Okay, so here’s the deal, zoals je misschien op deze site hebt gemerkt zetten we hier niet vaak “gewone” recensies op. Zo van, hoe klinkt het album, is het album goed, etcetera. Ik denk dat het niet zoveel nut meer heeft om te zeggen of een album goed is ja of nee omdat iedereen het toch kan beluisteren voordat de persoon over gaat tot koop. Dus het enige wat je dan krijgt is zo’n welles-nietes spelletje. Het aangeven van hoe een album klinkt en waarom iemand het goed of slecht zou kunnen vinden vind ik al wat nuttiger. Echter, wat we dit jaar gaan doen is een soort van splitsing. Enerzijds gaan we ons (zoals voorgaande jaren) richten op een meer analytische kijk op het album. Wat zijn de thema’s die door het album heenlopen, wat voor literaire kenmerken zitten er in, waar past het album sociologisch gezien, etc: een soort van literaire analyse van het album.Daarbij gaan we dit jaar voegen basically een First Listen sectie. Oftewel, op het eerste gehoor, hoe bevalt het? Wat zijn dingen die direct opvallen, wat zijn dingen die bekoren, verrassen, etcetera. Dit, ten eerste, om het beluisteren van het album weer tot een event te maken. Niet even snel, Oh, het is gelekt, laten we dat ding op de mp3 gooien want ik moet naar de supermarkt, maar, Okay, we gaan ervoor zitten, we zetten ‘m op, we gaan luisteren. Ten tweede omdat we met de analyses een wetenschappelijke kant kiezen, hiermee kiezen we nou juist het gevoel en spelen we in op de anticipatie van het uitkomen van een album.
Uiteraard, het “nadeel” van first listens is dat je het fout kan hebben, als in, je zegt, Wat een flut album, en aan het einde van het jaar behoort het tot je favorieten. Maar zolang we dat aspect van een first listen maar in het oog houden -- dat de eerste mening bij kan draaien -- then it’s not too bad. En het is een licht tegenwicht tegenover de zwaardere literaire analyses. Dit betekent uiteraard overigens ook dat één album twee keer langs kan komen, maar vanuit twee totaal verschillende hoeken bekeken, so that’s nice as well. Mits, uiteraard, er tijd voor is, want in de analyses moet uiteraard tijd gestopt worden.
So yeah, that’s our idea, anyway!
First Listen – Blue Songs van Hercules and Love Affair!
Hercules and Love Affair brengt op 31 januari hun tweede album uit, Blue Songs geheten. De band is deeply rooted in de NY art/gay scene, en dat valt terug te horen in de esthetiek van de band: disco, longing, and extravagance. Op het eerste album waren Antony Hegarty, Nomi Ruiz, en Kim Ann Foxman te horen, maar op het tweede album is alleen die laatste overgebleven. Uit Berlijn werd Aerea Negrot gehaald (how about that for a palindrome, huh?) van het Bpitch Control label, Shaun Wright werd opgepikt tijdens een Hercules and Love Affair afterparty, en Bloc Party zanger Kele leent tevens zijn vocalen voor dit album. De laatste tourt niet mee, maar de andere twee zullen samen met de spil Andrew Butler acte de presence geven tijdens de aankomende tour in support of this album, dat uit zal komen via Moshi Moshi. And now, for the album, first listen, let the needle hit the vinyl baby!
Painted Eyes: Aerea Negrot takes the first turn, en het verlangen weet ze goed te projecteren in het openingsnummer van het album. Een simpele, catchy beat steunt haar, maar het nummer leunt toch voornamelijk op de verlangende vocalen en de violen, die echt wat toevoegen aan dit nummer. Het nummer is misschien wel het nummer dat al het langst bekend was, maar zolang je het niet al kapot gedraaid hebt is het denk ik een goed nummer om mee te openen. And again, love de theatrale vocalen van Negrot in combinatie met de violen.
My House: De single met on vocals Shaun Wright, die met die jaren negentig house clip. Dat glitchy gedoe in het begin had van mij niet gehoeven, maar verder is dit een zeer dansbaar nummer en misschien wel terecht gekozen als single. Het is immediate en catchy, en dat wil je eigenlijk van je vlaggenschip. En een album is eigenlijk net als een honkbal team soms, je hebt de snelle lead-off man, vervolgens de persoon die altijd op de honken moet komen, en daarna de heavy hitters die de eerste twee binnenslaan. So curious to see what comes next.
Answers Come in Dreams: Dit klinkt in ieder geval heavier dan de eerste twee nummers. Deeper, voornamelijk. Ik gok dat dit Negrot weer is, aan de range van de vocalen te horen en aan de theatraalheid die ze in de stem kan leggen. Qua muziek lijkt er meer gaande dan in de eerste twee nummers, die relatief straightforward waren qua opzet, maar nu lijkt er van alles te gebeuren onder de prekende stem van Negrot. Maar de beat en de rest van de sounds zijn goed op elkaar afgestemd, en het geeft een wat donkerdere sfeer. Love this one on first listen.
Leonora: Er is iets met vrouwennamen en dat het nummer dan meteen klinkt als een soort van ode, die dan ook wat rustiger is dan andere tracks. Het voordeel is dat hoewel het een wat rustiger nummer is, het wel iets heeft to bob your head to. Dus het is geen algehele downtime die je door moet komen. Met het “Come out and play” krijgt het nummer wel iets sensueels.
Boy Blue: Wow, easy going beginning right here. Ook dit ligt eigenlijk al verankerd in de titel, ‘Boy Blue’, wat een dubbele innocent is (“blauw” en “boy” zijn beide iconen voor de tijd voordat het leven je verderft). Dit is, waarschijnlijk, by far het rustigste nummer. Wederom dat verlangen dat ook terugkomt in de vocalen, wat wordt verhoogd door de muziek eronder, welke opmerkelijk rustig en gearrangeerd lijkt. Een mooi nummer, but only time will tell of dit zo’n nummer is dat je skipt om weer tot de beats te komen. Want je zal dit album toch ook vaak opzetten als je iets catchy en disco/house achtigs wilt, dus of je dan ook in de mood bent voor dit valt te bezien.
Blue Song: In dat geval kan je dit nummer ook skippen, want ook dit nummer is van een lager tempo en sans de beat. Misschien is “blue” op dit album code om een trip down nostalgia lane te maken in plaats van naar de disco voor some wham, bam, thank you m’am. Perhaps this one is rather too long, immediately following the last one. Already wondering what they’re going to do to bring back the dance crowd.
Falling: And well, there we go. Een robuuste verandering van tempo naar een nummer dat ik me nog herinner van het live optreden van de band in Trouw. We have arrived at Heaven (the gay bar in London, not the actual one, though to some in their minds they might be eerily similar perhaps). Candidate number one voor de tweede single: catchy en dansbaar, en zonder die glitchy sounds. Fab, baby.
I Can’t Wait: Dit nummer heeft weer die glitchy geluiden. Maken het volgens mij wel killer om in te mixen in een set, maar oh well, ik neem genoeg met ‘Falling’. Het nummer stond op de Sidetracked compilatie in elkaar gedraaid door Andrew Butler, en heeft misschien nog meer gemeen met het nieuwe House/Techno label dat Butler heeft gestart dan met de rest van het album. Kim Ann Foxman is de zangeres ditmaal, en het is wel een dansnummertje, maar als gezegd, niet per se op dezelfde avond als de voorgaande nummers.
Step Up: Then again, misschien is ‘I Can’t Wait’ wel de gateway naar een nieuw gedeelte van het album, want ‘Step Up’ heeft ook het nodige gemeen met ‘I Can’t Wait’. En oh my, het duurt even voordat ik het herken als iets wat ze daadwerkelijk live hebben gespeeld, het klinkt heel anders on record dan live. Love the horns though, blij dat die niet helemaal verdwenen zijn nu ze de line-up hebben veranderd en alleen nog maar met hardware werken in plaats van met blazers en echte muzikanten. “Baby, you might just be like this / Baby, this might be who you are”. Love those chorus lines. Not sure who is singing this, maar de pronunciation of “baby” is quite peculiar en, uhm, nasaal? Hoewel ik denk dat het bewerkt is, toch?
Visitor: Tevens meer in the vein of ‘I Can’t Wait’ dan de disco nummers meer vooraan het album. Heel erg House jaren tachtig dit, zeer The Warehouse. Vocal manipulation, zware stemmen, en een play to the animalistic side of us. Body over mind, Morrissey, no question about this one. “No time to sleep, it’s time to bump”.
It’s Alright: Zelden startte een nummer zo erg met het gevoel van, Ik ben de afsluiting, zowel muzikaal als qua vocalen als qua tekst. Echt een outro, een nummer to kick back to.
Round up: Eigenlijk een chronolijn van muziek alternative culture in de jaren 70 en 80; van Disco naar House. Queer en African-American Culture, daar ligt deze muziek diep in. Vooral het jezelf kunnen zijn, het verlangen naar kunnen zijn en hebben wat je wilt kunnen zijn en wat je wilt hebben, en het gevoel hebben dat je geaccepteerd wordt en gelijk bent; dat zijn de kenmerken toentertijd van Disco & House denk ik, en op het middenstuk van twee rustige nummers na vloeien deze twee genres in elkaar over tot de nocturne begint en het bed lonkt. Na de first listen kan ik in ieder geval niet wachten om het nog een keer te beluisteren (en live te horen during 05 Days Off). Na Zonoscope van Cut Copy het tweede album waar ik naar heb uitgekeken en welke in ieder geval on the first go niet bitter teleurstelt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten