Nieuwe tracks van 21 t/m 27 jan

Our weekly look into the blogosphere where we talk about six tracks we found out about in the previous Wednesday-to-Wednesday seven-day period.

Track of the week:
‘Fever’ by Jef K and Chris Carrier
Now, I don’t know much about these two men (presumably, they could be very well be women for all I know), but this really gets me in high spirits. The bass is really slick and very dance inducing, and the whole track really has me up on my feet. Lovely disco-ish sound, and I do think there is a cowbell in there, which I’m always in favour of. After two minutes they put in some new sounds to go with that bass which changes the whole complexity of the song, and that just goes on with the addition of vocals as well. First distant, what seems like backing vocals repeating a line, but then actual vocals come in, and they are very disco-y, very in tune with the feeling of the track. The rest of the song stays interesting due to the adding and subtracting of the elements introduced in the first half, and that is why it stays very catchy and very lovely and does not get boring. Fab is the right word, I believe.
http://www.djdownload.com/mp3-detail/Jef+K++Chris+Carrier/Fever/Silver+Network+France/963613
(sorry for this link, apparently this song isn’t streaming anywhere anymore but this at least gives you a 2+ minute preview, so it should give you a nice idea of what it is).

‘Rocket’ by Goldfrapp
For all the revival talk and “oh-this-does-sound-a-bit-like-the-Eighties-doesn’t-it” tagging, this really sounds like the Eighties. Or at least, it sounds like what in 2010 you would think the Eighties would’ve sounded like, with cheesy synths and cheesy lyrics. “I’ve got a rocket / you’re going on it” is not great lyricism in my book, thank goodness it isn’t sung by a man, that would really put it in the “lollipop” 50 Cents category. If you are having an Eighties theme party you can smuggle this one in the playlist with ease. You have to hand it to Goldfrapp that they’re always trying to do something different, from glam rock to the last album to this. Sometimes you do something which you could’ve left out, and this is one of them in my opinion.
http://hypem.com/track/1022616/Goldfrapp+-+Rocket

‘Stylo’ by Gorillaz
Oh this could easily be the track of the week if it weren’t for the fact that everyone has heard this new Gorillaz track already and has heard about the band already anyway, so that bit of promotion might as well go to a lesser known act, no? But it is very good this is. Gotta love Bobby Womack belting it out, but also the main vocals are very hypnotizing, very fitting of the track. This track is just put together really well, very nice to listen to. Also the instrumentals are done nicely, not boxing up against the vocals as I’ve seen in recent weeks with guest appearances, but it really fits each other and is pieced together very smartly. Though that synthy bit or whatever it is does remind me of MGMT’s ‘Kids’ every time it comes up. Not much else to say really except that I’m now really looking forward to the album, because this surely is golden.
http://hypem.com/track/1025289/Gorillaz+-+Stylo+Radio+Edit+

‘Boy From School’ by Grizzly Bear (Hot Chip cover)
I actually semi-like the original, which is saying something as I’m not really a Hot Chip fanboy myself. And I do kind of like Grizzly Bear, though the album wasn’t really near my top list of last year, but live I found them quite lovely sounding when I saw them. This, however, is kind of boring. It exactly sounds like if Hot Chip would’ve made a ballad out of this song, but with slightly better vocals. I do think that Grizzly Bear themselves are just having a bit of fun with this one and do not think they have created a masterpiece, and there’s nothing wrong with having a bit of fun and trying some things out. To me, it is just a slow moving version of a Hot Chip song which is kind of nice precisely because it is not slow moving. So you can see the problem there I guess.
http://hypem.com/track/1026633/Grizzly+Bear+-+Boy+From+School+Hot+Chip+Cover+

‘Please Don’t’ by David Byrne and Fatboy Slim (feat. Santigold)
When seeing the information of this track I did expect a lot of Fatboy Slim, a bunch of David Byrne, and occasional vocals by Santigold. I guess the first two created the music, because Santigold is the only one I’m hearing. Unless one of the two is softly singing along with her, sometimes it seems like someone is doing that, unless I’m just getting paranoid. At least Byrne gets an “oh no” and a yelp in there. I love Byrne’s vocals, so I’m always pleased when hearing him. Not that the Santigold vocals are anything to sneeze at, they are lovely. And so is the entire track. I do feel a Byrne vibe in the music making, it is something I see him penning. It is semi catchy and you can dance to it a bit, and that while Santigold is naming all kinds of former presidents and high placed people. It is sort of an indictment on how such people do not listen to the “common people” I suppose. “Please don’t let them look down on us / like they used to do on me”, so I guess that’s the gist of this really nice track which wants to say something but is easy on the ear and very catchy at the same time (and obviously, it is not like it is a Wallace Shawn play here, the message is there, but slight).
http://hypem.com/track/1024743/David+Byrne+Fatboy+Slim+Feat+Santigold++-+Please+Don+t

‘Evelyn McHale’ by Parenthetical Girls
I am not the greatest fan of folk rock, so surprise surprise, this one is not my cup of tea really. I’m not really digging the voice, it comes across to me as kind of whiney, it drags a bit doesn’t it? To me this would probably be what Fanfarlo would sound like if they were down to three men and the frontman would lack the charisma (not saying this frontman lacks charisma, I have no idea what he looks like, but vocal wise it doesn’t bode well). The folky instrumentals are decent, but nothing special, and there isn’t really anything which sets it apart from the horde of similar soundings songs.
http://hypem.com/track/1025749/Parenthetical+Girls+-+Evelyn+McHale

Nieuwe LP van The National in editing stage

In een interview met Pitchfork geeft zanger Matt Berninger aan dat het album 75% klaar is. De band is nu in principe in de mixing en editing stage, en Berninger geeft aan dat in die tijd de nummers vaak nog drastisch veranderen. De zanger geeft aan dat soms de nummers nog wat grootser worden gemaakt terwijl andere nummers nou juist worden gestript naar meer hun roots. Dit, zo zegt Berninger, zorgt altijd voor de nodige spanningen omdat iedereen andere versies mooier vindt en dus wat anders met de nummers wilt doen, wat voor de nodige discussies zorgt. Maar, zo zegt Berninger, na vier albums weet de band dat dit gebeurt en dat ze ondanks de heated debates altijd weer als vrienden uit het proces komen.

Het is een interessant gegeven dat in de mixing stage de nummers nog zoveel kunnen veranderen en dat er allerlei materiaal is waar je dat nummer op allerlei verschillende manieren mee in elkaar kan sleutelen. Want hoewel je weet van de mixing stage denk je toch enigszins, oh, een nummer wordt geschreven, het wordt opgenomen, het wordt wat opgeschoond, het komt uit. Net dat als je bij film toch nog onbewust een beetje het idee hebt (ondanks dat als je logisch alles wat je weet op een rijtje zet dat je weet dat het niet zo is) dat er een script geschreven wordt, dat gefilmd wordt, en dat er vervolgens wat muziek onder wordt gezet en wat geknipt wordt en dan wordt het uitgebracht. Terwijl stiekem in het edit proces een film gigantisch op de schop wordt gehaald qua volgorde, qua montages, en soms ook gewoon rigoureus qua verhaallijn en wat betreft hoeveel focus er op welk gedeelte van het verhaal komt. Een bijzonder interessant boek die in ieder geval mijn kijk en bewustzijn hiervan heeft veranderd/uitgebreid is het door Ralph Rosenblum en Robert Karen geschreven When The Shooting Stops the Cutting Begins. En ik denk dat in muziek zo’n soort proces ook plaatsvindt en wellicht groter is dan iemand looking from the outside zich zou realiseren.

Het hele interview met Matt Berninger valt hier te lezen:
http://pitchfork.com/news/37727-nationals-matt-berninger-talks-new-lp/

Panda Bear geeft nieuw album naam

Het nieuwe album van Panda Bear, also known as Noah Lennox, zal Tomboy gaan heten. Het album van de Animal Collective man zal uit worden gebracht door het label Paw Tracks. Dus je kan zeggen dat het geheel zich in een bos afspeelt, want ze zeggen ook altijd van meisjes dat ze een tomboy zijn als ze in boompjes klimmen in plaats van met popjes spelen. Nu is er gelukkig ook een groot tussengedeelte, want sommige mensen vinden popjes niet leuk, maar ook niet in bomen klimmen. Nee. Neem Ernest Hemingway, dat is een echte man in de traditionele definitie, en hij was niet gediend van popjes, maar ook niet van in boompjes klimmen, want als een leeuw op hem afkwam of een inboorling met speer, dan klom hij niet in een boom weg, dan schoot hij ‘t neer. Die in Afrika gegroeide filosofie breidde zich ook uit in het stadse, wat nog voor rassenrellen zorgde in Brooklyn.

Het album zal uitkomen in september, en wordt dus uitgebracht door Paw Tracks, wat door Animal Collective is opgezet. Het is de opvolger van het in 2007 uitgekomen Person Pitch. De stem van Noah Lennox zal dit jaar al eerder te horen zijn op het album van Pantha du Prince.

Muziek nieuws van januari

Alle nieuws items van januari hier verzameld!

