Het is al snel duidelijk dat Los Campesinos! wordt gezien als een amusant avondje uit. Deze conclusie kan je trekken voordat de band ook maar op het podium staat, want veel van de mensen aanwezig heeft de band al een keer aanschouwd, en een terugkerende klant is over het algemeen een tevreden klant. Daarbij heeft de band Rotown uit weten te verkopen ondanks dat ze in maart in de Melkweg zullen staan, een misschien iets bekender poppodium en beter gelegen aangezien het in Amsterdam ligt. Ten minste, wat mij betreft, mensen in en omtrent Rotterdam zullen dit uiteraard anders zien. Het nieuwe album van de band, Romance is Boring, moet nog officieel uitkomen, maar ondertussen hebben de meesten het gros van de nummers al gehoord via downloads of streams.Het is eigenlijk opvallend hoe redelijk naadloos de nieuwe nummers in de set worden gesloten. ‘Romance is Boring’ heeft een catchy refrein dat gelijk door iedereen wordt meegezongen, en op ‘These Are Listed Buildings’ kan ook rustig geheupwiegd worden voor de mensen die zich niet in het actieve gedeelte voor het podium willen begeven en het risico willen lopen een schoen te verliezen. Uiteraard wordt de verloren schoen snel teruggevonden en wordt alles met een glimlach ondergaan.
Want wat er ook verteld wordt en met welke emotie ook -- en bij deze wil ik Gareth feliciteren met het compleet opgeven van het ook maar proberen te zingen -- het is en blijft live toch een feestje. Gareth heeft zelfs de nodige dance moves aan zijn repertoire toegevoegd zo lijkt het, en true to form heeft hij ook vandaag weer een t-shirt aan om een andere band te supporteren, ditmaal het door Linda in haar top 10 van 2009 gezette Cold Cave. Terwijl Gareth danst en het publiek meerdere malen induikt is Tom ook bezig met nieuwe dingen. Het zijn weliswaar geen dans moves, maar ik herinner me niet de slide gitaar eerder te hebben gezien. Sowieso op het album een vleugje blues sound zo af en toe.
Er zijn nog meer nieuwe dingen aan Los Campesinos!, bijvoorbeeld Kim, de vervangster van Aleks. Gelukkig lijkt Kim qua stem naadloos in de band te passen (totdat ze op één nummer te hard zingt waardoor haar stem boven die van de anderen uitschreeuwt). Ook is er nog een plaats ingeruimd voor nog iemand anders, die ergens achterin staat en zijn bijdrage levert terwijl hij zichzelf wegcijfert. Op het kleine podium van Rotown is het dan ook druk, en het geluid wat er uit de boxen komt is af en toe ook druk. Soms is er zelfs een beetje een overload aan drukte. En dan komt die ogenschijnlijk simpele riff van ‘You! Me! Dancing!’, en dan weet iedereen zijn footing weer te vinden.
Tussen ‘You! Me! Dancing!’ en de afsluiter van de reguliere set, wat traditiegetrouw ‘Sweet Dreams, Sweet Cheeks’ is, wordt het nieuwe nummer ‘The Sea is a Good Place to Think about the Future’ geïnstalleerd. Hoewel ook hierin Gareth het uitschreeuwt is vooral in het begin de rustige, melancholieke instrumentatie een heerlijke variatie op het overheersende geluid van de band. Er wordt ook nog een encore ingelast voor het flink klappende (en fluitende…) publiek, wat wederom bestaat uit een nummer van het debuut Hold On Now, Youngsters.
De band blijft ook uitermate aimabel. Ze bedanken uitvoerig Rotown voor de goede zorgen, en ook het publiek krijgt weer alle lof. Zelfs als Gareth in het publiek tegen iemand met bier aanstoot kijkt hij, ondanks dat het midden in een nummer is, meteen verontschuldigend naar de man met bier en degene achter hem op wie het bier, zou het inderdaad gemorst zijn, zou zijn gekomen. Hoewel het in mijn persoonlijke belevenis niet het beste optreden van de band was (een paar eerdere optredens waren om verscheidene redenen echt heel memorabel) blijkt wel dat de band nog altijd vreugde weet te verspreiden terwijl ze er zelf ook schik in hebben dat ze er mogen staan. Dat gepaard met een aantal goede tunes alleen al zorgt voor een leuke avond die de milde toegangsprijs waard is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten