Friendly Fires is al geen onbekende naam meer in Nederland, met meerdere optredens op London Calling onder andere. Ook was ‘Paris’ al een klein hitje. Toch is het nu pas dat het album van de jonge Britten uitkomt. Om dat te vieren doen Ed MacFarlane, Jack Savidge, en Edd Gibson later dit jaar nog een klein rondje langs de Nederlandse podia, één keer in het voorprogramma van Foals, en de andere keer met onder andere Wild Beasts op één van de London Calling opwarm dagen. Aan gigs dus geen gebrek, aan eerdere EP’s ook niet. Ze brachten eerder al de Photobooth EP en de Cross The Line EP uit. En nu dus eindelijk het debuutalbum van Friendly Fires.Bij een album als dit is misschien wel het belangrijkst dat de nummers dansbaar en catchy zijn. Het album ligt dan ook vrij dicht aan de pop kant van het spectrum. Maar dansbare poppy nummers zijn het dan ook zeker geworden. Op een enkeling na zijn de nummers zeer catchy en gemaakt om op te bewegen. De ritmes worden bijgestaan door de zang van zanger Ed MacFarlane, die met een prettige stem en sterke uithalen leuke, in het hoofd blijven zittende teksten zingt. “One day we’re gonna live in Paris/I promise, I’m on it,” zingt hij op ‘Paris’. Het nummer zal je leven niet redden, maar als je onpretentieus aan de popkant zit hoeft dit ook zeker niet.
Misschien is het grootste pluspunt van dit album wel dat hoewel het dansbaar en herkenbaar blijft, het niet gaat vervelen. De nummers hebben namelijk voldoende variatie. Na het einde van ‘Paris’, een nummer met een vrij lange, rustige fade out, wordt je meteen weer in beweging getrokken door het simpele drum en gitaar ritme van ‘White Diamonds’. Het nummer wat daarna komt, ‘Strobe’, is dan weer net wat rustiger voor een altijd bruikbare tempowisseling recht in het midden van het album. Door deze tempowisselingen en de verschillende dansritmes die de nummers hebben blijft het album boeien en klinkt het niet alsof de band je wil laten dansen op een toevallig gevonden ritme die ze vervolgens uitmelken. De band showcased hiermee dat ze daadwerkelijk een knack hebben om dansbare nummers te creëren.
Muzikaal zit het strak in elkaar. Voor sommige mensen misschien wel te strak. Er is weinig ruimte voor experimenten of andere moeilijkheden. Daarentegen, dat hoort ook niet echt op dit album thuis. Het zou misschien wel de catchiness van het album verstoren. Het is niet voor niets een vrij poppy album, zonder daarbij helemaal in het pop gebied terecht te komen. De heren hadden hun vizier gericht op dansbaar en catchy, en dat is gelukt. Het album zou het dan ook goed horen te doen op de dansvloer.
Het is eigenlijk geen wonder dat de band in November gaat openen voor Foals, want daar past het ook zeker bij en ze zullen de benen van het publiek een goede warming up geven. Eigen headline gigs in Nederland zouden ook niet onverdiend zijn. Een fijn debuutalbum, vol catchy nummers die onderling genoeg varieren om een heel album interessant te blijven. Het is dansbaar, en zanger MacFarlane heeft een passende stem, en bij live optredens gaat hij ook nog eens voorop in het dansen. Dat zie je natuurlijk niet als je naar dit album luistert, maar ondanks dat zou meebewegen op Friendly Fires geen probleem moeten zijn.
80/100
Geen opmerkingen:
Een reactie posten