Los Campesinos! Geeft Meer Details Over Shrdyrface Tour

De goede dames en heren van Los Campesinos! hebben meer details bekend gemaakt over hun aankomende Shrdyrface tour met No Age en Times New Viking. Tijdens de gigs zullen een aantal goodies verkrijgbaar zijn. Een zeer gelimiteerde 7 inch met exclusieve tracks van deze drie bands, bijvoorbeeld. Hierop staan de nummers ‘Death To Los Campesinos (Death To Napoleon III remix) van Los Campesinos!, ‘Revolving Credit For Kitty’ van No Age, en ‘Anything Could Happen’ van Times New Viking.

Er zullen ook limited edition tour posters en t-shirts verkrijgbaar zijn, en ze gaan een zondag uittrekken voor verschillende in-store gigs. Wellicht wat makkelijker te verkrijgen voor ons is het sampler album met daarop vijftien nummers, vijf elk van de labels Wichitia, Matador, en Sub Pop. De track list voor dat album is als volgt, met dus onder andere tracks van Sky Larkin en Lovvers, waarmee Los Campesinos! later dit jaar een concert zal geven in Nederland:

1. Miserabilia / Los Campesinos!

2. Call & Respond / Times New Viking

3. Eraser / No Age

4. Molten / Sky Larkin

5. Bruno's Torso / Death Vessel

6. No Epiphany / Fucked Up

7. Bare Feet on Wet Griptape / Chad VanGaalen

8. See/Saw / Jay Reatard

9. Human Hair / Lovvers

10. The Birthday Wars / Oxford Collapse

11. Bats Over The Pacific Ocean / Jaguar Love

12. Knifeman / The Bronx

13. Furr / Blitzen Trapper

14. The Year In Review / Her Space Holiday

15. Snow Leopard / Shearwater

Let's Wrestle Maakt Cover Album

De Jongens van Let’s Wrestle hebben in de catalogus van hun label, Stolen Recordings, gekeken om vervolgens van een aantal nummers covers te maken. Dit lot werd ondermeer ondergaan door nummers van Pete and the Pirates, Screaming Tea Party, en Tap Tap. Het cover album was in een whopping twee dagen gemaakt. Eén dag opnemen, één dag alle cdtjes gereed maken. Elke cd is ook uniek en hand made.

Om zo’n coveralbum te bemachtigen zal er van Nederlanders enige inventiviteit worden gevraagd. De band neemt de cd’s mee op hun upcoming tour met Bromheads Jacket en Fucked Up alsmede hun eigen headline gigs. Voor zover ik weet vallen daar gigs op het Europese vasteland onder.

TV on the Radio Muzikaal en Tekstueel Sterk

Album Recensie- Dear Science van TV on the Radio

TV on the Radio heeft al gestaag een aardige fanbase opgebouwd. Met hun eerste album op het label Interscope, Return To Cookie Mountain, kregen ze veel goede pers. Dat was in 2006, en nu twee jaar later komt de band met Dear Science op hetzelfde label. De band was opgericht door Tunde Adebimpe en David Andrew Sitek, die samen Ok Calculator uitbrachten. Vervolgens kwam er niet alleen een label (Touch and Go Records) maar ook meerdere bandleden. Nu bestaat de band uit vijf mensen, naast de twee oprichters namelijk ook nog Kyp Malone, Jaleel Bunton, en Gerard Smith. Die vijf moesten er dus voor zorgen dat dit album een waardige opvolger zou worden van Return To Cookie Mountain.

Het album doet heel funky aan, vooral de wat snellere nummers zorgen voor een lekkere funk, vaak ondersteund door handgeklap of backing vocals die lijntjes zingen die eigenlijk gewoon dienst doen als een instrument lijntje. Eigenlijk hoef je qua muzikale opzet al niet verder te kijken dan het eerste nummer, ‘Halfway Home’. Het begint eigenlijk met een pa-pa-pa-papa-pa-pa-pa over drums en een gitaarmuur. De drums en geluidsmuur blijven, de backing vocals verdwijnen als het eerste vers wordt gezongen. In het tweede vers komt er naast de instrumenten handgeklap bij. In de derde verse krijgt het instrumentaal lichtelijk net wat meer snelheid, en als we aankomen bij de vierde komt het backing vocals lijntje weer terug. Vervolgens komt er een refrein met een hogere leidende stem en wordt er langzamer gezongen. De opbouw van de nummers is gewoon zeer sterk verzorgd.

Dat geldt niet alleen voor de snellere nummers, maar ook voor bijvoorbeeld het tweede nummer op het album, die misschien wel één van de beste is, namelijk ‘Crying’. Andere bands kunnen hier nog een puntje aan zuigen, want wie denkt dat een rustig nummer automatisch instrumentaal kaal en oninteressant moet zijn wordt hier gigantisch op zijn nummer gezet. Instrumentaal gebeurt er altijd wel wat, en de stem past perfect bij dit nummer. Dit houdt de band instrumentaal het gehele album vol. Zo is het funky ritme van ‘Golden Age’ heel catchy, en is het refrein met het achtergrondgezang en de meezingbare teksten zeer fijn om te horen. Daarop volgend krijg je ‘Family Tree’, met aan het einde de aanzwellende drums die het nummer sfeer geven. Bij het nummer ‘Shout Me Out’ krijg je aan het einde, tussen de laatste zinnen en een herhaling van het refrein, een enorme instrumentale kick. ‘DLZ’, wat daarna komt, heeft vanaf het begin al een dramatisch klinkende trommel met een Afrikaanse vibe. Muzikaal gezien is het variërend zowel in de nummers zelf als over het gehele album gezien. Er gebeurt altijd wel iets op de achtergrond, en soms stuurt het op de voorgrond.

Maar we moeten het niet alleen over de muziek hebben, hoewel dat toch hetgeen is wat je waarschijnlijk als eerste zal opvallen. De teksten, daarentegen, zijn ook van hoog niveau. Het is iets wat ze in Amerika steeds beter onder de knie lijken te krijgen en in Engeland steeds minder. In de nummers probeert TV on the Radio ook echt wat te vertellen, en de thema’s van onderdrukking en het doen as you’re told zijn zeer aanwezig. Er klinkt ook een onvrede door het album, en je kan waarschijnlijk een zaak maken voor onvrede met het huidige regime alsmede religie en hoe daar mee wordt omgesprongen. Sowieso zijn er in de teksten veel verwijzingen naar de bijbel te vinden. Denk aan de regels “And Mary and David smoke dung in the trenches/while Zion’s behavior never gets mentioned”, of de alinea in ‘Red Dress’: “Go ahead put your red dress on/Days of white robes have come and gone/come and gone/oh you rivers/oh you waters run/come bear witness/to the whore of Babylon!”

Echter observeren ze ook en geven ze ook commentaar op de society in het algemeen, zoals op ‘Dancing Choose’. Dat is afzonderlijk een goed nummer, en zal met zijn energie en het handgeklap waarschijnlijk ook prima passen in de live set. Daarentegen, op het album voelt het enigszins misplaatst. Het nummer is als derde gepositioneerd, maar waar de rest van het album een aardige flow herbergt, onderbreekt ‘Dancing Choose’ deze flow omdat het gewoon een heel ander nummer is. Soms maak je een goed nummer en past het niet op het album, in welk geval het misschien verstandiger was geweest het er gewoon uit te laten.

Dat voorkomt echter niet dat dit album absoluut een hoogstandje is. Muzikaal zit het geweldig in elkaar met veel lagen en interessante instrumentatie. Je hebt hele funky, wat meer up-tempo nummers maar ook hele rustige nummers waarbij de band minstens, als niet meer, zo interessant is muzikaal gezien. De teksten zijn ook geweldig, en de band heeft wat te zeggen en weet dat samen te smelten met de instrumenten zonder dat er iets verloren gaat. Zowel muzikaal als tekstueel gezien zit er diepgang in het album waardoor je nieuwe dingen zult blijven ontdekken en mooi zult gaan vinden. Misschien wel één van de beste albums van dit jaar.

90/100

Futureheads Komen Met Bootlegs

The Futureheads gaan bootlegs verkopen van live shows. Een aantal live shows zullen via hun online store te koop worden aangeboden. De eerste staat al online, een optreden dat ze hebben gegeven in 2004 op het Quart Festival in Noorwegen. Een set van maar liefst negentien nummers inclusief bijvoorbeeld 'Hounds of Love' en 'Robot'. Je kan ook de nummers afzonderlijk kopen, dan kosten ze 99 dollarcent.

The Futureheads waren met hun tweede album in een dip geraakt maar lijken er weer bovenop met een beter derde album, This Is Not The World. Recentelijk waren ze in Nederland voor een echte mini-tour, met maar liefst vier live dates. IKRS was positief, ondanks dat vier data in Nederland misschien iets te veel van het goede was. Hoewel aangezien ze als laatste in Doornroosje speelde en ik daar kruipend naar toe kan zal je mij daarover in ieder geval niet horen klagen.

Portugal. The Man Good Value For Money

Live Recensie: Portugal. The Man in Paradiso, 23 sept

Als je net te laat binnenkomt kan je ook al een aantal dingen observeren die je anders misschien niet zou merken. Ten eerste dat de band een minuut te vroeg begint (damn onze minutieuze planning…). Ten tweede dat je ook beneden bij de garderobe de band al kan horen, wat zoveel betekent als dat het geluid hard staat. Ten derde dat de zaal niet vol is. Verre van dat zelfs, naar voren lopen was zelden zo makkelijk. Eigenlijk belachelijk, maar goed, daar later meer over.

Het geluid staat dus vrij hard, maar dat komt ook omdat de band met een stuk meer ballen speelt dan op het album. Goed, dat er hier en daar wat nuances in het geweld verloren gaan dat wil ik best beamen, maar die trade-off is nog steeds zeer lopsided. Met solo’s en een ouderwetse zin om gewoon lekker te spelen voegt de band live toe aan de plaat. Not to mention dat het hele concert extra sfeer krijgt omdat de nummers op de één of andere manier meer atmosferisch zijn als ze live worden gespeeld.

De band is voornamelijk van het spelen en niet zozeer van het praten. Pas als er een aantal dingen los komen (of in ieder geval de band van de bas waardoor bassist Zachary Carothers eerst zittend en vervolgens op een stoel de gig moet afmaken) komt de band los met wat woorden richting het publiek. In het vervolg van het optreden adresseren ze het publiek gelukkig wat vaker en gaat ook de onderlinge banter omhoog. Alleen maar leuk, omdat daarvoor eigenlijk niemand echt ook maar de zaal inkijkt. Ryan Neighbors is gebogen over zijn twee synths, Carothers staat veelal met rug naar het publiek en met gezicht naar de amp, en zanger John Baldwin Gourley heeft zich zo opgesteld dat hij zijwaarts de microfoon in zingt, met het gezicht naar de muur. Een algehele entertainment machine is het niet, maar wie klaagt?

Als ze maar spelen, en spelen doen ze. Een verbazingwekkende anderhalf uur zelfs. Waarin de band schowcased capabele muzikanten te zijn. Keyboardist Neighbors zit niet alleen achter zijn twee instrumenten met toetsen, maar doet ook nog vocals en slaat op de tamboerijn en op een trommel, wat vaak een mooi samenspel met de drums oplevert. En het ziet er ook energiek uit. In dat anderhalf uur speelt de band veel van het pas uitgekomen album Censored Colors, wat voor enkele krachtige versies van die nummers zorgt. Plus een mooie rendition van ‘Lay Me Back Down’, met het catchy en meezingbare pap-pa-da-dap lijntje.

Terugkomend op het weinige aantal mensen, niet alleen is het raar dat de zaal “maar” redelijk gevuld is omdat de band toch positieve recensies heeft gekregen, maar vooral omdat een kaartje maar zes euro kostte. Wat belachelijk weinig is als je het mij vraagt (niet dat ik klaag…), zeker omdat je er een goede band voor krijgt die een whopping negentig minuten speelt. Dat is nog eens value for money, en het is in mijn ogen bizar dat niet meer mensen even Paradiso in hoppen voor een avondje muziek na het werk of whatever. Zeker als je dan zulke goede optredens krijgt als dit keer Portugal. The Man, die het duidelijk naar hun zin hebben, waardoor ze zelfs bij het laatste optreden van de dag van The All New Adventures Of Us nog vrolijk in de zaal staan.

Jarvis en andere artiesten naar noordpool

Een groep artiesten, waaronder Jarvis Cocker (ex-Pulp), KT Tunstall, Feist, Robyn Hitchcock, Martha Wainwright, en nog veel meer mensen, reizen af naar de bovenste pool om daar klimaatverandering te onderzoeken. Op 25 september zijn ze afgereisd richting Groenland of van daaruit hun expeditie te beginnen. Een reden van de expeditie is uiteraard om de awareness te vergroten van klimaatverandering en om er wat aan te doen.

Je kan de expeditie volgen op de volgende site: http://www.capefarewell.com/diskobay/

En check Jarvis met baard, al pratende met KT Tunstall

Los Campesinos! Mini-Album Komt Met Goodies

Het nieuwe mini-album van Los Campesinos!, We Are Beautiful, We Are Doomed, zal in de winkels liggen met de nodige extra's! In ons interview met de band (te lezen in de magazine) vroegen wij al naar het maken van fanzines en waar blijkbaar vooral Gareth veel tijd aan besteed. Deze fanzine, 30 pagina's, krijg je bij aankoop van het album. Daarin staan ondere andere de teksten van het album, maar ook extra's geschreven door onder andere leden van Xiu Xiu en Menomena.

Niet alleen de fanzine zal je erbij krijgen. Ook een dvd-documentaire over de band op twee festivals, te weten Oya en Summersonic. Ook zal er een poster bijkomen gemaakt door Jeffrey Brown, een Amerikaanse strip schrijver en tekenaar. Hij heeft ook de clip gemaakt van het Death Cab For Cutie nummer 'Your Heart Is An Empty Room'.

Als gezegd, in het IKRS magazine staat een drie pagina tellend interview met gitarist Tom Campesinos!, o.a. over het nieuwe mini-album en hoe het tot stand kwam, over fanzines, en over veel meer! Ben je klaar met lezen en wil je ze in levende lijven zien, dat kan, want op 11 november staan ze in de Melkweg samen met Lovvers en Sky Larkin.

Muxtape Komt Terug In Andere Vorm

Remember Muxtape? De site die je de gelegenheid bood een eigen mixed tape te maken en die daarop te zetten met allemaal tracks die je upload van je computer? De site ging niet al te lang geleden dood nadat de RIAA aangaf dat de site op moest houden. Tot woede van bedenker Justin Ouellette, die vol onbegrip was omdat hij nou juist op dat moment in gesprek was met de vier grootste labels over een licensing system voor de songs om Muxtape uit het grijze gebied te halen waar het op dat moment qua legaliteit in verkeerde. Ouellette was nog het meest kwaad omdat de RIAA blijkbaar niet echt in overleg had gestaan met de labels, en eigenlijk op eigen houtje te werk ging.

Ouellette begint nu met een nieuwe versie van muxtape, die qua opzet in principe geheel anders zal zijn dan het origineel. Hij zal het in de komende weken herstarten als een service exclusief voor bands te gebruiken. Dit zou band in staat brengen "to upload their own music and [utilize] an embeddable player that works anywhere on the web, in addition to the original muxtape format." Evenals een soort van netwerk op te bouwen. Ouellette zegt daarover het volgende: "I realize this is a somewhat radical shift in functionality, but Muxtape's core goals haven't changed. I still want to challenge the way we experience music online, and I still want to work to enable what I think is the most interesting aspect of interconnected music: discovering new stuff."

Muxtape op zich was wel handig, ik vraag me af in hoeverre dit echter een toegevoegde waarde zal zijn voor het muzieklandschap. Wanneer het online komt zullen we er echter pas over kunnen oordelen uiteraard.

Antony and the Johnsons EP Binnenkort Uit

De New Yorkse band Antony and the Johnsons komt volgende maand met een EP, Another World geheten. De EP zal vijf nummers bedragen, waaronder de eerste single van het derde album van de band die in 2009 zal uitkomen. Dit nummer heet ‘Another World’. Er staan nog vier andere nummers op de EP, namelijk ‘Crackagan’, ‘Shake That Devil’, ‘Sing For Me’, en ‘Hope Mountain’.

In januari zal dus het volgende album uitkomen, genaamd Crying Light. Het zal de opvolger worden voor het in 2005 uitgekomen I Am A Bird Now, dat de Mercury Prize won. Antony heeft ondertussen niet stil gezeten. Zo zong hij op het album van Hercules and Love Affair onder andere de single ‘Blind’. Hij tourde vervolgens niet met de band, en concentreerde zich dus op het maken van de EP die volgende maand uitkomt en het volgende album.

Franz Ferdinand Klaar Met Album

Franz Ferdinand is klaar met hun nieuwe album! Alex Kapranos heeft dat gezegd. Het album zal begin 2009 uitkomen en zal, volgens Kapranos, een album voor de dansvloer worden. Het zal ook wat anders klinken volgens Kapranos dan het vorige album, You Could Have It So Much Better. "Yes it does sound different, and there are different instruments on the record, different tempos, a different attitude to making it," zei Kapranos tegen de BBC. "But it's always going to sound like a Franz Ferdinand record when it's the four of us making it. It's very much a dance record again this time."

Op Lowlands afgelopen zomer speelde Franz Ferdinand ongeveer vijf nieuw nummers, waaronder 'Lucid Dreams', 'Bite Hard', en 'What She Came For'. IKRS was enthousiast over de nieuwe nummers, en kijkt zeer uit naar het nieuwe album van de Schotten. Dansbaar en sexy, en dat is wat Franz Ferdinand beter kan dan wie dan ook.

Conor Oberst Speelt en Praat Bij NPR

NPR.com is soms een goudmijntje. Op de site kan je met enige regelmaat exclusieve content vinden, en soms zelfs complete concerten van bands. En soms, zoals in dit geval, een interview plus een solo set van Conor Oberst! Hij speelt tijdens de set onder andere 'Get-well-cards', 'I Got The Reason 2', en het brandende 'When The President Talks To God'. Dat laatste nummer wordt hier niet live gespeeld, maar Oberst speelde het een paar jaar terug in hetzelfde cafe waar dit is opgenomen, en dat wordt herhaald. Voor de interview en set, check: http://www.npr.org/templates/story/story.php?storyId=94674431

Conor Oberst stond niet al te lang geleden nog in de Melkweg met zijn Mystical Valley Band. Verder is Oberst uiteraard frontman van Bright Eyes. Hij bracht dit jaar een solo album uit wat Conor Oberst heet, met onder andere de geweldige nummers 'I Don't Want To Die (In The Hospital)' en 'Milk Thistle'.

Nieuw Nummer Vampire Weekend Voor Soundtrack

Vampire Weekend heeft een nieuw nummer gemaakt voor de soundtrack van de film Nick And Norah's Infinite Playlist. Het nummer heet 'Ottoman', en is te horen op de site van Stereogum (http://stereogum.com/archives/new-vampire-weekend-ottoman-stereogum-premiere_023041.html#more)

Verder is de soundtrack van de film ook al vrij goed. De soundtrack heeft nummers van o.a. Devandra Banhart, Band of Horses, en Sheffield troubadour Richard Hawley. Verder is in de film ook nog bijvoorbeeld The National te vinden. Dus als je erheen gaat ben je in ieder geval verzekerd van goede muziek. De film komt in Nederland in maart uit met onder andere Michael Cera, de jongen die ook speelt in het zeer succesvolle Juno. Het zal ongetwijfeld een mierzoete rom/com tienerkomedie zijn, maar ach. De soundtrack is vanaf morgen te bestellen.

Imperial Leisure Komt Met Debuutalbum

Ska-punk formatie Imperial Leisure komt met hun debuutalbum. Het album zal The Art of Saying Nothing heten en op 13 oktober uitgebracht worden. Het is geproduceerd door Junk Scientist, onder andere bekend van Larrikin Love en The Rakes. Op het album zullen onder andere al bekendere nummers als 'In A Letter' en 'Great British Summertime' staan. De band, een tienkoppig monster, mixed ska, punk, rap, blazers, en what not tot een catchy mix waar je nauwelijks op stil kan blijven staan.

De band zag zijn fanbase groeien onder andere door de guerilla gigs die de band deed. Gewoon in een busje ergens heen rijden, alles opzetten, en spelen, om vervolgens weer te verdwijnen. Hierdoor kwamen ze zelfs op het nieuws. Maar ook heeft de band al de nodige radio play in Engeland gehad, onder andere op Radio 1. De band stond ook op het afgelopen Glastonbury festival.

Kings Of Leon Ruikt Stadions

Album Recensie- Only By The Night van Kings of Leon

Kings of Leon heeft een ongekend succesjaar achter de rug. Niet alleen bracht het in 2007 één van de beste albums uit met Because of the Times, ze konden ook rekenen op grote, uitverkochte zalen en headline slots op festivals. En terecht, want al tijden stond Kings of Leon gelijk aan goede muziek. Zo is ‘Knocked Up’ van het vorige album ook één van de beste nummers uit 2007, en wisten ze met nummers als ‘Charmer’ en ‘My Party’ ook het ruwere werk niet te schuwen. Voelend dat ze “on a roll” zijn brengen de Amerikanen dit jaar alweer een nieuw album uit. Dit album heet Only By The Night. Alle reden dus eigenlijk om daarnaar uit te kijken.

Dat Kings of Leon de uitverkochte stadions ruikt lijkt na het beluisteren van het album een understatement. De heren namen de blueprint van de grote single van het vorige album (‘On Call’) en maakten daarmee heel het nieuwe album vol. Een soort van anthemic rock ballad, en dat nu dus nummer na nummer na nummer. Het grootste deel van het album speelt daarom ook in ongeveer hetzelfde tempo, wat op het vorige album totaal niet het geval is. Kijk alleen in dat geval naar de drie begin nummers. ‘Knocked Up’ met die opbouw en de pay off, een groots festijn van zeven minuten. Vervolgens het rockende ‘Charmer’, waarna de rock ballad ‘On Call’ komt. En dan zie je dat ‘On Call’ daar ook goed geplaatst is, want er mag af en toe wel een makkelijk in het oor liggende ballad in zitten, zolang dat maar omringd is met nummers van een ander geluid. Dat is op Only By The Night dus totaal niet het geval. De heren dachten vast dat wat succes heeft dat je dat niet moet veranderen, maar ‘On Call’ had succes omdat het in het album paste. Maar als je daarmee het hele album volgooit dan raak je uiteindelijk noch kant noch wal.

Het muzikale experiment is er ook uit. Dat is natuurlijk een automatisch gevolg van de weinige variatie in de nummers, maar het is jammer nonetheless. Daar waar je vroeger bij deze band wel op wat stevige rock kon rekenen gaat dat in het geval van dit nieuwe album totaal niet op. Het contrast tussen de nummers is weg. Niet alleen dat, maar de nummers doen ook stuk voor stuk redelijk simplistisch aan, alsof ze het de luisteraar vooral niet te moeilijk willen maken. En als je een heel stadion vol wilt hebben met meezingende mensen kan je het mensen natuurlijk ook niet te moeilijk maken. De muzikale kunst en ontdekkingstocht is verlaten voor de commercie. Simpele background met de lange, uitgerekte stem van Caleb er duidelijk overheen. “You better learn to craaaawwwwllll” indeed. Of “Yeaaaaaaaahhhhh, this sex is on fiiiiirrre.” Of, in het minst avontuurlijke nummer van het album: “And I know a place where we can get aaawaaaayyyyyy-aaahh-aaayy”

Dat de nummers op zichzelf staand nog wel goed klinken komt omdat ook Kings of Leon commercieel, of Kings of Leon op de autopilot, nog altijd Kings of Leon is. De band heeft veel kwaliteit, en dat zal altijd enigszins doorsijpelen in de nummers. Het is ook niet alsof ze het muziek maken verleerd zijn of dat het niet te luisteren is. Met zijn sterke stem weet Caleb ook nog veel nummers te redden. Echter, dat de nummers an sich nog goed te luisteren zijn zorgt er nog steeds niet voor dat het album ook maar enige vorm van experiment, variatie, of originaliteit kent.

De opvolger van het sterke Because of the Times kan dan ook niet anders gezien worden dan een teleurstelling. Een band met de kwaliteiten van Kings of Leon hoort iets beters uit te brengen dan dit. Elke spanning ontbreekt. De kwaliteiten die ze hebben horen gebruikt te worden, maar in plaats daarvan gebruiken ze louter de blueprint van ‘On Call’ en kleuren ze die steeds net wat anders in. Wat je krijgt is een album vol toegankelijke, meezingbare rock ballads. Goed voor het stadion, slecht voor de muziekwereld. Kings of Leon zijn met dit album de verkeerde weg in geslagen. Of, eigenlijk mag je dat toch wel zachtjes stellen, they sold out.

45/100

Stilte, Bon Iver Speelt

In een goed gevuld Paradiso mag de band Bon Iver zijn kunsten vertonen. De band, of nou ja, Justin Vernon plus gevolg live, maakte dit jaar het zeer goed ontvangen album For Emma, Forever Ago, de titel alleen al voelt aan als poëzie. Het album staat vol mooie, vrij rustige nummers met de hoge, vrij unieke zang van voornamelijk frontman Justin Vernon, maar ook in Paradiso vaak genoeg geholpen door bandleden Mike Noyce en Sean Carey. De buzz is dus aanwezig bij de band, en dan is het altijd de vraag of ze in een vol Paradiso die buzz kunnen waarmaken.

Eerst mogen de Bowerbirds de spits afbijten. Als support act mag je optreden op een tijd dat er nog mensen binnenkomen, mensen elkaar begroeten, na lange tijd elkaar weer zien, elkaar zoeken, enzovoort. Eigenlijk, in het kort, het publiek komt gewoon nu eenmaal niet voor jou. Achterin de zaal is er dus een constant geroezemoes. Dat vindt de band niet zo heel leuk, want op een gegeven moment beveelt de band de mensen letterlijk to “shut up”. Het café/pub circuit is blijkbaar voorbijgegaan aan de Bowerbirds.

Dat mensen aan het praten waren komt ook omdat het gewoon niet heel erg interessant was. De nummers zijn kaal en worden vlakjes gespeeld. In de zang zit ook niet echt wat speciaals, geen intonatie bijvoorbeeld. Sowieso hield de zang van vooral zangeres Beth Tacular niet goed stand in de grote zaal van Paradiso. Het is ook muzikaal gewoon niet bijster gripping, en het live optreden van de band doet weinig dat te compenseren. De constante chagrijn op het gezicht van mevrouw Tacular helpt wat dat betreft ook al niet.

Wat een contrast dan met Bon Iver! Op het album klinkt het ook heel rustig, en het gevaar dat het zo’n vlak optreden wordt als bij de Bowerbirds ligt dan ook op de loer. Maar niets daarvan, Bon Iver speelt met verve. Niet alleen wordt meteen duidelijk hoeveel complexer de nummers in elkaar steken, ook voegen ze live instrumentaal van alles toe aan de nummers. Vaak geeft het de nummers net wat meer bite en maakt het de songs wat meer anthemic.

Hoe ze de band bij elkaar hebben gevonden is mij een raadsel. De aparte stemmen complementeren elkaar op unieke wijze, waardoor de band een geheel eigen sound krijgt. Misschien daarom ook dat als ze mid-set een kale cover spelen deze enigszins in het niet valt bij hun eigen materiaal. Goede versies van ‘Skinny Love’, ‘Blindsided’, en ‘Flume’ komen langs, en de band nodigt iedereen uit mee te zingen op ‘The Wolves’, waar de zaal en masse gehoor aan geeft. De zaal komt sowieso los, tot grote dankbaarheid van de band.

In het begin zijn er nog wel wat kleine kinderziektes. De slide gitaar van Mike klinkt wel heel erg hard bij de uithalen op het eerste nummer, en op het tweede nummer laten de drums heel de zaal trillen. Maar als de muzikale instellingen goed staan weet Bon Iver er een mooi optreden van te maken. Muzikaal zitten de nummers goed in elkaar, en door de extra instrumentale stukjes krijgt het wat extra’s. Bon Iver wil niets weten van het saaitjes en rustig naspelen van het album. Dat de band daardoor en passant de Bowerbirds fileert maakt niet uit, want Bon Iver geeft voor zichzelf in Paradiso een uitstekend visitekaartje af.

Gorillaz Plannen Nieuw Album

Gorillaz, de fictieve band van Damon Albarn, zal komen met een nieuw album. Dat zegt Damon Albarn in een interview met Pitchfork. Het zal het vierde officiele album worden van de band met de animated monkeys. Wie er op het album te horen zullen zijn is nog in het ongewis, want Damon Albarn heeft nog niemand benaderd. Maar Albarn is er zeker van dat een nieuw album zal komen. Alsof de man nog niet genoeg deed. Waarschijnlijk moest hij een leegte vullen nadat hij eerder dit jaar erachter kwam dat, volgens eigen zeggen, iedereen in Blur hem haat.

Het eerste album van de band kwam uit in 2001, en heette Gorillaz. Een jaar later kwam Albarn met het tweede album, Laika Come Home. Het duurde tot 2005 voordat het derde album kwam, Demon Days geheten, met daarop nummers als 'Feel Good Inc.' en 'Dirty Harry'. Later zal op Pitchfork het gehele interview met de voormalig Britpop ster verschijnen.

De Fanzine!

Hier is hij dan, de fanzine! Met een interview met Bombay Bicycle Club (in november staan ze op London Calling), en een drie pagina tellend interview met Los Campesinos! (in november in de Melkweg). Verder nog twee andere interviews, uitgebreide recensies van bijvoorbeeld Glasvegas, features, en meer! En deze 16 pagina's puur over muziek zijn allemaal geheel gratis!

Gratis? Jawel, alleen is hij niet overal te krijgen natuurlijk. Maar mocht je toevallig bij de optredens van TV on the Radio in De Smet (1 okt) of Klaxons in Watt zijn, let me know at ikrszine@gmail.com en ik zal er zeker eentje voor je meebrengen. Ga je niet naar die optredens, maar ben je wel toevallig in de buurt, mail ook en misschien kunnen we een snelle overdracht regelen. En mocht je ooit in Nijmegen komen, ik peddel in vijf minuten naar het station.

Ook kan ik hem opsturen. Dit stuit echter op twee problemen. Ten eerste moet ik een kleine vergoeding voor de verzendkosten vragen (1 euro). Ten tweede, dit kan niet worden betaald via iDEAL of welke online betalingsbedrijf dan ook, want die vragen per transactie geld en dan wordt het opeens 2x zo duur! Dus dan moet het op de old fashioned manier dat je een euro naar mij opstuurt (of gewoon voldoende postzegels als je die op je werk of van je moeder kan jatten), en dan stuur ik hem op. Voor meer details, stuur even een mailtje.

Uiteraard zijn we al weer druk bezig met het volgende nummer. Ken jij nou een band waar je continu naar luistert en die nog niet wordt behandeld door de rest van de Nederlandse media, let us know! Wij zullen kijken of we misschien een interview kunnen regelen met ze. Wij zijn altijd op zoek naar leuke bands die misschien nog nieuw zijn voor veel lezers. Zoals we in dit nummer een interview hebben met de band O Children, waarvan Artrocker over een recent live optreden zei: "Like a giant Grace Jones, with the brooding post-punk authorial voice of Ian Curtis, Tobias of O CHILDREN delivers a booming exercise in how to perform a static dictatorship, as his band play a set of whirling melodies. "

Mocht u interesse hebben in adverteren, stuur een mailtje. Omdat dit geheel non-profit is betekent het dat elk adverteergeld direct in nieuwe issues kanworden gestoken. En hoe meer issues, hoe meer mensen de advertentie zien!

TV On The Radio Streamed Album

TV on the Radio streamed hun volledige album op de band's myspace! Check het hier: http://www.myspace.com/tvotr

Het album van de band zal vanaf morgen te verkrijgen zijn, en verwacht ook binnenkort een recensie van het album hier te zien. Voor de mensen die de band live willen zien zijn er legio mogelijkheden. Drie december staat de band in de Melkweg (The Max) voor het luttele bedrag van 12.50. Ze zullen ook op Bazar Curieux staan! Helaas is het al te laat om er kaartjes voor te krijgen, maar de band staat ook in De Smet als onderdeel van Club 3voor12. IKRS zal hier wel bij zijn en uiteraard een recensie van deze live show hier neerzetten. Voordat dat allemaal zover is kan je legaal inluisteren op de myspace van de band.

Ra Ra Riot Maakt Hoge Verwachtingen Net Niet Waar

Album Recensie- The Rhumb Line van Ra Ra Riot

Begin 2007 bracht de Amerikaanse formatie Ra Ra Riot hun EP uit met dezelfde naam. De EP werd de hemel in geprezen, en terecht. Cello, viool, drums, gitaar, en de zang van Wes Miles werden tot een enthousiaste en artistieke mix gesmolten. En toen sloeg het noodlot voor de band toe. En met noodlot bedoelen we geen backlash van de critici, maar de dag van de tweede Juni, 2007. John Pike, drummer en medeoprichter van de band, werd vermist en zijn lichaam werd later gevonden in het water bij Wilbur’s Point. Oorzaak van dood verdrinking. Nu, ruim een jaar later, komt het debuutalbum van de band, The Rhumb Line uit. Vier van de nummers op de EP zijn terug te vinden op het album. Niet zo gek, omdat zo bijna de helft van het album in ieder geval nog bestaat uit nummers die mede gecomponeerd zijn door John Pike.

Dat het overlijden van Pike hevig doorresoneert op het album is natuurlijk niet meer dan logisch. Het ironische is dat sommige van de nummers waarbij je denkt dat ze over het overlijden van Pike gaan nummers zijn die op de EP stonden. Opening track ‘Ghost Under Rocks’ zit vol met verwijzingen naar nat en droog, het verleden, en vervagende herinneringen. “All, all, all your soaking wet dreams/ you’ve spent them/ you have gone and dreamt them/ dry, now you ask your babies why, why, why,” klinkt het refrein. Het beste nummer van de EP is het geweldige ‘Dying is Fine’. Een fantastisch levendige instrumentatie waarover gezongen wordt “Death oh baby/you know that dying is fine but maybe/I wouldn’t like death if death were good/not even if death were good.” Wes Miles vraagt het leven om vergiffenis, misschien wel omdat we het voor granted nemen. “One can only love life until its ending,” zingt Wes Miles, wat natuurlijk zeer waar is. Maar wat voor dubbele lading krijgt een nummer als dit met de tragische dood van John Pike?

Uiteraard zitten ook in de nieuwe nummers tal van verwijzingen naar het overlijden van de drummer. “Orange lamps shine by willow bay/ice covers from the lake to where I lay/in a state in which I dream,” verhaalt de opening van Winter ’05. Een maand na het overlijden van Pike kampte Gloucester met een overstroming. Gloucester betekent ook “fort op de gloeiende rivier” en heeft ook een haven. Op het derde nummer zingt Wes Miles “If I go to Gloucester you know I will wait there for you/ The rhumb line is waiting there too/ you know it’s worth the nights we wait there/ It all falls apart, apart.” Sowieso is het album tekstueel gezien één van de betere albums dit jaar uitgekomen. De nummers zetten je aan het denken en zitten vol emotie, ook de oude nummers op de EP. Dit is ook geen geval van een band met problemen die daar zijn inspiratie uitput, het verlies van een goede vriend en drummer is een obstakel, niet een welkome inspiratiebron.

Maar een gevoel van enige teleurstelling is toch moeilijk te onderdrukken. Want hadden wij ons hier niet meer van voorgesteld? Zeker op eerste gehoor lijkt het op een vergeetbaar album. Na meerdere luisterbeurten merk je de teksten en nuances in de nummers op, en dan blijft het opeens allemaal hangen. Maar je kan ook te genuanceerd zijn. De band staat met vijf man op het podium, maar op sommige nummers is daar weinig van terug te horen. De instrumentatie had een prominentere rol mogen krijgen dan dat het nu heeft. Dat de band wat rustigere nummers heeft gemaakt dan die op de EP is een keuze, maar dan nog is het vaak zo dat je alleen met goed luisteren de rol van alle instrumenten hoort. De viool lijnen worden soms dramatisch op de achtergrond gedrukt. Met zoveel instrumenten verwacht je toch vaker dat de instrumentatie een grotere rol van betekenis speelt, zoals het bijvoorbeeld wel doet op het uitstekende ‘Dying Is Fine’.

Maar ondanks de initiële teleurstelling weet het album na meerdere luisterbeurten toch een indruk achter te laten. En toch hadden we meer verwacht van de tien nummers, waaronder een cover van Kate Bush (‘Suspended in Gaffa’). Tekstueel gezien zeer fijn, maar de instrumenten hoeven daarvoor niet weggestopt te worden. Met vier instrumenten (en hoor ik daar ook een synth op het snellere ‘Too Too Fast’?) mogen er ingewikkeldere nummers gecomponeerd worden die meer sturend zijn dan bij de nummers op dit album. Maar hoe vaker het opstaat, hoe meer het blijft hangen. Maar de gehele potentie weet de band met dit debuut nog niet waar te maken.

70/100

Friendly Fires Dansbaar

Album Recensie- Friendly Fires van Friendly Fires

Friendly Fires is al geen onbekende naam meer in Nederland, met meerdere optredens op London Calling onder andere. Ook was ‘Paris’ al een klein hitje. Toch is het nu pas dat het album van de jonge Britten uitkomt. Om dat te vieren doen Ed MacFarlane, Jack Savidge, en Edd Gibson later dit jaar nog een klein rondje langs de Nederlandse podia, één keer in het voorprogramma van Foals, en de andere keer met onder andere Wild Beasts op één van de London Calling opwarm dagen. Aan gigs dus geen gebrek, aan eerdere EP’s ook niet. Ze brachten eerder al de Photobooth EP en de Cross The Line EP uit. En nu dus eindelijk het debuutalbum van Friendly Fires.

Bij een album als dit is misschien wel het belangrijkst dat de nummers dansbaar en catchy zijn. Het album ligt dan ook vrij dicht aan de pop kant van het spectrum. Maar dansbare poppy nummers zijn het dan ook zeker geworden. Op een enkeling na zijn de nummers zeer catchy en gemaakt om op te bewegen. De ritmes worden bijgestaan door de zang van zanger Ed MacFarlane, die met een prettige stem en sterke uithalen leuke, in het hoofd blijven zittende teksten zingt. “One day we’re gonna live in Paris/I promise, I’m on it,” zingt hij op ‘Paris’. Het nummer zal je leven niet redden, maar als je onpretentieus aan de popkant zit hoeft dit ook zeker niet.

Misschien is het grootste pluspunt van dit album wel dat hoewel het dansbaar en herkenbaar blijft, het niet gaat vervelen. De nummers hebben namelijk voldoende variatie. Na het einde van ‘Paris’, een nummer met een vrij lange, rustige fade out, wordt je meteen weer in beweging getrokken door het simpele drum en gitaar ritme van ‘White Diamonds’. Het nummer wat daarna komt, ‘Strobe’, is dan weer net wat rustiger voor een altijd bruikbare tempowisseling recht in het midden van het album. Door deze tempowisselingen en de verschillende dansritmes die de nummers hebben blijft het album boeien en klinkt het niet alsof de band je wil laten dansen op een toevallig gevonden ritme die ze vervolgens uitmelken. De band showcased hiermee dat ze daadwerkelijk een knack hebben om dansbare nummers te creëren.

Muzikaal zit het strak in elkaar. Voor sommige mensen misschien wel te strak. Er is weinig ruimte voor experimenten of andere moeilijkheden. Daarentegen, dat hoort ook niet echt op dit album thuis. Het zou misschien wel de catchiness van het album verstoren. Het is niet voor niets een vrij poppy album, zonder daarbij helemaal in het pop gebied terecht te komen. De heren hadden hun vizier gericht op dansbaar en catchy, en dat is gelukt. Het album zou het dan ook goed horen te doen op de dansvloer.

Het is eigenlijk geen wonder dat de band in November gaat openen voor Foals, want daar past het ook zeker bij en ze zullen de benen van het publiek een goede warming up geven. Eigen headline gigs in Nederland zouden ook niet onverdiend zijn. Een fijn debuutalbum, vol catchy nummers die onderling genoeg varieren om een heel album interessant te blijven. Het is dansbaar, en zanger MacFarlane heeft een passende stem, en bij live optredens gaat hij ook nog eens voorop in het dansen. Dat zie je natuurlijk niet als je naar dit album luistert, maar ondanks dat zou meebewegen op Friendly Fires geen probleem moeten zijn.

80/100

The Stills Maken Fijne Nummers, Maar Minder Album

Album Recensie- Oceans Will Rise v an The Stills


Oceans Will Rise is al het derde album van The Stills uit Montreal. Ze debuteerden in 2003 met het album Logic Will Break Your Heart, en drie jaar later kwamen ze met Without Feathers. Nu, in de zomer van 2008, zien wij het resultaat van de derde keer dat de band de studio in is gedoken. De band, Tim Fletcher, Dave Hamelin, Liam O’Neil, Olivier Corbeil, en Julien Blais, hebben in hun carrière al heel wat coveted supporting slots weten te verkrijgen. Denk aan Interpol, Yeah Yeah Yeahs, en vorig jaar Kings of Leon. Oceans Will Rise is opgenomen wederom met Gus van Go als producer, maar wel op een nieuw label, het Arts & Crafts label, waar onder andere ook The Dears bij zitten, en die het Noord-Amerikaanse deel van Los Campesinos! voor zijn rekening neemt.

Het album begint zeer indrukwekkend. Je hebt de echoachtige stem en de moody achtergrond muziek. En op eerste gehoor klinkt het allemaal heel episch en indrukwekkend. Een haunting keyboard hoor je vaak op de achtergrond, bijvoorbeeld op het rustigere ‘Everything I Build’, waar het wordt bijgestaan door een baslijn. Eigenlijk begint het album sowieso wel goed met één van de beste nummers van het album, ‘Don’t Talk Down’. Een lekker voor The Stills up-tempo nummer die je makkelijk mee kan zingen en je hoofd op mee kan bewegen. Misschien is het meest up-tempo nummer wel ‘Eastern Europe’, waar de gitaren en drums het gros van het werk mogen knappen, en vooral die laatste zijn erg prominent aanwezig. Rustige nummers, up-tempo nummers, er zit wel wat variatie in het album.

En waarom is het dat dan toch alles op een gegeven moment hetzelfde klinkt? Er zit wel variatie in, maar die variatie zit in het frame, wat continu hetzelfde blijft. Er is altijd die diepe echostem en de moody instrumentale begeleiding die in negen van de tien gevallen voor een soort epic doom ballad moet zorgen. Qua sfeer proberen ze het moody te houden, a la The Dears tevens uit Montreal. Maar waar The Dears verder veel experimenteren ook qua song opzet (Wie had ‘Whites Party Only’ op het laatste album verwacht, klinkend als een hoedown met een druppeltje Edgar Allan Poe), laten The Stills dit achterwege. Hoeveel ze ook proberen te variëren binnen de frame, omdat de opzet min of meer hetzelfde blijft gaat het op een gegeven moment hetzelfde klinken en vervelen.

Het is ook misschien wel de stem. Een prachtige stem op het eerste gehoor, maar als je dezelfde stem die zingt op dezelfde wijze het hele album door hoort dan heb je het op een gegeven moment ook wel gezien. Neem het nummer ‘Panic’, waar verscheidene keren achter elkaar het woord "panic" wordt gezongen. Maar van enige paniek of manie is geen sprake, in plaats daarvan klinkt de stem nog even gepolijst en schoon als gedurende het hele album. In het nummer wordt nog wel even een gevoel van paniek opgeroepen als de instrumentatie explodeert met een soort van schreeuwachtige sound effect op de achtergrond. Maar het klinkt als een misplaatste en gemaakte poging dat prompt in het midden van het nummer tevoorschijn komt.

Hoe verder het album doorkabbelt, hoe minder de aandacht er nog bij is. Single ‘Being Here’, al geplaatst als vierde, klinkt ook echt als een single, een by-the-numbers ballad. Waar The Stills uit hun rol schieten is het album het interessantst, maar dit gebeurt veels te weinig. Het komt er eigenlijk op neer dat een album met zo’n stem en zo’n atmosfeer minder snel zou moeten vervelen dan dat het doet. En dat is de band aan te rekenen. ‘I’m With You’, laat op het album geplaatst, is misschien wel het beste voorbeeld. Een ballad achtig nummer met een stem die je de negen nummers ervoor ook al hebt gehoord en die qua instrumentatie weinig echt zeer interessante dingen tevoorschijn tovert. Heb je het album in je speler staan op shuffle met al je andere muziek en er komt plots een nummer voorbij zal je wellicht aangenaam verrast zijn door de mooie stem en de mood en zal je wellicht wel gepakt worden door het nummer. Echter, een heel album is teveel van het goede, en als album is het niet lang genoeg en niet voor meerdere keren interessant.

60/100

Yeti Maakt Britse Americana

Album Recensie- The Legend of Yeti Gonzales

Soms is een clean break met wat je eerder hebt gedaan een goed idee, beter dan iets proberen te recreëren. Met Yeti doet voormalig The Libertines bassist John Hassall nou juist dat, een totale break met de sound van zijn vroegere band. Bijgestaan door Graham Blacow, Andrew Deian Cannes, en Harmony Williams probeert hij met Yeti een album vol te krijgen met een verrassend Americana klinkende sound. Een mix van folk, indie, en zelfs jazz kan worden teruggevonden op The Legend of Yeti Gonzales, de debuutplaat van de band.

Een zodanige mix hoort natuurlijk vooral instrumentaal goed in elkaar te zitten, en gelukkig doet het dat dan ook. Alle instrumenten klinken strak en doen netjes hun werk, en ze zorgen continu voor een aangenaam in het gehoor liggend geluid. De instrumenten doen zelden wat raars en passen altijd feilloos in de mood van het nummer. Halverwege ‘Till the Weekend Comes’ is er een gitaar solo. Deze is noch misplaatst noch erg experimenteel, maar vormt juist een soepel bruggetje naar het volgende deel van het nummer. Misschien is dat ook wel het sterkste punt van deze band, dat iedereen precies het nummer voelt. Daardoor voelt het nummer ook als een vloeiend geheel. Sowieso is er vaak tijdens de nummers wel even tijd ingeruimd voor een klein solootje of een instrumentaal stukje.

De instrumentale stukjes zijn niet om de zang te verbloemen, want daar is helemaal geen reden toe. Alle zangers hebben een fijne stem om naar te luisteren. Ook is er vaak sprake van een harmonieuze samenzang. Het geeft aan hoe goed de band zich ook samen voelt, want je hoort een duidelijke harmonie in alle nummers. Je hebt ook totaal niet het gevoel dat er bijvoorbeeld iemand zich op de voorgrond wil dringen of iets dergelijks. Het heeft af en toe wel iets weg van rond het kampvuur zitten met een akoestische gitaar om gezellig samen te zijn.

In de nummers is voldoende variatie verwerkt. Veel nummers hebben een beetje een folky tintje, maar sommige nummers treden meer in country, neem het nummer ‘Shane McGowan’, of zelfs in jazz. Zo klinkt ‘Midnight Flight’ als iets wat Diana Krall zo in haar repertoire zou kunnen opnemen. Wat het ook weergeeft is de kunde van de instrumentalisten, en zelfs van de stemmen, die blijkbaar van folk moeiteloos kunnen overstappen op sensuele jazz.

Als er een minpunt is, dan is het misschien wel dat het maar de vraag is in hoeverre de band is really pushing the limits. Hoewel je altijd wel het gevoel krijgt dat iedereen zeer kundig is in wat hij doet mist eigenlijk de echte spark. Het gevoel dat je naar iets speciaals luistert ontbreekt eigenlijk, het weet je nooit echt helemaal te pakken. De band lijkt welhaast content zich weg te cijferen naar de achtergrond. Van kundige muzikanten moeten ze nog ergens de overstap maken naar een band die gehoord moet worden. Van instrumentaal tot de zang tot de tekst is alles goed in orde, maar nergens springt het er echt uit. Hoogstens op ‘Merry Go Round’, een heerlijk melancholisch nummer.

Maar ondanks dat het de echte vonk mist is dit wel een zeer fijn debuutalbum. Het luistert heerlijk weg. Misschien vindt de band het alleen niet jammer genoeg om als achtergrondmuziek gebruikt te worden. Maar of je nu met een essay bezig bent of buiten in het zonnetje loopt, het is voor elk moment een fijne plaat om even op te zetten. Een mooi vertrekpunt voor Yeti, waarop alle betrokkenen in ieder geval bewijzen dat ze goede muziek kunnen maken en dat ze het concept samenspelen zeer goed snappen.

70/100