Soms is een clean break met wat je eerder hebt gedaan een goed idee, beter dan iets proberen te recreëren. Met Yeti doet voormalig The Libertines bassist John Hassall nou juist dat, een totale break met de sound van zijn vroegere band. Bijgestaan door Graham Blacow, Andrew Deian Cannes, en Harmony Williams probeert hij met Yeti een album vol te krijgen met een verrassend Americana klinkende sound. Een mix van folk, indie, en zelfs jazz kan worden teruggevonden op The Legend of Yeti Gonzales, de debuutplaat van de band.Een zodanige mix hoort natuurlijk vooral instrumentaal goed in elkaar te zitten, en gelukkig doet het dat dan ook. Alle instrumenten klinken strak en doen netjes hun werk, en ze zorgen continu voor een aangenaam in het gehoor liggend geluid. De instrumenten doen zelden wat raars en passen altijd feilloos in de mood van het nummer. Halverwege ‘Till the Weekend Comes’ is er een gitaar solo. Deze is noch misplaatst noch erg experimenteel, maar vormt juist een soepel bruggetje naar het volgende deel van het nummer. Misschien is dat ook wel het sterkste punt van deze band, dat iedereen precies het nummer voelt. Daardoor voelt het nummer ook als een vloeiend geheel. Sowieso is er vaak tijdens de nummers wel even tijd ingeruimd voor een klein solootje of een instrumentaal stukje.
De instrumentale stukjes zijn niet om de zang te verbloemen, want daar is helemaal geen reden toe. Alle zangers hebben een fijne stem om naar te luisteren. Ook is er vaak sprake van een harmonieuze samenzang. Het geeft aan hoe goed de band zich ook samen voelt, want je hoort een duidelijke harmonie in alle nummers. Je hebt ook totaal niet het gevoel dat er bijvoorbeeld iemand zich op de voorgrond wil dringen of iets dergelijks. Het heeft af en toe wel iets weg van rond het kampvuur zitten met een akoestische gitaar om gezellig samen te zijn.
In de nummers is voldoende variatie verwerkt. Veel nummers hebben een beetje een folky tintje, maar sommige nummers treden meer in country, neem het nummer ‘Shane McGowan’, of zelfs in jazz. Zo klinkt ‘Midnight Flight’ als iets wat Diana Krall zo in haar repertoire zou kunnen opnemen. Wat het ook weergeeft is de kunde van de instrumentalisten, en zelfs van de stemmen, die blijkbaar van folk moeiteloos kunnen overstappen op sensuele jazz.
Als er een minpunt is, dan is het misschien wel dat het maar de vraag is in hoeverre de band is really pushing the limits. Hoewel je altijd wel het gevoel krijgt dat iedereen zeer kundig is in wat hij doet mist eigenlijk de echte spark. Het gevoel dat je naar iets speciaals luistert ontbreekt eigenlijk, het weet je nooit echt helemaal te pakken. De band lijkt welhaast content zich weg te cijferen naar de achtergrond. Van kundige muzikanten moeten ze nog ergens de overstap maken naar een band die gehoord moet worden. Van instrumentaal tot de zang tot de tekst is alles goed in orde, maar nergens springt het er echt uit. Hoogstens op ‘Merry Go Round’, een heerlijk melancholisch nummer.
Maar ondanks dat het de echte vonk mist is dit wel een zeer fijn debuutalbum. Het luistert heerlijk weg. Misschien vindt de band het alleen niet jammer genoeg om als achtergrondmuziek gebruikt te worden. Maar of je nu met een essay bezig bent of buiten in het zonnetje loopt, het is voor elk moment een fijne plaat om even op te zetten. Een mooi vertrekpunt voor Yeti, waarop alle betrokkenen in ieder geval bewijzen dat ze goede muziek kunnen maken en dat ze het concept samenspelen zeer goed snappen.
70/100
Geen opmerkingen:
Een reactie posten