De vorige keer was eigenlijk ook te mooi om waar te zijn. We Have Band was de officieuze afterparty in de kleine zaal en het hield het publiek wat was toegestroomd vanaf Bloc Party de hele set vast. En terecht, want het trio maakt aanstekelijke muziek, wat ze al lieten zien met singles ‘Oh’ en ‘You Came Out’. Ook Kitsuné kwam on board, en gaf ‘Time After Time’ een plaatsje op één van de hipste verzamelaars. Nu, echter, speelt Bloc Party er niet voor. Sterker nog, in de kleine zaal speelt een Nederlandse band die een stuk langer doorspeelt dan op het originele schema staat, en vervolgens geen poot uitsteekt om te helpen afbouwen. Ondertussen wacht Darren zenuwachtig bij de deur om te kijken wanneer hij eindelijk iets kan opzetten. Drie kwartier later dan gepland kan de band eindelijk spelen voor een waarschijnlijk voor een kwart gevuld publiek.De chagrijn die van de koppen staat af te lezen tijdens het opbouwen – eerst moet je wachten bij een band compleet niet jouw genre, en daarna moet je nog haasten ook. Toppunt was toen de drummer van de Nederlandse band zijn drum gaf aan het vrouwelijke lid van We Have Band in de trant van “zet dit eens even weg, meisje”. – verdwijnt tijdens het spelen. Ondanks dat er weinig mensen daadwerkelijk dansen, wat toch voor de band ongetwijfeld een graadmeter is van hoe lekker het gaat. Echter, het heeft waarschijnlijk meer sociologische oorzaken (dans je als de zaal maar voor een kwart gevuld is? Je wordt automatisch wat zelfbewuster) dan dat slecht spel debet is aan dit fenomeen. Want de band laat nogmaals zien waarom velen enthousiast zijn.
En de band is ook zeer aimabel in zijn voorkomen. Het bedankt het publiek voor het komen en zegt hoeveel het betekent als jonge band zijnde dat er mensen zijn. Dit paren ze vervolgens nog met goede muziek ook. De singles ‘Oh’ en ‘You Came Out’ zijn al een beetje bekend, en het zijn dansbare, beetje hoekige nummers met niet zozeer gezang dan wel enig geroep. Veel jonge bands hadden waarschijnlijk na de initiële ontvangst gekozen om meer van dat soort nummers te maken, echter, met het album op komst heeft We Have Band zijn repertoire uitgebreid. Zo zijn sommige nummers wat sfeervoller, sommige wat minder hoekig, en dat laatste nummer, ‘Honey Trap’, is een bona fide danshit in waiting. Eén nummer heeft zelfs een soort van stadion rock refrein.
Hoe dit zal uitpakken op album is dan uiteraard de vraag, maar het stemt in ieder geval positief dat de band meerdere dingen kan spelen en dus niet een one trick pony blijkt. Alleen de openingstrack van het album doet mij enigszins vreemd aan, met een gitaarrifje dat niet geheel lijkt te werken. Voor de rest klinkt het allemaal gestroomlijnd. De stem van Darren klinkt beter dan ik in mijn herinnering had, en klinkt best vol en sterk. Belangrijker nog, zijn stem past bij de wat donkere sfeer die de muziek bij tijd en wijle aanneemt. Ze spelen bijna een uur aan origineel materiaal, en ze zijn zich daarmee overduidelijk aan het klaarstomen voor het album, en een daaropvolgende tour. Pet Shop Boys cover ‘West End Girls’ is eruit gehaald. De band heeft het ook niet meer nodig.
Want flauwvallende jongens en een timide publiek terzijde, de band speelt wederom goed en heeft al een aantal zeer fijne nummers. De band lijkt voornamelijk gegroeid in de nummers die je niet nopen tot dansen, wat deze avond goed uitkomt. Aan het einde van de set, na het excellente ‘Honey Trap’, komt er een applaus uit de zaal dat zo luid is dat zelfs het trio op het podium – dat het daarvoor nog met beleefd handgeklap had moeten doen – positief verbaasd lijkt. En hopelijk zal het album datzelfde gevoel teweeg gaan brengen bij mensen nog niet bekend met de band. De eerste keer met een meewerkende zaal was redelijk euforisch, nu de tweede keer voor een kleiner publiek valt de band muzikaal wederom positief op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten