Interview met Memory Tapes part 1

Aan het begin van het jaar kwamen er enkele zeer fijne tracks en remixes uit van Memory Cassette, Memory Tapes, en Weird Tapes. Oftewel, van Dayve Hawk, het brein achter al deze personae. De tracks waren allemaal dromerig, sommige licht dansbaar, anderen iets meer experimenteel. Pitchfork was enthousiast en deed een interview met de man die vroeger in de band Hail Social zat, dat twee albums uitbracht in twee vrij uit elkaar liggende stijlen. Nadat die band ten einde kwam ging Hawk verder met het enige wat hij kent, en dat is muziek maken. Want de huisvader heeft geen telefoon, geen rijbewijs, geen further education, en al zijn tijd spendeert hij aan zijn family life en zijn dedicatie aan muziek. Dit leidde tot het album Seek Magic wat hij dit jaar uitbracht. Het album werd alom goed ontvangen en is een favoriet van deze website. Dus in samenwerking met de vrolijke heren van East Village Boys wisselden we wat woorden met Dayve Hawk AKA Memory Tapes.

IKRS: Hoe was je kindertijd? Uit een recent interview kreeg ik een beetje de indruk dat je jezelf beschouwde als een loner?

TAPES: Ik was vaak het haasje in mijn buurt. Mijn fantasie heeft altijd al overuren gewerkt en ik spendeerde een goed deel van mijn tijd alleen… werd wat introvert.

IKRS: Zijn er nog voordelen in het introvert zijn?

TAPES: Ik denk dat ik meer tijd besteedde aan creatief zijn dan aan sociaal zijn… ik denk dat dit op een bepaalde manier mij heeft geholpen een meer praktische relatie te krijgen met muziek, maar het heeft er ook voor gezorgd dat het een uitbuitende relatie is. Dus ik denk niet echt een voordeel, maar gewoon anders.

IKRS: Welke rariteit uit je jeugd heeft nog steeds effect op je vandaag?

TAPES: Nou, daardoor ontdekte ik muziek en dat werd toen alles voor me… zelfs in zoverre dat ik niet heb leren autorijden, niet verder ben gaan studeren, en nooit een baan heb kunnen vasthouden. Ik denk dat mijn obsessieve dedicatie aangaande muziek een gevolg is van dat ik mij als kind nooit ergens aan verbonden voelde.

IKRS: Verbonden in welke zin? Waarom voelde je nergens aan verbonden?

TAPES: Ik was gewoon altijd een outsider. Als ik gestrand zou zijn geweest op het eiland in Lord of the Flies dan zou ik waarschijnlijk als eerste door de anderen zijn vermoord. Ik weet niet hoe het komt… ik lijk best normaal voor mijzelf, maar blijkbaar gedraag ik me op een bepaalde manier die niet goed valt bij anderen. En thuis had ik ook niet een echte klik met mijn familie. Mijn ouders zijn nog steeds gepikeerd dat ik ze nooit heb geknuffeld als kind en dat ik toen nooit heb gezegd dat ik van ze hield.

IKRS: Ga je nog touren met Memory Tapes? Trekt dat je überhaupt?

TAPES: Ik ben erover aan het nadenken (bij tijde van publicatie heeft hij twee concerten in Londen aangekondigd). Het trekt me niet heel erg want ik word bizar zenuwachtig, maar ik wil daar wel vanaf proberen te komen.

IKRS: Als je op het internet kijkt dan is iedereen heel positief over je muziek, geeft dat geen vertrouwen? Of werkt dat averechts?

TAPES: Om eerlijk te zijn heeft het meer te maken met mijn gevoel dat een show per definitie gemaakt is. Ik ken mensen die houden van de aandacht en van een connectie maken met de mensen, en optreden is voor hen misschien echter dan het maken van een album. Maar voor mij is dat omgekeerd: mijn emoties zijn verbonden aan mijn fantasie… als ik het naar de echte wereld breng dan wordt het saai en verlies ik interesse.

IKRS: Een tijdlang wist niemand wie achter die drie verschillende personae (Memory Tapes, Memory Cassette, Weird Tapes) zat. Zijn de grote artiesten geslachtsloos en ambigu of is er iets anders dat speelt?

TAPES: Ik prefereer wel dat kunst ambigu is. Ik weet dat sommige mensen houden van bekendheid en charisma… maar voor mij is het net zoals wanneer je een acteur herkent in een film waardoor je uit het verhaal wordt gehaald. Op het moment word ik een beetje moe van al het gepraat over hoe “mysterious” ik ben dus ik probeer wat opener te zijn, maar ik kan mijn basis persoonlijkheid niet veranderen.

IKRS: In een ander interview sprak je over overgangsangst bij luisteraars wanneer je onder dezelfde naam verschillende stijlen probeert. Is dat een reactie ontstaan uit hoe je tweede Hail Social album werd ontvangen?

TAPES: Gedeeltelijk, en ook hoe mensen in het algemeen reageren op artiesten. Ik heb altijd gedacht dat artiesten als The Beatles en David Bowie niet zouden kunnen bestaan heden ten dage. Veel mensen hebben niet meer het concentratievermogen om een artiest zich te laten ontwikkelen. Als het “luisteren” naar muziek betekent het scannen en streamen van een track dan denk ik dat we meer praten over stilistisch herkenning.

IKRS: Dus het hebben van een “signature sound” is belangrijker geworden? Als Bowie nu met Station to Station zou komen dan zouden mensen dat niet pikken?

TAPES: Zo komt het op mij over. Ik heb het gevoel dat veel mensen meteen willen weten hoe ze tegenover iets staan… dus dan kennen ze de muziek een sub-sub-sub genre toe welke ze of fantastisch vinden of haten. Die eerste indruk vormt vervolgens een filter waar alles vanaf dan doorheen gaat.

IKRS: Je maakt remixes zonder dat je het originele nummer beluistert. Hoe?!

TAPES: Nou ja, ik kijk gewoon naar de delen die ze mij sturen, en dan zoek ik een startpunt en bouw dat uit. Dan hou ik het voor mezelf interessant en hopelijk ook voor anderen. Ik ben niet de beste keus als je een “club ready” single wilt.

IKRS: Je hebt ooit eens gezegd dat labels je vragen een remix te doen om de remix vervolgens te weigeren omdat ze weten dat het toch wel in de blogosphere komt. Is dat labels die aan het kutten zijn of is dat hun manier om zich aan te passen aan de veranderende muziekwereld?

TAPES: Ik weet het niet. Ik kan me voorstellen dat het heel moeilijk is om nu een label te zijn… maar als je met de meeste labels praat dan ben je veel tijd kwijt met het praten over hoe zij zich kunnen beschermen van risico. Ik vind dat het idee van een label moet zijn dat je nou juist risico moet nemen voor de artiesten waar je in gelooft. Iedereen die zijn tijd spendeert met het maken van muziek in plaats van dat ze vast werk hebben neemt een risico, maar niemand beschermt hen. Ik denk nog steeds dat de artiest de onderste trede van de ladder is.

IKRS: Je hebt twee van de nummers op je EP opgenomen toen je achttien was. Heb je er spijt van dat je het toen niet hebt uitgebracht? Je zou een pionier zijn geweest!

TAPES: Maar ik wist toentertijd nog niet hoe! Ik pik dat soort dingen altijd heel langzaam op, dus ik zal waarschijnlijk wat dat betreft altijd achterblijven.

IKRS: Wie doet de artwork voor je albums en voor de niet uitgebrachte dingen die je op je blog zet?

TAPES: Degene die de album cover heeft gedaan is een schilder met de naam Tomory Dodge. De rest is voornamelijk gedaan door een vriend van mij, Scott Eastwood.

Part 2 van het interview