En met “aardige” bedoelen we als in de karakteristiek aardig, niet als in het bijvoeglijk naamwoord. Als je ze zo ziet dan verwacht je niet direct de deken van aardigheid die ze in conversatie uitstralen. De punk vibe is goed aanwezig in hun uiterlijk. Dan Boeckner heeft een jackje aan, vrouw Alexei Perry draagt altijd iets aparts dat wel of niet samengaat met haar gigantische ringen. En dan hebben we het nog niet over de tatoeages gehad, en wanneer ze hun spullen hebben opgezet en ze verdwijnen weet je gewoon dat ze naar buiten zijn gegaan voor een snelle peuk. Maar terwijl ze aan het opzetten zijn en er komt een vrouw naar het podium toe neemt Alexei Perry alle tijd om met haar te converseren met een grote lach op haar gezicht. En tijdens het voorprogramma, de nummers die ze meepakken al in het publiek staand, klappen ze het hardst van allemaal, en zelfs mid-set geven ze nogmaals hun steun aan het Nederlandse voorprogramma, Kismet.Dat terwijl Kismet nou niet bepaald een uitblinkende set speelt. Het begin is luid. Als in, extreem luid. Telkens als de gitaar van de zanger wordt aangeslagen schiet er een hard, schel geluid door de zaal die inkrimpingwaardig is. Hoe hard de gitaar in het begin staat, zo zacht staat de microfoon van de andere gitarist. Na twee derde van de set komt men daarachter. Nu had hij tot dan toe gelukkig weinig solo stukken, maar het staat een beetje raar als iemand uit volle borst meezingt terwijl er zo overduidelijk geen geluid uit komt. Wat jammer is, want op momenten komt het wel naar voren dat Kismet (beter dan menig ander Nederlands voorprogramma) wel daadwerkelijk nummers weet te maken die van A naar B naar C gaan, in plaats van eenzelfde riff te herhalen om daar overheen te spuwen. De zanger zingt meer op emotie dan op techniek, hoewel ik wel de indruk krijg dat met professionele zanglessen er meer constantie in de stem zou kunnen komen. Ook het charisma ontbreekt enigszins. Maar Handsome Furs is enthousiast, en die hebben er nog altijd meer kijk op dan de rest in de zaal, so yeah.
Handsome Furs neemt vervolgens het podium en start met een single van het nieuwe album, namelijk ‘Legal Tender’. Om de toon maar meteen te zetten. De sound is heerlijk, en verbaasde me al in positieve zin op Motel Mozaique. Hier in Tivoli de Helling lijkt de band nog spraakzamer en er nog meer zin in te hebben. De electrobeats van Perry zorgen voor een mooi canvas, waar Boeckner overheen spuwt en speelt, soms met een verrassend catchy riffje, soms met een bak rock erin verwerkt. Een zeer catchy riffje is die in ‘All We Want, Baby, Is Everything’, dat nog lang na de gig in mijn hoofd blijft hangen. De nummers worden goed gebracht, met strakke beats en de gitaar een beetje rock, een beetje minder op het strakke pad dan wat Perry doet. En het werkt wonderwel samen. Sommige tracks zijn dansbaar, andere zijn uitstekend om met je hoofd mee op en neer te gaan: de mix van nummers is een effectieve.
Mocht je uitgekeken zijn op de nummers (en wie is dat nou?) dan zijn er altijd nog die twee mensen op het podium. En ze zijn gek! But in a good way. Perry kijkt al lustend naar Boeckner terwijl ze op één been staat, of aan het springen is, of wederom op één been staat. Boeckner trilt van de ene microfoon naar de andere, als hij er niet eentje kwijt raakt that is. Er gebeurt altijd wel wat op het podium, en Perry laat zien dat hoewel ze gebonden is aan haar instrument dat niet hoeft te betekenen dat je stil moet blijven staan, hoewel het gedrag niet bij iedereen zou passen. Eigenlijk bij niemand, maar Perry lukt het om een grote glimlach op de gezichten te bezorgen met haar capriolen. Ook de interactie tussen Perry en Boeckner is fantastisch mid-songs. Boeckner wordt aan de haren getrokken, Perry stampt met een voet richting Boeckner terwijl hij de gitaar bewerkt gericht tot haar: de chemistry tussen het koppel is duidelijk.
Nog amusanter wordt het tussen de nummers door. Niet alleen krijgen we een connotated boekwerk met daarin de verhalen achter elk nummer (want het is niet alleen hersenloos, zo blijkt uit het verhaal achter ‘All We Want, Baby, Is Everything’, dat geïnspireerd blijkt door een documentaire over Karl Marx), maar ook allerlei verhalen tussendoor. Over rapies in Oostblok landen, over Transylvanie, maar ook vooral over ons en hoe blij ze zijn dat wij zijn gekomen. Met big smiles bedanken ze het publiek gedurende de hele set, geven ze een compliment aan Utrecht, en voor het nummer ‘Handsome Furs Hate This City’ proberen ze uit waar in Nederland de vete zit. “You can say it about any city. Amsterdam? *gematigd respons* Rotterdam? *algeheel gejuich* “Oh wow,” zeggen ze beiden lachend. Helemaal hilarisch wordt het als Boeckner al begint met gitaar spelen terwijl Perry net nog even wil beginnen aan een nieuwe anekdote. Of als Perry per ongeluk hetzelfde nummer nog een keer inzet, waarop Boeckner als respons geeft: “You thought it went so well you want to do it again, huh?”. Het wordt zelfs even lovey-dovey, waar Perry zich meteen voor verontschuldigt, zeggende dat hoewel het leuk is voor hun, het verschrikkelijk moet zijn voor ons. Boeckner fluistert haar nog wat in de oren terwijl het volgende electro-punk weer van start gaat.
En zo krijgt het publiek in Tivoli de Helling veel. Niet alleen krijg je goede nummers waarop je kan dansen of met je hoofd op en neer op kan gaan, en niet alleen krijg je een show tijdens de nummers, maar ook amusement tussen de nummers door (Het is half comedy, half optreden, geeft Perry zelf aan) wordt door Handsome Furs geregeld. De band lijkt er uitermate veel zin in te hebben, en dit is te zien en te horen. Live krijgen de nummers ook nog eens net een beetje extra punch mee, en dit alles maakt het de prijs van admissie zeker waard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten