Crazy Zany Radio Sunday - 'This City' by Patrick Wolf

Every week our contributors will voice their opinion concerning one song, it’s a simple as that! The more the merrier, so people are always welcome to join in, just leave a note, eh.

Track: ‘This City’ by Patrick Wolf (listen here)
Average grade: 7.6

Ed. Note: I added a hypem link for the panel that apparently was a live take on it, so hence the comments. Sorry guys! I had listened to the clip, and just looked whether or not there was a hypem link without checking the actual link assuming it was a studio take!

Anna: Patrick Wolf is happy and this album is going to be happy and strangely enough, the happiness is contagious. He is as capable of crafting beautiful songs out of shiny moments as he is out of darker ones. The tune is so uplifting that it makes me feel spring is here and I'm not even being ironic. Now excuse me while I assume the magic position.
8/10

Craig: Though I've never seen him live, Patrick Wolf's show seems super engaging. His upbeat charm is both easy to identify with and infectious--really goes along with the New Sincerity that's been blooming in the art world in general. "Fuck the recession?!?" Oh yes, Patrick Wolf! I love this guy's style.
8/10

Linda: Er... live recording... yeah... I kinda ignored that link and just went with the video got posted on the Guardian website earlier this week (which is superior solely for its English man in Americanism - English white boy devoid of sunshine / the lyrics "top of the morning" / me mistaking Santa Monica beach for a sort of Brighton/Blackpool conglomerate). I like the track though - it's back to the upbeat sing-a-long which does suit Wolf better than the short adventure into the realms of electro he had with 'Vulture'. It's not up there with 'The Magic Position' just yet, but it's certainly enjoyable.
7.9/10

Stef: Corny pop this is. No edginess here at all. But you know, the thing is, it is rather uplifting, it is rather fun, and you know, nothing wrong with corny pop if it is fun, is there?
6.5/10

Friendly Fires zal nieuw album uitbrengen

De band Friendly Fires zal later dit jaar met hun tweede album komen. De naam die ze eraan gegeven hebben is Pala, en de verwachte release date is ergens in de lente. Het album is geproduceerd door Andrew Weatherall en Paul Epworth. Alex Frankel van Holy Ghost! zal tevens een rol vervullen op het album. De twee bands brachten vorig jaar een single uit waarop ze een nummer van elkaar coverden.

Naar verluidt is de titel gebaseerd op een boek van Aldous Huxley, een fameus schrijver van onder andere briefkaarten en post-its op de koelkast zeggende dat het hem spijt, maar hij heeft de kersen opgegeten. Huxley is ook bekend omdat hij op miraculeuze wijze zijn zicht terug kreeg, wat toch zeker één van zijn vrouw’s geslaagdere kerstcadeaus was (de woordenboekenset is nu eenmaal meer iets wat je koopt dan wat je wilt krijgen, en een boek over evolutieleer is weliswaar zeer interessant, maar enigszins not in keeping met het feest an sich).

Zanger The Horrors en soprano Rachel Zaffira vormen band

Faris van de band The Horrors en de Canadese soprano Zaffira zijn samen begonnen aan een project. De band heet Cat’s Eyes. Op 28 februari zal het duo de EP Broken Glass uitbrengen, en deze vormt de prelude tot het debuutalbum dat in april uit zal komen. De release date in de UK is 11 april en het zal uitgegeven worden door Polydor. Amerika moet wachten tot mei, en daar zal het uitgegeven worden door Cooperative Music/Downtown.

De EP heet dus Broken Glass, en wat het gevolg is op gebroken glas voor je geluk is eigenlijk een beetje in dubio nu. Vroeger werd aangenomen dat het bad luck bracht. Echter, op een gegeven moment dacht de regering, nee, we moeten meer positiviteit uitademen, alles moet positief worden. Dus gebroken glas bracht vanaf dat moment “good luck”. Echter, toen kwam er een paar jaar daarna crisis, en veel mensen dachten, hmm, goed geluk kan ik nu wel gebruiken, en er staat nergens gespecificeerd dat het mijn glas is dat gebroken moet zijn. En hup, daar gingen weer wat ruiten van de buren. En nu zeurt iedereen altijd maar over bureaucratie, maar kijk wat er gebeurt als er niet genoeg reglementen worden opgesteld en alles niet goed genoeg wordt vastgelegd eh?

Nieuws Items Januari 2011

Whoo-hoo! Januari, en hier verzameld alle nieuws items uit de eerste maand van het jaar 2011, yeah baby! Alles geschreven in IKRS style.

29 jan:
Friendly Fires komt met nieuw album
Zanger The Horrors vormt duo met soprano Zaffira

24 jan:
Album Hercules and Love Affair te streamen
Johan Agebjorn komt met ambient album

19 jan:
Cold Cave kondigt tweede album aan
Meer info over nieuw The Strokes album

14 jan:
Debuut Holy Ghost! uit in april
Crystal Stilts komt met nieuw album

Hercules and Love Affair te streamen

Het nieuwe album van Hercules and Love Affairs, Blue Songs geheten, is nu in zijn geheel te streamen. De band kwam in 2008 met diens debuutalbum, waaraan onder andere Antony Hegarty meewerkte. De band zal op de aankomende 05 Days Off staan samen met o.a. Aeroplane als onderdeel van het Foxes & Wolves programma. Het album komt in Engeland officieel op de 31ste uit. Voor onze “On First Listen” mening van het album, check de recensies sectie.

Eén van de nummers op het album heet ‘Answers Come in Dreams’, wat waar is, maar waarvan zijn het de antwoorden he? Want ze komen in je slaap, niet terwijl je een probleem aan het oplossen bent. En dan komen ze, allemaal tegelijk (bloody answers are like bloody buses. You wait for about a year, and when one approaches your stop, two or three others appear. You look at them flashing their indicators, offering you a ride. You’re trying to read their destinations, haven’t much time to decide). Dus het is fijn dat er antwoorden tot je komen, maar hoe nuttig het is, dat is maar de vraag. En dan denk je dat je de puzzel hebt opgelost, dan blijkt het antwoord toch ergens anders op te slaan (note, the answer “making the end moist so it more easily slides in” had nothing to do with changing the lightbulb, not with the Electricity on anyway. It didn’t really solve the other painful problem either.).

Johan Agebjorn komt met ambient album

Johan Agebjorn zal op 8 februari een nieuw album uitbrengen. Dit album heet Mountain Lake en komt uit via het Lotuspike label. Het zal een ambient album zijn, met onder andere mixes van een nummer van Glass Candy en een nummer dat Agebjorn heeft gemaakt met Sally Shapiro. Agebjorn is degene die normaliter de Italo Beats voor Shapiro verzorgd. Het album kent dertien nummers.

Eén van de nummers heet ‘Last Tram to Comet Square’, en daar is al een denktank op gezet. Want mocht de wereld niet meer bewoonbaar zijn, dan zullen er via het dan opgezette Comet Square verscheidene raketten vertrekken naar andere planeten. Maar er zijn maar een beperkt aantal raketten, dus het transport ernaartoe baart zorgen, zeker wat betreft de laatste tram. Er moet gekeken worden naar logistiek, immers, en naar veiligheid.

Het huidige plan is, geen veiligheid, want de beveiliging brengt problemen met zich mee. Ten eerste, wie wil het beveiligen, want als je dat doet kan je automatisch niet mee met die laatste raket van aarde. Dus beetje dom om je daarvoor op te geven. Dus het huidige plan zegt, geen veiligheid, laat die laatste tram maar rijden, en dan laat ze elkaar maar uitmoorden, en dan uiteindelijk zitten de meest fysiek ingestelde mensen in die raket, en dan laten we die ontploffen, zijn we er met z’n allen vanaf. Ik bedoel, we zitten op een andere planeet, dus wij hebben er dan geen last van, en het bespaart ons nu het plannen. Soms moet je problemen ook zichzelf laten oplossen.

First listen: Blue Songs by Hercules and Love Affair

Okay, so here’s the deal, zoals je misschien op deze site hebt gemerkt zetten we hier niet vaak “gewone” recensies op. Zo van, hoe klinkt het album, is het album goed, etcetera. Ik denk dat het niet zoveel nut meer heeft om te zeggen of een album goed is ja of nee omdat iedereen het toch kan beluisteren voordat de persoon over gaat tot koop. Dus het enige wat je dan krijgt is zo’n welles-nietes spelletje. Het aangeven van hoe een album klinkt en waarom iemand het goed of slecht zou kunnen vinden vind ik al wat nuttiger. Echter, wat we dit jaar gaan doen is een soort van splitsing. Enerzijds gaan we ons (zoals voorgaande jaren) richten op een meer analytische kijk op het album. Wat zijn de thema’s die door het album heenlopen, wat voor literaire kenmerken zitten er in, waar past het album sociologisch gezien, etc: een soort van literaire analyse van het album.

Daarbij gaan we dit jaar voegen basically een First Listen sectie. Oftewel, op het eerste gehoor, hoe bevalt het? Wat zijn dingen die direct opvallen, wat zijn dingen die bekoren, verrassen, etcetera. Dit, ten eerste, om het beluisteren van het album weer tot een event te maken. Niet even snel, Oh, het is gelekt, laten we dat ding op de mp3 gooien want ik moet naar de supermarkt, maar, Okay, we gaan ervoor zitten, we zetten ‘m op, we gaan luisteren. Ten tweede omdat we met de analyses een wetenschappelijke kant kiezen, hiermee kiezen we nou juist het gevoel en spelen we in op de anticipatie van het uitkomen van een album.

Uiteraard, het “nadeel” van first listens is dat je het fout kan hebben, als in, je zegt, Wat een flut album, en aan het einde van het jaar behoort het tot je favorieten. Maar zolang we dat aspect van een first listen maar in het oog houden -- dat de eerste mening bij kan draaien -- then it’s not too bad. En het is een licht tegenwicht tegenover de zwaardere literaire analyses. Dit betekent uiteraard overigens ook dat één album twee keer langs kan komen, maar vanuit twee totaal verschillende hoeken bekeken, so that’s nice as well. Mits, uiteraard, er tijd voor is, want in de analyses moet uiteraard tijd gestopt worden.

So yeah, that’s our idea, anyway!


First Listen – Blue Songs van Hercules and Love Affair!

Hercules and Love Affair brengt op 31 januari hun tweede album uit, Blue Songs geheten. De band is deeply rooted in de NY art/gay scene, en dat valt terug te horen in de esthetiek van de band: disco, longing, and extravagance. Op het eerste album waren Antony Hegarty, Nomi Ruiz, en Kim Ann Foxman te horen, maar op het tweede album is alleen die laatste overgebleven. Uit Berlijn werd Aerea Negrot gehaald (how about that for a palindrome, huh?) van het Bpitch Control label, Shaun Wright werd opgepikt tijdens een Hercules and Love Affair afterparty, en Bloc Party zanger Kele leent tevens zijn vocalen voor dit album. De laatste tourt niet mee, maar de andere twee zullen samen met de spil Andrew Butler acte de presence geven tijdens de aankomende tour in support of this album, dat uit zal komen via Moshi Moshi. And now, for the album, first listen, let the needle hit the vinyl baby!

Painted Eyes: Aerea Negrot takes the first turn, en het verlangen weet ze goed te projecteren in het openingsnummer van het album. Een simpele, catchy beat steunt haar, maar het nummer leunt toch voornamelijk op de verlangende vocalen en de violen, die echt wat toevoegen aan dit nummer. Het nummer is misschien wel het nummer dat al het langst bekend was, maar zolang je het niet al kapot gedraaid hebt is het denk ik een goed nummer om mee te openen. And again, love de theatrale vocalen van Negrot in combinatie met de violen.

My House: De single met on vocals Shaun Wright, die met die jaren negentig house clip. Dat glitchy gedoe in het begin had van mij niet gehoeven, maar verder is dit een zeer dansbaar nummer en misschien wel terecht gekozen als single. Het is immediate en catchy, en dat wil je eigenlijk van je vlaggenschip. En een album is eigenlijk net als een honkbal team soms, je hebt de snelle lead-off man, vervolgens de persoon die altijd op de honken moet komen, en daarna de heavy hitters die de eerste twee binnenslaan. So curious to see what comes next.

Answers Come in Dreams: Dit klinkt in ieder geval heavier dan de eerste twee nummers. Deeper, voornamelijk. Ik gok dat dit Negrot weer is, aan de range van de vocalen te horen en aan de theatraalheid die ze in de stem kan leggen. Qua muziek lijkt er meer gaande dan in de eerste twee nummers, die relatief straightforward waren qua opzet, maar nu lijkt er van alles te gebeuren onder de prekende stem van Negrot. Maar de beat en de rest van de sounds zijn goed op elkaar afgestemd, en het geeft een wat donkerdere sfeer. Love this one on first listen.

Leonora: Er is iets met vrouwennamen en dat het nummer dan meteen klinkt als een soort van ode, die dan ook wat rustiger is dan andere tracks. Het voordeel is dat hoewel het een wat rustiger nummer is, het wel iets heeft to bob your head to. Dus het is geen algehele downtime die je door moet komen. Met het “Come out and play” krijgt het nummer wel iets sensueels.

Boy Blue: Wow, easy going beginning right here. Ook dit ligt eigenlijk al verankerd in de titel, ‘Boy Blue’, wat een dubbele innocent is (“blauw” en “boy” zijn beide iconen voor de tijd voordat het leven je verderft). Dit is, waarschijnlijk, by far het rustigste nummer. Wederom dat verlangen dat ook terugkomt in de vocalen, wat wordt verhoogd door de muziek eronder, welke opmerkelijk rustig en gearrangeerd lijkt. Een mooi nummer, but only time will tell of dit zo’n nummer is dat je skipt om weer tot de beats te komen. Want je zal dit album toch ook vaak opzetten als je iets catchy en disco/house achtigs wilt, dus of je dan ook in de mood bent voor dit valt te bezien.

Blue Song: In dat geval kan je dit nummer ook skippen, want ook dit nummer is van een lager tempo en sans de beat. Misschien is “blue” op dit album code om een trip down nostalgia lane te maken in plaats van naar de disco voor some wham, bam, thank you m’am. Perhaps this one is rather too long, immediately following the last one. Already wondering what they’re going to do to bring back the dance crowd.

Falling: And well, there we go. Een robuuste verandering van tempo naar een nummer dat ik me nog herinner van het live optreden van de band in Trouw. We have arrived at Heaven (the gay bar in London, not the actual one, though to some in their minds they might be eerily similar perhaps). Candidate number one voor de tweede single: catchy en dansbaar, en zonder die glitchy sounds. Fab, baby.

I Can’t Wait: Dit nummer heeft weer die glitchy geluiden. Maken het volgens mij wel killer om in te mixen in een set, maar oh well, ik neem genoeg met ‘Falling’. Het nummer stond op de Sidetracked compilatie in elkaar gedraaid door Andrew Butler, en heeft misschien nog meer gemeen met het nieuwe House/Techno label dat Butler heeft gestart dan met de rest van het album. Kim Ann Foxman is de zangeres ditmaal, en het is wel een dansnummertje, maar als gezegd, niet per se op dezelfde avond als de voorgaande nummers.

Step Up: Then again, misschien is ‘I Can’t Wait’ wel de gateway naar een nieuw gedeelte van het album, want ‘Step Up’ heeft ook het nodige gemeen met ‘I Can’t Wait’. En oh my, het duurt even voordat ik het herken als iets wat ze daadwerkelijk live hebben gespeeld, het klinkt heel anders on record dan live. Love the horns though, blij dat die niet helemaal verdwenen zijn nu ze de line-up hebben veranderd en alleen nog maar met hardware werken in plaats van met blazers en echte muzikanten. “Baby, you might just be like this / Baby, this might be who you are”. Love those chorus lines. Not sure who is singing this, maar de pronunciation of “baby” is quite peculiar en, uhm, nasaal? Hoewel ik denk dat het bewerkt is, toch?

Visitor: Tevens meer in the vein of ‘I Can’t Wait’ dan de disco nummers meer vooraan het album. Heel erg House jaren tachtig dit, zeer The Warehouse. Vocal manipulation, zware stemmen, en een play to the animalistic side of us. Body over mind, Morrissey, no question about this one. “No time to sleep, it’s time to bump”.

It’s Alright: Zelden startte een nummer zo erg met het gevoel van, Ik ben de afsluiting, zowel muzikaal als qua vocalen als qua tekst. Echt een outro, een nummer to kick back to.

Round up: Eigenlijk een chronolijn van muziek alternative culture in de jaren 70 en 80; van Disco naar House. Queer en African-American Culture, daar ligt deze muziek diep in. Vooral het jezelf kunnen zijn, het verlangen naar kunnen zijn en hebben wat je wilt kunnen zijn en wat je wilt hebben, en het gevoel hebben dat je geaccepteerd wordt en gelijk bent; dat zijn de kenmerken toentertijd van Disco & House denk ik, en op het middenstuk van twee rustige nummers na vloeien deze twee genres in elkaar over tot de nocturne begint en het bed lonkt. Na de first listen kan ik in ieder geval niet wachten om het nog een keer te beluisteren (en live te horen during 05 Days Off). Na Zonoscope van Cut Copy het tweede album waar ik naar heb uitgekeken en welke in ieder geval on the first go niet bitter teleurstelt.

Crazy Zany Radio Sunday - 'Omega Dog' by The Dears

Every week our contributors will voice their opinion concerning one song, it’s a simple as that! The more the merrier, so people are always welcome to join in, just leave a note, eh.

Track: ‘Omega Dog’ van The Dears (listen here)
Average grade: 7

Linda: Listening to this track has resulted in me being properly excited about the new album. And it has been such a long wait since No Cities Left (I'm ignoring those atrocities in between). But then again, I felt the same way after hearing 'Spanish Sahara' last year, so let's go for a state of hesitant euphoria.
7.9/10

Anna: I have such a soft spot for mid-tempo goodness and this one pleased me so. Falsetto vocals work really well with the soulful guitars, and when the tune dips its toes into noise it shines even more. It's meticulously crafted and my only criticism is that it's too long for its own good.
7/10

Craig: I was immediately a bit turned off when Stef labeled this gloom rock, but it only made for a pleasant surprise. Sounds a bit like TV on the Radio gone funky to me. The laid back guitars build up very nicely to the noisy ending. Seems like a great song to listen to while taking a warm bath.
6/10

Stef: I still want to see these guys live. Never seen them live, and I’ve had a crush on them ever since ’22: The Death of all the Romance’. Something about those vocals, I reckon, and the, well, I hesitate to say “gloomy atmosphere” after Craig’s comment, but you know, that is the box it ticks for me (sorry Craig!). The guitar also gives that sense of anger I always feel lives within the band. Pretty good, hadn’t expected to like it after their rather insipid affair last time around.
7/10

Cold Cave kondigt nieuw album aan

De band Cold Cave heeft een nieuw album op het programma staan. De titel zal Cherish the Light Years zijn, en het zal op 4 april uitkomen via Matador. Het is de opvolger van het in 2008 uitgebrachte Love Comes Close. Het nieuwe album is geproduceerd door Chris Coady, en het kent bijdragen van onder andere Nick Zinner, Matt Sweeney, en Daryl Palumbo. Als je de band ooit live gaat zien, bring earplugs. I’m not kidding.

Het album heet dus Cherish the Light Years, en dat moeten we doen, want er zijn ook zat donkere jaren geweest! Waar de zon niet scheen en we dus in een continu versluierde wereld leefde. En dat was niet alleen vervelend omdat je continu fluorescerende strepen op je kleding moest dragen (en wie wilt dat?), maar denk aan de energie kosten! Of al het geld wat je kwijt bent aan kaarsen. Dit leidde ook tot sociale onrust vaak, want als er mensen waren die hun baan verloren of om andere redenen de kosten niet meer konden betalen, dan moesten ze toch op de een of andere manier aan licht zien te komen. En er waren groepen die bij andere mensen een ruit ingooide en een kaars die daar op tafel stond dan omgooide. Want als er een huis in brand staat, dat geeft wel even licht, en de verwarming kon even wat lager, altijd mooi meegenomen.

Meer informatie over nieuw The Strokes album

Er is meer informatie naar buiten gekomen aangaande het nieuwe album van The Strokes. Zo lijkt de titel Angles te gaan worden volgens bronnen (not sure by all means though, from what I gather, so don’t pin me down to it), en zijn er een paar namen van nummers bekend gemaakt. Het album zal op 22 maart uitkomen via RCA.

Eén van de nummers zal ‘Life is Simple’ heten, wat de uitkomst van het onderzoek “Het leven, en waarom mensen er zo’n probleem van maken terwijl dat eigenlijk helemaal niet zo hoeft” van Anna Freud was. Zij zei, als succes is om van het beginpunt A naar het eindpunt B te komen, waar het beginpunt A het binnenkomen van de wereld is (ook wel geboorte genoemd) en eindpunt B het verlaten van de wereld is (ook wel doodgaan genoemd), dan kunnen we concluderen dat het leven heel simpel is.

Op de vraag waarom veel mensen het leven als moeilijk ervaren gaf ze als antwoord dat veel mensen het leven als moeilijk ervaren omdat ze andere doelen voor ogen hebben dan die het leven eigenlijk heeft. Want als constante factor in het leven is het doel dood gaan. Maar mensen hebben vaak een ingebouwde drang een secundair doel na te streven omdat ze het gevoel hebben dat ze naast het primaire doel ook nog iets van hun leven moeten maken. Silly people. Maar, zo zegt ze, daar is een logische verklaring voor, want dit is waarschijnlijk zo omdat het primaire doel te makkelijk is, want iedereen gaat dood, dus dat devalueert de succes ervaring van het halen van het primaire doel. Daarom, zo sluit ze haar betoog af, zou het eigenlijk ook helemaal geen goed computerspelletje zijn.

Interview met Former Ghosts

Interview met Former Ghosts, door Linda Wijlaars. Foto genomen door Ilse v/d Spoel.

Heerlijk toch, wanneer je opeens een mailtje in je inbox vindt met daarin de vraag of je misschien zin hebt om één van je favoriete artiesten te interviewen?

In andere interviews heb je vertelt over het opname proces van New Love en Fleurs: dat het eigenlijk in elkaar is gezet door middel van e-mails en instant messengers, en wat voor een control freak je was in het gehele proces. Hoeveel invloed hebben Nika [Danilova, van Zola Jesus], Jamie [Stewart, van Xiu Xiu] en Yasmine [Kittles, van TEARIST] gehad op het eindproduct?

Freddy Ruppert: Ja, wat betreft het aandeel van de anderen aan beide albums, dat ging voornamelijk over de e-mail of instant messengers, met uitzondering van Yasmine’s deel dat in persoon werd opgenomen. Ik ben een extreme control freak met betrekking tot hoe Former Ghosts zich presenteert, de thema’s, de volgorde van de tracks, welke nummers het album halen, etc. etc. en ik schrijf zelf alle nummers. Over het algemeen ben ik een erg obsessief persoon en gelukkig (of niet) is dat ook de manier waarop ik muziek benader. Wat betreft de input op het eindproduct van de albums – het is allemaal gebaseerd op mijn beslissingen. Maar hun input en samenwerkingen op de nummers waarop ze meewerken zijn ontzettend belangrijk, en ze zijn ontzettend belangrijk voor mij om de definitieve staat van het album te bereiken.

Als je iedereen samen in een studio zou kunnen krijgen om het volgende album op te nemen, hoe zou dat het opnameproces beïnvloeden? Denk je dat je het zou prefereren boven de manier waarop je de eerste twee albums hebt opgenomen?

FR: Ik denk dat dit een heel interessant scenario zou zijn. Op de meest recente tour hebben Jamie en ik gepraat over de mogelijkheid om samen te komen om veel van de muziek in dezelfde ruimte op te nemen, maar we zullen moeten zien of dat ook echt gaat gebeuren gezien dat ook het plan was voor het laatste album. Maar iedereen heeft erg hectische schema’s. Ik denk dat, als we allemaal samen zouden zijn in dezelfde ruimte, dat het een meer traditioneel samenwerkingsalbum zou worden. Of het zou kunnen dat ik daar aankom met allerlei demos van de nummers voor het album en dat we dan van daaruit werken. Hoe dan ook, ik denk dat er veel meer input van de rest zou zijn. Ik denk dat het een geweldige ervaring zou zijn, maar ik ben niet zeker of het ook de beste manier zou zijn voor Former Ghosts, gezien er niet veel tijd is om over de nummers na te denken op de manier waarop ze nu gemaakt worden. Dus ik krijg Jamie’s opnames, en Nika’s opnames, neem Yasmine zelf op, en dat zijn dan de bestanden waar ik mee moet werken. Er is niets anders. Het zou niet hetzelfde zijn als we allemaal in een kamer waren en we over dingen na konden denken en konden zeggen van laten we dat stuk opnieuw en opnieuw opnemen. Op de huidige manier werkt het – het materiaal dat ik van hen krijg is al het materiaal dat ik heb -- samen mijn eigen materiaal -- en ik word geconfronteerd met dat idee en het gevoel van “oké, dit is alles waar ik het mee moet doen en ik moet het laten werken.”

Is er iemand met wie je nog graag zou willen samenwerken, levend of dood?

FR: Ik heb best veel vrienden met wie ik heel graag zou willen samenwerken omdat ik hun stemmen geweldig vind of omdat ik denk dat ze heel interessante stemmen hebben en dat het interessant zou zijn om te zien hoe hun stem in deze ruimte past. Ik ben vooral geïnteresseerd in samenwerken met vocalisten. Ik ben niet erg geïnteresseerd in muzikaal samenwerken met anderen omdat ik behoorlijk geobsedeerd ben met het creëren van de soundscape voor Former Ghosts. Maar een lijst van mijn droom-samenwerkingen die dood zijn of levend, maar bijna onmogelijk zijn om mee samen te werken omdat ze praktisch onbeschikbaar zijn: Nico, Chet Baker, Elvis Presley, Roy Orbison, Sade, Michael Gira, Taylor Swift, Morrissey, David Sylvian, R. Kelly, Siouxsie, Matt Berninger, Aaliyah, Björk, Liz Fraser, Eve Libertine… De lijst kent geen eind.

Na je eerste Europese tour afgelopen jaar met Parenthetical Girls heb je op je blog iets geschreven over een nieuw project met Zac Pennington [van Parenthetical Girls] en Gareth Campesinos!. Ik geloof dat het de naam ‘Crying’ kreeg. Hoe staat het daar inmiddels mee?

FR: Tot nu toe hebben we nog niets gedaan met Crying. Zac heeft een paar demos gemaakt die echt geweldig zijn. Ik kreeg het gewoon super druk met New Love en had geen tijd meer om aan iets voor Crying te werken. Maar ik denk dat ik in de komende maanden wel tijd zou moeten hebben om dit op de rails te krijgen. Fingers crossed.

Tijdens je optreden in de Luminaire in Londen in mei van dit jaar (dat overigens fenomenaal was), deed je een soort tap dans – bij gebrek aan een betere beschrijving – tijdens sommige nummers, maar tijdens je laatste optreden in Londen zag ik het niet terug. Als een fan van de tap dans (ook al ziet het er belachelijk uit wanneer ik het probeer na te doen), vroeg ik me af waar deze gebleven was?

FR: Haha! Dit is iets waar ik me niet echt van bewust ben. Ik denk dat het waarschijnlijk komt omdat ik op deze tour veel meer synth melodieën live moest spelen en ik ook veel meer dingen moest triggeren op de laptop. Tel daarbij de slechte fire wire kabels op en de problemen met de geluidskaart die de hele tour problemen veroorzaakten – en ik was heel ergens anders mee bezig wanneer ik daar stond tijdens deze tour en vrij druk. Dus het was waarschijnlijk iets waar ik me niet heel erg van bewust ben of ik het doe of niet. Het is er gewoon van nature, of het is er niet door externe omstandigheden.

Met betrekking tot de Luminaire, deze venue gaat aan het eind van dit jaar sluiten. Gezien het één van mijn favoriete venues in Londen is, vroeg ik me af wat jij van deze plek vond, ook al ben je er slechts een keer geweest?

FR: De Luminaire was geweldig. Die show was echt heel goed. Een fantastische venue met geweldig geluid, en erg vriendelijke medewerkers. Ook één van de enige venues waar ik ooit ben geweest die het lef hadden om gewoon op de muur te schrijven: “Stilte alstublieft. We zijn een live venue en geen pub. Als je hier bent om te kletsen met je vrienden wanneer de bands spelen, dan ben je hier verkeerd.” So fucking good. Ik zou willen dat meer venues deze houding of dit beleid hadden. Ze zullen gemist worden.

Hoe was het om tijdens de laatste tour met bijna de hele Former Ghosts line-up samen te zijn?

FR: Het was erg cool. De set leek zich ook meer en meer te ontwikkelen tijdens de tour. Het was leuk om dat mee te maken – dat dingen meer en meer veranderden hoe meer we ze speelden en voor ons om langer en langer samen op het podium te staan. Nika en Jamie zijn beide personen waarmee ik een erg hechte vriendschap heb en die er voor me geweest zijn tijdens some really heavy shit. Personen die ik ook respecteer en waar ik muzikaal naar opkijk; het was echt geweldig om een busje met hen te delen en in hun buurt te zijn tijdens die periode. Dat maakt het meer tot een gedeelde ervaring met vrienden dan een tour.

Hoe is de Elvis-op-zijn-vrije-dag video voor ‘Taurean Nature’ tot stand gekomen?

FR: Mijn vriend Amir heeft de video geregisseerd, net als de ‘Hold On’ video. We zijn beide grote Elvis fans en hebben het erover gehad om een soort van Elvis video te doen zodra we de kans kregen. Hij pakte het groots aan en ging veel naar de Universal Studios en huurde dat belachelijke Elvis pak dat Don Johnson droeg in de jaren ’80 voor een of andere film waarin hij een Elvis impersonator speelde. Hij moest een belachelijk bedrag aan borg betalen om het pak te huren, en het ging dus de hele tijd van “oké, zorg dat het niet scheurt, mors er geen aardbeien melk op.” Ik denk dat er tot nu toe een soort thema door de meeste Former Ghosts videos loopt, en dat het meestal een soort van zelfkastijding is.

Is het toeval dat er in al je video’s een fles whisky lijkt voor te komen?

FR: Zeker geen toeval.

Ik heb gehoord dat je al begonnen bent aan album nummer 3. Hoe staat dat ervoor?

FR: Ja, album number drie staat op de planning. Ik kan nog niet echt zeggen waar het naar toe gaat of hoe het uiteindelijk zal klinken. Ik ben momenteel geobsedeerd met kleine geluiden, zachte geluiden, uitgerekte spaarzame arrangementen, veel spanning zonder een cathartic release, geen beats of drums maar ritmes die ontstaan uit texturen, vastzitten in een LAT-relatie, maar ik ben ook geobsedeerd met de relatie tussen Ted Hughes/Sylvia Plath. Ik kijk vooral uit om te zien hoe Yasmine’s stem zal passen in deze muzikale setting. Ik ben ook begonnen met het mixen, beats maken, en met het producen van andere bands. Dat plus de muzikale projecten van anderen nemen veel van m’n vrije tijd in beslag.

Met dank aan Freddy Ruppert, en This Is Fake DIY en Kyle Ellison voor het regelen van het interview.

(Editors note: In het teken van literaire educatie, en gothic/romantic stories, hier in het kort het liefdesverhaal van Sylvia Plath en Ted Hughes: De eerste meeting ging als volgt. Tijdens een launch party kwam Plath voor het eerst Ted Hughes tegen. Ze dacht, wow, wat een dashing man. Love at first sight, so to speak. En dus dacht ze, met het oog op mijn toekomstig geluk, nu is het moment om assertief te zijn. Dus het was zij die op Ted Hughes afliep. Ze kwam iets dichterbij, leunde naar voren, en hapte een stuk uit Ted Hughes wang. Het werkte, want vier maanden later trouwden ze. Dat verzekerde niet echt haar toekomstig geluk, want in old school fashion stopte ze op dertigjarige leeftijd haar hoofd in de oven en pleegde ze zelfmoord terwijl haar twee kinderen aan het slapen waren.)

Holy Ghost! debuut in april

Op 5 april zal het New Yorkse duo Holy Ghost! met hun debuutalbum komen. Het album is self-titled en wordt uitgegeven door DFA. En dit valt ook te merken aan de mensen die mee hebben gewerkt aan het album, want die lijst bevat onder andere John MacLean, Luke Jenner, and the late Jerry Fuchs. Tevens kent het album bijdrages van Penguin Prison en Michael McDonald. As you know, we’re looking forward to this, so much so dat we de band vorig jaar hebben geïnterviewd (see de Features Sectie).

Als teaser heeft de band een nieuwe single uitgebracht, geheten ‘Do It Again’, en het nadeel van iets opnieuw doen, en opnieuw doen, en opnieuw doen, en opnieuw doen, en opnieuw doen, en opnieuw doen, en opnieuw doen, en opnieuw doen, en opnieuw doen, en opnieuw doen, en opnieuw doen, en opnieuw doen, en opnieuw doen, en opnieuw doen, en opnieuw doen, is, dat op een gegeven moment, het niet meer interessant is, plus hoewel het in principe hetzelfde is, het heeft nog maar een fractie van de waarde die het origineel had.

Nieuw album Crystal Stilts

In april zal de band Crystal Stilts hun tweede album uitbrengen. Deze zal het uit 2008 stammende debuut Alight of Night op gaan volgen en uitgebracht worden via Slumberland/Fortuna Pop!. Het album krijgt de naam In Love with Oblivion en telt elf tracks. De eerste single zal in maart uitkomen, en de keuze is gevallen op het nummer ‘Through the Floor’. Het plaatje is de cover art.

Eén van de nummers heet ‘Sycamore Tree’, en de Sycamore Tree is een illustere boom waarnaar Eli Oparowitz telkens werd gestuurd in zijn queeste naar meer. Want, zo dacht Eli, er moet meer zijn. En dan werd er gezegd, Do you seek more?, en als Eli daar dan met Ja op antwoordde werd hij doorverwezen naar de Sycamore Tree. Maar daar eenmaal aangekomen, kwam er wederom een man op hem af, Do you seek more?, wat Eli dan weer beaamde. En dan werd hij gestuurd naar de volgende boom. Twee Sycamore bomen, dacht Eli, ik wist niet eens dat er eentje was. Maar er was een tweede! En daar aangekomen kwam hij erachter, hey, er is een derde! En een vierde! Een vijfde! Een zeventiende!

En zo gingen er een paar maanden voorbij (zijn vrouw was allerminst blij want ze moest haar man hierdoor vrij lang missen, om nog maar te zwijgen over de tientallen stoofpotjes die verloren gingen omdat haar man weer zonder het haar te vertellen weg was), en in desperate wanhoop (don’t you love pleonasmes?) richtte hij zich tot de goden en riep, Dit brengt me nergens! En de goden riepen, Maar je zocht toch meer?, wat Eli dan weer moest beamen. Echter, hij zag niet in hoe hij daadwerkelijk “meer” gevonden had. De goden schudden meewarig hun hoofden, en sommige schudden allebei haar hoofden, en ze klaagden dat, hoeveel je de mens ook meer gaf, ze het toch niet zagen. Eli schudde meewarig zijn hoofd en zweerde dat, als ze het hadden over de bomen (wat hij vermoedde!), ze die toch echt in hun ---- konden steken.

My favourite things of 2010, and what you can expect from this blog in 2011

Happy new year! That everything you wish for may come true, as long as it is loving, gentle, and kind. That the world may finally be endowed with kindness and beauty.

Anyway, quickly, what you can expect in 2011 from this blog! First of all, all the stuff you’ve been seeing in 2010, and more! Check out the radio show just put up for example, and we already have our first interview lined up and ready to go (Former Ghosts y’all!). Of course you can expect our two regular, weekly columns, our trademark news items, our analytical album reviews, all kinds of live reports, and loads of features. Perhaps the upcoming two weeks will still be a tad slow, but from February on we will change gear again and we will be going full throttle!

Check out my LastFM page (last.fm/user/sa34) to see where I’m going to and thus what kind of live reports you can expect. And say “hi”, and there’s always stuff I want to go to, so if you’re in need for a(nother) gigging partner leave a note and I might just be able to make it. Though we might come across as elitist and weird, actually next to that we’re quite friendly. And at least I am always looking for more music lovers to talk to, and also more contributors if you want to spend a lot of your time being creative for nought. Doesn’t sound like the best offer you’re going to get, but it is quite fun and good practice.

Anyway, to round off, some of my favourite stuff 0f 2010, or things I’ve discovered in 2010! Enjoy, and maybe you see something you agree with or are baffled with or don’t know but would like to try!

My favourite movie released in 2010: L’Illusionniste by Sylvain Chomet
My favourite movie first seen in 2010: Rebel Without a Cause (with James Dean)

My favourite live show in 2010: The National in Tivoli / Hercules and Love Affair in Trouw

Best book I’ve read in 2010: No One Belongs Here More Than You by Miranda July
Best play I’ve read in 2010: The Fastest Clock in the Universe by Philip Ridley
Most interesting thing I’ve read in 2010: When the shooting stops, the cutting begins by Ralph Rosenblum and Robert Karen

Best event of 2010: De Affaire (beautiful weather, nice people, lots of friends, nice music, and close to home!)

My favourite video game of 2010: Football Manager 2011
My favourite board game I’ve played in 2010: Tales of the Arabian Nights

Most sensible thing said in 2010: “It’s a bad business getting old, and I would advise you not to do it.” – Woody Allen

Favourite sports match seen in 2010: Utah Jazz versus Miami Heat, Utah wins in overtime after three three-pointers by Paul Millsap and 14 points in the last 25 seconds of regulation to tie a game they trailed most of the time.

My favourite news in 2010: Pulp reunites! Hell yeah!

IKRS Radio Podcast!

Niet van mij (in godsnaam, waarom zou iemand mijn stem willen horen? Als docent moeten er al genoeg mensen aan geloven), maar Linda en haar compagnon (whose name I’ve forgotten but will include next time) zijn bezig met het maken van University Radio in Londen. Deze show is van een maand geleden (whoops), maar eindelijk kan ik hem er nu opzetten. Dus als je even lekker twee uurtjes (!!!) radio wilt luisteren met geweldige tracks van bijvoorbeeld Suede, Mew, Pavement, en Aha, just press the play button. Met uiteraard interessante banter tussen de twee hosts.

Dit was één van de eerste shows die ze hebben gedaan, en zo ongeveer de eerste samen, so mad props to them for pulling this off. En als ze verder gaan na de Holiday stop die nu gaande is, dan zullen ook deze op de site komen te staan, dus dat betekent veel goede muziek. En dan kunnen we leuk de progressie horen van the very beginning of the show tot whatever checkpoint we choose. Have fun!

Ikrs 8th December by Ikrs on Mixcloud