The Stills Maken Fijne Nummers, Maar Minder Album

Album Recensie- Oceans Will Rise v an The Stills


Oceans Will Rise is al het derde album van The Stills uit Montreal. Ze debuteerden in 2003 met het album Logic Will Break Your Heart, en drie jaar later kwamen ze met Without Feathers. Nu, in de zomer van 2008, zien wij het resultaat van de derde keer dat de band de studio in is gedoken. De band, Tim Fletcher, Dave Hamelin, Liam O’Neil, Olivier Corbeil, en Julien Blais, hebben in hun carrière al heel wat coveted supporting slots weten te verkrijgen. Denk aan Interpol, Yeah Yeah Yeahs, en vorig jaar Kings of Leon. Oceans Will Rise is opgenomen wederom met Gus van Go als producer, maar wel op een nieuw label, het Arts & Crafts label, waar onder andere ook The Dears bij zitten, en die het Noord-Amerikaanse deel van Los Campesinos! voor zijn rekening neemt.

Het album begint zeer indrukwekkend. Je hebt de echoachtige stem en de moody achtergrond muziek. En op eerste gehoor klinkt het allemaal heel episch en indrukwekkend. Een haunting keyboard hoor je vaak op de achtergrond, bijvoorbeeld op het rustigere ‘Everything I Build’, waar het wordt bijgestaan door een baslijn. Eigenlijk begint het album sowieso wel goed met één van de beste nummers van het album, ‘Don’t Talk Down’. Een lekker voor The Stills up-tempo nummer die je makkelijk mee kan zingen en je hoofd op mee kan bewegen. Misschien is het meest up-tempo nummer wel ‘Eastern Europe’, waar de gitaren en drums het gros van het werk mogen knappen, en vooral die laatste zijn erg prominent aanwezig. Rustige nummers, up-tempo nummers, er zit wel wat variatie in het album.

En waarom is het dat dan toch alles op een gegeven moment hetzelfde klinkt? Er zit wel variatie in, maar die variatie zit in het frame, wat continu hetzelfde blijft. Er is altijd die diepe echostem en de moody instrumentale begeleiding die in negen van de tien gevallen voor een soort epic doom ballad moet zorgen. Qua sfeer proberen ze het moody te houden, a la The Dears tevens uit Montreal. Maar waar The Dears verder veel experimenteren ook qua song opzet (Wie had ‘Whites Party Only’ op het laatste album verwacht, klinkend als een hoedown met een druppeltje Edgar Allan Poe), laten The Stills dit achterwege. Hoeveel ze ook proberen te variëren binnen de frame, omdat de opzet min of meer hetzelfde blijft gaat het op een gegeven moment hetzelfde klinken en vervelen.

Het is ook misschien wel de stem. Een prachtige stem op het eerste gehoor, maar als je dezelfde stem die zingt op dezelfde wijze het hele album door hoort dan heb je het op een gegeven moment ook wel gezien. Neem het nummer ‘Panic’, waar verscheidene keren achter elkaar het woord "panic" wordt gezongen. Maar van enige paniek of manie is geen sprake, in plaats daarvan klinkt de stem nog even gepolijst en schoon als gedurende het hele album. In het nummer wordt nog wel even een gevoel van paniek opgeroepen als de instrumentatie explodeert met een soort van schreeuwachtige sound effect op de achtergrond. Maar het klinkt als een misplaatste en gemaakte poging dat prompt in het midden van het nummer tevoorschijn komt.

Hoe verder het album doorkabbelt, hoe minder de aandacht er nog bij is. Single ‘Being Here’, al geplaatst als vierde, klinkt ook echt als een single, een by-the-numbers ballad. Waar The Stills uit hun rol schieten is het album het interessantst, maar dit gebeurt veels te weinig. Het komt er eigenlijk op neer dat een album met zo’n stem en zo’n atmosfeer minder snel zou moeten vervelen dan dat het doet. En dat is de band aan te rekenen. ‘I’m With You’, laat op het album geplaatst, is misschien wel het beste voorbeeld. Een ballad achtig nummer met een stem die je de negen nummers ervoor ook al hebt gehoord en die qua instrumentatie weinig echt zeer interessante dingen tevoorschijn tovert. Heb je het album in je speler staan op shuffle met al je andere muziek en er komt plots een nummer voorbij zal je wellicht aangenaam verrast zijn door de mooie stem en de mood en zal je wellicht wel gepakt worden door het nummer. Echter, een heel album is teveel van het goede, en als album is het niet lang genoeg en niet voor meerdere keren interessant.

60/100