Als je net te laat binnenkomt kan je ook al een aantal dingen observeren die je anders misschien niet zou merken. Ten eerste dat de band een minuut te vroeg begint (damn onze minutieuze planning…). Ten tweede dat je ook beneden bij de garderobe de band al kan horen, wat zoveel betekent als dat het geluid hard staat. Ten derde dat de zaal niet vol is. Verre van dat zelfs, naar voren lopen was zelden zo makkelijk. Eigenlijk belachelijk, maar goed, daar later meer over.Het geluid staat dus vrij hard, maar dat komt ook omdat de band met een stuk meer ballen speelt dan op het album. Goed, dat er hier en daar wat nuances in het geweld verloren gaan dat wil ik best beamen, maar die trade-off is nog steeds zeer lopsided. Met solo’s en een ouderwetse zin om gewoon lekker te spelen voegt de band live toe aan de plaat. Not to mention dat het hele concert extra sfeer krijgt omdat de nummers op de één of andere manier meer atmosferisch zijn als ze live worden gespeeld.
De band is voornamelijk van het spelen en niet zozeer van het praten. Pas als er een aantal dingen los komen (of in ieder geval de band van de bas waardoor bassist Zachary Carothers eerst zittend en vervolgens op een stoel de gig moet afmaken) komt de band los met wat woorden richting het publiek. In het vervolg van het optreden adresseren ze het publiek gelukkig wat vaker en gaat ook de onderlinge banter omhoog. Alleen maar leuk, omdat daarvoor eigenlijk niemand echt ook maar de zaal inkijkt. Ryan Neighbors is gebogen over zijn twee synths, Carothers staat veelal met rug naar het publiek en met gezicht naar de amp, en zanger John Baldwin Gourley heeft zich zo opgesteld dat hij zijwaarts de microfoon in zingt, met het gezicht naar de muur. Een algehele entertainment machine is het niet, maar wie klaagt?
Als ze maar spelen, en spelen doen ze. Een verbazingwekkende anderhalf uur zelfs. Waarin de band schowcased capabele muzikanten te zijn. Keyboardist Neighbors zit niet alleen achter zijn twee instrumenten met toetsen, maar doet ook nog vocals en slaat op de tamboerijn en op een trommel, wat vaak een mooi samenspel met de drums oplevert. En het ziet er ook energiek uit. In dat anderhalf uur speelt de band veel van het pas uitgekomen album Censored Colors, wat voor enkele krachtige versies van die nummers zorgt. Plus een mooie rendition van ‘Lay Me Back Down’, met het catchy en meezingbare pap-pa-da-dap lijntje.
Terugkomend op het weinige aantal mensen, niet alleen is het raar dat de zaal “maar” redelijk gevuld is omdat de band toch positieve recensies heeft gekregen, maar vooral omdat een kaartje maar zes euro kostte. Wat belachelijk weinig is als je het mij vraagt (niet dat ik klaag…), zeker omdat je er een goede band voor krijgt die een whopping negentig minuten speelt. Dat is nog eens value for money, en het is in mijn ogen bizar dat niet meer mensen even Paradiso in hoppen voor een avondje muziek na het werk of whatever. Zeker als je dan zulke goede optredens krijgt als dit keer Portugal. The Man, die het duidelijk naar hun zin hebben, waardoor ze zelfs bij het laatste optreden van de dag van The All New Adventures Of Us nog vrolijk in de zaal staan.
1 opmerking:
Portugal. The Man staat a.s. donderdag 2 oktober in Rotown te Rotterdam. Entree is 7 euro.
Een reactie posten