De album top 5 van 2008 volgens IKRS!

Hier staan de top 5 albums van het jaar 2008 volgens IKRS! Voor de rest van de top tien en het intro tekstje, klik hier.

Band: of Montreal
Album: Skeletal Lamping
Totaal maf, dat lijkt Kevin Barnes te zijn. Het album is sexy en kinky. En dansbaar ook nog, bij tijd en wijlen, hoewel bij andere nummers de band voor het experiment of voor een rustigere aanpak kiest. Daarentegen kan je dansen en lachen tegelijk als de blije synths je in beweging brengen terwijl Barnes zingt: “We can do it softcore if you want, but you should know that I go both ways.” Een kleine greep in het arsenaal aan seks en seksualiteit wat op het album staat. Maar het album kent ook diepgang, en er zit ook veel triestheid in. Wat wil je als je het album maakt vanuit de gedachten van een veertigjarige transseksueel die ook nog eens African-American is? ‘Gallery Piece’ zou niet misstaan op een dansvloer, maar ondertussen zingt Barnes ook dat hij liefde mist in zijn leven. “And they don’t even know/what’s on my channel/but that is true for almost everyone,” zingt hij. Diepgang, triestheid, gekheid, sexy: het negende album van of Montreal is een pareltje. Ergens anders in dit magazine vind je een uitgebreide recensie.

Band: Fuck Buttons
Album: Street Horrrsing
Andrew en Benjamin hebben het op de een of andere manier geflikt om een elektronisch noise album te maken wat vrijwel universeel geliefd is! Geen geringe prestatie, omdat het toch niet het meest toegankelijke genre is. Maar het is ook weer niet vreemd, want het album, bestaande uit zes nummers van allemaal rond de tien minuten, is uitermate meeslepend. Je kan je totaal verliezen in de wereld die Fuck Buttons voor je schildert, en in die wereld kan je aan iets ontsnappen of nou juist je emoties kwijt. Door de prachtige opbouw en de op het juiste moment in elkaar overgaande lagen grijpt dit debuutalbum van de Engelse heren je bij de keel. Whatever it takes, of het nu een gameboy is, of een Afrikaanse drumbeat, of de kreten van de beide heren: Fuck Buttons haalt alles uit de kast om een zo scherp en sfeervol album te creëren. Dat is ze zeker gelukt.

Band: Los Campesinos!
Album: Hold On Now, Youngster…
“It’s you! It’s me! And it’s dancing!” Puur indie-disco goud. De build-up waardoor iedereen in de zaal al een minuut voor de catchy gitaar riff weet dat het nummer eraan komt is één van de hoogtepunten van elk concert. De band weet op dit album knuffelbare, artsy nummers te creëren. Allerlei instrumenten worden gesmolten tot een gestroomlijnde chaos om lekker op uit je dak te gaan. De teksten van Gareth zijn arty, beetje pretentieus, maar vooral ontzettend grappig en twee. Sommige nummers zijn ook nog eens bizar catchy, zoals ‘You! Me! Dancing!’ en ‘Sweet Dreams, Sweet Cheeks’, met dat heerlijke meezing einde “One blink for yes, two blinks for no, sweet dreams sweet cheeks we leave alone.” Of het meeschreeuw lijntje “And it hurts as hard as a blow to the head, or a smash to the skull, or a knee to your chest”. Arty, quirky indie-pop dat misschien wel beter dan alles het jaar 2008 weergeeft voor de arty, de indie, en de outsiders.

Band: Foals
Album: Antidotes
Opzwepende ritmes, daar draait het om bij dit album. De math rock op dit album is tot in de puntjes uitgevoerd. De gitaren, de drums, de bas, het zanglijntje van Yannis: alles komt tot een prachtige mix waar moeilijk op stil te zitten is. Dus de vijf heren uit Oxford, Yannis, Jack Bevan, Jimmy Smith, Edwin Congreave, en Walter Gervers, verdienen alle complimenten. Veel van de nummers zijn ook uitermate dansbaar, zoals ‘Balloons’ en ‘Electric Bloom’. Maar ze kunnen het ook wat rustiger aandoen, zoals op single ‘Red Socks Pugie’, of wat meer experimenteel, zoals bij ‘Tron’, het laatste nummer op het album. Wat ze ook doen, instrumentaal zit het altijd fantastisch in elkaar. Niet voor niets is de band in Engeland uitgegroeid tot een grootmacht ondertussen. Nederland is wat langzamer, maar dat zal ongetwijfeld nog komen, want op basis van dit album verdienen ze het zeker.

Band: TV on the Radio
Album: Dear Science
Daar waren de heren uit New York opens met, voor mij, het album van het jaar. Muzikaal zit alles geweldig in elkaar, en wat wil je met mensen als Kyp Malone, Dave Sitek, Gerard Smith, en de fantastische drummer Jaleel Bunton die de instrumenten bemannen. En dan heb je nog frontman Tunde Adebimpe die alle geweldige teksten eroverheen zingt. Instrumentaal zit het zo goed in elkaar dat je in eerste instantie alleen dat opmerkt. De gitaarmuren, de prachtige opbouwen, de sfeer die gezet wordt: het klopt allemaal prachtig. Delf dieper en dan vind je de teksten, die uitstekend analyseerbaar zijn en je zomaar aan het denken kunnen zetten. “Gold is another word for culture/leads to the fattening/ of the vultures/’till this bird can barely fly,” zingt Adebimpe op het fantastische nummer ‘Crying’. En of het nu up-tempo en al rappend is zoals op ‘Dancing Choose’, of meer rustig zoals het al eerder genoemde ‘Crying’, de band doet het allemaal. Het album is intelligent, muzikaal fantastisch, en je ontdekt telkens wat nieuws om verliefd op te worden. Het album van het jaar volgens IKRS.