Het Amsterdam Dance Event is een vrij grote aangelegenheid, met DJs all over the globe die neerstrijken in onze hoofdstad voor de nodige DJ sets. Zo kan je er komende dagen heen voor nationaal (Joost van Bellen, Nuno dos Santos, Darko Esser, etc) en internationaal (Richie Hawtin, Boys Noize, Pendulum, etc) allure. Het geheel wordt echter afgetrapt door zowaar een band. Of nou ja, in ieder geval een live optreden. De eer gaat naar Simian Mobile Disco, het producer duo James Ford en James Shaw. Het debuutalbum van de heren kwam in 2007 uit, geheten Sustain Attack Delay Release. Eerder dit jaar kwam het nieuwe album uit, genaamd Temporary Pleasure, en daarmee streken de heren neer in een redelijk gevulde Melkweg.Het duo start redelijk sterk, met single ‘Audacity of Huge’ en één van de bekendere nummers van de heren, ‘It’s the Beat’, ruim voorin geposteerd. Misschien is dit ook wel de way to go, want hierdoor komen er meteen al een aantal tracks langs die uitermate uitnodigen om te dansen, wat in de voorste rangen dan ook veelvuldig gedaan wordt door het zeer eclectische publiek. Van mensen speciaal dolled up for the occassion tot de ruigere, meer dance achtige bewegers. ‘Audacity of Huge’ is een killer track van het nieuwe album, en eentje die niet zal misstaan in retrospectieven, mocht de band het ooit zo lang volhouden en deze ooit komen. ‘It’s the Beat’ is een lichtelijk moderne club safety pick, eentje waar je als je het moeilijk hebt als DJ naar kan terugpakken.
Het is altijd interessant om te zien hoe een band als Simian Mobile Disco er een levendige show van gaat maken. Want het is en blijft natuurlijk louter aan knopjes draaien wat benodigd is. Dus ga je gewoon achter een tafel vol elektronica staan, of ga je er een complete show omheen bouwen? Aan de buitenkant van het podium, om de heren heen, staan een zestal soort van obeliskachtige lichttorens die voor de nodige lichteffecten zorgen en het geheel sfeer moeten geven op de juiste momenten. De heren hebben hun apparatuur op een soort van ronde tafel gezet met een paal in het midden, en ze lopen dus steeds om de paal heen om op de juiste momenten aan de juiste knop te draaien. En dit zorgt inderdaad voor de nodige dynamiek, omdat de heren niet alleen niet stil staan, maar ook nog iets anders doen dan van links naar rechts lopen. Niet dat het veel meer bijzonder is om ergens omheen te lopen, maar optisch creëert het meer actie. Je hebt het idee dat ze niet louter achter een tafel staan, ook omdat ze af en toe vol in het zicht staan zonder iets ervoor.
De opstelling geeft de band ook meer de opportunity om met het publiek zich te onderhouden. Niet altijd even succesvol. Zo brengt de band een nummer terug om vervolgens natuurlijk door middel van die pauze het nummer weer op te bouwen naar een apotheose. Maar aan het begin van de stilte beginnen ze al aan het publiek te vragen of ze lawaai willen maken, terwijl ze daarna dus nog naar de big bang moeten toewerken. Terwijl je, zo zou je zeggen, nou juist de spanning opbouwt om vervolgens de reactie van het publiek te krijgen of te vragen, om daarna met een knal weer verder te gaan. Op andere schaal deed een aantal weken geleden Zoot Woman dit nog effectief. Ze brachten het terug, lieten het publiek meeklappen, en instantly de pay-off. Nu verstoor je eigenlijk enigszins het momentum wat je zelf aan het opbouwen bent. En zo zijn er enkele momenten meer waar de interactie met het publiek en de timing net mis lijken te gaan.
Dit is niet het enige wat aan de show beter kan, hoewel voor ik verder ga er wel gezegd moet worden dat de show in totaliteit als dansbaar en catchy gezien mag worden, en voor die 17 euro een geslaagd avondje uit is. Maar de echte geweldigheid mist het, door hetgeen hierboven, maar ook door de setlist. Sommige nummers, zeker enkelen van het nieuwe album, zijn niet sterk genoeg. Zo is ‘Cruel Intentions’, de track featuring Beth Ditto, echt een bona fide momentum killer. Het duurde daarna zelfs even voordat de zaal er weer een beetje in kwam. Ook een track als ‘Synthesise’ heeft net niet de vereiste punch die zo’n live show allure geeft. Wat dat betreft is het jammer, hoewel ook begrijpelijk, dat de twee er geen tracks bijhalen van Simian, al is het maar de Justice remix van ‘We Are Your Friends’. Het had de setlist net iets minder aflatend gemaakt, en zeker bij een act waar de main focus dansen is, is het behouden van een zeker tempo een grote plus.
Dit alles wil niet zeggen dat het optreden niet vermakelijk is. De gecreëerde dynamiek door de opstelling en de dansbare nummers die zeker veelvuldig in de set aanwezig zijn maken het goed toeven in de Melkweg. De set is echter niet een algehele euforie, en kent een paar zwakkere momenten en weet niet altijd even goed het momentum vast te houden of op te bouwen. Maar zeker met een goed derde album, een verbeterde timing, en een effectief scheiden van het kaf van het koren heeft de show nog zat potentie tot groei, van vermakelijk naar eentje die in ieder geval al uitverkoopt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten