(klikbare links zijn naar Hypem waar je het desbetreffende nummer direct kan beluisteren)
Er staan drie gigantische hoofden, in ieder geval twee miniatuur beestjes, en een bakje met opgevouwen papiertjes op het podium. Eén van de hoofden is een gorilla, de anderen lijken papier-maché creaties van mensenhoofden, alleen dan, gigantisch. Helaas is volgens mij de samba ananas thuisgelaten. Eigenzinnigheid kan de vijf heren van de Casiokids in ieder geval niet ontzegd worden, en eigenlijk wordt het per keer dat ik ze live zie duidelijker waarom de heren in het voorprogramma van of Montreal stonden toen ik ze voor het eerst zag. De band maakt ook catchy nummers, is lichtelijk theatraal, maar dan wel op een heel naïeve en onschuldige manier (wat verder natuurlijk haaks op Kevin Barnes’ band staat, maar goed).Het is niet alleen de aankleding die amuserend is, de band an sich ook. De drie man die voor op het podium staan maken door gebaartjes en dansjes het geheel nog net wat leuker om naar te kijken. Maar het is altijd onschuldig, spelend haast. Zelfs als ze iedereen aan het dansen hebben op het laatst komt er nog een element van spel in door uit een bakje een papiertje te halen, deze open te slaan, en voor even het nummer te spelen in het genre wat dat papiertje aangeeft (in dit geval, tot ieders vreugde, de wals).
Nu kan dit allemaal wat gimmicky aandoen, en een beetje als een lichte nonsens band ware het niet dat de band in het bezit is van een paar geweldige nummers. Op een Engelse site waar ik aan bijdraag stond de double A-Side (at least it is to me) ‘Verdens Storste Land’ en ‘Fot I Hose’ zelfs in de top zoveel van beste singles uit 2009. Het concert begint nog met een beetje ongemakkelijk nummer, maar op de andere nummers kan gerust met de heupen gewiegd worden. Persoonlijk heb ik een zwak voor spoken word, dus het nummer waarin de band in het Noors praat over Tanzania (God knows what they’re saying) vind ik altijd zeer fijn. Volgens mij kwam de band met één nieuw nummer in vergelijking met de set op de Affaire, en dat was een instrumentaal nummer mid-set, wat zeer catchy was (then again, misschien was ik het nummer gewoon vergeten, anyway, het is leuk, vond ik).
De laatste drie nummers die worden gespeeld zijn echt wicked. ‘Verdens Storste Land’ is lovely, heerlijk om met je hoofd heen en weer op te gaan (if you can leave it at that). ‘Finn Bikkjen’ is haast italo disco, met die fantastisch hoge stem van die grote gitarist met lang haar en een baardje. Lovely bass as well (sowieso zijn sommige baslijntjes echt zeer nice, yet understated). Als afsluiter komt de band met het instrumentale ‘Fot I Hose’, en hoewel de single an sich al heel leuk is heeft de band er live een dansmonster van gemaakt. Indrukwekkend hoe ze dat nummer hebben getransformeerd naar een minutenlange dance mania waar heel de Ekko in meegaat. Hoewel ook daarvoor er best wat mensen waren die voorzichtig aan het dansen waren ging het qua aantal en uitbundigheid omhoog al gedurende ‘Finn Bikkjen’, en als ‘Fot I Hose’ bezig is gaat het eigenlijk gewoon los in het charmante Ekko, and that’s always nice to see.
De band lijkt dus zowaar gegroeid te zijn live, en dat is goed om te zien. Er is misschien zelfs nog wat ruimte voor groei, want als je ziet hoe de band is omgegaan met ‘Fot I Hose’ dan kunnen misschien nog een paar nummers iets aangepast worden voor de live optredens, en als ze dat doen wordt het misschien nog wel een groter feest. Maar het optreden zoals nu gegeven is al zeer fijn, en ik denk een uiterst amuserende keuze voor onder de tien euro in een zaaltje als de Ekko. Het is lieflijk en onschuldig en een beetje nonsens, maar dit gaat gepaard met muzikaal zeer sterke nummers, een combinatie waarbij het één soms het ander ondermijnd, maar hier niet. En ‘Fot I Hose’ is een heerlijke afsluiter, en het is altijd mooi om mensen te zien dansen op delightfully catchy music.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten