Eerst mogen de Bowerbirds de spits afbijten. Als support act mag je optreden op een tijd dat er nog mensen binnenkomen, mensen elkaar begroeten, na lange tijd elkaar weer zien, elkaar zoeken, enzovoort. Eigenlijk, in het kort, het publiek komt gewoon nu eenmaal niet voor jou. Achterin de zaal is er dus een constant geroezemoes. Dat vindt de band niet zo heel leuk, want op een gegeven moment beveelt de band de mensen letterlijk to “shut up”. Het café/pub circuit is blijkbaar voorbijgegaan aan de Bowerbirds.
Dat mensen aan het praten waren komt ook omdat het gewoon niet heel erg interessant was. De nummers zijn kaal en worden vlakjes gespeeld. In de zang zit ook niet echt wat speciaals, geen intonatie bijvoorbeeld. Sowieso hield de zang van vooral zangeres Beth Tacular niet goed stand in de grote zaal van Paradiso. Het is ook muzikaal gewoon niet bijster gripping, en het live optreden van de band doet weinig dat te compenseren. De constante chagrijn op het gezicht van mevrouw Tacular helpt wat dat betreft ook al niet.
Wat een contrast dan met Bon Iver! Op het album klinkt het ook heel rustig, en het gevaar dat het zo’n vlak optreden wordt als bij de Bowerbirds ligt dan ook op de loer. Maar niets daarvan, Bon Iver speelt met verve. Niet alleen wordt meteen duidelijk hoeveel complexer de nummers in elkaar steken, ook voegen ze live instrumentaal van alles toe aan de nummers. Vaak geeft het de nummers net wat meer bite en maakt het de songs wat meer anthemic.
Hoe ze de band bij elkaar hebben gevonden is mij een raadsel. De aparte stemmen complementeren elkaar op unieke wijze, waardoor de band een geheel eigen sound krijgt. Misschien daarom ook dat als ze mid-set een kale cover spelen deze enigszins in het niet valt bij hun eigen materiaal. Goede versies van ‘Skinny Love’, ‘Blindsided’, en ‘Flume’ komen langs, en de band nodigt iedereen uit mee te zingen op ‘The Wolves’, waar de zaal en masse gehoor aan geeft. De zaal komt sowieso los, tot grote dankbaarheid van de band.
In het begin zijn er nog wel wat kleine kinderziektes. De slide gitaar van Mike klinkt wel heel erg hard bij de uithalen op het eerste nummer, en op het tweede nummer laten de drums heel de zaal trillen. Maar als de muzikale instellingen goed staan weet Bon Iver er een mooi optreden van te maken. Muzikaal zitten de nummers goed in elkaar, en door de extra instrumentale stukjes krijgt het wat extra’s. Bon Iver wil niets weten van het saaitjes en rustig naspelen van het album. Dat de band daardoor en passant de Bowerbirds fileert maakt niet uit, want Bon Iver geeft voor zichzelf in Paradiso een uitstekend visitekaartje af.
Dat mensen aan het praten waren komt ook omdat het gewoon niet heel erg interessant was. De nummers zijn kaal en worden vlakjes gespeeld. In de zang zit ook niet echt wat speciaals, geen intonatie bijvoorbeeld. Sowieso hield de zang van vooral zangeres Beth Tacular niet goed stand in de grote zaal van Paradiso. Het is ook muzikaal gewoon niet bijster gripping, en het live optreden van de band doet weinig dat te compenseren. De constante chagrijn op het gezicht van mevrouw Tacular helpt wat dat betreft ook al niet.
Wat een contrast dan met Bon Iver! Op het album klinkt het ook heel rustig, en het gevaar dat het zo’n vlak optreden wordt als bij de Bowerbirds ligt dan ook op de loer. Maar niets daarvan, Bon Iver speelt met verve. Niet alleen wordt meteen duidelijk hoeveel complexer de nummers in elkaar steken, ook voegen ze live instrumentaal van alles toe aan de nummers. Vaak geeft het de nummers net wat meer bite en maakt het de songs wat meer anthemic.
Hoe ze de band bij elkaar hebben gevonden is mij een raadsel. De aparte stemmen complementeren elkaar op unieke wijze, waardoor de band een geheel eigen sound krijgt. Misschien daarom ook dat als ze mid-set een kale cover spelen deze enigszins in het niet valt bij hun eigen materiaal. Goede versies van ‘Skinny Love’, ‘Blindsided’, en ‘Flume’ komen langs, en de band nodigt iedereen uit mee te zingen op ‘The Wolves’, waar de zaal en masse gehoor aan geeft. De zaal komt sowieso los, tot grote dankbaarheid van de band.
In het begin zijn er nog wel wat kleine kinderziektes. De slide gitaar van Mike klinkt wel heel erg hard bij de uithalen op het eerste nummer, en op het tweede nummer laten de drums heel de zaal trillen. Maar als de muzikale instellingen goed staan weet Bon Iver er een mooi optreden van te maken. Muzikaal zitten de nummers goed in elkaar, en door de extra instrumentale stukjes krijgt het wat extra’s. Bon Iver wil niets weten van het saaitjes en rustig naspelen van het album. Dat de band daardoor en passant de Bowerbirds fileert maakt niet uit, want Bon Iver geeft voor zichzelf in Paradiso een uitstekend visitekaartje af.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten