Secret gigs, een concept dat in Nederland misschien niet heel erg ingeburgerd is, maar in London kun je het bijna niet maken om nooit zo’n happening te hebben meegemaakt. In een zaaltje waar normaal gesproken low key art exhibitions worden gehouden (en dat dus ook niet voorzien is van iets basaals als een podium), en verborgen achter een pub waar organisch bier wordt geschonken, komt Beach House hun in januari uit te komen derde album Teen Dream promoten. Het trio moet zich door een volgepakte zaal naar voren wringen alwaar hun instrumenten op hen wachten, op een voor de gelegenheid in een met witte dierenvachten afgebakend “podium”. Door de opbouw van de abnormale venue kunnen alleen de personen op de eerste twee rijen daadwerkelijk iets zien van de performance, overigens niet bijgestaan door het feit dat alle drie bandleden liever zittend hun werk ten gehore brengen. Gelukkig heeft Victoria LeGrand een stem die het gebrek aan zichtbare stage presence een stuk minder noodzakelijk maakt. En dan is er ook nog dat nieuwe album. Gezien de gig vooral ter promotie van het nieuwe album is worden er maar weinig oude nummers gespeeld, en komt Teen Dream integraal voorbij. Niet dat iemand daarover durft te klagen. Na ‘Norway’ lijkt de hele zaal volledig overtuigd te zijn van het feit dat het komende album de voorlopige kroon op het werk van Beach House zal worden; al zal het vroege lekken van het album daar ook een kleine rol in hebben gespeeld. De combinatie van lo-fi met melodieuze pop en de warme en intrigerende stem van Victoria LeGrand zorgen voor een verrassend samenspel waarvan op de vorige albums al wat te horen was, maar wat nu geperfectioneerd lijkt te zijn. Het trio, dat eigenlijk een duo is bestaande uit Victoria LeGrand en Alex Scally maar live wordt bijgestaan door drummer Graham Hill, weet met beperkte middelen toch een sterke live show neer te zetten.
En beperkte middelen zijn het. Voor echt begonnen kan worden herinneren ze ons daar nog even aan door minstens tien minuten nodig te hebben voordat alle lichtjes daadwerkelijk oplichten en alle instrumenten de geluiden produceren die ze horen te produceren. En dat terwijl de drummer rustig en werkeloos toekijkt vanaf zijn krukje aan de zijkant van de zaal. Wanneer de synthesizer en de gitaren van Victoria en Alex uiteindelijk naar volle tevredenheid gehoor geven aan hun oproep kan meteen begonnen worden met ‘Walk In the Park’ in de nog wat kil aandoende zaal. Niet dat de zaal lang kil blijft, zowel muzikaal gezien als fysiek. De afwezigheid van een airco wordt al snel opgemerkt door de temperatuur, welke zijn kans schoon ziet en met de minuut begint te stijgen. Misschien een leuke bijkomstigheid als je naar een band met de naam ‘Beach House’ gaat kijken in december, maar ook voor de band wordt het op een gegeven moment wel erg warm. Maar zoals Victoria al aangeeft, je moet er wat voor over hebben, voor zo’n speciaal optreden. En wanneer er begonnen wordt met een nummer als ‘Walk In the Park’, dan weet je dat ze de waarheid spreekt.
Misschien is het de warmte, misschien is zijn het de nummers, maar het optreden lijkt voorbij te vliegen. Net iets langer dan een half uur hebben ze maar nodig om het bevoorrechte publiek kennis te laten maken met het nieuwe album. Naast ‘Norway’ is ‘Zebra’ nog een hoogtepunt. Zoals alle nummers op het nieuwe album is de kracht van het nummer misschien wel de simpele opbouw. Het klinkt meteen bekend, misschien door de herinnering aan Blonde Redhead die het teweeg brengt, maar dan met de krachtige stem van Victoria. Na prachtige afsluiter ‘Take Care’ is het ook meteen duidelijk dat een toegift er niet meer inzit, ja dat krijg je met de opbouw van de zaal. De band moet zelfs wachten voor het publiek de zaal begint te verlaten voordat ze zelf hun “podium” kunnen verlaten. Lang wachten op een volgend optreden zal het echter niet zijn: komend voorjaar zijn ze zowel in Nederland als in Londen te vinden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten