De favoriete albums van IKRS! Hier nummer twee. De nummers één van onze lijstjes zullen op 31 december geplaatst worden! (intro - 10 - 9 - 8 - 7 - 6 - 5 - 4 - 3)Linda:
No More Stories – Mew
(19-08-09. Label: Sony BMG)
Ondanks de belachelijke lange titel die me in eerste instantie enorm irriteerde (wat moet je ermee? Ik kan het in ieder geval niet onthouden), is dit gewoonweg een geweldig album. Zo geweldig dat het zelfs mijn Amerikaanse huisgenote die van Josh Groban en Michael Bublé houdt (en ik heb moeten opzoeken hoe je dat schrijft, weetjes over America’s favourite singers behoort niet tot mijn parate kennis) tot de indie muziek heeft weten bekeren. Captivating is wat mij betreft dus een terechte omschrijving van de muziek van Mew. Hoogtepunten op het album zijn voor mij ‘Introducing Palace Players’, ‘Repeaterbeater’ en ‘Sometimes Life Isn’t Easy’. Die laatste zou zelfs bijna als pop kunnen kwalificeren. En de opbouw op ‘Introducing Palace Players’! Die gitaar! Hoe de melodie opeens lijkt door te stromen! En hoe goed werkte dat live? En daar kwamen de visuals dan ook nog eens bij. En de samenzang! Oh, volgens mij kan ik hier nog wel een tijdje doorgaan met het houden van een lofrede over deze Deense band, die me met dit album echt hebben weten te overtuigen. Mogen ze datzelfde nu ook gaan doen bij u?
Random track to listen to: ‘Repeaterbeater’
Stef:
Flashmob – Vitalic
(25-09-09. Label: Different Records/Pias)
Het eerste album van de Fransman Pascal Arbez wordt in het algemene gezien als een indicator in de elektronische muziekscene. Ik heb het album op release niet ontdekt, en toen ik het later hoorde kon ik wel inzien dat het in de zeitgeist misschien een bakermat en innoverend was, maar after the fact had ik persoonlijk niet het idee op een gouden ei te zijn gestuit. Toegegeven, enkele tracks zijn fantastisch, en het album zet ik nog steeds met regelmaat met plezier op. Afgelopen Lowlands was ik daarom ook in de Bravo te vinden toen de man speelde, en daar gaf hij een goede set weg. Dus toen het album uitkwam dacht ik, oh ja, ik vind hem wel leuk, ik moet dat album eens luisteren. En ik had wel verwacht dat ik ook dit album goed zou vinden, maar voor dit had ik me niet voorbereid. Het is, van begin tot einde, een fantastisch in elkaar overlopend geheel van heerlijke nummers. Misschien zit er niet zo’n “let’s rock!” uitschieter bij als op het eerste album, maar het album is meer één geheel en weet mij te pakken en te boeien van first to last. Alles, elk geluidje lijkt zorgvuldig te zijn gekozen door Arbez. Of het nu meer dansbaar is of nou juist meer sfeervol en subtiel, het is sterk in elkaar genaaid. Het is, net als Memory Tapes en mijn nummer één, een album dat mij kan oppakken en mij voor even in een ander wereldje kan plaatsen, mij beschermend tegen gierende auto’s en bellende mensen. Arbez bewijst met dit album voor mij dat hij een meester is in de opbouw en de overgang. En don’t get me started over dat concert in de Melkweg, want ook dat was magnifiek.
Random track to listen to: 'Still'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten