volgende ochtend opstond was het wel zo dat hij naar zijn voeten keek en dacht “Hmm, mijn voeten, ze lijken wel heel erg groot”. En dat is niet alleen esthetisch vervelend, maar denk je eens in hoeveel je weer kwijt bent aan nieuwe schoenen. Ja, dat krijg je ervan he. De band zal op 14 januari in Rotown staan.

05 Days Off maakt nieuwe namen bekend

Het festival 05 Days Off heeft een batch nieuwe namen bekend gemaakt. Nu zijn er officieel twintig namen bekend voor het dit jaar in maart tevoorschijn komende festival. Wat van één kant goed nieuws is, want de week OV van alle studenten is dan nog gewoon geldig. Wat ook slecht nieuws is, want ik kan me een concert op één maart herinneren dat ik terecht kwam in een sneeuwstorm, en mijn zin om door sneeuw te reizen is ernstig bekoeld de laatste twee dagen.

De namen zijn *schraapt keel*: Pantha du Prince, Miss Kittin met haar feestconcept Republique, Paul Kalkbrenner, The Bloody Beetroots, Rusko, Redshape, Floating Points, Nosaj Thing, Oi!, Groove Armada, Gomes, Boemklatsch, Dekmantel, DJ Kutz, Gomes, Joker, Minilogue, Hot Chip, en Vitalic. Die laatste zal acte de presence geven als DJ set. Dus dat voorgroot lijkt ons de kans dat de goede man een keer op tijd begint. The Bloody Beetroots staat op 4 maart ook in Doornroosje als onderdeel van I Feel Luv.

Nieuws in de maand december

Al het nieuws uit de maand december hier verzameld:

22 dec:
Los Campesinos! album lekt
05 Days Off maakt meer namen bekend

18 dec:
Mogelijk Wolf Parade album in 2010
Devendra Banhart en drummer The Strokes gaan samen band vormen

16 dec:
Broken Bells van James Mercer en Danger Mouse krijgt gestalte
Kevin Barnes schrijft nummer voor Beyonce (volgens twitter...)

15 dec:
Fact en Pitchfork beginnen met hun favo tracks van 2009 lijst, Stylus begint retrospectief op de 10de
Grizzly Bear gaat voor een film de muziek verzorgen

12 dec:
Yeasayer's album Odd Blood lekt
Fact Magazine onthult hun beste albums van het jaar

10 dec:
Memory Tapes gaat touren
Pearl Jam op nieuw Rockin' Park officieel bevestigt

08 dec:
Solo album Jonsi komt uit in maart
Volgens Festivalinfo.nl in 2010 weer een editie van Rockin' Park

07 dec:
Frightened Rabbit geeft nieuw album een naam
Debuutalbum Dum Dum Girls

03 dec:
05 Days Off maakt eerste namen bekend
Goldfrapp komt met nieuw album

01 dec:
Gorilliz album krijgt naam
Beyonce wil iets doen als of Montreal

maandag 21 december 2009

De favo albums van IKRS in 2009 - Nr. 10

De favoriete albums van IKRS! Hier nummer tien. (intro)

Linda
10: St. Vincent – Actor
(05-05-09. Label: 4AD)
In mijn halfjaarlijstje kwam ze niet voor, ook al was het album toen ook al een tijdje uit, maar zo aan het eind van het jaar is St. Vincent toch opeens weer boven komen drijven. Waarschijnlijk heeft dat veel te maken met de twee keer dat ik haar inmiddels live heb mogen zien. Eén keer met volledige band op gratis festival de Affaire in Nijmegen (ik begin nu alvast met promoten voor komend jaar), en één keer in het voorprogramma van Grizzly Bear, waar ze in haar eentje haar nummers bracht. Beide keren wist ze een publiek dat haar nagenoeg niet kende te overtuigen zich meteen na afloop richting de merchandise-stand te begeven. Maar ze liet vooral zien hoe veelzijdig ze eigenlijk is: op het album klinken de meeste nummers erg georkestreerd en bijna ingetogen; live klinkt het ruwer, komen de contrasten beter uit en laat ze vooral zien dat ze meer is dan het mooie gezichtje op de album cover.

Listen to random track: 'Save Me From What I Want'

Stef
10: Franz Ferdinand – Tonight: Franz Ferdinand

(26-01-09. Label: Domino)
Ik kan natuurlijk een lijstje beginnen met een artsy fartsy keuze zodat iedereen meteen denkt van “oh, hoe interessant en hip” en dat mensen het dan goed gaan volgen, maar ik begin met een band die in weblog kringen volgens mij erg on the out is. Zelfs het eerste album wordt genegeerd in decennia lijstjes, terwijl bands die rond die tijd in dezelfde stroming zaten wel worden genoemd. Beetje vreemd, maar voor mij persoonlijk maakt het niets uit, want er is iets aan Franz Ferdinand waardoor ik het altijd kan opzetten. Het is een soort van last rescue, als ik nergens zin in heb, dan kan ik altijd terugkeren naar Franz. Ook dit album, hoewel het niet zo goed is als het eerste. Maar nog steeds is het album erg catchy en typisch Franz Ferdinand, en dat terwijl ze hun pallet ook enigszins uit weten te breiden met de introductie van enkele voor FF nieuwe elementen. Okay, de electro outro van ‘Lucid Dreams’ wordt live tegenwoordig een stuk beter gedaan dan de ietwat saaie versie op het album (en ja, ik zet ’t vaak net voor de outro gewoon af). Dus is het een perfect album? Nee, niet echt. Maar er is nooit een moment dat ik geen zin heb in Franz Ferdinand, en dat is ook een kwaliteit.

Listen to random track: 'Live Alone'

Introductie eindejaarslijstje 2009

Stef over lijstjes:
Lijstjes zijn een hot thing, daarbij zijn ze vaak ook even leuk als dat ze frustrerend zijn. “Dat album op één? Dat ding zoog zoooo hard. Maar dan niet dit album, zo belachelijk, die site is zo out of touch”. “Het beste album van het jaar”, ik vind dat altijd een beetje pompeus klinken. Want over wat al dan niet het beste album was, daar kan over gediscussieerd worden. Net als bij literatuur, of kunst, iets kan objectief goed en slecht zijn. Goede of slechte technieken, goed of minder goed doordachte ideeën. Uitdagend of mondain.

Wat je favoriete album was, dat is een persoonlijke keuze. Ik probeer ook altijd lijstjes te zien niet als een objectieve keuze van het beste album van het jaar, maar als het favoriete album van de desbetreffende publicatie. En als je de publicatie volgt en het vaak eens bent met hun mening, dan kan je misschien zo nog wat tips opdoen van albums die je vergeten was, of die je nog nooit hebt geluisterd, of het haalt je over om misschien het toch nog één keer te luisteren omdat je niet op dat punt had gelegd waardoor het album nou juist zo gevierd wordt. Zo ben ik zo het album Boxer van The National gaan luisteren, en de band werd één van mijn favoriete bands zeker van de 21ste eeuw.

Dus lees de opkomende lijst ook meer als een lijstje met tips van wat wij, Linda en ik, goede albums vonden. Welke albums bij ons persoonlijk het meest klikten, en misschien klikken ze bij jou ook. Let us know either way, en vooral waarom, want beide kanten horen van waarom een album klikte of niet is altijd interessant. Het is een simpel lijstje, per dag Linda's en mijn nummer tien, negen, etc, en zo een simpele top 10. Enjoy the holidays, enjoy the list!

Linda’s disclaimer:
Disclaimer: this list has been compiled without having the time to properly listen to:
Real Estate, Bear in Heaven, A Sunny Day in Glasgow (*too easy*), Girls, Hildur Gudnadóttir, Nite Jewel, Ducktails (though that might be ‘cause the name reminds me too much of a certain Disney Cartoon I didn’t particularly like)

And no, I certainly did not forget about these albums, they’re just shit/overrated/I’m just not that into them:
Animal Collective (album and EP), Japandroids, Fuck Buttons (seriously, Street Horrrsing was way better than Tarot Sport, get over it), The Flaming Lips, The Horrors, Atlas Sound, Bat for Lashes, Micachu & the Shapes, Discovery (seriously?), Manic Street Preachers, Wild Beasts (again, seriously?), Arctic Monkeys, Muse, Passion Pit, the Antlers.

But these are worth listening to, though they didn’t make the final list:
Circlesquare, Phoenix, Neon Indian, Yeah Yeah Yeahs, Handsome Furs, HEALTH, Dark Was the Night, Lotus Plaza, Antony & the Johnsons, The Field, Patrick Wolf, The Whitest Boy Alive, Franz Ferdinand.

Where have the Brits gone? So I finally move to London, and then the music moves away. Am I going to have to move to America now to be were it’s all happening? And were in America would I have to go then? In the UK everyone at least comes to London, if you haven’t played in London, you might as well haven’t played anywhere at all. America is just way too big: there’s New York, Los Angeles, Montreal (I’m including Canada in America), Chicago and numerous other cities which are way too far apart from each other for bands that are starting out to perform there.

vrijdag 18 december 2009

Mogelijk Wolf Parade album in 2010

Drummer Arlen Thompson van de band Wolf Parade heeft op een fan website gezegd dat de band nieuwe nummers aan het schrijven is. De bedoeling is dat dit in de lente een nieuw album zal opleveren die later in het jaar zal worden uitgebracht. Het afgelopen jaar bracht Spencer Krug nog albums uit met de bands Swan Lake en Sunset Rubdown. Dan Boeckner, mede zanger in Wolf Parade, tourde (volgens ons) met succes met zijn band Handsome Furs. Als Wolf Parade brachten ze in 2008 hun meest recente album uit getiteld At Mount Zoomer.

De bekendste wolf parade is natuurlijk die van 1974, toen er een dronken schaapje voor de parade opdook en in zijn delirium uitriep: “I’m so sorry but the motorcade will have to go around me this time, because God is on my side, and I’m the child bride”. Maar de begrafenis van het overgebleven pootje was heel mooi. Ja.

Devendra Banhart gaat samen met drummer The Strokes band beginnen

Devendra Banhart zal samen met Fab Moretti een band beginnen. De band zal Permanent Adventure heten. De twee werkten ook al samen bij het project dat Megapuss heette. De advertentie campagne zal bestaan uit de twee heren die al helm dragend op elkaar afrennen, en via de contact microfoontjes zal dit het percussie element moeten bewerkstelligen. Vervolgens zal Banhart vragen “What are you on?”, en dan zal Moretti zeggen “I’m on a permanent adventure”. Dit alles om hun product te verkopen, welke een vorm van cologne zal zijn.

Banhart bracht dit jaar nog een album uit. Deze heeft de naam What Will We Be. Moretti hoort als het goed is druk bezig te zijn met een nieuw album voor The Strokes.

woensdag 16 december 2009

Broken Bells van James Mercer en Danger Mouse krijgt gestalte

In het begin van de week begon de ad campaign al van de band Broken Bells, opgezet door Danger Mouse en James Mercer van de Shins. Vage foto’s met silhouetten van de twee heren in de verte werden gespot, en klikte je erop dan kon je op verschillende sites terechtkomen waar louter enkele samples van het aankomende album on repeat te horen waren. How mysterious! Het gehele album zal op 9 maart in de winkels liggen.

Het album, net als de band, heet Broken Bells. Dit is niet een geweldige referentie naar een hoger werk of passend bij het creatieve proces, nee nee, het ging de heren puur om de alliteratie. Maar gelukkig is alliteratie een geweldige truc! Kijk naar alle Suske en Wiske titels! Het is fantastisch! Briljant! Of nou ja, in ieder geval aardig. Wel een beetje simpel. En lui. En weinig creatief. Het is eigenlijk vrij slecht. Bagger! Boe! Boe zeg ik! Boycotten! Boycotten deze simpele, cheesy naam! Boe! Ja. Ja dat vind ik.

Kevin Barnes schrijft nummer voor Beyoncé

Kevin Barnes, aka de frontman van of Montreal, heeft gehoor gegeven aan Beyoncé’s wens een keer iets te doen met de band. Of in ieder geval via twitter geeft hij aan dat hij een nummer heeft geschreven voor Beyoncé. Of Beyoncé er in werkelijkheid ook zo open voor zal staan valt te betwijfelen (of überhaupt dat Barnes het nummer heeft geschreven, maar goed), maar hoe hilarisch zou het zijn om Beyoncé zinnen te horen zingen als “I want you to be my pleasure puss / I want to know what it’s like to be inside you” of “We can do it softcore if you want / but you should know that I take it both ways” of “She’s the girl who left me bitter / I want to pay some other girl to just walk up to her and hit her!” of “I tried to find my way into Hegel, but Kierkegaard satisfied me so much more as his view on absurdism and his faltering Catholicism visible throughout his career are as intense, if not more, as Freudian analyses on penis envy” (hoewel de laaste niet echt van of Montreal is, maar het zou leuk zijn om te zien niettemin). Er zou zeker hevig over worden gediscussieerd me thinks, en dat zou de pop wereld wel enigszins buiten zijn ijzeren (en weinig verheffende) grenzen krijgen. Go Beyoncé, go go go! You can do it darl!

dinsdag 15 december 2009

Grizzly Bear gaat muziek voor film verzorgen

De band Grizzly Bear gaat de muziek verzorgen voor de film Blue Valentine, over een aflopend huwelijk. En dat impliceert de naam eigenlijk al, want anders zou het wel Happy Valentine heten. Of You’re My Valentine, of Oh My Darling, Oh My Darling, Oh My Darling, Valentine, of Roses Are Red, Violets Are Blue, You’re My Valentine, It Is True, of of of, oh ja, of There once was a Valentine, and she was all mine, and we were so happy and clever, and thought we were gonna live forever, ‘till we had to carry a very large refrigerator up three flights of stairs, she said she didn’t like the colour after all, and I dropped it on her. Ja.

De film is geregisseerd door Derek Cianfrance en heeft Ryan Gosling en Michelle Williams in de hoofdrollen. Een hip paar met veel independent film credentials, hoewel als je geen cinefiel bent en de gewone man in de straat de namen voorlegt ze waarschijnlijk zouden zeggen “Oh ja, speelden zij niet al samen in een film in de jaren zestig aan de hand van een toneelstuk van Eugene O’Neill over een morphine verslaafde moeder?”, maar nee, dat waren Katharine Hepburn en Ralph Richardson, en die zijn dood. Ja. Tragisch. Maar ze waren oud.

Fact Magazine en Pitchfork beginnen met hun eindejaars coverage, Stylus begint de 10de

Pitchfork en Fact Magazine zijn beide deze week begonnen met een countdown van hun favoriete tracks van het jaar. Beiden zijn interessant op hun eigen manier en zullen je in ieder geval herinneren aan een aantal tracks en bands of misschien wel introduceren aan een paar wicked tracks en bands. Een voordeel van deze lijsten zijn ook dat ze ingebouwde players bezitten waardoor je alle nummers meteen kan luisteren. Helaas voor Nederland gebruikt Pitchfork een player die in Nederland alleen maar 30 seconde previews afspeelt, wat bij Fact gelukkig niet het geval is.

Stylus neemt de term retrospectief als enige echt serieus. Op tien januari van het volgend jaar gaat het online magazine van Stylus voor eenmaal weer open om terug te kijken op het afgelopen decennium, waarvan een groot gedeelte op hoogstaande en soms hilarische wijze door hen is besproken totdat ze er de stekker uit haalden een paar jaar terug. Een goed begin van het nieuwe jaar zou ik zeggen.

maandag 14 december 2009

New Mixtape: It’s Disco Time!

Okay, so yeah, de afgelopen tijd iets minder succesvol geweest in het dagelijks een goede update plaatsen, maar hopelijk zal u spoedig weer kunnen genieten van de routine die normaliter hier heerst. Als goedmaker heb ik hier voor u een delicious mixtape! Het begint met old school disco, dan een beetje meer electro, om vervolgens via wat african vibes en boogie af te sluiten met de gefluisterde smeekbede “don’t turn it off, don’t turn it off I kind of like it”. Bijna twee uur lang kunt u genieten van heerlijke disco edits, enkele geweldige nieuwe bands struttin’ their stuff, en af en toe een gouden oude (maar uiteraard nog as fresh as ever). So put on your dancing shoes and enjoy!

(If you recognize some of the edits and want to share the exact information so I can put the correct tracklist on here, please do. As it is now some of the edits might not be properly listed)

To download: http://www.megaupload.com/?d=4BURLDWW






Tracklist:
Spring Affair – Donna Summer / Tic Toc – Permanent Vacation feat. Kathy / Tangled – C.O.M.B.I. / Undressed in Dresden – The Hundred in the Hands (Jacques Renault remix) / Dancer – Gino Soccio (Youth’s Get Deep Re-Rub) / Make You Mine – Miami Horror (Fred Falke remix) / Chicken Dream Inside Egg – Pink Skull / Liquid Propagnosia – Kasper Bjorke feat. JaConfetti & Dennis Young / On Repeat – LCD Soundsystem / Obsession for the Disco Freaks – Alexander Robotnick / I Feel Space – Lindstrom / Pacific – Zodiac (Ilya Santana remix) / Young Again – Kasper Bjorke (WhoMadeWho & Tomboy Blog Remix) / Disco Lies – Moby (Jacques Renault remix) / Falls – Bostro Pesopeo (Hercules & Love Affair remix) / I Zimbra – Talking Heads / Funky Boogie – Beatconductor / I Can See – Jazzanova (Holy Ghost! remix) / Don’t Turn It Off – 40 Thieves feat. Qzen (Brennan Green remix)

zondag 13 december 2009

Crazy Zany Radio Sunday - 'Lewis Takes Action' van Final Fantasy

Laatste track deze serie! In januari, na Kerstmis en allerlei andere feestelijke bedoeningen, zal deze column terugkeren. Elke week geven we onze eerste indruk over één nummer. Mocht je in de volgende serie mee willen doen, let me know, hoe meer meningen hoe interessanter of course. Sowieso zijn alle bijdragen welkom, want we komen erachter dat we door drukte interviews en recensies moeten laten schieten, wat an sich zonde is of course. Dus mocht je over muziek willen brabbelen, let me know, aight? We’re friendly people. Sommige van ons in ieder geval.

Track: ‘Lewis Takes Action’ by Final Fantasy (listen here)
Average Grade: 6.3

Linda: As good as the first song with which this column started out was (Autumn Beds by Modest Mouse for the odd person who doesn't remember each and every song reviewed here), so bland is this Final Fantasy song. I'd almost rather listen to Christmas carollers, that is, if I wouldn't go suicidal every time I come near one without my headphones on.
1.8/10

Anna: Beautiful instrumentation and odd sounds... sign me up! Although because this is Final Fantasy, I'm sure I've already signed up somewhere. His talent is blatantly obvious and sadly underrated. This song is a very pleasing appetizer to an album I'm not going to miss on (and neither should you; you know who you are).
Grade under the mistletoe: Happy holidays with a very festive 7.5/10

Jox: Well, this one is certainly eccentric. Beirut springs to mind, but this is a lot more melodic. Intriguing, beguiling and perhaps even alarming. Definitely the sort of track you either love or hate. And I think I'm leaning towards loving it.
8/10

Jon: Edgy, nervous and spikey, I truly love the intro and the Wilson-esque vocals it leads into. But just as I am really getting drawn in by the song it comes to a premature end. I'm not sure this particular fantasy is final enough, it's crying out "to be continued".
7.4/10

Stef: Most. Abrupt. Stop. Ever. Anyway, a faux dramatic/theatric atmosphere in which violent thoughts are uttered. I like it, but tie a new end to this song dear.
7/10

zaterdag 12 december 2009

Nieuwe tracks uit de week van 3 t/m 9 dec

De nummers van de week column bestaat uit een willekeurige greep van nieuw nummers die mijn oren hebben gevonden. Bijvoorbeeld nieuwe nummers live gespeeld, remixes, nieuwe singles, of willekeurige tracks van nieuwe of aankomende albums. Dit laatste wordt bepaald via de shuffle knop, dus compleet random. Is het representatief? Niet altijd, indicatief al misschien iets meer. Een snel, willekeurig kijkje in wat nieuw is of wat er aankomt.

Via de hypem links kan je de nummers meteen beluisteren. Soms werkt de grote play knop niet, maar probeer dan de play knop rechtsonder. Die werkt als het goed is sowieso! De techniek staat voor niets!

In het Engels dit keer dat deze column ook verschijnt op een Engelse site en ik de tijd momenteel niet heb om het in twee talen te doen. Sorry!

Track of the week
‘Le Livre Rose’ by Sport Hit Paradise feat. Gavin Russom
I don’t know Sport Hit Paradise to be honest, but Gavin Russom is from the DFA label so there are worse people to be affiliated with really. And to be honest, I really love this. Very understated, right mixture of beats and melancholy without too blatantly aping the obvious, and the voice is precisely right for this music. As in, it is dreamy and incorporated into the music, rather than it being up front. It has a slight catchiness to it which makes it easy to listen to while still keeping that “at night” vibe. And I love that “at night” vibe, I just love when a song adds to walking outside around 1 AM with the streets empty and only city lights out there. I’ll be keeping an eye on these lads, especially considering another track was done with Munk, so again, there are worse people to be affiliated with.
http://this.bigstereo.net/2009/12/02/sport-hit-paradise/