31 jan:
Nieuw album The National in mixing stage
Panda Bear geeft naam aan nieuw album

29 jan:
Tomorrow, in a Year van The Knife te beluisteren
Jonsi promoot solo album, schrapt sessies met Sigur Ros

28 jan:
Nieuw album Battles aankomend
Fuck Buttons, LoneLady op Motel Mozaique

27 jan:
The Time and Space Machine kondigt debuutalbum aan
Nieuwe album Joanna Newsom een triple album

26 jan:
Gavin Russom komt met nieuw project
The National brengt album uit in mei

25 jan:
Incubate festival zoekt beeldend kunstenaars en performance artists
Gang Gang Dance tekent bij label 4AD, brengt nieuw album uit dit jaar

22 jan:
We Have Band geeft tracklist van album
The Golden Filter noemt album naar gedicht uit IJsland

21 jan:
Gorillaz album uit in maart
05 Days Off heeft programma vrijwel rond

20 jan:
Laura Marling komt met twee albums dit jaar
OK Go schijnt licht op het grote YouTube embed vraagstuk

16 jan:
The Golden Filter brengt debuutalbum uit in april
Suede hervormt eenmalig voor charity event

15 jan:
Joanna Newsom komt in februari met album
Franz Ferdinand en The Cure op soundtrack van Alice

13 jan:
Joy Orbison komt met nieuwe EP
Clogs brengt vijfde album uit in maart

12 jan:
Spoon's album te beluisteren via NPR
Mixtape Holy Ghost! met hun remixes te downloaden via DFA site

09 jan:
New Young Pony Club komt met nieuw album
Dum Dum Girls geeft album een naam

08 jan:
The Knife zet operamuziek op album
Santigold gaat album Devo produceren

07 jan:
Love Is All komt met derde album
Heligoland van Massive Attack lekt

06 jan:
Kevin Barnes bijna klaar met nieuw of Montreal album
Manimal Vinyl brengt Bowie tribute album voor War Child uit

05 jan:
Nick Thorburn van Islands en Ryan Kattner van Man Man beginnen nieuwe band
Stylus begint met decennium coverage

Tomorrow, in a Year van The Knife te beluisteren

Het nieuwe album van The Knife, gebaseerd op de opera geschreven door Olof Dreijer, is in zijn geheel te streamen. Het album heet Tomorrow, in a Year, en moet je nagaan als morgen inderdaad over een jaar zou worden uitgestrekt, dan kan je maar beter Shoah even links laten liggen, anders zit je 9 ½ uur x 365 (want alles wordt natuurlijk verlengd en uitgerekt anders past het niet in een jaar, morgen (nou ja, het past wel, maar dat zou net zo zijn als een handschoen meenemen in een koffer, tamelijk onnozel, en zou de rest van de tijd dan zwart en saai zijn of vrije invulling? Want als het dat laatste is dan is het niet zozeer morgen in een jaar, maar zeg maar, een jaar, punt)) = 3467 ½ uur te kijken naar nazi misdaden, en wie wil dat nou?

Het album is op meerdere sites te beluisteren, en ik zou volgens mij ook de stream hier kunnen embedden, maar dat doe ik niet (na na na na na na). Maar go over to stereogum via de link onderaan deze post en je kan het dus uitproberen. Tevens is het album natuurlijk gelekt.
http://stereogum.com/archives/stream_the_knifes_tomorrow_in_a_year_111651.html

Jonsi promoot solo album, schrapt Sigur Ros sessies

De frontman van de band Sigur Ros Jonsi is druk bezig zijn nieuwe solo materiaal aan het promoten nadat hij vorig jaar al met zijn vriend Alex Somers een album uitbracht naast Sigur Ros. Dit betekent dus dat de komende tijd daar de focus op ligt, en nu blijkt dat een nieuw Sigur Ros album sowieso nog wel even op zich zal laten wachten. Na recording sessions heeft de band moedwillig de opnames geschrapt en Jonsi kreeg zo de geest te pakken dat hij meer dingen wilde schrappen, maar toen de kat de helft van zijn lichaam kwijt was rebelleerde hij en nu loopt ergens in huize Jonsi een geïrriteerde klauw rond.

Het nieuwe solo album van Jonsi zal overigens Go gaan heten en rond eind maart uitkomen. Nico Muhly heeft voor de nodige muzikale input gezorgd, en het album wordt geproduceerd door The National/Interpol producer Peter Katis.

Nieuw Battles album aankomend

De band Battles zal dit jaar een nieuw album uitbrengen. Dit zal hun debuutalbum Mirrored opvolgen dat werd uitgebracht in 2007. Om wat meer geld te verdienen heeft Battles hun muziek uitgeleend voor gebruik aan bijvoorbeeld Audi voor een reclame en aan de film Big Fan, geregisseerd door Robert D. Siegel. Het is een voorbeeld van hoe in deze tijden geld te verdienen naast albumverkoop. Also, ik ben het niet geheel eens met de mening dat dit “selling out” is als je jouw muziek voor bijvoorbeeld reclame laat gebruiken (hoewel ik ook slightly annoyed zou zijn als ik een deal aan het sluiten was met White Castle en mijn US label geeft de muziek aan McDonalds…)

Dave Konopka van de band heeft tegenover NME verklaard dat ze in New York aan het werken zijn aan het nieuwe album, en dat de band een fijn vernaaid pandje heeft weten te vinden. ““Where we are is really seedy. It reminds me of old school Midnight Cowboy-era New York.” Midnight Cowboy zijnde de 1969 film van John Schlesinger met Jon Voight die een mannelijke hoer speelt, het doet met up market vrouwen, zich laat pijpen door niets betalende mannen, verkracht is door een groep jongens in zijn jeugd, en naar feestjes gaat met drugs en Andy Warhol iconen. En voor de mensen die denken, oh, ik kijk niet naar de Oscars, altijd die brave keuzes en prijzen geven aan brave liefdesromances als Titanic, ja, deze film won Best Picture, Best Director, Best Script en was genomineerd voor beide leads (Jon Voight en Dustin Hoffman, dus over splitting the votes gesproken eh), editing, en supporting actress (Hugh A. Robertson en Syliva Miles respectively).

Fuck Buttons, LoneLady op Motel Mozaique

Het Rotterdamse Motel Mozaique heeft enkele nieuwe namen bekend gemaakt. Fuck Buttons, LoneLady, Mumford & Sons, Admiral Freebie, en Angus & Julia Stone zullen optreden. Eerder waren onder andere Fink en Crystal Antlers al bekend gemaakt. Het festival zal plaatsvinden mid-april. Fuck Buttons trad laat vorig jaar nog op in de Melkweg, en wederom wist de band hier in ieder geval een positieve indruk achter te laten.

Vorig jaar was ook IKRS erbij en zag onder andere Handsome Furs, The Invisible, en The Whitest Boy Alive. Ook traden toen onder andere Fever Ray en A Place to Bury Strangers op.

Memory Tapes overtuigt in eerste live shows

As the word ‘epic’ is going to be banned from indie music pretty soon, can I use it here one more time, please? Or: Memory Tapes @ the Luminaire

Nou ja, één keer, als we dat woord dan toch gaan verbannen, then I’d better wear it out all the same, no? Op IKRS heeft Memory Tapes al de nodige buzz gekregen: het album Seek Magic eindigde in de eindejaarslijstjes van alle IKRS contributors die aan eindejaarslijstjes doen (alle twee!) en Dayve Hawk, het brein achter het hele idee van Memory Tapes werd zelfs geïnterviewd. Wat wilt u nog meer zou je jezelf dan bijna gaan afvragen? Nou, een live optreden van de beste man! En dat kwam er, in Londen wel te verstaan. En gelukkig voor u heeft IKRS inmiddels een hele Londen divisie vergaard zodat u er ook een beetje bij kunt zijn. Wat hebben we toch veel voor u, onze trouwe lezer, over!

Hoewel Dayve Hawk voor deze concertreeks nog nooit als Memory Tapes zijnde op een podium heeft gestaan, en er dus nog niet bepaald sprake is van een live-reputatie van de beste man, heeft het vorig jaar uitgekomen album Seek Magic er wel voor gezorgd dat the Luminaire al weken van tevoren uitverkocht is. En in een kleine zaal als the Luminaire gebeurt dat niet bijster vaak. Waarschijnlijk ook dankzij alle hype rondom dat debuutalbum krijgt het voorprogramma wat meer allure. Geen Brits bandje dat om de hoek woont, nee, de band wordt net als Memory Tapes van de ander kant van de oceaan ingevlogen. Het Canadese viertal Fitness Club Fiasco brengt… Beheersing van hun instrumenten is tenminste… You know what? Let’s just not mention them. I think that will do their music more justice than anything I could possibly write. (Of misschien toch een korte quote uit het midden van de set: “Singer/Jimmy: Sorry that was horrible. It’s Mark’s fault.” Drummer/Mark: “No, it’s Jimmy’s fault.” Singer/Jimmy: “No, it’s Marks fault.” Audience: “...”. )

Right, gelukkig heeft iedereen in het publiek een goede reden om te blijven staan. Of hoopt dat althans. Want behalve dat Memory Tapes an sich nog niet vaak voor een niet-fictief, kritisch publiek heeft gestaan (niet te spreken over de de-enthousiasmering verzorgd door het voorprogramma), heeft Dayve Hawk ook nog eens de neiging erg zenuwachtig te worden voor een optreden. Niet dat we daar veel van merken. Bijna onopvallend komt de man het podium op om in alle rust zijn Mac en de vele, vele kabels op te starten en aan te sluiten. Dayve lijkt zich bijna niet bewust van het feit dat er een volle zaal slechts enkele meters van hem verwijderd is en alle ogen op dat moment al op hem gericht zijn. But then again, in zijn muziek creëert hij een eigen wereld, dus misschien heeft hij die op het podium ook nodig om daar te kunnen functioneren.

Hij staat er live in ieder geval niet alleen voor. Nou ja, letterlijk gezien staat hij wel als enige, gezien zijn live begeleiding uit slechts een drummer bestaat, hoewel ‘slechts een drummer’ nauwelijks recht doet aan de alsnog naamloze man. De set begint met een druk op een knop van de laptop, waarop slechts één file blijkt te staan waardoor de set eigenlijk uit slechts één lang nummer bestaat. Praktisch alle muziek komt dus rechtstreeks van een harde schijf af, bijgestaan door drums en Dayve Hawk’s stem en gitaarspel. Wanneer ik u dan ook nog vertel dat wat stage performance betreft het moment dat Mr Drummer zijn sweater uittrekt verreweg het hoogtepunt is (en wat een hoogtepunt!), zou u bijna gaan denken dat dit een saai optreden zou zijn. Niets is minder waar (oké, als iemand zou beweren dat het voorprogramma daadwerkelijk ‘muziek’ maakt zou dat minder waar zijn, touché): ondanks het feit dat je net zo goed een zoutzak in een flanellen shirt (flanel is essentieel in deze) op het podium zou kunnen zetten weet Dayve Hawk muzikaal gezien precies waar hij mee bezig is.

Meneer Hawk kent overduidelijk de limitaties van het gebruik van zijn laptop. Op plaat kan je daar makkelijk omheen werken, live gaat dat vaak moeilijker. Memory Tapes gaat daar echter verrassend goed mee om door live de nummers op een andere manier over te brengen dan op het album. De nadruk ligt opeens een stuk meer op de ritmesectie, die live ook heel sterk is. Het is te hopen dat Mr Drummer binnenkort niet in een liftschaft verdwijnt (too soon, right? Yeah, too soon). Ook het gitaarwerk van Dayve Hawk zelf komt veel meer naar voren. Waar ik persoonlijk zijn werk eerst nog bewonderde om de simplicity van de guitar riffs, moet ik nu te kennen geven dat Mr Hawk een begenadigd gitarist is. Tenminste iets om live naar te kijken, mocht u daar geïnteresseerd in zijn.

Met op het moment nog slechts één album op de plank lijkt er al veel te vroeg een einde aan de set te komen. Al na een half uur worden de eerste noten van ‘Bicycle’ ingezet. Tenminste, het zijn de lyrics van ‘Bicycle’, begeleidt door een intro die ook bij een Duitse crimi uit de jaren ’80 zou kunnen komen. Door slim wat te goochelen met toonladders klinkt het nummer opeens als een totaal ander nummer. En het goochelen met muzikale trucjes gaat verder door het hele nummer heen. Wel heb ik ooit, het is een ware remix versie van het nummer! En wat voor een versie! Epic! (I warned you I was going to use that word). Mocht u vaker op deze blog komen dan heeft u wellicht gelezen dat ‘Bicycle’ mijn favoriete nummer van dit album is en dan vooral dat laatste deel met het koor op de achtergrond. Well, was I in for a threat! In de live versie van dit nummer wordt dat deel namelijk een stukje verlengd. En met een stukje bedoel ik zo’n tien minuten, en dat is dan alleen nog de tijd waarbij Memory Tapes nog daadwerkelijk op het podium staat. Wanneer Dayve Hawk en Mr Drummer het podium namelijk verlaten hebben, gaat de laptop nog minstens zo’n vijf minuten door, wat tot de surrealistische situatie leidt dat een zaal vollop staat te dansen op muziek die uit de laptop komt die inmiddels eenzaam op het podium staat. Wat ik al zei: epic.

Hoewel dit pas het derde optreden is van Dayve Hawk onder de noemer Memory Tapes heeft hij het live brengen van zijn muziek dus al aardig onder de knie. Mede dankzij een geweldige drummer komen de nummers live nog bijna beter uit dan op het album, waar het al op behoorlijk wat positieve reacties kon rekenen. Enig zwak punt, als er al iets genoemd zou moeten worden, is misschien toch de laptop. Een baslijn die live gespeeld wordt zou hier en daar de nummers toch wat meer nadruk geven en net iets dansbaarder maken. En voor de volgende keer in maart wil ik graag een echt koor bij ‘Bicycle’, ik vermoed dat dit de enige manier voor mij zou zijn om het woord ‘epic’ nog een keer te mogen gebruiken.

The Time and Space Machine kondigt debuut aan

Richard Norris zal als The Time and Space Machine dit jaar zijn debuutalbum uitbrengen. Norris was één helft van het Beyond the Wizard’s Sleeve duo (de andere was Erol Alkan). Het album zal uitkomen in maart en de titel is dezelfde als de stagename van Norris. De LP zal uitkomen via het label Tirk en is voornamelijk gemaakt in een kamertje onder een kasteel in Lewes.

Het album kent enkele nummers die de afgelopen jaren al zijn uitgekomen/gelekt, waaronder het dansbare ‘More Cowbell’, het meer rustige en sfeervolle ‘Mushroom Family’, en de slick ‘Children of the Sun’. Ook zal op het album staan een nummer geheten ‘Zeitghost’, wat ongeveer hetzelfde is als zeitgeist, alleen dan niet zozeer een periode dan wel een je steeds achtervolgende geest die expliciete passages uit Freud’s werk in je oor fluistert terwijl je aan de thee zet met je schoonouders.

Joanna Newsom’s nieuwe album een triple album

Uh-huh. Op 23 februari zal Joanna Newsom haar nieuwe album uitbrengen, en het zal een album zijn bestaande uit drie schijfjes. Terwijl de wereld steeds sneller gaat en de concentratiespanne van mensen steeds korter wordt komt Joanna Newsom opmerkelijk gezien met een triple album. MGMT maakte verrassend genoeg ook al bekend geen singles te zullen gaan uitbrengen voor hun nieuwe album, een move die met het oog op het bovenstaande ook gewaagd is.

In essentie lijkt dit tegendraads te zijn aan de huidige trend. Immers, als gezegd, de concentratieboog van mensen is dalend. Het is geen wonder dat RTL7 Lawrence of Arabia als een soort van actiefilm neerzet in voorfilmpjes, want welk mens geen cinefiel gaat nu nog minutenlang naar een wazig plekje in de woestijn kijken? En deze films worden ook compleet niet meer gemaakt. Je ziet het ook aan hoe films worden ge-edit door de jaren heen, het brein verwerkt alles sneller en raakt sneller zijn concentratie kwijt. Zou je nu een film editen zoals in de jaren twintig dan wordt het afgemaakt. Eigenzinnigheid kan Newsom dus niet ontzegd worden, de vraag is, gaat iedereen en masse echt die drie albums achter elkaar consumeren voor the full effect?

Gavin Russom komt met nieuw project

Gavin Russom zal een nieuw album uitbrengen. In tegenstelling tot zijn album vorig jaar zal dit gebeuren onder de noemer The Crystal Ark. In deze zal hij de geluiden van de Braziliaanse jungle proberen te verenigen met dat van de Belgische house scene. En zo pakte hij dansbaarheid met Afrikaanse beats samen en creëerde hij… funk! En hij was zo blij, en hij creëerde een soort van piano house met soulvolle stem, en overkomen van vreugde liet hij een vriend overkomen, zette stiekem het plaatje op, en de vriend zei, oh leuk, Martha and the Vandellas. Russom was zo kwaad dat het daarop leek dat hij de plaat brak. Hij wilde het weggooien, totdat de deur openging, en warempel, Martha, en The Vandellas, of er nog suiker was. Russom pakte ze op, en waar ze precies zijn neergezet weet niemand, hoewel filmcritici zich de laatste jaren hebben verwonderd over de aanwezige soulmuziek in Jean-Luc Godard’s Masculin, Feminin.

Op 16 maart zal een 12” van The Crystal Ark verschijnen geheten ‘The City Never Sleeps’. Dit zal uitkomen via het DFA label. De vocalen op dit nummer worden verzorgd door Lizzy Yoder (Fischerspooner, Sweet Thunder). Ook zal er nieuw werk uitkomen van Gavin Russom in samenwerking met Delia Gonzalez. Een oud nummer is opnieuw opgenomen en gemixt en zal tevens als 12” uitkomen via DFA. Russom zal als The Crystal Ark in 2010 ook live gaan optreden.

Nieuw album The National uit in mei

Het nieuwe album van IKRS favorites The National zal uitkomen in mei. Dit zal gebeuren via het 4AD label. Een naam voor het album is er nog niet, of in ieder geval is nog niet bekend. De band zal in ieder geval nieuw materiaal showen op hun aankomende tour in mei en juni. Deze tour zal voornamelijk plaatsvinden in Amerika, hoewel ook drie Europese data bekend zijn gemaakt, geen hiervan in Nederland vooralsnog.

Wel zal de band eenmaal Pavement supporten. Dit zal gebeuren in Parijs, en een dag voordat Pavement Nederland aandoet. Dat concert is echter uitverkocht, dus als ook maar iemand op poten zet dat The National het voorprogramma wordt van Pavement en dat dit vervolgens wordt aangemerkt als Nederlandse show dan, ehrm, nou ja, wat er volgt zeg ik niet, maar de extra lessen in chemie en kruiden (met als specificatie wolfskruid) zijn al besteld.

Crazy Zany Radio Sunday - 'Let Go' by jj

Every week our contributors will voice their opinion concerning one song, it’s a simple as that! The more the merrier, so people are always welcome to join in, just leave a note, eh.

Track: ‘Let Go’ by jj (listen here)
Average grade: 5.9

Anna: Like Mew, but lo-fi. Like Fever Ray, but not quirky.The fact that I'm name-dropping other bands in this review could mean that I'm having a limited vocabulary. Or that I'm an unimaginative person. Or that I'm hungover. Or simply, that I wasn't impressed enough by the song to strain my brain cells any further than the absolute minimum.
5/10

Craig: It sounds like I'm alone at a cottage on a quiet lake after the holidays and my family has just left. I had a small amount of mushrooms and I've eaten them. I light a fire, begin to read a book and it is windy outside.
8/10

Jon: Oh god I'm really torn on this track. The lead singer has a nice soothing vocal style and the song overall is rich with interesting instrumentation, however I cannot help but think the chorus would be better placed on a Lion King soundtrack. :) By the time JJ Let's go I'm left with nothing but an anti-climax.
4.5/10

Ilse: My mind wanders off, I’m flying above Swedish landscapes and I can ‘let go’ of all my thoughts…… Ok, maybe that’s a bit overdone and makes me sound like some spiritual lunatic, but Elin Kastlande’s voice surely makes me go into a state of relaxation and images of forests and lakes instantly pop to my mind. Overall I find this song less interesting than anything off the great 2009 album, perhaps because the song is a bit overdramatic, mainly caused by the harmonica part. Nonetheless, JJ is a band we should hold on to, and not let go (yet).
7/10

Linda: This sounds way to tropical to be Swedish. And to be released in winter. I can totally imagine myself walking through Regent's park enjoying a warm summer evening's breeze whilst listening to this. It would be perfect.
8.1/10

Stef: Am I really the only one who half expects a heavily made up acrobat/clown to come up and shout “Saltimbanco!” somewhere throughout this song? Come to think of it, I might actually find that soundtrack more exciting.
3/10

‘Fot I Hose’ van Casiokids krijgt Ekko los

Casiokids live at Ekko, jan 2010
(klikbare links zijn naar Hypem waar je het desbetreffende nummer direct kan beluisteren)

Er staan drie gigantische hoofden, in ieder geval twee miniatuur beestjes, en een bakje met opgevouwen papiertjes op het podium. Eén van de hoofden is een gorilla, de anderen lijken papier-maché creaties van mensenhoofden, alleen dan, gigantisch. Helaas is volgens mij de samba ananas thuisgelaten. Eigenzinnigheid kan de vijf heren van de Casiokids in ieder geval niet ontzegd worden, en eigenlijk wordt het per keer dat ik ze live zie duidelijker waarom de heren in het voorprogramma van of Montreal stonden toen ik ze voor het eerst zag. De band maakt ook catchy nummers, is lichtelijk theatraal, maar dan wel op een heel naïeve en onschuldige manier (wat verder natuurlijk haaks op Kevin Barnes’ band staat, maar goed).

Het is niet alleen de aankleding die amuserend is, de band an sich ook. De drie man die voor op het podium staan maken door gebaartjes en dansjes het geheel nog net wat leuker om naar te kijken. Maar het is altijd onschuldig, spelend haast. Zelfs als ze iedereen aan het dansen hebben op het laatst komt er nog een element van spel in door uit een bakje een papiertje te halen, deze open te slaan, en voor even het nummer te spelen in het genre wat dat papiertje aangeeft (in dit geval, tot ieders vreugde, de wals).

Nu kan dit allemaal wat gimmicky aandoen, en een beetje als een lichte nonsens band ware het niet dat de band in het bezit is van een paar geweldige nummers. Op een Engelse site waar ik aan bijdraag stond de double A-Side (at least it is to me) ‘Verdens Storste Land’ en ‘Fot I Hose’ zelfs in de top zoveel van beste singles uit 2009. Het concert begint nog met een beetje ongemakkelijk nummer, maar op de andere nummers kan gerust met de heupen gewiegd worden. Persoonlijk heb ik een zwak voor spoken word, dus het nummer waarin de band in het Noors praat over Tanzania (God knows what they’re saying) vind ik altijd zeer fijn. Volgens mij kwam de band met één nieuw nummer in vergelijking met de set op de Affaire, en dat was een instrumentaal nummer mid-set, wat zeer catchy was (then again, misschien was ik het nummer gewoon vergeten, anyway, het is leuk, vond ik).

De laatste drie nummers die worden gespeeld zijn echt wicked. ‘Verdens Storste Land’ is lovely, heerlijk om met je hoofd heen en weer op te gaan (if you can leave it at that). ‘Finn Bikkjen’ is haast italo disco, met die fantastisch hoge stem van die grote gitarist met lang haar en een baardje. Lovely bass as well (sowieso zijn sommige baslijntjes echt zeer nice, yet understated). Als afsluiter komt de band met het instrumentale ‘Fot I Hose’, en hoewel de single an sich al heel leuk is heeft de band er live een dansmonster van gemaakt. Indrukwekkend hoe ze dat nummer hebben getransformeerd naar een minutenlange dance mania waar heel de Ekko in meegaat. Hoewel ook daarvoor er best wat mensen waren die voorzichtig aan het dansen waren ging het qua aantal en uitbundigheid omhoog al gedurende ‘Finn Bikkjen’, en als ‘Fot I Hose’ bezig is gaat het eigenlijk gewoon los in het charmante Ekko, and that’s always nice to see.

De band lijkt dus zowaar gegroeid te zijn live, en dat is goed om te zien. Er is misschien zelfs nog wat ruimte voor groei, want als je ziet hoe de band is omgegaan met ‘Fot I Hose’ dan kunnen misschien nog een paar nummers iets aangepast worden voor de live optredens, en als ze dat doen wordt het misschien nog wel een groter feest. Maar het optreden zoals nu gegeven is al zeer fijn, en ik denk een uiterst amuserende keuze voor onder de tien euro in een zaaltje als de Ekko. Het is lieflijk en onschuldig en een beetje nonsens, maar dit gaat gepaard met muzikaal zeer sterke nummers, een combinatie waarbij het één soms het ander ondermijnd, maar hier niet. En ‘Fot I Hose’ is een heerlijke afsluiter, en het is altijd mooi om mensen te zien dansen op delightfully catchy music.

Incubate op zoek naar beeldend kunstenaars en performance artists

Het Incubate festival, dat muziek en kunst mixt in Tilburg, is op zoek naar kunstenaars die mee willen werken aan het thema van dit jaar, wat piraterij is. En dan, naar ik aannemen, voornamelijk piraterij in muziek en de kunsten (en ja, inclusief cinema), en niet zozeer hetgeen wat zich bij tijd en wijlen in Afrika afspeelt, want anders wordt het weer zo’n ding over maatschappelijke problemen en hyperrealisme, en alle prachtige Ashcan werken terzijde, dat hebben we nu wel gehad nietwaar, dat was ook rond 1900. Ik weet dat kunsttrends circulair zijn, maar goed.

Het Incubate festival zoekt dus beeldende kunstenaars en performance artists, en via de link hieronder kan je alle informatie rustig doorlezen. Vorig jaar had het festival qua kunstenaren onder andere Hermann Nitsch, iets wat letterlijk op de Engelse Wikipedia pagina van de man valt te lezen, dus Incubate goes Wikipedia! Wat ongeveer zoiets is als Frankie goes Hollywood, maar dan, ehrm, digitaal, en met iemand die “to” heeft gekidnapt uit de originele bandnaam. Ja. Incubate zal dit jaar van 12 t/m 19 september plaatsvinden.
http://inlog.org/2010/01/21/call-for-artists-and-projects-for-incubate-2010/

Gang Gang Dance tekent bij het label 4AD en brengt dit jaar nieuw album uit

Gang Gang Dance zal in 2010 met een nieuw album komen. Dit album zal uit worden gebracht door het label 4AD, onder andere het label van Animal Collective (dat één van de populairste releases vorig jaar uitbracht) en TV on the Radio (de band die volgens ondergetekende het beste album in 2008 creëerde). Nu zal Gang Gang Dance dus deel uitgaan maken van dat label, met om te beginnen dit jaar dus een album release.

Dit album zal de opvolger zijn van het in 2008 uitgebrachte Saint Dymphna. Het debuut van de band heette God’s Money, dus de band houdt van een kerkelijk thema, en dan vooral de negatieve kanten ervan (ten minste, God en Money zijn eigenlijk tegenovergestelde (though the Church wants to snatch your money, eh?) en Saint Dymphna werd door haar vader onthoofd). Dus geruchten in de wandelgangen zijn dat mogelijke titels voor het volgende album zijn: Godless, Nietzsche, of How A Village got Angry Because Jesus Didn’t Want to Build A Bridge, and Jesus in Turn Got Mad Because of the Villager’s Inability to Walk on Water.

Nieuwe tracks uit de week van 14 t/m 20 jan

Our weekly look into the blogosphere where we talk about six tracks we found out about in the previous Wednesday-to-Wednesday seven-day period.

Track of the week!
'Active Child' – Wilderness
I actually like this very much, this new song by LA’s Active Child. Instrumentally it is a sort of trippy ambient atmosphere, and over that just the most lovely angelic voices. And I just think that is a very nice combination, that juxtaposition of the sometimes more menacing, sometimes more sad instrumentals and those voices almost offering some sort of consolation or forgiveness even. I don’t want to make it sound like it should be played in church, but I think it is rather evocative. Rather cinematic as well. I know at least I will be trying to find a bit more tracks by this artist.
http://hypem.com/track/1020238/Active+Child-Wilderness

‘Home’ - Edward Sharp & the Magnetic Zero’s (Fromage Disco Edit)
To be honest, I don’t know much about Edward Sharp & The Magnetic Zero’s, except coming across them during Jarvis’ excellent Radio 6 show, so if I’m stating plainly obvious things or things that are blatantly wrong regarding the whole oeuvre, I do apologize. It kind of reminds me of the Blues Brothers this one, when they have to play in that country shack. It has a bit of that country rolling vibe, the female vocals are actually quite nice, and the whistling is kind of addictive. You can bob your head to this. With that said I cannot imagine me actually listening to this if it wouldn’t be on the radio. I guess it is fair enough, and when this Fromage Disco edit is on you won’t hear me complaining, but heavy rotation material it won’t be for me. Perhaps if you like the country vibe a bit better than I do it will get your constant attention though. That spoken word bit is a tad ridiculous though, as is the only-vocals bit near the ending.
http://hypem.com/track/1010652/Edward+Sharp+The+Magnetic+Zeros+-+Home+Fromage+Disco+edit+

‘Theres Space For Ol Dat I See’ – MIA
I cannot believe that I would be the only one who would find this boring. It is slow paced and nothing really happens as far as I am concerned. Sure, there is a bit of those spacey sounds going on, but perhaps unfortunately for my appreciation of this track I’m currently trying to piece together a space disco/whatever you want to call it mixtape, and I have heard some great, splendid tracks in the past weeks who do something with a spacey approach and distorted vocals. To me this just bobs along at one pace, and call me old fashioned, but I like it when something actually happens.
http://hypem.com/track/1013459/M+I+A++-+Theres+Space+For+Ol+Dat+I+See

‘I Feel Better’ – Hot Chip
A regular reader of this column will know that I have something against vocals without an edge to them, that is, without a bit of grit. If it is too smooth, too flat, then that is a real deal breaker for me. So you can understand that Hot Chip is not my favourite band. I do like them when they make the voice part of the instrumental lines, that is, when the voice isn’t on the foreground, but instead merges with the instrumentals. This song doesn’t really start well in terms of that, but after two minutes a delightfully catchy beat comes in, and that will have me dancing regardless of the vocals. So if this one comes on the dance floor and it gets that first part behind it then I’ll have a good time. If you are not much bothered by the vocals (and it really is just personal taste, innit?) you might appreciate this catchy track even more.
http://hypem.com/track/1017231/Hot+Chip+-+I+Feel+Better

'U Can Dance' - Hell feat. Bryan Ferry
Bryan Ferry, that feels like ages really, doesn’t it? And this track apparently as well, seeing when it was first blogged. But at least I believe the clip is relatively new, right? It was to me at least. It is a rather sad image this is, as Ferry seems to have to box up to the beat. Some words are barely audible because the beat just goes right through them. It gets better though, as soon the voice isn’t interrupted by the beat anymore, or vice versa, and it gets a bit party hardy really. I know the Bryan Ferry name sounds lovely, and that theatrical movement thingy he did with Roxy Music has put him in music history really, but perhaps the best parts of this song are the ones without him.
http://hypem.com/track/944700/DJ+Hell+Featuring+Bryan+Ferry+-+U+Can+Dance

'Hollywood' - Marina and the Diamonds (The Juan MacLean remix)
I’m torn when reading this because I love The Juan MacLean, and I don’t love Marina and the Diamonds nearly as much. So it could go either way really. Unfortunately I’m not really taken with this remix. It’s a quite straightforward club mix, or at least it comes across as such to me. The repetitive vocal utterances of the word “if” is not really my thing, and I’m not a great fan of her voice in this one either. Not much else to say really, except that I’m looking forward to the next The Juan MacLean song as always.
http://hypem.com/track/1015583/Marina+the+Diamonds+-+Hollywood+Juan+MacLean+Remix+

We Have Band geeft tracklist nieuw album

Op 5 april zal het debuutalbum uitkomen van We Have Band. Het trio, dat al meerdere malen in Paradiso stond, zal dan hun album Divisive uitbrengen. Op het album zullen twaalf tracks staan en het zal openen met een track genaamd ‘Piano’. Halverwege het album staat de interlude ‘How To Make Friends’, wat een zestien minuten lange crash course is over hoe aardig gevonden te worden en vrienden te maken als je de uiterlijke kenmerken mist om dat vanzelf te laten gaan. (En voordat mensen beginnen te knauwen, oh hoe bot, je kan ook te mooi of te mystiek eruitzien en zo een afwerend effect hebben op mensen. Oh die arme Narcissus, die alleen eindigde met zijn spiegelbeeld. Hoewel dat, toegeven, nog erger zou zijn als je echt heel lelijk was…).

Uiteraard zullen de singles ‘Honey Trap’, ‘Oh’, en ‘You Came Out’ ook op het album staan. De eerstvolgende single van de band zal op 22 maart uitkomen, en dit is de title track, ‘Divisive’. Het plaatje rechts is de cover art, and don’t shoot me yeah, I’m just the messenger.

The Golden Filter noemt album naar IJsland's gedicht

Mocht qua band en albumnamen alle mogelijke taalvarianten al zijn gebruikt, don’t worry, gelukkig hebben we de IJslandse taal nog. In ieder geval, The Golden Filter grijpt ernaar en ze noemen hun aankomende debuutalbum Voluspa. Die zal, zoals een tijdje terug al bericht, op 26 april van dit jaar uitkomen.

Na extensief onderzoek bleek via Wikipedia dat het gedicht gaat over de creatie van de wereld en het aankomende einde van diezelfde wereld. Dit einde gaat komen door negen zonnige dagen waarin de maan zijn gezicht niet toont, maar als de zon daarna het voor gezien houdt, toont de maan nog niet zijn gezicht! Zeer bezorgd gaat de zon op zoek, waardoor de aarde het zowel zonder zon als maan moet doen, iets wat het helaas niet overleeft, maar oh boy, wel negen dagen alleen zon, de mogelijkheden die je daarin kan doen! Nooit nacht, altijd dag, poe he. En daarna ben je toch weg so you can sure go and start living it up, eh?

Gorillaz album uit in maart

Het nieuwe Gorillaz album zal Plastic Beach heten en uitkomen op 9 maart. Het project van Albarn is toe aan het derde album, en alweer het eerste in vijf jaar. Het album schetst een soort van alternate land, met een melancholische heuvel, een koninkrijk van mieren, een niets wetende wolk, en iets wat door moet gaan voor natuur. Het kent ook de superfast jellyfish, die maar liefst snelheden van 76 kilometer per uur kan halen! Mits je hem ham voorhoudt, en de jellyfish is kieskeurig geworden, so only parmaham will do. Een combinatie die goed samen gaat, want hij wordt er ook vaak mee geserveerd.

Er zijn veel guest performances op het album, o.a. Mos Def, Bobby Womack, De La Soul, Lou Reed, en nog vele anderen. Het nummer ‘Stylo’ van het album zwerft al op het internet rond, so be sure to check that one out.

05 Days Off heeft programma vrijwel rond

Het festival 05 Days Off, wat in maart in Amsterdam gehouden zal worden, heeft het programma bijna rond. Zo zullen Four Tet, Memory Tapes, Flying Lotus, Junior Boys (DJ set), Martyn (check een mega Fact interview op hun site), Doom, Redshape, Job de Wit, en nog velen anderen acte de presence geven, al dan niet draaiend.

Het festival zal van 3 tot 7 maart plaatsvinden en is de tiende editie van dit festival dat zich voornamelijk concentreert op dansbare muziek, en ook dit jaar is er weer van alles om de heupen op te laten wiegen.

Owen Pallett vermoordt zichzelf, en doet dat vrij aardig

Album recensie - Heartland van Owen Pallett

Waarom zou je jezelf ook niet vermoorden als auteur zijnde? Immers, het is jouw wereld, en jij mag ermee doen wat je wilt. Waar Martin Amis zijn eigen personage nog een klap liet ontwijken (als auteur zag hij de klap aankomen…) is in dit metafictionele werk van Owen Pallett, voormalig Final Fantasy geheten, de auteur wel het haasje. In het één na laatste nummer “drove” persona Lewis “the iron spike into Owen’s eyes” nadat hij al eerder weigerde aan de auteur te geven hetgeen wat de auteur wilde. Met titels als “Lewis Takes Off His Shirt” zullen wij verder niet insinueren wat dat mogelijk was.

Owen Pallett heeft een groot deel van zijn nog prille carrière muziek gemaakt onder de noemer Final Fantasy, wat al één tijdverdrijf van de jongeman weggeeft. Een andere is muziek maken, en na twee albums in respectievelijk 2005 en 2006 is Heartland het derde album van de Canadees. Hij wordt vaak vergeleken met Patrick Wolf, maar qua muzikale klanken wordt de indruk gewekt alsof Owen Pallett zich meer terug trekt in de slaapkamer om al verlangend naar het plafond te staren. Wel in een slaapkamer omringd ongetwijfeld door Baudelaire en de oude Grieken. Niet dat Pallett zich niet schuldig maakt aan dominerende spelletjes, maar in Pallett’s geval is dat de literaire dominantie van auteur over persona, ofwel, het karakter in zijn nummers. En dat verliest hij.

Het verlies van controle over de gecreëerde persona – in die zin is het in principe een concept album – gaat dan wel gepaard met een rijkheid van georkestreerde arrangementen. Op het openingsnummers hoor je al de viool, zachte klanken, de warme, rustige stem van Owen, en wat lijkt als een bescheiden strijkorkest bij tijd en wijle. Dit komt bijvoorbeeld terug in het laatste kwart van deze eerste track, ‘Midnight Directives’, maar het is evident door het hele werk heen dat er enige klassieke kennis dan wel scholing aan te pas is gekomen bij de tot stand brenging van dit album. Nog maar te zwijgen over de operetteachtige vocalen op het prachtige slotakkoord ‘What Do You Think Will Happen Now?’.

Ondanks dat ik erken dat alle nummers instrumentaal zorgvuldig zijn uitgewerkt is niet alles even interessant. Het nummer ‘Keep the Dog Quiet’ heeft een interessante sudderende kwaliteit, ofwel, de violen lijken naderend onheil te voorspellen. Daarentegen is het nummer wat mij betreft te zacht waardoor deze kwaliteit ondermijnd wordt. Wat mij betreft had het wat theatraler gemogen en had dat element wat sterker naar voren mogen komen. ‘Red Sun No. 5’ heeft voor mij persoonlijk hetzelfde mankement. Het klinkt allemaal interessant, maar weet in ieder geval mij net niet echt te pakken.

Het is een punt van kritiek welke een rare wending neemt als je de rest van het album bekijkt. Sommige nummers blinken nou juist uit in opbouw. ‘Lewis Takes Action’ kent bijvoorbeeld een opliftend instrumentaal einde, maar nog duidelijker is het misschien op ‘The Great Elsewhere’, al beginnend met een typische klassieke opening, een versnelling na een derde van het nummer, en de instrumentatie drijft het nummer op een sterke manier voort, waarna het afbouwt voor het einde. ‘Oh Heartland, Up Yours’ en ‘Lewis Takes Off His Shirt’ kennen geweldige eindes voornamelijk doordat ze eindigen met de repetitie van een bepaalde zin, ofwel, een statement. En statements die repetitief worden verwerkt en met groter elan telkens worden herhaald krijgen een soort van momentum, welke evident is in elke speech ooit gehouden (“I have a dream”, “Yes we can”, “We shall ride/take/produce our own German…”, etc.). Op ‘Oh Hearland Up Yours’ is het de zin “I will not sing your praises”, in ‘Lewis Takes Off His Shirt” is het “I’m never going to give it to you”. Dit gesteund door een sterke orkestrale begeleiding die naar deze herhalingen toewerkt, maken deze nummers voor mij de spil van het album.

Deze zinnen vormen in ieder geval de “twist in the story”, ofwel, de openlijke rebelsheid van de persona, gezongen en bedacht door Owen Pallett, jegens de zanger, ofwel, Owen Pallett. Dit soort metafictionele praktijken komen in het post-modernistische en post-structuralistische literaire tijdperk vaker voor omdat eigenlijk sinds de jaren vijftig de literaire conventies en structuren in twijfel worden getrokken. Wie heeft de controle, het karakter of de schrijver (of in groter verband, controleren wij onze levens en in welke mate)? En ook, van wie zijn de woorden? Geven die de gedachten van de schrijver weer, of van Lewis? Tevens kan je jezelf afvragen of Owen Pallett zich identificeert met Lewis of met het karakter Owen Pallett in de teksten? Verder geeft Pallett door het invoegen van zichzelf als karakter in de nummers aan dat het hier gaat om fictie, immers de schrijver zit in het verhaal zelf, dus is het niet een realistisch verhaal, want dat zou betekenen dat Pallett dood is, want dat lot treft hem op dit album.

Hoe dan ook, het personage Lewis komt in opstand tegen zijn “auteur”, Owen. Het wordt al duidelijk dat het karakter gevangen zit in fictie in het nummer ‘Keep the Dog Quiet’ wanneer er wordt geklaagd “This place is a narrative mess”. Dat Lewis zich beperkt voelt in zijn vrijheid van keuze en dat hij voelt dat hij gecontroleerd wordt door de impulsen en fancies van de schrijver is duidelijk in het nummer ‘Lewis Takes Action’: “My every move is guided by the bidding singer”. Als gezegd, de eindzinnen (statements) in de nummers ‘Oh Heartland, Up Yours’ en ‘Lewis Takes His Shirt Off’ geven een openlijke rebelsheid aan jegens zijn “auteur” omdat hij niet meer naar diens pijpen wil dansen (en de teksten interpreterend vanuit een Queer Study perspective, vrij letterlijk).

De auteur, vanuit de bovenstaande interpretatie (en zeker niet de enige mogelijke, mind you), stuurde Lewis weg van zijn boerenleven met vrouw en kinderen voor het, vanuit het oogpunt van de schrijver, “echte geluk”, wat misschien wel zo is voor de “auteur”, maar misschien niet voor Lewis. Vandaar de opstand, vandaar de dood van de “auteur” Owen in het nummer ‘Tryst with Mephistopheles’, en, in dat licht gezien, misschien wel de opstand tegenover de temptations van de duivel. Mephistopheles haalt immers de ziel van Faust op wanneer Faust deze verkoopt aan de duivel. De twee laatste stanza’s eindigen met de zinnen “You never even knew me” en “The author has been removed”. Je kan het verhaal eigenlijk in meerdere manieren opvatten, twee voorbeelden enerzijds de restrictie die het normatieve leven (vrouw, kinderen, werk) op Lewis legt, of de restrictie van de verlangens van Owen, ofwel, het niet kunnen krijgen van de liefde die je wilt. Overigens veel verwijzingen naar de kerk en het kerkelijke, dus ook daarin kan je een interpretatie vinden.

Het album Heartland van Owen Pallett kent wat dat betreft dus wel een thema en fascinerende teksten bovenop georkestreerde nummers. Het laatste nummer, ‘What Do You Think Will Happen Now’ krijgt een grote impuls door de operettezang, en veel nummers zitten goed opgebouwd in elkaar. Wat dat betreft is het jammer van de langzame start, want voor mijn gevoel kwam het album pas echt op gang bij het vijfde nummer, wat dat betreft toepasselijk getiteld ‘Lewis Takes Action’. En hoewel je een case zou kunnen maken waarom net bij dat nummer er iets meer vlam in de pan komt lijkt het mij toch niet dat Owen Pallett welwillend de eerste vier nummers zou opofferen voor dit doel. Je zou in ieder geval kunnen zeggen dat de atmosfeer die de eerste vier nummers dienen over te brengen minder goed bij mij persoonlijk aankwamen dan de nummers daarop. Want net als bij een boek, het moet je nog steeds raken op een gut level wil je het doorzitten. En of dat het geval is blijft uiteraard altijd een persoonlijke matter, maar de zorgvuldig gestructureerde muziek en de ideeën en thema’s die door het album heen lopen zorgen er in ieder geval voor dat een pet mag worden afgenomen voor het werk en de thought die er door Pallett is ingestoken. In mijn mening kan er nog aan het eerste deel van het album geschaafd worden, maar de combinatie van interessante teksten en de georkestreerde muziek zorgen dat in ieder geval ik het een sterke derde LP van Pallett vind.

Laura Marling komt dit jaar met twee albums

Laura Marling zal dit jaar twee albums uitbrengen. Het eerste album zal I Speak Because I Can gaan heten en op 22 maart uitkomen. In diezelfde maand zal ze ook de studio weer in gaan duiken om nog een album op te nemen, met als bedoeling dat deze in september uitgebracht zal gaan worden. Beide albums worden geproduceerd door Ethan Johns.

Dat Marling twee albums in dit tijdsbestek wil uitbrengen is niet raar, want de Fransman Laurent DuBataliere gaf ooit aan dat twee baby’s in een jaar niet alleen mogelijk is (immers, de dracht duurt 9 maanden, een jaar heeft 12 maanden), maar dat vrouwen dit ook willen om zo hun grip op het leven en het geven van leven te etaleren. Later scherpte hij deze stelling aan door “leven” te vervangen met “hun man”, en dat ze zo hun grip op “hun man” aan willen tonen. Dit kwam vooral door DuBataliere’s verbittering toen hij op een gegeven moment zijn eigen huis niet meer in kon omdat telkens als hij de deur opendeed er iets uittuimelde dat zei “papa”.

OK Go schijnt licht op het grote YouTube embed vraagstuk

OK Go heeft recentelijk een nieuw album uitgebracht dat Of The Blue Colour of the Sky heet. Echter, interessanter is misschien nog wel hun reactie op de message board van de band waarin OK Go de vragen beantwoordt van een aantal mensen over het embedden van hun YouTube vids, en dan vooral, waarom kunnen wij deze vids niet embedden. Ik zie vaak voorbijkomen dat YouTube vids niet ingesloten kunnen worden, en ik vroeg mij altijd af waarom.

Welnu, YouTube en de labels hebben een deal gesloten, en zoverre wist ik het nog, maar onderdeel van deze deal is dat telkens als je een vid afspeelt op YouTube een klein sommetje geld naar het label gaat. Echter, als je een YouTube vid bekijkt op een blog dan registreert het programmaatje dat niet, waardoor het label dus ook geen geld krijgt. Vandaar dat je veel vids niet kan insluiten, want alleen als je een clip op YouTube afspeelt krijgen de labels geld. OK Go geeft ook al aan dat de simpele oplossing lijkt om het programmaatje te tweaken zodat hij het ook registreert als de vid op een blog wordt afgespeeld. Echter, zo zegt de band, dit heeft nogal wat haken en ogen omdat de ad compagnies die adverteren bij die vids zo bijvoorbeeld niet weten op wat voor soort blogs hun ads komen te staan.

De band geeft ook aan dat ze het punt van hun label (EMI) snappen, maar dat zij persoonlijk ook het liefst hebben dat zoveel mogelijk mensen hun clips zien, en dat ze daar al meerdere malen met EMI over hebben gesproken. Saillant detail is dan ook nog dat OK Go een bak van hun populariteit te danken heeft aan een clip, namelijk de mij lichtelijk irriterende clip met die loopband choreografie. Ze lopen door deze maatregel van hun label nu dus de nodige exposure mis. Het verhaal was voor mij heel interessant omdat het enkele gaps invulde in mijn kennis, hoewel ik nu nog steeds niet snap waarom sommige clips gewoon compleet niet afgespeeld kunnen worden in sommige landen, dus mocht iemand de reden daarachter weten, shoot.
Complete post: http://okgo.forumsunlimited.com/index.php?showtopic=4169

Crazy Zany Radio Sunday - 'Momma's Place' by Roisin Murphy

Yes sir, the Crazy Zany Sunday Radio column is back! Every week our contributors get one song which they will then voice their opinion of! It’s a simple as that. A warm welcome to Craig Cady (Mog.com/resignedly), who for his first time starts with a nice in depth opinion! So check that out. Also welcome to Ilse van der Spoel and her first contribution. The more the merrier, so people are always welcome to join in.

Track of the week: ‘Momma’s Place’ by Roisin Murphy (listen here)
Average grade: 5.7

Anna: I have a natural tendency to snob songs that wreak of 80s disco and electro... however, Murphy's voice is so grand and the beat is so infectious that I enjoyed this thoroughly. If it was lacking its mainstream electronica moments it would get an 8, but as it stands I'm not going higher than a..... {drum roll}
{more drum roll.....}
7/10

Linda: The lack of any musical subtlety and the way she really belts out the lyrics in this track remind me more of Moloko than of any of Róisín Murphy's solo work. And I do like Moloko, although I'm not so sure how relevant they would be these days.
6.3/10

Jon: I've always enjoyed Roisin's vocals but I can't really say I'm digging the direction she's taking here, it's all a little Janet Jackson-esque eighties electro poppy for me.
4.1/10

Ilse: Does the beginning of this song resemble the beginning of ‘Acceptable in the 80s’ by Calvin Harris, or is it just me? The song has a nice beat and I can imagine quite a few people dancing to this, even though I probably won’t be one of them. I’ve never been a fan of Roísín Murphy and this song doesn’t exactly make me change my mind. Her voice in this song mostly annoys me, but I have to admit I find the second part of the song slightly more appealing than the first. Overall the song seems a little bit too repetitive to me though, both in lyrics and music.
5/10

Stef: Be aware little hipster girls with your cute dresses and tiny synths, ‘cause momma is back and ready to throw a real party.
8.8/10

Craig: A redundant beat, industrial hits, a 90’s diva-esque vocal track—I don’t see anything particularly special about this song. It’s too repetitive and canned, something that could just as easily come from the vapid disco-house world of C+C Music Factory and Paula Abdul.

I’ve never heard of Róisín Murphy before this assignment, and this song is not a very appealing introduction. Is this supposed to be ironic or some kind of (Ishuddertothink) retro 90’s throw-back? The melody is catchy but only because of its repetition, and the rushed feeling the thunky synthetic bass intones makes it too hollow to take seriously. Is this a serious endeavor, or is it a bad attempt at being tongue-and-cheek? Did she mean to sound this corny or not?

I’m serious. Does she want her audience to grin and think, “yeah, that’s how my mom would sound if she wrote a pop song admonishing my wild ways?” I tried to see it at least from that angle, but it doesn’t even accomplish that. Sadly, I feel like I’m supposed to take her inauthentic song composition and painfully didactic lyrics to heart. The “industrial” quality of the sound feigns an attempt to mirror the edge that Murphy claims she used to have. She may indeed have gained respect and overcome a delinquent past to live a responsible life now, but I’m not convinced. Besides, a life of crime almost always makes one’s music better.

I give this song a 3/10 due to its slight danceability.

Nieuwe tracks uit de week van 6 t/m 13 jan

Our weekly look into the blogosphere where we talk about six tracks we found out about in the previous Wednesday-to-Wednesday seven-day period.

Track of the week:
‘Forever in their debt’ van The Revenge (original mix)
He is sort of a big thing in house circles, isn’t he? To be honest, I’m not gloriously familiar with his output, but I did like that ‘Leave Your Mind’ single that came out not too long ago. This song is driven by a deep house beat with occasionally a deep voice mentioning something or another concerning Chicago, which makes sense since Chicago does not only have blues roots I believe. It is nine minutes long, and on the surface there is not too much that goes on except the basic sound. But it seems that minor alterations are constantly made to that basis in speed, volume, and occasionally even in extra sounds. At 5:30 or so the sound changes to just the beat, and you know a build-up is going to come, and indeed it does. Multiple instruments get added slowly, though do not expect a real huge climax or anything. If you like a bit of that Chicago house sound than I do recommend it, because I in any case could see myself dancing to it.
http://hypem.com/track/1005457/The+Revenge+-+Forever+In+Their+Debt+Original+Mix+

‘Love Harder’ van Ali Love (Tronik Youth remix)
He is starting to become a recurrent name in the blogosphere, isn’t he? In any case the part I regularly dive into. This is a remix by Tronik Youth, and I must say that I like what he has done with the song because I can remember finding the original a bit on the soft and pop side, but this is quite fun actually. Still a bit pop, but the vocals do not seem as soft as in Ali Love’s original track and you can do a bit of hip wiggling to this. It is not wildly catching or anything like that, and one minute out of the middle wouldn’t have hurt it, but it is danceable and you can sing along to it as extravagant and gay as you please, and a bit of fun on the dance floor is always welcome, ey?
http://hypem.com/track/1008655/Ali+Love+-+Love+Harder+tronik+youth+got+the+love+mix+fix+

‘Kungen’ van Love Is All
So who is going to state the obvious and say that the start with the pa-pa-da-pa-pa thingy is a bit, well, corny? And it returns! Oh goody. It actually is a bit of the motif of this song, along with female vocals which feel like really slight. The yelping and the pa-pa-da-pa-pa lines also make the song feel as a bit of a kid fest. I remember seeing them live once and I remember actually enjoying a bit of it, but perhaps they did not play this song.
http://hypem.com/track/1011574/Love+Is+All+-+Kungen

One Life Stand – Hot Chip (Carl Craig remix)
I like how the more techno sounds of Carl Craig are mixed with poppier elements, undoubtedly re-imaginings of the Hot Chip track. And I guess that was Carl Craig’s idea when doing this, as he is a renowned techno musician, and Hot Chip makes pop-electro, or in any case electronical music with decidedly poppy elements. At around the four minute marker this guitar comes in which I do like in combination with the techno beat, and perhaps it could’ve come a bit sooner, because the track is a whopping ten minutes, and after the four minute mark it really starts going to work with more Hot Chip elements finding their way into the song. One of my pet peeves concerning the band Hot Chip is I personally can’t stand that voice, but I can bear it in songs like ‘Over and Over’ and stuff as then it is not really about the singing but it is just another part of the song. Unfortunately for me, in this remix Carl Craig takes down almost all the techno elements, and the faint throbbing techno beat in the background is the only thing accompanying the voice for about a good minute or so. If you do like the voice this might be a welcome break for you in a 10 minute elephantine track, but I could have lived without.
http://hypem.com/track/1011828/Hot+Chip+-+One+Life+Stand+Carl+Craig+PCP+Remix+

‘Icarus’ – White Hinterland
Deep drums and atmospheric sounds I thought would be the prelude to a very dark track, and with such a title one could easily imagine something to that effect. But then the fragile female vocals come and background singers who go oe-hoe-hoe, so there goes that really. I’m personally more a fan of the darker sides of life, but I can imagine that for some people this admittedly dreamy and atmospheric track might be a treat. Something for snowy days while gazing out of the window, so to that effect it was released at a proper time I suppose. Personally I’m not that into oe-hoe-oe’s and fragile female voices, but I can see how someone would find this soothing or would be able to dream away to it.
http://hypem.com/track/1014275/White+Hinterland+-+Icarus

‘Will You Be There’ – Mimo
Gosh, you know, I like that VEGA mix of ‘Running Out’, another track of Mimo, and I actually think that style might suit his voice better, that kind of softer beat. Here it seems as if he is bidding against the beat, which is quite present. I think if, like VEGA did with his track, the accompanying instrumentals would be a bit more old school disco I would like this track more. This sounds actually a bit more like a remix than that VEGA’s track did, and I don’t want to go on about Palomo’s remix of a different Mimo track, but to me this track’s beat is too present and is fighting the rest of the song, which can be remedied by taking a similar approach as that of Palomo’s. It’s a decent track though. Sorry about linking this one through to MySpace.
http://www.myspace.com/mimononstop

Los Campesinos! voelt zich thuis in Nederland

Los Campesinos! live at Rotown, jan 2010

Het is al snel duidelijk dat Los Campesinos! wordt gezien als een amusant avondje uit. Deze conclusie kan je trekken voordat de band ook maar op het podium staat, want veel van de mensen aanwezig heeft de band al een keer aanschouwd, en een terugkerende klant is over het algemeen een tevreden klant. Daarbij heeft de band Rotown uit weten te verkopen ondanks dat ze in maart in de Melkweg zullen staan, een misschien iets bekender poppodium en beter gelegen aangezien het in Amsterdam ligt. Ten minste, wat mij betreft, mensen in en omtrent Rotterdam zullen dit uiteraard anders zien. Het nieuwe album van de band, Romance is Boring, moet nog officieel uitkomen, maar ondertussen hebben de meesten het gros van de nummers al gehoord via downloads of streams.

Het is eigenlijk opvallend hoe redelijk naadloos de nieuwe nummers in de set worden gesloten. ‘Romance is Boring’ heeft een catchy refrein dat gelijk door iedereen wordt meegezongen, en op ‘These Are Listed Buildings’ kan ook rustig geheupwiegd worden voor de mensen die zich niet in het actieve gedeelte voor het podium willen begeven en het risico willen lopen een schoen te verliezen. Uiteraard wordt de verloren schoen snel teruggevonden en wordt alles met een glimlach ondergaan.

Want wat er ook verteld wordt en met welke emotie ook -- en bij deze wil ik Gareth feliciteren met het compleet opgeven van het ook maar proberen te zingen -- het is en blijft live toch een feestje. Gareth heeft zelfs de nodige dance moves aan zijn repertoire toegevoegd zo lijkt het, en true to form heeft hij ook vandaag weer een t-shirt aan om een andere band te supporteren, ditmaal het door Linda in haar top 10 van 2009 gezette Cold Cave. Terwijl Gareth danst en het publiek meerdere malen induikt is Tom ook bezig met nieuwe dingen. Het zijn weliswaar geen dans moves, maar ik herinner me niet de slide gitaar eerder te hebben gezien. Sowieso op het album een vleugje blues sound zo af en toe.

Er zijn nog meer nieuwe dingen aan Los Campesinos!, bijvoorbeeld Kim, de vervangster van Aleks. Gelukkig lijkt Kim qua stem naadloos in de band te passen (totdat ze op één nummer te hard zingt waardoor haar stem boven die van de anderen uitschreeuwt). Ook is er nog een plaats ingeruimd voor nog iemand anders, die ergens achterin staat en zijn bijdrage levert terwijl hij zichzelf wegcijfert. Op het kleine podium van Rotown is het dan ook druk, en het geluid wat er uit de boxen komt is af en toe ook druk. Soms is er zelfs een beetje een overload aan drukte. En dan komt die ogenschijnlijk simpele riff van ‘You! Me! Dancing!’, en dan weet iedereen zijn footing weer te vinden.

Tussen ‘You! Me! Dancing!’ en de afsluiter van de reguliere set, wat traditiegetrouw ‘Sweet Dreams, Sweet Cheeks’ is, wordt het nieuwe nummer ‘The Sea is a Good Place to Think about the Future’ geïnstalleerd. Hoewel ook hierin Gareth het uitschreeuwt is vooral in het begin de rustige, melancholieke instrumentatie een heerlijke variatie op het overheersende geluid van de band. Er wordt ook nog een encore ingelast voor het flink klappende (en fluitende…) publiek, wat wederom bestaat uit een nummer van het debuut Hold On Now, Youngsters.

De band blijft ook uitermate aimabel. Ze bedanken uitvoerig Rotown voor de goede zorgen, en ook het publiek krijgt weer alle lof. Zelfs als Gareth in het publiek tegen iemand met bier aanstoot kijkt hij, ondanks dat het midden in een nummer is, meteen verontschuldigend naar de man met bier en degene achter hem op wie het bier, zou het inderdaad gemorst zijn, zou zijn gekomen. Hoewel het in mijn persoonlijke belevenis niet het beste optreden van de band was (een paar eerdere optredens waren om verscheidene redenen echt heel memorabel) blijkt wel dat de band nog altijd vreugde weet te verspreiden terwijl ze er zelf ook schik in hebben dat ze er mogen staan. Dat gepaard met een aantal goede tunes alleen al zorgt voor een leuke avond die de milde toegangsprijs waard is.

The Golden Filter brengt debuutalbum uit

Nadat vorig jaar de single ‘Solid Gold’ overal in de blogosphere te vinden was zal dit jaar de band met hun debuutalbum komen. De nu-disco groep, die aan het einde van 2009 nog een keer in de blogs wist op te duiken omdat het zoutniveau van het water in haar natuurlijke habitat was gedaald, zal op 26 april naar alle waarschijnlijkheid het altijd spannende eerste album uitbrengen.

Op de site van de band staat de bovenstaande datum namelijk, en that’s it. De datum is wel klikbaar, en als je daarop drukt dan kom je op een wikipedia pagina uit aangaande een eclips van de zon ergens in Afrika. Deze komt jaarlijks voor omdat de maan elk jaar één dag rust neemt, en door de eclips kunnen de mensen toch nog een beetje slapen. Wat lief.

Suede hervormt gedeeltelijk voor charity event

De band Suede zal eenmalig terugkeren. Dit voor een benefietconcert om geld op te halen voor het kankerfonds. De band heeft een historie hierin, want ook toen de band de Mercury Prize in 1993 won ging het geld dat ze daarmee ophaalden daar naartoe. De reünie zal zonder Bernard Butler zijn. Butler hielp mee aan de eerste twee platen, maar vertrok tijdens het maken van dat tweede album. Voor de rest zijn Richard Oakes, Simon Gilbert, en Neil Codling van de partij. En natuurlijk zanger Brett Anderson, die of binnenkort of onlangs in Tivoli stond (op een zondag…).

Suede hield ermee op in 2003 en liet vijf albums na, waarvan in mijn opinie voornamelijk het eerste album van grootse klasse is. ‘So Young’, ‘Sleeping Pills’, en ‘Pantomime Horse’ zijn wat mij betreft geweldige tracks, en wie houdt er nou niet van dat androgyne heupgewieg van een jonge Anderson? Of hij dat bij deze one-off ook weer gaat doen weet niemand, want volgens mij leent zijn solo materiaal zich er niet voor, dus of alles nog werkt is maar de vraag. Misschien doet alles het nog en is hij voor even weer de sexieste man op aarde (van boven de veertig), en anders zal hij misschien vanuit zijn stoeltje na een nummer zeggen “I was so excited I found myself trying to jump”. Oh de tragiek, oh de arme man! Overigens hebben wij Nederlanders helemaal geen flut aan dit nieuws…

Joanna Newsom kondigt nieuw album aan

In februari zal er een nieuw album uitkomen van Joanna Newsom. Dit album zal Have One on Me heten, dit naar aanleiding van haar woekerpraktijken waar ze zoveel winst op maakt dat ze, om de persoon toch in de deal te laten trappen, er af en toe gratis eentje bij doet. Zo schijnt ze vorige maand Luxemburg bij de verkoop van Frankrijk te hebben gedaan, wat leidde tot opstanden in Luxemburg want zij vinden dat Frankrijk cadeau gedaan zou moeten worden bij een verkoop van Luxemburg, en niet andersom! Deze onenigheid zal worden opgelost met een schaakpartij, die de Fransen zullen winnen met paard op E9.

Het album zal als het goed is op de 23ste van februari uitkomen, hoewel hier nog wel enige twijfel over bestaat. Het zal het derde album worden van Newsom, en de opvolger van het in 2006 uitgekomen Ys.