Stiekem is dit album al uitgekomen in 2005. Wat een goede vier jaar terug is, yup, en het is eigenlijk het eerste album van het Zweedse elektronische duo The Tough Alliance. Dit album, dat The New School heet, is gemaakt door Eric Berglund en Henning Furst, twee heren die sindsdien al twee albums meer hebben gemaakt, meest recent in 2007 met A New Chance. Hun meest recente werk is de Neo Violence EP, uitgekomen vorig jaar. Dit album, The New School, krijgt nu een re-release, waardoor iedereen de kans krijgt zich bekend te maken met het eerdere werk van de Scandinaviërs. Ik heb toch al gezegd dat ze met honkbalknuppels op het podium in de weer gaan, toch? Nee? Well, there you go.De introductie track, ‘Tough II’, is voornamelijk instrumentaal gedreven en heeft een beetje een club vibe. Vrij dansbaar, goede build-up, en de vocalen die deel van het nummer uitmaken zijn distant en een beetje bewerkt. Het nummer vloeit netjes over in het door percussie geleide ‘The New School’, waar ook weer een beetje die club vibe terugkomt, waarschijnlijk met dank aan de percussie. Het neemt halverwege wel een beetje gas terug, wanneer de Scandinaviers ons vragen om de regels te breken (want daarvoor zijn ze er). Het nummer is op zijn best als de percussie er is om het voort te trekken. Na deze track, echter, vergaat de club feel een beetje, en vanaf dan lijken ze vastberaden om de perfecte summer jam te vinden. Helaas grijpen ze daar door steeds andere redenen net steeds naast.
Dit is jammer, want er is zeker de potentie voor zo’n summer jam. De percussie gedeeltes in ‘The New School’ zijn zeer fijn, en ze weten best hoe ze goed geluid uit hun instrumenten moeten krijgen. Het is daarom ook een beetje verwonderlijk dat de meeste nummers nergens heengaan. ‘In The Kitchen’, het nummer dat meteen volgt na ‘The New School’ lijkt hier een goed voorbeeld van. Het waggelt vrolijk door het tijdsbestek heen zonder opbouw of refrein, wat niet zoveel zou uitmaken als er een goede beat zou zijn, maar het kruipt gewoon langzaam voorwaarts. Voor ‘Make It Happen’ geldt hetzelfde. Het struint voort op een soort midden tempo dat het gewoon niet echt redt. “And if someone tries to disturb this groove,” zingen ze, maar de groove lijkt al absent bij de start. Misschien is het een drug iets, misschien dat het voor drugs een goed tempo is (of dat het gemaakt is tijdens de nuttiging ervan). Maar zonder drugs zou een beetje meer actie of een beetje goede opbouw geen overbodige luxe zijn. De heren kunnen dat ook wel, maar op dit album zijn ze misschien te inconsistent daarmee.
Sommige van de tracks bevatten wel deze zomerse feel, zoals bijvoorbeeld ‘My Hood’, dat zeer geholpen wordt door het refrein met de twee verschillende stemmen. Nu is er echter een klein ander punt, namelijk dat in de nummers waar ze de juiste feel wel bereiken soms de teksten enigszins het enthousiasme weghalen. Ik vraag niet om Keats of Joyce, zeker niet als er ergens een beat te vinden is, maar bij zo’n summer jam is het toch leuk om een beetje in de vrolijkheid mee te zingen. En als je dan kijkt naar ‘Koka-Kola Veins’, dat is misschien wel een observatie over de huidige coca-cola en televisie cultuur (couch potato extraordinaire), maar hoewel het catchy is en misschien inderdaad een onderwerp heeft, het refrein gaat wel “bla-bla-bla-bla-bla-bla”. En vraag me niet welk taalkundig gedeelte ervoor verantwoordelijk is, maar de “b” voor de “la” zorgt er enigszins voor dat het wat beschamend is om mee te zingen, en het bekt ook niet echt lekker. En om maar even een stokpaardje van stal te halen (here boy, come on! That’s a good boy.): het hebben van een onderwerp staat niet gelijk aan goed tekstschrijven. De beste track van dit album is misschien wel ‘Holiday’, waar ze de juiste feel weten te creëren zonder dit te ondermijnen.
De mega track ‘Babylon’, dat maarliefst zes minuten telt, heeft weer het probleem van gebrek aan opbouw, wat een terugkerend iets is op dit album. En het “net niet” thema op dit album is ook evident op ‘Keep It Pure’, wat wel een hoofd vocalist heeft met de andere die “catchy zinnetjes” zingt, en waar je wel een refrein hebt dat een bouncy feel zou moeten hebben. Helaas lukt het ook dit nummer niet de juiste snaren te raken, en op de één of andere manier klinken op dit nummer de stemmen enigszins nasaal. Gedurende het album heb je wel het idee dat The Tough Alliance de individuele componenten kan maken om een goed nummer te creëren, alleen op dit album mixen ze deze niet. Zeker de absentie van goede build-ups zorgt ervoor dat het album zijn potentie niet bereikt en ver achter blijft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten