Cabaretesk optreden of Montreal

of Montreal- live @ Tivoli de Helling

Een gevierde band, één van de best besproken bands in de laatste jaren, een geweldige live reputatie, achtereenvolgende succesvolle albums, één van de meest spraakmakende frontmannen: zelden zal iets met die beschrijving in Tivoli de Helling staan. Vanwege, naar men aanneemt, mindere kaartverkoop verschoof het concert in Utrecht van het grote broertje naar het kleine broertje, maar de mensen die wel een kaartje hadden bemachtigd zullen toch wel even achter de oren gekrabd hebben. of Montreal? In Tivoli de Helling? Voor 12.50? Surrealistisch eigenlijk, maar een surrealistische vibe past dan ook weer uitstekend bij de band die vorig jaar met het geweldige album Skeletal Lamping kwam, en het jaar daarvoor met het alom gevierde Hissing Fauna, Are You The Destroyer. Allebei die albums gevierd vanwege de heerlijke catchy, funky muziek die qua geluid haaks staat op de twijfel en het buitenstaanders gevoel waar Kevin Barnes over zingt.

De muziek krijg je er uiteraard ook bij, maar het is toch ook zeker de show die- ach ja- de show steelt. Een soort ceremoniemeester betreedt eerst het podium, uiteraard met een tijgerkop op, as you do. De band volgt, de één nog kleurrijker uitgedost dan de ander. Ondanks dat iedereen er werk van heeft gemaakt steelt Kevin Barnes toch de show. Pin-striped broek, een soort rode glittersjaal als riem, een witte blouse met een wat het beste te beschrijven is als een piratenkraag, en een kort, groen vest. De rode schoentjes, de aan één hand gelakte nagels, de hevige make-up, en de lip-gloss/lippenstift maken het plaatje geheel compleet.

Alsof dat nog niet genoeg is om naar te kijken komt de Kleinkunst Academie van de band ook nog op het kleine Utrechtse podium. Allerlei dieren en personages klimmen het podium op ter visuele ondersteuning van de funk van Barnes en consorten. Al dansend weet je niet of je nou naar een varken moet kijken die in de kruis van één of andere ninja bijt, of naar Kevin Barnes, die zich inmiddels ontdaan heeft van kleding om goudkleurige hot pants te showen. Terwijl aan de ene kant van het podium een algeheel toneelstuk wordt opgevoerd staat Barnes, in zijn theatrale pose en vrijwel naakt, te zingen over wat hem dwars zit. Hij bidt “chemicals, don’t make me sick again,” hij vraagt zijn “mood” to “shift back to good again”. Verder schreeuwt hij vanuit “the depths of this phallocentric tyranny”. Het enige minpunt hierbij aangestipt dat hij misschien ook wel moest schreeuwen omdat de vocalen helaas relatief zacht stonden en moeilijk te horen waren.

De zachte vocalen echter, en de paar kleine foutjes, kunnen de artistieke explosie die of Montreal heet amper afremmen. Kevin Barnes lijkt er ook zin in te hebben. Zelfs als hij richting het einde van de show met een doodskist het podium wordt opgetild zie je een kleine glimlach op het gelaat van Barnes, die showt dat je een uitermate fit lichaam kan hebben ook ruim in de dertig. Ten einde van de reguliere set komt de band met ‘A Sentence of Sorts in Kongsvinger’, een met vrolijke synth ondersteunt nummer dat voor een dansbare afsluiter zorgt. De set had nog dansbaarder kunnen zijn met de toevoeging van rollerdisco nummer ‘Gallery Pieces’ of het epische, elf minuten durende, ‘The Past is A Grotesque Animal’. Deze nummers worden echter erbuiten gelaten. Niettemin wordt het nooit saai, dat kan ook niet, er is altijd al wat gaande, voor het oog of voor het oor.

Het nummer ‘Suffer For Fashion’ is tevens absent, hoewel het als eerste nummer van de encore gepland stond. Kevin Barnes heeft echter zin in iets anders, en schiet in ‘Smells Like Teen Spirit’ van Nirvana. Dit, overigens, na een intermezzo van de ceremoniemeester met tijgerkop en een soort sidderaal in supermanpak. Na deze cover volgen maar liefst nog vijf andere covers, waaronder twee nummers van het The Rise And Fall Of Ziggy Stardust And The Spiders From Mars album van David Bowie. Bowie, bij monde van Barnes één van de grootste invloeden op de band, zong ooit “Oh you pretty things, you know you’re driving your mama and papa insane.” Het lijkt of de band dat ter harte heeft genomen.

Een funky, bizar theaterspel wordt in Utrecht voorgeschoteld, en alle “pretty things” in het publiek kijken met grote ogen naar het schouwspel van Barnes en zijn band. Al dansend is het moeilijk voor te stellen dat, zodra je uit Tivoli loopt, je verder moet gaan zonder de schoonheid, met een misplaatste serieusheid, en in ieder geval zonder Barnes’ make-up en kleding. Eigenlijk is het een cabareteske freak show, maar voor anderhalf uur is het de wereld vol verwondering, schoonheid, blijdschap, en goede muziek. En Bowie. Vooral Bowie.