Beth Ditto en co maakt scherpe en entertainende pop

album recensie - Music for Men van Gossip

De band Gossip schoot de bekendheid in na het album Standing in the Way of Control uit 2006. Sceptici zeggen dat dit voornamelijk komt door de forste frontvrouw van deze band, Beth Ditto, die overal te zien was (al dan niet naakt) en die altijd wel wat te zeggen had. Maar dit zou de band ernstig tekort doen, want de live show stond niet alleen gekenmerkt door de schaarse kledij maar ook door de energieke performance van Ditto die elke nacht alles gaf, maar ook het nummer ‘Standing in the Way of Control’ was absoluut overal te horen. Inclusief op electrofeesten want er waren een stuk of 4327 remixes gemaakt. Dat ze gemaakt zijn geeft al aan dat ook in die scene men Gossip een warm hart toedroeg, en dat ze gedraaid werden betekent ook dat er genoeg mensen het wilde horen want DJs vonden blijkbaar dat dit mensen de dansvloer opkreeg. Drie jaar na dat album is de band, op een major label, nu terug met alweer het vierde album, Music For Men.

Het album begint alweer lekker met pit met die drums en heavy bass waar je goed met je heup op kan wiegen zonder dat het echt snel is of dat er een versnelling inzit. De tekst gaat over een meisje dat van lager wal komt maar dat wel schijnt, evident uit zinnen als “A watercolour painting in a Renoir pose” en “A home made haircut but she wears it well”. Lichtelijk verdacht is de zin “Everybody knows the things she does to please.” De tweede track moet de leading single zijn en met ‘Heavy Cross’ vind ik (en ik weet dat de consensus van de critici anders is) dat ze dat wel hebben. In het begin die sidderende synth die onder het rustige gezang nog zit, waarna vervolgens bas en drums komen om de pit erin te gooien als Ditto de registers opengooit. Het is wonderbaarlijk hoeveel kracht er van de band uitgaat zonder dat ze ubersnel hoeven te gaan spelen of superhard. Het trio van de bas, de drums, en de stem van Ditto alleen al zitten zo vol sterkte dat er een natuurlijke kracht vanuit gaat, waardoor ze ook zonder supersnel te spelen de dansvloer met gemak in beweging kunnen krijgen.

Dat is misschien ook het grootste pluspunt van deze band. De drums, bas, en gitaar klinken collectief zeer scherp waardoor welke combinatie ze ook proberen er wat vanuit gaat. Of het nu de hoekige gitaar is in ‘8th Wonder’ of alleen drum en synth zoals op ‘Love Long Distance’, het klinkt scherp en geconcentreerd. De band heeft ook niet allerlei tierelantijntjes nodig hierdoor. Geen rare dingen en extraatjes en geforceerde trucjes, maar gewoon de basics goed uitgevoerd zorgt al voor het gewenste resultaat waardoor de nummers overzichtelijk zijn en waardoor het allemaal goed in je is op te nemen. En dat is ook essentieel, want het album is pop. Het is geen album dat de grenzen opzoekt, of probeert poetry te maken of dat soort dingen. De band heeft geen enkele pretentie om moeilijk te doen of in de annalen van de historie te komen door het creëren van een nieuwe sound of iets wat Keats rivaliseert. Maar de simpelheid wordt hier zo effectief uitgevoerd dat het veel andere major bands achter zich laat.

De pop onderstrepen doen ze ook zelf. Niet alleen met een titel als “Pop Goes the World” (en ja, “pop” kan ook een andere betekenis hebben dan als in muziek), maar ook met de diverse verwijzingen naar pop en Motown nummers. Het is een soort puzzeltocht door het album, en ik weet zeker dat er nog veel meer inzitten dan die ik heb ontdekt. “I heard it through the bass line that not much longer you would be my baby” is uiteraard een referentie naar Marvin Gaye’s ‘I Heard It Through The Grapevine’, en ook Aretha Franklin’s ‘Chain of Fools’ wordt aangehaald. Nu zijn dit niet bepaald literaire referenties zoals in The Smiths of The National die een nummer een extra betekenis geven of je sturen naar een andere mogelijke interpretatie van het nummer, desalniettemin is het wel leuk omdat je aan het luisteren bent en je opeens een bekend voorkomend stuk hoort waardoor je even gaat nadenken waar je het ook alweer van kent.

De teksten wisselen af tussen die van de sterke vrouw (“You’d better make the right move, or you won’t wake up at all”) en die van fragiele liefdesdupe (“You did it to me once, you’ll do it again”, en ja dit is zielig, en niet een penile-vaginal iets…). Het breekt allemaal geen nieuwe grond, maar als gezegd, dat is ook de intentie niet van de band. Zal het album over vier jaar nog en masse gedraaid worden en vaak herinnerd worden? Nee, want zoals alle pop dat niet de gehele outlook verandert is het daarvoor te marginaal. Daarbij is het album ook te lang omdat, ondanks dat er weinig echt zwakke momenten inzitten, het niet je attentie vasthoudt omdat het louter entertainende muziek is en niet je brein of je dansschoentjes blijft prikkelen. Echter, de band klinkt ontzettend scherp, Ditto heeft in tegenstelling tot veel frontvrouwen een natuurlijke kracht en een goede stem, en de nummers zijn to-the-point en verdwalen niet in allerlei onzinachtige dingetjes. Als een major pop album is dit goed uitgevoerd, en dat is alles wat ik wil zeggen eigenlijk.