Linda: Fever Ray – Fever Ray
(18-03-09. Label: Rabid Records)
Karin Dreijer Anderson mag van mij voorlopig bij haar broer uit de buurt blijven (op muziek gebied dan, ik wil geen familieruzies veroorzaken): in my humble opinion is Fever Ray namelijk veel beter dan The Knife (Heiligschennis! Brandstapel! Boe! Ghi. – ed). Dat was ze al toen ik alleen nog maar het album had gehoord, maar met de bijbehorende liveshow wordt het allemaal alleen nog overtuigender. En getuige de nieuwe nummers die ze de afgelopen maand aan haar set heeft toegevoegd zijn we nog niet van Fever Ray af, She’s Not Done. Gelukkig. Al deed bij de afsluitende gig in London wel het gerucht de ronde dat dit de laatste show van Fever Ray ooit zou zijn. Maar daar zijn het slechts geruchten voor, nietwaar? In tegenstelling tot de muziek die ze samen met haar broer maakte, is de muziek van Fever Ray donkerder, sferischer, enchanting en dromeriger. Of nachtmerrie-er-ig, wanneer het tenminste een woord zou zijn. Volwassener misschien wel. Al weet ik niet wat het betekent wanneer je deze muziek begint te maken nadat je gesettled bent en twee kinderen op de wereld hebt gezet. Escapisme is waarschijnlijk de beste beschrijving die je het kunt geven, hoe vaag en overused die term ook is. Maar hey, wie wil er nu eigenlijk lezen hoe je muziek het beste kunt beschrijven? Zet dit album(of live-album, ook een echter aanrader) gewoon op deze kerst, een mooie afwisseling zou ik zeggen.
Random track to listen to: ‘Triangle Walks’
Stef:
No More Stories – Mew
(19-08-09. Label: Sony BMG)
Om eerlijk te zijn, het eerste nummer wat in de blogosphere kwam van het nieuwe album, ik was er niet heel enthousiast over. ‘Introducing Palace Players’ was niet echt mijn cup of tea, en het enthousiasme dat ik voor het album had veranderde enigszins in twijfel. Het eerste nummer, ‘New Terrain’, was tevens niet mijn ding, en laten die twee nummers nou de opening van het album vormen. Oh jeetje. Maar vanaf dan klimt het vijftien nummers tellende album alleen maar totdat het afsluit met als laatste volledige nummer het euforisch klinkende ‘Sometimes Life Isn’t Easy’. In de tussentijd heeft de band allerlei kwaliteiten van zichzelf laten zien. Of het naïef en zacht is zoals de zin “I drew you cartoons so playful”, of nou juist meer rockachtig met het catchy nummer ‘Repeaterbeater’; de band doet het allemaal. Met misschien wel als tussentijds hoogtepunt het nummer ‘Vaccin’, waar ik zelfs al doe ik tijdens het luisteren hele andere dingen altijd weer compleet gefocust naar ga luisteren. En als de band dan ook nog zo’n geweldige show weggeeft in de Melkweg dan zorgt alleen maar dat je nog meer kan genieten van het album. De initiële scepsis na het eerst gehoorde nummer is nu volledig weg en heeft plaatsgemaakt voor mijn persoonlijke mening dat het album een sterke outing vormt van de Denen.
Random track to listen to: ‘Cartoons and Macramé Wounds’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten