zondag 21 september 2008

Kings Of Leon Ruikt Stadions

Album Recensie- Only By The Night van Kings of Leon

Kings of Leon heeft een ongekend succesjaar achter de rug. Niet alleen bracht het in 2007 één van de beste albums uit met Because of the Times, ze konden ook rekenen op grote, uitverkochte zalen en headline slots op festivals. En terecht, want al tijden stond Kings of Leon gelijk aan goede muziek. Zo is ‘Knocked Up’ van het vorige album ook één van de beste nummers uit 2007, en wisten ze met nummers als ‘Charmer’ en ‘My Party’ ook het ruwere werk niet te schuwen. Voelend dat ze “on a roll” zijn brengen de Amerikanen dit jaar alweer een nieuw album uit. Dit album heet Only By The Night. Alle reden dus eigenlijk om daarnaar uit te kijken.

Dat Kings of Leon de uitverkochte stadions ruikt lijkt na het beluisteren van het album een understatement. De heren namen de blueprint van de grote single van het vorige album (‘On Call’) en maakten daarmee heel het nieuwe album vol. Een soort van anthemic rock ballad, en dat nu dus nummer na nummer na nummer. Het grootste deel van het album speelt daarom ook in ongeveer hetzelfde tempo, wat op het vorige album totaal niet het geval is. Kijk alleen in dat geval naar de drie begin nummers. ‘Knocked Up’ met die opbouw en de pay off, een groots festijn van zeven minuten. Vervolgens het rockende ‘Charmer’, waarna de rock ballad ‘On Call’ komt. En dan zie je dat ‘On Call’ daar ook goed geplaatst is, want er mag af en toe wel een makkelijk in het oor liggende ballad in zitten, zolang dat maar omringd is met nummers van een ander geluid. Dat is op Only By The Night dus totaal niet het geval. De heren dachten vast dat wat succes heeft dat je dat niet moet veranderen, maar ‘On Call’ had succes omdat het in het album paste. Maar als je daarmee het hele album volgooit dan raak je uiteindelijk noch kant noch wal.

Het muzikale experiment is er ook uit. Dat is natuurlijk een automatisch gevolg van de weinige variatie in de nummers, maar het is jammer nonetheless. Daar waar je vroeger bij deze band wel op wat stevige rock kon rekenen gaat dat in het geval van dit nieuwe album totaal niet op. Het contrast tussen de nummers is weg. Niet alleen dat, maar de nummers doen ook stuk voor stuk redelijk simplistisch aan, alsof ze het de luisteraar vooral niet te moeilijk willen maken. En als je een heel stadion vol wilt hebben met meezingende mensen kan je het mensen natuurlijk ook niet te moeilijk maken. De muzikale kunst en ontdekkingstocht is verlaten voor de commercie. Simpele background met de lange, uitgerekte stem van Caleb er duidelijk overheen. “You better learn to craaaawwwwllll” indeed. Of “Yeaaaaaaaahhhhh, this sex is on fiiiiirrre.” Of, in het minst avontuurlijke nummer van het album: “And I know a place where we can get aaawaaaayyyyyy-aaahh-aaayy”

Dat de nummers op zichzelf staand nog wel goed klinken komt omdat ook Kings of Leon commercieel, of Kings of Leon op de autopilot, nog altijd Kings of Leon is. De band heeft veel kwaliteit, en dat zal altijd enigszins doorsijpelen in de nummers. Het is ook niet alsof ze het muziek maken verleerd zijn of dat het niet te luisteren is. Met zijn sterke stem weet Caleb ook nog veel nummers te redden. Echter, dat de nummers an sich nog goed te luisteren zijn zorgt er nog steeds niet voor dat het album ook maar enige vorm van experiment, variatie, of originaliteit kent.

De opvolger van het sterke Because of the Times kan dan ook niet anders gezien worden dan een teleurstelling. Een band met de kwaliteiten van Kings of Leon hoort iets beters uit te brengen dan dit. Elke spanning ontbreekt. De kwaliteiten die ze hebben horen gebruikt te worden, maar in plaats daarvan gebruiken ze louter de blueprint van ‘On Call’ en kleuren ze die steeds net wat anders in. Wat je krijgt is een album vol toegankelijke, meezingbare rock ballads. Goed voor het stadion, slecht voor de muziekwereld. Kings of Leon zijn met dit album de verkeerde weg in geslagen. Of, eigenlijk mag je dat toch wel zachtjes stellen, they sold out.

45/100

Geen opmerkingen: