IKRS doet dagelijks verslag van de Affaire. Hier een verslag van de zondag.De Affaire in Nijmegen staat bekend om een aantal dingen. Ten eerste dat het gratis is en dat het desondanks meestal een paar zeer goede acts weet te boeken, en ten tweede dat ongeacht welke acts dit zijn, de mensen op het Valkhof er niet op zullen gaan dansen. Vorig jaar kende Late of the Pier een pit van het geweldige aantal van tien man, vrijwel allemaal bekende van elkaar. Het jaar daarvoor was DFA band The Rapture te gast, ook daar stond iedereen angstvallig stil. Je werd zelfs afkeurend aangekeken als je danst. The nerve, dansen, op muziek nog wel! Waar gaat het heen met de wereld.
Sowieso, alles wat hierboven is gezegd geldt niet voor The Dodos. Het folky trio uit Amerika kwam vorig jaar met het album Visiter wat goed werd ontvangen, en dit jaar kwam Time To Die uit. De band loopt echter tegen de natuurelementen aan, want net voordat het concert begint komt er een algehele hoosbui over Nijmegen gevlogen, waardoor ten eerste iedereen nat wordt, ten tweede is het blijkbaar ook funest voor de techniek. Het podium en een klein gedeelte ervoor wordt bedekt (het is de Charlie tent op Lowlands), maar dit zorgt er niet voor dat het merendeel van de mensen droog blijft en de techniek het blijft doen. The Dodos begint ongeveer drie kwartier later, en dan nog is de sound niet optimaal. Het lijkt alsof Meric Long in een ruis creërende handdoek staat te zingen, zijn stem af en toe daar achter wel in glorie hoorbaar.
De band, echter, groeit in zijn optreden. De hoofden van de bijeengekomen mensen gaan op en neer op de psychedelische folk van de heren. De nummers zijn ook op hun best als ze instrumentaal verder gaan en niet in de structuur blijven hangen. Drumlijntjes worden bijgestaan door synth, waarover Long een robbertje slide guitar speelt zoals je dat alleen in Amerika ziet eigenlijk. De heren doen dit allemaal aardig en ze laten de vertraging en het geluid geen domper op de gig zetten. Ook danken zij het publiek voor het blijven staan als het maar weer eens begint te regenen. Paraplu’s schieten de lucht in en vormen een deken om toch iedereen zo goed en kwaad als het kan enigszins droog te houden. The Dodos missen toch de echte spark, en hoewel ze zeker bij de instrumentale uitbreiding fijn werk leveren zorgt het niet voor algehele geweldigheid. Zo gratis op de Affaire is het echter goed toeven.
Lucy Love komt vervolgens de Affaire verblijden met de nodige rap uit Scandinavië, waar de Affaire sowieso goed geshopt heeft. De aankleding ten spijt – de band opent met twee in zwart/wit geklede dansers – komt dit optreden niet echt van de grond. De hip-hop beats die van de harde schijf worden gehaald zijn niet opzwepend genoeg en voelen te vaak aan als hetzelfde, waarover onze Lucy Love rapt. Ondanks haar enthousiasme is het toch een beetje magertjes en de electro-rap zorgt er niet voor dat het luisteren een must wordt.
In de Ruïne is het dan de tijd aan de Fransen van Kap Bambino. En algehele manie volgt. De harde, full throttle electro beats worden uitgespuwd met daarvoor de frontvrouwe die opkomt met twee olijftakken (of whatever) die ze gekruist houdt, om vervolgens als een bolletje energie te marcheren, te springen, op boxen te staan, en wat er ook nodig is voor een fiks feest. En warempel, de Affaire gaat uit zijn dak. Een mega pit voor het podium volgt, iedereen danst of springt, en zowel veertienjarige indie kids als bier drinkende bulldozers vinden elkaar voor de wervelwind op het podium. In de tussentijd blijft de energie gevoed door de flinke dosis no nonsense beats die worden gecreëerd, en binnen no time zit het er alweer op en heeft iedereen compleet uit zijn dak kunnen gaan. Wat ook gebeurd is, zowaar op de Affaire. En met dank aan Kap Bambino, dat voor een sfeer zorgt waar dit ook wel moest gebeuren.
Op het grote podium is het dan aan The New Wine, wederom uit Scandinavië, maar ditmaal een compleet ander genre dan Lucy Love. Eigenlijk bestaat de band uit twee helften, eentje is bas gedreven disco a la The Whitest Boy Alive (voor wie ze eerder dit jaar ook het voorprogramma verzorgden), de tweede is een generieke pop band. Welke oh welke van de twee zal toch uitgedreven moeten worden. Het begin is daarom een beetje shaky, omdat er toch te vaak een middelmatig pop bandje opdoemt. Aan het einde echter komt steeds meer het swingende en het disco gedeelte naar voren, en dit resulteert in de eerste rijen die vrolijk meedansen en heupwiegen op de muziek. Ze gaan richting het einde ook meer nummers instrumentaal verlengen, wat zoveel betekent als meer catchy en dansbare stukjes. Alsof bij de zang ze willen dat iedereen oplet en dat pas daarna iedereen mag dansen. Het zorgt voor een optreden met twee gezichten, maar aan het einde is het louter catchy en vrolijk, en danst iedereen vrolijk de zondagnacht in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten