TV on the Radio Muzikaal en Tekstueel Sterk

Album Recensie- Dear Science van TV on the Radio

TV on the Radio heeft al gestaag een aardige fanbase opgebouwd. Met hun eerste album op het label Interscope, Return To Cookie Mountain, kregen ze veel goede pers. Dat was in 2006, en nu twee jaar later komt de band met Dear Science op hetzelfde label. De band was opgericht door Tunde Adebimpe en David Andrew Sitek, die samen Ok Calculator uitbrachten. Vervolgens kwam er niet alleen een label (Touch and Go Records) maar ook meerdere bandleden. Nu bestaat de band uit vijf mensen, naast de twee oprichters namelijk ook nog Kyp Malone, Jaleel Bunton, en Gerard Smith. Die vijf moesten er dus voor zorgen dat dit album een waardige opvolger zou worden van Return To Cookie Mountain.

Het album doet heel funky aan, vooral de wat snellere nummers zorgen voor een lekkere funk, vaak ondersteund door handgeklap of backing vocals die lijntjes zingen die eigenlijk gewoon dienst doen als een instrument lijntje. Eigenlijk hoef je qua muzikale opzet al niet verder te kijken dan het eerste nummer, ‘Halfway Home’. Het begint eigenlijk met een pa-pa-pa-papa-pa-pa-pa over drums en een gitaarmuur. De drums en geluidsmuur blijven, de backing vocals verdwijnen als het eerste vers wordt gezongen. In het tweede vers komt er naast de instrumenten handgeklap bij. In de derde verse krijgt het instrumentaal lichtelijk net wat meer snelheid, en als we aankomen bij de vierde komt het backing vocals lijntje weer terug. Vervolgens komt er een refrein met een hogere leidende stem en wordt er langzamer gezongen. De opbouw van de nummers is gewoon zeer sterk verzorgd.

Dat geldt niet alleen voor de snellere nummers, maar ook voor bijvoorbeeld het tweede nummer op het album, die misschien wel één van de beste is, namelijk ‘Crying’. Andere bands kunnen hier nog een puntje aan zuigen, want wie denkt dat een rustig nummer automatisch instrumentaal kaal en oninteressant moet zijn wordt hier gigantisch op zijn nummer gezet. Instrumentaal gebeurt er altijd wel wat, en de stem past perfect bij dit nummer. Dit houdt de band instrumentaal het gehele album vol. Zo is het funky ritme van ‘Golden Age’ heel catchy, en is het refrein met het achtergrondgezang en de meezingbare teksten zeer fijn om te horen. Daarop volgend krijg je ‘Family Tree’, met aan het einde de aanzwellende drums die het nummer sfeer geven. Bij het nummer ‘Shout Me Out’ krijg je aan het einde, tussen de laatste zinnen en een herhaling van het refrein, een enorme instrumentale kick. ‘DLZ’, wat daarna komt, heeft vanaf het begin al een dramatisch klinkende trommel met een Afrikaanse vibe. Muzikaal gezien is het variërend zowel in de nummers zelf als over het gehele album gezien. Er gebeurt altijd wel iets op de achtergrond, en soms stuurt het op de voorgrond.

Maar we moeten het niet alleen over de muziek hebben, hoewel dat toch hetgeen is wat je waarschijnlijk als eerste zal opvallen. De teksten, daarentegen, zijn ook van hoog niveau. Het is iets wat ze in Amerika steeds beter onder de knie lijken te krijgen en in Engeland steeds minder. In de nummers probeert TV on the Radio ook echt wat te vertellen, en de thema’s van onderdrukking en het doen as you’re told zijn zeer aanwezig. Er klinkt ook een onvrede door het album, en je kan waarschijnlijk een zaak maken voor onvrede met het huidige regime alsmede religie en hoe daar mee wordt omgesprongen. Sowieso zijn er in de teksten veel verwijzingen naar de bijbel te vinden. Denk aan de regels “And Mary and David smoke dung in the trenches/while Zion’s behavior never gets mentioned”, of de alinea in ‘Red Dress’: “Go ahead put your red dress on/Days of white robes have come and gone/come and gone/oh you rivers/oh you waters run/come bear witness/to the whore of Babylon!”

Echter observeren ze ook en geven ze ook commentaar op de society in het algemeen, zoals op ‘Dancing Choose’. Dat is afzonderlijk een goed nummer, en zal met zijn energie en het handgeklap waarschijnlijk ook prima passen in de live set. Daarentegen, op het album voelt het enigszins misplaatst. Het nummer is als derde gepositioneerd, maar waar de rest van het album een aardige flow herbergt, onderbreekt ‘Dancing Choose’ deze flow omdat het gewoon een heel ander nummer is. Soms maak je een goed nummer en past het niet op het album, in welk geval het misschien verstandiger was geweest het er gewoon uit te laten.

Dat voorkomt echter niet dat dit album absoluut een hoogstandje is. Muzikaal zit het geweldig in elkaar met veel lagen en interessante instrumentatie. Je hebt hele funky, wat meer up-tempo nummers maar ook hele rustige nummers waarbij de band minstens, als niet meer, zo interessant is muzikaal gezien. De teksten zijn ook geweldig, en de band heeft wat te zeggen en weet dat samen te smelten met de instrumenten zonder dat er iets verloren gaat. Zowel muzikaal als tekstueel gezien zit er diepgang in het album waardoor je nieuwe dingen zult blijven ontdekken en mooi zult gaan vinden. Misschien wel één van de beste albums van dit jaar.

90/100