‘Dead Disco Dancer’ by O Children (Golden Filter remix)
I love the solo stuff by The Golden Filter, really is dreamy disco with a bit of a beat done right. I also liked this track by the after Nick Cave titled O Children. The mix, I wasn’t really envisioning it at first. Lovely is that The Golden Filter adds its own vocals to it, and the original vocals then come booming over the top, perhaps even with a bit of extra cleanness to it which really makes it a contrast, perhaps even too much so. But after the initial adaption period it mixes rather well actually. The additional instrumentals are really nice as well, and where in the beginning of the year the remixes by The Golden Filter were all slightly alike, this adds whole new dimensions to their range. So this and the recently released. ‘Thunderbird’ really see them expanding their range. I’m still waiting to hear some new stuff from O Children, I interviewed the band at the end of last year, and I hope they come out of the gates in 2010 building on the positive word they garnered at the beginning of this year.
http://hypem.com/track/972496/O+Children+-+Dead+Disco+Dancer+The+Golden+Filter+Remix+

‘The Fire Below’ by Runaway
I love Jacques Renault. I love his edits, I love his DJ sets with the lads from Holy Ghost!, so this track from Runaway (where he is one half of a duo), well, I’m looking forward to it. The track has a rather long build-up, but that is part of its charm, as little additions and changes are constantly made to this seven minute track (although, really, the build-up concerning the beginning beat is perhaps testing everyone’s attention span a tad). After almost four minutes of nuances the track gets a bit more lively, but it keeps the middle ground between nuanced layers and a disco tune. I constantly felt the track was ready to just explode, but instead it shows a constant restraint, and I don’t know it is restraint or just an inability to make it explode. Perhaps letting it go off was too easy. Then again, perhaps this is an example of what you call an aptly named track. It is a nice piece of work, yet somehow I constantly had the feeling I wanted something more out of it.
http://hypem.com/track/973005/Runaway+-+A1+The+Fire+Below

‘Colours Fade’ by Blood Red Shoes
Well, colour me surprised seeing that this track’s running time is seven minutes. Blood Red Shoes was a nice bit of fresh air in their early goings, but the album kind of labelled them as one dimensional, and at one point they seemed to fade a bit. So new things have to come from them. This is longer, for sure, and they do add some new elements to the song, like the sort of “backing vocals” adding another instrumental line. They also seem to put a bit of reverb on the guitar. But for a track of seven minutes, in the song itself, regardless of their oeuvre, there is just a bit too much repetition. At the five minute mark it seems as if they are ending the song, which they do, and it lasts two minutes, going on in a sort of heartthrob way which is reminiscent of when a bonus track is put at the end of an album and you need to get through fifteen minutes of noise or nothing to get there. Not really fancying that one.
http://hypem.com/track/965283/Blood+Red+Shoes+-+Colours+Fade

‘Warm in the Shadows’ by Music Go Music (Villa remix)
Yes, the problem is, Fred Falke already did this one, and perhaps that is a cue for the rest to just stop and find something else to do really, isn’t it? Well, not really, but the Fred Falke remix is the definite one in my eyes. Villa does a nice job though. The original is of course a proper tune, very catchy, so you’ve got something to work with. And Villa do a nice job of making it different yet keeping it dancey and catchy, which is what you want from a remix of course. Sometimes a new spin on a track can make it live that bit longer on DJs’ setlists. It takes almost three minutes for some sort of vocals to set in, and even then it is just “oh-ho-ho-oh”, for the rest this remix is instrumental until halfway, but even sans vocals it is interesting. And if you keep it interesting for so long and then add such an important and influential dimension to it then you’re already halfway of not boring people. And actually, it keeps on entertaining. So forget about this remix automatically being a minor addition, it is a really enjoyable one from a cracking tune.
http://hypem.com/track/965012/Music+Go+Music+-+Warm+in+The+Shadow+Villa+Remix+

‘The Splendour’ by Pantha du Prince
Oh isn’t he the Fact Magazine darling. The Fact crew does everything to hype this German based artist, but unlike several other websites, when Fact does a thing like that, usually they have a point. This is delightful hypnotic minimalist electro. Perhaps he got a bit trigger happy with the windpipes (are they windpipes? They sound rather like them to me), but oh well. It is not as “I’m watching the scenery” like as Sven Weisemann’s outing this year (Xine), it has a bit more of a constant beat to it keeping it a bit more hypnotic. Yet it is not as captivating and it doesn’t pull me in as much as other tracks have done this year. But it is a nice prelude to his upcoming album.
http://hypem.com/search/pantha%20du%20prince/1/