Memory Tapes overtuigt in eerste live shows

As the word ‘epic’ is going to be banned from indie music pretty soon, can I use it here one more time, please? Or: Memory Tapes @ the Luminaire

Nou ja, één keer, als we dat woord dan toch gaan verbannen, then I’d better wear it out all the same, no? Op IKRS heeft Memory Tapes al de nodige buzz gekregen: het album Seek Magic eindigde in de eindejaarslijstjes van alle IKRS contributors die aan eindejaarslijstjes doen (alle twee!) en Dayve Hawk, het brein achter het hele idee van Memory Tapes werd zelfs geïnterviewd. Wat wilt u nog meer zou je jezelf dan bijna gaan afvragen? Nou, een live optreden van de beste man! En dat kwam er, in Londen wel te verstaan. En gelukkig voor u heeft IKRS inmiddels een hele Londen divisie vergaard zodat u er ook een beetje bij kunt zijn. Wat hebben we toch veel voor u, onze trouwe lezer, over!

Hoewel Dayve Hawk voor deze concertreeks nog nooit als Memory Tapes zijnde op een podium heeft gestaan, en er dus nog niet bepaald sprake is van een live-reputatie van de beste man, heeft het vorig jaar uitgekomen album Seek Magic er wel voor gezorgd dat the Luminaire al weken van tevoren uitverkocht is. En in een kleine zaal als the Luminaire gebeurt dat niet bijster vaak. Waarschijnlijk ook dankzij alle hype rondom dat debuutalbum krijgt het voorprogramma wat meer allure. Geen Brits bandje dat om de hoek woont, nee, de band wordt net als Memory Tapes van de ander kant van de oceaan ingevlogen. Het Canadese viertal Fitness Club Fiasco brengt… Beheersing van hun instrumenten is tenminste… You know what? Let’s just not mention them. I think that will do their music more justice than anything I could possibly write. (Of misschien toch een korte quote uit het midden van de set: “Singer/Jimmy: Sorry that was horrible. It’s Mark’s fault.” Drummer/Mark: “No, it’s Jimmy’s fault.” Singer/Jimmy: “No, it’s Marks fault.” Audience: “...”. )

Right, gelukkig heeft iedereen in het publiek een goede reden om te blijven staan. Of hoopt dat althans. Want behalve dat Memory Tapes an sich nog niet vaak voor een niet-fictief, kritisch publiek heeft gestaan (niet te spreken over de de-enthousiasmering verzorgd door het voorprogramma), heeft Dayve Hawk ook nog eens de neiging erg zenuwachtig te worden voor een optreden. Niet dat we daar veel van merken. Bijna onopvallend komt de man het podium op om in alle rust zijn Mac en de vele, vele kabels op te starten en aan te sluiten. Dayve lijkt zich bijna niet bewust van het feit dat er een volle zaal slechts enkele meters van hem verwijderd is en alle ogen op dat moment al op hem gericht zijn. But then again, in zijn muziek creëert hij een eigen wereld, dus misschien heeft hij die op het podium ook nodig om daar te kunnen functioneren.

Hij staat er live in ieder geval niet alleen voor. Nou ja, letterlijk gezien staat hij wel als enige, gezien zijn live begeleiding uit slechts een drummer bestaat, hoewel ‘slechts een drummer’ nauwelijks recht doet aan de alsnog naamloze man. De set begint met een druk op een knop van de laptop, waarop slechts één file blijkt te staan waardoor de set eigenlijk uit slechts één lang nummer bestaat. Praktisch alle muziek komt dus rechtstreeks van een harde schijf af, bijgestaan door drums en Dayve Hawk’s stem en gitaarspel. Wanneer ik u dan ook nog vertel dat wat stage performance betreft het moment dat Mr Drummer zijn sweater uittrekt verreweg het hoogtepunt is (en wat een hoogtepunt!), zou u bijna gaan denken dat dit een saai optreden zou zijn. Niets is minder waar (oké, als iemand zou beweren dat het voorprogramma daadwerkelijk ‘muziek’ maakt zou dat minder waar zijn, touché): ondanks het feit dat je net zo goed een zoutzak in een flanellen shirt (flanel is essentieel in deze) op het podium zou kunnen zetten weet Dayve Hawk muzikaal gezien precies waar hij mee bezig is.

Meneer Hawk kent overduidelijk de limitaties van het gebruik van zijn laptop. Op plaat kan je daar makkelijk omheen werken, live gaat dat vaak moeilijker. Memory Tapes gaat daar echter verrassend goed mee om door live de nummers op een andere manier over te brengen dan op het album. De nadruk ligt opeens een stuk meer op de ritmesectie, die live ook heel sterk is. Het is te hopen dat Mr Drummer binnenkort niet in een liftschaft verdwijnt (too soon, right? Yeah, too soon). Ook het gitaarwerk van Dayve Hawk zelf komt veel meer naar voren. Waar ik persoonlijk zijn werk eerst nog bewonderde om de simplicity van de guitar riffs, moet ik nu te kennen geven dat Mr Hawk een begenadigd gitarist is. Tenminste iets om live naar te kijken, mocht u daar geïnteresseerd in zijn.

Met op het moment nog slechts één album op de plank lijkt er al veel te vroeg een einde aan de set te komen. Al na een half uur worden de eerste noten van ‘Bicycle’ ingezet. Tenminste, het zijn de lyrics van ‘Bicycle’, begeleidt door een intro die ook bij een Duitse crimi uit de jaren ’80 zou kunnen komen. Door slim wat te goochelen met toonladders klinkt het nummer opeens als een totaal ander nummer. En het goochelen met muzikale trucjes gaat verder door het hele nummer heen. Wel heb ik ooit, het is een ware remix versie van het nummer! En wat voor een versie! Epic! (I warned you I was going to use that word). Mocht u vaker op deze blog komen dan heeft u wellicht gelezen dat ‘Bicycle’ mijn favoriete nummer van dit album is en dan vooral dat laatste deel met het koor op de achtergrond. Well, was I in for a threat! In de live versie van dit nummer wordt dat deel namelijk een stukje verlengd. En met een stukje bedoel ik zo’n tien minuten, en dat is dan alleen nog de tijd waarbij Memory Tapes nog daadwerkelijk op het podium staat. Wanneer Dayve Hawk en Mr Drummer het podium namelijk verlaten hebben, gaat de laptop nog minstens zo’n vijf minuten door, wat tot de surrealistische situatie leidt dat een zaal vollop staat te dansen op muziek die uit de laptop komt die inmiddels eenzaam op het podium staat. Wat ik al zei: epic.

Hoewel dit pas het derde optreden is van Dayve Hawk onder de noemer Memory Tapes heeft hij het live brengen van zijn muziek dus al aardig onder de knie. Mede dankzij een geweldige drummer komen de nummers live nog bijna beter uit dan op het album, waar het al op behoorlijk wat positieve reacties kon rekenen. Enig zwak punt, als er al iets genoemd zou moeten worden, is misschien toch de laptop. Een baslijn die live gespeeld wordt zou hier en daar de nummers toch wat meer nadruk geven en net iets dansbaarder maken. En voor de volgende keer in maart wil ik graag een echt koor bij ‘Bicycle’, ik vermoed dat dit de enige manier voor mij zou zijn om het woord ‘epic’ nog een keer te mogen gebruiken.