Zoot Woman wist na zes jaar weer een album uit te brengen dit jaar, en dit wordt op gepaste wijze gevierd via een tour. Het album heet Things Are What They Used To Be, en volgt het in 2003 uitgekomen Zoot Woman op, wat het tweede album van de band was. In een niet uitverkochte oude zaal staan de twee heren, dame, en het bandje met daarop Stuart Price’s aandeel. Er wordt een gordijn opgetrokken aan de zijkant van het podium, er komt wat rook, en vervolgens komt eerst de drummer op en daarna de andere twee. Het opnemen van het gordijn in het stuk is een ieders raadsel, maar na deze theatrale onnodigheid kan het optreden beginnen.Dit alles gebeurt wel nadat Scarlet Soho heeft opgetreden. Ook deze band bestaat uit twee heren en een dame, maar geen daarvan is een drummer. De zanger heeft louter een gitaar op sommige nummers, en de andere twee staan achter de synth, waar het vrouwelijke lid af en toe een bas oppakt. De band is, met al meer dan één album, misschien niet meer erg gewend op te treden als voorprogramma. De frontman is er namelijk van overtuigd dat het publiek wel mee gaat klappen, het publiek is dat iets minder. En hiermee beschrijf ik ongeveer de vijfde keer dat dit voorkomt, mocht u denken dat dit louter een incident was. De sound, alsmede de frontman, is uit de jaren tachtig weggelopen zo lijkt het. Het is decidedly retro, en de moves van de zanger lijken zo te passen in Spandau Ballet of iets anders New Romantic. Enkele van de synth nummers zijn nog wel aardig, en slechtere voorprogramma’s hebben ook zeker bestaan. Met dat gezegd ben ik er niet van overtuigd dat ze binnenkort de hoogte in gaan schieten.
Zoot Woman is al ooit de hoogte ingeschoten, en is daar naar het publiek te zien nu al iets overheen, dat hoogtepunt. De zaal is niet uitverkocht, en het publiek dat er is lijkt de band inderdaad zo rond het eerste en tweede album aan het begin van dit decennium ontdekt te hebben. Dat betekent overigens echter niet dat Zoot Woman van plan is louter die albums te spelen, want het overgrote deel van de nieuw uitgekomen LP komt langs. En met verrassend succes, want de nummers op de nieuwe plaat zijn catchy en dansbaar en komen redelijk goed uit de verf. ‘More Than Ever’ en ‘Saturation’ vormen enkele hoogtepunten van de nieuwe nummers. Vooral ‘Saturation’ als dat in een hoger tempo schiet krijgt een redelijk deel aan het dansen. Niet dat de band alleen nieuwe nummers speelt. Een oudje dat het bijvoorbeeld goed doet is ‘Hope in the Mirror’.
Hoofdzanger Johnny Blake ziet er impeccable uit met zijn blauwe pak en groenachtige, glimmende schoentjes. Wat dat betreft ziet de band er goed verzorgd uit en heeft het wel enige flair die bij veel bands mist. Waar Scarlet Soho faalde (wat als voorprogramma vrijwel altijd zal gebeuren, dus geen knock on die band) krijgt Blake het publiek wel mee als hij vraagt om ondersteuning. En dit doet de band slim, wat het vraagt dit niet lukraak, maar als de band het publiek mee laat klappen wordt dit meestal gevolgd door een dansbare pay-off waar het publiek na geholpen te hebben met de opbouw daar naartoe volledig uit zijn dak kan gaan. Het zorgt voor een soort van flow.
Erg spraakzaam is de band niet, op wat bedankjes na, maar er is ook een bandje te volgen. Stuart Price tourt niet, en blijkbaar is zijn input niet op te vangen door Beatrice and the rest, wat weinig ruimte overlaat voor wat nieuwigheden, improvisatie, of experiment. Een achttien minuten durende versie van een nummer zoals je bij een band als The Juan MacLean wel ziet zal daarom immer achterwege blijven, wat jammer is, want zo verliest het optreden enige spontaniteit. Enthousiasme lijkt de band richting het einde ook verloren te hebben, vanwege vermoeidheid of otherwise, want het volgt de reguliere set met de meest karige encore ooit met louter opening track ‘Just A Friend of Mine’, wat enigszins te weinig punch heeft om als grande finale te dienen. Dus een wat bedroevend einde voor een verder zeer catchy en fun loving show.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten